Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2020 roku.

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Meroń - Pomarańska

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2020 roku

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) z siedzibą w D. (Irlandia)

o zapłatę

na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy

w Krakowie z dnia 19 września 2019 roku, sygnatura akt I C 2274/19/K

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadaje mu brzmienie:

„I. zasądza od strony pozwanej (...) z siedzibą w D. (Irlandia) na rzecz powódki K. K. kwotę 400 EUR (czterysta euro) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 10 listopada 2018 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 947 zł (dziewięćset czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.”;

2.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 650 zł (sześćset pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Magdalena Meroń – Pomarańska

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 27 kwietnia 2020 r.

Niniejsza sprawa była rozpoznana przez Sąd Rejonowy w postępowaniu uproszczonym. Również Sąd Okręgowy jako Sąd II Instancji rozpoznał sprawę

w postępowaniu uproszczonym. Sąd Odwoławczy nie prowadził postępowania dowodowego, zatem na podstawie art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku obejmować będzie jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy przyjmuje za własne, w apelacji znalazł się zarzut art. 233 k.p.c. jednakże został on błędnie sformułowany jako skierowany do ustaleń stanu faktycznego podczas, gdy w istocie dotyczy kwestii rozważań prawnych. Sąd Okręgowy zatem podzielając ustalenia stanu faktycznego odmiennie ocenił kwestię odpowiedzialności strony pozwanej, uznając, że ustalone okoliczności nie wyłączają odpowiedzialności strony pozwanej za opóźniony lot, zresztą do kwestii spełnienia przez stronę pozwaną przesłanki egzoneracyjnej, przewidzianej w art. 5 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 261/2004 z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, sprowadzały się zarzuty apelacji.

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że mające miejsce opornienie lotu powódki rodzi po stronie przewoźnika – strony pozwanej odpowiedzialność odszkodowawczą, bowiem opóźnienie nie było następstwem nadzwyczajnych okoliczności, których nie pozna było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków. Za „nadzwyczajne okoliczności” w rozumieniu art. 5 ust. 3 ww. rozporządzenia mogą zostać uznane zdarzenia, które ze względu na swój charakter lub źródło nie wpisują się w ramy normalnego wykonywania działalności danego przewoźnika lotniczego i nie pozwalają mu na skuteczne nad nimi panowanie. W niniejszej sprawie bezspornym było, że powodem dla którego lot z M. do K., którym miała podróżować powódka nie odbył się terminowo był fakt, że przewoźnik miał ustawioną siatkę połączeń w tzw. rotacji. Z M. pasażerów miał zabrać samolot, który miał przylecieć z pasażerami podróżującymi z K. do M.. Mgła na lotnisku w B. uniemożliwiła jego wylot. Okoliczności zatem nie dotyczą pogody na lotnisku w M. i niemożności wystartowania samolotu

z M., tylko wywodzą się z decyzji związanej ze sposobem prowadzenia przedsiębiorstwa przewoźnika. Na pewno decyzje oparte o ekonomiczne przesłanki, aby wykorzystywać ten sam samolot do lotów rotacyjnych mają swoje finansowe uzasadnienie, od samego początku jednak obarczone są właśnie ryzykiem nie wykonania terminowo wszystkich zobowiązań, jeśli jeden z etapów lotów rotacyjnych – nawet z przyczyn uzasadnionych – się nie odbędzie. Rzutuje to na cały dalszy ciąg danego połączenia rotacyjnego i przewoźnik musi to wkalkulować jako istniejące i realne ryzyko prowadzonej działalności. W ocenie Sądu Okręgowego nie można uznać powyższego za nadzwyczajne okoliczności, które uwalniają go od odpowiedzialności wobec osób, które miały prawo oczekiwać spełnienia zobowiązania.

