Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

19 czerwca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wiesław Jakubiec

Protokolant : osobiście

po rozpoznaniu 19 czerwca 2024 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa S. W.

przeciwko (...) sp. z o.o. w R.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia

1.  zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. w R. na rzecz powoda S. W. kwotę 7 100 zł (siedem tysięcy sto złotych) wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 16 czerwca 2021 r. tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od daty uprawomocnienia wyroku;

3.  wyrokowi w pkt 1 do kwoty 7 100 zł (siedem tysięcy sto złotych) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

4.  odstępuje od obciążania pozwanej (...) sp. z o.o. w R. kosztami sądowymi.

sędzia Wiesław Jakubiec

sygn. akt V P 152/21

UZASADNIENIE

Pozwem z 27 maja 2021 r. powód S. W. odwołał się od rozwiązania z nim umowy o pracę przez pozwaną (...) sp. z o.o. bez wypowiedzenia i zażądał kwoty 7 100 zł tytułem odszkodowania (zgodnie z art. 56 § 1 k.p.) wraz z odsetkami od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu. Zauważył, że pozwana uzasadniając rozwiązanie z nim umowy o pracę miała powołać się na utratę zaufania do niego wynikającą z ciężkiego naruszenia przez niego obowiązków pracowniczych, jednakże wskazane zarzuty są nieprawdziwe albowiem m.in. niezaskarżenie nakazu zapłaty nie mogło w świetle art. 52 § 2 k.p. stanowić takiej przyczyny z uwagi na upływ miesięcznego terminu od dowiedzenia się o niej przez pozwaną, a nadto niezaskarżenie nakazu zapłaty było w jego ocenie najwłaściwszą reakcją procesową, oszczędzającej pozwanej spółce kosztów procesu wobec zasadności dochodzonego przeciw pozwanej spółce roszczenia, o czym upewnił się zasięgając opinii innych członków zarządu oraz radcy prawnego. Dodał, że to nie on był odpowiedzialny za powstanie zobowiązania objętego nakazem zapłaty, więc nie można twierdzić, że jest odpowiedzialny za zasądzenie wskazanej w nakazie zapłaty kwoty, a prowadzenie egzekucji było naturalną konsekwencją orzeczenia nakazu, więc nie może obciążać go jako prezesa zarządu w tamtym czasie, a pozwana nie wskazała na jaką dokładnie czynności komornika miałby on wnieść skargę. Powód wskazał także, iż wbrew twierdzeniom pozwanej współpracował on z nowo powołanym zarządem pozwanej, przekazując jej informacje w zakresie, w jakim był do tego zobowiązany.

Pozwana w odpowiedzi na pozew oraz dalszych pismach procesowych zażądała oddalenia powództwa i zasądzenia na swoją rzecz od powoda kosztów procesu. Uzasadniając swoje stanowisko, pozwana wskazała, że oświadczenie o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia było zasadne. Wskazała w tym zakresie, że istniały podstawy do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty, ponieważ umowa na mocy której dochodzono od spółki w tym postępowaniu roszczenia była bezwzględnie nieważna oraz z ostrożności procesowej pozwana spółka również od niej odstąpiła. Nadto „powód wykorzystał informacje poufne o taktyce pracodawcy w obronie przed egzekucją umożliwił płynne przeprowadzenie egzekucji komorniczej z majątku pracodawcy w postaci prawa majątkowego z tytułu akcji posiadanych w (...) S.A. w R.”. Pozwana wskazała, że powód wbrew poleceniu pozwanej nie przekazał jej całości dokumentacji, wiedzy i informacji dotyczących spółki, czym bezwzględnie naruszył normę z art. 100 § 1 k.p.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

6 sierpnia 2019 r. pozwana (...) sp. z o.o. oraz powód S. W. zawarły umowę o pracę z podtytułem kontrakt menadżerski. Umowa została zawarta na czas określony obejmujący okres kadencji od dnia odbycia się Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników 6 sierpnia 2019 r. Termin rozpoczęcia pracy został wyznaczony na 7 sierpnia 2019 r. Powód został zatrudniony w pełnym wymiarze prac. Wynagrodzenie powoda ustalona na 15 000 zł brutto.

