Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Edyta Bronowicka

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2021 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z o.o. w G.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 14 stycznia 2021 r. sygn. akt I C 781/20

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od (...) spółki z o.o. w G. na rzecz (...) S.A. w W. kwotę 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt: XXVII Ca 1685/21

UZASADNIENIE

Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. ograniczono uzasadnienie wyroku

jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu, a Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne i zgodnie z art. 382 k.p.c. przyjmuje je za własne.

Na wstępie należało wyjaśnić, że zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. okazał się chybiony. Zarzut ten jest uzasadniony jedynie wtedy, gdy skarżący, posługując się argumentami jurydycznymi, wykaże, iż sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu nie może natomiast polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów (por. wyrok SN z 7 stycznia 2005 r., IV CK 387/04, Legalis nr 254126).

Tymczasem zarzuty apelacyjne strony pozwanej powołujące się na art. 233 k.p.c., stanowiły jedynie prezentację własnych ustaleń stanu faktycznego oraz własną interpretację w świetle norm rozporządzenia WE nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. Aby skutecznie postawić zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając.

Należy również przypomnieć, iż zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Regulacji takiej odpowiada treść art. 232 k.p.c., wg którego strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Oznacza to, że powód powinien był wykazać okoliczności uzasadniające dochodzenie odszkodowania od pozwanego z tytułu opóźnienia w locie.

Pozwany zaś powinien był w niniejszej sprawie wykazać, iż wystąpiły okoliczności zwalniające go z tej odpowiedzialności, albowiem to on z powyższych okoliczności wywodzi dla siebie skutki prawne w postaci możliwości uchylenia się od wykonania ciążącego na nim obowiązku.

Swoje twierdzenia apelujący opierał głównie na argumentacji, że sporny lot był opóźniony i nie zachodziły nadzwyczajne okoliczności wyłączające odpowiedzialność pozwanego.

Na gruncie rozporządzenia (WE) nr 261/2004 przewoźnik lotniczy jest zwolniony od odpowiedzialności za opóźniony lot jeżeli wykaże, że odwołanie lub duże opóźnienie lotu było spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków (art. 5 ust. 3).

Z orzecznictwa międzynarodowego wynika, że artykuł 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, w związku z motywem 14 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że w celu uzyskania zwolnienia z obowiązku wypłaty odszkodowania pasażerom w przypadku dużego opóźnienia lub odwołania lotu obsługujący przewoźnik lotniczy może powołać się na „ nadzwyczajną okoliczność”, która miała wpływ na poprzedni lot obsługiwany przez tego samego przewoźnika za pośrednictwem tego samego statku powietrznego, pod warunkiem że istnieje bezpośredni związek przyczynowy między wystąpieniem owej okoliczności a opóźnieniem, względnie odwołaniem kolejnego lotu, czego ocena należy do sądu odsyłającego z uwzględnieniem w szczególności sposobu eksploatacji danego statku powietrznego. (wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 11 czerwca 2020 r., C-74/19, Pojęcie „nadzwyczajnych okoliczności” w rozumieniu rozporządzenia ustanawiającego odszkodowania dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład lub dużego opóźnienia, L. przeciwko (...) SA. )

W podobnym tonie wypowiedział się także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 30 stycznia 2018 r., VII SA/WA 869/17 konstatując, że z art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004, obsługujący przewoźnik lotniczy nie jest zobowiązany do wypłaty rekompensaty przewidzianej w art. 7, jeżeli może dowieść, że odwołanie jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków. Zgodnie zaś z art. 205b ust. 5 ustawy Prawo lotnicze ciężar udowodnienia, że uprawnienia przysługujące pasażerowi na podstawie przepisów rozporządzenia nie zostały naruszone, obciąża przewoźnika lotniczego. Zatem, pragnąc zwolnić się z odpowiedzialności odszkodowawczej, to przewoźnik lotniczy musi dowieść, że do odwołania lotu doszło na skutek okoliczności wypełniających dyspozycję art. 5 ust. 3 rozporządzenia.

Dowody przedłożone przez stronę powodową do akt sprawy na okoliczność wystąpienia znacznego opóźnienia przedmiotowego lotu, w ocenie Sądu Okręgowego są niewystarczające aby uwzględnić powództwo, bowiem wynika z nich, że po stronie pozwanego nastąpiły nadzwyczajne okoliczności zwalniające go z obowiązku wypłaty odszkodowania.

Sąd Okręgowy podziela stwierdzenie, że w dniu 23 września 2019 r. opóźnienie lotu zostało spowodowane zaistnieniem niesprzyjających warunków atmosferycznych, tj. panującą burzą nad lotniskiem w T., a z akt sprawy nie wynika, że przewoźnik nie podjął wszelkich racjonalnych środków.

Już sama reklamacja pierwotnej wierzycielki w swej treści potwierdza, że sporny lot nie nastąpił w terminie w związku ze zdarzeniem prawnym sensu stricte, tj. zdarzeniem zewnętrznym i nieprzewidywalnym, na które przewoźnik obiektywnie wpływu nie miał.

Poza tym skoro samolot nie mógł wylądować na skutek niesprzyjających warunków pogodowych, to przecież żaden z innych samolotów nie mógłby w tym czasie także wystartować, nawet gdyby to była inna załoga pokładu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Apelacja strony powodowej została oddalona, a zatem należy traktować ją jako stronę przegrywającą postępowanie odwoławcze. Koszty tego postępowania obejmują wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, których wysokość została ustalona na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie

(Dz. U. poz. 1800, z późn. zm.).