Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Brodnicy- I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Dawid Sztuwe
Protokolant:	sek. Anna Leszczyńska

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2024 r. w Brodnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w (...) (Szwajcaria)

przeciwko E. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.560,00 zł (dwa tysiące pięćset sześćdziesiąt złotych) z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.000,00 zł od dnia 3 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.117,00 zł (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu

z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

/Sędzia/

Dawid Sztuwe

Sygn. akt. I C 666/23

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w (...) wystąpił przeciwko E. B. o zapłatę kwoty 2560 zł z umownymi odsetkami oraz wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że pozwana zawarła z poprzednim wierzycielem umowę pożyczki, której nie spłaciła. Prawa do wierzytelności nabył w drodze cesji. Na dochodzoną kwotę składały się 2000 zł jako kapitał i 547,12 zł jako opłaty oraz 12,88 zł jako odsetki ( k. 2-3v).

W dniu 28.11.2023 r. Sąd wydał nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu, od którego pozwana wywiodła sprzeciw. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Pozwana zakwestionowała legitymację czynną powoda oraz bierną pozwanej oraz podniosła zarzuty dotyczące nieudowodnienia roszczenia, które zostały szczegółowo wskazane w sprzeciwie (k. 36-38v).

Na dalszym etapie postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 2 grudnia 2022 r. E. B. zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę pożyczki na łączną kwotę 2000 zł, którą to pozwana zobowiązała się zwrócić w terminie 30 dni od dnia zawarcia umowy. Umowę zawarto na jej wniosek.

Dowód:

- umowa pożyczki – k. 7-8

- aneks do umowy pożyczki- k. 9-10

- potwierdzenia wypłaty- k. 11-11v

W dniu 15.02.2023 roku (...) sp. z o.o. w W. zbyła na rzecz powoda szereg wierzytelności, w tym wobec pozwanej. Wierzytelność została oznaczona liczbą porządkową 284

Dowód:

- zawiadomienie o cesji- k. 12

- aneks do cesji- k. 18

- załącznik nr 2- k. 13v- 14

- umowa cesji wierzytelności - k. 16 – 17

- pełnomocnictwa- k. 18v- 19

- oświadczenie cedenta – k. 14

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne.

Sąd w pełni podzielił stanowisko strony powodowej dotyczące niezasadności zarzutów strony pozwanej kwestionujących legitymację czynną oraz bierną i przyjmuje je za własne bez potrzeby ponownego, szczegółowego jego przytaczania. W szczególności Sąd podzielił stanowisko strony powodowej zaprezentowane w piśmie procesowym z 11.03.2024 r.

(k. 63 - 69).

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadziła do wniosku, że powód wykazał, że posiada legitymację procesową czynną. Powód przedstawił- poświadczone

z oryginałem- dokumenty wskazujące na zawarcie umowy cesji. Umowa cesji została zawarta przez osoby upoważnione do reprezentacji spółek, co wynikało z Krajowego Rejestru Sądowego i innych dokumentów załączonych do sprawy.

W ocenie Sądu zostały dochowane wszelki wymogi formalne wynikające z umowy wierzytelności. Wierzytelność została określona w załączniku ze wskazaniem prawidłowego numeru umowy pożyczki oraz daty zawarcia umowy. Wysokość ceny była objęta tajemnicą handlową, ale nie ulegało wątpliwości, że została ona uiszczona.

Sąd nie miał również wątpliwości, że pozwana zawarła z poprzednikiem prawnym powódki umowę pożyczki na warunkach wynikających z jej treści. Zarzuty pozwanej miały w istocie charakter formalny, tj. kwestionowanie ważności cesji i związania klauzulami umownymi.

Po pierwsze, powód przedstawił dowody w postaci wydruków komputerowych

i kserokopii dokumentów. Wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym, co wynika z przyjętej powszechnie wykładni przepisów art. 308 kpc. Wydruk komputerowy stanowi bowiem inny środek dowodowy.