30 kwietnia 2020 r. pozwana (...) sp. z o.o. oraz powód S. W. zawarli aneks do umowy o pracę z 6 sierpnia 2019 r., na mocy którego wymiar pracy powoda zmniejszył się do „pół etatu”, a jego wynagrodzenie do 7 100 zł.

Uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Pozwanej z 15 kwietnia 2021 r. nr (...) powód został odwołany z funkcji prezesa zarządu.

28 kwietnia 2021 r. pozwana złożyła powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Uzasadniając rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia pozwana powołała się na ciężkie naruszenie przez powoda obowiązków pracowniczych, co doprowadziło do utraty wobec niego zaufania. Konkretyzując podniesione przez siebie ciężkie naruszenie obowiązków, którego miał się dopuścić powód, pozwana wskazała, że ten naruszył dbałość o dobro zakładu i naruszył tajemnicę pracodawcy oraz niesumiennie i niestarannie wykonywał pracę, nie stosując się do poleceń przełożonych dotyczących pracy.

Podając przykłady takiego zachowania pozwana w oświadczeniu o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia wskazała, że powód:

⚫

pełniąc wówczas funkcję prezesa zarządu doprowadził do wydania przeciwko pozwanej nakazu zapłaty wydanego przez SO w Katowicach 19 września 2019 r. w sprawie o sygn. XII GNc 598/19 opiewającego na 100 000 zł żądania oraz kosztów procesu, ponieważ nie wniósł od niego sprzeciwu,

⚫

zaniechał złożenia skargi na czynność komornika w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Chorzowie sygn. akt GKm 58/21, czym miał umożliwić osobie trzeciej zajęcie akcji spółki (...) należących do pozwanej,

⚫

15 kwietnia 2021 r., czyli po odwołaniu go uchwałą spółki z funkcji Prezesa Zarządu nie zastosował się do poleceń nowo powołanych członków zarządu, nie przedstawiając im pełnej dokumentacji dotyczącej działalności spółki i niezbędnych spraw dotyczących bieżących spraw związanych z zarządzeniem spółki.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda wynosiło 7 100,06 zł.

19 września 2019 r. SO w Katowicach w sprawie o sygn. XII GNc 598/19 wydał nakaz zapłaty, na mocy którego od pozwanej na rzecz (...) S.A. w K. zasądzono 100 000 zł roszczenia głównego oraz koszty procesu.

Pozwana spółka, której prezesem zarządu był wówczas powód, nie wniosła sprzeciwu od nakazu zapłaty. Powód po konsultacjach się z innymi członkami rady nadzorczej M. D. i J. J. oraz radcą prawnym obsługującym pozwaną spółkę, nie zdecydował się na to, ponieważ uznając zasadność dochodzonego przeciw pozwanej spółce roszczenia, nie chciał narażać jej na dalsze koszty sądowe. Wobec braku sprzeciwu nakaz zapłaty uprawomocnił się i postanowieniem Sądu Okręgowego w Katowicach z 29 listopada 2019 r. nadano mu klauzulę wykonalności.

22 czerwca 2020 r. pozwana wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty. Wskazała w nim, że niewniesienie sprzeciwu w terminie uwarunkowane było przebywaniem w dniu doręczenia nakazu zapłaty w siedzibie spółki osób nieuprawnionych do reprezentacji spółki i powołujących się na pełnienie funkcji w zarządzie spółki, pośród których pozwana wskazała powoda.

W toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Chorzowie sygn. akt GKm 58/21 komornik zajął akcję spółki (...) należących do pozwanej. Pełniący wówczas funkcję prezesa zarządu powód, w imieniu spółki nie złożył skargi na czynność komornika uznając, że nie ma ku temu podstaw.

