Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Magdalena Daria Figura
Protokolant:	Katarzyna Wyszogrodzka

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2025 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) GmbH w B.

przeciwko (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie

z dnia 13 czerwca 2024 r., sygn. akt II C 1346/23

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) GmbH w B. kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tym zakresie do dnia zapłaty;

Magdalena Daria Figura

Sygn. akt V Ca 3155/24

UZASADNIENIE

Z uwagi, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż Sąd Okręgowy w całości podzielił ustalenia faktyczne dokonane w sprawie przez Sąd Rejonowy, czyniąc je jednocześnie podstawą swojego rozstrzygnięcia.

Sąd I instancji, w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego, ustalił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, które znajdowały odzwierciedlenie w całokształcie zaoferowanego przez strony materiału dowodowego. Jednocześnie na podstawie tak przeprowadzonego postępowania dowodowego i zgromadzonych dowodów, Sąd I instancji wywiódł trafne wnioski i oceny prawne, które Sąd Okręgowy przyjął za własne.

Odnosząc się do treści wniesionej apelacji, zaznaczyć należy, że w ocenie Sądu Okręgowego rozpoznającego przedmiotową sprawę żaden z podniesionych przez skarżącą zarzutów nie zasługiwał na uwzględnienie.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było to, czy opóźnienie lotu (...) z Z. do W. w dniu 12 lipca 2022 r. spowodowało utratę przez pasażera M. K. (będącego poprzednikiem prawnym powódki) połączenia do H.. Bezsporne natomiast było to, że pasażer M. K. miał odbyć w dniu 12 lipca 2022 r. lot łączony na trasie Z. –W.-H. oraz to, że lot z Z. do W. zakończył się z opóźnieniem 17 minut a M. K. nie zdołał dotrzeć na odprawę lotu (...) do H. i utracił to połączenie.

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu I instancji, że przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe, w tym dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu lotnictwa T. P. jednoznacznie wykazało, że pozwana wykazała wprawdzie zaistnienie okoliczności egzoneracyjnych z art. 5 ust. 3 Rozporządzenia nr 261/2004 w postaci ograniczeń ruchu lotniczego, jednak nie wykazała drugiej z okoliczności zwalniających ją z odpowiedzialności za opóźnienie, to jest podjęcia wszelkich czynności mających na celu zapobieżenie powstaniu opóźnienia. Właściwie także Sąd Rejonowy wskazał, że pozwany przewoźnik nie mógł wprawdzie zapobiec ograniczeniom w ruchu lotniczym, jednak mógł podjąć środki, które umożliwiłyby pasażerowi odbycie obu zaplanowanych lotów. Na podkreślenie zasługuje fakt, że były to loty łączone. Sąd Okręgowy wskazuje, że pozwany miał chociażby możliwość zapewnienia pasażerowi asysty, która pomogłaby w sprawnej przesiadce, co byłoby jak najbardziej możliwe biorąc pod uwagę fakt, że lotnisko C. w W. jest główną bazą pozwanego. Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, ze zarzut naruszenia art. 7 w zw. z art. 5 ust.1lit.c rozporządzenia WE nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z 11 lutego 2004r. był bezpodstawny.

