Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marek Dziwiński

Protokolant: Joanna Pulkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 maja 2024 r. w K.

sprawy z powództwa P. Z.

przeciwko Ł. Z.

o rozwiązanie umowy darowizny

I  powództwo oddala;

II  nie odciąża powoda obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu;

III  koszty sądowe zalicza na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt I C 682/23

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 10 maja 2024 r.

Powód P. Z., reprezentowany przez ustanowionego dla niego kuratora w osobie K. Z., pozwem z dnia 02 listopada 2023 r. (k. 1-6) wniósł

o rozwiązanie umowy darowizny z dnia 04 listopada 2021 r. zawartej pomiędzy nim

a pozwanym Ł. Z. w formie aktu notarialnego (rep. A nr 5881/2021) przed notariuszem B. K. prowadzącą Kancelarię Notarialną w K.. Wniósł również o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kosztów procesu,

w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie, wskazał, że w drodze wspomnianej wyżej umowy darował pozwanemu udział w wysokości 1/8 prawa własności lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w K. przy ulicy (...) stanowiącego odrębną nieruchomość, dla której Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). Jednocześnie podał, iż na mocy przedmiotowej umowy matka stron, I. Z., również darowała Ł. Z. udział w prawie własności opisanej wcześniej nieruchomości wynoszący w jej przypadku 5/8. W samej umowie nie przewidziano natomiast służebności mieszkania dla darczyńców, zaś w ocenie powoda poczynione w jej treści postanowienie zakładające ich prawo do korzystania z lokalu w dalszym ciągu w sposób dożywotni i bezpłatny, nie spełnia gwarancji prawnych wynikających z tego typu ograniczonego prawa rzeczowego.

Niedługo potem pozwany wystąpił wpierw do Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z wnioskiem o częściowe ubezwłasnowolnienie P. Z., a następnie złożył do tut. Sądu wniosek o zniesienie współwłasności nieruchomości lokalowej, której pozostaje w chwili obecnej współwłaścicielem z K. Z., jaka dysponuje udziałem w wysokości 1/8. Wobec tego wszystkiego w ocenie kuratora działającego

w imieniu powoda uczyniona przez niego darowizna na rzecz pozwanego była nadmierna, albowiem obejmowała jedyny wartościowy składnik jego majątku. P. Z. nie kierował się również uzasadnionymi pobudkami, albowiem nie chciał stracić mieszkania. Dlatego też K. Z. jako przedstawiciel osoby ubezwłasnowolnionej (powoda) wystąpiła o rozwiązanie umowy darowizny.

W odpowiedzi na pozew z dnia 04 grudnia 2023 r. (k. 35-37) pozwany Ł. Z. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że w jego ocenie brak jest podstaw do rozwiązania wskazanej przez powoda umowy darowizny, gdyż motywy i pobudki, które skłoniły darczyńcę do jej dokonania wynikały przede wszystkim ze stopnia pokrewieństwa stron oraz dotychczasowych relacji wynikających ze wspólnego zamieszkiwania od wielu lat w jednym lokalu mieszkalnym. Ponadto stwierdził, że wbrew twierdzeniom kuratora reprezentującego powoda miał zamiar ustanowienia na rzecz darczyńców odpowiedniej służebności mieszkania, lecz ze względu na brak woli działania ze strony K. Z., będącej obecnie współwłaścicielką lokalu mieszkalnego, pozwany nie mógł samodzielnie obciążyć w ten sposób wspominanej nieruchomości. W tym kontekście Ł. Z. podał, iż sprawowana nad powodem kuratela nie jest wykonywana właściwie, zaś siostra stron ma negatywny wpływ na swego podopiecznego, wywołując u niego agresywne zachowanie. Poza tym pozwany zaprzeczył, ażeby uczyniona na jego rzecz darowizna w jakimkolwiek zakresie oznaczała dla P. Z. utratę dachu nad głową, albowiem nadal korzysta on z lokalu, w którym wspólnie mieszkają strony

i nic się w tej kwestii aż do dnia wniesienia powództwa w niniejszej sprawie nie zmieniło.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małżonkowie I. Z. i W. Z. byli współwłaścicielami na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej odrębnej nieruchomości w postaci lokalu mieszkalnego położonego w K. przy ul. (...).

Po zmarłym w dniu 02 września 2015 r. W. Z. spadek nabyła jego żona I. Z. oraz dzieci P. Z., Ł. Z. i K. Z. (wszyscy w udziałach wynoszących po 1/4).

Fakty bezsporne

Ł. Z. wkrótce po śmierci ojca zaczął opiekować się schorowaną matką, u której stwierdzono stwardnienie rozsiane oraz bratem cierpiącym na zaburzenia psychiczne. Niedługo później z rodzinnego mieszkania wyprowadziła się jego siostra K. Z., która nie utrzymywała od tamtej pory z nimi stałych kontaktów.

Dowód:



przesłuchanie pozwanego Ł. Z. na rozprawie w dniu 10 maja 2024 r. (e-protokół od 01:04:47 do 01:35:38), k. 96v-97,



zeznania świadka D. S. na rozprawie w dniu 22 marca 2024 r.

(e-protokół od 02:35:54 do 02:49:01), k. 76,



zeznania świadka A. G. na rozprawie w dniu 22 marca 2024 r.

(e-protokół od 02:29:46 do 03:07:43), k. 76v-77,



zeznania świadka G. N. na rozprawie w dniu 22 marca 2024 r.

(e-protokół od 03:07:43 do 03:27:26), k. 77.

W mieszkaniu stron pozwany przeprowadził remont, który obejmował zarówno pomieszczenie wspólne takie jak kuchnia czy łazienka, jak i trzy pokoje mieszkalne zajmowane oddzielnie przez P. Z., Ł. Z. i I. Z.. Powód partycypował przy tym w kosztach związanych z malowaniem swojego pokoju.

Dowód:



zeznania świadka B. K. na rozprawie w dniu 22 marca 2024 r.

(e-protokół od 01:08:39 do 01:35:33), k. 73v-74,



zeznania świadka H. P. na rozprawie w dniu 22 marca 2024 r.

(e-protokół od 01:36:40 do 02:11:14), k. 74v-75v,



zeznania świadka A. R. na rozprawie w dniu 22 marca 2024 r.

(e-protokół od 02:11:14 do 02:35:54), k. 75v-76,



przesłuchanie pozwanego Ł. Z. na rozprawie w dniu 10 maja 2024 r. (e-protokół od 01:04:47 do 01:35:38), k. 96v-97.

Po pewnym czasie w wyniku przeprowadzonej rozmowy z bratem i matką Ł. Z. postanowił zaaranżować spotkanie z notariuszem, w wyniku którego P. Z. oraz I. Z. przekazaliby mu należne im udziały w prawie własności zajmowanej przez nich nieruchomości. W tym celu skontaktował się z B. K., z którą kilkukrotnie wszyscy spotkali się w miejscu zamieszkania stron, żeby wyjaśnić wszelkie skutki prawne, jakie będzie pociągała za sobą ewentualna darowizna. W tamtym czasie zarówno I. Z., jak i P. Z. byli świadomi charakteru tego typu czynności, mając jednocześnie przeświadczenie, że w zamian pozwany będzie się nimi nadal opiekował i pomagał w ich bieżącym utrzymaniu. Ponadto notariusz informowała ich parokrotnie, w tym również po dokonanej darowiźnie, o przysługującym im prawie do jej odwołania w przypadku, gdyby pozwany zachowywałby się wobec nich w sposób nieodpowiedni oraz niewdzięczny.

Dowód:



zeznania świadka B. K. na rozprawie w dniu 22 marca 2024 r.

(e-protokół od 01:08:39 do 01:35:33), k. 73v-74,



przesłuchanie powoda P. Z. na rozprawie w dniu 10 maja 2024 r. (e-protokół od 00:49:22 do 01:04:47), k. 96.