Powód mailem z 25 marca 2021 r. przesłał pozwanej dokumenty w postaci: „zamknięcia miesiąca grudnia 2020 r., bilans spółki na 31 grudnia 2020 r., wiekowanie rozrachunków na 31 grudnia 2020 r., rachunek zysków i strat za okres od 1 grudnia 31 grudnia 2020 r., rachunek przepływów, wiekowanie rozrachunków na 31 stycznia 2021 r., rachunek zysków i strat za okres od 1 stycznia 2021 r. 31 stycznia 2021 r..

Mailem z 26 marca 2021 r. powód przesłał pozwanej dokumenty związane ze współpracą pozwanej z (...).

Mailem z 1 kwietnia 2021 r. powód przesłał pozwanej zestawienie zobowiązań bez sprzedaży na 31 marca 2021 r., .

Mailem z 12 kwietnia 2021 r. powód przesłał pozwanej notatkę służbową dotyczącą bieżących informacji na temat działalności związanej ze sprzedażą części zamiennych wg stanu na 12 kwietnia 2021 r.

W Prokuraturze Rejonowej w Rybniku toczyło się śledztwo sygn. akt 4097-5Ds.399.2023 przeciwko powodowi i A. B. o to, że w okresie od 6 sierpnia 2019 r. do 15 kwietnia 2021 r. w R. działając w krótkich odstępach czasów wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą,, będąc zobowiązanym na podstawie art. 201 k.s.h. do zajmowania się działalnością gospodarczą spółki (...) sp. z o.o. w R. poprzez niedopełnienie ciążących na nich obowiązków polegających na niewniesieniu skargi na nakaz zapłaty z 19 września 2019 r. sygn. akt XIII Gnc 558/19 wydany przeciw spółce przez Sąd Okręgowy w Katowicach oraz (…) wyrządzili wskazanej spółce znaczną szkodę majątkową w łącznej kwocie 353 622,25 zł, tj. o przestępstwo z art. 296 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. Postępowanie to zostało prawomocnie umorzone postanowieniem z 10 listopada 2023 r., na podstawie art. 322 § 1 k.p.k., wobec tego, że postępowanie nie dostarczyło podstaw do wniesienia aktu oskarżenia.

Dowód:

/akta osobowa powoda; oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z 28 kwietnia 2021 r. (k. 9); korespondencja mailowa powoda z pozwaną (k. 53-113); Protokół nr (...) z posiedzenia Zarządu Spółki; protokół z posiedzenia Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników pozwanej z 15 kwietnia 2021 r. (k.155-164); orzeczenia i pisma procesowe w postępowaniach toczących się w celu wzruszenia nakazu zapłaty wydanego 19 września 2019 r. przez SO w Katowicach w sprawie o sygn. XII GNc 598/19 k.(177-186); wyliczenie wynagrodzenia powoda (k. 187); umowa o pracę 6 sierpnia 2019 r. (k. 210-212); zeznania K. K. (1) (k. 372v-373), zeznania E. P. (k. 431-432v); przesłuchanie S. W. k.452v-453; przesłuchanie prezesa pozwanej- M. Z. k. 453/453v/

Sąd ustalił stan faktyczny przede wszystkim na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów oraz źródeł osobowych w postaci zeznań świadków: K. K. (1), E. P. oraz przesłuchania stron, przy czym zeznania K. K. i przesłuchanie w imieniu pozwanego -M. Z. Sąd wziął pod uwagę jedynie w zakresie w jakim nie były sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd w ustaleniach faktycznych pominął okoliczności dotyczące prawidłowości powołania członków zarządu pozwanej spółki oraz tych dotyczących stosunku prawnego stojącego za wydaniem przez SO w Katowicach. Nie mają one najmniejszego znaczenia dla oceny przedmiotu niniejszej sprawy, o czym szerzej w części zważeniowej.

