Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VIII K 47/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

J. A.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy - w ocenie Sądu - nie pozostawił wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego J. A. w zakresie zarzucanych mu czynów.

Przesłuchany w charakterze podejrzanego początkowo nie przyznał się o popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego określonego w treści art. 13 §2 k.k. w zw. zw. z art. 130 §3 kk. Jednocześnie oświadczył, że przyznaje się do zgłoszenia gotowości nawiązania współpracy z rosyjskim wywiadem, do czego skłoniła go jego trudna sytuacja majątkowa.

Ponownie przesłuchany w charakterze podejrzanego w związku z uzupełnieniem stawianych mu zarzutów o to, że w dniu 11 lipca 2022 r. w domu przy ul. (...) w miejscowości K., działając bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu maszynowego wz. 41 (PPSz) kal. 7.62 mm. nr (...) i pistoletu maszynowego wz. 41 (PPSz) kal. 7.62 mm. nr (...), tj. o czyn zabroniony określony w treści art. 263 §2 k.k., J. A. nie przyznał się do popełnienia drugiego z zarzucanych mu czynów oraz oświadczył, że zarzut jest absurdalny (T. V , k. 978-979).

Przesłuchany po raz kolejny w charakterze podejrzanego przyznał się do tego, że:

1.  w okresie od dnia 4 maja 2022 r. do dnia 11 lipca 2022 r. w W., C. i R., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zgłosił gotowość współpracy z rosyjskim wywiadem, przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, w zamiarze udzielenia temu wywiadowi wiadomości, których przekazanie może wyrządzić szkodę Rzeczypospolitej Polskiej, w ten sposób, że wykorzystał pośrednictwo innej osoby do nawiązania kontaktu z oficerem rosyjskiego wywiadu i w jego następstwie przez komunikator internetowy (...)przekazał oficerowi rosyjskiego wywiadu dane o swojej aktywności zawodowej oraz zadeklarował możliwość współpracy, a następnie w dniu 29 maja 2022 r. na spotkaniu operacyjnym w C. z oficerami rosyjskiego wywiadu, przedstawił swoją atrakcyjność wywiadowczą w zamian za gratyfikację finansową, zapewnienie bezpieczeństwa polegającego na umożliwieniu mu wyjazdu z Polski w razie ujawnienia jego działalności, dostarczenie środków trujących w celu wyeliminowania osobistych wrogów, zadeklarował możliwość:

- dostarczenia tzw. naprowadzeń i informacji o funkcjonowaniu lotnisk wojskowych w B. i L.;

- dostarczenia informacji pozyskiwanych od oficera (...) Oddziału (...) w Z.;

- osobistego zdobywania informacji pod pretekstem realizowania programów i filmów;

- osobistego podjęcia działań zmierzających do wywoływania konfliktów między Polakami a Ukraińcami;

- osobistej realizacji wszelkich działań zleconych przez rosyjski wywiad,

i zobowiązał się do przekazania posiadanych informacji na kolejnym spotkaniu operacyjnym, do którego miało dojść w dniu 11 lipca 2022 r. w R., w czasie którego został zatrzymany, zaś zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia czynu zabronionego, albowiem ofertę współpracy złożył funkcjonariuszom (...) podającym się za oficerów rosyjskiego wywiadu;

tj. o czyn zabroniony określony w treści art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 130 § 3 k.k.;

2.  w dniu 11 lipca 2022 r. w domu przy ul. (...) w miejscowości K., działając bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu maszynowego wz. 41 (PPSz) kal. 7.62 mm. nr (...) i pistoletu maszynowego wz. 41 (PPSz) kal. 7.62 mm. nr (...),

tj. o czyn zabroniony określony w treści art. 263 § 2 k.k.

Jednocześnie w oparciu o treść art. 335 §2 k.p.k. złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze, który zmodyfikował podczas kolejnego przesłuchania i wniósł o orzeczenie wobec niego następującej kary:



za czyn zabroniony określony w treści art. 13 § 2 kk w zw. z art. 130 § 3 kk - kary 11 miesięcy pozbawienia wolności;



za czyn zabroniony określony w treści art. 263 § 2 kk.- kary 6 miesięcy pozbawienia wolności;



w miejsce kar jednostkowych orzeczenie kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności;



orzeczenie przepadku dowodów rzeczowych, tj.: pistoletu maszynowego wz. 41 (PPSz) kal. 7.62 mm. nr (...) i pistoletu maszynowego wz. 41 (PPSz) kal. 7.62 mm. nr (...);



zasądzenie kosztów i opłat postępowania (t. VII, k. 1263-1264. k. 1274-1276).

W związku z tym, Sąd na podstawie art. 343 §6 k.p.k. uwzględnił wniosek o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar za zarzucane mu występki, albowiem okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego nie budziły wątpliwości, oświadczenia dowodowe złożone przez oskarżonego nie były sprzeczne z dokonanymi ustaleniami, postawa oskarżonego wskazywała, że cele postępowania zostaną osiągnięte, a prokurator nie sprzeciwił się.

