Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 lutego 2022 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa P. K. przeciwko (...) Biuro (...). (...) spółce jawnej z siedzibą w Ł. o zapłatę:

• w punkcie pierwszym zasądził od (...) Biuro (...). (...) Spółki jawnej z siedzibą w Ł. na rzecz P. K. kwotę 15 000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 24 września 2020 roku do dnia zapłaty,

• w punkcie drugim zasądził od (...) Biuro (...). (...) Spółki jawnej z siedzibą w L. na rzecz P. K. kwotę 3 617 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu - wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu apelująca zarzuciła:

naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek przyjęcia, że imprezy turystyczne – „podróże szyte na miarę" to oferty indywidualne, dopasowane do potrzeb i wymagań klientów, a w konsekwencji przyjęcie, że powódka mogła pozostawać w uzasadnionych okolicznościami przekonaniu, że właśnie tego rodzaju usługi są na jej rzecz świadczone przez pozwanego, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że „podróże szyte na miarę” to imprezy spersonalizowane, dopasowane do potrzeb klienta, stworzone wyłącznie przez pozwanego, objęte wspólną ceną, to oferta własna pozwanego, którą klient akceptuje w całości i kupuje taką imprezę lub nie akceptuje i imprezy nie kupuje;

dokonanie wybiórczej oceny materiału dowodowego poprzez bezzasadne pominięcie istotnych dowodów tj.:

zeznań wspólnika pozwanego A. J.,-S. w części, w której zeznała: „organizujemy też imprezy szyte na miarę. Są to imprezy spersonalizowane i dopasowane do potrzeb klienta, objęte wspólną ceną. (....) To nie była podróż szyta na miarę, ponieważ nie była objęta jedną ceną, ani zestawiona przez naszego pracownika ani nie w jednym czasie";

zeznań świadka R. S., w części, w której zeznał: „Powódka nigdy nie rezerwowała pakietu, albo tylko bilety albo same hotele. To nie była oferta ze strony biura. Oferta szyta na miarę to jest wtedy, jak ja siadam i wymyślam cały wyjazd i klient go akceptował albo nie. (...) Powódka nie miała tego rodzaju usługi, bo sama ustalała co chce, ja nie wymyślałem i nie tworzyłem tego wyjazdu";

zeznań wspólnika pozwanego A. S. w części, w której zeznała: „we wrześniu powódka kupiła bilety lotnicze (część była fakturowana, a część nie), dla nas była to jedna transakcja. Kolejną transakcją była rezerwacja i pośrednictwo w zakupie hoteli. Za obie transakcje były wpłaty oddzielne, rozciągnięte w czasie. To były dwie oddzielne transakcje. (...) W przypadku willi C. F. działaliśmy jako pośrednik, natomiast R. jako agent";

zeznań wspólnika pozwanego A. S. w części, w której zeznała: „powódka składała wnioski o wypłatę środków od ubezpieczyciela, jeden dotyczył biletów, a drugi rezygnacji z hotelu";

zeznań świadka R. S., w części, w której zeznał: „jedna polisa powódki i jej męża była na przeloty, a druga na hotele (...)";

zeznań świadka R. S. w części, w której zeznał: „problem był ze zwrotem z hotelu (...), to trwało rok. My staraliśmy się na różne sposoby uzyskać zwrot, ale nie udało się";

faktury (...), faktury korygującej (...), faktury (...)

- z których wynika, że powódka jako przedsiębiorca ( Kancelaria Adwokacka (...)) zakupiła w dniu 30 września 2019 roku za pośrednictwem pozwanego (działającego w imieniu i na rzecz Qatar A.) 2 bilety lotnicze do Tajlandii u przewoźnika Qatar A. (tj. zakupiła usługę przewozu lotniczego rozliczoną faktura (...) oraz fakturą korygująca (...)), zaś z tytułu pośrednictwa pozwanego w zakupie biletów lotniczych pozwany naliczył należną mu opłatę transakcyjną w kwocie 80,00 zł i wystawił fakturę (...);

e-maila pozwanego z dnia 23 września 2019 roku, godz. 15.56, e-maila powódki z dnia 23 września 2019 roku, godz. 16.02 dotyczących ubezpieczenia biletów lotniczych od rezygnacji;

przelewu z dnia 4 października 2019 roku - tytuł: „bilet plus ubezpieczenie przelewu z dnia 1 października 2019 roku - tytuł: „bilet plus ubezpieczenie przelewu z dnia 24 września 2019 roku - tytuł: bilety" - z których wynika, że za usługi zakupione za pośrednictwem pozwanego nie była wskazana wspólna cena, a płatności były regulowane sukcesywnie za każdą z zamawianych usług oddzielnie i był wskazywany tytuł zapłaty w dokonywanych przelewach, oraz że powódka zawarła umowę ubezpieczenia na przeloty;

e-maila pozwanego z dnia 16 kwietnia 2020 roku, godz. 8.43, z którego wynika, że wypłacona przez ubezpieczyciela kwota 8.750,86 zł dotyczyła świadczenia ubezpieczeniowego za hotele (odrębne ubezpieczenie);

e-maila pozwanego z dnia 2 kwietnia 2020 roku, godz. 10.40, e-maila powódki z dnia 2 kwietnia 2020 roku, godz. 13.04, e-maila pozwanego z dnia 4 października 2019 roku, godz. 16.01, z których wynika, że powódka miała odrębnie ubezpieczone przeloty i odrębnie pobyty w hotelach;

