Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Karamara

Sędziowie: SSO Leszek Grzesiak (spr.)

SSO Ewa Opozda-Kałka

Protokolant: st.sekr.sądowy Monika Ćwiek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Jerzego Kraski

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2015 roku

sprawy T. S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 244 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Skarżysku Kamiennej

z dnia 5 stycznia 2015 roku sygn. akt II K 757/13

zmienia zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że T. S. od dokonania zarzucanego mu czynu uniewinnia, kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 490/15

UZASADNIENIE

T. S. został oskarżony o to, że w okresie czasu od 12 stycznia 2012 roku do 4 października 2013 roku w S., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wielokrotnie prowadził

w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki S. (...) o nr rej. (...), nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Skarżysku-Kamiennej wyrokiem

z dnia 1 sierpnia 2011 roku sygn.. akt II K 201/11 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres czterech lat,

tj. o przestępstwo z art. 244 kk w zw. z art. 12 kk.

Sąd Rejonowy w Skarżysku-Kamiennej wyrokiem wydanym w sprawie o sygn. akt II K 757/13 z dnia 5 stycznia 2015 roku uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu stanowiącego przestępstwo z art. 244 kk

w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 244 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 4 lata, na podstawie art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł oraz zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1014 zł tytułem kosztów sądowych, w tym 340 zł opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego na podstawie art. 438 pkt 1 kpk zarzucając orzeczeniu obrazę przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie pojęcia ruch lądowy z art. 244 kk i nieuzasadnione przyjęcie, że ruch lądowy może odbywać się na drodze leśnej, wewnątrz kompleksu leśnego i drodze nie mającej charakteru drogi wewnętrznej.

W oparciu o tak skonstruowany zarzut obrońca oskarzonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje.

Na wstępnie rozważań stwierdzić należy, iż dokonana przez Sąd Odwoławczy kontrolna analiza akt sprawy niniejszej pozwala na stwierdzenie, iż materiał dowodowy zgromadzony przez Sąd Orzekający jest materiałem kompletnym.

W oparciu zatem o taki materiał możliwe jest czynienie stanowczych ustaleń faktycznych, a w konsekwencji rozstrzyganie o zasadności zarzutu stawianego T. S..

Analiza sporządzonego w sprawie pisemnego uzasadnienia umożliwia, zdaniem Sądu Odwoławczego, pełną kontrolę instancyjną wydanego orzeczenia. Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie jest materiałem obszernym, jednak pozwolił Sądowi Rejonowemu na dokonanie prawidłowego ustalenia, że oskarżony prowadził samochód przejeżdżając przed posesją J. P., zaś apelacja tego ustalenia nie kwestionuje.

Istota rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie sprowadza się natomiast do prawidłowego ustalenia statusu drogi, po której poruszał się oskarżony w czasookresie objętym zarzutem aktu oskarżenia. I w tym właśnie zakresie Sąd Odwoławczy podziela wszelkie argumenty apelującego zmierzające do uniewinnienia T. S. od dokonania przypisanego mu czynu. Niewątpliwie bowiem ruch drogowy, zawierający się w pojęciu ruchu lądowego, odbywa się na wszystkich drogach, które z racji swojego przeznaczenia służą ruchowi pojazdów i pieszych, co oznacza nie tylko drogi publiczne w rozumieniu ustawy o drogach publicznych, ale o każde miejsce, w którym odbywa się ruch pojazdów, pod warunkiem, że jest do takiego ruchu przeznaczone (vide Tomasz Razowski Komentarz do art. 178a § 1 kk). Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego do miejsc takich nie zalicza się miejsc, w których dopuszczone do ruchu jest tylko wąskie grono osób (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 15.12.2011r., II KK 184/11, OSNKW 2012/1/11, z dnia 5.05.2009r., IV KK 432/08, OSNwSK 20069/1/1068, czy z dnia 11.10.2000r., IV KKN 250/00, Prok.iPr-wkł. (...)).

Analiza akt sprawy prowadzi natomiast do wniosku, iż wskazana przed domem świadka J. P. droga nie ma statusu drogi publicznej, lecz jest to droga leśna (k. 40-41 pismo Nadleśnictwa S.). Wbrew stanowisku Sądu Rejonowego zaprezentowanego na k. 4 pisemnych motywów wyroku ustawodawca stworzył definicję drogi leśnej – uczynił to w ustawie o lasach z dnia 28 września 1991 roku, a zatem przyjęta przez Sąd Orzekający definicja drogi wewnętrznej jest w ustalonym stanie faktycznym błędna, co słusznie podniósł apelujący. Art. 6 ust. 1 pkt 8 tej ustawy stanowi, że drogi leśne to drogi położone w lasach niebędące drogami publicznymi w rozumieniu przepisów o drogach publicznych, zaś zgodnie z art. 29 ust. 1 w/w ustawy ruch pojazdem silnikowym, zaprzęgowym i motorowerem w lesie jest dozwolony jedynie drogami publicznymi, natomiast drogami leśnymi jest dozwolony tylko wtedy, gdy są one oznakowane drogowskazami dopuszczającymi ruch po tych drogach. Omawiana droga na wskazanym w zeznaniach świadka P. odcinku jest objęta z obydwu stron zakazem ruchu (znak B1) za wyjątkiem (...) i pojazdów uprawnionych, co wynika wprost z jej oznakowania (k. 33, 35-37), jest to również droga pożarowa (...)

W orzecznictwie Sądu Najwyższego trafnie przyjmuje się, że nie mogą być zaliczone do miejsc dostępnych dla ruchu pojazdów, a tym samym nie mogą być miejscem popełnienia przestępstw drogowych miejsca, w których nie odbywa się ruch ogólnodostępny, lecz jedynie w danym miejscu dopuszczone są do ruchu pojazdy ściśle określonego wąskiego grona osób, a zatem również drogi leśne, tak jak i drogi prywatne, prowadzące do gruntów rolnych, z których korzysta właściciel dojeżdżając do pola w celu wykonania prac. Tak wypowiedział się m.in. R.A. Stefański

w Komentarzu do Kodeksu karnego – Rozdział XXI Przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, na który powołał się również Sąd Rejonowy

w uzasadnieniu wyroku, z niezrozumiałych przyczyn stwierdzając jednak, że wyłączeniu z ruchu lądowego podlegają „lasy”, a nie „drogi leśne”, jak to ujął wprost autor opracowania.

Na aprobatę zasługują zatem argumenty apelującego wskazujące, że skoro droga, po której poruszał się samochodem oskarżony, jest drogą leśną, czyli drogą na której do ruchu dopuszczone jest tylko wąskie grono osób, nie jest to zaś droga publiczna, nie można uznać, aby T. S. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 244 kk.

Podzielić należy również zarzuty apelującego, że bezprzedmiotowe są rozważania Sądu I instancji w zakresie częstotliwości faktycznie odbywającego się na wskazanej drodze ruchu pojazdów, gdyż to do uprawnionych służb należy kontrola przestrzegania przepisów drogowych przez użytkowników dróg.

Konkludując zatem uznać należy, iż wniosek apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego jest zasadny.

Reasumując zatem powyższe rozważania, działając na mocy art.437§2 kpk,

i art. 456 kpk Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że T. S. od dokonania przypisanego mu przestępstwa uniewinnił,

a kosztami procesu – na podstawie art.632 pkt 2 kpk w zw. z art. 634 kpk - obciążył Skarb Państwa.

SSO Leszek Grzesiak SSO Zbigniew Karamara SSO Ewa Opozda-Kałka