Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 lutego 2025 roku

Pozwem z dnia 12 kwietnia 2024 r. powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. , reprezentowana przez Pełnomocnika procesowego, wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od (...) spółki akcyjnej z siedzibą w T. (posiadającej oddział na terenie Polski) kwoty 7.134,12 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 30.12.2023 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. W uzasadnieniu Powódka wskazała na umowę z 19.08.2022 r., jaką zawarł konsument z ozwanym - umowę pożyczki. Dalej Powódka wskazała, w aspekcie swojej legitymacji czynnej na umowę cesji powierniczej z daty 09.05.2023 r. w zakresie przelewu wierzytelności wynikających z zastosowania sankcji kredytu darmowego. Jako podstawę materialna roszczenia wskazano na art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim. Wskazano na udzielone 22.03.2023 r. pełnomocnictwo do złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji, na złożenie oświadczenia przez Pełnomocnika 04.08.2023 r. oraz na skierowane wezwanie do zapłaty z 04.10.2023 r. oraz na „uzupełnienie” oświadczenia o skorzystaniu z sankcji pismem z 19.12.2023 r. Powódka wskazała na naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 6, 7, 10, 11, 12 i 15 w.w. |Ustawy, poprzez:

a)  błędne wskazania całkowitej kwoty zapłaty i RRSO z uwagi na naliczenie przez bank „odsetek od kredytowanej prowizji za udzielenie kredytu”.

b)  niedookreślenie w zakresie ewentualnych opłat – „kosztów sądowych i egzekucyjnych” np. w sytuacji braku spłaty z powodu niezdolność do pracy,

c)  kredytodawca „nie wyjaśnił należycie na jakich zasadach i warunkach oprocentowanie może podlegać zmianom” m.in. nie definiując pojęć odsetki maksymalne czy stopa referencyjna NBP i brak informacji o zmianie oprocentowania dla zadłużenie przeterminowanego,

d)  niewskazanie warunku determinującego zmianę kosztów w sytuacji z art. 45 ust. 1 Ustawy,

e)  niewskazanie/niewyjaśnienie skutków odstąpienia od umowy;

f)  poprzez błędne określenie stopy oprocentowania jako stałej podczas gdy: „z postanowień umowy kredytowej wynika ewidentnie, że stopa oprocentowania ma charakter zmienny”.

W uzasadnieniu powołano czy cytowano orzecznictwo, stanowisko literatury przedmiotu.

Co do kwoty żądania wskazano: iż jest ona suma kosztów poniesionych przez kredytobiorcę wedle stanu na 31.08.2023 r. ze wskazaniem na pobranie w dniu zawarcia Umowy kwoty prowizji.

W dniu 15.10.2024 r. Referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 44).

W terminie, nakaz ten został zaskarżony sprzeciwem z daty 25.10.2024 r., jaki wniosła pozwana (...) S.A. z siedzibą w T. z Oddziałem w Polsce, reprezentowana Pełnomocnika procesowego. Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą od pełnomocnictwa i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Pozwana zakwestionowała, aby doszło do opisanych naruszeń z art. 30 ust. 1 pkt 6, 7, 10, 11, 12 i 15 ustawy, aby istniały podstawy do zastosowania sankcji z art. 45. Pozwana wskazała na dane zawarte w Umowie jak i formularzu informacyjnym.

Zarządzono wymianę pism z art. 205 ³ k.p.c. i na obie Strony nałożono odpowiednie zobowiązania w zakresie dowodów jak i faktów – art. 3, 248 233 k.p.c. (k. 64). Jeśli chodzi o Powódkę chodziło m.in. o sprawę umowy przelewu oraz o uzupełnienie braków formalnych umowy kredytu – wersja czytelna.

W terminach obie Strony wniosły pisma. Pełnomocnik Powódki nie złożył czytelnej wersji umowy. Załącznik do pozwu był w dalece niewłaściwej formie (k. 25-26). Harmonogram był w miarę czytelny, choć też w formie nie do końca odpowiedniej. Dodatkowe materiały, w tym czytelną wersje umowy dostarczyła Pozwana.

Wniosek Powódki o zobowiązanie Pozwanego do złożenia oświadczenia (jak należy przyjąć zgłoszony jako wniosek dowodowy) nie był zasadny. Strona może wnosić o zobowiązanie do złożenia dokumentu przez stronę przeciwną nie zaś wytworzenia dokumentu z oświadczeniem (art. 248 k.p.c.). Z kolei, jeśli traktować wniosek z art. 3 i 210 § 2 k.p.c., to obowiązek wypowiedzenia się wynika z samego prawa, zatem wobec podniesienia tej kwestii w ramach tego wniosku, nakładanie zobowiązania było zbędne i przedłużałoby jedynie proces.

Nie było wniosków o wysłuchanie na rozprawie, a rodzaj wniosków dowodowych rozprawy nie wymagał.

A.  FAKTY I DOWODY

1.  (...) spółka akcyjna z siedzibą w T. (Estonia) jest przedsiębiorcą zagranicznym prowadzącym działalność gospodarczą na terenie UE i m.in. poprzez zarejestrowany w KRS Oddział w Polsce , także na terenie Polski (dalej także Kredytodawca lub Pożyczkodawca lub Spółka). Spółka ta m.in. w ramach prowadzonej działalności udziela kredytów na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą czy zawodową osób fizycznych, na tzw. cele konsumpcyjne. Umowy tego rodzaju są zawierana na odległość z wykorzystaniem stron internetowych, gotowych formularzy jak i adresu e-mail kredytobiorcy, a podpisy są składane elektronicznie m.in. z wykorzystaniem numeru telefonu, kodu, sms. Konsument dokonuje wyboru oferty, a następnie otrzymuje materiały, w tym projekt umowy. K. K. w sierpniu 2022 r. chciała uzyskać kredyt i wybrała ofertę w.w. Spółki. Kredyt nie miał być przeznaczany na działalność gospodarczą czy zawodową. Spółka posługiwała się swoimi danymi w tym z KRS jako przedsiębiorca, zaś K. K. (dalej także Konsument, Kredytobiorca, Pożyczkobiorca) posługiwała się m.in. numerem PESEL, numerem dowodu osobistego. Spółka ponadto posługiwała się wzorami formularzy informacji o odstąpieniu od umowy jak i formularzem informacyjnym. W dniu 19.08.2022 r. doszło do wymiany na odległość w formie dokumentowej oświadczeń w sprawie umowy kredytu oznaczonej numerem (...) (dalej także Umowa K lub Dokument Umowy K). Jej treść została potwierdzono na trwałym nośniku i Konsument podpisała ją 19.08.2022 r. po otrzymaniu umowy z podpisem Kredytodawcy.

{Fakty niesporne i nadto wynikające z twierdzeń obu Stron, materiałów w formie dokumentowej, fakt wymiany oświadczeń woli co do Umowy niesporny – art. 229, 230, 243 ¹, 245 k.p.c.}.

2.  W Umowie K - i odpowiednio w Formularzu Informacyjnym (dalej także FI) - podano, iż jej przedmiotem jest udzielenie kredytu gotówkowego w kwocie 28.000 zł (podkreślenia własne) na cele konsumpcyjne na okres od 19.08.2022 r. do 15.09.2028 r. (§ 1). W § 2 Dokumentu Umowy K zapisano, iż Kredytodawca wypłaci kredyt poprzez przelew całkowitej kwoty kredytu w wysokości 28.000,00 zł na rachunek Kredytobiorcy. Oprocentowanie kredytu ustalono jako stałe i liczone w skali roku o wysokości 10,99 % z zaznaczeniem, iż nie przekracza ono odsetek maksymalnych, których wysokość określają przepisy Kodeksu cywilnego. W przypadku zmiany wysokości odsetek maksymalnych Kredytodawca miał dokonać zmiany odpowiednio poprzez przyjęcie kwoty niższej niż ta z Umowy K albo równe wysokości odsetek z Umowy. Wskazano na dzień zmiany w powiązaniu z dniem zmiany stopy referencyjnej. Dalej wskazano na całkowitą kwotę do zapłaty (dalej także CKZ) 43011,46 zł i opisano jej składowe: a ) całkowita kwota kredytu udostępniona Kredytobiorcy na cele konsumpcyjne w wysokości 28000,00 zł (dalej także CKK) oraz całkowity koszt kredytu w wysokości 15.011,46 zł (dalej także CK). Na kwotę CK z kolei składały się: a) prowizja za udzielenie kredytu w wysokości 4.173,12 zł z zaznaczeniem, iż jest płatna z ratą kredytu po 57,96 zł miesięcznie (dalej także Prowizja) oraz b) odsetki należne Kredytodawcy za cały okres kredytowania 10838,34 zł wyliczone od kwoty udzielonego i wypłaconego kredytu w wysokości 28.000 zł. RRSO określono na 15,98 % ze wskazaniem założeń dla jej wyliczenia, gdzie m.in. podano czas obowiązywania, spłatę zobowiązania, CKK 28.000,00 zł, równe raty za wyjątkiem ostatniej , dalej oprocentowanie, koszty, jakie zobowiązany zapłacić Konsument, w tym odsetki, Prowizję płatną miesięcznie i które nie jest kredytowana, 365 dni, cyfry po przecinku. Dalej wskazano na opłaty po 50 zł za zlecenia m.in. sporządzenia aneksu do umowy, zaświadczenia. Konsument zobowiązał się do spłaty kredytu w 72 ratach ze wskazaniem na wysokość rat oraz wysokość ostatniej do 15 dnia miesiąca. Opisano sposób generalny sposób zaliczenia spłat: prowizje i opłaty, odsetki karne, kapitał kredytu, odsetki umowne. Wskazano na prawo do spłaty w całości lub części zadłużenia ze wskazaniem na rozliczenie z tym związane w zakresie zmiany kosztów. Nie było prezentowane odrębnie rozliczenia kosztów w przypadku takim jak ewentualne złożenie przez Konsumenta oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Wskazano na prawo do odstąpienia od Umowy K. Ponadto tu (§ 5) skutki odstąpieniu od Umowy K tj. zwrot udostępnionego kredytu przez Kredytobiorcę z odsetkami najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia złożenia oświadczenia ze wskazaniem na wysokość odsetek dziennych w takim wypadku 8,55 zł; wskazano na brak innych kosztów związanych z odstąpieniem. W § 6 opisano skutki braku płatności, powstanie zadłużenia przeterminowanego. Zapisano dane o pobieraniu w takim wypadku odsetek karnych według zmienne stopy procentowej równej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, ze wskazaniem na Kodeks cywilny i na aktualną ich wysokość 24,00% w skali roku. Podano od czego uzależniona jest wysokość odsetek karnych z powołaniem się na stopę referencyjną NBP. Nie została podana definicja stopy referencyjnej NBP. Definicja ta dotyczy wiedzy z zakresu ekonomii w tym dotyczy rynku międzybankowego, operacji banku centralnego. Od lat dostępne są w Internecie opisy tej stopy i cele, dla jakich jest wykorzystywana. Nie została odrębnie podana definicja odsetek maksymalnych. Termin ten pochodzi z ustaw podlegających publikacji, w przypadku stosunków prawa prywatnego znajduje się w art. 359 k.c. a maksymalnych za opóźnienie z art. 481 k.c. (ustawa z 1964 r. opublikowana 01.01.1965 r.). Aktualna wysokość może być bez większych przeszkód odnaleziona w Internecie i są to sformułowania znane od lat i podstawowe w zakresie tego rodzaju umów konsumenckich. Są nadto dostępne powszechnie bezpłatne kalkulatory odsetkowe także po przez Internet. Wskazano nadto na szacunkowe koszty postępowania w ramach czynności windykacyjnych jak i kosztów sądowych i egzekucyjnych - § 6 ust. 5 z podaniem nadto kwot opłat, kosztów zastępstwa czy zasady ustalenie wedle stawki procentowej. Umowa K nie cytowała całej ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ani nie cytowała ustawy z 28.02.2018 r. o kosztach komorniczych – ustawy te jak inne źródła prawa podlegają publikacje w odpowiednich dziennikach urzędowych. Wskazano nadto na możliwe zmiany tych kosztów. W § 7 wskazano na zasady wypowiedzenia Umowy K. M.in. prawo takie miał Kredytobiorca w każdym czasie i bez podania przyczyny. W § 8 opisano zasady składania reklamacji: telefonicznie, osobiście, pisemnie,, elektronicznie. Wskazano na Rzecznika Konsumentów, na Rzecznika Finansowego, Na bankowy Arbitraż Konsumencki. W Umowie K zapisano nadto oświadczenia Konsumenta, iż złożył wniosek kredytowy, że otrzymał FI, wzór oświadczenia o odstąpieniu i że został poinformowany o ryzyku kredytowym. Podano zasady przetwarzania danych, zasady komunikacji stron Umowy K. Załącznikiem do Umowy K był wzór oświadczenia o odstąpieniu podający już numer Umowy K, dane Konsumenta oraz dane Spółki, a także Harmonogram spłaty (dalej HS). HS wskazywał w tabeli rozbicie na spłatę kapitału kredytu 28.000 zł, odsetek od CKK (kapitału) jak i odrębnie raty, w jakich Konsument zobowiązał się zapłacić Prowizję (72 x 57,96 zł). Umowa K, FI, HS były sporządzone na wzorach, jakimi posługiwał się Kredytodawca. Dokumenty te miały bardzo drobny druk, niektóre tylko pozycje były wyboldowane

{ Umowa K pełna treść k. 87-87v, FI k. 89-90v, HS, dokumentacja przy piśmie z 02.01.2025 r. - wersja przy pozwie w znacznej mierze nieczytelna – podkreślenia jak wyżej własne, odpowiednio art. 243 ¹, 245, 231, 233 k.p.c., dane co do publikowanych aktów prawa jak i powszechnie dostępne dane w Internecie – okoliczności powszechnie znane – art. 231, 233 k.p.c. }.

3.  Kredytobiorca otrzymała kredyt. Konsument nie wyraziła woli złożenia oświadczenia o odstąpieniu od Umowy na otrzymanym wzorze takiego oświadczenia nie złożyła. Przy zawieraniu Umowy K nie zgłaszała pytań czy wątpliwości. Konsument nie zgłaszała także reklamacji. Nie zgłosiła się do Rzecznika Konsumentów aby to Rzecznik na jej rzecz wytoczył ewentualne powództwo. Nie kierowała też pism do Rzecznika Finansowego. Kredytobiorca spłacała kredyt. Kredytobiorca nie wypowiedziała Umowy K, a ma do tego prawo w każdym czasie. Nie dokonała też wcześniejszej spłaty choćby w części, do czego również ma prawo w każdym czasie. Poziom odsetek maksymalnych kapitałowych w okresie od lipca 2022 do 2023 r. był na poziomie 20 % do 18,5 % rocznie. Umowa K była oprocentowana umownym stałym oprocentowaniem na poziomie 10,99 %. Zmiany mogły wynikać nie z woli stron, ale z uwagi na zmiany ustawowe, które nawet bez zapisów umowy zastąpiłyby jej postanowienia, gdyby maksymalne odsetki kapitałowe uległy obniżeniu poniżej oprocentowania umownego stałego 10,99 %, czego teoretycznie nie można byłoby wykluczyć. Wysokość odsetek maksymalnych nie jest kształtowana przez strony Umowy K. Prowizja, jaką Konsument zobowiązała się zapłacić w Umowie k w ratach stanowiła 14,90 % kwoty kredytu. Z kolei sama kwota odsetek umownych (kapitałowych) stanowiła 38,70% kwoty udzielonego kredytu. Zarówno kwota Prowizji jak i odsetek umownych były płatne w okresie 6 lat. W 2022 r. przeciętne miesięczne wynagrodzenie w gospodarce narodowej wynosiło 6.346,15 zł. Aktualnie za rok 2024 wyniosło w grudniu 2024 r. 8821,25 zł W okresie od 15.10.2022 r. do 31.08.2023 r. Konsument wpłacił łącznie 6.573,90 zł z tej kwoty: wedle zasad zaliczenia wpłat: kwota 637,56 zł została zaliczona na pokrycie Prowizji (niekredytowanej), a płatnej w ratach opisanych w Umowie K, 2,62 zł na odsetki karne, 2972,72 zł na sam kapitał i 2.961,00 zł na odsetki umowne. Przy uruchomieniu Umowy Pożyczkodawca nie pobierał z kwoty kredytu Prowizji, w Umowie K strony umówiły się, iż Konsument spłaci Prowizję z własnych środków przy spłacie rat kredytu. W ramach kosztów ujmowanych w ramach CK, wedle stanu na dzień 31.08.2023 r. Konsument zapłacił więc łącznie 3.598,56 zł (tytułem Prowizji i odsetek umownych) zaś tytułem odsetek karnych 2,62 zł. W marcu 2023 r. Konsument nawiązał współpracę z innym przedsiębiorcą (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. (dalej także Przedsiębiorca). Dane tegoż Przedsiębiorcy są powszechnie dostępne w internecie m.in. z opisem na status profesjonalnego podmiotu w obsłudze wierzytelności konsumenckich. W swojej działalności gospodarczej Przedsiębiorca w ramach rejestracji w KRS wskazywał w różnym czasie na transport lotniczy, edukację, opiekę zdrowotną, działalność prawniczą czy wspomagającą usługi finansowe. Pierwotnie zarejestrowany był w 2017 r. z kapitałem 5.000.00 zł, a aktualnie 5.000.000,00 zł.

{ Czytelna dokumentacja przy pozwie, w tym Zaświadczenie Pozwanego oraz Umowa w wersji czytelnej złożona przez Pozwanego – art. 243 ¹, 245 k.p.c., dane jawne w KRS i powszechnie dostępne w Internecie – art. 228 § 1 k.p.c. , zakres twierdzeń Stron – art. 3 i 205 ³ k.p.c., art. 231, 233 k.p.c.}

4.  W dniu 22.03.2023 r. Konsument podpisał dokumenty na wzorach - pochodzących od (...) sp. z o.o. z siedzibą we W.. Udzielił pełnomocnictwa do złożenia w sprawie Umowy K oświadczenia z art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim (dalej także Pełnomocnictwo). Podpisał też na odwrocie oświadczenia dokument dotyczący informacji, upoważnienia donośnie do danych objętych przy Umowie K tajemnicą bankową. W dniu 09.05.2023 r. także na wzorze Konsument podpisała jako cedent wraz z Przedsiębiorcą jako cesjonariuszem dokument Umowa powierniczego przelewu wierzytelności (dalej także Przelew). Jako cel Przelewu wskazano na windykację należności na rzecz cesjonariusza wszelkich wierzytelności przyszłych i obecnych wynikających z zastosowania sankcji kredytu darmowego z art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim w odniesieniu do w.w. Umowy K ze wskazaniem jej danych i danych Kredytodawcy. Podano na czym polega sankcji z zastosowaniem sformułowań z art. 45 tej Ustawy. Nie została podana żadna konkretna kwota podlegająca zwrotu na rzecz Konsumenta cedenta przy zastosowaniu w.w. sankcji. Co więcej Konsument oświadczył, iż przyjmuje do wiadomości, iż ostateczna kwota może zostać określona dopiero w wyniku postępowania dowodowego w postępowanie sądowym. Z kolei Przedsiębiorca zobowiązał się na rzecz Konsumenta do przekazania mu 50 % wyegzekwowanego od Dłużnika (Kredytodawcy) świadczenia; w nawiasie zapisano „faktycznego otrzymania środków pieniężnych przez Cesjonariusza”. Koszty procesu miały przysługiwać Cesjonariuszowi. Opisano zasady przelewu zwrotnego – brak możliwości wyegzekwowania świadczenia. Gdyby wierzytelność miał otrzymać cedent, to był obowiązany przekazać je w kwocie ich 50 % Cesjonariuszowi i także koszty procesu, gdyby także je otrzymał. Co do zapisu o 50 % nie zostały przedstawione żadne szacunki na podstawie danych z Umowy K np. jaka kwota przysługiwałaby konsumentowi, gdyby założyć, iż sankcja kredytu będzie skuteczna. Jeśli rzecz dotyczyłaby całej Umowy K po jej zakończeniu i spłacie koszty stanowiłyby wedle zapisów samej tylko Umowy K 15.011,46 zł z czego 50 % to 7505,73 zł, z kolei wedle stanu na 31.08.2023 r. kwoty te odpowiadałyby (przy założeniu spłaty terminowej) 3598,56 zł, z tego 50 %, 1799,28 zł. W.w. dokumenty podobnie jak sam Przelew był sporządzony drobnym drukiem i relatywnie troszkę większym niż Umowa K. Mimo, iż Przelew został podpisany 09.05.2023 r. (wymiana oświadczeń obu stron nastąpiła z dniem 09.05.2023 r. Fragmenty pogrubione w ramach czcionki dotyczyły danych Kredytodawcy, Umowy K oraz konta Cesjonariusza Przedsiębiorcy. oraz poszczególnych tytułów paragrafów. Konsument zawiadomienie o przelewie podpisała na dokumencie z datą 22.03.2023 r.

{Załączniki do Pozwu, w tym Przelew pełna treść k. 32-32v – art. 243 ¹, 245 k.p.c., art. 231, 233 k.p.c.}

5.  W dniu 20.07.2023 r. Przedsiębiorca w imieniu Kredytobiorcy – Konsumenta sporządził pismo z oświadczeniem o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego z art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim (dalej także Oświadczenie S1). W Oświadczeniu S1 wskazano na zakaz pobierania odsetek od kredytowanych kosztów i domagał się zapłaty kwoty 6727,12 zł wedle stanu na dzień 10.05.2023 r. z terminem 7 dni. W Oświadczeniu S1 podano dane Konsumenta, Umowy K i dane Kredytodawcy. Oświadczenie S1 zostało dostarczone do Kredytodawcy w dniu 07.08.2023 r. Wezwaniem do zapłaty z 27.09.2023 r. Przedsiębiorca domagał się od Kredytodawcy zapłaty kwoty 7134,12 zł. Następnie, Przedsiębiorca w imieniu Konsumenta kolejne oświadczenie z art. 45 w.w. ustawy złożył w piśmie z 14.12.2023 r. (dalej także Oświadczenie S2). Powołano się na Oświadczenie S1 oraz ponownie wskazano na odsetki od kredytowanych kosztów oraz wskazano na nowe elementy m.in. : skutki odstąpienia od Umowy K, niewskazanie warunku determinującego zmianę kosztów w sytuacji z art. 45 ust. 1 Ustawy, koszty sądowe, egzekucyjne, brak definicji odsetek maksymalnych czy stopy referencyjnej NBP oraz na sprawę oprocentowania stałego, które jest ewidentnie zmienne. Wezwano do zapłaty kwoty 7.134,12 zł wedle stanu na dzień 31.08.2023 r. Na kwotę tę składała się cała Prowizja oraz odsetki wynikające z zaświadczenia wystawionego przez Kredytodawcę. Oświadczenie S2 doręczono Kredytodawcy w dniu 21.12.2023 r. Kredytodawca nie uznał roszczeń, nie dokonał zwrotu oczekiwanych kwot.

{Załączniki do pozwu, w tym Oświadczenia, korespondencja pocztowa i także zaświadczenie – odpowiednio art. 243 ¹, 245, 244 k.p.c., art. 231, 233 k.p.c.}.

B.  UWAGI DO FAKTÓW I DOWODÓW

1.  Fakty istotne dla rozstrzygnięcia – art. 227 k.p.c. O tym rozstrzygała w pierwszej kolejności podstawa faktyczna powództwa (wzmocniona opisem podstawy prawnej). Powódka wskazała w ramach opisu swojej legitymacji, iż zawarła z cedentem (Konsument) umowę cesji powierniczej, zgodnie z którą cedent przeniósł na rzecz Powódki, jako cesjonariusza, wszelkie wierzytelności (obecne i przyszłe) przysługujące cedentowi wobec Pozwanej z tytułu wszelkich roszczeń wynikających z zastosowania sankcji darmowego kredytu, o której mowa w art. 45 ust. 1 ustawy. O tejże sankcji mowa także na str. 6 pozwu. Powódka opisała przepisy, których naruszenie ma skutkować taką sankcją. Zatem z wagi na zakres przelewu sąd nie miał prawa orzekać i badać innego roszczenia z innej podstawy związane ewentualnie ze zwrotem nienależnego świadczenia, albowiem legitymacja dotyczyła tylko wierzytelności opisanych Przelewem. Zarazem jednak każda umowa, w tym opisany Przelew czy Umowa K podlegają ocenie z art. 58 k.c. , a zgłaszane roszczenie czy podnoszone zarzuty z art. 5 k.c. oczywiście w ramach ujawnionych faktów i mając na uwadze, iż stroną tej sprawy nie jest Konsument ani Rzecznik Konsumenta działający na jego rzecz. Stronami tego procesu są dwaj przedsiębiorcy i obaj mają obowiązki względem konsumenta, a nie tylko jeden z nich. Z urzędu brane są też pod uwagę terminy zawite.

2.  Co oczywiste fakty powszechnie znane dotyczące sprawy sąd uwzględnia i nie wymagają one wyraźnego wskazania (wpisy jawne w KRS czy w księgach wieczystych, publikacje w dziennikach urzędowych, powszechnie dostępne strony internetowe czy publikowane dane o przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniu – art. 228 § 1 k.p.c.).

3.  Zakres sporu – art. 229, 230 k.p.c. w aspekcie obowiązków Stron z art. 3 k.p.c. (obowiązek dawania wyjaśnień bez zatajania czegokolwiek i zgodnie z prawdą), 210 § 2 k.p.c. (obowiązek wyraźnego zajęcia stanowiska co do faktu stwierdzonego przez drugą stronę), art. 205 ³ k.p.c. w tym aspekcie można było dokonywać także wnioskowania z art. 231 k.p.c. odpowiednio do danych z dokumentów i zakresu opisanych okoliczności. Np. brak reklamacji, brak odstąpienia od Umowy K, drobny druk obu kontraktów i Umowa K i Przelew (w Przelewie minimalnie, ale nieco jednak większa czcionka). Nie zostało ujawnione, aby wielkość czcionki co do obu kontraktów stanowiła problem dla tego akurat Konsumenta, choć generalnie budzi to wątpliwości.

4.  W istocie nie było sporu co do faktów: powstania dokumentów danej treści i ich pochodzenia. Stąd ustalenia Sądu co do Umowy K, Przelewu, Oświadczeń S1 i S2, zaświadczenia o dokonanych płatnościach. Należy wskazać, iż gdyby nie to, iż to Pozwany dostarczył czytelną wersję Umowy K, to powództwo podlegałoby oddaleniu jako nieudowodnione, albowiem Powód z zapisów Umowy K (czy braków w tych zapisach) wywodził podstawy do sankcji kredytu darmowego. To Powód był zobowiązany do przedstawienia Umowy K, poza innymi kwestiami przy zarządzeniu wymiany pism. Powód nie przedstawił czytelnej wersji Umowy K. Pozwany był zobowiązany do przedstawienia Formularza informacyjnego, gdyż na ten dokument Pozwany powołał się w sprzeciwie i poza Umową K został przedstawiony także Formularz jak i lepsza wersja HS. Zestawiając Umowę K w tym jej zapisy z § 3 ust. 4 pkt 2a, § 4 ust. 3, zapisy HS o płatnej w ratach Prowizji § 3 ust. 6 Umowy K ze stwierdzeniem Powódki, iż Pozwana naliczała odsetki kapitałowe umowne od „kredytowanych kosztów” nie odpowiada prawdzie i najwyraźniej wynika z nieczytelności Umowy K (egzemplarz, jakim dysponował Powód) lub też omyłki z uwagi na liczbę spraw, gdyż istotnie w wielu takich sprawach prowizje są kredytowane. Po pierwsze nie ma czegoś takiego jako „odsetki od kredytowanych kosztów”, takie sformułowanie nie odpowiada stosunkom prawa prywatnego i jest nielogiczne: odsetki umowne należą się od kredytu. Po drugie i co w tej sprawie charakterystyczne w Umowie K Pozwany nie udzielał kredytu (i o taki nie wnioskował Konsument) kredytu na zapłatę Prowizji czy innych kosztów. Z Umowy K wynikał obowiązek zapłaty Prowizji przez Konsumenta, z jego własnych środków , która to Prowizja była płatna w 72 równych ratach przy okazji skądinąd także spłaty rat kredytu. Zatem przy tej Umowie K nie istniał zapis o naliczeniu odsetek umownych o kredytu, który w jakiejkolwiek części byłby przeznaczony na zapłatę Prowizji przy uruchomieniu kredytu. Oznacza to też, co stanowi kolejny wniosek logiczny, iż przy wypłacie kredytu 28.000 zł, która stanowiła zarazem CKK nie doszło do żadnego „pobrania” Prowizji. Prowizja była płatna w ratach i do dnia 31.08.2023 r. została zapłacona (zasady zaliczania z § 4 ust. 4 Umowy K) w kwocie 637,56 zł. Odpowiednio też należy uwzględniać, że jeśli istotnie kredyt w niektórych wypadkach przeznaczany jest przez konsumenta na zapłatę np. prowizji, to późniejsze spłaty stanowią spłatę kredytu. W każdym razie w tej sprawie Umowa K nie przewidywała odsetek od „kredytowanych kosztów”, od kredytu przeznaczonego na prowizję. Prowizja była płatna w ratach przez Konsumenta, a kredyt (CKK 28.000 zł) i odsetki od niego (od 28.000 zł) był spłacany w ratach.

5.  Sąd Rejonowy ustalił też zgodnie z twierdzeniami Powódki, iż nie było w Umowie K definicji odsetek maksymalnych czy stopy referencyjnej NBP. Zarazem należało uwzględnić, iż te pojęcia wynikają z zapisów ustawowych opublikowanych de facto od lat, które również nie podają szerokiej definicji. Należy się też rozsądnie zastanowić czy definicja stopy referencyjnej z operacjami na rynku międzybankowym jest prostym językiem dla konsumenta i czy cokolwiek wyjaśnia w sprawie. Równie dobrze w aspekcie kosztów sądowych czy egzekucyjnych należałoby zacytować dwie ustawy ich dotyczące, a opublikowane. Żadne z w.w. pojęć nie jest terminem powstałym wczoraj. A od lat mamy powszechny też dostęp do internetu, przepływ informacji jest szerszy. Nie ma ani twierdzeń, ani dowodów (ciężar dowodu Powoda – Przedsiębiorcy), aby zakładać iż zapisy dla tego Konkretnego Konsumenta były niejasne i aby potrzebował dodatkowego jeszcze opisu ponad niezbędne informacje wynikające z prawa. Powołany przepis art. 30 nie wymaga, aby Pozwany miał obowiązek podania definicji odsetek maksymalnych, stopy referencyjnej NBP czy cytowania fragmentów ustaw krajowych. W każdym razie w aspekcie zarzutów Powódki z art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim Sąd ustalił taką treść Umowy jaka wynikała z dokumentu Umowy K.

6.  Sąd ustalił też treść Przelewu, w tym opisane 50 %. Z Przelewu stworzonego na wzorze Powoda i także przedsiębiorcy nie wynika, aby Powód wyjaśnił Konsumentowi szacunkowe wyliczenia, podawał przykładowe kwoty. Nie podaje definicji odsetek czy prowizji o jakiej mowa np. w § 1. Nie tłumaczy terminu cedent czy cesjonariusz, nie ma wyjaśnienia terminu powiernictwo, nie ma wyjaśnienia na czym np. polega naruszenie art.. 36a ustawy o kredycie konsumenckim np. sprawy wzoru jakim się Ustawodawca posługuje. Nawet niezałączono wzoru oświadczenia o odstąpieniu od Przelewu, a odwołano się do zapisów ustawy. Nie ma też szczegółowych informacji poza podstawowymi o tym co się dzieje w sytuacji odstąpienia od Przelewu co to znaczny „wszelkie otrzymane od Cesjonariusza świadczenia” o jakich świadczeniach w przeciągu 14 dni na odstąpienia tu mowa, a czy ewentualne świadczenia Cedenta względem Cesjonariusza nie podlegają zwrotowi ? Owszem, Przelew to nie umowa o kredycie konsumenckim, ale Przelew to także umowa, o jakiej mowa w art. 385 ¹ k.c. (przepis ten jest szerszy w swej ochronie niż Dyrektywa z 1993 r.). Ustalenia dotyczące Przelewu dotyczyły kwestii związanych z oceną legitymacji czynnej jak i oceny roszczenia Przedsiębiorcy – Powoda względem Pozwanego Banku w aspekcie art. 5 k.c. i art. 22 Dyrektywy 2008/48/WE. W każdym razie ustalenia dotyczące treści Przelewu zostały oparte na zapisach tej umowy – dokumencie załączonym do pozwu.

7.  Z dokumentacji Umowy K, jak i Przelewu, wynikało, iż dokumenty te i materiały im towarzyszące pochodziły od Przedsiębiorców stosujących wzory i były sporządzane drobnym drukiem. Czy względem Konsumenta był to druk zbyt drobny – nie sposób przesądzić przy tym zakresie twierdzeń Stron – przedsiębiorców – specjalistów w swej działalności. Brak informacji, aby ten sam Konsument zgłaszał reklamacje uwagi co do któregokolwiek z kontraktów. Przyjmując, że Konsument zrozumiał Przelew, należy przyjąć, iż ten sam Konsument rozumiał też Umowę K. Jeśli zaś Konsument nie rozumiał Umowy K, to nie mógłby zrozumieć Przelewu. Poziom trudności obu kontraktów jest zbliżony, a zarazem mniej konkretów o kosztach, kwotach w ich realnym obrazie korzyści czy obciążeń po stronie Konsumenta jest w Przelewie. Ten wniosek wynika z zestawienia samej treści dokumentów.

8.  Pozwana nie kwestionowała wyraźnie wydanego przez siebie zaświadczenia, a Powódka nie twierdziła, aby Konsument dokonywał większych wpłat. Co więcej Powódka – skoro zawierała umowę Przelewu powinna uzyskać od Konsumenta informacje o dokonanych przez Konsumenta wpłatach. To osoba wpłacają w pierwszej kolejności dysponuje dowodami ze swego rachunku czy innymi potwierdzeniami dokonywanych przez siebie wpłat. Z twierdzeń o wpłatach korzystne skutki wywodzi Powódka. Zarazem twierdzenie Powoda o „pobraniu” jako Prowizji kwoty 4173,12 zł nie odpowiada prawdzie (prawdopodobnie konsekwencja błędnego twierdzenie, iż Prowizja była „kredytowana”). Prawdziwe pozostaje twierdzenie, iż Prowizja wynosiła kwotę 4.173,12 zł – to wynika z Umowy. Konsument jednak nie dokonał wpłaty w tej kwocie, gdyż Prowizję zgodnie z Umową płacił w ratach po 57,96 zł, a do 31.08.2023 r. w ramach obowiązku zapłaty Prowizji Konsument zapłacił 637,65 zł. Odpowiada zarazem prawdzie twierdzenie Powódki, iż Konsument zapłacił w ramach odsetek umownych od kredytu (a nie „kredytowanych kosztów”) kwotę 2.961 zł. Wyżej wskazano na przyczyny oddalenia wniosku Powoda o zobowiązanie w aspekcie zaświadczenia dołączonego do Pozwu. Na tym zaświadczeniu Sąd się oparł, zaś Pozwana nie kwestionowała jego zapisów czy autentyczności. W ramach art. 248 k.p.c. nie można też oczekiwać wytworzenia dokumentu, ale złożenia dokumentu istniejącego. W każdym razie wniosek ten podlegał oddaleniu (art. 235 ¹ § 1 pkt 5 k.p.c.), gdyż przy danym zakresie sporu i wymienionych pismach jedynie przedłużyłoby to proces bez wpływu na rozstrzygnięcie. Ustalenie, jaka kwota w ramach Prowizji została zapłacona wynika z dokumentacji Umowa K, zaświadczenia i braku dowodu wpłaty kwoty 4173,12 zł na poczet Prowizji.

C.  SPRAWY ZAWISŁE PRZED TSUE

1.  Nie było wniosków o zawieszenie ze strony Stron procesu.

2.  Sąd ma świadomość, iż zostało skierowanych kilka pytań prejudycjalnych. Sąd I instancji nie widzi podstaw do kierowania w tej sprawie (jak i w innych sprawach już rozstrzygniętych) pytań, albowiem:

a)  kwestia skierowania takich pytań - zawieszenia - należy do oceny sądu krajowego, który może, ale nie ma obowiązku kierować pytania jak i zawieszać postępowania – art. 177 k.p.c. i art. 267 Traktatu o Unii Europejskiej (w szczególności zd. 3);

b)  Strony mają międzynarodowe, europejskie i konstytucyjne prawo do sądu i uzyskania rozstrzygnięcia rozsądnym terminie, a najlepiej jeśli wyrok zapada na pierwszym terminie rozprawy zatem decyzja procesowa o pytaniu czy zawieszeniu winna być rozsądna i dotyczyć kwestii wyraźnie niejasnych, albowiem:

a)  sąd krajowy jest co oczywiste – a często pomijane - sądem europejskim w ramach sądów działających na trenie Unii Europejskiej i sąd krajowy ma obowiązek sprawować wymiar sprawiedliwości z uwzględnieniem rozsądnego czasu i ma ku temu uprawnienia, gdyż zna prawo; kierowanie pytań prejudycjalnych czy zawieszenie jest zatem generalnie wyjątkiem od zasad;

b)  sąd krajowy – europejski ma prawo i obowiązek wydać rozstrzygniecie w oparciu o prawo krajowej jak i europejskie, które tenże sąd stosuje przy spójnej jego wykładni i w sposób dostosowany do indywidualnego przypadku sprawy, a nie tylko abstrakcyjnie;

c)  orzecznictwo TSUE jest już bardzo bogate, a Dyrektywa 2008/48/WE z 23.04.2008 r. jest jasna w swym brzmieniu, w tym w jej motywach: 9, 10, 19, 20, 31 i w art. 3 i 10, 22 i 23, gdzie normy są kategoryczne i precyzyjne co do m.in. definicji;

d)  należy pamiętać, iż orzecznictwo TSUE nie oznacza wyroku w sprawie ani nie zastępuje, sądu krajowego w wydaniu wyroku w sprawie – orzecznictwo TSUE wskazuje na wykładnię aktów prawa unijnego, nie oznacza to zarazem rozstrzygnięcia sprawy przed sądem krajowym poprzez odpowiedź, ale ta odpowiedź ma zostać użyta przez sąd krajowy do przeprowadzenia indywidualnego badania konkretnego przypadku i w konsekwencji oceny zasadności roszczenia w konkretnej sprawie, we wszystkich w istocie powołanych poniżej orzeczeniach TSUE wskazuje, iż to sąd krajowy ma dokonać oceny, rozstrzygnięć, albowiem sąd krajowy nie kieruje pytań (nie może) o to jaki wyrok ma wydać w sprawie rozpoznawanej przez sąd krajowy;

e)  wreszcie Sąd tutejszy jest Sądem I instancji, nie jest uzasadnionym, aby do zwieszenia dochodziło już na tym etapie, w szczególności iż już kilka pytań w innych sprawach sądy krajowe kierowały; w ocenie Sądu I instancji ewentualne przedłużenia procesu już na tym etapie naruszałoby prawa stron do uzyskania niezwłocznego rozstrzygnięcia i nie korespondowałoby z art. 267 Traktatu o Unii Europejskiej (zdaniem trzecie), albowiem od wyroku tutejszego Sądu jako sądu I instancji przysługuje środek zaskarżenia w postaci apelacji.

D.  PRAWO

1.  Umowa K została zawarta w sierpniu 2022, Przelew zaś w maju 2023 r. zatem należało się odwołać do przepisów prawa, jakie obowiązywały w tym czasie odpowiednio co do obu kontraktów tj.:

a)  dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (dalej także Dyrektywa lub Dyrektywa 2008),

b)  dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE, 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (dalej także Dyrektywa 2005), ustawa z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (dalej także Ustawa K),

c)  ustawa z dnia z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (dalej także Ustawa P) ,

d)  przepisy Kodeksu cywilnego (także k.c.),

e)  przepisy ustawy z dnia 29.08.1997 r. Prawo bankowe (dalej także Prawo bankowe),

f)  a także generalne zasady płynące z regulacji traktatowych czy Konstytucji RP, a także Karta Praw podstawowych.

W tym aspekcie należy też dodać, iż Umowa K zawarta na odległość, jednak na terenie Polski przez Pozwanego prowadzącego tu działalność poprzez Oddział oraz przez Konsumenta mieszkającego w Polsce. Zatem status siedziby w T. nie daje podstaw do stosowania prawa estońskiego (ustawa z dnia 04.02.2011 r. prawo prywatne międzynarodowe). Zarazem zarówno Polska jak i Estonia są członkami UU. Należy w tym miejscu przypomnieć, iż dyrektywy są aktami prawa pochodnego, jednakże jeśli podlegały implementacji do krajowego porządku prawnego (jak wyżej wymienione), to w przypadku ewentualnej niezgodności normy krajowej z dyrektywą pierwszeństwo ma dana dyrektywa przy zastosowaniu, o ile jest oczywiście dostatecznie jasna, precyzyjna i kategoryczna czyli może być wprost zastosowana do danego przypadku. Wykładnia racjonalna wymaga, aby zakładać, iż dany prawodawca ma na celu wprowadzania norm sprzecznych, zatem w ramach wykładni systemowej i celowościowej należy dokonywać spójnej interpretacji tych przepisów. W stosunkach prawa prywatnego istotna jest też sprawa natury danego prawa czy stosunku oraz cel, dla którego dana norma została ustanowiona. Na gruncie m.in. art. 5 k.c. i np. w aspekcie motywów poszczególnych dyrektyw wykonywanie prawa sprzeczne z tymi celami nie podlega ochronie prawnej.

2.  Wszystkie powołane przepisy miały (cel) chronić konsumenta i zapewniać z uwzględnieniem m.in. zasady proporcjonalności, pełną realizację jego praw – konsumenta (a nie interesów osób trzecich) odpowiednio do przewidzianych rozwiązań prawnych, które właśnie poprzez zasadę proporcjonalności (m.in. wskazana w motywie 47 Dyrektywy 2008 i art. 23) winny być dostosowane do konkretnego przypadku. Wyżej powołane akty prawa przewidują bowiem różne rozwiązania i różne roszczenia, a nie tylko sankcję kredytu darmowego z art. 45 Ustawy. Zarazem chodzi o harmonizację w zakresie rynku kredytów konsumenckich, a nie o rozwój rynku obrotu wierzytelnościami konsumenckimi. Definicje, są istotne na gruncie motywu 9 i 10 Dyrektywy 2008, gdzie zapisano (podkreślenia własne), iż:

(9) Pełna harmonizacja jest niezbędna do zapewnienia wszystkim konsumentom we Wspólnocie wysokiego i równoważnego poziomu ochrony ich interesów i stworzenia prawdziwego rynku wewnętrznego. Dlatego państwa członkowskie nie powinny mieć możliwości utrzymywania ani wprowadzania przepisów krajowych innych niż ustanowione w niniejszej dyrektywie. Ograniczenia te jednak powinny mieć zastosowanie wyłącznie w zakresie, w jakim przepisy zostały zharmonizowane w niniejszej dyrektywie.

(10) Definicje zawarte w niniejszej dyrektywie określają zakres harmonizacji. Obowiązki państw członkowskich związane z wprowadzaniem w życie przepisów niniejszej dyrektywy powinny zatem być ograniczone do takiego zakresu, jaki wyznaczają te definicje.

Definicje w Dyrektywie znajdują się w art. 3 w pkt g) do l) i brzmią (podkreślenia własne):

„ całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta” oznacza wszystkie koszty łącznie z odsetkami, prowizjami, podatkami oraz wszelkimi innymi opłatami, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, które to koszty znane są kredytodawcy, z wyjątkiem kosztów notarialnych; uwzględniane są tu także koszty usług dodatkowych związanych z umową o kredyt, w szczególności składki z tytułu ubezpieczenia, jeżeli, dodatkowo, zawarcie umowy dotyczącej usługi jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach; „ całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta” oznacza sumę całkowitej kwoty kredytu i całkowitego kosztu ponoszonego przez konsumenta

„ rzeczywista roczna stopa oprocentowania” oznacza całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym, w odpowiednich przypadkach, wraz z kosztami, o których mowa w art. 19 ust. 2; „stopa oprocentowania kredytu” oznacza stopę oprocentowania wyrażoną jako stałe lub zmienne oprocentowanie stosowane w stosunku rocznym do wypłaconej kwoty kredytu” „stała stopa oprocentowania kredytu” oznacza, że kredytodawca i konsument uzgadniają w umowie o kredyt stosowanie jednej stopy oprocentowania kredytu przez cały okres obowiązywania umowy o kredyt lub kilku stóp oprocentowania kredytu w okresach będących częścią okresu obowiązywania umowy, wykorzystując przy tym stałą określoną wartość procentową. Jeżeli umowa o kredyt nie określa wszystkich stóp oprocentowania kredytu, stopa oprocentowania kredytu uznawana jest za stałą jedynie w odniesieniu do tych okresów będących częścią okresu obowiązywania umowy o kredyt, dla których stopy oprocentowania kredytu zostały określone wyłącznie przy wykorzystaniu stałej określonej wartości procentowej uzgodnionej przy zawarciu umowy o kredyt” „całkowita kwota kredytu” oznacza maksymalną kwotę lub łączne kwoty udostępnione na podstawie umowy o kredyt

3.  W Dyrektywie 2008 i podobnie jak w Ustawie K, RRSO opisano jako całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym, w odpowiednich przypadkach, wraz z kosztami, o których mowa w art. 19 ust. 2. Zatem nie może ulegać wątpliwości iż ta wartość procentowa to inna postać podania kosztów, jakie wedle umowy ma ponieść konsument. Jednoznacznie należy zauważyć, iż RRSO to nie odsetki; RRSO do wskaźnik procentowy wszystkich kosztów, który ustalany jest od całkowitej kwoty kredytu, jaką przy wyliczeniu jedynie bierze się pod uwagę w pozycji wypłat, a w pozycji spłat m.in. odsetki. Sprawą dodatkową jest to czy kredytodawca udziela kredytu także na zapłatę np. prowizji czy innych opłat względnie usług dodatkowych, odrębną sprawą jest też charakter tych dodatkowych opłat. Konsument ma prawo decydować co z kredytem mu udzielonym zrobi oczywiście w granicach celu konsumpcyjnego umówionego. Konsument ma prawo przeznaczyć kredyt także na prowizję, do której zobowiązuje się zapłacić, a której w innym sposób nie uiszcza, albowiem go na to np. nie stać. Koszty zaś te np. odsetki od takiego kredytu nie mogą być eliminowane z pozycji kosztów kredyty, a w konsekwencji z RRSO, albowiem doszłoby do ich zniżenia, jak trafnie zwrócono uwagę w sprawie C 377-14. wszystkie te spłacane koszty są w pozycji spłat. Jeśli kredytodawca nalicza odsetki od kredytu przeznaczonego np. na koszty administracyjne związane z podpisaniem/zawarciem umowy pożyczki (nie mającej innego charakteru), to te odsetki winny znaleźć się w informacji o całkowitym koszcie kredytu, a w konsekwencji w jego procentowym ujęciu poprzez RRSO (przy wyliczeniu w pozycji spłat). W przeciwnym razie pomijanie tej informacji o odsetkach oznaczałoby wprowadzenie konsumenta w błąd, podanie mu niepełnej informacji wbrew motywom 19 i 31 Dyrektywy. Ustawa K podlegała zmianom m.in. w związku z art. 36a i pojęciem tzw. pozaodsetkowych kosztów kredytu. Wprowadzono tu m.in. zmianę definicji z art. 5 Ustawy K (poprzednio odpowiadającej zapisom Dyrektywy) tj. w punkcie 7 art. 5 (całkowita kwota kredytu : maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt). Ustawodawca krajowy zdecydował się na uściślenie uzupełniając, iż chodzi o kwotę kredytu, bez tej jej części, która byłaby przeznaczana przez konsumenta na sfinansowanie kosztów po swojej stronie, a dotyczących umowy pożyczki . Istotnie czyni to także bardziej czytelnym dodany zapis z art. 36a Ustawy K jak i Załącznik do Ustawy oraz wzór wyliczeń : pozycja wypłaty i spłaty. W pozycji wypłaty pojawia się właśnie całkowita kwota kredytu, czyli kwota bez tej części kredytu przeznaczana na np. opłatę przygotowawczą czy inną, jaką sam konsument chce sfinansować kredytem nie naruszając np. własnych oszczędności albo go po prostu nie stać na jej uiszczenie. Zarazem jednak nie zmienia to istoty rzeczy: a) nie ma zakazu, aby od kredytu naliczać odsetki, b) nie ma zakazu, aby od kredytu, który konsument - wedle swego wyboru - przeznacza na koszty okołokredytowe po swojej stronie naliczać odsetki. wszystkie zaś koszty są uwzględniane w pozycji spłat co jest istotne dla obliczenia RRSO wedle wzoru:

4.  Na terenie całej Unii mamy konsumentów o różnym poziomie ich finansowego sytuowania. Dyrektywa 2008, Ustawa K nie może być wykładana w ten sposób, iż - w aspekcie umownych zapisów o odsetkach od kredytu przeznaczonego przez konsumenta na sfinansowanie kosztów związanych z podpisaniem takiej umowy - wykluczy z kredytów konsumenckich (w szczególności zawieranych z bankami) tych konsumentów, który są najubożsi tzn., których nie stać w wielu sytuacjach na pokrycie kosztów okołokredytowych. Nie można też przyjąć, iż do takiego wykluczenia zmierzałyby zapisy aktów prawa krajowego rangi ustawowej, albowiem stawałaby w sprzeczności z art. 32 Konstytucji ustanawiającym m.in. zakaz dyskryminacji w życiu społecznym, gospodarczym zakaz dyskryminacji z jakiejkolwiek przyczyny. Umożliwienie zaciągnięcia kredytu przez słabiej finansowo sytuowanych konsumentów także na pozaodsetkowe koszty kredytu jest istotne z punktu widzenia zaspokojenie przez nich celów konsumpcyjnych. Wpisuje się to też odpowiednio w zakaz dyskryminacji wynikający z art. 21 Karty Praw Podstawowych w związku z art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej i w związku z polsko – brytyjskim protokołem (...) w sprawie stosowania Karty Praw Podstawowych i art. 32 polskiej Konstytucji. Normalnym jest też prawem pożyczkodawcy – niepodważanym ani w Dyrektywie, ani w Ustawie K - jest prawo pożyczkodawcy do uzyskania odsetek kapitałowych od pożyczki, z której korzystać ma w danym czasie pożyczkobiorca. Takie prawo można wywieść z ogólnego art. 140 k.c. (a także art. 345 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 17 Karty Praw Podstawowych) dotyczącego czerpania korzyści ze swojej własności, gdzie przedmiotem tejże własności byłby kapitał wyrażony sumą pieniężną w danej walucie.

5.  W motywie 7 Dyrektyw 8 w aspekcie jej celów mowa o wewnętrznym rynku kredytów konsumenckich. Celem Dyrektywy nie było i nie jest stworzenie innego rynku wewnętrznych dla przedsiębiorców (usługowych instytucji finansowych) z obciążeniem zarazem dla konsumentów tj. kosztem ich zasadniczych należności czy ochrony (art. 22 Dyrektywy 2008). W sposób szczególny taka ochrona z Ustawy K czy z Dyrektywy 2008 r. będzie wykorzystywana sprzecznie z jej celem (przeznaczeniem), jeśli miałoby dojść zarazem do rażącego naruszeń praw konsumenta w innym aspekcie (art. 385 ¹ k.c.) czy stosowania nieuczciwych praktyk rynkowych w aspekcie Ustawy P czy Dyrektywy 2005. Nie bez znaczenia jest także, iż przy danym poziomie kosztów dla konsumenta dochodziłoby w praktyce do efektu zakazanego art. 22 ust. 2 Dyrektywy 2008 ( zakaz zrzekania się przez konsumentów praw przyznanych Dyrektywą 2008). Takie okoliczności – badane indywidualnie mogą stanowić (konkretny przypadek) nadużycie prawa materialnego w rozumieniu art. 5 k.c., jak i ogólnych zasad prawa unijnego (nie można powoływać się na normy unijne w sposób noszący znamiona m.in. nadużycia (C 155/20 i 187/20 pkt 120-122, C 251-16 ). Istotnie w zapisach traktatowych nie mamy literalnego odpowiednika regulacji np. art. 5 k.c., jednakże od lat orzecznictwo TSUE odwoływała się do tej zasady generalnej, która jest oczywista w każdym porządku prawnym każdego demokratycznego państwa prawa (art. 2 Konstytucji RP), a w szczególności na gruncie Karty Praw Podstawowych art. 54, przyjętej na terenie UE (tu odpowiednio i w związku z polsko-brytyjskim Protokołem co do KPP). Analogiczny zapis odnajdziemy także w art. 17 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Obywatela. Trzeba zarazem zauważyć, iż przepis art. 385 ¹ k.c. dotyczy każdej umowy i każdego przedsiębiorca, podobnie jak Ustawa P. W aspekcie zaś nabycia wierzytelności konsumenta z umowy o kredyt konsumencki dochodzą wyraźne, literalne ograniczenia z art. 22 Dyrektywy 2008. Ocena z kolei z art. 385 ¹ k.c. Umowy K nie miałaby znaczenia, albowiem Powódka dochodziła wierzytelności z innego tytułu, gdyż – jak zapisano w Przelewie – nabył powierniczo wierzytelności wynikające z sankcji kredytu darmowego, a ponadto w aspekcie art. 385 ¹ k.c. nie podnosił ani zarzutów, ani roszczeń w aspekcie podstawy faktycznej.

6.  Zgodnie z motywem 31 Dyrektywy celem obowiązków informacyjnych ma być umożliwienie konsumentom poznanie swoich praw i obowiązków, a informacje te winny być podane w sposób jasny i zwięzły (pkt 90 C 33-20 TSUE). Celem ustanowienia obowiązków informacyjnych nie jest więc samo w sobie zastosowanie sankcji kredytu darmowego i wykorzystanie tego środka ochrony konsumenta - dla wypracowania zysku przez innego przedsiębiorcę. Chodzi o to, aby konsument znał swe prawa oraz obowiązki, a jeśli tych praw i obowiązków nie poznał, aby był chroniony środkiem ochrony w postaci sankcji kredytu darmowego. Jest to zarazem sankcja poważna i w ujęciu praktycznym poważniejsza niż nawet nieważność całej umowy kredytu. Zatem zwrócenie uwagi na to czemu mają służyć obowiązki informacyjne, w tym z art. 30 Ustawy K jest istotne, aby przy stosowaniu sankcji zachować wszystkie cechy opisane motywem 47 Dyrektywy i art. 23 Dyrektywy 2008, to jest także proporcjonalność, obok skuteczności czy waloru odstraszającego. W tym miejscu należy powołać więc motyw 31 Dyrektywy 2008 (podkreślenia własne): (31) W celu umożliwienia konsumentom poznania swoich praw i obowiązków wynikających z umowy o kredyt powinna ona zawierać wszelkie niezbędne informacje podane w sposób jasny i zwięzły. (47) Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji stosowanych w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą i zapewnić ich wdrożenie. Wybór sankcji pozostaje w gestii państw członkowskich, lecz przewidziane sankcje powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

7.  Co do orzecznictwa TSUE należy wskazać, iż w świetle Traktatu o Unii Europejskiej i także Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dalej także Traktaty), Trybunał m.in. pełni rolę orzeczniczą w zakresie wykładni prawa poprzez orzeczenia prejudycjalne. Zatem nie ma uprawnień ustawodawczych, ale dokonuje wykładni prawa Unii Europejskiej odpowiadając na pytania prejudycjalne zadawane przez sądy państwa członkowskich (art. 267 TUE, dawny art. 234 TWE). Udzielając odpowiedzi na pytanie sądu, TSUE nie wydaje wyroku w sprawie prowadzonej przez sąd krajowy. Poniżej Sąd tutejszy odniesienie do kilku orzeczeń TSUE, z których jasno wynika, iż ocena indywidualnego przypadku należy do sądu krajowego, a TSUE wielokrotnie podkreśla na obowiązek sądu krajowego oceny i zbadania konkretnego przypadku m.in. na gruncie celów Dyrektywy 2008 jak i zakazu nadużycia prawa unijnego. TSUE w sprawie C – 714/22 - co najmniej dwukrotnie zaznaczył, iż ostateczna ocena i kwalifikacja poszczególnych zapisów umowy należy do sądu odsyłającego (krajowego) i to ten sąd odsyłający ma dokonać badania indywidualnego (m.in. pkt 63, 65, 74). W sprawie C 377-14 TSUE wyraźne wskazywał, iż do całkowitej kwoty kredytu, istotnie nie podlegają doliczeniu koszty, ale zarazem w żadnym miejscu nie wskazał, iż pożyczkodawca jest pozbawiony prawa naliczania odsetek od kredytu jaki udostępnia ze względu na cel przeznaczenia i aby te koszty w postaci tych odsetek od tej jego części nie były uwzględniane w całkowitym koszcie kredytu, a zatem w jego procentowanym wskaźniku tj. RRSO. Kolejny raz należy zaznaczyć, w Umowie K całkowita kwota kredytu (CKK) została podana odrębnie bez doliczenia do niej kosztów, w tym prowizji. Znanym jest, iż w załączniku do Dyrektywy znajduje się powołany wyżej w całości wzór. Wzór - de facto z matematyki finansowej - ma tu swoje odrębne znaczenie, albowiem nie sposób by było przyjąć, iż to poprzez ten wzór - ze specyficznymi znakami sumy Σ czy potęgowaniem z ujemnym i ułamkowym wykładnikiem „…(1+X) ^{( -S)}1 oraz odpowiednio ułamkową podstawą, także z elementem pierwiastkowania - konsument ma uzyskać precyzyjną informację, tak jak zapisano to literalnie w Dyrektywie. Umowa pożyczki to nie cytat z ustaw czy z załączników, Umowa ma podawać w sposób jasny i zwięzły informacje, jakie ma odczytać konsument dla siebie. Poza tym, także w tej sprawie TSUE podkreślił, iż to sąd krajowy dokonuje badania i wyciąga wnioski oraz stosuje sankcje w przypadku stwierdzenia naruszenia, pod warunkiem zarazem, iż te sankcje spełniają wymogi ustanowione art. 23 Dyrektywy, zatem o ile m.in. są proporcjonalne (skuteczność, odstraszenie i proporcjonalność). Poza tym w tej też sprawie TSUE wskazał za art. 22 ust. 2 Dyrektywy 2008 (pkt 15), iż państwa członkowskie zapewniają, by konsumenci nie mogli zrzekać się praw przyznanych im na mocy przepisów prawa krajowego wprowadzających w życie niniejszą dyrektywę lub do niej się odnoszących. Z kolei ze spraw C 155/20 i 187/20 (rozpatrywane w łącznie ze sprawą C 33/20) wynika stanowisko co do braku ochrony dla działań stanowiących nadużycie prawa, prawa unijnego. TSUE wskazywał m.in., iż należy zbadać czy korzystanie przez konsumenta z przysługującego mu prawa (tam chodziło o odstąpienie od umowy) nie ulega ograniczeniu w efekcie zastosowania ogólnej zasady prawa Unii, według której „podmioty prawa nie mogą powoływać się na normy prawa w sposób noszący znamiona oszustwa lub nadużycia.” (podkreślenie własne). Tym bardziej więc dotyczyć to będzie sytuacji, gdzie powodem nie jest konsument, ale przedsiębiorca, który poprzez cesje powiernicze prowadzi własną działalność gospodarczą dochodząc w tej i innych sprawach zapłaty w 50 % na swoją rzecz – jak wskazuje Przelew.

8.  Mając na uwadze poczynione ustalenia oraz powołane przepisy prawne i wskazania co do ich wykładni Sąd Rejonowy ocenił, iż roszczenie Powódki jest niezasadne, przy czym niezasadność ta wynika po pierwsze z przyjęcia braku podstaw do zastosowania sankcji kredytu darmowego, albowiem nie ma podstaw do przyjęcia naruszeń opisanych w pozwie w aspekcie art. 30 ust. 1 pkt 6, 7, 10, 11, 12 i 15 w zw. z art. 45 ust. 1 Ustawy K tj. takich w których można byłoby przyjąć, iż konkretny Konsument nie poznał swoich praw i obowiązków z Umowy K (jasny, zwięzły) w rozumieniu celów Dyrektywy 2008. Ponadto, powoływany w ramach legitymacji czynnej Przelew w aspekcie art. 22 ust. 2 Dyrektywy 2008 zmierza do obejścia tego zakazu i stanowi nadużycie prawa unijnego w zakresie celu Dyrektywy 2008 ochrona praw konsumentów i harmonizacja rynku kredytów konsumenckich. Dyrektywa 2008 i sankcja kredyt darmowego nie miała na celu budowanie rynku czy zysków po stronie przedsiębiorców kosztem (w tym wypadku aż w 50 % ) kosztem konsumentów. W tej sprawie zarazem nie było podstaw do uznania, iż termin zawity z art. 45 Ustawy K nie został dotrzymany. Umowa K pozostaje w trakcie jej wykonywania, nie została wypowiedziana. Zarazem z uwagi na zakres Przelewu jak i podstawę faktyczną roszczenia z odwołaniem się do Oświadczeń S1 i S2 Sąd nie mógł orzec czy ocenić żądania zapłaty poza zakresem tej legitymacji czy podstawy (art. 187 k.p.c., art. 321 k.p.c.) a nie tylko zmiana kwalifikacji prawnej (art., 156 ² k.p.c.). Przedmiotem Przelewu nie były wszelkie wierzytelności Konsumenta z Umowy K, ale tylko wynikające z powoływanej sankcji kredytu darmowego. Zarazem wyliczenie z pozwu co do kwoty żądania jest niepoprawne w zakresie twierdzenia, iż Pozwany pobrał prowizję w kwocie 4.137,12 zł (Umowa K określiła taką Prowizję, ale w tej kwocie wedle stanu na 31.08.2023 r. nie została jeszcze pobrana).

9.  Co do pierwszej ze wskazanych przyczyn Sąd Rejonowy wskazuje:

a)  nie doszło do naliczania odsetek od „kredytowanych kosztów” – z Umowy K wynika jednoznacznie, iż odsetki umowne kapitałowe (podane w Umowie K) były naliczane od kwoty kredytu 28.000 zł od CKK;

b)  Prowizja w kwocie 4137,12 zł (które nie z pewnością stanowi 50 % CKK) nie była kredytowana, a istotnie miała być zapłacona w ratach po 57.96 zł miesięcznie – 72 raty;

c)  Prowizja jako koszt kredytu została uwzględniona w RRSO, gdyż RRSO wskazuje na koszty kredytu w ujęciu procentowym, zatem musi uwzględniać i prowizje odsetki od kredytu (pozycja co oczywiste z wzoru – spłat), zaś CKK zostało uwzględnione przy RRSO przy wyliczeniu – pozycja wypłat;

d)  CKZ całkowita kwota do zapłaty prawidłowo uwzględnia CKK, odsetki umowne (podane odrębnie kwotowo), Prowizję – wyliczenie arytmetyczne także jest poprawne;

e)  CK – całkowity koszt kredytu też podano prawidłowo: Prowizja, Odsetki Umowne; a co więcej podano nadto informacje o innych opłatach jak i szacunkowe koszty sądowe, egzekucyjne; dla jasności w CK nie zostały uwzględnione żadne „odsetki od kosztówczy prowizji”, albowiem Umowa K nie przewidywała odsetek od kosztów, a jedynie od kredytu 28.000 zł;

f)  istotnie Umowa K nie cytuje całości ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych czy ustawy kosztach komorniczych, ale nie ma takiego wymagania ani w Ustawie K, ani w Dyrektywie 2008 i tego rodzaju oczekiwanie byłoby nieporozumieniem w aspekcie zwięzłości i jasności informacji; co więcej z Umowy K wynika podanie i to w rzeczowym w rozsądnym zakresie danych o opłatach czy kosztach egzekucji;

g)  Umowa K nie zawiera odrębnych definicji odsetek maksymalnych i stopy referencyjnej NBP; przepisy art. 30 Ustawy nie wymagają podania takich definicji; Umowa K podaje zgodnie z Ustawą K: stopę, warunki stosowania tej stopy, a także okresy, warunki i procedury zmiany stopy oprocentowania i podaje indeks stopę; co więcej jeśli idzie o pojęcie odsetki maksymalne jest to pojęcie znane i dla przeciętnego i rozsądnego konsumenta nie powinno stanowić zagadnienia złożonego skoro wynika z podstawowego aktu prawa (powszechne znanego) Kodeks cywilny z 1964 r. i jest opisane od lat tymże aktem; co więcej w dobie Internetu, stron internetowych i Konsumenta – który posługuje się terminami takimi jak cesjonariusz i cedent, zawiera umowy przelewu powierniczego i ma dostęp do stron internetowych i potrafi skorzystać z oferty kredytu nawet przedsiębiorcy zagranicznego – nie sposób uznać, iż termin odsetki maksymalne wymaga aż definicji; co więcej Powódka nie wskazała, aby ten konkretny Konsument takiego wyjaśnienia potrzebował; co do definicji stopy referencyjnej NBP to należy podnieść, iż podawania takich definicji naruszałoby założenia co do zwięzłości umów jak i prostego języka; definicja ta bowiem odwołuje się do operacji banku centralnego, rynku międzybankowego; oczywiście nie można wykluczyć iż takie terminy nie byłyby obce dla Konsumenta, ale jeśli tak to definicja tym bardziej będzie zbędna;

h)  Umowa K określa skutki odstąpienia od Umowy K; termin, zwrot kwoty kredytu, odsetki dzienne; art. 30 ust. 1 pkt 15 nie zawiera wymogu dotyczącego podania opisu czy wykładni że umowę kredytu traktuje się jakby nie była zawarta; w ogóle to oczekiwanie odstaje od powołanych przepisów, które nie stawiają takiego wymagania i nie do końca jest zrozumiałe;

i)  nie doszło do naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 10 w aspekcie art. 45 Ustawy K; jest to kolejny zarzut nie odpowiadający prawu i pomijający treść tych przepisów; to że Powód ma więcej oczekiwań niż te wynikające z Ustawy K czy Dyrektywy 2008 nie oznacza stworzenia nowej normy prawnej; co więcej nie wynika, aby te dodatkowe (ponad wymagania) informacje, miały mieć jakiekolwiek znaczenie dla Konsumenta; można ewentualnie przypuszczać, iż gdyby Konsument istotnie otrzymał takie informacje o skutkach ewentualnej sankcji zastanowiłby się czy w jego interesie leży zawarcie Przelewu na poziomie 50 % i to także w żaden sposób nieoszacowanych; przepis dotyczy informacji o kosztach ponoszonych i ich zmianach, a nie o ewentualnie czy teoretycznie zwracanych, gdyby hipotetycznie doszło do złożenia i to skutecznie oświadczenia z art. 45 Ustawy K; zresztą na jaki etap ewentualne koszty zwracane miałyby być szacowane 1 miesiąc po, 1 rok po zawarciu Umowy K czy w całości po spłacie; i kolejna uwaga, sama Powódka żadnych nawet szacunkowych wyliczeń nie podaje Konsumentowi w Przelewie; jeśli Przedsiębiorca stawia oczekiwania skądinąd wykraczające ponad ustawy, dyrektywy, drugiemu Przedsiębiorcy, to należy pamiętać, iż takie zarzuty stanowią de facto broń obosięczną w procesie; gdyby oczekiwania z pozwu przełożyć w ramach art. 385 ¹ k.c. na zapisy Przelewu, to Przelew musiałby być uznany za nieważny w całości albo bezskuteczny w wielu zapisach;

j)  nie jest zasadny zarzut co do sprawy oprocentowania stałego z art. 30 ust. 1 pkt 6 Ustawy K, a nawet jest trudny do zrozumienia; przepis ten wymaga wskazania stopy, warunków stosowania tej stopy, a także wskazania na okresy, warunki i procedury zmiany stopy oprocentowania wraz z podaniem indeksu lub stopy referencyjnej, o ile ma zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu; ponadto jeżeli umowa o kredyt konsumencki przewiduje różne stopy oprocentowania, informacje te podaje się dla wszystkich stosowanych stóp procentowych w danym okresie obowiązywania umowy; Umowa K zawiera te dane i podaje, iż umówiona między stronami stopa oprocentowania kredytu jest stała i wynosi 10,99 %; z kolei ust. 2 § 3 dotyczy aspektu zmian dokonywanych przez ustawodawcę czy zmian w zakresie odsetek maksymalnych z uwagi na art. 359 k.c.; takie zmiany nie są zmianami umówiony przez Strony Umowy K, ale wskazują – informacja dodatkowo dla konsumenta, iż na wypadek zmiany tychże odsetek maksymalnych, umówiona jako stała stopa oprocentowania ulegnie obniżeniu; interpretacja z pozwu nie jest do końca logiczna, gdyż oznaczałaby uznanie i to wbrew zapisom ustawy, iż nie ma możliwości wyznaczenie stopy stałej, bo w każdej sytuacji teoretycznie możliwa jest „zmiana” z uwagi na zmiany niezależne od Umowy i jej Stron, ale zmiany ustawowe; co więcej, jeśli przyjąć za pozwem, iż stopa jest ewidentnie zmienna, to skoro jest to ewidentne to nie sposób uznać, iż konsument nie otrzymał informacji w Umowie K;

10.  Jeśli chodzi o drugą przyczynę wskazaną w punkcie 8 Części D uzasadnienia, to nawet jeśli wbrew prawu i wbrew danym z Umowy K przyjąć, iż jakieś niedociągnięcia są to roszczenie zgłoszone przez Powoda – Przedsiębiorcę, który z Konsumentem zawiera umowę Przelewu o takiej treści jak załączona do pozwu, to roszczenie Powódki stanowi nadużycie prawa unijnego, albowiem nie zmierza do ochrony prawa konsumenta i ujednolicenia rynku kredytów konsumenckich, ale zmierza do wypracowania zysku przez Powódkę w zakresie swego przedsiębiorstwa w zakresie obrotu wierzytelnościami konsumenckim i to kosztem w tym wypadku tego Konsumenta na poziomie 50 %. Oczywiście wypracowanie zysku nie jest nielegalne i rozwój przedsiębiorczości jest jak najbardziej wskazany i celem przedsiębiorców jest wypracowanie zysku, gdyż bez tego prowadzenie przedsiębiorstwa nie ma ekonomicznego uzasadnienia; ale nie oznacza to, że ma się to odbyć nieuprawnionym obciążeniem konsumentów i kosztem pozbawiania przyznanej im ochrony. Celem Ustawy K i Dyrektywy 2008 w aspekcie art. 22 ust. 2 tej Dyrektywy nie było i nie jest ochrona konsumenta na poziomie 50 %. W tej sprawie jak i w wielu innych Sąd obserwuje ( i będzie rozważał skierowanie do Prezesa UOKiK pisma – informacji, gdyż ujawnione do tej pory przelewy różnych przedsiębiorców, najwyraźniej mają charakter masowy), iż prawa konsumenta przestały de facto mieć znaczenie albo mają znaczenie drugorzędne, względnie 50 %. Oczywiście wszystko zależy od konkretnego przypadku i rodzaju Umowy, kwot itd. Przy umowie o kredycie konsumenckim mamy wyraźny zakaz. Zakaz z art. 22 ust. 2 Dyrektywy 2008 nie może być obchodzony Przelewami powierniczymi na poziomie 50 %. Jest to szczególnie rażące, w sytuacji, kiedy Przelew (art. 385 ¹ k.c., Ustawa P, Dyrektywa 2005) nie wyjaśnia Konsumentowi choćby szacunkowo, na jakim poziomie kwotowym może otrzymać środki. O ile na podstawie Umowy K Konsument jest w stanie ocenić, jakie obciążenie jego budżetu będzie w trakcie Umowy jak i w ujęciu miesięcznym, to na podstawie samej umowy Przelewu nie ma takiej możliwości. Powódka oczekuje wyjaśnień czy definicji ponad art. 30 Ustawy K, ale sama zwalnia siebie z takich wyjaśnień przy Przelewie względem Konsumenta (art. 385 ¹ k.c.). Oczywiście można przyjąć, iż Przelew jest jasny, albowiem dane do wyliczeń wynikają z Umowy K, ale wówczas nie można stawiać zarzutów Umowie K nie stawiając tym samym zarzutów umowie Przelewu. W każdym razie roszczenie Powódki w tej sprawie podlegałoby oddaleniu także z tej dodatkowej przyczyny z art. 5 k.c. w zw. z art. 22 ust. 2 Dyrektywy 2008. Aby jeden podmiot –stawiał zarzuty drugiemu podmiotowi, trzeba pamiętać iż co do zasady powinien być wolny sam od takich zarzutów, albowiem wyroki wydawane przez sądy powszechne mają stanowić wyraz sprawowanego wymiaru sprawiedliwości.

11.  Kolejną sprawą jest wysokość dochodzonej kwoty. Na dzień 31.08.2023 r. – wedle podstawy powództwa można mówić o zapłacie prowizji w kwocie 637,56 zł , gdyż Prowizja umówiona Umową K była spłacana w ratach. Co do odsetek, to rzeczywiście byłaby to kwota 2961 zł. Zatem teoretycznie w aspekcie samej tylko wysokości powództwo w części byłoby także niezasadne.

12.  Mając na uwadze powyższe, powództwo zostało oddalone jak w punkcie 1 wyroku. W punkcie 2 zamieszczono orzeczenie o kosztach procesu. Pozwanej Spółce należny był zwrot kosztów procesu w całości jako stronie wygrywającej wraz z odsetkami wedle norm przepisanych - art. 98 k.p.c. Odpowiadały one kosztom zastępstwa procesowego i opłacie skarbowej – 1817 zł. Spisu kosztów czy szerszego wniosku Pozwana nie składała.

09.04.2025 r.

ZARZĄDZENIE

(...)

09.04.2025 r. (nieobecność 03.04.-07.04.2025 r.)