Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca:	Sędzia Bogusława Jarmołowicz-Łochańska
Protokolant:	Kamil Reluga

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2025 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 19 kwietnia 2024 r., sygn. akt II C 936/23 upr.

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz (...) z siedzibą w W. kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku w tym zakresie do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

Bogusława Jarmołowicz-Łochańska

Sygn. Akt. V Ca 1949/24

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 stycznia 2023 r. (...) S.A. w W. wniosła o zasądzenie od (...) S.A. w W. kwoty 400 euro

wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 października 2022 r. dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W dniu 9 lutego 2023r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym uwzględniając powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wniesionym w dniu 14 marca 2023 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2024 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy

w Warszawie oddalił powództwo w całości oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w całości zarzucając:

1. naruszenie prawa materialnego, tj.:

1.1  art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady

z dnia 11 lutego 2004r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania

lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91

(dalej jako „rozporządzenie (WE) nr 261/2004”) w zw. z motywem

14 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 poprzez jego niewłaściwe zastosowanie

i przyjęcie, że w sprawie zaistniały okoliczności nadzwyczajne, bezpośredni związek przyczynowy pomiędzy wystąpieniem okoliczności nadzwyczajnych,

a nieregularnością spornego lotu, jak i że Pozwany podjął „wszelkie racjonalne środki" w celu uniknięcia bądź ograniczenia dużego opóźnienia skarżonego rejsu, co w konsekwencji doprowadziło do oddalenia powództwa i braku obowiązku wypłaty odszkodowania na rzecz Powoda, pomimo że w przedmiotowym stanie faktycznym nie można mówić o zaistnieniu nadzwyczajnych okoliczności, bezpośrednim związku przyczynowym, jak i o podjęciu przez Pozwanego „wszelkich racjonalnych środków” w celu uniknięcia bądź zminimalizowania dużego opóźnienia spornego rejsu;

1.2  art. 5 ust. 1 lit. c w zw. z art. 7 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) nr 261/2004 poprzez jego niezastosowanie, co w konsekwencji doprowadziło do oddalenia powództwa i braku obowiązku wypłaty odszkodowania na rzecz Powoda, pomimo faktu, iż w przedmiotowej sprawie nie zaistniały okoliczności nadzwyczajne, nie zachodzi bezpośredni związek przyczynowy, jak i że Pozwany nie „podjął wszelkich racjonalnych środków" w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004, a przez co Pozwany ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą względem Powoda za nieregularność spornego rejsu;

1.3  art. 5 ust. 3 w zw. z art. 7 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) nr 261/2004 poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i odmowę zasądzenia odszkodowania za duże opóźnienie w dotarciu do miejsca docelowego spornego lotu w sytuacji, w której poprzednikowi prawnemu Powoda przysługuje odszkodowanie za niedogodności

z tym związane;

1.4  art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, że Pozwany sprostał ciężarowi dowodu w zakresie wykazania, że przyczyną opóźnienia skarżonego rejsu było wystąpienie okoliczności nadzwyczajnych, bezpośredniego związku przyczynowego, oraz podjęcia przez Pozwanego wszelkich racjonalnych środków celem uniknięcia nieregularności lotu, podczas gdy z żadnych dowodów zebranych w sprawie nie wynikają takie okoliczności;

2. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy tj.

2.1 art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wyrażające się w niezasadnym przyjęciu, że:

a)  przyczyną opóźnienia spornego lotu była „okoliczność nadzwyczajna”

w postaci konieczności oczekiwania na wymianę defibrylatora pokładowego, który został użyty w trakcie lotu obsługiwanego poprzedniego dnia:

b)  konieczność użycia AED na pokładzie statku powietrznego w trakcie lotu,

nie wpisuje się w ramy normalnego wykonywania działalności przewoźnika lotniczego a przez co należy je zakwalifikować jako okoliczność nadzwyczajną;

c)  sama częstotliwość zdarzeń medycznych wymagających wykorzystania AED w trakcie lotu przemawia za kwalifikacją takiego zdarzenia jako okoliczności nadzwyczajnej;

