Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 216/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 3.03.2023 r. sygn. akt XVIII Ko 82/22

1.1.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa – Komendanta Placówki Straży Granicznej

1.1.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.1.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.  Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami

przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.1.  Ustalenie faktów

1.1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Nie dotyczy

1.1.1.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Nie dotyczy

1.1.  Ocena dowodów

1.1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

1.1.1.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

I/ Pełnomocnika Skarbu Państwa – Komendanta P. Straży Granicznej W.-O. pkt 1-3:

1/ obrazy przepisów prawa procesowego tj. art. 552 § 2 w zw. z § 1 k.p.k., polegającej na zasądzeniu kwoty 4.205,12 zł pomimo tego, że połowa tej kwoty nie stanowi odszkodowania na rzecz wnioskodawcy tylko jego małżonki;

2/ błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na uznaniu, że wnioskodawcza nie miał możliwości anulowania czy też zmiany rezerwacji biletu lotniczego, hotelu i przejazdów kolejowych, a co wpłynęło na zasądzenie całej żądanej kwoty odszkodowania oraz błędnie przyjętym czasie trwania zatrzymania, co miało wpływ na wysokość orzeczonego zadośćuczynienia;

3/ rażącej niewspółmierności zasądzonego zadośćuczynienia co do doznanej krzywdy.

II/ Prokuratora błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść orzeczenia, polegającego na przyjęciu, że rozmiar doznanej przez A. T. (1) krzywdy spowodowanej jego niesłusznym zatrzymaniem w dniu 22.09.2022 r. w godzinach od 11:08 do 13:20 uzasadniał zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 15.000 zł, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do wniosku, iż kwota ustalonego zadośćuczynienia jest rekompensatą wygórowaną.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzuty skarżących odnośnie zadośćuczynienia dotyczą zbliżonych okoliczności i są ze sobą powiązane, wobec czego celowe jest ich łączne rozpoznanie. Przy tym prokurator wprost odwołuje się do prawidłowości oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, co wskazywałoby na pierwotny zarzut obrazy przepisów procesowych, jednakże w istocie nie kwestionuje oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy, a jedynie wysokość zadośćuczynienia. Natomiast pełnomocnik w apelacji kwestionuje analizę materiału dowodowego, uznając przyznane w wyroku kwoty za nieudowodnione.

b/ W sprawie skarżący nie podważyli skutecznie prawidłowości oceny zeznań wnioskodawcy A. T. (1) i innych świadków ani ujawnionych dokumentów, które nie budziły wątpliwości. Skarżący nie wykazali, aby naruszono przepisy procesowe w tym zakresie. Podzielić trzeba pogląd, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy /art. 410 k.p.k./ i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy /art. 2 § 2 k.p.k./, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść wnioskodawcy, a także jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - umotywowane w uzasadnieniu wyroku /art. 424 § 1 k.p.k./ /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 11.01.2022 r. sygn. I KA 10/21, lex nr 3342243/.

c/ Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zostać skutecznie podniesiony tylko wtedy, gdy w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach albo gdy określonych ustaleń nie poczyniono, pomimo że z uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 11.01.2022 r. sygn. I KA 10/21, lex nr 3342243/. Istotne jest, że nawet w przypadku stwierdzenia wystąpienia błędu w ustaleniach faktycznych, nie musi on prowadzić do konieczności zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia, gdyż konieczne jest, aby miał on wpływ na jego treść.

d/ Zgodzić się należy z Sądem I instancji, że z obiektywnego punktu widzenia brak było podstaw do zatrzymania A. T. (1). Zatrzymanie wnioskodawcy stanowiło pomyłkę za strony organów Państwa, skoro to nie on został skazany w sprawie sygn. akt II K 324/21 Sądu Rejonowego w Strzelcach Opolskich i nie on był poszukiwany do odbycia kary 8 miesięcy pozbawienia wolności. Natomiast odpowiedzialność Skarbu Państwa należy badać z uwzględnieniem tych okoliczności, ale pomimo to kształtuje się ona na zasadzie ryzyka a nie na zasadzie winy konkretnego funkcjonariusza, na co wskazał już Sąd Okręgowy.

