Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Jank

Protokolant: st.sekr.sąd. Katarzyna Pietkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 listopada 2024 r. w G.

sprawy z powództwa (...) 1 Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności w W.

przeciwko M. O.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

Sygnatura akt I C 131/24

Uzasadnienie wyroku z dnia 5 listopada 2024 roku

Powód (...) 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko M. O. domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 25.455,56 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że wierzytelność dochodzoną w niniejszej sprawie nabył w drodze umowy przelewu zawartej z (...) S.A. w dniu 2 marca 2023 roku. Wierzytelność wynika z umowy kredytu gotówkowego (...) z dnia 30 kwietnia 2021 roku. W ramach spłaty zobowiązania pozwany dokonał płatności kilku rat i zaprzestał dalszej spłaty. W związku z tym (...) S.A. wypowiedział umowę. Z upływem terminu wypowiedzenia, tj. z dniem 15 listopada 2021 roku roszczenie stało się w całości wymagalne. Na dochodzoną kwotę składają się: kwota 21.995,08 zł z tytułu niespłaconego i wymagalnego kapitału kredytu, kwota 605,32 zł z tytułu skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od niespłaconego kapitału za okres od dnia 3 marca 2023 roku do dnia 24 maja 2023 roku, a także kwota 2.855,16 zł z tytułu skapitalizowanych odsetek umownych naliczonych przez pierwotnego wierzyciela od kwoty wymagalnego kapitału od dnia wypowiedzenia umowy do dnia dokonania cesji wierzytelności. Powód wskazał, że poinformował pozwanego o cesji, a także wezwał go do zapłaty.

(pozew, k. 2-5v)

W dniu 8 stycznia 2024 roku Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty, k. 53)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. W pierwszej kolejności pozwany wskazał, że przedstawiona umowa kredytu gotówkowego nie zawiera podpisu, została wygenerowana z systemu rzekomego poprzednika prawnego powoda i nie stanowi dowodu z dokumentu prywatnego. Pozwany zakwestionował również wydruki, wskazując, że pochodzą one od powoda, a zawarcie umowy nie znalazło potwierdzenia w treści pozostałych dokumentów. Pozwany zarzucił, że powód nie wykazał, aby doszło do zawarcia umowy o określonej treści. Zdaniem pozwanego, skoro powód wywodzi skutki z umowy zawartej drogą elektroniczną, to doświadczenie życiowe podpowiada, że po zawarciu umowy bank wysłał kredytobiorcy potwierdzenie zawarcia umowy w formie (...), jednak powód nie przedstawił dowodu potwierdzającego wykonanie tej czynności, a pozwany zaprzecza, aby do zawarcia umowy doszło za pośrednictwem trwałego nośnika. Elektroniczne zestawienie operacji sporządzone przez bank nie pozwala na zweryfikowanie twierdzeń powoda o istnieniu i wysokości zadłużenia pozwanego. Pozwany zakwestionował okoliczność wypłaty kredytu. Nadto, pozwany zarzucił niewykazanie spełnienia przesłanek do wypowiedzenia umowy. Nie można poczynić żadnych ustaleń w jakich terminach i jakiej wysokości pozwany miał dokonywać płatności rat i czy rzeczywiście pozostawał w opóźnieniu. Nadto, podniósł, że nie wykazano, że przed wypowiedzeniem umowy skierowano do pozwanego wezwanie, co stanowi naruszenie art. 75c ust. 1 prawa bankowego. Wobec niewykazania faktu opóźnienia, nie wykazano, że powodowi i jego poprzednikowi prawnego przysługiwały odsetki za opóźnienie. Ponadto, pozwany zarzucił, że powód nie wykazał, że skutecznie nabył wierzytelność w stosunku do pozwanego. Zdaniem pozwanego rzekoma umowa kredytu jest nieważna z uwagi na abuzywny sposób zmiany oprocentowania opartego na wskaźniku WIBOR 3M (pozwany nie otrzymał regulaminu). Dalej, wskazuje, że powód nie udowodnił, że doszło do zapłaty ceny za wierzytelności będące przedmiotem przelewu.

(sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 57-61)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 kwietnia 2021 roku na rachunek należący do pozwanego M. O. o numerze (...) została wypłacona kwota 26.260 zł tytułem „ (...)/2021”.

(dowód: potwierdzenie wykonania przelewu, k. 101)

W dniu 19 października 2021 roku (...) S.A. sporządził wezwanie do zapłaty w terminie 14 dni roboczych zaległości w spłacie kredytu gotówkowego o numerze (...) w kwocie 702,86 zł. W treści wezwania wskazano, że spłata zaległości ma nastąpić na rachunek o numerze (...). Dokument ten zawierał pouczenie o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w ciągu 14 dni roboczych od otrzymania wezwania.

(dowód: wezwanie do zapłaty, k. 22)

Pismem z dnia 23 marca 2022 roku (...) S.A. z siedzibą w W. złożył pozwanemu oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu gotówkowego nr (...) za 30 – dniowym terminem wypowiedzenia. Przedmiotowe pismo zostało pozwanemu doręczone w dniu 1 kwietnia 2022 roku.

(dowód: kserokopia wypowiedzenia, k. 23 wraz z dowodem doręczenia, k. 24-24v)

Na mocy umowy przelewu zawartej w dniu 2 marca 2023 roku powód (...) 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności z siedzibą w W. nabył od (...) S.A. z siedzibą w W. wierzytelności wynikające z umowy nr (...) z dnia 30 kwietnia 2021 roku, na którą składały się: kapitał w kwocie 21.995,08 zł, odsetki w kwocie 3155,16 zł.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności wraz z aneksem i załącznikiem do aneksu, k. 39-50)

W dniu 29 maja 2023 roku powód złożył przeciwko pozwanemu pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę kwoty 25.455,56 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W dniu 19 czerwca 2023 roku Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Postanowieniem z dnia 17 sierpnia 2023 roku wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty Referendarz umorzył postępowanie i stwierdził, że każda ze stron ponosi koszty procesu związane z udziałem w sprawie.

(dowód: pozew w epu, k. 27-30, nakaz zapłaty, k. 30v, postanowienie z dnia 17 sierpnia 2023r., k. 36v)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd w całości ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową.

Oceniając przedstawiony przez stronę materiał dowodowy należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że wiarygodnego dowodu na okoliczność zawarcia przez pozwanego oraz poprzednika prawnego powoda umowy kredytowej nie stanowiło potwierdzenie zawarcia umowy złożone w formie wydruku komputerowego. Zważyć bowiem należy, iż przedmiotowy wydruk nie obejmował oświadczenia pozwanego (nie został przez niego podpisany), a strona powodowa nie przedstawiła żadnych innych dowodów, które potwierdzałyby, że pozwany akceptował warunki określone w tym wydruku i zobowiązał się do spłaty wskazanej w nim kwoty (np. pliki cyfrowe, wniosek kredytowy). Co prawda zgodnie z orzecznictwem wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym, jednak nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Zresztą, w niniejszym przypadku byłoby to oświadczenie jednostronne, albowiem – jak wskazano powyżej – nie przedstawiono żadnego dowodu potwierdzającego, że pozwany złożył oświadczenie o akceptacji warunków wskazanych w ww. wydruku.

Dalej, wiarygodnego dowodu w sprawie nie mogła stanowić kopia fragmentu książki nadawczej dołączona do pisma procesowego powoda z dnia 27 maja 2024 roku. Przedstawiona kopia nie została uwierzytelniona przez występującego po stronie powodowej fachowego pełnomocnika i sprawia wrażenia zmanipulowanej, składającej się z fragmentów różnych dokumentów. Powyższe wrażenie potęguje fakt, iż widoczny na tej kopii odcisk datownika jest nienaturalnie duży w stosunku do treści tej kopii.