e-maila pozwanego z dnia 20 marca 2020 roku, godz. 10.56, e-maila powódki z dnia 20 marca 2020 roku, godz. 13.52, e-maila pozwanego z dnia 20 marca 2020 roku, godz. 14.07, e-maila powódki z dnia 20 marca 2020 roku, godz. 15.28, e-maila pozwanego z dnia 20 marca 2020 roku, godz. 15.11, e-mai powódki z dnia 20 marca 2020 roku, godz. 16.09, e-maila pozwanego z dna 20 marca 2020 roku, godz. 16.39, e-maila powódki z dnia 20 marca 2020 roku, godz. 17 53, e-maila powódki z dnia 5 kwietnia 2020 roku, godz. 104 e-maila pozwanego z dnia 7 kwietnia 2020 roku, godz. 15.40, e-maila powódki z dnia 10 kwietnia 2020 roku, godz. 14.33, e-maila powódki z dnia 16 kwietnia 2020 roku, godz. 16.58, e-maila pozwanego z dnia 16 kwietnia 2020 roku, godz. 18.36, e-maila pozwanego z dnia 22 kwietnia 2020 roku, godz. 11.38, z których wynika, że pozwany nie otrzymał żadnych środków finansowych za rezygnację z zakupionego przez powódkę pobytu z hotelu (...), zarówno od tego hotelu jak i pośrednika - firmy (...), ze powódka miała pełną wiedzę o tym fakcie i sama próbowała odzyskać pieniądze za rezygnacją z rezerwacji w tym hotelu;

oraz zaniechanie dokonania oceny korespondencji e-mailowej powódki z pozwanym tj.:

e-maila pozwanego z dnia 18 października 2019 roku, godz. 14:48, e-maila powódki z dnia 18 października 2019 roku, godz. 15.01-z których wynika, że dla 2 osób zakup biletów lotniczych nastąpił w dniu 18 października 2019 roku i w tym dniu powódka dokonała zapłaty za te 2 bilety lotnicze;

e-maila z dnia 18 października 2019 roku, godz. 16.01, e-maila pozwanego z dnia 21 października 2019 roku, godz. 13:45 z których wynika, że zakup usługi hotelowej dla 6 osób fizycznych, zlecony przez powódkę pozwanemu, nastąpił w dniu 21 października 2019 roku, a usługa hotelowa w hotelu (...) zawierała w cenie transfery, będące częścią oferty hotelu;

e-maila pozwanego z dnia 21 października 2019 roku, godz. 13:45, z którego wynika,

że w dniu 21 października 2019 roku R. S. przesłał powódce e-mailem umowę na hotele z prośbą o odesłanie podpisanej umowy:

e-maila powódki z dnia 24 sierpnia 2019 roku, godz.9.37, e-maila powódki z dnia 26 sierpnia 2019 roku, godz.17.29, e-maila powódki z dnia 3 października 2019 roku, godz. 22.02, z których wynika, że powódka sama dokonała wyboru hotelu (...);

e-maila powódki z dnia 11 października 2019 roku, godz.12.49, z którego wynika, że powódka sama dokonała wyboru hotelu (...), z którym to hotelem pozwany nie współpracował:

e-maila powódki z dnia 12 października 2019 roku, godz.18.51, e-maila powódki z dnia 14 października 2019 roku, godz. 14.23, e-maila powódki z dnia 5 marca 2020 roku, godz. 15.36, e-maila pozwanego z dnia 9 marca 2020 roku, godz.8.25, e-maila powódki z dnia 9 marca 2020 roku, godz. 9.08, e- maila powódki z dnia 10 marca 2020 roku, godz.10.06 - z których wynika, że powódka sama decydowała o transferach oraz ich zmianie pomiędzy hotelami;

co miało wpływ na treść orzeczenia, gdyż zaniechanie oceny tych dowodów skutkowało nieprawidłowym przyjęciem, że pomiędzy powódką a pozwanym doszło do zawarcia umowy o imprezę turystyczną, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że pozwany nie zawarł z powódką umowy o imprezę turystyczną, a jedynie wykonywał dla powódki usługi powierzone tj. dokonał rezerwacji hoteli wybranych przez powódkę we wskazanych przez powódkę terminach oraz dokonał rezerwacji i zakupu biletów lotniczych;

wadliwe przyjęcie, że powódka kontaktowała się z pracownikiem pozwanego R. S. przede wszystkim w drodze e-mail, zaś incydentalnie również telefonicznie, a zatem doszło do zawarcia umowy na odległość, podczas gdy z zeznań powódki wynika, że kontaktowała się z R. S. także osobiście;

niewskazanie powodów, dla których Sąd nie dokonał oceny pod względem znaczenia w sprawie i prawdziwości dokumentów w postaci:

- dokonanego przez powódkę zgłoszenia wypadku ubezpieczeniowego z dnia 12 marca 2020 roku;

-dokumentacji z wizyty lekarskiej z dnia 12 marca 2020 roku: - recept wystawionych powódce w związku z wizytą lekarską z dnia 12 marca 2020 roku;

- zaświadczenia lekarskiego (...) z dnia 12 marca 2020 roku o niezdolności powódki do pracy w okresie od dnia 13 marca 2020 roku do dnia 22 marca 2020 roku, ze wskazaniem lekarskim. 1-chory powinien leżeć;

- zaświadczenia z dnia 13 marca 2020 roku wystawionego przez lekarza leczącego powódkę, w którym lekarz wskazał, że: zapalenie oskrzeli jakie wystąpiło u pacjenta P. K. jest przeciwskazaniem do odbycia jakiejkolwiek podróży przynajmniej do końca marca 2020 roku, co skutkowało bezzasadnym uznaniem przez Sąd meriti, że przyczyny rezygnacji powódki i jej męża z wyjazdu, wskazane w zgłoszeniu szkody, zostały sformułowane przez powódkę celowo, aby uzyskać wypłatę świadczenia ubezpieczeniowego, zaś rzeczywistą przyczyną rezygnacji był wybuch epidemii na terenie A., przy czym Sąd nie wskazał na jakim dowodzie opiera to twierdzenie, na jakiej podstawie (na jakim dowodzie) podważa niemożność wyjazdu powódki i jej męża z przyczyn zdrowotnych powódki i dlaczego bez znaczenia pozostają przyczyny rezygnacji z wyjazdu wskazane w zgłoszeniu szkody (zwłaszcza, że znajdują one potwierdzenie w dokumentacji medycznej powódki, jak i w samym twierdzeniu powódki zawartym w zgłoszeniu szkody);

pominięcie faktu, że w dniu 11 marca 2020 roku powódka poinformowała pozwanego o rezygnacji z wyjazdu M. G. (z uwagi na C. 19), oraz że w dniu 12 marca 2020 roku rezygnacja została dokonana przez powódkę również w imieniu pozostałych 3 osób tj.: M. K., P. C. i M. Ł. - bez wskazania przyczyn rezygnacji;

przyjęcie, że pozwany świadczył na rzecz powódki co najmniej 3 usługi turystyczne (wybór i rezerwacja biletów lotniczych, doradztwo i rezerwacja miejsc noclegowych w hotelach (...), transfery pomiędzy lotniskiem a hotelami) a dopasowywania usług dokonywał pozwany, oraz że to do R. S. (pracownika pozwanego) należały wszystkie czynności związane z rezerwacją i wyborem konkretnych biletów lotniczych, jak również rezerwacją miejsc noclegowych i logistyczną obsługą transferów, a rola powódki ograniczała się do uiszczenia na rzecz pozwanego wskazanych przez niego kwot, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego (w szczególności w/w korespondencja e-mailowa, faktury za zakup biletów lotniczych i dokonywane przez powódkę przelewy) takiej tezie przeczą, gdyż wynika z nich aktywna rola powódki w tworzeniu tego wyjazdu;

niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych, mających istotny wpływ na wynik sprawy, a także dokonanie wybiórczej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (dopasowanej do przyjętej tezy, że doszło do zawarcia umowy o imprezę turystyczną, na odległość, poza lokalem przedsiębiorstwa) oraz zasadnicze braki w ustaleniach faktycznych (wskazane powyżej);

dokonanie nielogicznej, nieznajdującej potwierdzenia w całokształcie zgromadzonego materiału dowodowego oceny tego materiału, pominięcie faktów wskazanych w wyszczególnionych powyżej zarzutach, co skutkowało tym, że ocena dokonana przez Sąd I instancji jest rażąco błędna, sprzeczna z treścią zgromadzonego materiału dowodowego, a także nieodpowiadająca zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego;

naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 327 ¹ § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie przez Sąd wskazania podstawy faktyczne rozstrzygnięcia (brak ustalenia faktów, które Sąd meriti uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyn dla który innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, a brak wskazania takich dowodów, które sąd uznał za wiarygodne i takich, którym odmówił wiary), co uniemożliwiło przeanalizowanie toku rozumowania Sądu meriti w przedmiotowej sprawie.

naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez:

niewłaściwe zastosowanie art. 4 pkt. 8 ustawy z dnia 24 listopada 2017 roku o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych wskutek błędnego przyjęcia, że pozwany w przedmiotowej sprawie pełnił rolę organizatora turystyki;

niewłaściwe zastosowanie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 24 listopada 2017 roku o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych wskutek błędnego przyjęcia, że w przedmiotowej sprawie doszło do zawarcia umowy o imprezę turystyczną, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie art. 47 ust. 4 tej ustawy poprzez błędne przyjęcie, że powódka odstąpiła od umowy o udział w imprezie turystycznej;

niewłaściwe zastosowanie art. 2 pkt. 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 roku prawach konsumenta (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 287) wskutek błędnego przyjęcia, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy odległość poza lokalem pozwanego przedsiębiorcy, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie art. 27, art. 29 art. 31 ust. 1 art. 32 ust. 1 ustawy prawach konsumenta;

niewłaściwe zastosowanie art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 27 i art. 29 ustawy z dnia 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 287) poprzez błędne przyjęcie, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy na odległość poza lokalem pozwanego przedsiębiorcy oraz że pozwany uzyskał świadczenie nienależne.

W konsekwencji podniesionych zarzutów apelująca wniosła o zmianę wyroku

w punkcie pierwszym poprzez oddalenie powództwa w całości, o zmianę postanowienia o kosztach procesu zawartego w punkcie drugim zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych w postępowaniu przed Sądami I oraz II instancji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, z pozostawieniem temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach instancji odwoławczej.

Nadto, wobec stanowiska Sądu meriti w przedmiocie przyczyn rezygnacji powódki i jej męża z wyjazdu, pozwana wniosła o:

zwrócenie się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. o przesłanie do Sądu II instancji informacji czy w okresie od dnia 13 marca 2020 roku do dnia 22 marca 2020 roku powódka korzystała ze zwolnienia lekarskiego w związku z niezdolnością do pracy wskutek choroby, czy zostało jej wypłacone świadczenie z ubezpieczenia społecznego (zasiłek chorobowy). a jeśli nie - to z jakich;

dopuszczenie dowodu z zeznań świadka lek. med. A. P. na okoliczność czy w okresie od dnia 13 marca 2020 roku do dnia 22 marca 2020 roku powódka była niezdolna do pracy wskutek choroby, jeśli tak to jakie były zalecenia lekarskie, a nadto czy były przeciwskazania do odbycia jakiejkolwiek podróży - jeśli tak to do kiedy.