Zauważyć jedynie wypada, że sformułowanie „okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości” dotyczy wszystkich istotnych okoliczności w sprawie. Dociekaniu - w kontekście sprawdzenia istotnych okoliczności w sprawie - podlega nie tylko kwestia sprawstwa czynu przez określoną osobę, ale wszelkie te okoliczności, które są istotne dla ustaleń o odpowiedzialności karnej sprawcy. Niewątpliwie do takich właśnie okoliczności popełnienia przestępstwa należy ustalenie, czy oskarżony popełnił (czy też nie) zarzucany czyn, jaki i kiedy, bądź w jakim przedziale czasowym czyn popełniono. Konieczność dociekania w przedmiocie ewentualnego wystąpienia ujemnych przesłanek procesowych (...) dotyczy wszystkich postępowań, w tym i postępowania prowadzonego w jednym z trybów konsensualnych. Tylko tak szeroko pojmowana dodatnia synteza "istotnych okoliczności sprawy" może prowadzić do uwzględnienia wniosku o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności ( wyrok SN z dnia 24 września 2014 roku, sygn. akt IV KK 278/14).

Mając na uwadze powyższe, całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy - zdaniem Sądu - umożliwia zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa zaniechania przeprowadzenia dalszych czynności i orzeczenia kar zgodnych z wnioskiem Oskarżonego w jego ostatecznym kształcie.

Sąd uznał, że zachowanie oskarżonego w zakresie postawionych mu przez Prokuratora zarzutów wyczerpało znamiona przestępstw, których kwalifikacja prawna zaproponowana przez Prokuratora - biorąc pod uwagę zakres i sposób działania oskarżonego - jest prawidłowa i w sposób ścisły i dokładny wskazuje na zakres przestępczych czynów.

Zgodnie z art. 130 §3 k.k. kto, w celu udzielenia obcemu wywiadowi wiadomości określonych w §2 (których przekazanie może wyrządzić szkodę Rzeczypospolitej Polskiej) gromadzi je lub przechowuje, wchodzi do systemu informatycznego w celu ich uzyskania albo zgłasza gotowość działania na rzecz obcego wywiadu przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Ustawodawca, wprowadzając karalność zgłoszenia gotowości działania na rzecz obcego wywiadu przeciwko RP, nie określa precyzyjnie formy tego działania. Należy przyjąć, że chodzi o wszelkiego rodzaju deklaracje przyszłej współpracy z obcym wywiadem, uczynione bezpośrednio wobec uczestników tego wywiadu lub przynajmniej w taki sposób, żeby gotowość współpracy doszła do wiadomości obcego wywiadu. Deklaracja ma dotyczyć działania wywiadowczego wymierzonego przeciwko RP. Zamiarem sprawcy tej postaci szpiegostwa jest świadczenie w przyszłości usług szpiegowskich. Nie jest to jednak zależne wyłącznie od jego woli. Te usługi mają być świadczone na rzecz określonego odbiorcy, z którym oferent musi wejść w kontakt, aby uzyskać akceptację swojej oferty. Jest to tym bardziej godne podkreślenia, że inicjatorowi współpracy będzie chodziło o wzajemne świadczenia, o uzyskanie np. stosownego wynagrodzenia za oferowaną działalność (J. W., KK. Komentarz, 2000, s. 229). Byt tej postaci szpiegostwa nie wymaga, aby zgłoszona przez sprawcę oferta współpracy z obcym wywiadem została przez ten wywiad podjęta. Sprawca zgłaszający gotowość działania na rzecz obcego wywiadu przejawia swoją aktywność w owej "gotowości". Wskazuje się przy tym, że art. 130 §3 k.k. wprost dotyczy jedynie zgłoszenia gotowości działania na rzecz obcego wywiadu, ale jego zdaniem, opierając się na wykładni a maiori ad minus, należy przyjąć, iż karalne jest zarówno zgłoszenie gotowości działania na rzecz obcego wywiadu, jak i zgłoszenie gotowości brania udziału w obcym wywiadzie, co stanowi kwalifikowaną formę działania na jego rzecz, znamienną powstaniem więzi organizacyjnej, łączącej sprawcę z obcą organizacją wywiadowczą (P. Kardas, w: A. Zoll, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 2013, s. 130). W doktrynie zgodnie stwierdza się, że art. 130 §3 k.k. przewiduje odpowiedzialność za zachowanie będące w istocie przygotowaniem ( sui generis przygotowaniem) do zbrodni z §2 art. 130 k.k., choć jest określona nie wprost (J. W., KK. Komentarz, 2000, s. 228; L. G., Prawo karne, 2009, s. 224). Sprawca przed przystąpieniem do gromadzenia lub przechowywania, włączenia do sieci komputerowej czy zgłoszenia gotowości kieruje się celem określonym w art. 130 §3 k.k. ("w celu udzielenia obcemu wywiadowi wiadomości, których przekazanie może wyrządzić szkodę RP"). To przestępstwo charakteryzuje trwanie pewnego stanu wywołanego jednym aktem woli i postępowaniem sprawcy. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 24 stycznia 2008 roku ( sygn. II AKa 404/07, OSA 2009, Nr 6, poz. 21) trafnie stwierdził, że "przepis art. 130 §3 k.k. wymaga, aby zachowanie sprawcy było zwrócone przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, a co za tym idzie przedmiotem czynności wykonawczej w zakresie deklarowanej gotowości mogą być jedynie te wiadomości, których przekazanie obcemu wywiadowi może wyrządzić szkodę Rzeczypospolitej Polskiej" (S. Hoc, Glosa do wyr. SA w Warszawie z 24.1.2008 r., II AKa 404/07, OSA 2012, Nr 2, s. 129 i n.).

