Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Ewa Talarczyk
Protokolant:	Aneta Obcowska

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S. A. w W.

przeciwko (...) S. A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w W.

z dnia 21 lutego 2023 r., sygn. akt II C 4013/21

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w jego punkcie drugim zasądza od (...) S. A. w W. na rzecz (...) S. A. w W. kwotę 400 (czterysta) euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty, a w punkcie trzecim zasądza od (...) S. A. w W. na rzecz (...) S. A. w W. kwotę 1.117 (jeden tysiąc sto siedemnaście) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu;

II.  zasądza od (...) S. A. w W. na rzecz (...) S. A. w W. kwotę 650 (sześćset pięćdziesiąt) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tym zakresie do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

Ewa Talarczyk

Sygn. akt V Ca 1497/23

UZASADNIENIE

Pozwem z 16 grudnia 2021 r. (data prezentaty) (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 400 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty, a także o przyznanie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przewidzianych.

Wyrokiem z dnia 21 lutego 2023 r., zapadłym w sprawie o sygn. akt II C 4013/21, Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie odmówił odrzucenia pozwu (pkt 1.); oddalił powództwo (pkt 2.) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (pkt 3.).

Z powyższym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego nie zgodził się powód, zaskarżając je – po korekcie dokonanej w toku rozprawy apelacyjnej – w części obejmującej punkt 2. i 3. kwestionowanego wyroku (k. 143). Wskazanemu orzeczeniu apelujący zarzucił naruszenie szeregu przepisów w tym w szczególności,

1.  naruszenie prawa materialnego, tj.:

art. 5 ust. 1 lit. c pkt iii) w zw. z art. 7 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (dalej jako rozporządzenie (WE) nr 261/2004), poprzez jego niezastosowanie, co w konsekwencji doprowadziło do oddalenia powództwa i braku obowiązku wypłaty odszkodowania na rzecz Powoda, w sytuacji, w której poprzednikowi prawnemu Powoda przysługiwało odszkodowanie z tytułu odwołania lotu;

art. 5 ust. 1 lit. c pkt iii) w zw. z art. 7 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) nr 261/2004, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, co w konsekwencji doprowadziło do oddalenia powództwa i braku obowiązku wypłaty odszkodowania na rzecz Powoda, pomimo faktu, że w przedmiotowej sprawie doszło do odwołania skarżonego rejsu w okresie krótszym niż 7 dni przed planowanym czasem odlotu, a zaoferowana poprzednikowi prawnemu Powoda zmiana planu podróży spowodowała, że w dniu 17 października 2021 r. opóźniono jego wylot z H. do K. o 6 godzin;

art. 3 ust. 2 lit. a w zw. z art. 2 lit. g rozporządzenia (WE) nr 261/2004 poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że rezerwacja przyjęta i zarejestrowana przez organizatora wycieczek nie może wiązać przewoźnika lotniczego, podczas gdy prawidłowa wykładania tego przepisu uwzględniająca orzeczenie TSUE z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawach połączonych C-146/20, C-188/20, C-196/20 i C-270/20 winna prowadzić do wniosku, że rezerwacja przyjęta i zarejestrowana przez organizatora wycieczek ma tę samą wartość co rezerwacja przyjęta i zarejestrowana przez przewoźnika lotniczego, a w związku z tym godziny wskazane przez organizatora wycieczek są wiążące dla przewoźnika lotniczego;

art. 2 lit. g w zw. z art. 5 ust. 1 lit. c rozporządzenia (WE) nr 261/2004 poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że rozkład spornego lotu wskazany w umowie o udział w imprezie turystycznej z dnia 4 października 2021 r. przez organizatora wycieczek nie mógł być wiążący dla pozwanego przewoźnika lotniczego, gdyż była to jedynie godzina „przybliżona” i nie została przez niego potwierdzona, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu uwzględniająca orzeczenie TSUE z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawach połączonych C-146/20, C-188/20, C-196/20 i C-270/20 winna prowadzić do wniosku, że planowany czas przylotu danego lotu w rozumieniu tych przepisów może dla celów odszkodowania należnego na postawie art. 7 tego rozporządzenia wynikać z „innych dowodów” w rozumieniu art. 2 lit. g tego rozporządzenia, które zostały przekazane pasażerowi przez organizatora wycieczek;

art. 42 ust 11 w zw. z art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. - o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że organizator imprezy turystycznej może w umowie o udział w imprezie turystycznej wskazać godziny wylotu w przybliżeniu i może je swobodnie zmieniać, podczas gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów winna prowadzić do wniosku, że organizator imprezy turystycznej musi wskazać w umowie udziału w imprezie turystycznej planowane godziny wylotu, których modyfikacja może być jedynie nieznaczna, co dowodzi, że w przedmiotowej sprawie zmiana rozkładu lotu dokonana na jeden dzień przed wylotem była zmianą znaczną, gdyż zakładała opóźnienie godziny wylotu o 6 godzin względem pierwotnie planowanej godziny wylotu, do której organizator wycieczek nie był uprawniony;

art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, że Powód nie sprostał ciężarowi udowodnienia faktu:

a) poniesienia przez poprzednika prawnego Powoda straty czasu wynoszącej co najmniej trzy godziny na skutek opóźnienia w przylocie do miejsca docelowego;

b) odwołania lub dużego opóźnienia lotu;

c) zobowiązania się Pozwanego wobec poprzednika prawnego Powoda do wykonania spornego rejsu w godzinach 17:35 - 19:10, podczas gdy z przedłożonych przez Powoda dokumentów w postaci: umowy o udział w imprezie turystycznej nr (...) z biura (...) Sp. z o.o. z dnia 4 października 2021 r. wynika, że: poprzednik prawny Powoda posiadał potwierdzoną rezerwację na lot, Pozwany dokonał zmiany rozkładu lotu dzień przed wylotem, która to zmiana zmianą znaczną, gdyż zakładała opóźnienie godziny wylotu o 6 godzin względem pierwotnie planowanej, przez co lot ten należy zakwalifikować jako lot odwołany (tak wyrok TSUE z 21.12.2021 r. w sprawie C-395/20 - (...)przeciwko (...) A.Ş.)

2. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy tj.

(1) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i brak jego wszechstronnego rozważenia, wyrażającego się w niezasadnym przyjęciu, że Powód nie wykazał, że:

a) poprzednik prawny Powoda poniósł stratę czasu wynoszącą co najmniej trzy godziny na skutek opóźnienia w przylocie do miejsca docelowego,

b) doszło do odwołania lub dużego opóźnienia lotu,

c) Pozwany zobowiązał się wobec poprzedniczki prawnej Powoda do wykonania spornego rejsu w godzinach 17:35 - 19:10, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych co do faktu braku udowodnienia opóźnienia lub odwołania lotu, braku zobowiązania się Pozwanego do wykonania spornego rejsu w godzinach 17:35 - 19:10, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego, w szczególności dowodu z dokumentu w postaci umowy o udział imprezie turystycznej nr (...) z biura (...) Sp. z o.o. z dnia 4 października 2021 r. oraz informacji na temat godzin przelotu z dnia 16 października 2021 r. wynika, że Pozwany dokonał zmiany rozkładu lotu na jeden dzień przed wylotem, która to zmiana była zmianą znaczną, gdyż zakładała opóźnienie godziny wylotu o 6 godzin względem pierwotnie planowanej godziny wylotu, przez co lot ten należy traktować jako lot odwołany.

Wobec wyższych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kwoty 400 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych;

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała się zasadna, co skutkowało koniecznością zmiany zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powoda kwoty wskazanej w pozwie.

Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym, stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd odwoławczy podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji, przyjmując je za własne i czyniąc integralną częścią poniższych rozważań, za wyjątkiem ustalenia przez Sąd meriti, że przelot z H. do K. w dniu 17 października 2021 roku nie był opóźniony. W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd II instancji uznał – odmiennie niż Sąd Rejonowy – że powód wykazał zasadność dochodzonego roszczenia.

Istota problemu w niniejszej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy w przypadku, gdy pasażerowie zostali poinformowani przez biuro podróży, z którym zawarli umowę o udział w imprezie turystycznej, o godzinie przelotu, a następnie na dzień przed planowanym wylotem o zmianie tej godziny na późniejszą, pasażerom przysługuje odszkodowanie w oparciu o przepisy Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości UE przewoźnik lotniczy jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania pasażerowi, którego lot został odwołany, chyba że przewoźnik ten poinformuje go o odwołaniu w terminie przewidzianym w tym przepisie i zaoferuje pasażerowi zmianę planu podróży, umożliwiającą mu odlot nie wcześniej niż, w zależności od przypadku, jedna lub dwie godziny przed planowym czasem odlotu oraz dotarcie do miejsca docelowego w czasie krótszym niż, w zależności od przypadku, cztery lub dwie godziny po pierwotnie przewidzianym czasie przylotu. Z powyższego wynika, że prawodawca Unii uznał, iż zarówno duże przyśpieszenie, jak i opóźnienie lotu, może spowodować poważne niedogodności dla pasażerów, jako że w wyniku dokonania takich zmian pasażerowie tracą możliwość swobodnego dysponowania własnym czasem oraz zorganizowania podróży lub pobytu zgodnie ze swoimi oczekiwaniami. Jest tak w szczególności w przypadku, gdy pasażer, podjąwszy wszelkie wymagane środki ostrożności, nie jest w stanie stawić się na lot z powodu przyśpieszenia lotu, który zarezerwował bądź zmuszony jest oczekiwać na lot, który znacząco się opóźnia. Tak jest również w przypadku, gdy pasażer jest zmuszony do dostosowania się w znaczący sposób do nowej godziny odlotu, aby móc skorzystać z danego lotu. Ponadto należy przypomnieć, że główny cel realizowany przez rozporządzenie nr 261/2004 polega, jak wynika z jego motywu 1, na zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony pasażerów (wyrok z dnia 17 września 2015 r., (...), C-257/14, EU:C:2015:618, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo). Trybunał orzekł w związku z tym, że w świetle tego celu, przepisy przyznające prawa pasażerom lotniczym powinny być interpretowane szeroko (wyrok z dnia 22 kwietnia 2021 r., (...), C-826/19, EU:C:2021:318, pkt 61 i przytoczone tam orzecznictwo), jako że rozporządzenie nr 261/2004 dąży do zapewnienia naprawienia, w sposób ujednolicony i natychmiastowy, różnego rodzaju szkód, które stanowią poważne niedogodności przy transporcie lotniczym pasażerów (wyrok z dnia 3 września 2020 r., D., C-356/19, EU:C:2020:633, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo) oraz z uwagi na poważne niedogodności, jakie mogą powstać dla pasażerów w okolicznościach takich jak te, o których mowa w pkt 76 niniejszego wyroku.

Trybunał wskazał nadto, że każde opóźnienie wynoszące do 3 godzin prowadzi do zwolnienia obsługującego przewoźnika lotniczego z obowiązku wypłaty odszkodowania pasażerowi na podstawie art. 7 wspomnianego rozporządzenia. Należy zatem uznać, że to, czy opóźnienie wynosi więcej niż 3 godziny, stanowi punkt odniesienia dla ustalenia, czy opóźnienie jest znaczne, czy nieznaczne dla celów stosowania art. 5 tego rozporządzenia. Taka wykładnia jest zgodna z wyważeniem interesów pasażerów linii lotniczych i interesów obsługujących przewoźników lotniczych, do którego dążył prawodawca Unii, przyjmując rozporządzenie nr 261/2004. Umożliwiając bowiem pasażerom uzyskanie odszkodowania z tytułu poważnych niedogodności w związku ze znacznym opóźnieniem lotu, taka wykładnia zwalnia obsługujących przewoźników lotniczych z obowiązku wypłaty odszkodowania, jeżeli informują oni pasażerów lotniczych o zmianie terminu lotu na warunkach przewidzianych w art. 5 ust. 1 lit. c) ppkt (i)–(iii) tego rozporządzenia.

W świetle powyższych rozważań art. 2 lit. l) i art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że lot nie jest uznany za „odwołany”, gdy obsługujący przewoźnik lotniczy przekłada godzinę odlotu o mniej niż trzy godziny, nie dokonując innych modyfikacji tego lotu.

Trybunał stwierdził również, że przewoźnik lotniczy, który złożył ofertę transportu lotniczego odpowiadającą ofercie wskazanej przez organizatora wycieczek w ramach jego stosunku z pasażerem, nawet jeśli możliwe są zmiany względem tej oferty, powinien zostać uznany za mającego zamiar wykonania lotu w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia nr 261/2004. Taka interpretacja jest poparta celem zapewnienia wysokiego poziomu ochrony pasażerów lotniczych, ustanowionym w motywie 1 rozporządzenia nr 261/2004, ponieważ pozwala zagwarantować, że przewożonym pasażerom zostanie wypłacone odszkodowanie lub udzielone wsparcie bez konieczności uwzględnienia uzgodnień poczynionych przez przewoźnika lotniczego, który zdecydował się wykonać sporny lot w czasie innym od pierwotnie przewidzianego celem zapewnienia wykonania tego konkretnie lotu (zob. podobnie wyrok z dnia 4 lipca 2018 r., W. i in., C-532/17, EU:C:2018:527, pkt 23). Należy również wyjaśnić, że w przypadku gdy obsługujący przewoźnik lotniczy byłby zobowiązany do wypłaty pasażerom odszkodowania na podstawie rozporządzenia nr 261/2004 z powodu zachowania organizatora wycieczek, przewoźnik ten ma możliwość dochodzenia odszkodowania za poniesione szkody od organizatora wycieczek zgodnie z art. 13 tego rozporządzenia (zob. podobnie wyrok z dnia 11 maja 2017 r., K., C-302/16, EU:C:2017:359, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo). Mając na uwadze powyższe, art. 2 lit. b) rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że przewoźnik lotniczy może zostać uznany za „obsługującego przewoźnika lotniczego” w rozumieniu tego przepisu w odniesieniu do danego pasażera, gdy ów pasażer zawarł umowę z organizatorem wycieczek na konkretny lot obsługiwany przez tego przewoźnika lotniczego, przy czym przewoźnik lotniczy nie potwierdził rozkładu godzin lotu ani organizator wycieczek nie dokonał rezerwacji dla tego pasażera u owego przewoźnika lotniczego (pkt 59-62).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że poprzedniczka prawna powoda, I. R., która zawarła 4 października 2021 r. z (...) sp. z o.o. umowę o udział w imprezie turystycznej była uprawniona do otrzymania odszkodowania za opóźniony lot w oparciu o przepisy Rozporządzenia (WE) nr 261/2004.

Odnosząc się do podnoszonej w toku procesu argumentacji strony pozwanej, iż wylot był pierwotnie zaplanowany przez przewoźnika właśnie na godz. 23:35 i o tej godzinie samolot wystartował, wobec czego lot nie był opóźniony, wskazać należy, iż okoliczność ta nie wpływa na prawo pasażerów do otrzymania świadczenia w trybie ww. rozporządzenia. Jak bowiem wskazał TSUE w powołanym wyroku, uznanie że rezerwacja może zostać potwierdzona jedynie przez przewoźnika lotniczego, co oznaczałoby nałożenie na pasażera ciężaru weryfikacji informacji dostarczonych przez organizatora wycieczek, byłoby sprzeczne z celem polegającym na zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony pasażerów lotniczych, ustanowionym w motywie 1 tego rozporządzenia. Rozporządzenie nr 261/2004 ma bowiem na celu zapewnienie, aby ryzyko dostarczenia pasażerom przez organizatorów wycieczek nieprawidłowych informacji w trakcie wykonywania przez nich ich określonej działalności ponosił przewoźnik lotniczy. W tym kontekście pasażer nie bierze udziału w stosunkach między przewoźnikiem lotniczym a organizatorem wycieczek i nie można od niego wymagać, aby uzyskał informacje w tym zakresie. Jeśli zatem organizator wycieczki sprzedając ją pasażerom wiedział, że godzina przelotu jest inna niż podaje, pasażer nie może ponosić z tego tytułu negatywnych konsekwencji.

W realiach niniejszej sprawy, w dniu 4 października 2021 r. organizator imprezy turystycznej poinformował uczestników, że przybliżone godziny przelotu na trasie K. –H. to 17:35 – 19:10. Następnie, dnia 16 października 2021 r. a więc 1 dzień przed wylotem, przesłano uczestnikom informację sms, iż wylot z H. nastąpi o godz. 23:35, a zatem ponad 6 godzin później.

W ocenie Sądu Okręgowego, w przypadku tak znacznej zmiany godzin przelotu nie sposób mówić, by pierwotnie podane przez organizatora godziny były przybliżone do tych rzeczywistych, różnica była bowiem znaczna. Należy mieć również na względzie, że zmiana terminu lotu może powodować odpowiedzialność touroperatora na zasadach ogólnych, jako nienależyte wykonanie umowy (art. 471 k.c.), stąd zasadnym jest zabezpieczenie interesów przedsiębiorcy poprzez dopuszczenie możliwości zmiany terminu lotu. Aby jednak przewoźnik został zwolniony z odpowiedzialności odszkodowawczej za opóźniony lot w oparciu o przepisy Rozporządzenia 261/2004, zmiana ta musi się mieścić w ramach zakreślonych przez Rozporządzenie – co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Wskazać należy, iż stosownie do treści art. 5 ust. 1 lit. c Rozporządzenia 261/2004, w przypadku odwołania lotu, pasażerowie, których to odwołanie dotyczy mają prawo do odszkodowania od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 7, chyba że: i) zostali poinformowani o odwołaniu co najmniej dwa tygodnie przed planowym czasem odlotu; lub ii) zostali poinformowani o odwołaniu w okresie od dwóch tygodni do siedmiu dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot najpóźniej (nie wcześniej niż na) dwie godziny przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej cztery godziny po planowym czasie przylotu; lub iii) zostali poinformowani o odwołaniu w okresie krótszym niż siedem dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot nie więcej niż godzinę przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej dwie godziny po planowym czasie przylotu.

W przedmiotowej sprawie nie zaszły wyjątki określone w powyższym przepisie. Pasażerowie zostali bowiem wprawdzie poinformowani o zmianie godzin przelotu w okresie od dwóch tygodni do siedmiu dni przed planowym czasem odlotu, niemniej zaoferowana zmiana planu podróży nie umożliwiała im wylotu nie wcześniej niż na dwie godziny przed planowym czasem odlotu – wylot nastąpił ponad 6 godzin później.

Biorąc pod uwagę całokształt wskazanych wyżej okoliczności, Sąd odwoławczy uznał, iż powód wykazał wymiar opóźnienia w dotarciu do miejsca docelowego uzasadniający konieczność przyznania mu jako następcy prawnemu I. R. odszkodowania w łącznej wysokości 400 EUR.

Powodowi należą się również odsetki za opóźnienie w wypłacie odszkodowania. Podkreślić należy, iż rozporządzenie 261/2004 nie reguluje innych kwestii cywilnoprawnych niż te, które są przedmiotem jego regulacji. W pozostałym zakresie zastosowanie znajdują zatem reguły krajowych porządków prawnych w dziedzinie prawa cywilnego. Zgodnie z art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Roszczenia odszkodowawcze oparte na przepisach rozporządzenia 261/2004 wynikają z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania, przez co mają charakter bezterminowy. Z tego względu termin wymagalności tego roszczenia można oznaczyć dopiero po wezwaniu dłużnika do zapłaty. Z akt sprawy wynika, że strona pozwana została wezwana do zapłaty pismem z dnia 31 października 2021 r., w którym wyznaczono termin 30 dni na spełnienie świadczenia. Wezwanie zostało doręczone przewoźnikowi w tym samym dniu (k. 9). Sąd odwoławczy przyjął zatem, że powód mógł domagać się zapłaty odsetek począwszy od dnia 1 grudnia 2021 r. Tym samym roszczenie odsetkowe wyartykułowane w pozwie zasługiwało na uwzględnienie, jako że respektuje zakreślony pozwanemu 30-dniowy termin na uregulowanie żądanego świadczenia.

Z tych względów, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w punkcie w ten sposób, że w jego punkcie drugim zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 400 EUR wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty.

Konsekwencją powyższego rozstrzygnięcia, była również konieczność zmiany postanowienia o kosztach procesu przed Sądem I instancji. Mając na uwadze, iż powód wygrał postępowanie w całości, na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. oraz art. 98 § 1 ¹ k.p.c. należało zasądzić na jego rzecz od strony pozwanej kwotę 1.117 zł, na którą złożyła się opłata od pozwu w wysokości 200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900 zł, ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opat za czynności adwokackie.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej (pkt 2.) orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. oraz art. 98 § 1 ¹ k.p.c., przy uwzględnieniu stawek wynagrodzenia adwokackiego przewidzianych w § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 ww. Rozporządzenia.

Ewa Talarczyk