W odpowiedzi na apelację, powódka wniosła o oddalenie apelacji pozwanego w całości oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania przed sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a także o pominięcie zgłoszonych przez pozwaną w apelacji wniosków dowodowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jako bezzasadna, podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż niniejsza sprawa rozpoznawana była

w postępowaniu uproszczonym. Wobec powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹⁰ § 1 k.p.c. orzekł w składzie jednego sędziego, a przy formułowaniu uzasadnienia wyroku kierował się treścią art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., zgodnie z którym, jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 11 i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55).

Podkreślenia wymaga także, że w świetle uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r. sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania (III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55). Ponieważ zaś prawna kwalifikacja stanu faktycznego jest pochodną ustaleń, o prawidłowym zastosowaniu bądź niezastosowaniu prawa materialnego można mówić dopiero wówczas, gdy ustalenia stanowiące podstawę wydania zaskarżonego wyroku pozwalają na ocenę tej kwestii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2002 r. IV CKN 1532/00. Lex nr 78323).

Wobec niewystąpienia w sprawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu,

sąd odwoławczy w uzasadnieniu wyroku poprzestał zatem na odniesieniu się do zarzutów

i wniosków zawartych w apelacji.

Dowody zgłoszone przez pozwanego w apelacji zostały pominięte jako spóźnione na podstawie art. 381 k.p.c. Występujący w art. 381 k.p.c. zwrot: „potrzeba powołania się na nowe fakty i dowody wynikła później" nie może być bowiem pojmowany w ten sposób, że "potrzeba" ich powołania wynika jedynie z tego, iż rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji jest dla strony niekorzystne, gdyż takie pojmowanie art. 381 k.p.c. przekreślałoby jego sens i rację istnienia. (...) ta ma być następstwem zmienionych okoliczności sprawy, które są niezależne od zapadłego rozstrzygnięcia pochodzącego od sądu pierwszej instancji (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 września 2015 r., III AUa 256/15).

Przyczyna odstąpienia powódki od umowy, którą powyższe dowody miały wykazać, była bowiem przedmiotem sporu przed Sądem I instancji, a wiedzę o przedmiotowym zwolnieniu powódki pozwana posiadała jeszcze przed wytoczeniem powództwa w sprawie. Złożenie w tym zakresie dowodu bądź wniosku dowodowego było więc możliwe w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Stąd też zawarte w apelacji wnioski dowodowe jako spóźnione i niezawierające cech nowości nie mogły zostać uwzględnione przez brak podstaw do pominięcia prekluzji przewidzianej w art. 381 k.p.c. Zarówno możliwość, jak i ewentualna potrzeba zgłoszenia przedmiotowych wniosków dowodowych zachodziła już w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy, podzielił ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjął je za własne. Należy przy tym wskazać, że art. 382 k.p.c. uprawnia sąd odwoławczy do dokonania własnej oceny wyników postępowania dowodowego, i czynienia własnych ustaleń, także w sytuacji,

w której nie przeprowadza nowych dowodów lub nie ponawia dowodów przeprowadzonych przed sądem pierwszej instancji (wyrok Sądu Najwyższego z 22 lutego 2006 r., III CSK 128/05, OSNC 2006/11/191).

Przechodząc do badania podniesionych zarzutów, w pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu naruszenia art. 327 ¹ § 1 k.p.c., jako że ewentualna wadliwość uzasadnienia mogła utrudniać lub też wręcz zniweczyć możliwość prześledzenia toku rozumowania Sądu I instancji. Sąd w niniejszym składzie podziela przy tym ugruntowany

w orzecznictwie sądów powszechnych pogląd prawny dotyczący zarzutów w zakresie wadliwości sporządzonego uzasadnienia wyroku (opartych na naruszeniu art. 327 ¹ § 1 k.p.c. oraz wcześniej art. 328 § 2 k.p.c.), zgodnie z którym zarzut naruszenia powyższego przepisu będzie usprawiedliwiony tylko wówczas, gdy z uzasadnienia orzeczenia nie daje się odczytać, jaki stan faktyczny lub prawny stanowił podstawę rozstrzygnięcia, co uniemożliwia kontrolę instancyjną, a więc gdy treść uzasadnienia orzeczenia sądu I instancji uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny wywodu, który doprowadził do jego wydania.

Przepis art. 327 ¹ § 1 k.p.c. stanowi, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W postępowaniu uproszczonym wymogi te mogą podlegać złagodzeniu stosownie do treści art. 505 ⁸ § 4 k.p.c., jednakże wyłącznie w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu nie przekracza czterech tysięcy (wcześniej tysiąca) złotych. Wobec faktu, że w niniejszej sprawie wartość przedmiotu sporu wynosiła 15.000 złotych, uzasadnienie wyroku powinno więc zawierać wszystkie elementy przewidziane w art. 327 ¹ § 1 k.p.c.

W niniejszej sprawie, w części uzasadnienia zwyczajowo dotyczącej oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów Sąd I instancji ograniczył się do wskazania dowodów, na których się oparł, bez jednoczesnego wskazania przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Nie oznacza to jednak automatycznie,

że uzasadnienie zaskarżonego wyroku było wadliwe. W ocenie sądu odwoławczego uzasadnienie sądu I instancji zostało sporządzone w sposób prawidłowy oraz jest na tyle szczegółowe, że pozwala na bezproblemowe i jednoznaczne odtworzenie toku rozumowania sądu I instancji, a przez to przeprowadzenie skutecznej kontroli instancyjnej nawet pomimo braku wskazanej powyżej części uzasadnienia. Poprzez wykluczający się charakter twierdzeń podnoszonych przez każdą ze stron postępowania oraz powoływanych przez nie dowodów, oczywiste w świetle całokształtu materiału dowodowego jest, że Sąd wypowiadając się

o określonej sferze faktów w sposób pozytywny, uznał za niewiarygodne dowody im przeczące. Prawidłowość dokonanej w ten sposób przez Sąd I instancji oceny dowodów, sąd odwoławczy weryfikował natomiast przy okazji rozpoznawania podniesionego naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., przedstawiając swoje wnioski w dalszej części uzasadnienia.