Na podstawie umowy darowizny z dnia 04 listopada 2021 r. zawartej w formie aktu notarialnego P. Z. oraz I. Z. darowali Ł. Z. przysługujące im udziały w prawie własności nieruchomości lokalowej położonej przy ul. (...) w K. w wysokości odpowiednio 1/8 i 5/8 całości, z kolei pozwany owe darowizny przyjął. Strony porozumiały się także, że darczyńcy będą uprawnieni do korzystania ze wspomnianego lokalu w dalszym ciągu, w sposób dożywotni i bezpłatny w zakresie usprawiedliwionym ich potrzebami. Tego rodzaju uprawnienie uczyniono jedynie poprzez odpowiednie zastrzeżenia, gdyż w momencie podpisywania umowy darowizny nie można było ustanowić prawa dożywocia ani służebności mieszkania ze względu na brak udziału w całym przedsięwzięciu K. Z., której przysługiwał pozostały udział wynoszący 1/8.

Dowód:



umowa darowizny z dnia 04 lipca 2021 r., zawarta w formie aktu notarialnego rep. A (...), k. 15-17,



zeznania świadka B. K. na rozprawie w dniu 22 marca 2024 r.

(e-protokół od 01:08:39 do 01:35:33), k. 73v-74,



przesłuchanie pozwanego Ł. Z. na rozprawie w dniu 10 maja 2024 r. (e-protokół od 01:04:47 do 01:35:38), k. 96v-97.

W dniu 22 czerwca 2022 r. Ł. Z. wystąpił do Sądu Okręgowego

w J. z wnioskiem o częściowe ubezwłasnowolnienie P. Z., który został przez ten sąd uwzględniony w drodze prawomocnego postanowienia z dnia 13 stycznia 2023 r., wydanego w sprawie o sygn. I Ns 132/22.

Dowód:



akta sprawy o ubezwłasnowolnienie, sygn. I Ns 132/22, prowadzonej przed Sądem Okręgowym w Jeleniej Górze I Wydziałem Cywilnym.

Postanowieniem z dnia 17 marca 2023 r. tut. Sąd ustanowił dla częściowo ubezwłasnowolnionego powoda kuratora w osobie siostry K. Z., jednocześnie powołując ją do reprezentowania interesów P. Z. oraz zarządu jego majątkiem.

Dowód:



postanowienie Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze III Wydziału Rodzinnego i Nieletnich z dnia 17 marca 2023 r. wydane w sprawie o sygn. akt I RNs 16/23, k. 8.

Natomiast w drodze postanowienia z dnia 15 września 2023 r. ów sąd rodzinny zezwolił K. Z. do wystąpienia z powództwem w zakresie żądania rozwiązania umowy darowizny obejmującej udział we własności lokalu mieszkalnego położonego w K. przy ul. (...) darowany pozwanemu przez powoda.

Dowód:



postanowienie Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze III Wydziału Rodzinnego i Nieletnich z dnia 15 września 2023 r. wydane w sprawie o sygn. akt III RNs 124/23, k. 7.

Obecnie jedynymi współwłaścicielami nieruchomości lokalowej położonej przy ul. (...) w K. są Ł. Z., któremu przysługuje udział wynoszący 7/8 oraz K. Z. posiadająca udział w wysokości 1/8.

Dowód:



wydruk księgi wieczystej nr (...), k. 19-25.

Ł. Z. i K. Z. pozostają w jednoznacznie złych relacjach. Świadomy potencjalnych negatywnych skutków w rozporządzaniu zamieszkiwaną przez strony nieruchomością w przyszłości pozwany wystąpił w październiku 2022 r. do tut. Sądu z wnioskiem o zniesienie współwłasności. Obecnie sprawa pozostaje zawieszona do czasu rozstrzygnięcia niniejszego postępowania.

Dowód:



postanowienie Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze I Wydziału Cywilnego

z dnia 13 czerwca 2023 r. wydane w sprawie o sygn. akt I Ns 367/22, k. 18,



zeznania świadka K. Z. na rozprawie w dniu 10 maja 2024 r.

(e-protokół od 00:01:12 do 00:47:07), k. 95-96.