W toku postepowania ustalono, że J. A. podejrzewając, iż J. T. ma związki z rosyjskimi służbami, poprosił go o spotkanie, do którego doszło na początku maja 2022 roku na parkingu restauracji (...) w W. przy ul (...). W czasie spotkania poprosił on J. T. o skontaktowanie „(...)”. Jego zamiarem było zgłoszenie gotowości do współpracy wywiadowczej. J. A. w ramach tej współpracy chciał zarobić pieniądze od przedstawiciela służb rosyjskich, w zamian za przekazywane informacje zdobywane w Polsce. On powiedział J. T., że nie chce z tym iść do Ambasady Federacji Rosyjskiej, bo bał się reakcji polskich służb, które mogłyby ją obserwować. J. T. zgodził się mu pomóc i powiedział „(...)". J. A. mu uwierzył i był przekonany, że J. T. mu pomoże. Jakiś czas po spotkaniu, powołując się na znajomość z J. T., skontaktował się z nim telefonicznie nieznany mu mężczyzna, z którym prowadził dialog za pośrednictwem komunikatora internetowego (...). W wyniku prowadzonej korespondencji umówił się z tym mężczyzną na spotkanie, do którego doszło w dniu 29 maja 2022 roku w Hotelu (...) w C.. On umówił się z tym mężczyzną, aby wyrazić swoją chęć nawiązania współpracy z rosyjskim wywiadem. Jego nikt do tego nie namawiał. J. A. zrobił to z własnej, nieprzymuszonej woli. Chciał nawiązać taką współpracę z chęci zysku oraz chciał poznać tajniki sztuki operacyjnej, aby się rozeznać jak działają rosyjskie służby na terenie Polski. W czasie spotkania był przekonany, że rozmawia z przedstawicielami rosyjskich służb wywiadowczych. Zależało mu na nawiązaniu współpracy i chciał wypaść na kogoś, kto może i potrafi więcej, niż może w rzeczywistości. Chciał zagrać silnego człowieka. Wiedział, że robi coś złego i niezgodnego z prawem. W czasie spotkania wypowiadał swoje własne myśli i nikt go do tego nie inspirował. W czasie spotkania zaakceptował korzystanie z kanału skrytej łączności agenturalnej i zgodził się na podtrzymanie dalszych kontaktów za pośrednictwem komunikatora internetowego (...). W czasie spotkania zaproponował też, że dla rosyjskich służb wywiadowczych może zdobywać informacje o aktywności wojskowej na lotnisku w B., w bazie lotniczej w L. oraz składzie wojskowym w Z.. Chciał zdobywać te informacje z ogólnodostępnych źródeł, takich jak telewizja i (...). Jak wyjaśnił, nie miał dostępu do żadnej osoby posiadającej istotną i realną wiedzę na temat tych lotnisk i składu wojskowego w Z.. On nie znał nikogo pracującego na lotnisku w B.. Znał jedynie chor. G. P. z bazy lotniczej w L. i st. sierż. M. S. z (...)w Z.. Obydwaj podoficerowie to jego znajomi, z którymi nigdy nie rozmawiał na tematy związane z ich pracą zawodową. Zaproponował też podjęcie działań w zakresie rozpoznania różnych środowisk - jako filmowiec - i działań zmierzających do wywołania niesnasek pomiędzy Polakami i Ukraińcami. Na tym spotkaniu przyjął 300 dolarów, jako rekompensatę kosztów przyjazdu. Przed spotkaniem w dniu 11 lipca 2022 r. w R. nie dysponował żadnymi danymi i informacjami, które mógłby przekazać rosyjskim służbom specjalnym. Na spotkanie zabrał ze sobą gumowy pistolet, dwie podrobione legitymacje (...), kurtkę z napisem (...). legitymację (...)oraz kurtkę (...). aby zaprezentować swoją atrakcyjność wywiadowczą. Tc dwie legitymacje (...) w okładkach Agencji (...), to rekwizyty filmowe które były wykorzystane kilka lat wcześniej w czasie inscenizacji filmowej. Jadąc na spotkanie w dniu 11 lipca 2022 roku w R., chciał uzyskać pieniądze i usłyszeć deklarację, czy rosyjskie służby wywiadowcze zdecydowały się ostatecznie na współpracę. Liczył też na propozycję szkolenia z ich strony, co pozwoliłoby mu otrzymywać większe pieniądze w zamian za przekazywane informacje oraz lepiej zorientować w zakresie działalności rosyjskich służb specjalnych w Polsce.

Przenosząc powyższe ustalenia na grunt niniejszej sprawy niewątpliwie można przypisać oskarżonemu wypełnienie znamion przestępstwa wyczerpującego dyspozycje art. 13 §2 k.k. w zw. z art. 130 §3 k.k., które zarzucono mu w akcie oskarżenia. Zgromadzone w przedmiotowej sprawie dowody pozwalają na skuteczne, jednoznaczne i kategoryczne ustalenie, że J. A. w okresie od dnia 04 maja 2022 roku do dnia 11 lipca 2022 roku w W., C. i R., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zgłosił gotowość współpracy z rosyjskim wywiadem, przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, w zamiarze udzielenia temu wywiadowi wiadomości, których przekazanie może wyrządzić szkodę Rzeczypospolitej Polskiej, w sposób opisany powyżej i zobowiązał się do przekazania posiadanych informacji na spotkaniu operacyjnym, do którego miało dojść w dniu 11 lipca 2022 roku w R., w czasie którego został zatrzymany, zaś zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia czynu zabronionego, albowiem ofertę współpracy złożył funkcjonariuszom (...) podającym się za oficerów rosyjskiego wywiadu (usiłowanie nieudolne).

Co więcej przyjąć należało, że J. A. dopuścił się również zarzucanego mu czynu z art. 263 §2 k.k., zgodnie z którym to bez wymaganego zezwolenia posiada broń palną lub amunicję, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Jak wynika z akt sprawy, w czasie przeszukania w dniu 11 lipca 2022 roku należącej do J. A. nieruchomości pod adresem K. ul. (...). ujawniono i zabezpieczono m.in. przedmiot przypominający pistolet G. 17 (z tworzywa sztucznego), dwa przedmioty przypominające broń palną długą (najprawdopodobniej repliki lub atrapy) oraz kurtkę z napisem (...) (T. I, k. 10-20).

Przypomnieć należy, że bronią palną (w rozumieniu ustawy z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji, tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 2516 z późn. zm.) jest każda przenośna broń lufowa, która miota, jest przeznaczona do miotania lub może być przystosowana do miotania jednego lub większej liczby pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego. Określenie broni palnej obejmuje: broń bojową, myśliwską, sportową, gazową, alarmową i sygnałową. Przepisy ustawy rozszerzają to pojęcie na „gotowe lub obrobione istotne części” broni, którymi są: szkielet broni, baskila, lufa z komorą nabojową, zamek, komora zamkowa oraz bęben nabojowy. Jednocześnie - co ma znaczenie w kontekście tej sprawy - to okoliczność, że brak nieistotnej części broni palnej niepowodujący niemożności odstrzelenia naboju, nie dyskwalifikuje danego egzemplarza jako broni palnej (por. wyr. SA w Katowicach z 25.4.2007 r., II AKa 431/06, Legalis). Nadto, nie pozbawiają cech broni palnej takie defekty broni, które nadają się do usunięcia ( wyr. SA w Warszawie z 20.1.2014 r., II AKa 228/13, Legalis ).

O tym, czy znalezione w domu J. A. w K. przy ul. 3 maja 33 w dniu 11 lipca 2022 roku przedmioty stanowią broń palną przesądziła jednoznacznie opinia biegłego z zakresu broni palnej, amunicji i balistyki, zgodnie z którą zatrzymane: pistolet maszynowy wz. 41 (PPSz) kal. 7.62 mm. nr (...) i pistolet maszynowy wz. 41 (PPSz) kal. 7.62 mm. nr (...) zawierają lufy z komorami nabojowymi, zamki oraz komory zamkowe, które są istotnymi częściami broni palnej bojowej objętej przepisami ustawy z dnia 21 maja 1999 roku o broni palnej i amunicji, na której posiadanie wymagane jest zezwolenie (T. IV, k. 730-736).

Jednocześnie zauważyć należy, że znamię „posiadania” bez wymaganego zezwolenia broni palnej lub amunicji charakteryzujące zachowanie sprawcze z art. 263 §2 k.k. charakteryzują takie czynności, jak mieć, trzymać, utrzymać czy dysponować (zob. wyr. SN z 25.10.2018 r., II KK 366/18, L. ). Nie ogranicza się ono do cywilistycznej konstrukcji posiadania samoistnego lub zależnego, ale obejmuje każde faktyczne władanie rzeczą (zob. wyr. SA w Gdańsku z 5.4.2000 r., II AKa 14/00, OSAG 2001, Nr 1, poz. 2; wyr. SA w Krakowie z 27.6.2002 r., II AKa 149/02, KZS 2002, Nr 7–8, poz. 47; wyr. SA w Warszawie z 23.1.2019 r., II AKa 198/18, niepubl.), zarówno jak właściciel, ale i bez chęci zatrzymania dla siebie, np. tylko aby używać chwilowo, czy za kogoś innego, z zamiarem przywłaszczenia lub bez, czy przechowanie z upoważnienia innej osoby ( wyr. SN z 25.10.2018 r., II KK 366/18, L. ). Pojęcie posiadania nie musi wiązać się z jej fizycznym posiadaniem, z fizycznym władaniem nią, a wystarczająca jest możliwość natychmiastowego objęcia jej we władanie połączone z wiedzą o miejscu jej przechowywania (zob. wyr. SA w Warszawie z 14.4.2016 r., II AKa 194/15, Legalis). Szeroki zakres pojęciu posiadania broni palnej nadał SN w post. z 8.4.2014 r. ( IV KK 44/14, Legalis ), stwierdzając, że jest nim już „zachowanie pasywne, polegające na świadomym i celowym przyjęciu jej od innej osoby”.

Przenosząc powyższe ustalenia na grunt niniejszej sprawy niewątpliwie można przypisać oskarżonemu wypełnienie znamion również drugiego przestępstwa wyczerpującego dyspozycje art. 263 §2 k.k., które zarzucono mu w akcie oskarżenia. Bez znaczenia pozostaje przy tym, czy zatrzymaną broń oskarżony posiadał jako pamiątkę, czy jako element wystroju wnętrz, skoro posiadała ona elementy istotne do miotania jednego lub większej liczby pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego (por. traktowanie amunicji jako „gadżetu” z przeznaczeniem na zrobienie wisiorków nie może być potaktowane jako świadczące o znikomej społecznej szkodliwości czynu - SA w Katowicach w wyr. z 7.6.2017 r., II AKa 167/17, Legalis ). Zgromadzone w przedmiotowej sprawie dowody pozwalają na skuteczne, jednoznaczne i kategoryczne ustalenie, że J. A. w dniu 11 lipca 2022 roku w domu przy ul. (...) w miejscowości K., działając bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu maszynowego wz. 41 (PPSz) kal. 7.62 mm. nr (...) i pistoletu maszynowego wz. 41 (PPSz) kal. 7.62 mm. nr (...).

Jedynie na marginesie wskazać należy, że rodzaj i ilość posiadanej przez sprawcę broni lub amunicji oraz długość okresu posiadania powinny być uwzględniane jako istotna okoliczność rzutująca na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu określonego w art. 263 k.k. (por. wyr. SN z 31.5.2001 r., WA 16/01, Legalis; wyr. SA w Katowicach z 21.6.2007 r., II AKa 55/07, Legalis ) – co znalazło swoje odzwierciedlenie przy wymiarze kary.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i

środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się

do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. A.

I.

1., 2.

Wymierzając oskarżonemu kolejne kary, Sąd kierował się przy tym oczywiście granicami ustawowego zagrożenia badanego przestępstwa, ogólnymi zasadami wymiaru kary oraz dyrektywami jej wymiaru.

Zgodnie z art. 130 §2 k.k. kto, biorąc udział w obcym wywiadzie albo działając na jego rzecz, udziela temu wywiadowi wiadomości, których przekazanie może wyrządzić szkodę Rzeczypospolitej Polskiej, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Natomiast zgodnie z treścią §3 kto, w celu udzielenia obcemu wywiadowi wiadomości określonych w §2, gromadzi je lub przechowuje, wchodzi do systemu informatycznego w celu ich uzyskania albo zgłasza gotowość działania na rzecz obcego wywiadu przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Z kolei zgodnie z art. 263 §2 k.k. kto bez wymaganego zezwolenia posiada broń palną lub amunicję, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Zasady sądowego wymiaru kary obejmują zasadę swobodnego uznania sędziowskiego, indywidualizacji kary i jej oznaczoności. Swobodne uznanie sędziowskie nie jest oczywiście tożsame z dowolnością orzekania. Ogólną zasadą wymiaru kary jest także dyrektywa humanitaryzmu.

Dyrektywy wymiaru kary zawarte są w art. 53 k.k. dzielą się one na ogólne (§1) i szczególne (§2). Do dyrektyw ogólnych należą: stopień społecznej szkodliwości, cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do skazanego. Karą współmierną i sprawiedliwą jest tylko kara wymierzona z uwzględnieniem wszystkich dyrektyw wymiaru kary i wszystkich okoliczności obciążających i łagodzących. Podstawowym elementem, jaki w myśl art. 53 k.k. sąd powinien brać pod uwagę przy wymiarze kary, jest stopień winy sprawcy ( wyrok SA w Lublinie z 17.11.1999 r., II AKa 183/99, OSA 2000/4, poz. 25; wyroki SA w Krakowie

z 24.04.2002 r., II AKa 68/02, KZS 2002/5, poz. 45; z 30.06.2011 r., II AKa 107/11, KZS 2011/9, poz. 42). O stopniu winy decydują różne czynniki, np. stopień rozwoju intelektualnego sprawcy, jego poziom rozwoju emocjonalnego, doświadczenia, posiadana wiedza, wiek itp. Przyjmuje się, że stopień winy jest niższy w przypadku nieumyślności niż umyślności i w przypadku zamiaru ewentualnego niż bezpośredniego, a także w przypadku stanu znacznego ograniczenia poczytalności ( wyrok SA w Lublinie z 17.11.1999 r., II AKa 183/99, OSA 2000/4, poz. 25; wyrok SA w Katowicach z 16.11.2000 r., II AKa 306/00, Prok. i Pr.-wkł. 2001/7–8, poz. 13 ). Społeczna szkodliwość nie stanowi sama w sobie okoliczności obciążającej przy wymiarze kary, ponieważ jest cechą ustawową przestępstwa, natomiast dla wymiaru kary ma znaczenie jej stopień. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości bierze się pod uwagę okoliczności wymienione w art. 115 §2 k.k.

Przepis art. 53 §1 k.k. zawiera także dyrektywę prewencji szczególnej. Kara powinna realizować zarówno cel społecznego oddziaływania, jak i cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec skazanego ( wyrok SN z 4.12.1980 r., II KR 381/80, OSPiKA 1982/1, poz. 9; także wyrok SN z 7.11.1969 r., II KR 128/69, OSNPG 1970/2, poz. 16). Jednakże proporcja obu tych aspektów kary zależy od okoliczności konkretnej sprawy. Położenie większego nacisku na osiągnięcie zadań wychowawczych i zapobiegawczych jest możliwe zdaniem Sądu Najwyższego wtedy, gdy popełnienie tego przestępstwa nie wynika z demoralizacji sprawcy, lecz stanowi odstępstwo od dotychczasowej linii jego postępowania ( wyrok SN z 21.07.1976 r., III KR 164/76, OSNPG 1977/3, poz. 19). Położenie akcentu na wychowanie sprawcy nie jest tożsame z pobłażaniem mu i nie oznacza konieczności wymierzenia kary łagodnej ( wyrok SA we Wrocławiu z 10.04.2018 r., II AKa 59/18, LEX nr 2501269).

Dla oceny stopnia prawdopodobieństwa ponownego popełnienia przez sprawcę czynu zabronionego o znacznym stopniu społecznej szkodliwości niezbędne jest dokładne przeanalizowanie wszelkich czynników mogących mieć wpływ na jego wielkość. Powinno się tu uwzględnić m.in. dotychczasową linię życia sprawcy i jego aktualną sytuację życiową ( postanowienie SA w Katowicach z 18.04.2001 r., II AKz 180/01, OSA 2001/10, poz. 64).

Kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa jest podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, służy wzmożeniu poczucia odpowiedzialności, ugruntowaniu poszanowania prawa i wyrobieniu właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Kara ma odpowiadać społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dawać gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości oraz budować zaufanie do obowiązującego systemu prawnego. Orzeczona kara winna mieć zatem wpływ na każdego, kto w jakikolwiek sposób dowiedział się o przestępstwie i zapadłym orzeczeniu ( wyrok SA w Szczecinie z 30.03.2017 r., II AKa 23/17, LEX nr 2287449).

Z art. 53 §2 k.k. - obok funkcji wychowawczej kary - wynika także funkcja zaspokajania społecznego poczucia sprawiedliwości. Sąd nie działa w próżni i nie wymierza kar w imię absolutnej sprawiedliwości, społeczny oddźwięk kary nie może zatem zostać przy wymiarze kary zignorowany. Kara ma oddziaływać na całe społeczeństwo, wszystkich, którzy dowiedzieli się o przestępstwie i wyroku, ale przede wszystkim na środowisko sprawcy, krąg osób, z którego sprawca się wywodzi ( wyrok SN z 15.10.1982 r., IV KR 249/82, OSNKW 1983/6, poz. 41).

Kolejne dyrektywy sądowego wymiaru kary wynikają z art. 53 §2 k.k. Można je podzielić na dwie grupy. W pierwszej mieszczą się okoliczności rozwijające dyrektywę współmierności kary do stopnia społecznej szkodliwości, w drugiej zaś – okoliczności konkretyzujące dyrektywę prewencji szczególnej.

Sąd ma w szczególności uwzględnić motywację i sposób zachowania się sprawcy. Motywację bierze się pod uwagę zarówno przy określaniu stopnia społecznej szkodliwości, winy, jak i przy określaniu prognozy kryminologicznej sprawcy.

Rodzaj i rozmiar ujemnych następstw odnosi się do następstw o charakterze zarówno materialnym (majątkowym), jak i niematerialnym (krzywda).

Przez pojęcie właściwości osobistych sprawcy rozumie się wszelkie cechy osobowości sprawcy, jego sposób funkcjonowania w kontaktach międzyludzkich, cechy intelektu. Przez warunki osobiste sprawcy rozumie się warunki materialne, mieszkalne, socjalne, zdrowotne, rodzinne i związane z tym stany konfliktów.

Sposób życia sprawcy przed popełnieniem przestępstwa jest kolejną okolicznością, którą sąd bierze pod uwagę przy wymiarze kary. Decydujące znaczenie ma tu przede wszystkim uprzednia niekaralność sprawcy ( wyrok SN z 21.11.1983 r., II KR 239/83, OSNKW 1984/5–6, poz. 53; por. także wyroki SN: z 4.08.1978 r., Rw 282/78, OSNKW 1978/10, poz. 113; z 13.11.1985 r., V KRN 774/85, OSNPG 1986/8, poz. 104; z 6.10.1975 r., I KR 175/75, LEX nr 21688).

Sąd, wymierzając oskarżonemu kary pozbawienia wolności miał zatem na uwadze wszystkie dyrektywy wymiaru kary wymienione w art. 53 k.k., zarówno przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Przypomnieć należy, że J. A., urodzony dnia (...) w Ł., zamieszkały w K., jest obywatelem (...) prowadzącym działalność gospodarczą z której osiąga dochody w wysokości około (...)zł miesięcznie, posiadającym majątek własny w postaci nieruchomości położonej w K. oraz dwa samochody osobowe marki (...) nr rej. (...) oraz (...) nr rej.(...) Jest również osobą uprzednio karaną.

Sąd zważył, że w zakresie przypisanego czynu nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę J. A.. Oceniając jego stopień winy należało mieć w szczególności na względzie, że działał on w zamiarze bezpośrednim popełnienia przestępstw, przy czy w zakresie czynu z art. 130 §3 k.k. doszło do usiłowania nieudolnego. Trzeba mieć przy tym na uwadze, że jest on osobą dorosłą, dojrzałą gdy chodzi o doświadczenie życiowe, doskonale wykształconą, od której można oczekiwać odpowiedniego poziomu rozwoju intelektualnego i która powinna zdawać sobie sprawę z tego, że działanie przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi przestępstwo. Wbrew wersji oskarżonego o ciężkiej sytuacji materialnej, nie znalazł się on w żadnej atypowej sytuacji motywacyjnej, która zmusiłaby go do poszukiwania w taki przestępczy sposób dodatkowych środków finansowych – co dostrzegalne jest chociażby poprzez jego wcześniejsze przygotowanie (na spotkanie zabrał ze sobą gumowy pistolet, dwie podrobione legitymacje (...), kurtkę z napisem (...), legitymację (...)oraz kurtkę (...), aby zaprezentować swoją atrakcyjność wywiadowczą) oraz zainteresowanie współpracą z obcym wywiadem (w trakcie przeszukania oskarżonego przeprowadzonego zaraz po jego zatrzymaniu w dniu 11 lipca 2022 roku, w jego odzieży ujawniono kartkę papieru z odręcznie naniesionymi jak sam to określił „zajawkami", tj. hasłami dot. kwestii podnoszonych w czasie spotkania z oficerami rosyjskiego wywiadu w dniu 29 maja 2022 roku). Oskarżony w żaden sposób nie był zmuszony do popełnienia zarzuconych mu przestępstw, a kierował się li tylko chęcią uzyskania łatwego dochodu, z pokrzywdzeniem swojego kraju.

Stopień społecznej szkodliwości obu czynów oskarżonego jest znaczny, przy czym w kontekście art. 263 §2 k.k. nie można pominąć rodzaju i ilości posiadanej przez sprawcę broni, mającej charakter raczej pamiątkowy Za takim stanowiskiem Sądu przemawia przede wszystkim rodzaj naruszonego dobra oraz pobudki jakimi się kierował dokonując w/w czynów zabronionych.

Za okoliczności wpływające zaostrzająco na wymiar kary w stosunku do oskarżonego J. A. Sąd uznał:

- wysoką społeczną szkodliwość czynów przypisanych oskarżonemu;

- jego uprzednią karalność, przy czym podsądny z racji daty dokonanego czynu nie odpowiadał w warunkach powrotu do przestępstwa;

- działanie w przemyślany sposób, z zamiarem bezpośrednim.

Okolicznościami wpływającymi łagodząco na wymiary kary orzeczonej wobec podsądnego były:

- wyrażona przez niego skrucha;

- ostatecznie czynne współdziałanie z organami postępowania przygotowawczego i Sądu;

- biorąc pod uwagę okoliczności osobiste oskarżonego, pozytywna prognoza kryminologiczna,

co dało podstawy do wymierzenia oskarżonemu kar w dolnych granicach zagrożenia ustawowego.