Nie można było również podzielić argumentacji pełnomocnika pozwanej dotyczącej wybiórczości sądu I instancji w powoływaniu istotnych w treści uzasadnienia dla sprawy faktów oraz nadmiernego stopnia ich ogólności. Całokształt ustalonej i powołanej

w uzasadnieniu przez Sąd I instancji podstawy faktycznej rozstrzygnięcia jest bowiem spójny, logiczny i zrozumiały oraz zawiera wszystkie elementy niezbędne do dokonania prawidłowej subsumpcji. Ogólny charakter stwierdzeń sądu dotyczący poszczególnych faktów (wynikających przykładowo z korespondencji e-mail stron oraz zeznań świadków) realizuje natomiast dyrektywę zwięzłości uzasadnienia z art. 327 ¹ § 2 k.p.c. Powoływanie i odnoszenie się do konkretnych wyrażeń użytych przez konkretne osoby jest bowiem zbędne w sytuacji, kiedy z ich treści da się logicznie, w sposób zbiorczy, wyprowadzić ich znaczenie dla sprawy. Postulowany przez pełnomocnika pozwanego sposób redakcji uzasadnienia, w którym zadaniem sądu byłaby ocena i odniesienie się do każdego fragmentu wypowiedzi świadków, stron oraz treści dokumentów prowadziłby wprost do jego nadmiernej obszerności, a przez to również nieczytelności. Sąd I instancji nie naruszył więc powyższego przepisu postępowania.

W dalszej kolejności, Sąd odwoławczy ocenił podniesiony zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jako bezzasadny. W orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych słusznie przyjmuje się, że zarzut taki może być uznany za usprawiedliwiony tylko wtedy, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, zasadami wiedzy lub z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność ta występuje, w szczególności w sytuacji, gdy z treści dowodu wynika, co innego niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub dostatecznie potwierdzone lub gdy sąd przyjął pewne fakty za nieudowodnione, mimo, że nie było ku temu podstawy. Zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może też polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (tak też SN w postanowieniu z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. II CKN 572/99, publ. LEX

nr (...) i w wyroku z dnia 27 września 2002 r., sygn. II CKN 817/00, publ. LEX nr 56906).

Swobodna ocena materiału dowodowego przez sąd nie polega na odniesieniu się do każdego zdania wypowiedzianego w toku procesu, lecz na odtworzeniu na podstawie całości zebranego materiału stanu faktycznego w taki sposób, by odpowiadał on zasadom logiki

i doświadczenia życiowego (postanowienie SN z 23.08.2023 r., I CSK 206/23, LEX nr 3595364).

Powyższym wymogom sformułowania zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. skarżąca, w wywiedzionej przez siebie apelacji, nie sprostała. Wobec znacznej obszerności

i powtarzalnej konstrukcji poszczególnych części podniesionego zarzutu, sąd odwoławczy odniósł się jedynie co do jego istoty, to jest dokonania przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych w zakresie spornym, a więc w oparciu o dowody powołane przez stronę powodową oraz pominięcie w powyższym zakresie części dowodów przedstawionych przez pozwaną, przez co miało dojść do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów.

Interesy stron w niniejszej sprawie były oczywiście sprzeczne, a dla każdej ze stron miała znaczenie nie tylko ocena prawna dokonana przez sąd, ale przede wszystkim korzystne dla każdej ze stron ustalenie faktów oraz ocena przedstawionych przez nie dowodów.

W tej sytuacji, należało ze wzmożoną ostrożnością podchodzić do twierdzeń każdej ze stron postępowania, a także treści zeznań stron oraz powoływanych przez nie świadków. W ocenie Sądu odwoławczego oraz jak wynika z treści uzasadnienia, również Sądu Rejonowego,

w niniejszej sprawie obiektywny obraz rzeczywistego przebiegu zdarzeń prezentowała przede wszystkim korespondencja prowadzona przez strony za pośrednictwem poczty elektronicznej oraz pozostałe zgromadzone w sprawie dokumenty. Prowadząc wskazaną korespondencję, strony aż do dnia 11 marca 2020 roku nie miały bowiem spornych interesów, pozostawały

w dobrych stosunkach oraz były zainteresowane właściwym i pełnym wykonaniem umowy. Należy przy tym wskazać, że wnioski wyprowadzone z treści powołanych przez Sąd Rejonowy dowodów tworzą spójną, logiczną i konsekwentną całość, natomiast pozwana nie przedstawiła przekonujących dowodów, które wykluczałyby zgodność ustaleń Sądu Rejonowego z regułami logiki, zasadami wiedzy lub z doświadczeniem życiowym. W szczególności waloru takiego nie posiadały powołane przez skarżącą fragmenty zeznań stron oraz świadków. Zawierają one bowiem element subiektywny i podlegają swobodnej ocenie sądu, tak jak każdy inny dowód

w sprawie. Wbrew oczekiwaniom skarżącej, sam fakt, że ich treść stała w opozycji do ustaleń Sądu Rejonowego nie oznacza, że ustalenia te były nieprawidłowe. Kluczowe dla stwierdzenia faktów związanych z zawarciem przedmiotowej umowy były oświadczenia składane sobie wzajemnie przez strony, poczynione przede wszystkim za pośrednictwem poczty elektronicznej, a nie następcza ocena ich znaczenia wyrażona w zeznaniach. Pozwana nie wykazała również, aby jakiekolwiek istotne uzgodnienia miały zapaść poza korespondencją.