e/ Pełnomocnik nieskutecznie kwestionuje ustalony czas trwania zatrzymania. Nie budzi wątpliwości, że wnioskodawca został zwolniony w dniu 22.09.2022 r. o godzinie 13:20. Wedle pełnomocnika, zatrzymanie nie nastąpiło o godz. 11:08, ale co najmniej 45 minut później. Jednakże odpowiedź z Komisariatu Policji III G. z godz. 11:56 nie oznacza, że do zatrzymania nie doszło wcześniej. Po pierwsze, w protokole zatrzymania i notatce urzędowej funkcjonariusz Straży Granicznej wprost wskazał godz. 11:08, czyli sami funkcjonariusze uznali, że od tej chwili A. T. został pozbawiony wolności. Po drugie, skarżący niezasadnie ogranicza zatrzymanie do dalszych czynności po odejściu z linii kontroli Straży Granicznej, kiedy wnioskodawcę umieszczono w pomieszczeniu dla zatrzymanych. W realiach tej konkretnej sprawy przyjąć trzeba, że zatrzymanie nastąpiło już w momencie, kiedy A. T. został pozbawiony swobody poruszania się w związku ze sprawdzaniem danych osobowych tj. o godz. 11:08. Należy odróżnić czynności sprawdzania i legitymowania, które samoistnie nie oznaczają zatrzymania i nie muszą się z nim wiązać, od okoliczności tej sprawy, które świadczą o faktycznym zatrzymaniu wnioskodawcy – chybiony zarzut z pkt 2 apelacji. W tej sytuacji zasadne jest stanowisko Sądu Okręgowego, iż w świetle całokształtu materiału dowodowego wnioskodawca został niewątpliwe niesłusznie zatrzymany w dniu 22 września 2022 r. od godz. 11.08 do godz. 13.20, z którego to tytułu przysługuje mu roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie od Skarbu Państwa. Zapatrywanie takie wspiera stanowisko prokuratora, który potwierdza zasadność podstawy zasądzenia roszczeń.

f/ Zarzut pełnomocnika odnośnie odszkodowania i obrazy art. 552 § 2 w zw. z § 1 k.p.k. został nieprawidłowo sformułowany. Przepisy art. 552 § 1 i 2 k.p.k. stanowią podstawę dochodzenia roszczeń o odszkodowanie i zadośćuczynienie od Skarbu Państwa, a więc mają charakter materialny. Zatem zarzut dotyczy naruszenia prawa materialnego a nie przepisów prawa procesowego. Ponadto art. 552 § 1 i 2 k.p.k. nie mają w ogóle zastosowania w niniejszej sprawie, skoro dotyczą osoby uniewinnionej lub skazanej na łagodniejszą karę w wyniku wznowienia postępowania kasacji lub skargi nadzwyczajnej, a także umorzenia postępowania wskutek nieuwzględnionych wcześniej okoliczności. Takie sytuacje w oczywisty sposób nie odnoszą się do A. T. (1), który dochodzi roszczeń z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania na podstawie innego przepisu tj. art. 552 § 4 k.p.k. Dodatkowo nie można podzielić zarzutu co do prawidłowości zasądzenia kwoty 4.205,12 zł. Nie jest tak, że połowa tej kwoty nie stanowi odszkodowania na rzecz wnioskodawcy tylko jego małżonki. Skarżący nie wykazał, aby jakakolwiek suma pochodziła z majątku odrębnego żony oraz aby pomiędzy wnioskodawcą i jego małżonką nie panował ustrój majątkowej wspólności ustawowej. To skarżący powinien wykazać zachodzenie takich sytuacji, które mogłyby ograniczać wysokość przyznanego odszkodowania. Uznać trzeba, że wnioskodawca jest w pełni uprawniony do dochodzenia sum poniesionych z majątku wspólnego z żoną ze wspólnego rachunku bankowego /k.72, 75/, gdyż nie przekracza to zakresu zwykłego zarządu tzn. zwykłych czynności podejmowanych w życiu małżeństwa. Ponadto kwestionowanie dopiero w uzasadnieniu apelacji /poza podniesionymi zarzutami/ zeznań A. T. (1) i jego żony M. w zakresie poniesionych wydatków nie może być skuteczne. Za ich poniesieniem przemawiają nie tylko jasne i przekonujące w/w zeznania, ale także złożone wydruki z k. 7-14 – chybiony zarzut z pkt 1 apelacji.

g/ Skarżący w żaden sposób nie wykazał także, że wnioskodawca miał możliwość anulowania czy też zmiany rezerwacji biletów lotniczych, hotelu i przejazdów kolejowych w łącznej kwocie 4.205,12 zł, a co wpłynęło na zasądzenie całej żądanej kwoty odszkodowania. Takiej możliwości przeczą przekonujące zeznania wnioskodawcy i jego żony. To pełnomocnik i reprezentowany przez niego organ powinni dążyć do wyjaśnienia i wykazania tych kwestii w trakcie postępowania, jeśli mieli wątpliwości. Sąd I instancji nie ma obowiązku zastępowania w działaniu strony, która zgodnie z art. 6 k.c. zobowiązana jest dowodzić okoliczności dla siebie korzystnych – niezasadny zarzut z pkt 2 apelacji.

h/ Odnośnie zadośćuczynienia Sąd Apelacyjny podziela pogląd, że pojęcie sumy odpowiedniej jest bliżej nieokreślone. Niewątpliwie zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomiczną wartość. Jednocześnie wartość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być stosownie do art. 445 § 1 k.c. „odpowiednia” w tym sensie, że powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom społeczeństwa, nie może prowadzić do nadmiernego bogacenia się. Natomiast kryterium przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa ma znaczenie pomocnicze /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z 22.01.2015 r. III KK 252/14, L.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 16.03.2023 r. II AKa 393/21/.

i/ Częściowo zasadna jest argumentacja pełnomocnika /zarzut z pkt 3 apelacji/ i prokuratora co do błędnego wyważenia przez Sąd Okręgowy na etapie określania wysokości zadośćuczynienia, całokształtu ustalonych okoliczności dotyczących zatrzymania wnioskodawcy. Należy przyznać rację skarżącym, że czasokres pozbawienia wolności i jego warunki nie były aż tak dolegliwe dla A. T. (1). Natomiast nie ma racji pełnomocnik kwestionując zachodzenie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy działaniami funkcjonariuszy Straży Granicznej a krzywdą doznaną przez wnioskodawcę, skoro istnienie takiej krzywdy jest w oczywisty sposób związane z pozbawieniem wolności człowieka. Rozważania skarżącego co do adekwatnego związku przyczynowego i typowych, normalnych następstw niczego w tej kwestii nie zmieniają. Nie budzi żadnych wątpliwości w judykaturze i doktrynie, że doznana krzywda jest normalnym następstwem niewątpliwie niesłusznego pozbawienia wolności człowieka. Brak jest także jakichkolwiek podstaw do odmowy zasądzenia zadośćuczynienia i nie można przyjąć „znikomego wymiaru” cierpień i negatywnych doznań. Pełnomocnik nie wykazał nieprawidłowości w ocenie zeznań A. T. i apelacja w tym zakresie stanowi polemikę. W sprawie ustalono, że wnioskodawca doznał cierpień psychicznych z uwagi na szok, zdenerwowanie i uczucie poniżenia wynikające z informacji o zatrzymaniu na lotnisku W.-O. za przestępstwo, którego nie popełnił. Nadto odczuł stres związany z zatrzymaniem, kontrolą osobistą i osadzeniem w pomieszczeniu dla osób zatrzymanych. Jego przeżycia potęgowały nieznajomość procedur i brak wcześniejszych podobnych kontaktów z organami ścigania. Odczuł też utratę zaufania do instytucji Rzeczpospolitej Polskiej, utratę zapału do pracy nad doktoratem i brak zainteresowania wyjazdami na sympozja naukowe poza strefę S.. Jego negatywne odczucia są oczywiste w zestawieniu z dotychczasowym brakiem konfliktów z prawem, ustabilizowanym trybem życia, wyższym wykształceniem i zawodem wykładowcy wyższej uczelni. Jednakże zatrzymanie było rutynowe i krótkotrwałe, skoro chodzi o czas 2 godzin i 12 minut, przy czym w pomieszczeniu dla osób zatrzymanych była to 1 godzina i 24 minuty. Ponadto nie stosowano względem wnioskodawcy środków przymusu, przez dłuższy czas miał jedynie ograniczoną możliwość poruszania się, mógł korzystać z telefonu komórkowego, do wewnętrznych pomieszczeń SG wprowadzono jego żonę i udzielono szczegółowych informacji zaangażowanemu przez nią prawnikowi, a zatrzymanie nie spowodowało innych negatywnych następstw. Nie doszło do utraty dobrego imienia A. T. w środowisku pracy czy sąsiedzkim, nie korzystał on ze zwolnienia lekarskiego. Nie istniała realna obawa, że wnioskodawca zostanie osadzony w zakładzie karnym, gdyż do tego niezbędny jest nakaz przyjęcia, który zawierałby prawidłowe dane innej osoby.

j/ Całokształt powyższych rozważań, w powiązaniu z pozostałymi, niekwestionowanymi przez skarżących ustaleniami poczynionymi przez Sąd Okręgowy, prowadzi do wniosku, że w zaskarżonym wyroku doszło do rażącego zawyżenia kwoty zadośćuczynienia należnego wnioskodawcy z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania. Zadośćuczynienie ma na celu wynagrodzenie tych krzywd, których doznała właśnie osoba zatrzymana. Wskazać zarazem należy, że z zeznań wnioskodawcy nie wynika, aby miało to być zdarzenie o charakterze silnie traumatycznym – nie skutkowało koniecznością zasięgnięcia pomocy lekarskiej ani psychologicznej czy też poważnymi następstwami w jego życiu.

k/ Reasumując, całokształt poczynionych ustaleń w kontekście zarzutów podniesionych przez skarżących prowadzi do przekonania, że kwota 15.000 zł jawi się jako zbyt wygórowana i rażąco niewspółmierna w realiach sprawy. Nadmienić należy, że kwota zadośćuczynienia nie może być nadmierna w stosunku do krzywdy i nie może być źródłem nieuzasadnionej korzyści majątkowej. Wobec tego obniżenie zadośćuczynienia do sumy 5.000 zł jest adekwatne do czasokresu pozbawienia wolności, doznanych cierpień i negatywnych przeżyć psychicznych wnioskodawcy, jak również czyni zadość obecnym realiom społeczno-gospodarczym w Polsce, nie powodując nadmiernego wzbogacenia A. T.. Zarazem brak było podstaw do uwzględnienia w całości wniosku apelacji prokuratora ukształtowania kwoty zadośćuczynienia w rozmiarze 2000 zł, gdyż suma ta nie stanowiłaby wystarczającej rekompensaty za doznane krzywdy, będąc zbyt symboliczną.

Wniosek

I/ Pełnomocnik Skarbu Państwa – Komendanta P. Straży Granicznej W.-O. wniósł :

1/ o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie wniosku w zakresie kwot orzeczonych przez Sąd I instancji;

2/ ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

II/ Prokurator wniósł o zmianę pkt I zaskarżonego orzeczenia poprzez obniżenie wysokości przyznanego zadośćuczynienia do kwoty 2000 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny prokuratora

☒ niezasadne pełnomocnika

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle rozważenia zarzutów pełnomocnika brak było jakichkolwiek podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie żądania wnioskodawcy w całości czy do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Natomiast częściowo zasadny był wniosek prokuratora co do obniżenia wysokości przyznanego zadośćuczynienia – co wynika z powyższych rozważań odnośnie zarzutów obu apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.1.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W punkcie II wyrok został utrzymany w mocy w tej zaskarżonej części, w jakiej nie został zmieniony.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wynikają z rozważań w części 3.

1.1.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie I obniżono kwotę zasądzonego zadośćuczynienia do 5.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty oraz oddalono wniosek w pozostałym nieuwzględnionym zakresie.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody wynikają z rozważań w części 3.

1.1.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.1.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.1.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.1.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Wydatkami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa zgodnie z art. 554 § 4 k.p.k.

7.  PODPIS

Przemysław Filipkowski

1 Sławomir Machnio Piotr Bojarczuk

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt I zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa - Komendanta P. Straży Granicznej W.-O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt I zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana