Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Magdalena Daria Figura
Protokolant:	Marta Szczęsna

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2023 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M. i E. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

z dnia 3 kwietnia 2023 r., sygn. akt II C 3884/22

oddala apelację;

zasądza od M. M. i E. K. solidarnie na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tym zakresie do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Magdalena Daria Figura

Sygn. akt V Ca 1498/23

UZASADNIENIE

W pierwszej kolejności zaznaczyć trzeba, że niniejsza sprawa rozpoznana została w postępowaniu uproszczonym, to zaś determinuje konieczność zastosowania określonych dla tego rodzaju spraw regulacji szczególnych, zwłaszcza dyspozycji przepisu art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., zgodnie, z którym jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W dalszej kolejności trzeba mieć także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określił zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r. poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Sąd odwoławczy podziela w całości i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oraz w większości dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną stwierdzając tym samym, ze wydany wyrok odpowiada prawu.

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie zasługiwał na uwzględnienie. Przepis ten przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia ww. przepisu nie wystarcza samo twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Jeżeli zaś z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne ( por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Zwalczanie oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla apelującego wersji ustaleń opartej na jego subiektywnej ocenie, lecz konieczne jest przy posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznymi wykazanie, że określone w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy.

W tym miejscu wskazać jednak należy, że w niniejszej sprawie spór ogniskował się wokół oceny czy lot powodów miał się odbyć 5 czerwca 2022 r. o godzinie 15.35 czy 6 czerwca 2022 r. o godzinie 12.00. W ocenie Sądu Okręgowego słusznie Sąd Rejonowy wskazał, że powodowie nie udowodnili aby lot miał się odbyć 5 czerwca 2022 r. – jedynym dokumentem wskazującym na taką datę jest umowa z biurem podróży. Natomiast pozwany przedstawił wydruk z wewnętrznego systemu wskazujący, że powodowie mieli rezerwację na lot 6 czerwca 2022 r. godz. 12.00 i lot ten odbył się zgodnie z planem. Z załączonych do akt sprawy dokumentów w żaden sposób nie wynika, że lot powodów był opóźniony lub odwołany. Słusznie Sąd Rejonowy powołując się na orzecznictwo wskazał, że „w ustawie z 24 listopada 2017 roku o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych przewidziane są sytuacje, w których umowa z klientem podawać będzie jedynie przybliżone, a nie precyzyjne godziny przejazdów. Jeżeli organizator imprezy turystycznej podał w umowie godziny przelotów, zwykle może dokonać ich modyfikacji. Świadczy o trym brzmienie art. 24 ust.11 ww. ustawy.”

Biorąc pod uwagę powyższe nie można uznać za zasadny zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c.

Równie bezzasadne okazały się być zarzuty naruszenia prawa materialnego.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 6 k.c. w zw. z art. 5 ust. 4 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 poprzez przyjęcie, że to na pasażerze spoczywa obowiązek wykazania, że do odwołania lotu doszło, podczas gdy przepis wskazanego Rozporządzenia wskazuje, na ciężar dowodu przewoźnika lotniczego należy wskazać, że jak już wyżej wspominano pozwany – załączając dokument z wewnętrznego systemu wykazał, że lot odbył się zgodnie z planem. Dodatkowo należy podkreślić, że wobec skutecznego wykazania przez pozwaną braku opóźnienia lub odwołania lotu to powodowie winni wykazać fakt, z którego wywodzili skutki prawne.

Odnośnie pozostałych zarzutów – tj. naruszenia art. 2 lit b oraz art. 5 ust. 1 lit c Rozporządzenia nr 261/2004 oraz art. 2 lit. g oraz art. 3 ust. 2 lit a Rozporządzenia nr 261/2004 – również one okazały się być bezzasadne wobec faktu, że lot powodów odbył się zgodnie z planem a powodowie skutecznie nie wykazali aby miał się on odbyć w innym terminie niż się odbył. Tu należy ponownie wskazać, ze Sąd Rejonowy słusznie odwołał się do art. 42 ust. 11 ustawy z 24 listopada 2017 roku o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, na co Sąd Okręgowy już wskazywał. Nie można zatem uznać, aby w niniejszej sprawie doszło do opóźnienia lub odwołania lotu powodów, a co za tym idzie nie można mówić o jakimkolwiek odszkodowaniu od pozwanego dla powodów z tytułu opóźnienia lub odwołania lotu. W tej sytuacji również zarzut dotyczący naruszenia art. 205 c ust. 6 prawa lotniczego okazał się być bezzasadny.

W ocenie Sądu Okręgowego, w oparciu o zgromadzony w niniejszym postępowaniu materiał dowodowy, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia, na podstawie których słusznie uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe rozważania, żaden z podniesionych w apelacji zarzutów, tak procesowych, jak i materialnych nie zasługiwał na uwzględnienie, a Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany czy uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, również w zakresie zasądzonych od powodów na rzecz strony pozwanej kosztów procesu.

W konsekwencji, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r., zasądzając od powodów na rzecz pozwanego kwotę 450 zł tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika.

Magdalena Daria Figura