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony oraz osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań świadków złożonych na rozprawie z dnia 22 marca 2024 r. oraz przesłuchania stron, w tym kuratora powoda, co miało miejsce na rozprawie w dniu 10 maja 2024 r. Dowody te nie budziły wątpliwości

co do ich wiarygodności, zaś ich przeprowadzenie było nieodzowne dla właściwego ustalenia okoliczności faktycznych niniejszej sprawy.

W toku postępowania, tj. na rozprawie z dnia 10 maja 2024 r. (k. 96), pominięto na podstawie przepisu art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. zgłoszony przez powoda w piśmie procesowym z dnia 21 marca 2024 r. (k. 70v) wniosek w przedmiocie dopuszczenia

i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii na fakty tam wskazane jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy. Przede wszystkim trzeba było

w tym kontekście stwierdzić, iż powództwo o rozwiązanie umowy musi ze swej istoty dotyczyć zobowiązania zgodnego z prawem, czyli ważnego. W przeciwnym bowiem wypadku, zakładając obecność niepoczytalności u którejkolwiek ze stron zawierających umowę, powództwo oparte na regulacji zawartej w art. 901 k.c. podlegałoby oddaleniu, gdyż w tego typu sytuacji umowa byłaby nieważna, co wykluczałoby rozwiązanie umowy w podanym wcześniej trybie. Dlatego też podjęto decyzję o pominięciu wymienionego powyżej wniosku dowodowego, gdyż wydanie rozstrzygnięcia w rozpoznawanej sprawie nie wymagało uzyskania wiadomości specjalnych we wskazanym w nim zakresie.

Żądanie powoda dotyczyło rozwiązania umowy darowizny dokonanej na rzecz pozwanego przed częściowym ubezwłasnowolnieniem P. Z.. Skierowane zostało przy tym do tut. Sądu przez jego przedstawiciela ustawowego w postaci kuratora w osobie siostry K. Z., która uzyskała stosowne zezwolenie od właściwego sądu rodzinnego na wystąpienie z tego rodzaju powództwem.

W niniejszej sprawie bezspornym pomiędzy stronami pozostawał fakt zawarcia samej umowy darowizny oraz uczynione w jej kontekście przysporzenia na rzecz Ł. Z. w postaci objęcia przez niego udziałów w prawie własności odrębnego lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w K. należących wcześniej do P. Z. (1/8) oraz I. Z. (5/8).

Z kolei okoliczności podnoszone przez kuratora powoda w stosunku do istnienia przesłanek warunkujących rozwiązanie umowy zostały przez pozwanego w całości zakwestionowane.

Na wstępie właściwych rozważań trzeba zauważyć, że podstawę prawną żądania powoda stanowiły przepisy kodeksu cywilnego dotyczące umowy darowizny, poprzez którą darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku (art. 888 § 1 k.c.). Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 898 § 1 k.c. darczyńca może odwołać darowiznę nawet już wykonaną, jeżeli obdarowany dopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności. Z kolei na podstawie art. 900 k.c. odwołanie darowizny następuje przez oświadczenie złożone obdarowanemu na piśmie,

a mając na uwadze treść art. 902 k.c., należy zauważyć, że przepisów o odwołaniu darowizny nie stosuje się, gdy darowizna czyni zadość obowiązkowi wynikającemu

z zasad współżycia społecznego.

Niemniej jednak w omawianej sprawie powództwo zostało oparte na szczególnej

regulacji odnoszącej się do uprawnienia przysługującego darczyńcy, który dokonał określonego przysporzenia na rzecz obdarowanego przed tym jak orzeczono względem niego ubezwłasnowolnienie. Stosownie bowiem do treści przepisu art. 901 § 1 i 2 k.c. przedstawiciel osoby ubezwłasnowolnionej może żądać rozwiązania umowy darowizny dokonanej przez tę osobę przed ubezwłasnowolnieniem, jeżeli darowizna ze względu na wartość świadczenia i brak uzasadnionych pobudek jest nadmierna, przy czym samego rozwiązania umowy darowizny nie można żądać po upływie dwóch lat od jej wykonania.

W doktrynie obecne jest stanowisko zakładające, że wspomniana regulacja spełnia głównie funkcję ochrony interesów majątkowych osoby ubezwłasnowolnionej (całkowicie bądź częściowo) z uwagi na konsekwencje prawne dokonanych przez nią darowizn, które miały miejsce przed jej ubezwłasnowolnianiem (zob. A. Sylwestrzak [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. M. Balwicka-Szczyrba, LEX/el. 2024, art. 901). Natomiast koniecznym do uwzględnienia powództwa wynikającego z art. 901 k.c. pozostaje ustalenie, że „darowizna jest nadmierna z uwagi na wartość świadczenia i brak uzasadnionych pobudek po stronie darczyńcy”, przy czym dokonując oceny tychże elementów „należy badać stosunek jej wartości do wartości majątku darczyńcy w chwili zawarcia umowy, a także stosunki osobiste łączące wówczas strony” (por. G. Karaszewski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. J. Ciszewski, P. Nazaruk, LEX/el. 2023, art. 901).

W podobnym tonie przedmiotową materię ujmuje orzecznictwo, albowiem uważa się, że oceny, czy darowizna jest nadmierna, należy dokonać przez wzgląd na motywy

i pobudki, które skłoniły darczyńcę do wykreowania tak ukształtowanego stosunku umownego. W tym celu trzeba bowiem zbadać stosunki istniejące między darczyńcą

a obdarowanym (a nie pozostałymi członkami rodziny czy osobami bliskimi), które

z obiektywnego punktu widzenia usprawiedliwiają pewne zachowania mające postać nieodpłatnych przysporzeń majątkowych (tak: Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 czerwca 2013 r., sygn. akt. I ACa 73/13, LEX nr 1344147).

W kontekście uprawnienia wynikającego z art. 901 k.c. należy zatem pamiętać, iż przepis ten dopuszcza rozwiązywanie ważnych umów darowizny jedynie w razie ziszczenia się dwóch warunków, które muszą być do tego spełnione łącznie: występowania dysproporcji pomiędzy wartością darowizny a stanem majątkowym darczyńcy oraz brakiem pomiędzy darczyńcą a obdarowanym tego rodzaju więzów osobistych (np. pokrewieństwa, powinowactwa, przyjaźni, poczucia wdzięczności), które uzasadniałyby uczynienie na rzecz obdarowanego tak wartościowej darowizny (zob. wyrok Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 12 października 2012 r., sygn. akt I C 1564/10,

LEX nr 1844948).

Odnosząc powyższe rozważania do analizowanej sprawy, wskazać należy, że reprezentujący powoda kurator nie sprostał zadaniu udowodnienia zaistnienia przesłanek uzasadniających rozwiązanie w trybie art. 901 k.c. umowy darowizny udziału w prawie własności lokalu dokonanej przez P. Z. na rzecz Ł. Z..

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego należało bowiem rozstrzygnąć, że w analizowanym przypadku nie doszło do dokonania darowizny mającej charakter nadmierny, biorąc pod uwagę wartość tego świadczenia oraz uzasadnione pobudki towarzyszące tego rodzaju przysporzeniu.

Nie ulega większej wątpliwości, że przypadający powodowi udział stanowiący równowartość bezspornej między stronami kwoty 22 500,00 zł nie pozostaje wartością małą, zważywszy na osiągane przez powoda dochody z otrzymywanej renty socjalnej oraz innych świadczeń społecznych. Niemniej jednak czynność P. Z. była związana z czynnością drugiego darczyńcy w osobie I. Z., matki stron, która w tożsamej umowie darowizny przekazała pozwanemu przysługujący jej udział

w wysokości 5/8. Z tego względu nie można było mówić o obecności po stronie powoda nadmiernego świadczenia, skoro jednocześnie Ł. Z. otrzymał od swej matki o wiele większy udział, stanowiący ponad połowę całości prawa własności lokalu mieszkalnego, w którym wówczas zamieszkiwali, co zresztą trwa aż do chwili obecnej.

