Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2016 r. r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Joanna Stelmasik
Protokolant:	Paula Nowosielecka

po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2016 r. r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa (...) Company spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko G. S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od powódki (...) Company spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. na rzecz pozwanego G. S. kwotę 617,00 zł (sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 1602/15

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2015 roku powódka (...) Company spółka z ograniczona odpowiedzialnością wniosła pozew przeciwko pozwanemu G. S. o zapłatę kwoty 2 683,85 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 29 października 2015 roku i kosztami postepowania. Uzasadniając żądanie pozwu, powódka wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przyjęła zlecenie na wykonanie przewozu kontenera na trasie H. – Ł. – H., którego wykonanie następnie zleciła pozwanemu. Powódka wskazała, że pozwany zlecony mu przewóz wykonał jedynie na trasie H. – Ł. i nie odstawił pustego kontenera do H., który zwrócony został do portu dopiero w dniu 18 sierpnia 2014 roku. Powódka wskazała, że w związku z powyższym została obciążona przez kontrahenta kara umowną w kwocie 2 683,85 zł, którą uregulowała, a następnie obciążyła w/w kwotą pozwanego, który nie uregulował należności, zaś wezwanie do zapłaty pozostało bezskuteczne.

W dniu 9 listopada 2015 roku Referendarz Sądowy w tut. Sądzie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając roszczenie powódki w całości.

W skutecznie wniesionym sprzeciwie pozwany zaskarżył przedmiotowy nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwany zakwestionował, ażeby strony postępowania czyniły jakiekolwiek ustalenia, co do wykonania transportu pustego kontenera do H. i w związku z tym zlecony mu przewóz wykonał prawidłowo do Ł., a pusty kontener odstawił zgodnie z umową do siedziby powódki. Niezależnie pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała swoje dotychczasowe twierdzenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) Company spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na podstawie zlecenia transportowego nr (...) przyjęła od K. + (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. do wykonania przewóz na trasie H. (Niemcy) Ł. (Polska) – H. (Niemcy). Załadunek miał następie w dniu 30 lipca 2014 roku, rozładunek w Ł. miał mieć miejsce w dniu 1 sierpnia 2014 roku i tego samego dnia powódka zobowiązana była do zwrotu kontenera w H..

Dowód:

-

Zlecenie transportowe nr (...), k. 12,

-

Zeznania świadka P. P., k. 53v-54

Powódka, w ramach prowadzonej współpracy, wykonanie przewozu dwóch kontenerów, w tym także kontenerów objętego w/w zleceniem, telefonicznie zleciła pozwanemu G. S. na trasie H. (Niemcy) – Ł. (Polska). Zgodnie z ustaleniami po rozładunku kontenery miały zostać zwrócone do S. i odstawione do siedziby powódki..

Dowód:

-

Zlecenie spedycyjne 480/08/14, k. 13,

-

Wydruk e-mail z dn. 30.07.2014r., k. 15v-16,

-

przesłuchanie pozwanego, k. 54v-55,

Pozwany wykonał zlecony mu przewóz, zaś puste kontenery, zgodnie z ustaleniami odtransportował do siedziby powódki mieszczącej się w S. w dniu 5.08.2014 roku, o dacie i miejscu zwrotu kontenera miał wiedzę pracownik powódki P. P., który był w bieżącym kontakcie z kierowcą. Po wykonaniu przewozu powódka wypłaciła pozwanemu należne wynagrodzenia.

Dowód:

-

List przewozowy CMR, k. 14,

-

Potwierdzenie przelewu, k. 52a

-

Zeznania świadka P. P., k. 53v-54

-

przesłuchanie pozwanego, k. 54v-55,

Kontener został dostarczony przez powódkę do H. w dniu 18 sierpnia 2014 roku. W związku z opóźnieniem w odstawieniu kontenera K. + (...) Sp. z o.o. w G., została obciążona przez zleceniodawcę za przetrzymanie kontenera i w związku z tym w dniu 8 października 2014 roku wystawiła powódce notę obciążeniową na kwotę 2 683,85 zł, tytułem 13 dni opóźnienia w zwrocie kontenera.

Dowód:

-

Wydruki e-mail, k. 15-15v,

-

Faktura VAT, k. 17,

-

Nota obciążeniowa, k. 18.

-

Zeznania świadka P. P., k. 53v-54,

-

przesłuchanie pozwanego, k. 54v-55,

W dniu 14 października 2014 roku powódka w związku z przetrzymaniem kontenera wystawiła pozwanemu notę księgową, która po dokonanej korekcie opiewała na kwotę 2 683,85 zł.

Dowód:

-

Nota obciążeniowa, k. 19-19a

Pismem z dnia 19 stycznia 2015 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty należności. Wezwanie pozostało bezskuteczne.

Dowód:

-

Wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem nadania, k. 20-20v.

Sąd zważył co następuje.

Powództwo okazało się być nieuzasadnione.

Strony zawarły umowę przewozu o charakterze transgranicznym, do której zastosowanie mają przepisy Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), sporządzonej w G. w dniu 19 maja 1956 r. Zakres regulacji tego aktu prawnego określony został w jego art. 1 ust. 1, który stanowi, iż Konwencję stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się.

Na gruncie niniejszej sprawy powódka dochodziła zapłaty kwoty 2 683,85 zł, stanowiącej roszczenie regresowe powstałe w wyniku obciążenia powódki przez jej zleceniodawcę w związku z opóźnieniem w dostawie kontenera. Uzasadniając żądanie powódka wskazywała, że wedle ustaleń pozwany miał po rozładunku z Ł., odstawić pusty kontener do H., co z kolei kwestionował pozwany, wskazując, że wedle ustaleń pusty kontener miał zostać zwrócony do (...), co uczynił.

Mając na uwadze, że Konwencja nie zawiera przepisu stanowiącego podstawę prawną domagania się odszkodowania tytułem nienależytego wykonania przewozu (za wyjątkiem art. 17), należało odwołać się do uregulowania zawartego w ustawie Prawo przewozowe z dnia 15 listopada 1984 roku (Dz.U. z 2000, nr 50, poz. 601) oraz ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie bowiem z treścią art.1 ust 3 Prawa przewozowego, przepisy tejże ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. Zgodnie zaś z art. 90 Prawa przewozowego, w sprawach nieuregulowanych w ustawie Prawo przewozowe stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego. Podstawę prawną przedmiotowego roszczenia stanowił zatem przepis art. 471 k.c., zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Podkreślenia wymaga, że dla zaistnienia odpowiedzialności odszkodowawczej za nienależyte wykonanie bądź niewykonanie zobowiązania muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki: szkoda wierzyciela w postaci uszczerbku majątkowego, niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania przez dłużnika oraz związek przyczynowy między niewykonaniem/nienależytym wykonaniem zobowiązania, a poniesioną szkodą, co innymi słowy oznacza, że szkoda musi być spowodowana niewykonanym lub nienależycie wykonanym zobowiązaniem przez dłużnika. Podkreślić przy tym należy, iż to wierzyciela obciąża dowód wykazania powyższych przesłanek, zaś nie wykazanie przez wierzyciela którejkolwiek z nich skutkuje uznaniem roszczenia odszkodowawczego za niezasadne.

W ocenie Sądu powódka nie sprostała ciążącemu na nim obowiązkowi dowodowemu i nie wykazała podstawowe przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, jaka jest nienależyte wykonanie zobowiązania. Sąd zwrócił bowiem uwagę, że zgodnie z podstawową regułą dowodową wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Jak wskazuje się w orzecznictwie ciężar dowodu w rozumieniu art. 6 k.c. polega z jednej strony na obarczeniu strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. (por. wyrok SN z dnia 7 listopada 2007r., II CSK 293/07). W świetle powyższego Sąd powinien przyjąć za prawdziwe fakty udowodnione przez stronę obciążoną dowodem i pominąć te, których nie wykazała w sposób przekonujący. Zgodnie z regułą procesową zawartą w art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Wyłącznie od strony uzależnione jest zatem jakie środki dowodowe i na jakie okoliczności zostaną przez nią przywołane celem przekonania Sądu do zajmowanego przez siebie stanowiska.

Na gruncie przedmiotowego sporu oczywistym było, że to na powódce spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności przemawiających za istnieniem oraz wysokością zgłoszonego roszczenia, któremu to obowiązkowi powód ostatecznie nie sprostał. Sąd dokonując bowiem analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ostatecznie stwierdził, że powódka nie zdołała wykazać w sposób dostateczny, ażeby ustalenia stron co do realizacji zlecenia dotyczyły także obowiązku powrotnego odtransportowania pustego kontenera do H.. Kluczowe dla rozstrzygnięcia okazały się w tym zakresie wyjaśnienia złożone przez pozwanego, który w sposób rzeczowy i logiczny opisał przebieg współpracy z powódką, wskazując, że zlecenia wykonania przewozu otrzymywał wyłącznie telefonicznie, a strony nie praktykowały wystawiania zleceń papierowych, czy elektronicznych. Co więcej pozwany w sposób całkowicie wiarygodny wyjaśnił, jakie były ustalenia stron, w szczególności w zakresie miejsca zwrotu kontenera (S.), a jego twierdzenia ostatecznie pozostały spójne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami świadka P. P., który potwierdził, że wiedział o pozostawieniu kontenera na placu powódki, a co istotne wskazał, że pozwany nie mógł pozostawić go na terenie powódki samowolnie i wprost przyznał, że aby zostawić kontener musiała być informacja o takiej możliwości.

W świetle powyższego, wobec braku dalszej inicjatywy dowodowej powódki, Sad dał wiarę wyjaśnieniom pozwanego, i w konsekwencji uznał, że transport kontenera do H. nie był objęty zakresem przyjętego do wykonania zlecenia, tym bardziej, że nie wskazywała na to także wysokość należnego powodowi w związku z wykonanym przewozem wynagrodzenia, a tym samym brak było podstaw do dokonania przez powódkę obciążenia za niewykonanie przewozu, który ostatecznie nie został zlecony.

Niezależnie od powyższego Sad zwrócił uwagę, że w kontekście niezaprzeczonych przez powódkę wyjaśnień pozwanego, w szczególności co do formy w jakiej przewóz był mu zlecony(telefonicznie), za wiarygodny i wystarczający dla uznania twierdzeń powódki za uzasadnione nie mógł być uznany przedstawiony przez powódkę dokument w postaci zlecenia transportowego, tym bardziej, że – jak wynika z niekwestionowanych twierdzeń pozwanego - nie odpowiadał on rzeczywistej treści zlecenia, które dotyczyło dwóch kontenerów, a nie jak zostało wskazane w jego treści jednego, a ustalone w jego treści wynagrodzenie nie odpowiadało wynagrodzeniu należnemu pozwanemu za zrealizowany przewóz, które to w pełnej wysokości i bez protestu zostało mu wypłacone.

W tym stanie rzeczy, na skutek uznania, że transport kontenera do H. nie był objęty zakresem zleconego pozwanemu przewozu, a dokonane przez powódkę obciążenie okazało być się bezpodstawne, niniejsze powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Wobec stwierdzenia nieistnienia roszczenia dochodzonego pozwem rozstrzyganie w przedmiocie skuteczności zgłoszonego przez pozwanego zarzutu przedawnienia okazało się zbędne.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego Sąd oparł się na dołączonych do akt postępowania dokumentach oraz zeznaniach świadka P. P. i w szczególności na wyjaśnieniach pozwanego, które jako spójne, rzeczowe, logiczne Sad uznał za całkowicie wiarygodne. Sąd natomiast odmówił wiarygodności treści dokumentu w postaci zlecenia transportowego, wskazującego zdaniem powódki na zakres zawartej umowy przewozu, albowiem w świetle wyjaśnień pozwanego, dokument ten budził poważne wątpliwości, które z kolei doprowadziły Sąd do wniosku, że mógł on zostać wytworzony wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w 108 § 1 zd. 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez pozwanego koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 600 zł zgodnie z §6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t) powiększone o kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.