W ocenie sądu odwoławczego, całokształt korespondencji pomiędzy powódką

a pracownikiem pozwanej – R. S. nie pozostawiał wątpliwości co do spełnienia wszystkich cech pozwalających na określenie zawartej przez strony umowy stron jako właśnie umowy określanej przez stronę pozwaną mianem „imprezy lub podróży szytej na miarę”. Wskazuje na to przede wszystkim fakt, że jak wynika z powyższej korespondencji przebieg szczegółowych uzgodnień pomiędzy stronami dotyczących planowanego wyjazdu,

w tym postępujące dostosowanie oferty pozwanej do wymagań i obaw powódki. Co bowiem istotne, pracownik pozwanej – R. S., wyszukiwał odpowiednie usługi na potrzeby powódki, posługiwał się właśnie sformułowaniem wyjazd (k. 22,23), którego jedna łączna cena w wysokości 57 333,72 złotych obejmowała zarówno zakwaterowanie oraz połączone z nim transfery lotniskowe i między hotelami (k. 73), co jednoznacznie świadczy o połączeniu tych usług turystycznych. Powyższych ustaleń nie wykluczają w szczególności twierdzenia wspólników pozwanej, którzy nie uznawali świadczonej przez siebie usługi za taką właśnie imprezę, czy też podnoszona przez pozwaną kwestia samodzielnego zakupu biletów lotniczych przez powódkę. Natomiast kwestia czy strony zawarły umowę turystyczną w znaczeniu określonym ustawą stanowi już przedmiot subsumpcji, a więc zastosowania przepisów prawa materialnego i nie należy do sfery ustaleń faktycznych, przez co nie mogła być przedmiotem skutecznego zarzutu naruszenia przepisu prawa procesowego.

W świetle prowadzonej przez strony korespondencji wątpliwości nie budziła też przyczyna odstąpienia od umowy przez powódkę, którą stanowiła pandemia wirusa C.-19. Powódka powołała się na powyższą przyczynę odstąpienia w piśmie z dnia 8 kwietnia 2020 roku (k. 29), a pozwana wyraźnie potwierdziła tę przyczynę w odpowiedzi na wskazane pismo z dnia 15 kwietnia 2020 roku (k. 31). Wniosek ten potwierdza również korespondencja prowadzona przez strony bezpośrednio przed odstąpieniem od umowy, w tym mail z obawami wobec ogłoszenia pandemii przez (...), przy okazji którego pojawiła się kwestia rezygnacji z wyjazdu. Dodatkowo sam pracownik pozwanej wskazał na preferowany sposób rezygnacji (aby wymienić wszystkich uczestników) oraz datę ewentualnych zwolnień lekarskich, które miałyby być przedłożone ubezpieczycielowi (k. 86 i n.). Dopiero po tej wiadomości powódka przesłała jednoczesne oświadczenie o rezygnacji z wyjazdu przez wszystkich jego uczestników. W tej sytuacji, faktyczna przyczyna odstąpienia jawi się jako oczywista i znana obu stronom (poprzez pracownika działającego w imieniu spółki). Oczywisty w świetle zasad doświadczenia życiowego był też powód uzyskania przez powódkę zwolnienia lekarskiego, którym było uzyskanie odszkodowania od ubezpieczyciela. Powoływanie się więc w tym zakresie przez pozwaną na chorobę powódki jako przyczynę odstąpienia od umowy było kompletnie nieuzasadnione i sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania. Jakkolwiek działanie powódki, polegające na celowym uzyskaniu takiego zwolnienia lekarskiego może budzić zastrzeżenia natury etycznej, to jednak nie miało żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Podobne zastrzeżenia mógł budzić fakt nabycia przedmiotowej usługi w oparciu o fakturę VAT wystawioną na firmę prowadzonej przez powódkę kancelarii.

W odniesieniu do części zarzutu dotyczącej kwestii udokumentowania nabycia przez powódkę wyjazdu z wykorzystaniem faktury VAT należy wskazać, że sam fakt nabycia towaru lub usługi przez przedsiębiorcę prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą oraz udokumentowanie tego zakupu fakturą na firmę - wbrew stanowisku skarżącej -nie przesądza automatycznie, że kupujący przestaje być konsumentem. Nie jest wystarczające proste odwołanie się do okoliczności prowadzenia przez powódkę w dacie zawierania umowy działalności gospodarczej, jak również ujęcie przez pozwaną na fakturze firmy i (...) powódki (analogicznie wyrok SA w Warszawie z 24.03.2021 r., I ACa 548/20, LEX nr 3244579).

Dla oceny, czy dana osoba fizyczna jest w konkretnym przypadku konsumentem w rozumieniu art. 22 ¹ k.c., czy też nie można jej nadać takiego statusu ze względu na związek podejmowanej czynności prawnej z działalnością gospodarczą lub zawodową tej osoby, nie ma znaczenia subiektywne przekonanie tej osoby, że nie dokonywała ona z przedsiębiorcą określonych czynności prawnych w ramach działalności gospodarczej, lecz okoliczności mogące posłużyć obiektywnej ocenie charakteru tej działalności (wyrok SN z 18.09.2019 r., IV CSK 334/18, OSNC 2020, nr 6, poz. 52.).