Mając na uwadze wszystkie wyżej wymienione okoliczności obciążające i łagodzące, Sąd wymierzył oskarżonemu J. A.:

a)  za czyn opisany w pkt 1 - wyczerpujący dyspozycje art. 13 §2 k.k. w zw. z art. 130 §3 k.k. - na podstawie art. 14 §1 k.k. w zw. z art. 130 §3 k.k. karę 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności;

b)  za czyn opisany w pkt 2 wyczerpujący dyspozycje art. 263 §2 k.k. – na podstawie art. 263 §2 k.k. karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności

tj. zgodnie z wnioskiem Prokuratora oraz stanowiskami oskarżonego i obrońcy.

Wymierzone zatem oskarżonemu kary są surowe, oddają one jednak stopień jego winy oraz uwzględniają wysoki stopień szkodliwości społecznej jego czynów.

J. A.

II.

1., 2.

Jednocześnie w punkcie II. rozstrzygnięcia wyroku, na podstawie art. 85 §1 k.k. oraz art. 86 §1 k.k. na podstawie kar pozbawienia wolności wymierzonych w pkt I. a i b za zbiegający się ciąg przestępstw, Sąd wymierzył J. A. karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Zaznaczyć należy, że orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić oskarżonemu korzyści, to jest oznaczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar. Inaczej należałoby zawsze stosować zasadę absorpcji, co przeczyłoby zasadom wymiaru kary łącznej (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 16 listopada 2010 roku, II AKa 188/10, Prok. i Pr.-wkł. 2011/6/26). Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się, że niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji, jak i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo.

Mając w polu widzenia powyższe wskazania judykatury i doktryny, określając wymiar kary łącznej w stosunku do oskarżonego, Sąd kierował się zasadą częściowej absorpcji. Uwzględnić trzeba, że połączeniu uległy kary orzeczone za przestępstwa różne rodzajowo. Jednak zachodziła tożsamość czasowa i miejscowa pomiędzy nimi. Mając na uwadze powyższe podmiotowo-przedmiotowe związki czynów oskarżonego uznać należało, że kara łączna wymierzona J. A. jest adekwatna do okoliczności sprawy i uwzględnia wszystkie zasady wymiaru kary, omówione wyżej.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. A.

III.

1., 2.

Mając na uwadze, że podczas prowadzonego postępowania J. A. pozostawał osobą tymczasowo aresztowaną, na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie II. kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zaliczył temu oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 11 lipca 2022 roku do dnia wyroku, tj. do dnia 23 marca 2023 roku, zaokrąglając w górę do pełnego dnia oraz przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności i uznał karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną wobec oskarżonego w tej części za wykonaną.

J. A.

IV.

2.

Natomiast Sąd na podstawie art. 44 §6 k.k. w związku ze skazaniem za przestępstwo opisane w pkt 2., polegające na posiadaniu broni palnej bez wymaganego zezwolenia, orzekł przepadek dowodów rzeczowych wyszczególnionych w wykazie dowodów rzeczowych na karcie 1279 akt sprawy poz. 1a i 1b, w postaci pistoletu maszynowego wz. 41 (PPSz) kal. 7.62 mm. nr (...) i pistoletu maszynowego wz. 41 (PPSz) kal. 7.62 mm. nr (...).

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,

a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Ostatecznie, Sąd nie znalazł podstaw, aby zwolnić J. A. z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania. Należy zauważyć, że Sąd wziął pod uwagę stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe oskarżonego w tym, że jest on osobą stosunkowo młodą, zdrową, mogącą wykonywać pracę zarobkową i osiągającą dochody. Orzekając karę izolacyjną w wymiarze nieznacznie dłuższym niż dotychczas odbyty okres tymczasowego aresztowania, Sąd przesądził przy tym, że oskarżony po odbyciu stosunkowo niedługiego okresu izolacji, ma realną możliwość kontynuowania pracy, a tym samym przy dołożeniu określonych starań ma faktyczne możliwości na zdobycie środków na zapłatę orzeczonych przez Sąd kosztów sądowych, które w sferze materialnej pozwolą mu dodatkowo odczuć naganność swojego zachowania. W związku z tym, Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 616 §2 pkt 1 i 2 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 9.346,28 (dziewięciu tysięcy trzystu czterdziestu sześciu 28/100) złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 180,00 (stu osiemdziesięciu 00/100) złotych tytułem opłaty. Na powyższą kwotę, oprócz wskazanej opłaty, złożyły się koszty należności biegłych, z zakresu balistyki i informatyki, uzyskanej na etapie postępowania przygotowawczego informacji o osobie z KRK, oraz ryczałty za przechowywanie dowodów rzeczonych i doręczenia na etapie śledztwa i postępowania jurysdykcyjnego.

Podpis

sędzia Igor Tuleya