Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s Rozpoznawanych w Postępowaniu Uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Żelewska
Protokolant:	protokolant Adrianna Bochniak

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2024 r. w Gdyni

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko A. C.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1817 zł (tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I 1 C 1631/23 upr.

UZASADNIENIE

(wyroku z dnia 18 lipca 2024 roku – k. 59)

Powód P. B. wniósł pozew przeciwko A. C. o zapłatę kwoty 7.500,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 maja 2019 roku do dnia zapłaty, a także zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że strony pozostawały w konkubinacie od lipca 2015 roku do maja 2019 roku. Strony mieszkały w mieszkaniu pozwanej przy ul. (...) w G..

Na przełomie kwietnia/maja 2019 roku pomiędzy stronami zaczęło dochodzić do nieporozumień. Mniej więcej w dniach 5-12 maja 2019 roku powód wpłacił na rachunek pozwanej za pośrednictwem wpłatomatu zaoszczędzone środki w kwocie 7.500,00 zł. Wtedy pozwana wymieniła zamki w drzwiach i zmieniła (...) do karty bankomatowej. Powodowi uniemożliwiono zabranie swoich rzeczy z lokalu. Kiedy powód odwiedził pozwaną w jej pracy, ta stwierdziła, że jest on chory psychicznie i zgłosiła sprawę o uporczywe nękanie do prokuratury.

(pozew – k. 2-3v.)

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana zaprzeczyła, aby otrzymała kwotę 7.500,00 zł od powoda, a nawet gdyby to nie sposób ustalić, jak zostały spożytkowane skoro miały być przeznaczone na wspólne utrzymanie.

(odpowiedź na pozew – k. 34-36)

Stan faktyczny:

Strony pozostawały w konkubinacie od lipca 2015 roku do dnia 6 maja 2019 roku. Pozwana zdecydowała się na rozstanie z powodem. Ten wyprowadził się zabierając przynajmniej część swoich rzeczy, a resztę miał odebrać później. Powód początkowo zwracał się do pozwanej, aby wróciła do niego, ale bezskutecznie. Pozwana postanowiła złożyć zawiadomienie o uporczywym nękaniu ją ze strony byłego partnera.

(dowód: zawiadomienie – k. 7-9, korespondencja SMS – k. 11-14, protokół przesłuchania powoda – k. 15-17, k. 18-20, zeznania powoda – k. 54-55, płyta – k. 56)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny ustalony został na podstawie bezspornych twierdzeń stron potwierdzonych dowodami przedłożonymi przez powoda. Potwierdzały one jedynie charakter relacji między byłymi już partnerami. Nie wynikał z nich jednak stan wzajemnych rozliczeń, wysokości dochodów stron, zobowiązań lub wydatków. Zeznania powoda w kwestii wpłaty kwoty 7.500,00 zł na rachunek pozwanej we wpłatomacie pozostały gołosłowne jako niepotwierdzone żadnym innym materiałem dowodowym, który pośrednio mógłby wskazywać, że powód posiadał takie oszczędności i wreszcie to on wpłacił je we wpłatomacie. Sąd nie uwzględnił wniosku powoda o zwrócenie się o dane objęte tajemnicą bankową z uwagi na treść art. 104 ust. 1 ustawy prawo bankowe i katalog zwolnień z tajemnicy bankowej wymieniony w art. 105 Prawa bankowego, w którym z pewnością przedmiot niniejszej sprawy się nie mieści.

Przechodząc do rozważań wskazać należało, że w orzecznictwie sądowym dominuje stanowisko, zgodnie z którym do rozliczenia konkubinatu, w tym nakładów dokonanych przez konkubentów na majątek jednego z nich, mają zastosowanie przepisy art. 405 i nast. k.c., chyba że szczególne okoliczności wskazują na istnienie innej podstawy tych rozliczeń (por. wyrok SA w Białymstoku z 27.09.2018 r., I ACa 397/18, LEX nr 2574900.).