d)  nie sposób wymagać od przewoźników, by w każdym porcie zapewniali sobie magazyn wszelkich części zamiennych;

e)  brak podstaw do oczekiwania, by przewoźnik woził na pokładzie samolotu więcej niż wymagany jeden defibrylator;

f)  nieracjonalnym jest oczekiwanie, że przewoźnik będzie zabierał na pokład wielokrotność sprzętu medycznego lub innych elementów wyposażenia samolotu na wypadek jego użycia w czasie lotu;

g)  Pozwany podjął „wszelkie racjonalne środki” w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004;

co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych co do faktu: zaistnienia nadzwyczajnej okoliczności, istnienia bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy wystąpieniem okoliczności nadzwyczajnej a nieregularnością spornego lotu, jak i podjęcia przez Pozwanego wszelkich racjonalnych środków, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego, prowadzi do wniosku, że w sprawie nie zaistniała nadzwyczajna okoliczność albowiem zdarzenie związane z koniecznością użycia defibrylatora: ( i) nie wygenerowało żadnego opóźnienia, ( ii) miało miejsce na rejsie poprzedniego dnia, a przez co nie zachodzi bezpośredni związek przyczynowy, jak również Pozwany nie wykazał, że podjął wszelkie racjonalne środki w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004.

2.2 art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie poprzez pominięcie w ocenie dowodu z dokumentu

w postaci Dziennego Raportu Operacyjnego przedłożonego przez Pozwanego, który wskazywał że na wymiar opóźnienia pierwszego z rejsów w ramach zaplanowanej na dzień 11 lipca 2022 r. rotacji samolotu (...) wpływ miały dwa czynniki: czynnik techniczny (kod opóźnienia 45A - w wymiarze 68min) związany prawdopodobnie z oczekiwaniem

na defibrylator, ale także czynnik ludzki związany z załogą (kod opóźnienia 64 C -

w wymiarze 170min / 2 godziny 50 mini)

co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych co do faktu, zaistnienia nadzwyczajnej okoliczności, istnienia bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy wystąpieniem okoliczności nadzwyczajnej a nieregularnością spornego lotu, jak i podjęcia przez Pozwanego wszelkich racjonalnych środków w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004.

Biorąc pod uwagę powyższe zarzuty, powód wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez zasądzenie od Pozwanego

na rzecz Powoda kwot po 400 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 października 2022 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych;

3. na podstawie art. 374 k.p.c., rozpoznanie apelacji na rozprawie.

W odpowiedzi na apelację powódki dnia 1 sierpnia 2024 r. pozwany wniósł

o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Z uwagi, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie i jako niezasadna podlegała oddaleniu w całości.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji treści art. 233 k.p.c., wskazać należy, że jest on zasadny. Powyższy przepis przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź doświadczeniem życiowym. Pamiętać bowiem należy, że podważenie ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji jest uzależnione od wykazania, że dowody zostały ocenione w sposób rażąco wadliwy, sprzeczny z zasadami logiki bądź doświadczenia życiowego; jedynie to bowiem może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów (vide: teza z uzasadnienia wyroku S.A. w Katowicach z 11 stycznia 2006 r. I ACa 1609/05, Lex 189371; teza z uzasadnienia wyroku S.A. w Poznaniu z 25 stycznia 2006 r. I ACa 772/05, Lex 186521; teza z uzasadnienia wyroku S.A. w Poznaniu z 21 maja 2008 r. I ACa 953/07, Lex 466440). Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, wykazała, że Sąd Rejonowy w sposób należyty przeprowadził postępowanie dowodowe i na jego podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, wyciągnął z tych ustaleń prawidłowe wnioski i zastosował do ustaleń faktycznych właściwe przepisy prawa materialnego.

Z powyższych względów Sąd drugiej instancji ostateczną ocenę materiału dowodowego i wnioski Sądu Rejonowego uznał za trafne., podzielił i przyjął za własne na podstawie art. 382 k.p.c.