W tym miejscu uzasadnienia zaznaczyć tylko można, że co do okoliczności dotyczących materialnoprawnych podstaw wydania nakazu zapłaty, to nie były one związane z przedmiotem niniejszego procesu. Sąd pracy nie jest władny do wpadkowego badania zasadności roszczenia, które nie dość, że stanowiłoby naruszenie przepisów o właściwości przedmiotowej (właściwy w sprawie wydania nakazu zapłaty był sąd okręgowy), to jeszcze było one przedmiotem prawomocnego orzeczenia sądowego. Ustalenia tut. Sądu musiały się więc jedynie ograniczyć do okoliczności dotyczących nie samej zasadności roszczenia, ale reakcji powoda na wniesienia nakazu zapłaty – dochowania przez niego należytej staranności w procesie decyzyjnym. Dlatego Sąd skupił się na faktach, że skonsultował on zapoznał się on dokumentacją dołączoną do nakazu zapłaty, skonsultował się z innymi członkami zarządu oraz zasięgnął opinii radcy prawnego.

Część dyskursu stron dotyczyła wezwania powoda przez pozwaną do złożenia sprawozdania zarządu z działalności spółki za okres 2020 r. z 31 sierpnia 2021 r., ale okoliczność ta jest kompletnie bez znaczenia dla niniejszej sprawy, skoro wezwanie to zostało wystosowane parę miesięcy po złożeniu przez pozwaną oświadczeniu o wypowiedzenie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W związku z tym, że umorzone zostało postępowanie karne, którego przedmiotem były zawiadomienia pozwanej o popełnieniu przez powoda kilku przestępstw przeciwko pozwanej spółce (w tym objętych częściowo zarzutami zawartymi w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę) Sąd nie znalazł podstaw aby zawiesić niniejsze postępowanie, o co wnosiła pozwana.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 56 § 1 k.p. pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Z mocy art. 58 zd. pierwsze k.p. odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Na podstawie art. 30 § 3 k.p., oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie. Nadto, na mocy § 4 w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy, a zgodnie z § 5 w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę lub jej rozwiązaniu bez wypowiedzenia powinno być zawarte pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy.

Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia to jednostronne oświadczenie woli, stanowiące nadzwyczajny sposób ustania stosunku pracy, które powinno być stosowane przez pracodawcę w świetle judykatury Sądu Najwyższego z wyjątkową ostrożnością. Na pracodawcy spoczywa ciężar udowodnienia przesłanek rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2001 r., I PKN 398/00, Legalis Numer 243873). Ciężkie naruszenie obowiązków to świadome działanie (zaniechanie) swoich obowiązków. Pracodawca powinien wykazać bezprawność (naruszenie obowiązków), naruszenie lub zagrożenie interesu pracodawcy i zawinienie pracownika (wina umyślna, rażące niedbalstwo). O istnieniu tej winy wnioskuje się na podstawie całokształtu okoliczności związanych z zachowaniem pracownika (wyrok Sądu Najwyższego z 21 lipca 1999 r. I PKN 169/99 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 7 lutego 2008 r. II PK 162/07). W razie rozwiązania umowy z tej przyczyny ocena rodzaju i stopnia winy pracownika powinna być dokonana w stosunku do naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, jak i z uwzględnieniem zagrożenia lub naruszenia interesów pracodawcy (wyrok Sądu Najwyższego z 23 września 1997 r. I PKN 274/97).

Ciężar dowodowy w niniejszej sprawie w zakresie wykazania prawdziwości i konkretności przyczyny zwolnienia spoczywał na pozwanej. Winien on wykazać w sposób niebudzący najmniejszych wątpliwości, że powód dopuścił się czynu będącego jednocześnie ciężkim naruszeniem obowiązków pracowniczych.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, ocena zasadności rozwiązania umowy o pracę powinna być dokonywana przez Sąd w granicach przyczyn podanych pracownikowi przez pracodawcę, a wskazana przyczyna musi być konkretna i rzeczywista (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 1999 r., I PKN 182/99).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, warunki formalne zostały przez pozwaną spełnione: zachowano formę pisemną, podano przyczynę i poinformowano powoda o przysługujących środkach odwoławczych.