Pozostałe pisma dotyczące rzekomego stosunku prawnego zawartego przez pozwanego i poprzednika prawnego powoda zostały złożone przez powoda w formie niepoświadczonych kserokopii (wezwanie do zapłaty, wypowiedzenie), co samo w sobie nie odbierało im mocy dowodowej zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2021r., V CSK 341/20, L.). Strona pozwana nie podnosiła, że nie stanowią one wiernego odzwierciedlenia oryginałów, niemniej nie stanowiły one wystarczającej podstawy do przyjęcia, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy kredytowej.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd pominął natomiast wnioski powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego informatyka oraz o zobowiązanie pozwanego do zwolnienia banku z tajemnicy bankowej oraz o zwrócenie się do banku (tj. pierwotnego wierzyciela) o nadesłanie umowy pożyczki w wersji elektronicznej oraz o zwolnienie z tajemnicy bankowej. W ocenie sądu powód usiłował w sposób bezzasadny przerzucić ciężar wykazania istnienia zobowiązania na pozwanego. To powód powinien był zawrzeć z bankiem taka umowę cesji wierzytelności, która uprawniałaby go do wejścia w posiadanie wszystkich dokumentów dotyczących sprzedawanych wierzytelności. Fakt, że powód nie uzyskał elektronicznych nośników informacji z zapisanymi danymi logowania klientów obciąża tylko i wyłącznie powoda>Trudno oczekiwać, aby pozwany pomagał powodowi udowodnić dochodzone przeciwko niemu roszczenie. Podkreślić należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 105 ust. 1 pkt 2 lit. d Prawa bankowego bank ma obowiązek udzielenia informacji stanowiących tajemnicę bankową wyłącznie sądu w związku z prowadzonym postępowaniem spadkowym lub o podział majątku między małżonkami albo prowadzoną przeciwko osobie fizycznej będącej stroną umowy sprawą o alimenty lub o rentę o charakterze alimentacyjnym. Pozostałe przypadki, określone w ustawie przypadki, w których bank może udzielić sądowi informacji objętych tajemnicą bankową dotyczą spraw karnych. Skoro tak, to Sąd nie uzyskałby od banku informacji o jakie wnosiła strona powodowa w piśmie z dnia 27 maja 2024 roku. W związku z tym dopuszczenie dowodu z opinii biegłego informatyka było bezprzedmiotowe wobec braku jakichkolwiek danych dotyczących podejmowanych czynności i składanych oświadczeń w formie elektronicznej, które mogły stanowić przedmiot badań przez biegłego.

Na podstawie art. 302 § 1 k.p.c. Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego, albowiem mimo prawidłowego wezwania nie stawił się na rozprawie i nie usprawiedliwiła swojej nieobecności.

Podstawę prawną powództwa stanowiły w niniejszej sprawie przepisy art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.) w zw. z art. 509 k.c. W myśl art. 69 ust. 1 Prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Stosownie do art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu w niniejszej sprawie na powodzie przede wszystkim spoczywał obowiązek udowodnienia, że pomiędzy jego poprzednikiem prawnym a pozwanym została zawarta umowa kredytowa o wskazanej treści. W niniejszej sprawie powód dowodził, że umowa została zawarta w formie elektronicznej. Bez wątpienia ustawodawca dopuszcza taką formę zawarcia umowy kredytu, także konsumenckiego. Zgodnie z art. 5 pkt 13 ustawy o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki zawierana na odległość należy rozumieć umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, o której mowa w ustawie z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U. z 2012 r. poz. 1225). Ponadto, zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 Prawa bankowego oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej. W świetle powyższego należy stwierdzić, iż zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Zatem, osoba, która zawarła z bankiem umowę na świadczenie usług bankowości elektronicznej i dysponuje odpowiednimi narzędziami uwierzytelniającymi (np. login i hasło do systemu bankowości elektronicznej, kod umożliwiający zatwierdzenie czynności) może w sposób ważny i skuteczny zawrzeć umowę kredytu. Jednak w takim przypadku samo przedłożenie niepodpisanego, nieuwierzytelnionego wydruku umowy nie może stanowić dostatecznego dowodu potwierdzającego, że doszło do złożenia zgodnych oświadczeń woli stron mających na celu zawarcie tej konkretnej umowy pożyczki. Wydruk komputerowy nie dowodzi jakiej treści oświadczenie wprowadził pozwany do środka komunikacji elektronicznej. Okoliczność, że pozwany wyraził zgodę na zawarcie umowy o treści określonej w załączonej kserokopii mogła zostać ustalona na podstawie zapisów logowań pozwanego w systemie bankowości elektronicznej. Zważyć przy tym należy, iż ustawodawca w art. 7 ust. 2 Prawa bankowego przewidział możliwość sporządzania dokumentów związanych z czynnościami bankowymi na informatycznych nośnikach danych, jeżeli dokumenty te będą w sposób należyty utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone. Jednak w sytuacji, w której strona powołuje się na istnienie dokumentów utrwalonych na elektronicznym nośniku informacji, a strona przeciwna kwestionuje istnienie i treść takich dokumentów, powód nie może ograniczyć się do złożenia nie nadającego się do jakikolwiek weryfikacji papierowego wydruku. Zgodność takiego zapisu z danymi w systemie elektronicznym nie może bowiem zostać w żaden sposób sprawdzona. Załączony wydruk w swojej formie powinien potwierdzać zgodność zapisu z danymi na nośniku elektronicznym. W przypadku dalszych wątpliwości powód powinien zaś umożliwić zbadanie nośnika elektronicznego. W innym przypadku zyskałby on bowiem możliwość zaświadczania o istnieniu określonych dokumentów na podstawie samego tylko zapewnienia zawartego w piśmie procesowym. Taką interpretację należało jednak odrzucić, jako całkowicie sprzeczną z art. 245 k.p.c. Podkreślić przy tym należy, że oryginałem dokumentu w postaci elektronicznej jest plik cyfrowy. Taki też dokument podlega badaniu stosownie do treści art. 254 k.p.c. i na podstawie takiego badania można czynić ustalenia co do autentyczności oświadczenia (pochodzenie dokumentu). Ustaleń takich nie można natomiast dokonać na podstawie wydruku (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 30 grudnia 2019 r., I ACa 672/19, L.). Bez wątpienia zatem, jeśli umowa rzeczywiście została zawarta w formie elektronicznej to bank (poprzednik prawny powoda) dysponował odpowiednimi dowodami potwierdzającymi zarówno fakt zawarcia, jak i wykonywania umowy kredytowej, w szczególności plikami cyfrowymi. Strona powodowa jednakże nie złożyła do akt niniejszego postępowania elektronicznego nośnika informacji (np. płyta CD, nośnik USB), który zawierałby tego typu informacje. Jak wskazano powyżej powód złożył wniosek o zobowiązanie (...) S.A. do przedłożenia danych elektronicznych, niemniej z przyczyn wskazanych powyżej wniosek ten nie mógł zostać uwzględniony i nie mógł doprowadzić do pozyskania żądanych danych przez sąd. Podkreślić przy tym należy, iż powód jako profesjonalista winien w taki sposób ukształtować treść stosunku prawnego z bankiem, aby mieć możliwość pozyskania informacji oraz dokumentów niezbędnych do skutecznego dochodzenia roszczeń na drodze sądowej. Tego obowiązku powód nie może przerzucać na Sąd. Jeśli natomiast zawarta przez powoda umowa przelewu wyklucza możliwość pozyskania takich dokumentów, czy też danych, to winien ponieść tego negatywne konsekwencje. Zatem, w świetle powyższych rozważań, przedstawione niepodpisane potwierdzenie zawarcia umowy – przy braku wniosku kredytowego złożonego przez pozwanego – mogło co najwyżej stanowić projekt umowy, niestanowiący ważnego zobowiązania. Reasumując tę część rozważań, należy wskazać, że strona powodowa nie przedłożyła dowodu, który jednoznacznie potwierdzałby fakt skutecznego zawarcia z pozwanym umowy kredytu na warunkach wskazanych w pozwie. Tym samym nie wykazano, aby pozwany wyraził swoje oświadczenie woli akceptujące postanowienia umowy kredytu i tym samym pomiędzy stronami doszło do skutecznego zawarcia umowy. Jak wskazuje się w orzecznictwie sam przelew środków na konto pozwanego nie prowadzi do zawarcia umowy pożyczki, albowiem jest to czynność jednostronna. Aby doszło do zawarcia umowy pożyczki muszą zostać złożone zgodne oświadczenia woli przez dwie strony umowy (zob. wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 20 września 2017 r., III Ca 1182/17, L.). W niniejszym wypadku nie sposób nawet przyjąć, że wpłacone na rachunek pozwanego środki stanowiły wykonanie umowy, albowiem w tytule przelewu wskazano inny numer ( (...)/2021) niż numer umowy kredytowej ( (...)), co uniemożliwia jednoznaczne powiązanie tego przelewu z umową.

