Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. (d. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego D. L. A. z siedzibą w K. (Niemcy) kwoty 600 Euro wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 16 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty, a także kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że na podstawie umowy cesji wierzytelności nabył wierzytelność przysługującą względem pozwanego, z tytułu opóźnienia lotu LH 483 z dnia 12 czerwca 2017 r., na trasie T.-F.-W., realizowanego przez pozwanego przewoźnika (pozew k.3-5).

Pozwany D. L. A. z siedzibą w K. (Niemcy) w skutecznie złożonym sprzeciwie od nakazu zapłaty zaskarżył to orzeczenie w całości oraz wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska pozwany podniósł zarzut braku legitymacji czynnej powoda, z uwagi na nieważność umowy cesji wierzytelności, dokonanej przez przedstawiciela ustawowego małoletniego pasażera bez wymaganej zgody sądu opiekuńczego (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 22-25).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

L. J. miał zaplanowany na dzień 12 czerwca 2017 r. lot LH 483, na trasie T.-F.-W., realizowany przez pozwanego przewoźnika. Lot ten uległ opóźnieniu wynoszącemu ponad 3 godziny (okoliczności niesporne).

W dniu 4 grudnia 2017 r. pomiędzy przedstawicielem ustawowym małoletniego L. J. – ojcem A. J., a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (cesjonariuszem) zawarta została umowa cesji wierzytelności, na mocy której cedent przelał na cesjonariusza wierzytelność z tytułu roszczenia o odszkodowanie z tytułu opóźnienia/odwołania lotu na podstawie Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady – Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 w związku z orzeczeniem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych C -402/07 i C 432/07. Zgodnie z postanowieniami umowy za nabywaną wierzytelność cesjonariusz miał zapłacić Cedentowi tytułem ceny nabycia kwotę zgodną z cennikiem i regulaminem portalu Cesjonariusza prowadzonego pod nazwą: "opoznionysamolot.pl". Zapłata ceny nastąpić miała w terminie 14 dni, od zaksięgowania przez cesjonariusza wpływu przyznanego odszkodowania, nie później niż w terminie 24 miesięcy od dnia zawarcia umowy, na wskazany przez Cedenta rachunek bankowy (dowody: umowa cesji - k.8-8 v., odpis skrócony aktu urodzenia k.9).

Pismami z dnia 08 grudnia 2017 r. powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., zawiadomił pozwanego o zawarciu wskazanej umowy przelewu wierzytelności oraz wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 600 euro, w terminie 7 dni, na wskazany numer rachunku bankowego, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego (dowody: przedsądowe wezwanie do zapłaty - k.6-6 v., powiadomienie o zawarciu umowy cesji wierzytelności - k. 7).

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których autentyczność i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła wątpliwości oraz twierdzeń stron przyznanych wprost i niezaprzeczonych przez stronę przeciwną, na podstawie art. 229 k.p.c. i 230 k.p.c.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. J. (k.43), bowiem dotyczył on okoliczności bezspornych w niniejszej sprawie.

S ąd zważył, co następuje:

Przed przejściem do rozważań nad materialnoprawną zasadnością dochodzonego roszczenia, należy wskazać, że w niniejszej sprawie Sąd wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, uznając, że zostały spełnione przesłanki wydania takiego wyroku określone w art. 1481 § 1 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

Źródłem roszczenia zgłoszonego w niniejszej sprawie była umowa cesji wierzytelności, na mocy, której powód nabył wierzytelność pasażera o odszkodowanie z tytułu opóźnienia wskazanego lotu.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Paragraf 2 precyzuje, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Podstawę prawną dochodzonego przez powoda żądania stanowiły przepisy Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz. U. UE L z dnia 17 lutego 2004 r.).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 powołanego rozporządzenia w przypadku odwołania lotu, pasażerowie, których to odwołanie dotyczy:

a)  otrzymują pomoc od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 8;

b)  otrzymują pomoc od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. a) i art. 9 ust. 2, jak również, w przypadku zmiany trasy, gdy racjonalnie spodziewany czas startu nowego lotu ma nastąpić co najmniej jeden dzień po planowym starcie odwołanego lotu, pomoc określoną w art. 9 ust. 1 lit. b) i c);

c)  mają prawo do odszkodowania od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 7, chyba że:

i)  zostali poinformowani o odwołaniu co najmniej dwa tygodnie przed planowym czasem odlotu; lub

ii)  zostali poinformowani o odwołaniu w okresie od dwóch tygodni do siedmiu dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot najpóźniej dwie godziny przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej cztery godziny po planowym czasie przylotu; lub

(...))  zostali poinformowani o odwołaniu w okresie krótszym niż siedem dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot nie więcej niż godzinę przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej dwie godziny po planowym czasie przylotu.

Stosownie zaś do art. 7 ust. 1 rozporządzenia: „W przypadku odwołania do niniejszego artykułu, pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości: a) 250 EUR dla wszystkich lotów o długości do 1.500 kilometrów; b) 400 EUR dla wszystkich lotów wewnętrzwspólnotowych dłuższych niż 1.500 kilometrów i wszystkich innych lotów o długości od 1.500 do 3.500 kilometrów; c) 600 EUR dla wszystkich innych lotów. Przy określeniu odległości, podstawą jest ostatni cel lotu, do którego przybycie pasażera nastąpi po czasie planowanego przylotu na skutek opóźnienia spowodowanego odmową przyjęcia na pokład lub odwołaniem lotu.