W odniesieniu do rozważań prawnych Sądu Rejonowego, Sąd II instancji w całości podzielił ocenę prawną sformułowaną przez Sąd I instancji.

Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie stan faktyczny pozostawał niekwestionowany, natomiast istota sporu sprowadzała się zasadniczo do ustalenia,

czy zakłócenie rotacji, wywołane koniecznością oczekiwania na wymianę defibrylatora pokładowego po nagłym zdarzeniu medycznym, w tym podejrzeniu zawału serca, stanowi nadzwyczajną okoliczność, której nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków.

Sąd Okręgowy w stanie faktycznym sprawy nie podziela zarzutów powoda, że w sprawie nie zaistniała nadzwyczajna okoliczność gdyż zdarzenie związane z koniecznością użycia defibrylatora: ( i) nie wygenerowało żadnego opóźnienia, ( ii) miało miejsce na rejsie poprzedniego dnia, a przez co nie zachodzi bezpośredni związek przyczynowy, jak również Pozwany nie wykazał, że podjął wszelkie racjonalne środki w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004.zgodzic się jedynie można , iż rzeczywiście nagły incydent medyczny wymagający użycia na rejsie nr (...) z 10 lipca 2022 r. defibrylatora spowodował konieczność uzupełnienia wyposażenia samolotu o nowy defibrylator , co w konsekwencji doprowadziło do opóźnienia innych lotów w rotacji zaplanowanych dla samolotu (...)tj. lotów nr (...), (...) i (...).

W ocenie Sądu Okręgowego wbrew twierdzeniom powoda pozwany przewoźnik podjął możliwe, racjonalne środki dostosowane do sytuacji, przy użyciu wszystkich zasobów ludzkich i materiałowych oraz środków finansowych, jakimi dysponował, w celu uniknięcia odwołania lub znacznego opóźnienia danego lotu,. Jak wynika z wyjaśnień pozwanego oraz zeznań świadka P. G. (1) po użyciu na rejsie (...) z 10 lipca 2022 r. defibrylatora, przewoźnik podjął próbę znalezienia sprzętu na miejscu w L. za pośrednictwem portali i wyszukiwarek do których ma wykupioną subskrypcję, oraz uruchamiając swoje kontakty na lotnisku i z innymi przewoźnikami. Przy ocenie podejmowanych przez przewoźnika działań, nie może ujść uwagi, iż poszukiwanie defibrylatora odbywało się w porze nocnej, na lotnisku oddalonym od baz przewoźnika i poszukiwano konkretnego typu i modelu urządzenia. Do wyposażenia samoloty był przypisany tylko jeden konkretny typ defibrylatora, co oznacza wbrew twierdzeniom pozwanego, że nie można było na wyposażeniu samolotu mieć drugiego, zapasowego defibrylatora, ani wymienić części w urządzeniu, które zostało użyte na rejsie nr (...). Świadek zeznał bowiem, że zużyty defibrylator nie może być naprawiony, a po zużyciu jest zapakowywany, oplombowany i odsyłany do producenta sprzętu medycznego. Nie można było także wykonać następnego lotu bez doposażenia statku o taki sam model, typ defibrylatora jaki został przypisany w dokumentacji technicznej do wyposażenia statku. Wymóg posiadania AED na pokładzie statku powietrznego wynika z przepisu CAT.IDE.A.225. Zeznaniom świadka Sąd Okręgowy za Sądem Rejonowym dał wiarę i przyjął za podstawę rozstrzygnięcia. Powód nie przedstawił żadnego przeciwdowodu, który by zeznania świadka P. G. obalił. Z tych samych względów na podzielenie zasługują zeznania świadka, co do błędnego przypisania przez agenta holdingowego do zaistniałego opóźnienia na rejsie (...) kodu 45 A. i 64 C. Tym samym Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy przyjął, że w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy nie naruszył przepisów prawa materialnego, tj. art. 7 w zw. z art. 5 ust. 1 lit. c Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów

w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz. U. UE. L. z 2004 r. Nr 46, str. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z treścią rozporządzenia nr 261/2004 w art. 5 ust. 3 obsługujący przewoźnik lotniczy nie jest zobowiązany do wypłaty rekompensaty przewidzianej w art. 7, jeżeli może dowieść, że odwołanie jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków. Powołane przepisy rozporządzenia nr 261/2004 stosuje się również w przypadku, gdy pasażerowie lotów opóźnionych poniosą stratę czasu wynoszącą co najmniej trzy godziny, polegającą

na przybyciu do ich miejsca docelowego co najmniej trzy godziny po pierwotnie przewidzianej przez przewoźnika lotniczego godzinie przylotu (zob. wyrok TSUE z dnia

19 listopada 2009 r., C-402/07 i C-432/07).

Zgodnie z brzmieniem motywów 14 i 15 oraz art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004, w świetle ich interpretacji dokonanej przez TSUE, przewoźnik lotniczy jest zwolniony

z obowiązku wypłaty pasażerom odszkodowania na podstawie art. 7 tego rozporządzenia, jeżeli może dowieść, że odwołanie lub opóźnienie lotu wynoszące co najmniej trzy godziny jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków i – w przypadku wystąpienia okoliczności nadzwyczajnej – że podjął dostosowane do sytuacji środki, przy użyciu wszystkich zasobów ludzkich i materiałowych oraz środków finansowych, jakimi dysponował, w celu uniknięcia odwołania lub znacznego opóźnienia danego lotu, przy czym nie można wymagać od niego poświęceń niemożliwych do przyjęcia z punktu widzenia możliwości jego przedsiębiorstwa w danym momencie (zob. wyrok z dnia 4 maja 2017 r.,

C-315/15).

Innymi słowy, w przypadku zaistnienia nadzwyczajnej okoliczności warunkiem zwolnienia z obowiązku wypłaty odszkodowania jest wykazanie przez przewoźnika,

że przyjął on środki dostosowane do sytuacji w celu uniknięcia odwołania lub znacznego opóźnienia danego lotu w następstwie zaistnienia tej okoliczności (wyroki TSUE: z dnia

26 czerwca 2019 r., C-159/18; z dnia 4 kwietnia 2019 r., C-501/17 i przytoczone

tam orzecznictwo).

Z utrwalonego orzecznictwa TSUE wynika, że pojęcie nadzwyczajnych okoliczności w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 obejmuje zdarzenia, które ze względu na swój charakter lub źródło nie wpisują się w normalne wykonywanie działalności danego przewoźnika lotniczego i pozostają poza zakresem jego skutecznej kontroli, przy czym

te dwie przesłanki muszą być spełnione kumulatywnie, a ich zbadanie wymaga przeprowadzenia oceny każdego przypadku z osobna (zob. wyroki TSUE: z dnia 23 marca 2021 r., C-28/20; z dnia 7 lipca 2022 r., C-308/21). Ponadto, mając na uwadze z jednej strony cel tego rozporządzenia wskazany w jego motywie 1, którym jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony pasażerów, oraz z drugiej strony to, że art. 5 ust. 3 tego rozporządzenia stanowi odstępstwo od zasady prawa pasażerów do odszkodowania w przypadku opóźnienia lotu, pojęcie nadzwyczajnych okoliczności w rozumieniu tego przepisu należy wykładać ściśle (wyrok TSUE z dnia 23 marca 2021 r., C-28/20, i przytoczone tam orzecznictwo).

W wyroku z dnia 4 maja 2017 r., w sprawie C 315/15, w którym to Trybunał Sprawiedliwości doszedł do wniosku, że za nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu

art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 można uznać zdarzenia, które ze względu na swój charakter lub swoje źródło nie wpisują się w ramy normalnego wykonywania działalności danego przewoźnika lotniczego i nie pozwalają na skuteczne nad nim panowanie

(zob. podobnie wyroki: z dnia 22 grudnia 2008 r., W.-H., C-549/07, EU:C:2008:771, pkt 23;

z dnia 31 stycznia 2013 r., M. C-12/11, EU:C:2013:43, pkt 29; a także z dnia 17 września 2015 r., (...) L., C-257/14, EU:C:2015:618, pkt 36).

