Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący

SSA Wiesław Kosowski

Sędziowie

SA Witold Mazur

SO del. Maciej Dutkowski (spr.)

Protokolant

Martyna Paciej

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 523/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z 17 października 2018 roku, sygn. akt III K 96/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami

przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie art. 7 kpk, polegające na dowolnej ocenie dowodu z 32 falsyfikatów banknotów złotych polskich wytworzonych przez oskarżonego poprzez uznanie, że ich wygląd uzasadnia przyjęcie, że osoba niedoświadczona nie mogła na pierwszy rzut oka przekonać się, że nie były to autentyczne banknoty oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że doszło do podrobienia, w rozumieniu art. 310§1 kk, środków pieniężnych w postaci banknotów o nominale 100 zł i 200 zł, podczas gdy stopień podobieństwa wytworzonych banknotów do oryginału jest na tyle mały, że każdy człowiek i w każdych warunkach od razu mógłby się przekonać o ich nieprawdziwości

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na ścisły związek, a w zasadzie tożsamość zarzutów, zasadne jest rozpoznanie ich łącznie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że postawiony jako naruszenie prawa procesowego zarzut jest w gruncie rzeczy tożsamy z przytoczonym wyżej zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych, bo z jego treści wynika, iż skarżący w istocie kwestionuje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji. Wszak obrońca nie zarzuca wyrokowi Sądu I instancji, że uznał dowód z kwestionowanych banknotów za niewiarygodny, ale że z dowodu tego wyciągnął niewłaściwe wnioski, mianowicie, że w pewnych okolicznościach mógł on uchodzić za prawdziwy pieniądz.

Oceniając tak zrekonstruowany zarzut Sąd Apelacyjny uznał, że jest on tożsamy z zarzutem podniesionym w tiret pierwszym pkt. II apelacji, a przy tym nie jest on zasadny. Poza sporem jest, że podrobienie pieniądza to wykonanie jego imitacji, w orzecznictwie i doktrynie nie budzi też wątpliwości, że jakość owej imitacji może być niezwykle prymitywna. Jak słusznie się wskazuje „Nie jest konieczne, by do rozpoznania falsyfikatu osoba, której środek płatniczy lub dokument przedłożono, posiadała szczególne kwalifikacje. Również całkiem prymitywne fałszerstwo w konkretnych okolicznościach (zmierzch, przyciemnione światło) może być skuteczne. Istotne dla bytu przestępstwa jest to, czy sprawca zamierzał posłużyć się sfałszowanym środkiem płatniczym lub dokumentem jako prawdziwym. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 8.05.2013 r., II AKa 124/13, LEX nr 1322728, przyjął, iż sam fakt podrobienia pieniądza nawet w sposób prymitywny, ale w warunkach umożliwiających puszczenie go w obieg jako autentyczny, uznać należy za przestępstwo. Takimi warunkami może być np. półmrok, pośpiech przyjmującego pieniądze, wada wzroku itp.” (W. Wróbel w komentarzu do art. 310 kk, Lex, teza 10). Zarzut apelacji w gruncie rzeczy nie kwestionuje faktu podrobienia pieniądza i w swej istocie sprowadza się do tego, że wykonanie falsyfikatów było na niskim poziomie, że nie mogły one uchodzić w żadnych warunkach za pieniądz autentyczny, przy czym skarżący precyzuje jednocześnie wszystkie wady owych falsyfikatów, wykluczające jego zdaniem pomyłkę nawet przez osobę niedoświadczoną, z wadą wzroku, działającą w zaufaniu do oskarżonego, w niesprzyjających warunkach pogodowych czy oświetleniowych. Z tezą tą nie sposób się zgodzić. Należy podkreślić, że pieniądze wręcza się w różny sposób, w szczególności może to nastąpić poprzez położenie ich na stole, czy w rulonie, nie jest też żadną tajemnicą, że wiele oszustw było i wciąż jest dokonywanych na tzw. przewałkę czy przekładkę, a więc w ten sposób, że plik nawet zwykłych, pociętych kartek z wierzchu obłożony jest kilkoma prawdziwymi banknotami, a całość opięta jest gumką czy w inny sposób związana, jest w związku z tym oczywiste, że umieszczenie w takim rulonie banknotów podrobionych, nawet prymitywnie, obłożonych z góry prawdziwymi pieniędzmi, może nie wzbudzić wątpliwości osoby, której się płaci, skoro podobny jest kolor czy nominał. Podobnie wręczenie tak prymitywnie podrobionych pieniędzy, jak dokonał tego oskarżony, poprzez położenie ich na stole, co zwłaszcza może mieć miejsce w sytuacji płatności za usługi seksualne czy osobie działającej w zaufaniu do oskarżonego, może nie wzbudzić wątpliwości osoby, której się płaci, skoro z odległości widać głównie kolor banknotu czy jego nominał, znacznie trudniej zaś ocenić jego rozmiar czy takie szczegóły jak precyzyjne przycięcie banknotu. Tym bardziej płatność banknotami spreparowanymi przez oskarżonego w takich okolicznościach jest możliwa, gdy na wierzchu położy się banknot prawdziwy, a trzeba pamiętać, że przy oskarżonym zatrzymano także sporą ilość prawdziwej gotówki, w związku z czym taki sposób częściowej zapłaty fałszywymi pieniędzmi był jak najbardziej możliwy. Nawiasem mówiąc sam oskarżony w swych zmiennych wyjaśnieniach w zasadzie jedno podkreślał konsekwentnie, że podrobione banknoty miał przy sobie po to, by wręczyć je ewentualnemu napastnikowi i uciec zanim ten zorientuje się, że pieniądze są fałszywe, sam oskarżony był więc przekonany, że w sprzyjających okolicznościach np. pośpiechu użycie sfałszowanych pieniędzy jako autentycznych jest możliwe.

