Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Piotr Wojtysiak
Protokolant:	stażysta protokolant sądowy Kamila Jankowska

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. K.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 13 marca 2017 r., sygn. akt II C 2245/16

1.  zmienia zaskarżony wyrok i oddala powództwo w całości oraz zasądza od E. K. na rzecz (...) S.A. w W. kwotę 617 zł (sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  zasądza od E. K. na rzecz (...) S.A. w W. kwotę 325 zł (trzysta dwadzieścia pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt XXVII Ca 1851/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 lipca 2016 r. E. K. wniosła o zasądzenie od (...) S.A. w W. kwoty 600 € wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Nakazem zapłaty z dnia 26 lipca 2016 r. wydanym w postępowaniu upominawczym referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia wniesionym 6 października 2016 r. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 13 marca 2017 r. Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 600 € wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1 300 zł tytułem kosztów procesu.

Od powyższego orzeczenia pozwany wniósł apelację zaskarżając je w zakresie pkt

1 i 3, zarzucając naruszenie:

1.  art. 118 k.c. poprzez jego zastosowanie i uznanie, że roszczenie o zryczałtowane odszkodowanie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 przedawniają się z upływem lat 10, tj. na ogólnych zasadach;

2.  art. 778 k.c. w zw. z art. 775 k.c. poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia roszczenia, zgłoszonego przez Pozwaną, wskutek przyjęcia, że na podstawie odesłania z art. 775 k.c. w związku z faktem uregulowania umowy przewozu lotniczego w przepisach ustawy - Prawo lotnicze i innych aktach prawnych, nie stosuje się przepisu art. 778 k.c.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania za obydwie instancje wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania w instancji odwoławczej, powołując się dodatkowo na przepis art. 5 k.c. w kontekście zarzutu przedawnienia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie.

Przede wszystkim należy wskazać, iż w dniu 17 marca 2017 r. Sąd Najwyższy rozstrzygając pytanie prawne zadane przez Sąd Okręgowy w Warszawie podjął uchwałę, stwierdzając, że „roszczenie o odszkodowanie przewidziane w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, przedawnia się w terminie rocznym na podstawie art. 778 k.c.” (vide: uchwała SN z dn. 17 marca 2017 r., sygn. akt III CZP 111/16).

W świetle powyższego, podniesiony przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie przez powódkę uznać należało za zasadny. Tym samym, na uwzględnienie zasługiwały również zarzuty apelacyjne sprowadzające się do naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego dotyczącego przedawnienia się roszczeń z tytułu opóźnionego lotu.

Powód dochodził odszkodowania za opóźnienie lotu, który miał miejsce w dniu 20 czerwca 2013 r. Natomiast, z powództwem o jego zasądzenie wystąpił w dniu 4 lipca 2016 r., a zatem dopiero po upływie przeszło trzech lat. Mając na uwadze, że roszczenia tego rodzaju ulegają przedawnieniu stosownie do regulacji art. 778 k.c. z upływem roku od dnia wykonania przewozu, roszczenie nie mogło zostać uwzględnione z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia.

W tym miejscu, wskazać należy, iż Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zastosowania w niniejszym postępowaniu art. 5 k.c. w odniesieniu do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia. Podkreślić trzeba, iż przyjęcie sprzeczności zarzutu przedawnienia z zasadami współżycia społecznego może mieć miejsce jedynie w wyjątkowych okolicznościach danej sprawy, które dają podstawę do usprawiedliwienia opóźnienia w dochodzeniu spornego roszczenia, które to opóźnienie nie jawi się też jako nadmierne. Nie bez znaczenia pozostaje również charakter dochodzonego roszczenia, a także to, czy w okresie biegu przedawnienia istniała z uwagi na niejasność stanu prawnego określona, ukształtowana praktyka rozstrzygania tego rodzaju roszczeń przez organy stosujące prawo (vide: wyrok SN z dn. 26 lutego 2016 r., sygn. akt IV CSK 367/15).

W niniejszej sprawie powódka nie wykazała ani też nie powołała się na żadne okoliczności, których zaistnienie spowodowało, że nie dochodziła wcześniej przedmiotowego roszczenia. Ponadto, mając na uwadze rozbieżności sądów powszechnych w Polsce, co do terminu przedawnienia roszczeń - przed wydaniem przez Sąd Najwyższy powołanej wcześniej uchwały - oraz fakt, że w toku postępowania administracyjnego o to roszczenie wszczętego przed Prezesem Urzędu Lotnictwa terminy te by nie obowiązywały, powódka występując ze swoim roszczeniem na drogę sądową musiała liczyć się z przegraną tego postępowania właśnie przez podniesienie przez pozwanego zarzutu przedawnienia. Brak jest również podstaw do uznania, aby charakter roszczenia powódki uzasadniał uznania tego zarzutu za sprzeczny z normami generalnymi określonymi w art. 5 k.c.

W powyższych okolicznościach, Sąd Okręgowy uznał za niecelowe odnoszenie się do pozostałych zarzutów podniesionych w apelacji, gdyż ocena ich zasadności pozostawała bez wpływu na wynik niniejszej sprawy.

W konsekwencji powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. dokonał zmiany zaskarżonego orzeczenia, poprzez oddalenie powództwa w całości.

W przedmiocie kosztów postępowania zarówno w pierwszej, jak i w drugiej instancji, Sąd Okręgowy orzekł zna podstawie art. 102 k.p.c. częściowo odstępując od obciążania powoda kosztami postępowania, dochodząc do przekonania, że nawet na etapie postępowania apelacyjnego mógł pozostawać w uzasadnionym przekonaniu o zasadności swojego roszczenia, które ostatecznie zostało oddalone z uwagi na zacytowaną powyżej uchwałę Sądu Najwyższego, która rozstrzygała zagadnienie prawne w zakresie terminu przedawnienia roszczeń odszkodowawczych z tytułu opóźnionego lotu.

Koszty pierwszoinstancyjne obejmowały opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa procesowego (17 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości wynikające z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, w brzmieniu obowiązującym w chwili wniesienia pozwu (1 200 zł).

Natomiast koszty postępowania apelacyjnego obejmowały opłatę od apelacji (100 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości określonej w § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, w brzmieniu obowiązującym w chwili wniesienia apelacji (900 zł x 50% = 450 zł).

Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione, przyznanie wyliczonych powyżej kosztów obejmujących w całości wydatki poniesione przez pozwanego oraz połowę ustalonego wyżej wynagrodzenia pełnomocnika, co ostatecznie dawało kwotę 617 zł (1 200 zł : 2 + 17 zł) w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji oraz kwotę 325 zł (450 zł : 2 + 100 zł) w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji.

SSO Piotr Wojtysiak