Tym samym, w treści art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 przewidziano,

że obsługujący przewoźnik lotniczy nie jest zobowiązany do wypłaty rekompensaty przewidzianej w art. 7, jeżeli może dowieść, iż odwołanie lotu zostało spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków.

Przenosząc powyższe na grunt badanej sprawy zgodzić się należy z sądem pierwszej instancji, że zaistniała sytuacja stanowi wyrazisty objaw nadzwyczajnej okoliczności uzasadniającej uwolnienie się przewoźnika od odpowiedzialność za opóźniony lot. Konieczność oczekiwania na nowy, sprawny i zaplombowany i zgodny z wymaganiami technicznymi defibrylator AED przed wykonaniem lotu o numerze (...), co spowodowało jego opóźnienie w dotarciu do miejsca docelowego w wymiarze przekraczającym 3 godziny i doprowadziło ostatecznie do zakłócenia rotacji wykonywanej samolotem o numerach SP- (...), w tym połączeń o numerach (...) oraz (...) stanowiło okoliczność nadzwyczajną. W ocenie Sądu Okręgowego za nadzwyczajnością zdarzenia przemawia w pierwszej kolejności okoliczność, iż jak wynika z zeznań świadka P. G., tego typu zdarzenia występują na pokładach samolotu bardzo rzadko. Nie sposób wymagać od przewoźnika, aby w każdym porcie dysponował magazynem części zamiennych i wymiennych elementów wyposażenia swoich samolotów obsługujących lotnisko. Nie można wymagać także od przewoźnika aby na każdym lotnisku miał serwis techniczny czy zapasowy samolot.

Przepisy dotyczące minimalnego wyposażenia statku powietrznego w przypadku samolotów (...) przewidują jego sprawność do eksploatacji, jeżeli na jego pokładzie znajduje się sprawny, zaplombowany i zapakowany automatyczny defibrylator AED. Plomba na każdym urządzeniu oznacza przydzielenie go do konkretnego samolotu, co ma uniemożliwić również umieszczenie go w przypadkowej maszynie.

Konieczność wymiany przypisanego do statku powietrznego nowego defibrylatora na skutek zużycia starego jawi się jako nadzwyczajna okoliczność przy uwzględnieniu pory dnia w jakiej samolot (...) wylądował, czasu jaki był przeznaczony na kolejny rejs w rotacji, odległość od baz przewoźnika oraz wymogi techniczne, które musiał spełnić nowy defibrylator.

W ocenie Sądu Okręgowego brak było również podstaw do nieuwzględnienia powyższej nadzwyczajnej okoliczności w związku z tym, że okoliczność ta zaistniała nie na locie bezpośrednio poprzedzającym sporny lot. Trzeba mieć na uwadze, że system rotacyjnego korzystania z lotu jest racjonalną i uzasadnioną organizacją lotów. Jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 11 czerwca 2020 r. w sprawie C-74/19, art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 w związku z motywem 14 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że w celu uzyskania zwolnienia z obowiązku wypłaty odszkodowania pasażerom w przypadku dużego opóźnienia lub odwołania lotu obsługujący przewoźnik lotniczy może powołać się na „nadzwyczajną okoliczność”, która miała wpływ na poprzedni lot obsługiwany przez tego samego przewoźnika za pośrednictwem tego samego statku powietrznego, pod warunkiem że istnieje bezpośredni związek przyczynowy między wystąpieniem owej okoliczności a opóźnieniem, względnie odwołaniem kolejnego lotu, czego ocena należy do sądu odsyłającego z uwzględnieniem w szczególności sposobu eksploatacji danego statku powietrznego. Podobnie w wyroku z dnia 22 kwietnia 2021 r. w sprawie C-826/19 Trybunał Sprawiedliwości podkreślił, że również w sytuacji, w której dany samolot jest opóźniony w swojej rotacji, gdyż podczas wykonywania jednego z poprzednich lotów wystąpiły niekorzystne warunki pogodowe klasyfikujące się jako okoliczności nadzwyczajne, sąd krajowy może stwierdzić zaistnienie związku przyczynowego między wystąpieniem owej okoliczności a opóźnieniem kolejnych lotów danego samolotu. Konsekwentnie, dalsze opóźnienia w rotacji również mogą zostać przez obsługujących przewoźników lotniczych usprawiedliwione zaistnieniem okoliczności nadzwyczajnych.