Przywołując już same zasady doświadczenia życiowego należy też podkreślić, że występowanie mgły na lotnisku w B. i brak urządzeń specjalistycznych na tym lotnisku, które pozwalają na ruch samolotowy w czasie mgły jest faktem powszechnie znanym pasażerom tego lotniska, co oznacza, że jest faktem znanym przewoźnikowi na pewno. Skoro zatem ma świadomość tego ryzyka, to nie może się bronić zarzutem nadzwyczajnych, zaskakujących okoliczności. Pogoda oczywiście jest daną zmienną

i niepewną, wiedząc jednak o częstszym występowaniu pewnych zjawisk na danych lotniskach i łącząc loty rotacyjne z takimi lotniskami, to przewoźnik podejmuje decyzje, czy w razie zajścia tego zdarzenia pogodowego ma plan awaryjny na wykonanie pozostałych lotów rotacyjnych, czy też bardziej opłacalnym ekonomicznie (niż np. podstawienie innego samolotu na lotnisko, z którego loty odbywać się mogą) jest ponoszenie ryzyka odpowiedzialności wobec pasażerów.

Podsumowując – podane okoliczności (istnienia mgły na lotnisku w K.) nie mogą zostać uznane za spełniające przesłankę przewidzianą w art. 5 ust. 3 cytowanego na wstępie rozporządzenia - nie są bowiem nadzwyczajnymi okolicznościami, które nie mieszczą się w ramach normalnego wykonywania działalności przewoźnika lotniczego.

W konsekwencji strona pozwana powinna ponieść odpowiedzialność za zaspokojenie roszczenia odszkodowawczego powódki, wynikającego z art. 7 ust. 1 pkt b rozporządzenia WE nr 261/04.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 778 k.c. przyjmując, zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2017 r. (III CZP 111/16), że termin wymagalności roszczenia wynikającego z umowy przewozu określa art. 778 k.c., a zatem jest on liczony od dnia wykonania przewozu, a gdy przewóz nie został wykonany - od dnia, kiedy miał być wykonany. Potwierdza to również sposób sformułowania art. 7 ust. 1 rozporządzenia 261/2004, który stanowi o tym, że pasażerowie „otrzymują” odszkodowanie. Sądowi jest wiadome, że w orzecznictwie sądów pierwszoinstancyjnych dominuje stanowisko, że w przypadku roszczeń, znajdujących swoje źródło w rozporządzeniu j.w. mamy do czynienia z bezterminowym zobowiązaniem przewoźnika jednak, zgodnie z art. 455 k.c., świadczenie jest bezterminowe bądź gdy termin jego spełnienia nie jest oznaczony, czemu przeczyłaby literalna wykładnia art. 7 rozporządzenia, bądź nie wynika z właściwości zobowiązania. W tym drugim aspekcie wskazać trzeba, że celem rozporządzenia, co wynika z jego preambuły, było zapewnienie wysokiego poziomu ochrony pasażerów i konieczność podniesienia standardów ochrony przez wzmocnienie praw pasażerów, dla których odmowa przyjęcia na pokład, odwołanie lub duże opóźnienie lotów powodują poważne problemy i niedogodności. W konsekwencji odpowiedzialność odszkodowawcza przewoźnika zachodzi już w momencie nastąpienia zdarzenia uzasadniającego jego wypłatę skoro, po pierwsze, przesłanką tej odpowiedzialności nie jest szkoda, a po drugie, wysokość odszkodowania została ściśle określona, w zależności od długości lotu. Tym samym odsetki należało zasądzić od dnia 9 listopada 2018 r. do dnia zapłaty.

Z przedstawionych względów Sąd Okręgowy uwzględnił apelację i na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżone orzeczenie.

Konsekwencją uwzględnienia powództwa było orzeczenie o kosztach oparte na zasadzie z art. 98 k.p.c. Na zasądzone koszty złożyło się taryfowe wynagrodzenie pełnomocnika powódki obliczone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, opłata od pozwu 30 zł i koszt pełnomocnictwa 17 zł.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono również na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Przegrywająca strona pozwana była zobowiązana do zwrotu kosztów na rzecz powódki tj. kwoty taryfowego wynagrodzenia pełnomocnika 450 zł (§ 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 w/w rozporządzenia) i kwoty 200 zł opłaty od apelacji.

SSO Magdalena Meroń – Pomarańska