Po drugie, z przedstawiony wydruku umowy pożyczki zawierał dane osobowe pozwanej, jej imię̨, nazwisko, numer dowodu osobistego, numer PESEL, adres zamieszkania oraz numer telefonu i adresu e-mail. Został również wskazany numer rachunku bankowego, z którego wcześniej pozwana dokonywała przelewu weryfikacyjnego. Pozwana nie wskazywała, że ktoś w sposób niezgodny z prawem posłużył się jej danymi osobowymi celem zawarcia umowy pożyczki.

Po trzecie, kwota pożyczki 2000 zł została przelana na rachunek bankowy pozwanej. Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe dokumenty związane z czynnościami bankowymi mogą być sporządzane na informatycznych nośnikach danych, jeżeli dokumenty te będą w sposób należyty utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone. Takimi dokumentami są potwierdzenia przelewu. Zapis takiej operacji nie musi być zaopatrzony w podpis elektroniczny ani w bezpieczny podpis elektroniczny. Pozwana nie przestawiła dowodu, że rachunek bankowy wskazany w dowodzie przelewu nie jest jej rachunkiem bankowym.

Po czwarte, niniejsza sprawa to już kolejna sprawa o zapłatę przeciwko E. B., która toczyła się przed Sądem Rejonowym w Brodnicy. Pozwana nigdy natomiast nie podnosiła, że ktoś bezprawnie posługiwał się jej danymi osobowymi i zawierał pożyczki w jej imieniu.

W ocenie Sądu dokumenty przedłożone przez stronę powodową w sposób czytelny obrazowały wysokość zadłużenia (saldo). Pozwana nie podważyła prawidłowości tych wyliczeń, nie wskazywała na konkretne błędy rachunkowe. Nie żądała również weryfikacji tych danych przez biegłego sądowego. Ostatecznie zatem zarzut dotyczący prawidłowości wyliczenia zadłużenia okazał się chybiony. Niemniej weryfikacja wysokości salda zadłużenia była prosta, albowiem powód dochodził jedynie zwrotu kapitału i prowizji.

W związku z tym, że umowa pożyczki została zawarta między konsumentem

a przedsiębiorcą pożyczkowym, w sprawie miały także zastosowanie przepisy ustawy

z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. 2018, poz. 933, zwana dalej „ustawą”), co wynika z art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 wyżej wskazanej ustawy.

W ocenie Sądu, uznanie abuzywności regulacji dotyczących pozaodsetkowych kosztów tylko z powodu, że ich wysokość jest ustalona na maksymalnym, ustawowym pułapie, jest niewystarczające. Sąd zobowiązany jest w takiej sytuacji dodatkowo rozważyć wszystkie okoliczności sprawy, w tym wysokość udzielonej pożyczki, ustalony okres spłaty, przyjęte formy zabezpieczenia, wysokość odsetek umownych, ale także przebieg dotychczasowej współpracy pożyczkobiorcy z pożyczkodawcą. Trzeba bowiem mieć na uwadze, że w świetle obowiązujących przepisów prawa nie ma obowiązku, aby pożyczkodawca przedstawiał szczegółowe wyliczenie sposobu ustalenia wysokości prowizji, w tym jakie czynności faktyczne i prawne miały być pokrywane z zastrzeżonej prowizji. Należy jednak zbadać, czy obciążenie konsumenta dodatkowymi opłatami nie prowadzi do znaczącej nierównowagi.

Sąd uznał, że w realiach niniejszej sprawy umowa nie zawierała klauzul abuzywnych. Kwota obciążająca pozwaną pozostawała w rozsądnej proporcji w stosunku do wysokości pożyczki i czasu trwania umowy. W ocenie Sądu uwzględnia ona koszty uruchomienia, a jej wysokość odzwierciedla ryzyko gospodarczej udzielania tego rodzaju pożyczek.

Powództwo zasługiwało zatem na uwzględnienie w całości, wobec czego Sąd orzekł, jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Na koszty procesu po stronie powoda składały się następujące kwoty:

- 200,00 zł (opłata od pozwu)

- 900,00 zł (wynagrodzenie pełnomocnika)

- 17,00 zł (opłata skarbowa od pełnomocnictwa)

/Sędzia/

Dawid Sztuwe