Abstrahując od kwestii zawarcia umowy, powództwo nie zasługiwałoby na uwzględnienie także z innych przyczyn. Wobec podniesionych zarzutów przez pozwanego, należało uznać, że strona powodowa nie wykazała, że umowa kredytu została skutecznie wypowiedziana. Nawet gdyby powód wykazał, że doszło do skutecznego zawarcia umowy (a to mu się nie udało), to nie zdołał udowodnić, że istniały podstawy do rozwiązania umowy w drodze jednostronnego oświadczenia woli. Powód nie przedłożył żadnego wiarygodnego dokumentu, który wskazywałby jak przedstawiało się zadłużenie w momencie złożenia oświadczenie o wypowiedzenia. W potwierdzeniu zawarcia umowy wskazano, że bank miał prawo wypowiedzieć umowę, jeśli w terminie określonym w harmonogramie kredytobiorca nie spłacił pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności. W harmonogramie wysokość raty została określona na poziomie 631,27 zł. W dacie sporządzenia wezwania do zapłaty zaległość miała rzekomo wynosić 702,86 zł. Nie wiadomo jak rzekome zadłużenie kształtowało się na dzień wypowiedzenia umowy, albowiem nie dość, że w piśmie tym nie ma informacji w tym zakresie, to dodatkowo nie przedłożono dowodu potwierdzającego kształt zadłużenia przy uwzględnieniu dokonanych wpłat. Ponadto, nie udowodniono, że bank dochował wymaganej prawem procedury wypowiedzenia umowy. Zważyć należy, iż zgodnie z treścią art. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych (ust. 1). W ww. wezwaniu bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (ust. 2). Strona powodowa podnosiła, że pismem z dnia 19 października 2021 roku bank wezwał pozwanego do zapłaty zadłużenia w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwania, jednocześnie informując o możliwości złożenia w ciągu 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma, wniosku o przeprowadzenie procesu restrukturyzacji zadłużenia. Zważyć jednak należy, iż powód nie zdołał wykazać, że powyższe wezwanie faktycznie zostało wysłane. Jako dowód nadania pisma przedstawiono fragment najprawdopodobniej księgi nadawczej, lecz – jak wskazano przy ocenie dowodów – przedmiotowa kopia została zmanipulowana, stąd nie może stanowić wiarygodnego dowodu w sprawie. Skoro przed wypowiedzeniem umowy nie wysłano do pozwanego wezwania do zapłaty z pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację, to nie sposób uznać, że rzekoma umowa została w sposób prawidłowy i skuteczny wypowiedziana.

Reasumując należy stwierdzić, że powód nie wykazał w toku niniejszego postępowania istnienia, wymagalności i wysokości dochodzonego roszczenia. W związku z tym, na mocy art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe w zw. z art. 509 k.c. a contrario, powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, zasądził od przegrywającego niniejszy spór w całości powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.617 na którą składały się opłata za czynności fachowego pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej, obliczona stosownie do treści § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (3.600 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).