Stosownie natomiast do treści art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar dowodu spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Artykuł 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.), szczególnie gdy obie strony są reprezentowane przez fachowych pełnomocników, którym Sąd zakreślił terminy na złożenie wszystkich twierdzeń i dowodów pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku dalszego postępowania (art. 205 ³ § 1 i 2 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (wyrok SA w Białymstoku z 28.11.2019 r., I AGa 50/19, LEX nr 2944289). Sąd nie dąży do ustalenia prawdy materialnej, Sąd działa z urzędu w zakresie wskazanym w przepisach, a podstawą procesu cywilnego jest jego kontradyktoryjność.

Kluczowe dla rozstrzygnięcia fakty nie mogą opierać się wyłącznie na gołosłownych twierdzeniach strony i jej przekonaniu, które nie znajduje oparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności muszą zostać udowodnione (Wyrok SA w Łodzi z 20.11.2019 r., III AUa 22/19, LEX nr 2764307).

Zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie.

Pozwana zaprzeczyła, aby powód wpłacił przez bankomat kwotę 7.500,00 zł na jej rachunek bankowy. Jednocześnie powód nie był w stanie faktu tego udowodnić. Wniosek o zwolnienie banku z tajemnicy bankowej był niedopuszczalny. Po drugie strona powodowa nie starała się nawet wykazać szczegółów dotyczących relacji finansowych stron, sposobu dokonywania rozliczeń w okresie trwania konkubinatu, wysokości i źródeł dochodów, wydatków, obciążeń wspólnych oraz osobistych, tak, by kwestionowane twierdzenie o wpłacie niemałej kwoty osadzić w kontekście pozwalającym dać wiarę twierdzeniu powoda.

To wszystko prowadzi do wniosku, że pozew stanowił próbę dokuczenia pozwanej czy wywołania u niej dodatkowej presji. Sposób redakcji pozwu na to wskazuje. Przede wszystkim jedyny zgłoszony dowód na istotny fakt (przekazania pieniędzy) był niedopuszczalny, o czym kwalifikowany pełnomocnik winien wiedzieć. Oczywiście, jeżeli pozwana przez tyle czasu nie zwróciła rzekomo otrzymanej kwoty, pozostając w przekonaniu, że nie jest dłużnikiem, to nie można było przypuszczać, że zmieni swoje zdanie. W istocie strona powodowa nawet nie starała się przybliżyć sądowi kwestii istotnych dla rozstrzygnięcia. Twierdzenia pozwu były sprzeczne z zeznaniami powoda. Raz twierdził, że odłożył kwotę 7.500,00 zł, a następnie zeznał, że środki te pożyczył od swojej mamy. Zmieniały się też daty, kiedy miało dojść do wpłaty i sama kwota. Powód w pozwie twierdził, że został zaskoczony zmianą zamków, zaś w postępowaniu przygotowawczym twierdził, że wyprowadził się zabierając część rzeczy, a po resztę miał wrócić później. Ciężko zresztą uwierzyć, że powód miał wpłacić kwotę 7.500,00 zł na utrzymanie stron – jak ostatecznie zeznał w dniach 8-10 maja 2019 roku, skoro w postępowaniu przygotowawczym podał, że związek stron zakończył się dnia 6 maja 2019 roku. Nie przeszkadzało to jednak powodowi twierdzić, że do jego wyprowadzki doszło 2-3 dni po rzekomej wpłacie środków, a zatem dnia 10-13 maja 2019 roku.

Mając na uwadze, że powód nie sprostał ciężarowi dowodu, Sąd na podstawie art. 405 k.c. a contrario w punkcie I. wyroku oddalił powództwo.

O kosztach orzeczono w punkcie II. wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., obciążając przegrywającego powoda, całością poniesionych przez pozwaną kosztów procesu, na co składały się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł) oraz wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika w osobie adwokata w stawce minimalnej (1.800,00 zł) ustalonej na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 ze zm.). Od sumy tych kwot należne były odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a to na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.