Tym niemniej pozwana zarzuciła powodowi ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych, czego mimo ciążącego na niej ciężaru dowodu z art. 6 k.c. oraz obowiązku dowodzenia swoich twierdzeń zgodnie z art. 232 k.p.c., w żadnym stopniu nie wykazała.

Poczynając od przytoczonego przez pozwaną w oświadczeniu o rozwiązaniu zarzutu naruszenia dbałości o dobro zakładu poprzez zaniechanie wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty, to był on chybiony z kilku powodów.

Przede wszystkim, na co słusznie wskazuje powód, rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia na tej podstawie było spóźnione. Uprawnienie do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia jest ograniczone czasowo do 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy (art. 52 § 2 k.p.).

Pozwana przedstawiła powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia 28 kwietnia 2021 r. Zestawiając tę datę w perspektywie czasowej, miało to miejsce blisko dwa lata po wydaniu nakazu zapłaty przez SO w Katowicach (19 września 2019 r.). Co więcej, pozwana wiedziała o tej okoliczności już wcześniej skoro 22 czerwca 2020 r. złożyła wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty, w którego obszernym uzasadnieniu wprost wskazywała na osobę powoda.

Absolutnie nie przekonują rozwlekłe wywody pozwanej, że wiedzę o rzekomych nieprawidłowościach, których dopuścić miał się powód, powzięła ona dopiero po przeprowadzeniu wewnętrznych procedur sprawdzających. Jest to jawnie sprzeczne z przytoczonymi powyżej faktami. Skoro pozwana miała wystarczającą wiedzę, żeby podjąć czynności procesowe mające na celu wzruszenie wydanego nakazu zapłaty, musiała ona też mieć już na tamten moment świadomość rzekomych uchybień poczynionych przez powoda. Na marginesie, przeprowadzenie procedur sprawdzających nie zostało w żaden sposób wykazane, opiera się jedynie na enigmatycznych zapewnieniach pozwanej, że do nich doszło.

Ponadto, zauważyć trzeba, że decydując się o niewnoszeniu sprzeciwu od nakazu zapłaty działał jako prezes zarządu. Funkcji tej już nie pełnił w momencie złożenia przez pozwaną oświadczenia o rozwiązaniu umowy. Innymi słowy, uprawnienie powoda do złożenia sprzeciwu do nakazu zapłaty dotyczyło innego stosunku niż stosunek pracy – pełnienia funkcji organu osoby prawnej - który to stosunek po stronie powoda w momencie rozwiązania umowy już nie istniał.

Przepis art. 52 § 1 pkt 1 nie obejmuje zachowań w okresie sprzed nawiązania stosunku pracy, ponieważ tylko pracownik może naruszyć obowiązki pracownicze wynikające z art. 100 k.p. (wyrok SN z 7.04.1999 r., I PKN 647/98, OSNAPiUS 2000/11, poz. 422). Nie jest więc podstawą do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia okoliczność, że pracownik w czasie uprzedniego zatrudnienia na podstawie innego stosunku prawnego ciężko naruszył swoje obowiązki.

Wreszcie, nawet pomijając powyższe argumenty, to nie można się zgodzić z pozwaną, że niewniesienie sprzeciwu od nakazu zapłaty należy postrzegać jako ciężkie naruszenie obowiązków. Istotą sporu sądowego jest, że wygrywa go strona, której roszczenie jest zasadne. Tym samym nie zawsze wdawanie się w spór jest z perspektywy strony pozwanej korzystne. Wiązać się może z ponoszeniem przez nią kosztów w procesie, z którego nie ma szans wyjść zwycięsko.

Stanowczo podkreślić trzeba, że nie jest rolą sądu pracy ocena roszczenia leżącego u podstaw wydanego przez SO w Katowicach w sprawie o sygn. XII GNc 598/19 nakazu zapłaty. Pomijając wątpliwy związek z przedmiotem procesu, to niedopuszczalne z perspektywy przepisów o właściwości przedmiotowej byłoby wpadkowe badanie przez sąd rejonowy roszczenia, które ze względu na wartość przedmiotu sporu podlegało właściwości sądu okręgowego. Wystarczająca będzie tutaj ocena, czy powód dochował należytej staranności podejmując taką decyzję procesową. Obranie strategii procesowej zawsze wymaga rozważenia różnych racji i oceny ryzyka. Powód nie wnosząc sprzeciwu od nakazu zapłaty, przeanalizował pisma w sprawie, skonsultował się z pozostałymi członkami zarządu M. D. i J. J. oraz, nie mając przecież wykształcenia prawniczego, skonsultował się w tej sprawie z radcą prawnym. Nie można więc czynić mu zarzutu zawinionego zachowania przeciwko pozwanej spółce, nawet jeśli pozwana prezentuje odmienny pogląd co do zasadności dochodzonego w postępowaniu nakazowym roszczenia. Zauważyć należy, iż za wiele kwestii które doprowadziły do wydania przez SO w Katowicach nakazu zapłaty odpowiedzialni byli członkowie wcześniejszego zarządu pozwanej, w tym K. K. (1)

Absolutnie niezrozumiałą przyczyną wskazaną w oświadczeniu o rozwiązaniu jest to, że powód dopuścić się miał – według pozwanej -ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych wskutek zaniechania złożenia skargi na czynność komornika w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Chorzowie sygn. akt GKm 58/21. Zgodzić należy się z powodem, że pozwana w żaden sposób nie skonkretyzowała na jaką konkretnie czynność miałaby zostać złożona skarga. Co więcej całkowicie niezrozumiała jest argumentacja pozwanej, reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika, prezentowana w dalszych pismach procesowych, że powód nie podjął działań zmierzających do „storpedowania” działań Komornika wobec spółki. Nadmienić tu trzeba, że dłużnik w toku postępowania egzekucyjnego, zachowując przyznane mu w k.p.c. uprawnienia, jest zobowiązany do współpracy z organem egzekucyjnym, który sprawuje w tym wymiarze władzę publiczną. Dział V części 3 k.p.c. jest wręcz w całości poświęcony instytucji wyjawienia przez dłużnika swojego majątku. Natomiast ukrywanie swojego majątku działanie w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu jest wręcz przestępstwem (art. 300 § 2 k.k.). Podkreślić należy, iż dokonane w toku postępowania egzekucyjnego zajęcie akcji (...) SA nie miało wpływu na płynność finansową pozwanej, nie utrudniło udziału w przetargach i nie umożliwiło uzyskanie subwencji. Zauważyć należy, iż informacja o tym, że pozwana jest posiadaczem akcji (...) SA jest informacją publiczną.

Z przedłożonej dokumentacji i z dowodów osobowych wynika, że również zwolnienia pracowników w pozwanej spółce było działaniem w pełni uzasadnionym i niezależnym od uzyskania subwencji – spółka zmuszona była do redukcji zatrudnienia niezależnie od uzyskania subwencji bądź jej braku. Działania zarządu (który tworzył powód) nie tylko nie doprowadziło do powstania szkody ale do uzyskania korzyści w wysokości ok. 750 000 zł, a sama redukcja zatrudnia doprowadziła do oszczędności w wysokości 2 682 302, 48 zł. Jako wysoce wątpliwe należy za to ocenić działania osób tworzących zarząd przed powodem i po jego odwołaniu m.in. w zakresie wielokrotnych prolongat terminu zwrotu pożyczki udzielonej przez pozwaną spółce (...) sp. z o.o. w J. -biorąc pod uwagę złą sytuację finansową pozwanej.

W ocenie Sądu to właśnie kwestia pełnia funkcji zarządczych przez kilka tych samych osób w różnych powiązanych finansowo spółkach oraz chęć ukrycia pewnych nieprawidłowości finansowych których się dopuściły, stanowił czynnik wywołujący częste zmiany w organach zarządczych tych spółek i podejmowane próby „rozliczania” dotychczasowych członków zarządu. Zdaniem Sądu właśnie powód stał się niezawinioną „ofiarą” rozliczeń pomiędzy różnymi grupami udziałowców i kontrahentów pozwanej. Według powoda stało się tak dlatego, że nie zgodził się sygnować działań jednej frakcji przeciw drugiej.

Przechodząc do ostatniej z wymienionych przez pozwaną przyczyn, dla których uznała ona, że powód ciężko naruszył obowiązki pracownicze, tj. tego, że po 15 kwietnia 2021 r., czyli po odwołaniu go uchwałą spółki z funkcji Prezesa Zarządu nie zastosował się do poleceń nowo powołanych członków zarządu, nie przedstawiając im sprawozdania ze swej działalności, pełnej dokumentacji dotyczącej działalności spółki i niezbędnych spraw dotyczących bieżących spraw związanych z zarządzeniem spółki, to również ta przyczyna nie uzasadniała rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Po pierwsze, aktualne pozostają uwagi poczynione wcześniej, że na ocenę wywiązywania się przez pracownika ze stosunku pracy wynikającego z umowy o pracę, powinny rzutować okoliczności związana z tymże stosunkiem, a nie z pełnioną wcześniej funkcją prezesa zarządu.

Po drugie, twierdzenia pozwanej są w tym zakresie nad wyraz ogólnikowe. Pozwana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia posługuje się takimi sformułowaniami jak „pełna dokumentacja dotycząca działalności spółki” czy „niezbędne informacje dotyczące bieżących spraw związanych z zarządzeniem spółką w tym informacji o niezapłaconych wymagalnych należnościach”. W żadnym miejscu w oświadczeniu, ani nawet w trakcie postępowania w swoich pismach procesowych, nie wskazała jednak na konkretne dokumenty, których przedłożeniu uchybił powód, co w zasadzie całkowicie uniemożliwia weryfikację jej twierdzeń. Tym bardziej, że z materiału dowodowego załączonego przez powoda wynika, że przekazywał on pozwanej żądane informacje o działalności spółki (lub zlecał ich przekazanie odpowiedzialnych za to pracownikom) a nie były on jedynym dysponentem jakiś konkretnych dokumentów. Nowy zarząd zajął pomieszczenia spółki i znajduje się w nim dokumenty, a powodowi nie przedstawiono zarzutu karnego przywłaszczenia jakiś dokumentów . Słusznie powód wskazuje, że skoro w okresie 19.04 oraz 23-30.04.2021 r. pozwana udzieliła powodowi urlop wypoczynkowy , to uznać należy, iż nie miała pozwana żadnych oczekiwań aby powód cos pilnego dla niej wykonywał.

Po trzecie zgodzić należy się z powodem, że przepis art. 203 § 3 k.s.h., nakłada na byłego członka zarządu jedynie obowiązek do złożenia wyjaśnień w toku sporządzania sprawozdania zarządu z działalności i sprawozdania finansowego, obejmujących okres pełnienia przez niego funkcji członka zarządu, oraz do udziału w zgromadzeniu wspólników zatwierdzającym te sprawozdania. Zgodnie z tym przepisem nie ma on obowiązku samodzielnego sporządzenia i złożenia takiego sprawozdania. Nadto tzw. przepisy covidowe „przesunęły” terminy sprawozdań do 30.06.2021 r.

Kwotę należnego powodowi odszkodowania wyliczono na 7 100 zł, która to odpowiada kwocie wynagrodzenia za okres miesięcznego wypowiedzenia.

Odsetki orzeczono na podstawie art. 481 k.c. zgodnie z żądaniem od daty doręczenia pozwan Sąd na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. nadał wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 7 000 zł, odpowiadającej kwocie średniego miesięcznego wynagrodzenia powoda.

W przedmiocie kosztów procesu zasądzonych od powoda na rzecz pozwanej, to zasądzoną kwota 180 zł stanowi koszty zastępstwa procesowego stosownie do § 9 pkt 1 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Mając na uwadze okoliczności sprawy oraz bardzo trudną sytuację finansową pozwanej spółki, Sąd na podstawie art. 102 kpc, odstąpił od obciążania pozwanej kosztami sądowymi.