Nie można również było stwierdzić, że świadczenie powoda było nadmierne, gdyż obdarowanym pozostawał członek jego najbliższej rodziny w osobie brata. Jak już zostało wyżej podane – w ramach zobowiązań mających za swój przedmiot przysporzenia

o charakterze nieodpłatnym (głównie w zakresie umów darowizny) stosunki istniejące między ich stronami w postaci więzów pokrewieństwa z obiektywnego punktu widzenia usprawiedliwiają zachowania mające postać tego rodzaju przysporzeń majątkowych.

W okolicznościach omawianej sprawy P. Z. dokonał darowizny na rzecz własnego brata, z którym od wielu lat wspólnie przebywają w jednym lokalu mieszkalnym. Z tego względu nie można mieć większych wątpliwości, że Ł. Z. stale pomaga powodowi, zwłaszcza w sytuacji gdy ten z uwagi na swe problemy zdrowotne wymaga ciągłej opieki, podobnie jak ich schorowana matka.

Wbrew twierdzeniom kuratora powoda zawarta między stronami niniejszego postępowania umowa darowizny nie wpłynęła na znaczącą zmianę dotychczasowych stosunków, gdyż zarówno P. Z., jak i jego matka I. Z. nadal zamieszkują razem z Ł. Z., który wszelkimi możliwymi środkami stara się zapewnić darczyńcom byt oraz wspomaga ich w bieżącym utrzymaniu.

W tym miejscu należy także zwrócić uwagę, że choć w samej umowie darowizny nie została ujęta przysługująca im służebność mieszkania czy prawo dożywocia, to według deklaracji pozwanego wcale nie stało się tak ze względu na jego złą wolę bądź innego rodzaju chęć pogorszenia sytuacji prawnej brata i matki. Wręcz przeciwnie – pomimo dołożenia należytych starań nie mógł tego uczynić ze względu na brak współdziałania w tym zakresie K. Z., będącej obecnie drugim współwłaścicielem lokalu mieszkalnego położonego w K. przy ul. (...). Pozwany, chcąc jednak rozwiązać konfliktową sytuację, wystąpił do tut. Sądu z wnioskiem w przedmiocie zniesienia współwłasności, jednakże tamta sprawa pozostaje z oczywistych względów zawieszona do czasu prawomocnego zakończenia omawianej sprawy.

Na marginesie trzeba również wskazać, iż powyższe zostało potwierdzone także przez notariusz, przed jaką zawierana była umowa darowizny będąca przedmiotem niniejszego postępowania. B. K. w złożonych przez siebie zeznaniach nadto podała, iż parokrotnie informowała powoda oraz jego matkę, co przypadało także na czas po dokonanej przez nich darowiźnie, iż zachowują oni pełne prawo do jej odwołania, jeśli pozwany dopuściłby się wobec nich rażącej niewdzięczności bądź

w jakikolwiek inny sposób nie zachowywałby się w porządku w stosunku do swoich darczyńców.

Mając zatem to wszystko na uwadze, orzeczono jak w pkt I wyroku i oddalono powództwo w całości. Nie dopatrzono się bowiem w okolicznościach stwierdzonych podczas zawarcia przez strony umowy darowizny wystąpienia jakichkolwiek przesłanek uzasadniających jej rozwiązanie. Z kolei wartość darowanego świadczenia oraz pobudki towarzyszące darczyńcy nie były przy tym nadmierne, co wykluczało uwzględnienie wniesionego w sprawie powództwa.

W pkt II odstąpiono od obciążania powoda jako strony przegrywającej w całości niniejszą sprawę obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu na podstawie art. 102 k.p.c., mając na względzie w głównej mierze stan zdrowia P. Z. oraz jego stosunkowo niewielkie dochody. Szczególny charakter rozpatrywanej sprawy, której podłożem pozostaje konflikt powstały między członkami najbliższej dla siebie rodziny, również nie pozwalał na orzeczenie w przedmiocie kosztów zgodnie z ogólną zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przewidzianą w przepisie art. 98 k.p.c.

Natomiast w ramach pkt III orzeczenia przejęto nieuiszczone koszty sądowe na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze, biorąc pod uwagę poza wcześniej wskazanymi argumentami również okoliczność, wedle której powód został w całości zwolniony od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych na podstawie postanowienia z dnia 09 listopada 2023 r. (k. 27).