Wniosek

o zmianę wyroku Sądu I instancji i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu niezasadny był także oparty na nim wniosek.

3.2.

mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie art. 7 kpk, polegające na dowolnej ocenie dowodu z wyjaśnień oskarżonego poprzez niedanie im wiary w części, w której opisał swoją motywację, która towarzyszyła mu przy wytwarzaniu kopii banknotów w sytuacji, gdy wyjaśnienia oskarżonego korelują z zebranym materiałem dowodowym, a także są spójne i logiczne, ponieważ kierując się zasadami doświadczenia życiowego nie można uznać, że dorosła, wykształcona osoba wykonałaby falsyfikaty banknotów w celu wprowadzenia ich w obieg poprzez zapłatę za usługi seksualne w sposób tak prymitywny, pozwalający każdej osobie na pierwszy rzut oka zakwestionować ich autentyczność oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony przewoził kopie banknotów w celu wprowadzenia ich w obieg w rozumieniu art. 310§2 kk, podczas gdy wprowadzenie ich w obieg nie było możliwe, a ponadto oskarżony, jak wynika z jego spójnych i wiarygodnych wyjaśnień, nie miał zamiaru wprowadzenia banknotów w obieg poprzez zapłatę za usługi seksualne, a jedynym celem ich wytworzenia było posiadanie rekwizytu, który wręczyłby napastnikowi podczas ewentualnej kolejnej napaści na jego osobę

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Także przytoczone wyżej zarzuty są w istocie tożsame, dotyczą bowiem tej samej okoliczności, choć podważanej z różnych podstaw prawnych. Należy w związku z tym przypomnieć, że „zarzut oparty na przyczynie odwoławczej wymienionej w art. 438 pkt 3 k.p.k. winien być podniesiony wówczas, gdy błędne ustalenia faktyczne stanowią pierwotną przyczynę uchybienia, tj. wtedy, gdy co do danego uchybienia apelujący nie kwestionuje sposobu procedowania, w szczególności sposobu gromadzenia dowodów i ich oceny. Chodzi zatem o sytuację, w której w oparciu o prawidłowo przeprowadzone oraz trafnie ocenione dowody - też co do wiarygodności - sąd czyni ustalenia faktyczne, które z dowodów tych nie wynikają (błąd dowolności) albo gdy w oparciu o tak przeprowadzone i ocenione dowody nie poczynił ustaleń faktycznych, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (błąd braku).” (wyrok SA w Poznaniu z 23 czerwca 2021 roku, sygn. akt II AKa 62/21). Także w orzecznictwie Sądu Najwyższego nie budzi wątpliwości, że „podniesienie zarzutu opisanego w art. 438 pkt 3 k.p.k. w zasadzie zastrzeżone jest do takich przypadków, kiedy materiał dowodowy został poprawnie skompletowany i oceniony, a pomimo tego poczynione ustalenia faktyczne nie odpowiadają wnioskom wynikającym z tychże dowodów.” (wyrok SN z 9 września 2021 roku, sygn. akt V KK 341/20).