W okolicznościach niniejszej sprawy, oczywistym celem zawarcia umowy był jedynie wypoczynek i rekreacja powódki oraz pozostałych osób w ramach wspólnego wyjazdu, czego świadomość miały obie strony umowy. W sprawie nie wystąpiły przy tym żadne okoliczności, za wyjątkiem udokumentowania zakupu fakturą VAT, pozwalające na powiązanie tego wyjazdu z prowadzoną przez powódkę działalnością gospodarczą. Argumentacja pozwanej

w tym zakresie była przy tym oparta wyłącznie na powyższym fakcie. W tej sytuacji dokonana przez Sąd I instancji ocena, że powódka nabyła przedmiotową umowę jako konsument była prawidłowa i nie budziła wątpliwości Sądu odwoławczego. Oczywiście zaksięgowanie

i rozliczenie faktury zaspokającej potrzeby prywatne przedsiębiorcy w ramach prowadzonej działalności byłoby według wszelkiego prawdopodobieństwa działaniem sprzecznym

z przepisami prawa podatkowego, jednak nie miałoby znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Przechodząc do podniesionych zarzutów naruszenia prawa materialnego, należy zaznaczyć, że zgłoszone przez powódkę zarzuty niewłaściwego zastosowania art. 4 pkt. 8, art. 5 ust. 1 i w konsekwencji art. 47 ust. 4 ustawy z dnia 24 listopada 2017 roku o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (dalej również jako: u.i.t.) z uwagi na ich wzajemne powiązanie sąd odwoławczy rozpoznawał łącznie. Wskazane wyżej zarzuty okazały się jednak chybione.

Zgodnie z treścią przepisu art. 4 pkt. 8 u.i.t. przez pojęcie organizatora turystyki należy rozumieć przedsiębiorcę turystycznego, który tworzy i sprzedaje lub oferuje do sprzedaży imprezy turystyczne, bezpośrednio lub za pośrednictwem innego przedsiębiorcy turystycznego lub razem z innym przedsiębiorcą turystycznym, lub też przedsiębiorcę turystycznego, który przekazuje dane podróżnego innemu przedsiębiorcy turystycznemu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e. u.i.t.

Wbrew twierdzeniom skarżącej, w ocenie sądu odwoławczego, pozwana spełniła przesłanki niezbędne do uznania jej za organizatora turystyki. Przede wszystkim, pozwana była przedsiębiorcą turystycznym w art. 4 pkt. 7 tej ustawy. Jak bowiem wynika z przedłożonego do sprawy wydruku z KRS pozwanej, przeważająca działalność pozwanej oznaczona jest kodem 79.11.A – działalność agentów turystycznych, jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 43 ¹ k.c. oraz od 5 października 2004 wpisana jest do Centralnej Ewidencji Organizatorów (...) i (...) Ułatwiających Nabywanie Powiązanych Usług (...) pod nr wpisu 025 jako organizator turystyki oraz przedsiębiorca ułatwiający nabywanie powiązanych usług turystycznych, który to fakt jest powszechnie znany wobec jawności tego rejestru. Ponadto, w przedmiotowym stanie faktycznym pozwana utworzyła i sprzedała powódce imprezę turystyczną (o czym mowa niżej).

Powoływana przez skarżącą okoliczność, że inicjatywa zorganizowania wyjazdu pozostawała po stronie powódki nie mogła prowadzić do wniosku, że produkt zaoferowany następnie do sprzedaży powódce nie został stworzony przez pozwaną. Powódka zgłosiła się do pozwanej właśnie z uwagi na przedmiot prowadzonej przez pozwaną działalności. Jak słusznie zauważył również Sąd Rejonowy, to pracownik pozwanej przyjął na siebie ciężar organizacji zakwaterowania podróżnych i zorganizowania transferów pomiędzy hotelami oraz dopiero po powiązaniu powyższych elementów, zaoferował je powódce bezpośrednio – za pośrednictwem poczty elektronicznej oraz ze wskazaniem jednej ceny. W tej sytuacji wyjazd ten bezsprzecznie stanowił produkt własny pozwanej spółki. Fakt, że uwzględniała ona przy tym zgłoszone przez powódkę potrzeby, nie przekłada się w żaden sposób na przeniesienie odpowiedzialności za organizację wyjazdu na powódkę.

Natomiast podnoszona przez skarżącą kwestia zaoferowania imprezy wyłącznie skarżącej mogłaby potencjalnie stanowić podstawę do wyłączenia zastosowania ustawy w oparciu o art. 3 pkt 1 ustawy o imprezach turystycznych, zgodnie z którym ustawy nie stosuje się do imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych, które są oferowane oraz których zamawianie i realizowanie jest ułatwiane okazjonalnie, na zasadach niezarobkowych i wyłącznie ograniczonej grupie podróżnych. Jak jednak wynika z literalnego brzmienia powyższego przepisu, wymaga on spełnienia powyższych przesłanek wyłączenia łącznie. Tymczasem w niniejszej sprawie oferta skierowana do pozwanej niewątpliwie miała charakter zarobkowy oraz nie była oferowana przez pozwaną okazjonalnie, gdyż stanowiła przedmiot działalności gospodarczej pozwanej.

Odnosząc się do dalszej argumentacji pozwanej należy zauważyć, że zarówno czas

w jakim organizator turystyki dokonuje łączenia usług oraz jak również sposób łączenia tych usług, nie mają kluczowego znaczenia dla skuteczności utworzenia imprezy turystycznej. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 lit. a, b ustawy o imprezach turystycznych do utworzenia imprezy turystycznej dochodzi zarówno w przypadku, jeżeli usługi turystyczne zostały połączone przez jednego przedsiębiorcę turystycznego, w tym na prośbę podróżnego lub zgodnie z jego wyborem, przed zawarciem umowy obejmującej wszystkie usługi (pkt 1) – lub niezależnie od tego, czy zawarto odrębne umowy z dostawcami poszczególnych usług turystycznych, usługi te są nabywane w jednym punkcie sprzedaży i zostały wybrane, zanim podróżny zgodził się dokonać zapłaty lub oferowane lub sprzedawane po cenie obejmującej wszystkie usługi lub po cenie całkowitej, lub gdy jedną z tych cen obciążany jest nabywca (pkt 2 lit a i b). Wskazane w ust. 1 pkt 2 lit. a i b przesłanki zostały spełnione w przedmiotowej sprawie. Należy przy tym wskazać, że wobec sformułowania przez ustawodawcę wyliczenia przesłanek z art. 5 ust. 1 pkt 1 i 2 z wykorzystaniem spójnika „lub”, co zostało pominięte przez skarżącą w wywiedzionej apelacji, zachodzi pomiędzy nimi relacja alternatywy nierozłącznej, a więc prawdziwej, jeśli co najmniej jedna z nich jest prawdziwa. W tej sytuacji zaistnienie już jednej przesłanek wymienionych w tym przepisie powoduje, że dochodzi do utworzenia imprezy turystycznej i nie muszą one występować łącznie, jak to argumentowała skarżąca.

W sprawie nie zachodziły również podstawy do wyłączenia zastosowania powyższego przepisu w oparciu o treść art. 5 ust. 2 pkt 1 i 2 u.i.t. Wszystkie połączone przez pozwaną usługi turystyczne stanowiły bowiem istotne elementy tego połączenia i pozostawały

w funkcjonalnym związku, bowiem bez ich realizacji nie doszłoby do wykonania umowy. Trudno bowiem wyobrazić sobie chociażby sytuację, w której bez przykładowo przewozu podróżnych byłoby możliwe dotarcie do miejsca imprezy w Tajlandii oraz późniejsza zmiana zakwaterowania między hotelami. Oczywiste było również, że wchodzące w skład imprezy usługi turystyczne nie mogły zostać wybrane i nabyte po rozpoczęciu realizacji usługi turystycznej, ponieważ na skutek odstąpienia od umowy nigdy nie doszło do jej realizacji.

W pozostałym zakresie, Sąd odwoławczy podzielił wywód Sądu Rejonowego

w zakresie zastosowania art. 5 ust. 1 u.i.t., Z uwagi na powyższe, przez to zorganizowany przez pozwaną wyjazd spełniał przesłanki imprezy turystycznej w rozumieniu art. 5 ust. 1 u.i.t. i zarzuty skarżącej w tym zakresie okazały się niezasadne.

W tej sytuacji wątpliwości nie budziło uprawnienie powódki oraz spełnienie przez nią przesłanek odstąpienia od powyższej umowy w oparciu o treść art. 47 ust. 4 u.i.t. Powódka zrezygnowała przy tym z wyjazdu przed rozpoczęciem imprezy turystycznej, na skutek nieuniknionych i nadzwyczajnych okoliczności, a więc stosownie do art. 4 pkt 15 u.i.t. sytuacji pozostającej poza kontrolą strony powołującej się na taką sytuację, której skutków nie można było uniknąć, nawet gdyby podjęto wszelkie rozsądne działania występującej w miejscu docelowym lub jego najbliższym sąsiedztwie – w postaci pandemii C.-19, której oddziaływanie miało charakter globalny. Okoliczność ta, wobec wprowadzonych następczo obostrzeń sanitarnych w sposób niemal oczywisty miała znaczący wpływ na realizację imprezy turystycznej oraz przewóz podróżnych do miejsca docelowego, co stanowi fakt powszechnie znany. W tej sytuacji doszło do skutecznego odstąpienia przez powódkę od imprezy turystycznej i zaktualizowały się obowiązki rozliczenia wynikające z powyższego przepisu, co też prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy.

Nietrafne okazały się również zarzuty niewłaściwego zastosowania art. 2 pkt. 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta oraz art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 27 i art. 29 ustawy z dnia 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta. W pierwszej kolejności należy wskazać, że Sąd I instancji w ogóle nie zastosował powoływanych przepisów art. 2 pkt. 2, art. 27 i art. 29 powyższej ustawy. Nie budzi wątpliwości sądu odwoławczego, że rozważania sądu I instancji w tym zakresie miały jedyne charakter ewentualny oraz miały na celu wskazanie,

że roszczenie dochodzone pozwem byłoby również zasadne w oparciu o wskazane przepisy. Powódka powoływała się na ich treść alternatywnie, w razie nieuwzględnienia argumentacji wynikającej z powołanych wcześniej przepisów u.i.t. Wobec niezastosowania powyższych przepisów, zarzuty dotyczące ich niewłaściwego zastosowania były bezprzedmiotowe.

Natomiast odnosząc się do kwestii zastosowania w sprawie art. 410 § 2 k.c., nie można było podzielić stanowiska skarżącej, jakoby pozwana nigdy nie uzyskała kosztem powódki nienależnego świadczenia. Na skutek skutecznego odstąpienia od imprezy turystycznej przez powódkę odpadła podstawa prawna całości świadczenia powódki wobec pozwanej w kwocie 57 333,72 złotych, przez co otrzymane przez pozwaną świadczenie stało się nienależnego.

W tej sytuacji, poczynione przez Sąd Rejonowy rozważania w zakresie zastosowania art. 410 § 2 k.c. były prawidłowe.

Wobec bezzasadności podniesionych zarzutów, w oparciu o art. 385 k.p.c., należało zatem oddalić wniesioną apelację, o czym Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 1 wyroku.

Z uwagi na fakt, że apelacja pozwanej okazała się w bezzasadna, na podstawie

art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. w punkcie 2 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 800,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym. Na kwotę tą składały się jedynie koszty zastępstwa prawnego powódki za II instancję w wysokości 1 800 zł ustalone w oparciu o § 2 pkt 5 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.). O odsetkach od powyższej kwoty orzeczono w oparciu natomiast o treść art. 98 § 1 ¹ k.p.c.