Za całkowicie chybiony uznać należy również zarzut apelacji dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia ww. przepisu nie wystarcza samo twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Jeżeli zaś z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Zwalczanie oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla apelującego wersji ustaleń opartej na jego subiektywnej ocenie, lecz konieczne jest przy posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznymi wykazanie, że określone w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy. Reasumując, swobodna sędziowska ocena dowodów może być podważona jedynie wówczas, gdyby okazała się rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2001 r., II UKN 346/00 /LEX nr 1164857/). W niniejszej sprawie sytuacja taka w żadnym razie nie zachodzi. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił materiał dowody uznając zarówno, że przyczyną utraty dalszego połączenia na trasie W.-H. było co prawda opóźnienie o 17 minut wcześniejszego lotu, któremu to opóźnieniu pozwany nie mógł zapobiec i które to opóźnienie skróciło czas na przesiadkę pasażera z 50 minut do 33 minut (przy wymaganym czasie na przesiadkę na lotnisku C. wynoszącym 30-35 minut) ale strona pozwana nie wykazała aby podjęła czynności w celu uniknięcia utracie połączenia przez pasażera. W tym miejscu należy wskazać na wyrok z 26 czerwca 2019 r. (C-159/18, ECLI:EU:C:2019:535) Trybunału Sprawiedliwości UE, który wskazał, że ponieważ nie wszystkie nadzwyczajne okoliczności skutkują zwolnieniem z obowiązku wypłaty odszkodowania pasażerom, to na podmiocie, który zamierza się na nie powołać, spoczywa obowiązek wykazania, że okoliczności tych w żadnym razie nie można by było uniknąć za pomocą dostosowanych do sytuacji środków, to jest środków, które w chwili wystąpienia nadzwyczajnych okoliczności odpowiadają między innymi warunkom technicznie i ekonomicznie możliwym do przyjęcia przez danego przewoźnika lotniczego. To on musi zatem wykazać, że nawet przy użyciu wszystkich dostępnych mu zasobów osobowych lub materialnych, a także zasobów finansowych, w sposób oczywisty nie mógł – bez poświęceń niemożliwych do przyjęcia z punktu widzenia możliwości jego przedsiębiorstwa w danym czasie – uniknąć sytuacji, w której zaistniałe nadzwyczajne okoliczności doprowadziły do odwołania lotu lub do opóźnienia tego lotu wynoszącego trzy godziny po planowanym przylocie. Powyższy pogląd oparto o stanowisko Trybunału Sprawiedliwości wyrażone w wyroku z dnia 4 maja 2017 r. (P. i P., C 315/15, EU:C:2017:342 pkt 28 i 29), w którym ponadto stwierdzono, że w sytuacji (…) w której opóźnienie wynoszące w chwili lądowania na lotnisku docelowym co najmniej trzy godziny jest następstwem nie tylko nadzwyczajnej okoliczności, ale także innej, nienależącej do tej kategorii okoliczności, zadaniem sądu krajowego jest ustalenie, czy w odniesieniu do części opóźnienia, co do której przewoźnik lotniczy twierdzi, że jest ona następstwem nadzwyczajnej okoliczności, przewoźnik ten udowodnił, że owa cześć opóźnienia jest następstwem nadzwyczajnej okoliczności, której nie można było uniknąć, mimo że podjęte zostały wszelkie racjonalne środki, i w odniesieniu do której podjął on wszelkie racjonalne środki zmierzające do uniknięcia jej następstw (pkt 50). Jak stanowi pkt. 15 Preambuły rozporządzenia nr 261/04, za nadzwyczajne okoliczności powinno się uważać sytuację, gdy decyzja kierownictwa lotów w stosunku do danego samolotu spowodowała danego dnia powstanie dużego opóźnienia, przełożenie lotu na następny dzień albo odwołanie jednego lub więcej lotów tego samolotu pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków przez zainteresowanego przewoźnika, by uniknąć tych opóźnień lub odwołań lotów. Nadto, jak wskazuje się w orzecznictwie, za nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 5 ust. 3 ww. rozporządzenia można uznać zdarzenia, które ze względu na swój charakter lub swoje źródło nie wpisują się w ramy normalnego wykonywania działalności danego przewoźnika lotniczego i nie pozwalają na skuteczne nad nim panowanie (zob. wyroki TSUE: z dnia 22 grudnia 2008 r., C 549/07; z dnia 31 stycznia 2013 r., C 12/11; z dnia 17 września 2015 r., C 257/14).

Biorąc pod uwagę powyższe w ocenie Sądu Okręgowego, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu, o czym orzeczono na podstawie ar. 385 k.p.c.

Rozstrzygniecie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło z kolei zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., przy uwzględnieniu dyspozycji § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (pkt 2.). O odsetkach od kosztów procesu orzeczono na podstawie 98 § 1 ¹ k.p.c.

SSO Magdalena Daria Figura