Oceniając podniesione zarzuty należy więc stwierdzić, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie mógł być uwzględniony już z tego tylko powodu, że ów błąd wg apelującego ma wynikać z naruszenia przepisów postępowania, nie stanowił więc przyczyny pierwotnej, nie był bowiem wynikiem wyciągnięcia niepoprawnych wniosków z prawidłowo ocenionych dowodów, tylko - zdaniem skarżącego - efektem błędu w ich ocenie.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia przepisów postępowania w pierwszej kolejności należy wskazać, że skarżący zdaje się nie zauważać, iż Sąd Okręgowy podając w wątpliwość wyjaśnienia oskarżonego co do kwestionowanej motywacji z uwagi ich ewidentną zmienność i naiwność, jednocześnie uwzględnił ją przy wydawaniu wyroku. Świadczy o tym następujący fragment uzasadnienia wyroku Sądu I instancji odnoszący się właśnie do podawanych przez oskarżonego powodów wytworzenia fałszywych banknotów: „Abstrahując od powyższego, tak czy inaczej oskarżony wytworzył falsyfikaty banknotów po to, żeby ich użyć, przekazując innej osobie lub osobom w nietypowych warunkach. Nie wytworzył ich więc bynajmniej w celu zabawy czy też edukacji, co mogłoby depenalizować jego działanie” (k. 163v.). Z uwagi na treść korespondencji elektronicznej między oskarżonym a rzekomą czternastolatką oraz zeznań A. F. należy przyznać, że Sąd Okręgowy nieco na wyrost przyjął, iż oskarżony zamierzał zapłacić fałszywymi pieniędzmi za usługę seksualną, skoro ta miała być bezpłatna, błąd ten jednak nie miał wpływu na treść orzeczenia, także bowiem w świetle wyjaśnień samego oskarżonego, a nawet treści obu omawianych tu zarzutów, nie może budzić żadnych wątpliwości, że owe fałszywe pieniądze oskarżony zamierzał puścić w obieg, wydanie ich bowiem potencjalnym napastnikom, czy ochroniarzom osoby, z którą umawiał się na odbycie stosunku seksualnego także jest puszczeniem ich w obieg. Raz jeszcze podkreślić trzeba, że odpowiednie opakowanie lub wręczenie w określony sposób sfałszowanych przez oskarżonego banknotów mogło w określonych okolicznościach ujść niezauważone, na co liczył przecież sam oskarżony, a w konsekwencji oznaczałoby to puszczenie ich w obieg.