W ocenie Sądu, mając na uwadze konieczność oczekiwania na nowy defibrylator na jednym z poprzednich lotów, poprzedzających loty poprzednika prawnego powoda, zaistniał związek przyczynowy między sytuacją nadzwyczajną (wykorzystaniem defibrylatora na jednej trasie i oczekiwaniem na uzupełnienie wyposażenia), a opóźnieniem spornego lotu. Podkreślić również należy, iż pierwszym i zasadniczym obowiązkiem przewoźnika jest dbałość o zagwarantowanie bezpieczeństwa pasażerów. Wartością nadrzędną i pryncypalną we wszystkich sprawach rozpoznawanych na gruncie Rozporządzenia nr 261/2004 powinno być bezpieczeństwo pasażerów, które w przypadku spornego lotu nie mogłoby być zapewnione bez prawidłowej ilości defibrylatorów znajdujących się na pokładzie.

Zdaniem Sądu Okręgowego pozwany wykazał również, iż podjął stosowne do okoliczności i racjonalne działania, aby jak najszybciej dostarczyć brakujące wyposażenie przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności panujących na lotnisku w L.. Wobec powyższego konieczne było oczekiwanie na dostarczenie nowego defibrylatora przesyłką kapitańską innym rejsem. Powyższe działania były podejmowane bez zbędnej zwłoki, w najszybszym możliwym czasie.

Wobec powyższego, Sąd Odwoławczy stwierdza, że zakłócenie rotacji, wywołane koniecznością oczekiwania na wymianę defibrylatora pokładowego należy do zakresu pojęcia nadzwyczajnych okoliczności w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004,

a zatem w opozycji do twierdzeń podnoszonych w apelacji wskazać należy, że materiał dowodowy zaoferowany przez pozwanego i wykazane przez niego fakty, dowodzą, iż sprostał on ciężarowi dowodu wynikającemu z art. 6 k.c.

Konkludując Sąd Okręgowy wskazuje, że w obliczu nadzwyczajnych okoliczności niezbędne jest podjęcie dostosowanych do sytuacji środków, przy użyciu wszystkich zasobów ludzkich i materiałowych oraz środków finansowych, jakimi dysponuje przewoźnik, w celu uniknięcia, o ile to tylko możliwe, odwołania lub znacznego opóźnienia lotu. Nie sposób jednak wymagać od przewoźnika poświęceń niemożliwych do przyjęcia z punktu widzenia możliwości jego przedsiębiorstwa w danym momencie ( wyrok z dnia 23 marca 2021 r., A., C-28/20).

W konsekwencji, mając na uwadze całokształt przedstawionych wyżej okoliczności, strona pozwana wykazała istnienie przesłanek do wyłączenia jej odpowiedzialności wynikającej z regulacji zawartych w Rozporządzeniu WE 261/2004, skutkiem czego zasadnym było oddalenie powództwa.

W konsekwencji, Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda na podstawie art. 385 k.p.c., o czym orzekł w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. – stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik postępowania oraz stawek minimalnych pełnomocnika pozwanego adekwatnej do zakresu zaskarżenia i przedmiotu prowadzonej sprawy, a określonych w § 2 pkt 3 zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.), tj. 450 złotych wraz ustawowymi odsetkami za okres

od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

Bogusława Jarmołowicz- Łochańska

(...)

(...)

B. Jarmołowicz- Łochańska