Uprawnienie do żądania odszkodowania zostało rozciągnięte na pasażerów lotów opóźnionych, jeżeli z powodu tych lotów poniosą stratę czasu wynoszącą co najmniej trzy godziny, czyli jeżeli przybędą do ich miejsca docelowego co najmniej trzy godziny po pierwotnie przewidzianej przez przewoźnika lotniczego godzinie przylotu. Taką wykładnię przyjął Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 19 listopada 2009 roku w sprawach połączonych C-402/07 i C 432/07 mających za przedmiot wnioski o wydanie na podstawie art. 234 WE orzeczeń w trybie prejudycjalnym, złożone w postępowaniu C. S., G. S., A. S. p-ko (...) (C-402/07) oraz S. B., K. L. p-ko A. France SA (C-432-07).

W okolicznościach niniejszej sprawy niekwestionowany pozostawał fakt, że lot nr LH 483 z dnia 12 czerwca 2017 r. realizowany był przez pozwanego, który nie negował także faktu i zakresu opóźnienia lotu. Podobnie niespornym był udział poprzednika prawa powoda w opóźnionym locie.

Swoje stanowisko zmierzające do oddalenia powództwa pozwany motywował brakiem legitymacji czynnej po stronie powodowej, wskazując na nieważność umowy cesji wierzytelności, dokonanej przez przedstawiciela ustawowego małoletniego pasażera bez wymaganej zgody sądu opiekuńczego. Zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 98 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U.2017.682 j.t. ze zm., dalej jako:”k.r. i o.”) rodzice są przedstawicielami ustawowymi dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską. Jeżeli dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka, w myśl zaś art. 101 § 3 k.r.i o. rodzice nie mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego dokonywać czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu ani wyrażać zgody na dokonywanie takich czynności przez dziecko.

Niewątpliwym jest, że brzmienie art. 101 § 3 k.r.o. pozwala na dokonanie podziału czynności zarządu majątkiem dziecka na czynności zwykłego zarządu oraz czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu. W przypadku tych pierwszych czynności każdy z rodziców może podejmować je samodzielnie. Powyższe stwierdzenie wynika z samej istoty przedstawicielstwa ustawowego rodziców, która polega na dokonywaniu czynności w imieniu i ze skutkiem dla dziecka (zob. G.Jędrejek, Komentarz do art. 101 k.r.i.o., dost. w bazie Lex).

W ocenie Sądu umowa przelewu wierzytelności z dnia 4 grudnia 2017 r. nie może być zakwalifikowana jako czynność przekraczająca zakres zwykłego zarządu majątkiem dzieckiem, a zatem mogła być dokonana przez przedstawiciela ustawowego małoletniego, bez zezwolenia sądu opiekuńczego.

Podzielić należy zapatrywanie, że obiektywnym i sprawdzalnym miernikiem czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu jest ciężar gatunkowy dokonywanej czynności, jej skutków w sferze majątku małoletniego, wartość przedmiotu objętego wyrażoną w postępowaniu sądowym czynnością dyspozytywną oraz szeroko pojęte dobro dziecka i ochrona jego interesów życiowych (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2000 r., I CKN 319/00, LEX nr 536776).

Wierzytelność, która była przedmiotem wskazanej umowy, ma obiektywnie stosunkowo nieznaczną wartość, istotnie niższą nie przeciętne miesięczne wynagrodzenie. Jej dokonanie nie wiąże się z żadnym ryzykiem finansowym dla małoletniego, a przeciwnie służy ona realizacji jego uzasadnionych roszczeń, a jej skutkiem może być wyłącznie przysporzenie majątkowe dla małoletniego. Charakter wskazanej czynności nie uzasadnia też w żaden sposób uznania, że dotyczy sprawy istotnej dla dziecka, w szczególności wiążącej się z osobistymi aspektami jego egzystencji.

W konsekwencji uznać należy, że wskazany zarzut pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Z powyższych względów, Sąd uznał, że powodowi należy się zryczałtowane odszkodowanie przewidziane w art. 7 ust. 1 pkt c Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku, w objętej pozwem wysokości tj. 600 euro.

Powodowi należały się również odsetki za opóźnienie w wypłacie odszkodowania. W myśl art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że obowiązek zapłaty analizowanego odszkodowania ma charakter bezterminowy. W szczególności terminu takiego nie zakreśla art. 7 ust. 1 Rozporządzenia nr 261/2004, który statuuje jedynie obowiązek wypłaty odszkodowania, w tym jego wysokość, nie precyzuje natomiast w jakim czasie winno to nastąpić. W konsekwencji odwołać należało się do dyspozycji art. 455 k.c., który określa termin spełnienia świadczenia jako "niezwłoczny" po wezwaniu przez wierzyciela.

Mając na uwadze powyższe zaznaczyć należy, że powód wezwał pozwanego przewoźnika do zapłaty, pismem z dnia 08 grudnia 2017 r., w którym został zakreślony termin 7 dni na spełnienie świadczenia, a zatem pozwany popadł w stan opóźnienia dnia następnego po upływie wskazanego terminu tj. 16 grudnia 2017 r.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd wydał w oparciu o zasadę odpowiedzialności za jego wynik, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Mając na uwadze fakt, że pozwany nie ostał się ze swą obroną w jakimkolwiek zakresie, zobowiązany jest do zwrotu powodowi kosztów procesu. W niniejszym postępowaniu na koszty, jakie poniósł powód składają się: opłata od pozwu w kwocie 100 zł, opłata za czynności profesjonalnego pełnomocnika procesowego będącego adwokatem, która wyniosła 900 zł, zgodnie z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 ze zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł tj. łącznie 1017 zł. Na skutek omyłki koszty te zasądzone zostały w niższej niż należna wysokości tj. 947 zł.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.