Wniosek

o zmianę wyroku Sądu I instancji i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie był zasadny, ponieważ popełniony przez Sąd I instancji błąd co do oceny wyjaśnień oskarżonego w omawianym zakresie nie miał wpływu na treść orzeczenia, nie jest bowiem istotne komu oskarżony zamierzał wręczyć sfałszowane pieniądze, tylko czy w ogóle zamierzał je puścić w obieg, a tej okoliczności sam oskarżony nie zaprzeczał.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Będąc do tego zobligowanym w związku z treścią uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z 19 października 2021 roku, sygn. akt IV KK 445/20, Sąd Apelacyjny rozważył zakwalifikowanie czynu oskarżonego jako usiłowania nieudolnego, o którym mowa w art. 13§2 kk, jednak możliwość taką stanowczo odrzucił. Konstrukcja usiłowania nieudolnego opiera się przede wszystkim na działaniu sprawcy pod wpływem błędu - verba legis - Usiłowanie zachodzi także wtedy, gdy sprawca nie uświadamia sobie, że dokonanie jest niemożliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego lub ze względu na użycie środka nie nadającego się do popełnienia czynu zabronionego. Innymi słowy usiłowanie nieudolne to takie, które obiektywnie jest niemożliwe, ale sprawca o tym nie wie. Żadną miarą usiłowania nieudolnego nie wolno utożsamiać z tzw. nieudolnością usiłowania, czyli mówiąc kolokwialnie z partactwem. Dla odróżnienia obu pojęć warto posłużyć się szkolnym przykładem: strzelający do człowieka amunicją ślepą, w przekonaniu, że używa amunicji ostrej, dopuszcza się usiłowania nieudolnego zabójstwa, ponieważ dokonanie jest obiektywnie niemożliwe, o czym sprawca nie wie, natomiast strzelający amunicją ostrą, ale z uwagi na brak umiejętności strzeleckich chybiający celu sprawca odpowie za usiłowanie udolne, to jego słabe wykonanie jest tu bowiem przyczyną nieosiągnięcia celu zabójstwa, które przecież obiektywnie jest możliwe, a nie błąd co do tej możliwości. Podobnie kwestia ta przedstawiana jest w doktrynie i orzecznictwie i tak za W. Wróblem (komentarz do art. 13 kk, Lex, teza 38) należy powtórzyć, że: „Trudności mogą powstać przy odróżnianiu usiłowania udolnego od usiłowania nieudolnego. Powstaje pytanie, jak należy zakwalifikować wypadek, gdy sprawca z zamiarem kradzieży samochodu przystąpił do realizacji tego zamiaru, wdarł się do wnętrza pojazdu, ale nie był w stanie uruchomić silnika z uwagi na zastosowane urządzenie blokujące. Wydaje się, że w takim wypadku należy przyjąć usiłowanie udolne. Takie stanowisko zajął SA w Warszawie w wyroku z dnia 16 czerwca 1998 r., II AKa 107/98, Apel. W-wa 1998, nr 4, poz. K-20), stwierdzając: "Samochodowi wyposażonemu w klucz kodowy i immobilizer, jako przedmiotowi czynności wykonawczej, w który godzi sprawca, nie przestaje grozić realne zagrożenie i w konsekwencji usiłowanie kradzieży z włamaniem takiego samochodu nie może być oceniane jako nieudolne" (tak samo SN w wyroku z dnia 10 czerwca 1974 r., I KR 501/73, OSNKW 1974, nr 12, poz. 224). Niemożliwość dokonania czynu zabronionego nie jest bowiem wynikiem błędu sprawcy co do okoliczności stanowiących znamię typu czynu zabronionego. Nie można jako taki błąd traktować braku możliwości dokonania czynu zabronionego przez konkretnego sprawcę ze względu na brak koniecznych do tego umiejętności. Nikt nie uzna przecież za usiłowanie nieudolne zabójstwa zachowania polegającego na oddaniu strzału i ciężkim, ale niezagrażającym życiu, zranieniu ofiary. "Usiłowania nieudolnego", w sensie art. 13 § 2, nie można utożsamiać z "nieudolnością usiłowania" (zob. wyrok SN z dnia 29 listopada 1976 r., I KR 196/76, OSNKW 1977, nr 6, poz. 61, a także glosa K. Daszkiewicz do wyroku SN z dnia 14 czerwca 1973 r., I KR 91/73, OSNKW 1973, nr 12, s. 174). Za stanowiskiem takim przemawia także pozostawienie w art. 13 § 2 wąskiego zakresu usiłowania nieudolnego. Nie przyjęto propozycji przedstawionej we wcześniejszych wersjach projektu (zob. wersja z 1990 r.), aby jako usiłowanie nieudolne potraktować także sytuację, gdy brak możliwości dokonania czynu zabronionego wynika z niezdatnego sposobu zachowania się sprawcy."

Na marginesie Sąd Apelacyjny zwraca też uwagę, że kara wymierzona oskarżonemu została orzeczona poniżej minimum ustawowego. Zgodnie z art. 310§1 kk dolną granicę ustawowego zagrożenia stanowi kara 5 lat pozbawienia wolności, zaś mający zastosowanie w niniejszej sprawie art. 310§3 kk pozwala jedynie na jej nadzwyczajne złagodzenie, co zgodnie z art. 60§6 pkt 2 kk oznacza karę na poziomie minimum jednej trzeciej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a więc 1 roku i 8 miesięcy pobawienia wolności (5 lat to 60 miesięcy, jedna trzecia z 60 to 20 miesięcy, czyli 1 rok i 8 miesięcy). Tymczasem kara wymierzona oskarżonemu w I instancji wynosi 1 rok i 7 miesięcy pozbawienia wolności. Ponieważ jednak nie wniesiono od tego wyroku apelacji na niekorzyść oskarżonego, Sąd Apelacyjny nie mógł orzec wobec oskarżonego kary zgodnej z ustawą.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z 17 października 2018 roku, sygn. akt III K 96/18

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec braku podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacyjnych, o czym była mowa w sekcjach 3.1 i 3.2 oraz braku okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, o czym była mowa w sekcji 4.1, zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy koszty obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym wg norm przepisanych.

3

Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonego, zwolniono go z kosztów postępowania odwoławczego i wydatkami obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Witold Mazur SSA Wiesław Kosowski SSO del. Maciej Dutkowski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z 17 października 2018 roku, sygn. akt III K 96/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana