Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

do wyroku z dnia 12 lipca 2024 r.

Powodowie: R. B., R. L. (1), M. Z., K. V., I. G. (1), J. W., T. Ł., B. Ł., W. P., J. P., A. M. - reprezentowani przez Pełnomocnika procesowego - wytoczyli przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. powództwo wnosząc o zakazanie Pozwanej Spółce emitowania dźwięków i drgań w godzinach pomiędzy 22 wieczorem a 6 rano z budynku przy ul. (...) w W. o natężeniu ponad 50 dB. Ponadto Powodowie wnieśli o zasądzenie od Pozwanego na ich rzecz kosztów postepowania według norm przepisanych. Wraz z pozwem złożono wniosek o udzielenie zabezpieczenia na czas trwania postępowania przez nakazanie wstrzymania emitowania muzyki o natężeniu dźwięku przekraczającego 70 dB. W uzasadnieniu podano, że Powodowie są właścicielami lokali mieszkalnych znajdujących się budynku przy ul. (...) w W.. Obok budynku Powodów, w budynku ul. (...) prowadzony jest klub muzyczny (...). Lokal, w którym znajduje się klub nocny stanowi własność Spółdzielni (...), a jego najemcą jest Pozwana Spółka, która prowadzi wyjątkowo uciążliwą dla okolicznych mieszkańców działalność. Klub nocny (...) bardzo głośno odtwarza muzykę, która ma charakter dudniący i basowy. Lokal, w którym klub jest prowadzony nie nadaje się do takiego wykorzystywania przez fakt, że nie ma on adekwatnej izolacji akustycznej. Emisja omawianych hałasów i związanych z nimi drgań uniemożliwia normalne funkcjonowanie w lokalach mieszkalnych przy ul. (...). Hałasy zakłócają nocny spoczynek mieszkańców, występująca sytuacja jest sprzeczna z obowiązującymi przepisami i normami społecznymi. Uzasadniono wniosek o udzielenie zabezpieczenia. W zakresie prawa wskazano na art. 144 k.c., 222 k.c. Próby pozasądowego rozwiązania sporu nie przyniosły efektu.

Postanowieniem z dnia 07 lipca 2022 r. udzielono zabezpieczenia dla roszczenia Powodów poprzez nakazanie Pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wstrzymania emitowania muzyki o natężeniu dźwięku przekraczającego 70 dB w godzinach pomiędzy 22.00 wieczorem a 06.00 rano z budynku przy ul. (...) w W. (postanowienie k. 76).

Odpis pozwu został doręczony stronie Pozwanej na adres jej siedziby i uznany za skutecznie doręczony z dniem 12 sierpnia 2022 r. ( k. 189).

W dniu 08.09.2022 r. do sprawy zgłosił się Pełnomocnik procesowy Pozwanej Spółki i zapoznał się z aktami ( k. 190).

Pismem z daty 13 września 2022 r. Pozwana: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedziba w W. reprezentowana przez pełnomocnika procesowego z ostrożności procesowej wniosła o dopuszczenie niniejszego pisma zawierającego się ustosunkowanie do pozwu. Pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialności z siedzibą w W. wnosił o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od Powodów na rzecz Pozwanej kosztów postepowania w sprawie, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana wskazywał, iż decyzja (Zarządu Dzielnicy i SKO) o zmianie sposobu użytkowania lokalu w budynku przy ul. (...), jest prawidłowa, a wyrok WSA z 2022– powoływany przez Powodów – został zaskarżony do NSA. Pozwany podnosił, iż stwierdzone nieprawidłowości zostały usunięte poprzez dokonanie dodatkowej izolacji akustycznej, a po tych pracach zostały wykonane oględziny z potwierdzeniem, iż prace zostały wykonane zgodnie z zaleceniami. Pozwany zarzucał, iż żądanie Powodów jest sprzeczne z zasadą swobody działalności gospodarczej oraz orzeczeniami organów administracyjnych, które dopuściły do prowadzenie klubu muzycznego. Wskazana na nagminne zgłoszenie ze strony P. Z. (1). Wskazywano na brak związku sprawy przed Sądem Okręgowym o ochronę dóbr osobistych ze sprawą niniejszą. Pozwana zarzucała także, iż żądanie jest nieprecyzyjne, albowiem nie wskazuje, w którym miejscu natężenie nie może przekraczać dźwięku – drgań.

Pismo Pozwanego zostało przyjęte – zarządzenie k. 228 pkt 3. Postanowieniem z dnia 21.11.2022 r. został dopuszczony dowód z opinii biegłego na okoliczności wskazane przez Pozwanego ( k. 235).

Wniosek Pozwanego o uchylenie zabezpieczenia został zwrócony na podstawie art. 130 ^1a k.p.c. i 130 ² k.p.c. ( k. 287). Braki uzupełniono przy piśmie z 31.07.2023 r. ( k. 290-293). Pełnomocnik Powodów został zobowiązany w ramach art. 226 ¹ k.p.c., wysłuchanie ( k. 295). Powodowie zajęli negatywne stanowisko w przedmiocie wniosku w piśmie z 06.10.2023 r. ( k. 302). W dniu 13.12.2023 r. wpłynęła do Sądu opinia powołanego Biegłego ( k. 304 i następne).

Postanowieniem z dnia 15.12.2023 r. Sąd rozpoznał wniosek Biegłego w zakresie jego należności w związku z wydaniem opinii. Z uwagi na niewystarczającą zaliczkę Pozwanego, kwota pozostałą 3.787,89 zł została przyznana i wypłacona ze Skarbu Państwa. Postanowienie nie było skarżone.

Zastrzeżenia do opinii przedstawiła Pozwana wnosząc o wydanie opinii uzupełniającej przy piśmie z 10.01.2024 r. Pozwany został wezwany do uiszczenia zaliczki 1500 zł w związku z tym wnioskiem. (k. 332 i następne).

W kwietniu 2024 r. doszło podziału referatu i skierowania sprawy na ponowne losowaniu 19.04.2024 r. W dniu 23.04.2024 r. – z uwagi na liczbę nowo przydzielanych w związku z kolejnym podziałem referatu , udzielono informacji, zaś 29.05.2024 r. wyznaczono rozprawę, udzielono informacji, zakreślono termin z art. 205 ³ § 2 k.p.c. Wezwano Powodów i za Pozwanych 2 wskazanych członków zarządu , zaś Pełnomocników zobowiązano do zapewnienia stawiennictwa Stron, przy czym po stronie Powodów co najmniej 2 osób posiadających największą wiedzę. Nadto wezwano świadków z pozwu, a Pełnomocnika Powodów zobowiązano do zapewnienia ich stawiennictwa ( k. 377-378). Wezwanie dla członków zarządu Pozwanego wysłano na dane adresowe wynikające z pism Pozwanego. Wydano także postanowienie ( k. 376) w przedmiocie wniosku Pozwanego o uchylenie zabezpieczenia.

Co do uwagi Pozwanej w aspekcie nieprecyzyjności pozwu, Sąd w poprzednim, jak i obecnym składzie nie dostrzegł braków formalnych, zaś dane lokalizacyjne miejsce prowadzenie Klubu zostały podane. Nadto pozostaje to również jasne w aspekcie powołanej przez Pozwaną dokumentacji, w tym urzędowej opisujące sprawę przyłączenia pomieszczenia (...). Oznaczenie zaś informacyjne od strony bardziej eksponowanej ulicy nie podważa istnienia budynku (...), który sama Pozwana wskazuje jako swój adres. Nie ma też podstaw do wkraczania przez Sąd w zakres żądania Powodów – art. 187i 321 k.p.c.

Na rozprawę stawili się Pełnomocnicy Stron, którzy zajęli stanowiska jak dotychczas. Stawili się dwoje Powodów – zgodnie z wezwaniem. Nie stawił się żaden z Członków zarządu Pozwanej, przy czym obaj byli skutecznie wezwani i nadto Pełnomocnik Pozwanych był obowiązany do zapewnienia ich stawiennictwa. Ze stanowiska przekazanego na rozprawie wynikało, iż Członkowie zarządu Pozwanej sami decydowali, który z Nich ma się stawić i wybrali T. W., który ok. 15:00 na dzień przed rozprawą przesłał e-mail o „zapaleniu nerwu kulszowego”. Drugi z wezwanych Członków nie nadesłał żadnego usprawiedliwienia, a był wezwany. Pełnomocnik Pozwanych wnosiła o ich przesłuchanie na następnym terminie o uznanie ich nieobecności za usprawiedliwioną. Nie wpłynęło żadne zaświadczenia od lekarza sądowego ani informacja o braku dostępu do takiego lekarza. Żaden z członków zarządu Pozwanego nie podjęli korespondencji w sprawie, także wielu z Powodów nie podjęło korespondencji, przy czym 2 Powodów się stawiło zgodnie z nałożonym zobowiązaniem i wezwaniem, w tym Ten, który nie nadesłał nawet e-maila.

Wnioski Pełnomocnika Pozwanego nie zostały uwzględnione, albowiem przedstawione okoliczności nie uzasadniały ich uwzględniania. W szczególności nie jest dopuszczalne, aby w odpowiedzi na wezwanie dla 2 Członków zarządu Pozwanego – Członkowie zarządu decydowali poza sądem i wbrew wezwaniom, który z nich ma się stawić, co skutkowało – jak pokazuje – ta sprawa, iż nie stawił się wbrew wezwaniu żaden z nich. Taki sposób działania zmierza do przewlekania postępowania, a z uwagi na zapisy o prawie do sądu w aktach prawa krajowego jak i międzynarodowego sąd ma obowiązek przeciwdziałać przedłużaniu procesu, gdyż w przeciwnym razie dochodzi do naruszenia prawa do sądu strony przeciwnej i zasady równego traktowania uczestników takiego sporu (art. 3 k.p.c., art. 6 § 1 k.p.c., art. 156 k.p.c., art. 214 ¹ k.p.c., art. 242 ¹ k.p.c.). Co więcej, nawet przy dochowaniu zapisów prawa, działanie w postępowania sądowym nie mogłoby prowadzić do nadużywania praw procesowych.

Stanowiska Stron zostały zaprezentowane przed Sądem przez ich Pełnomocników, którzy reprezentowali Strony na rozprawie, w tym z odwołaniem się do złożonych pism ( k. 482-484).

FAKTY. DOWODY

(a)

A.  Przy ulicy (...) w W. znajdują się budynki, w tym z lokalami mieszkalnymi i usługowymi o nr (...). Ulica ta znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie ulicy (...), w tym oznaczonej numerem (...). Jeszcze w 2014 r. przy ul. (...) znajdował się lokal w postaci pomieszczenia dawnej księgarni (...).” jaki należał do Spółdzielni (...) w W. (dalej także Spółdzielnia). Mimo różnych oznaczeń numerycznych budynki te nie są posadowione w odległości od siebie, ale sąsiadują ze sobą. W.w. pomieszczenie dawnej księgarni przy ul. (...) zostało przekształcone w lokal gastronomiczny. Jednocześnie ma ono swoje połącznie z lokalem, zatem z dostępem także od ul. (...). Na tej ulicy z kolej znajduje się droga publiczna dwujezdniowa, z torami tramwajowym, a po drugiej stronie m.in. znajduje się Muzeum Narodowe. Przy ulicy (...) ma swoją siedzibę (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej także Spółka), która prowadzi tu Klub (...) w tych pomieszczeniach, przy czym sam Klub oznaczany jest od bardziej eksponowanej strony Al. (...) w W. (drugie wejście od strony Al. (...)). Spółka wynajmuje lokal na potrzeby Klubu od użytkownika wieczystego tj. w.w. Spółdzielni. De facto są to dwa pomieszczenia, choć połączone i zajmowane przez Spółkę prowadząca Klub. W budynku numer (...) przy ul. (...) mieszka od lat P. Z. (1) (dalej także P. Z. (1)). Z kolei właścicielami lokali w budynku przy ul. (...) są: R. B., R. L. (1), M. Z., K. V., I. G. (1), J. W., T. Ł., B. Ł., W. P., J. P., A. M. (dalej także Właściciele(...)). Lokale przy ulicy (...) są często przez ich (...) wynajmowane osobom trzecim m.in. przez I. G. (1) i R. L. (2). Udostępniane są też lokale turystom poprzez platformę booking.com. W ramach wyodrębnionych lokali przy ul. (...) jak i (...) ukonstytuowały się Wspólnoty, które m.in. brały udział w postępowaniu administracyjnym w sprawie w.w. pomieszczeń i zmiany użytkowania na lokal gastronomiczny pomieszczeń dawnej księgarni.

{Załączniki do pozwu i do odpowiedzi na pozew, w tym Decyzja (...) k. 202 i następne – art. 243 ¹ i odpowiednio art. 243 ¹, 244k.p.c., 308-309 k.p.c., opinia biegłego – art. 278 k.p.c., w części zeznania świadków P. Z. i R. D. – art. 271, 258 k.p.c., w części zeznania Powodów – art. 299 k.p.c., art. 231, 233 k.p.c.}.

B.  Od lat miały miejsce sprawy w zakresie zakłócenia ciszy, spokoju, spoczynku nocnego. Jako pokrzywdzony w sprawach tych występował P. Z. (1). Sprawy toczyły się przeciwko osobom odpowiedzialnym za zakłócenia, imprezy w Klubie i były kwalifikowane z art. 51 Kodeksu wykroczeń. P. Z. (1) od bardzo wielu lat kieruje zawiadomienia w tym przedmiocie, wnosi o interwencje do Policji i jest zaangażowany w sprawy dotyczące występujących zakłóceń od lat jako członek Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości (...); m.in. brał udział w sprawie administracyjnej dotyczącej zmiany przeznaczenia na lokal gastronomiczny. W jednej ze spraw VI W 2417/04 był prowadzony dowód z opinii biegłego w sprawie hałasu emitowanego przez Klub. Także najemcy czy inne osoby korzystające z lokali (...) (...) zgłaszali zakłócenia ciszy nocnej wskazując na uciążliwą, głośną muzykę, basy przechodzące w drgania. Ponadto zauważono też niepokojące i niestosowne zachowania osób opuszczających Klub. Nie w każdym wypadku interwencji Policji, funkcjonariusze po przybyciu na miejsce potwierdzili zakłócenie ciszy i nie w każdym wypadku interwencja czy zgłoszenie kończyły się wyrokiem s z art. 51 Kodeksu wykroczeń. Właściciele 11, ich lokatorzy nie wskazywali, aby przeszkadzał im hałas w postaci ruchu ulicznego, odgłosy tramwajów. Policja nie interweniowała w sprawie zakłócenia ciszy, w tym nocnej z powodu muzyki w Muzeum Narodowym. Właściciele (...)nie zgłaszali zakłóceń głośną muzyką basową ze strony innych lokali. W budynku nr (...) czy (...)nie została ujawniona działalność innego takiego klubu jak Klub (...).

{Miejsce położenia – niesporne, fakt powszechnie znany – art. 229, 2281 § 1 k.p.c., fakt spraw wykroczeniowych, wydanych wyroków skazujących z zakresu zakłócania ciszy nocnej wyraźnie niezakwestionowany, brak sporu także co do tego, iż nie w każdym wypadku potwierdzono zakłócenie – art. 230 k.p.c., 229 k.p.c., załączniki do pozwu – art. 243 ¹, 245 k.p.c., a także odpis wyroku w sprawie K – art. 244 k.p.c. w zw. z art. 11 k.p.c., w części zeznania świadka R. D. i P. Z. – art. 258, 271 k.p.c.}.

C.  (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej też Spółka) pozostaje wpisana do KRS od 2008 r. Od 2014 r. swoją siedzibę ma zarejestrowaną pod adresem (...) w W.. Spółka – wedle wpisów w KRS - prowadzi działalność gospodarczą w następującym zakresie:

a)  56, 10, a, restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne,

b)  56, 21, Z, przygotowywanie i dostarczanie żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering),

c)  56, 30, Z, przygotowywanie i podawanie napojów,

d)  10, 11, Z, przetwarzanie i konserwowanie mięsa, z wyłączeniem mięsa z drobiu,

e)  10, 12, Z, przetwarzanie i konserwowanie mięsa z drobiu,

f)  10, 13, Z, produkcja wyrobów z mięsa, włączając wyroby z mięsa drobiowego,

g)  10, 20, Z, przetwarzanie i konserwowanie ryb, skorupiaków i mięczaków,

h)  10, 32, Z, produkcja soków z owoców i warzyw 9 1 - 10, 85, z, wytwarzanie gotowych posiłków i dań.

We wpisach w KRS w Rubryce 1 z Działu (...) nie została podana – zgłoszona w stosunku do Spółki działalność oznaczona (...) (...) (działalność sportowa, rekreacyjna, rozrywkowa). Wspólnikami i zarazem członkami zarządu są Ł. K. i T. W..

{Dane jawne z KRS , oznaczenia w (...) okoliczności powszechnie znane z racji ujawnienia, publikacji - art. 228 § 1 k.p.c., wydruk KRS w aktach – art. 244 k.p.c.}.

D.  W aspekcie pomieszczeń zajmowanych przez Spółkę, prowadzony Klub toczyły się postępowanie administracyjne i sądowoadministracyjne jak poniżej.

1.  Decyzją z dnia 18 czerwca 2010 (...), Powiatowy Inspektor nadzoru Budowalnego dla (...) W. nałożył na Spółdzielnię (...) obowiązek przywrócenia poprzedniego sposobu użytkowania lokalu użytkowego przebudowanego dla potrzeb działalności muzycznej nocnego klubu muzycznego (...) w budynku przy ul. (...). J. (...) w W. bez wymaganego przepisami Prawa budowalnego zgłoszenia zmiany sposobu użytkowania właściwemu organowi (dalej także Decyzja (...)).

2.  Z uwagi na niewykonanie obowiązku wynikającego z Decyzji (...) Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowalnego na podstawie tytułu wykonawczego (...) (...) nr (...) z dnia 19.12.2013 r. wszczął w stosunku do Spółdzielni postępowanie egzekucyjne w administracji (dalej także Egzekucja A).

3.  Decyzją nr (...) o warunkach zabudowy z daty 27 listopada 2014 r. ustalono warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu ul. (...) W., oraz jego zabudowy dla inwestycji na: zmianie sposobu użytkowania pomieszczeń d. księgarni (...) na poziome parteru, antresoli i piwnicy z przeznaczeniem na gastronomię i przyłączenie do istniejącego lokalu gastronomicznego. Zgodnie z wnioskiem wnioskodawca Spółdzielnia (...) zamierzała przeznaczyć posiadane pomieszczenia na działalność gastronomiczną. W decyzji zapisano, że „z uwagi na możliwą intensyfikację uciążliwości dotychczasowej działalności powiększonego aktualnie lokalu gastronomicznego – de facto klubu nocnego z działalnością dyskotekowo – muzyczną, status stron w postepowaniu przyznano również wspólnotom mieszkaniowym budynków przylegających do obiektu, którego wniosek dotyczy – tj. wspólnotom (...) i (...). W decyzji podano zarazem, iż kwestia podnoszonych uciążliwości wykraczała poza zakres właściwości postępowania dotyczącego ustalenia warunków zabudowy, a zarazem w decyzji mowa o zmianie pomieszczenia (...) na lokal gastronomiczny nie zaś na lokal rozrywkowy czy muzyczny. W zakresie wymagań dotyczących ochrony osób trzecich podano m. in., że w projekcie budowlanym, należy stosować rozwiązania chroniące interesy osób trzecich przed m. in. uciążliwościami powodowanymi przez hałas, wibracje, zakłócenia elektryczne. W uzasadnieniu decyzji odnotowano oświadczenia przedstawicieli Klubu w aspekcie 2 pomieszczeń, istniejącego de facto połączenia oraz, iż nie prowadzą w przedmiotowej części parteru działalności dyskotekowej, a lokale połączone były ze sobą zawsze (dalej także Decyzja (...)). Decyzja (...) nie była zezwoleniem na prowadzenie działalności klubu muzycznego w lokalu – nie tego dotyczył wniosek Spółdzielni.

4.  Od Decyzji (...) r. złożono odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, które decyzją z daty 08 września 2015 r. utrzymał zaskarżoną Decyzję (...) w mocy co do Lokalu (...). Także SKO wskazało na zakres swojej właściwości wskazując na lokal gastronomiczny i oznaczenie (...) oraz wystarczające określenie usługi gastronomiczne (dalej także Orzeczenie SKO 2015). Także to Orzeczenie SKO nie dotyczyło zezwolenia na prowadzenie działalności klubu muzycznego w lokalu – nie tego dotyczył wniosek Spółdzielni. SKO wskazywało na lokal gastronomiczny i usługi gastronomiczne.

5.  Obowiązek nałożony na podstawie jeszcze Decyzji (...) dotyczący prowadzenia klubu muzycznego w lokalu nie został wykonany, ani w 2011, ani w 2012, ani w 2013 r. W 2013 r. przeciwko Spółdzielni wszczęto postępowanie egzekucyjne. W styczniu 2014 r. Spółdzielnia zobowiązywała się do przywrócenia stanu poprzedniego, a jednocześnie nie czyniąc tego, w marcu 2014 r. skierowała wniosek do Zarządu Dzielnicy (...). W. o zmianie sposobu użytkowania lokalu (...) na lokal gastronomiczny i przyłączenie do innego lokalu gastronomicznego (posiadającego skądinąd także wejście od Al. (...)). Z kolei między tymi datami (...) stwierdził w lutym 2014 r. przywrócenie stanu poprzedniego i odstąpił od czynności. Decyzja ta została prawomocnie uchylona wyrokiem WSA z 02.03.2015 r. VII Sa /Wa 1581/14. (...) ponownie odstąpił od czynności egzekucyjnych w 2016 r. , a ostatecznie w 2021 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w M. orzekł o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wszczętego w 2013 r. Wyrokiem z dnia 17 maja 2022 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. po rozpoznaniu sprawy ze skargi Rzecznika Praw Obywatelskich i Prokuratora Rejonowego (...) na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w M. z dnia 22 listopada 2021 r. nr (...) w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego uchylił zaskarżone postanowienie oraz uchylił postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla (...) W. z dnia 23 listopada 2016 r. EN/340/16. WSA odwoływał się do uprzednio wydanego już wyroku WSA z 2015 r. Powołano się też na inny wyrok z 16.02.2021 r., w którym stwierdzono, iż „ze zgromadzonych w sprawie dowodów wynika, iż zobowiązany świadomie unika podporządkowania się prawu, co jest stanem permanentnym.”. Powołano się wreszcie na wyrok NSA z 20.07.2021 r II SK 2963/18, gdzie NSA wskazał na brak ustalenia, że nakaz wynikający z Decyzji (...) został trwale wykonany i który wskazał na wiążącą moc wydanych już wyroków prawomocnych (dalej także Wyrok WSA 2022). Od tego kolejnego już wyroku WSA 2022 skargę kasacyjną w 2022 r. do NSA, który wydawał wyrok 20.07.2021 r. złożyła Spółdzielnia, które ma ten sam adres siedziby co Spółka prowadząca Klub.

{Dokumentacja administracyjna, sądowa, w tym k. 147-156, k. 210-213 – art. 244 k.p.c., 243 ¹ k.p.c.}

E.  W aspekcie warunków akustycznych, norm co do hałasu w obrocie prawnym funkcjonują od lat (także w czasie funkcjonowaniu Klubu Spółki) akty prawne, normy z zakresu budownictwa, środowiska jak poniżej.

1)  Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2022 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (§ 323, 324 i następne w w. z art. 7 Prawa budowlanego), odwołujące się do regulacji prawa ochrony środowiska oraz Polskich Norm. Polska Norma: PN-B- (...)-05:1987 - akustyka budowalna. Ochrona przed hałasem pomieszczeń w budynkach. Dopuszczenie wartości poziomu dźwięku w pomieszczeniach. Polska Norma PN-B-02156:1987 – akustyka budowlana. Metody pomiaru dźwięku A w budynkach powyższe normy określają dopuszczalny poziom hałasu przenikający do pomieszczeń mieszkalnych. Dopuszczalny równoważny poziom dźwięku A hałasu przenikającego do pomieszczenia od wszystkich źródeł łącznie: a) pomieszczenia mieszkalne w budynkach mieszkalnych: w dzień 40 dB, zaś w nocy 30 dB b) kuchnie i pomieszczenia sanitarne w mieszkaniach; w dzień 45 dB, zaś w nocy 40 dB. Dopuszczalny poziom dźwięku A hałasu przenikającego do pomieszczenia od wyposażenia technicznego budynku oraz innych urządzeń w budynku i poza budynkiem: a) pomieszczenia mieszkalne w budynkach mieszkalnych: w dzień 35 dB, zaś w nocy 25 dB (średni poziom dźwięku przy hałasie ustalonym), natomiast w dzień 40 dB zaś w nocy 30 dB (maksymalny poziom dźwięku A przy nieustalonym hałasie), b) kuchnie i pomieszczenia sanitarne w mieszkaniach w dzień 40 dB, zaś w nocy 40 dB (średni poziom dźwięku przy hałasie ustalonym), natomiast w dzień 45 dB zaś w nocy 45 dB (maksymalny poziom dźwięku A przy nieustalonym hałasie).

2)  Wskaźniki hałasu definiowane są w opublikowanych: ustawie z 27.04.2001 r. Prawo ochrony środowiska art. 112a oraz w rozporządzeniu Ministra Środowiska z 14.06.2007r. r. , gdzie wskaźnik – LAeq N tj. równoważny poziom dźwięku A dla pory nocy (rozumianej jako przedział czasu od godz. 22 ⁰⁰ do godz. 6 ⁰⁰) dla terenów strefy śródmiejskiej miast powyżej 100 tys. mieszkańców wynosi 45 dB. Taki sam próg 45 dB został wyznaczony przy wskaźniku LN tj. długookresowego średniego poziomu dźwięku A, wyrażonego w decybelach (dB), wyznaczonego zgodnie z ISO 1996-2: 1987 w ciągu wszystkich pór nocy (rozumianych jako przedział czasu od godz. 22 ⁰⁰ do godz. 6 ⁰⁰) w roku (rozumianym jako dany rok kalendarzowy w odniesieniu do emisji dźwięku i średni rok w odniesieniu do warunków meteorologicznych). Wskaźnik LN służy do określenia zaburzenia snu.

{Dane powszechnie znane, dostępne, w publikacje, także w aktach prawnych – art. 228 § 1 k.p.c., co

do Polskich Norm opinia Biegłego – art. 278 k.p.c.}

F.  Spółka - poza opisaną w KRS działalnością gospodarczą gastronomiczną, w tym co do kateringu, przetwarzania/konserwowania mięs czy skorupiaków – prowadzi w prowadzonym przez siebie Klubie działalność rozrywkową w postaci dyskotek z wykorzystaniem nagłośnienia i sprzętu do odtwarzania muzyki, co wielokrotnie i od lat zakłóca cisze nocną, spoczynek jak i funkcjonowanie czasami także za dnia osób zajmujących lokale w budynku (...), (...). Spółka dysponuje w Klubie sprzętem nagłaśniającym. Jest to hałas trudny do zniesienia przechodzący w drgania z uwagi na stopień głośności i basy. Hałas ten przekracza normy dopuszczalne i jest nie do zniesienia nocą, a zdarza się, iż jest uciążliwy także za dnia. W wydanym orzeczeniu w 2022 r. Sąd określił zakłócenia jako „głośne sadystyczne ciągłe odtwarzanie dudniącej muzyki basowej”. Już w 2016 r. były wystosowane zalecenia co do izolacji celem eliminacji nieprawidłowości w zakresie emisji dźwięków. Po stwierdzeniu nieprawidłowości co do stanu ścian w aspekcie prowadzonego Klubu m.in. w związku z decyzją z 10.10.2016 r. Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego (...) miały być przeprowadzone prace mające na celu wykonanie dodatkowej izolacji akustycznej. Prace te miały wyeliminować ponadnormatywne przenikanie dźwięków z Klubu - a zatem występujących. Prace były prowadzone i po ich zakończeniu w protokole potwierdzono fakt ich przeprowadzenia w protokole (...) (dalej także Protokół). Emisja hałasu jednak nie ustała i zakłócenia nadal występują mimo, iż same prace wykonano poprawnie w zakresie wynikającym z zaleceń. Także interwencje Policji nie ustały mimo izolacji, gdyż w okresie od 01 kwietnia 2020 r. do 01 września 2020 r. Policja w Klubie z powodu zakłócania porządku publicznego interweniowała 26 razy, przy czym 7 krotnie udzielono pouczeń i 7 krotnie zgłaszającym był P. Z. (1). Zaś w 2022 r. zapadł wyrok dotyczący czynów z art. 51 k.w., jakie miały mieć miejsce w 2021 r. po północy. Wykonana izolacja jest niewystarczająca, a to z uwagi na charakter przenikających zakłóceń. Goście, lokatorzy lokalu na ul. (...) skarżą się na głośne imprezy od 22.00 do 10:00 lub 8:00 rano, na głośną muzykę techno, na nieprzespanie nawet jednej nocy. Dotyczy to w sposób szczególny weekendów. Zastrzeżenia i skargi zgłaszali na Klub także lokatorzy R. L. i I. G.. Poziomy emisyjne z Klubu są na tym samym poziomie i to niezależnie od tła akustycznego (ruch uliczny), w szczególności, iż ruch ten od godziny 2:00 jest sporadyczny. Emisja dźwięków odczuwana jest też organoleptycznie. Muzykę słychać na poziomie uniemożliwiającym wypoczynek. W 2024 r. stwierdzono znaczne przekroczenia dopuszczalnego poziomu dźwięku A wewnątrz pomieszczeń mieszkalnych wg normy PN -B- (...)-2:87 w porze nocnej. Poziom przekroczeń w 2024 r. wyniósł do 8dB powyżej normy. Przekroczenia są odczuwalne i dotyczą lokali (...) (...). Właściciele (...), P. Z., lokatorzy, goście czują się bezradni. P. Z. (ul. (...)) oraz I. S. ((...)) skierowali dość dramatyczne w opisie pozwy o ochronę dóbr osobistych przeciwko Spółce. W sprawy administracyjne w związku z decyzjami (...) zaangażował się Rzecznik Praw Obywatelskich i Prokuratur Rejonowy (...).

{Dokumentacja administracyjna, sam fakt wykonania izolacji w związku z Decyzją (...), w tym załączniki do odpowiedzi na pozew -niesporny i nadto potwierdzony przez Biegłego – art. 230, 244 k.p.c., 278 k.p.c., załączniki do pozwu i odpowiedzi na pozew- odpowiednio 245, 244 k.p.c. i 243 ¹ k.p.c., opinia Biegłego co do zakłóceń ponadnormatywnej emisji hałasu, przekroczenia norm emisyjnych – art. 278 k.p.c., załączniki do pozwu – art. 243 ¹, 245 k.p.c. m.in. e-mail, recenzje gości k. 158-161 – art. 243 ¹ k.p.c., w części zeznania świadków P. Z. i R. D. – art. 258 i 271 k.p.c., art. 231, 233 k.p.c.}.

(b)

Sąd Rejonowy poczynił ustalenia co do faktów istotnych z art. 227 k.p.c. ( w aspekcie zgłoszonego roszczenia i składanych zarzutów) na podstawie zebranego materiału dowodowego w postaci dokumentów urzędowych, prywatnych, materiałów w formie dokumentowej, opinia Biegłego, zeznania świadków w części i w odpowiedniej części także zeznania Powodów. Ten materiał jak i twierdzenia Stron o faktach podlegał ewaluacji także z uwzględnieniem art. 231, 233 k.p.c. Nadto wiele z faktów nie było spornych, lokalizacja, rys historyczny co do lokali potwierdzony Decyzją (...) prowadzenie przez Spółkę Klubu, toczące się lub zakończone postępowania administracyjne, sprawy dotyczące czynów opisanych art. 51 k.w. (art. 229, 230 k.p.c. w zw. z art. 3 i 210 § 2 k.p.c.). Wiele z okoliczności miało charakter notoryjny jak i powszechnie znany z uwagi na publikacje i ich charakter czy dane ujawnione w KRS (art. 228 § 1 k.p.c.). Nikt autentyczności materiałów w postaci dokumentacji nie kwestionował, choć oczywiście istniał spór co do ocen. Zdaniem Sądu Rejonowego cały zebrany materiał dowodowy był w zupełności wystarczający i co więcej układał się w logiczną całość łącznie z tym materiałem, jaki zaprezentowała sama Strona Pozwana m.in. wspomniana Decyzja z 2014 r. , wskazanie na decyzje co do zaleceń izolacyjnych czy Protokół, informacja z Policji. Wykonanie izolacji potwierdził zresztą Biegły powołany w sprawie.

Sąd Rejonowy zwraca uwagę na m.in. poniższe kwestie, w tym w aspekcie oddalenia dalszych wniosków dowodowych.

1.  Sprawa niniejsza trwa od lipca 2022 r. Jest to czas aż nadto wystarczający dla przygotowania się, zaprezentowania stanowisk i przedstawienia wszystkich faktów, zarzutów i dowodów, a w tym zakresie uprzednio były też zakreślane terminy z art. 205 ³ k.p.c. Strony były reprezentowane od początku przez Pełnomocników zawodowych i tak też było na rozprawie 12.07.2024 r. Ponadto w aspekcie opisywanych interwencji w przeszłości Strony miały wiedzę i orientację co do trwającego od lat problemu – mówiąc najogólniej w relacjach sąsiedzkich, przy czym sprawa ma de facto szerszy wymiar niż tylko cywilnoprawny i również od lat, co wynika z uprzednio wydanych prawomocnych wyroków przez WSA 2015 r. i przez NSA 2021 r. Zaskarżony w 2022 r. Wyrok WSA 2022 nie jest jednym wyrokiem który zapadł. NSA w 2021 r. wydał już poprzednio wyrok. Kwestie kolejnych postępowań administracyjnych związane są z zasadami postępowania sądowoadministracyjnego (sprawa orzeczeń uchylających)

2.  Sąd wyznaczając rozprawę nie planuje rozprawy w celu jej odroczenia. Rozprawa wyznaczana jest po to, aby sprawa zgodnie z art. 6 § 1 k.p.c. została zakończona na I terminie rozprawy. Jeśli jeden termin nie byłby wystarczający Sąd zaplanowałby kilka terminów w krótkim czasie, aby zasada koncentracji materiału dowodowego i prawa Stron zostały sprawnie zrealizowane. Stąd sposób zaplanowania rozprawy, wystosowane wezwania i nałożone – także na Pełnomocników – obowiązki z art. 242 ¹ k.p.c. w zw. z art. 304 k.p.c. W tej sprawie realizacja normy prawnej z art. 6 § 1 k.p.c. nie stawała w sprzeczności z kwestią wyjaśnienia sprawy, albowiem uprzednio jak i na rozprawie były prowadzone dowodowy i to różnego rodzaju: dokumentacja, świadkowie, przesłuchania stron oraz opinia biegłego. Co więcej sprawa o tego rodzaju roszczenia nie jest w istocie skomplikowana. Pewna złożoność wynika tylko z uwagi na skalę czasową opisywanych przez obie Strony sytuacji, które miały swój początek w istocie już lata temu, a w związku z którymi były inicjowane postępowania wykroczeniowe i administracyjne. Także uprzednio wydane a prawomocne orzeczenia WSA jak i NSA nie nastręczają żadnych wątpliwości co do prawa i obowiązujących przepisów. Zarazem jednak te obowiązujące przepisy nie skutkowały (w każdym razie dotychczas) rozwiązaniem opisywanych sytuacji w sposób trwały. Również więc w tym aspekcie zakończenie sprawy na pierwszym terminie rozprawy nie mogło odbyć się ze szkodą dla wyjaśnienia sprawy. Z kolei obowiązek Sądu z art. 6 § 1 k.p.c. istnieje po to, aby to prawa stron do sądu były zrealizowane zgodnie z normami konstytucyjnymi i międzynarodowymi.

3.  Jeśli chodzi o hałas, opisywane, dźwięki (przechodzące w drgania), to przeprowadzone dowody potwierdzają jednoznacznie, iż ponadnormatywny hałas występuje i jest emitowany do lokali Powodów, w tym lokali mieszkalnych lub użytkowych. Ten fakt to nie sprawa tylko oświadczenia P. Z. (1), który m.in. zgłaszał interwencje to sprawa: w odpowiedniej części, jego zeznań złożonych z rygorem odpowiedzialności karnej jako Świadka, to sprawa zeznań także funkcjonariusza Policji, to sprawa dokumentacji przy pozwie i opisów sytuacji przez kompletnie osoby trzecie, które miały okazję przebywać i nocować w sąsiedztwie Klubu Pozwanego, to sprawa opinii Biegłego z art. 278 k.p.c., to sprawa orzeczenia z art. 51 k.w. i to także – choć już tylko dodatkowo- sprawa zeznań Powodów. Co więcej same twierdzenia i załączniki do odpowiedzi na pozew potwierdzają problem hałasu. Skoro bowiem były wystosowane „zalecenia”, co do wyciszenia – izolacji, to znaczy, iż istniała ku temu przyczyna. Z jeśli izolacja z 2017 r. byłaby skuteczna, to z jakich przyczyn 7 razy w ciągu 5 miesięcy w 2020 r. Policja udziela pouczeń oraz, z jakich przyczyn zapada orzeczenie z art. 51 k.w. w 2022 r. dotyczące czynów z 2021 r. Fakt więc – potwierdzony przez opinię Biegłego – iż izolację wykonano w żaden sposób nie jest dowodem na to, iż hałas nie przenika. Izolacja może być i okazała się w tej sprawie niewystarczająca. Gdyby była wystarczająca, to hałasy nie przenikałyby do sąsiednich lokali i to na takim poziomie przechodzącym w drgania.

4.  Zarzut, iż P. Z. miał nagminnie wzywać patrole Policji mimo, iż Policja takich zakłóceń nie potwierdziła nie jest uzasadniony i nie podważa wiarygodności tego świadka, albowiem:

a)  po pierwsze odróżnić należy moment zgłoszenia od momentu podjęcia interwencji,

b)  po drugie, aby dochować normy z art. 3 k.p.c. wskazując na nagminne wezwania należałoby podać przed sądem powszechnym, ile orzeczeń w sprawach wykroczeń z art. 51 k.w. zapadło i ile razy Policja interweniowała i nakładała mandaty poza pouczeniami z 5 miesięcy w 2020 r.;

c)  po trzecie powołana przez Pozwaną informacja z Policji wskazuje, iż aż w 7 wypadkach w krótkim okresie 5 miesięcy zakłócenia miały miejsce, skoro udzielono pouczeń; zarazem tylko w 7 spośród 26 zgłoszeń, zgłoszenia pochodziły od P. Z., a pozostałe 19 były anonimowe;

d)  po czwarte – jako standardu zachowań – nie sposób przyjąć (w państwie prawa, w tym stosunkach sąsiedzkich), iż do zakłóceń ze strony Klubu może dochodzić co najmniej 1 raz w miesiącu i zakłócenie może się powtórzyć choćby po jednej interwencji Policji;

e)  po piąte sprawa hałasu to nie kwestia przedziału czasu od 01.04.2020 r, do 01.09.2020 r. , gdyż Klub funkcjonuje w tym miejscu nieco jednak dłużej i także aktualnie– w tym kontekście zastawia więc zakres zapytania z pisma wskazanego w notatce z 01.09.2020 r.;

f)  po piąte m.in. ta notatka Policji wskazuje, jaka jest postawa względem norm prawnych i powtarzających się pouczeń publicznych funkcjonariuszy Policji, nie wspominając o sprawie wykroczeń z art. 51 k.w.

5.  Co do przesłuchania Stron Sąd Rejonowy ważył jeszcze na rozprawie czy dowód ten jest celowy, jednakże uznał ostatecznie, iż pewne tylko aspekty w sprawie mogą zostać dodatkowo naświetlone w aspekcie źródeł danych informacji o zakłóceniach i stąd dowód ten przeprowadził odnośnie do Powodów, albowiem Reprezentanci Pozwanej mimo wezwania nie stawili się i nie usprawiedliwili swojej nieobecności. Za Pozwaną zostali wezwani dwaj Członkowie zarządu (skądinąd zgodnie z wnioskiem Pozwanej). Tymczasem z informacji przekazanych na rozprawie wynikało, iż Członkowie Zarządu sami zdecydowali o tym, kto z nich się stawi. Wezwanie Sądu do tego nie uprawniało. Sąd mając na uwadze zasady równości uznał za uzasadnione, aby przesłuchać po 2 osoby z obu Stron. Sąd wezwał 2 Członków zarządu i dwaj powinni się stawić na wezwanie. Zarazem żaden z nich w istocie nie usprawiedliwił swojej nieobecności w sposób opisany prawem. Informacja e-mailem o dolegliwości zdrowotnej od jednego z Członków zarządu nie spełniały standardu pisma procesowego, w tym nie przedstawiały zaświadczenia od lekarza sądowego. Należy dodać, iż w sprawie niniejszej nie funkcjonował obieg pism elektronicznych, sprawa nie jest sprawą elektroniczną. Poza tym do pism procesowych nie ma zastosowania rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr (...) z 23.07.2014 r. w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym oraz uchylające dyrektywę 1999/93/WE stosownie do art. 2 ust. 2 i 3 tego Rozporządzenia, w tym z uwzględnieniem zmian z maja 2024 r. (tzw. (...)). W wielu sprawach sąd z urzędu reagował na sytuacje istotnie wyjątkowe, o których informowała strona, pełnomocnik, świadek tylko e-mailem, ale zarówno treść takiego emaila, okoliczności złożenia były znacząco inne i nie rodziły po stronie żadnych wątpliwości, a w szczególności nie było takiej sytuacji, iż poza sądem Strona ustaliła wbrew wezwaniom, kto miałby się stawić. E-mail w żaden sposób nie usprawiedliwiał niestawiennictwa wezwanego Ł. K.. Informację co do rygoru niestawiennictwa zawarto przy piśmie dla Pełnomocnika Pozwanej. Analogiczny rygor dotyczył Powodów. Nie byłoby sprawiedliwym ani równym traktowaniem Stron odstąpienie od przesłuchania Powodów, którzy się stawili i tylko dlatego mieliby nie zostać przesłuchani, iż zaniechania wystąpiły po Stronie przeciwnej. Wreszcie – w aspekcie dodatkowego terminu – to poza sprawą niezasadności odroczenia, istotnym było, aby przesłuchanie Stron odbyło się na jednym terminie tym samym dla obu Stron. Istotnie gdyby do przesłuchania Reprezentantów Pozwanej doszło Sąd miałby kilka pytań. Sąd rozważał także zastosowanie środków opisanych Kodeksem wobec nieusprawiedliwionego niestawiennictwa, jednakże w tej sprawie cywilnej uznał za wystarczające negatywną ocenę wniosku i oddalenie wniosku pozwanej Spółki.

6.  Co do wniosku Pozwanej o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii , ewentualnie o wezwanie na rozprawę celem wyjaśnienia wątpliwości , niejasności i ustosunkowania się (przez biegłego) do zarzutów z pisma Pozwanej – wniosek ten był również niezasadny. Zgodnie z art. 286 k.p.c. sąd może żądać ustnego lub pisemnego uzupełnienia opinii od tych samych lub innych biegłych. Jak wynika z akt sprawy, Sąd Rejonowy (tu w poprzednim składzie) po uzyskaniu opinii wydał postanowienie o przyznaniu Biegłemu wnioskowanego wynagrodzenia w pełnym zakresie. Nie wynikała z akt decyzja z art. 288 § 3 k.p.c., który dotyczy wypadków, jeśli opinia jest niezrozumiała, zawiera sprzeczności, istotne braki. Postanowienia o przyznaniu wynagrodzenia nie skarżyła żadna Strona, w tym Pozwany. Istotnie po wpływie pisma Strony Pozwanej ( k. 332) wystosowano wezwanie do Pozwanej o zaliczkę 1500,00 zł , jednak ostateczne decyzja w tym przedmiocie nie zapadła (doszło do podziału referatu). Po zapoznaniu się z aktami sprawy, w tym opinią i wnioskami Pozwanej i po przesłuchaniu świadków Sąd nie widział podstaw do prawnych i faktycznych do uzupełnienia opinii czy uwzględnienia wniosku w danym jego kształcie o wezwanie biegłego, albowiem:

a)  opinia udzielała odpowiedzi w zakresie wiedzy specjalnej na kwestie istotne dla sprawy w rozumieniu art. 227 k.p.c. – Biegły wypowiedział się i co do hałasu, i co do wykonanej przez Pozwaną izolacji (potwierdzając jej wykonanie poprawne, choć w danym wypadku niewystarczające – uwagi poczynione wyżej);

b)  Biegły przedstawił konkretne uzasadnienie opinii, sposób jej wykonania z odwołaniem się do m.in. Polskich Norm , o których mowa i w przepisach polskiego prawa (powołane wyżej) i których istnienia sama Pozwana nie kwestionuje, zaś normy środowiskowe też są jednoznaczne; to że opinia nie jest kilkudziesięciostronicowa nie oznacza, iż jest niepełna czy niejasna; trzeba też zwrócić uwagę, iż konkretne dane i wnioski zostały opisane w sposób czytelny z uwzględnieniem, iż jest to wiedza specjalna , gdyż z tej przyczyny powołuje się biegłego;

c)  zarzut braku bezstronności, jest niezasadny i nie jest poparty żadnymi danymi, które wskazywałyby, iż rozstrzygnięcie o roszczeniu Powodów dotyczy Biegłego czy aby Biegły mieszkał przy ul. (...) czy pozostawał w sporze sądowym, wreszcie wniosek o wyłączenie biegłego w opisanym prawem trybie nie wpłynął; dodatkowo należy zauważyć, iż Biegły potwierdził wykonanie izolacji akustycznej przez Pozwaną, ale jej wykonanie nie oznacza, iż hałas nie przenika, a jest słyszalny i uciążliwy nie tylko dla P. Z., ale także dla innych osób; to że biegły wydaje opinie, która nie potwierdza powołanych przez dany podmiot twierdzeń o faktach nie oznacza że nie jest bezstronny; to że sąd wydaje niekorzystne dla jednej ze stron orzeczenie tez nie oznacza że nie jest bezstronny; strony nie mają prawa do korzystanej dla siebie opinii czy korzystnego dla siebie wyroku; strony mają prawo wnioskować o opinię i mają prawo do sądu, a nie korzystnego rozstrzygnięcia;

d)  Sąd nie odnalazł w opinii zapisów niezrozumiałych (choć materia jest złożona i wymagała dodatkowego wysiłku także po stronie sądu), czy braku odpowiedzi na istotne dla sprawy fakty zaś własna ocena i tu subiektywna przecież jednej czy drugiej Strony procesu (strony są zainteresowane konkretnym rozstrzygnięciem) nie jest podstawą do uzupełniania opinii, choćby koszty tej czynności miała pokrywać strona zainteresowana jej uzupełnieniem;

e)  opinia biegłego to jeden z dowodów w sprawie, a nie wyrok; ustalenia co do faktów, oceny dowodowej i prawnej dokonuje sąd gdyż to sąd reprezentuje prawo;

f)  Sąd zestawiając wszystkie dowody nie dostrzegł, aby stawały ze sobą w sprzeczności wymagającej uzupełnienia opinii czy dodatkowo wysłuchania Biegłego na rozprawie; przypomnieć bowiem trzeba, iż obok opinii, na hałas wskazywał materiał w postaci dokumentacji i to z różnych źródeł oraz dowody osobowe;

g)  istotnie w sprawie pozostawał aspekt wniosku z pozwu Powodów różniący się od wniosku Pozwanej jak i wnosili o opinie ze sprawy W, Sąd uznał jednak, iż materiał już zebrany jest wystarczający i tych kwestii już nie kontynuował.

7.  Z tych przyczyn dalsze wnioski dowodowe – poza już przeprowadzonymi – zostały oddalone na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2, 3, 4 i 5 k.p.c. Fakt wykonania izolacji akustycznej został potwierdzony, sprawa wydanych decyzji administracyjnych wynikała z przedstawionych dokumentów i w tym zakresie dowód z przesłuchania Pozwanej nie byłby więc także przydatny, z uwagi na niestawiennictwo obu Członków zarządu zaplanowane przesłuchanie nie mogło zostać przeprowadzone co do Pozwanych, zaś wnioski co do kolejnego terminu czy uzupełnienia opinii , w tym poprzez wezwanie nie były uzasadnione. Dowód z opinii w szczególności o tym stopniu złożoności mógł przybrać i przybrał formę pisemną, a postanowienie w tym przedmiocie mogło zapaść poza rozprawą. Hałas został potwierdzony różnymi środkami dowodowymi, jakie wdrożono w sprawie, a nie tylko opinią biegłego.

PRAWO

(1)

Uwagi ogólne, stan prawny, przepisy

Sąd Rejonowy dokonując oceny prawnej odpowiednio roszczenia i zarzutów miał na uwadze normy prawne wynikające z prawa cywilnego jak i przepisów o charakterze także administracyjnym, wykroczeniowym, a zatem z elementami publiczonoprawnymi w zakresie, w jakim te ostatnie pozostawały w związku z przedmiotem niniejszego postępowaniem cywilnego. Problem hałasu jest zagadnieniem powszechnie znanym i objętym opracowaniami społeczno-naukowymi, w tym co do wpływu tego hałasu na nasze codzienne funkcjonowanie, na nasz stan zdrowia, oddziaływanie na psychikę z możliwym nawet uszkodzeniem słuchu. Można by tu powołać opracowania czy stanowiska takich instytucji o statusie międzynarodowym lub europejskim jak Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) w związku z Zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia z dnia 10.10.2018 r. dla ochrony zdrowia publicznego przed hałasem ( założenia ogólne oraz specyfikacja dla hałasu lotniczego, ruchu drogowego, kolejowego i turbin wiatrowych) czy (...) Agencji (...) ( (...)) w związku z opublikowanym raportem (...) pt . Hałas w Europie 2020 (agencja Unii Europejskiej). Najczęściej hałas wiązany był z ruchem ulicznym, lotniczym i na takich źródłach hałasu w sposób bardziej szczegółowy koncentrowała się uwagę WHO. Z kolei dyrektywa 2002/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. odnosząca się do oceny i zarządzania poziomem hałasu w środowisku (Dz.U. L 189 z 18.7.2002, str. 12) zmieniona przez: Dziennik Urzędowy nr strona data M1 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1137/2008 z dnia 22 października 2008 r. wskazuje na zjawisko hałasu na założenia w postaci: „Osiągnięcie wysokiego poziomu zdrowia i ochrony środowiska jest częścią polityki wspólnotowej, a ochrona przed hałasem znajduje się wśród przyjętych celów. W zielonej księdze w sprawie przyszłej polityki dotyczącej hałasu Komisja zajęła się hałasem w środowisku jako jednym z głównych problemów środowiskowych w Europie.”. Jednakże zarazem w swym art. 3 jej rozwiązania nie dotyczą np. hałasu domowego czy stosunków sąsiedzkich. Szersze i bardziej pogłębione ujęcie problemu zostało zaprezentowane w tym Raporcie w.w. Agencji (...). Z pewnych względów kwestie „hałasu” bardziej dotykały miast niż miejscowości położonych poza dużymi ośrodkami miejskimi, najczęściej o mniejszym natężeniu ruchu w tym mniejszym natężeniu turystyki. W 21 w. trzeba jednak być świadomym, iż źródłem hałasu nie są tylko samoloty czy tramwaje, ale my sami i sposób naszego funkcjonowania, wykonywania pracy, prowadzonej działalności gospodarczej. Nie bez przyczyn od wieków w prawie funkcjonuje pojęcie immisji. Źródłem hałasu są także lokale, które funkcjonują w centrach miast, gdzie jest wzmożony ruch nie tylko mieszkańców, ale i turystów. W większości przypadków takich lokali (restauracje, dyskoteki, puby itd.) ma to miejsce w porze nocnej i weekendowej (w szczególności kluby muzyczne), gdyż w większości wypadków między godziną 8:00 a 16:00 (choć najczęściej do 18:00 czy 19:00) jest to czas pracy lub nauki. Kawiarnie, a nawet puby nie funkcjonują do rana. Nie jest też niczym odkrywczym, iż kluby, lokale rozrywkowe dyskoteki zaczynają swoje życie po godzinie 19:00, a wiele z nich od 22.00 do rana. Wystarczy odbyć spacer wieczorem ulicami w centrum Warszawy czy Gdańska, Krakowa czy dużych miast europejskich Rzym, Londyn, Madryt, Paryż, Mediolan itd. Czas oczywiście na rozrywkę czy wypoczynek, relaks sam w sobie nie jest niczym nielegalnym czy negatywnym, a z pewnością pozwala czasami na zachowanie odpowiedniego „balansu” w życiu, którego istotną częścią jest praca i towarzyszący jej stres. Nie jest niczym niestosownym słuchanie muzyki, spędzanie czasu ze znajomymi, taniec itd. Jednakże korzystanie z tych prawa ma także swoje granice i tą granicą są prawa innych osób, które również wymagają poszanowania. W każdym razie, hałas to nie tylko ruch uliczny i to nie tylko samoloty i takie założenie było de facto archaiczne.

Tradycyjnie od lat wiążemy nasze obowiązki w zakresie „niehałasowania” głównie z porą nocną. Istotnie taki termin pojawia się w przepisach (np. Kodeks pracy art. 151 ⁷ k.p.: od 21:00 do 7:00), jednakże nie oznacza to, iż w ciągu pory dziennej funkcjonowanie jednej osoby w tym czy innym miejscu (np. w lokalu, klubie) ma przenosić się ponad normy na funkcjonowanie osoby trzeciej. Nie ma podstaw do zakładania, iż osoba trzecia w swoim mieszkaniu czy lokalu jest zainteresowana tym co się dzieje u sąsiada i chce współuczestniczyć w jego życiu czy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej Regulacja cywilnoprawna z art. 144 k.c. nie zakreśla ram czasowych dla działań zakłócających korzystanie z nieruchomości sąsiednich. Przepis stanowi, iż właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych. Przepis ten należy wiązać z art. 222 § 2 k.c., który przyznaje właścicielowi odpowiednia ochronę np. w zakresie tego rodzaju immisji. Przepis art. 222 § 2 k.c. stanowi, iż przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń. zarazem roszczenia te nie ulegają przedawnieniu, jeżeli dotyczą nieruchomości. Zatem także ten przepis nie zakreśla ram czasowych. Takich ograniczeń nie wprowadza także art. 683 k.c. (w zw. z art. 235 i 415 k.c.), który stanowi, iż najemca lokalu powinien stosować się do porządku domowego, o ile ten nie jest sprzeczny z uprawnieniami wynikającymi z umowy; powinien również liczyć się z potrzebami innych mieszkańców i sąsiadów. W każdym razie, utarło się jednak, iż ten brak hałasu oczekiwany jest najbardziej porą nocną, która poświęcana jest na wypoczynek przed kolejnym dniem. Oczywiście będzie wśród nas wiele osób, które pracują także w nocy, kończą pracę nawet w biurach w nocy i to niezależnie od tego czy pracują także w ciągu dnia. To w żaden jednak sposób nie uprawnia do zakłócenia innym ich funkcjonowania w ich odrębnych lokalach czy ich spoczynku nocnego. Dość oczywistym jest wniosek, iż dźwięki w porze nocnej są bardziej słyszalne, albowiem nie nakładają się na nie inne hałasy, które o tej porze są o małym albo znikomym natężeniu. Pewnym utrwalonym zwyczajem stało się, iż pora nocna to czas co do zasady odpoczynku, snu.

Skądinąd trafnie Powodowie powołują art. 144 k.c., ale przede wszystkim w tej sprawie art. 222 § 2 k.c. Właśnie w związku z powołanym wyżej także przez sąd przepisem art. 222 § 2 k.p.c., należy odczytywać odpowiednio (analogia w prawie prywatnym jest jak najbardziej uzasadniona) art. 144 k.c. W tym więc znaczeniu Sąd Rejonowy odwoła się tu do orzecznictwa gdzie przyjmuje się, iż przeciętna miara w rozumieniu art. 144 k.c. ma charakter autonomiczny, to znaczy, że nawet zachowanie się właściciela zgodne z decyzjami i normami administracyjnymi (np. w.w.) nie pozbawia właścicieli nieruchomości sąsiednich roszczenia negatoryjnego w stosunku do niego w razie zakłócenia korzystania z ich nieruchomości ponad tę miarę ( wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10 lipca 2003 r., I CKN 497/01, z dnia 10 lutego 2004 r., IV CK 454/02, i z dnia 30 września 2008 r., II CSK 169/08, a także uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1970 r., III CZP 17/70, OSP 1971, z. 9, poz. 169). W wyroku z 10.02.2004 r. IV CK 454/02 Sąd Najwyższy wskazał: „Decyzja administracyjna określająca sposób korzystania z pomieszczeń w budynku znajdującym się na nieruchomości, z której pochodzą immisje, nie wyłącza automatycznie możliwości dokonania przez sąd ustaleń i ocen, czy sposób wynikający z decyzji nie zakłóca korzystania z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę wynikającą z art. 144 k.c.”

O spoczynku nocnym – choć nie tylko - wprost mówi art. 51 k.w. (Kodeks wykroczeń). W stosunkach sąsiedzkich przyjęło się, iż pora nocna przeznaczona na ten spoczynek to czas między 22:00 (w nocy), a 6:00 (rano), co jak należy przyjąć koresponduje z czasem pracy w porze nocnej 21:00-7:00 (sprawa czasu dotarcia z miejsca i do pracy) lub też z oznaczeniem pory nocnej (nocy) w art. 112a Prawa ochrony środowiska (22:00-6:00). Przepis ten jednak nie dotyczy tylko spoczynku nocnego, przepis ten stanowi, iż: kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny (§ 1) oraz: jeżeli czyn określony w § 1 ma charakter chuligański lub sprawca dopuszcza się go, będąc pod wpływem alkoholu, środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji lub środka, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny (§ 2). Ponadto, co często umyka w takim wypadku wedle § 3 podżeganie i pomocnictwo są karalne ( pomocnicy: w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwiają jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji).

Odnośnie do poziomu decybeli również możemy zetknąć się z różnymi wytycznymi czy zaleceniami (także ze strony WHO, (...)), gdzie często przyjmuje się, aby w ciągu dnia hałas nie przewyższał 55 dB. Jednocześnie próg 50-55 dB łączony jest poziomem hałasu generowanym przez ruch uliczny i także z pracą biura, przy czym biuro z obsługą interesantów szacowane jest na 65dB. Znacznie korzystniejsze zarazem jest utrzymanie poziomu 35-45 dB, co wynika i z PN jak i PŚ (o czym poniżej). Wreszcie hałas jest traktowany wprost jako zanieczyszczenie środowiskowe i nie bez przyczyny pojawia się w regulacjach prawa krajowego ( a nie tylko europejskiego).

W dokumencie Komisji Europejskiej (...) (...) (UE) SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY z wykonania dyrektywy w sprawie hałasu w środowisku zgodnie z art. 11 dyrektywy 2002/49/WE Komisja odwołała się m.in. do w.w. raportu (...) wskazując m.in.: „ Według danych (...) Agencji (...) ( (...)) hałas jest drugim najważniejszym środowiskowym czynnikiem ryzyka związanym z chorobami w UE (po zanieczyszczeniu powietrza). Długotrwała ekspozycja na wysoki poziom zanieczyszczenia hałasem może mieć poważne skutki dla zdrowia (może powodować m.in. nadciśnienie, choroby układu krążenia i przedwczesną umieralność) i znacząco wpływać na zdrowie fizyczne, zdrowie psychiczne i dobrostan (być przyczyną przewlekłych zaburzeń, takich jak wysoki poziom zaburzeń snu, stres lub rozdrażnienie itp.). 20 % ludności UE – jedna na pięć osób we wszystkich grupach wiekowych – mieszka na obszarach, gdzie poziom hałasu jest szkodliwy dla zdrowia ^{( 4)}.” (podkreślenie własne). Odwołano się tu także do dokumentu (...), „Healthy environment, healthy lives: how the environment influences health and well-being in Europe” [„Zdrowe środowisko – zdrowe życie: jak środowisko wpływa na zdrowie i dobrostan w Europie”], sprawozdanie (...) nr (...). Także w tym sprawozdaniu Komisja odwołuje się do danych statystycznych w aspekcie ruchu i realizacji Dyrektywy, jednak wskazywane tam poziomy mogą mieć odpowiednie przełożenie na hałas w dB z innych źródeł, gdyż w zakresie typowych immisji nie prowadzi się pogłębionych statystyk. Jednak dane o dB są danymi obiektywnymi.

Co do stanu norm prawa krajowego już uprzednio powołano powszechnie dostępne, publikowane, co do norm potwierdzone przez biegłego Normy Polskie. Do tych Polskich Norm (dalej PN) odwołuje się powołane rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2022 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (dalej także Rozporządzenie MI), wydane podstawie art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 07.07.1994 r. Prawo budowlane (dalej także PB). Przepis art. 7 ust. 1 PB stanowi, iż do przepisów techniczno-budowlanych zalicza się: warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane i ich usytuowanie oraz warunki techniczne użytkowania obiektów budowlanych. Warunki te miały zostać dookreślone w drodze właśnie rozporządzenia – ust. 2. W § 323 ust. 1 Rozporządzenia MI zapisano, iż budynek i urządzenia z nim związane powinny być zaprojektowane i wykonane w taki sposób, aby poziom hałasu, na który będą narażeni użytkownicy lub ludzie znajdujący się w ich sąsiedztwie, nie stanowił zagrożenia dla ich zdrowia, a także umożliwiał im pracę, odpoczynek i sen w zadowalających warunkach. Ponadto w § 324 wskazano, iż budynek, w którym ze względu na prowadzoną w nim działalność lub sposób eksploatacji mogą powstawać uciążliwe dla otoczenia hałasy lub drgania, należy kształtować i zabezpieczać tak, aby poziom hałasów i drgań przenikających do otoczenia z pomieszczeń tego budynku nie przekraczał wartości dopuszczalnych określonych w odrębnych przepisach dotyczących ochrony środowiska, a także nie powodował przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu i drgań w pomieszczeniach innych budynków podlegających ochronie przeciwhałasowej i przeciwdrganiowej określonego w Polskich Normach dotyczących dopuszczalnych wartości poziomu dźwięku w pomieszczeniach oraz oceny wpływu drgań na budynki i na ludzi w budynkach. Wedle PN m.in. dopuszczalny równoważny poziom dźwięku A hałasu przenikającego do pomieszczenia od wszystkich źródeł łącznie: a) pomieszczenia mieszkalne w budynkach mieszkalnych: w dzień 40 dB, zaś w nocy 30 dB b) kuchnie i pomieszczenia sanitarne w mieszkaniach; w dzień 45 dB, zaś w nocy 40 dB. zatem progi tu są niższe niż nawet typowy ruch uliczny i standardowa praca biurowa, w szczególności w porze nocnej, gdzie jednak hałas uliczny niknie z uwagi na mniejsze natężenie ruchu. Należy przyjąć, iż PN - i zasadnie - wpisują się w dostrzegany powszechnie problem zagrożeń zdrowotnych związanych z hałasem i obserwowanymi skutkami dla zdrowia (wedle publikacji opisanej wyżej – Raport (...)).

Opisany hałas nie może te przekroczyć równolegle funkcjonujących zapisów ogólnych – środowiskowych, nie tylko w aspekcie budynków, lokali – tj. tych opisanych w ustawie z 27.04.2001 r. Prawo ochrony środowiska (dalej także PŚ). Przepis art. 112 PŚ stanowi, iż ochrona przed hałasem polega na zapewnieniu jak najlepszego stanu akustycznego środowiska, w szczególności poprzez: utrzymanie poziomu hałasu poniżej dopuszczalnego lub co najmniej na tym poziomie oraz przez zmniejszanie poziomu hałasu co najmniej do dopuszczalnego, gdy nie jest on dotrzymany. W przepisie art. 112a pkt 1) PŚ przedstawiono definicje wskaźników hałasu mające zastosowanie do sporządzania strategicznych map hałasu oraz programów ochrony środowiska przed hałasem:

– Ldwn - długookresowy średni poziom dźwięku A wyrażony w decybelach (dB), wyznaczony zgodnie z ISO 1996-2: 1987 w ciągu wszystkich dób w roku (rozumianym jako dany rok kalendarzowy w odniesieniu do emisji dźwięku i średni rok w odniesieniu do warunków meteorologicznych), z uwzględnieniem pory dnia (rozumianej jako przedział czasu od godz. 6 ⁰⁰ do godz. 18 ⁰⁰), pory wieczora (rozumianej jako przedział czasu od godz. 18 ⁰⁰ do godz. 22 ⁰⁰) oraz pory nocy (rozumianej jako przedział czasu od godz. 22 ⁰⁰ do godz. 6 ⁰⁰); wskaźnik ten służy do określenia ogólnej dokuczliwości hałasu,

– LN - długookresowy średni poziom dźwięku A, wyrażony w decybelach (dB), wyznaczony zgodnie z ISO 1996-2: 1987 w ciągu wszystkich pór nocy (rozumianych jako przedział czasu od godz. 22 ⁰⁰ do godz. 6 ⁰⁰) w roku (rozumianym jako dany rok kalendarzowy w odniesieniu do emisji dźwięku i średni rok w odniesieniu do warunków meteorologicznych); wskaźnik ten służy do określenia zaburzenia snu,

b) ustalania i kontroli warunków korzystania ze środowiska w odniesieniu do jednej doby:

– LAeq D - równoważny poziom dźwięku A dla pory dnia (rozumianej jako przedział czasu od godz. 6 ⁰⁰ do godz. 22 ⁰⁰),

– LAeq N - równoważny poziom dźwięku A dla pory nocy (rozumianej jako przedział czasu od godz. 22 ⁰⁰ do godz. 6 ⁰⁰).

Wydane zostały rozporządzenia, w których zaprezentowane zostały stosowne tabele tj. w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku z uwzględnieniem zmiany rozporządzeniem Ministra Środowiska z 01.10.2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (dalej także Rozporządzenia Ś) . W tabeli wskaźnik – LAeq N (rozumianej jako przedział czasu od godz. 22 ⁰⁰ do godz. 6 ⁰⁰) dla terenów strefy śródmiejskiej miast powyżej 100 tys. mieszkańców wynosi 45 dB. Taki sam próg 45 dB został wyznaczony przy wskaźniku LN tj. długookresowego średniego poziomu dźwięku A, wyrażonego w decybelach (dB), wyznaczonego zgodnie z ISO 1996-2: 1987 w ciągu wszystkich pór nocy (rozumianych jako przedział czasu od godz. 22 ⁰⁰ do godz. 6 ⁰⁰) w roku. Ten ostatni wskaźnik LN służy do określenia zaburzenia snu.

W PŚ mamy też m.in. Dział III poświęcony karom pieniężnym i uprawieniom wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska jak i pojawia się bardzo ważna instytucja decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu. w tym m.in. w art. 298, 315 PŚ w zw. z art. 115a PŚ. Należy przypomnieć ich treść. Przepis art. 115a PŚ stanowi, iż w przypadku stwierdzenia przez organ ochrony środowiska, na podstawie pomiarów własnych lub pomiarów podmiotu obowiązanego do ich prowadzenia, że poza zakładem, w wyniku jego działalności, są przekroczone dopuszczalne poziomy hałasu, organ ten wydaje decyzję o dopuszczalnym poziomie hałasu. Za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu uważa się przekroczenie wskaźnika hałasu LAeq D lub LAeq N.

W tym miejscu należy przypomnieć, iż swoboda działalności gospodarczej to nie prawo do zakłócenia spoczynku nocnego innym, nie uprawnia do łamania obowiązujących norm wynikających z w.w. przepisów Rozporządzenie MI, Rozporządzenia Ś i nie znosi ochrony art. 144 k.c., art. 51 kw. nie wspominając o dobrych obyczajach, czy szacunku dla praw drugiego człowieka. Nawet najszersze prawo majątkowe – prawo własności - jest objęte ograniczeniami opisanymi w art. 140 k.c. (w zw. z art. 690 k.c.), który przewiduje , iż w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. Nawet Ustawodawca w przepisach ustawy z 06.03.2018 r. Prawo przedsiębiorców (dalej także PP) wskazuje, iż na związek wolności działalności gospodarczej z zasadami m.in. praworządności, oraz zrównoważonego rozwoju. Zarazem w art. 9 PP zapisano: przedsiębiorca wykonuje działalność gospodarczą zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji, poszanowania dobrych obyczajów oraz słusznych interesów innych przedsiębiorców i konsumentów, a także poszanowania oraz ochrony praw i wolności człowieka. Żaden więc zapis PP nie wprowadza kontratypu dla prawa wykroczeń czy karnego ani też przesłanki eskulpacyjnej dla roszczeń z art. 144 k.c. dla przedsiębiorcy. Z powołanych przepisów PP wynika szereg obowiązków ewidencyjnych, w tym co do (...). Gdyż np. z art. 60 ¹ kodeksu wykroczeń wynika w jego § 1, iż kto wykonuje działalność gospodarczą bez wymaganego zgłoszenia do ewidencji działalności gospodarczej, wpisu do rejestru działalności regulowanej lub bez wymaganej koncesji albo zezwolenia, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny oraz - § 2 – tej samej karze podlega, kto nie dopełnia obowiązku zgłaszania do ewidencji działalności gospodarczej zmian danych objętych wpisem. Nadto w aspekcie faktur mogą pojawić się w zależności od przypadku pewne kwestie podatkowe. Z kolei art. 56 ustawy z dnia 25 czerwca 1955 r. o statystyce publicznej wskazuje w ust. 1, iż kto wbrew obowiązkowi przekazuje dane statystyczne niezgodne ze stanem faktycznym podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Przy czym – ust. 2 – w wypadku mniejszej wagi sprawca podlega grzywnie.

Na koniec tej części uzasadnienia należy też wskazać, iż z uwagi na oddziaływanie hałasu na zdrowie w szczególności w aspekcie braku wypoczynku w porze nocnej można w zależności od przypadku rozważać ochronę z art. 23 i 24 w zw. z art. 448 k.c. ( prawo do odpoczynku pracownika zostało uznane na gruncie art. 23 k.c. jako dobro osobiste, odrębne od zdrowia i prawa do bezpiecznych warunków pracy wyrok Sądu Najwyższego z 21.06.2011 r. III PK 96/10).

(2)

Prawo, fakty w tej sprawie.

Powodowie są właścicielami lokali sąsiadujących z Lokalem, gdzie Pozwana prowadzi Klub. Nie było to sporne i nadto wynikało to danych w księgach wieczystych. Lokalizacja Klubu również nie była podważana i wynikała z dokumentacji urzędowej m.in. powołanej decyzji (...) r., w tym co do oznaczeń pomieszczeń, budynku dróg prowadzących do pomieszczeń. Nie było wątpliwości, iż budynek numer (...) przy ulicy (...) istnieje pomijając to, iż to miejsce podawane jest w KRS jako adres siedziby Pozwanej. Kwestia więc informacji adresowych, oznaczeń czy reklam nie zmienia istoty rzeczy i lokalizacji, co pozostaje jednoznaczne. Żadnych wątpliwości w tym przedmiocie nie ujawniło także postępowanie administracyjne w tym orzeczenia WSA i NSA z 2015 i 2021 r. Także Biegły nie miał problemu w dotarciu na miejsce a z kolei Policja celem interwencji. W każdym razie Powodowie jako sąsiedzi – właściciele lokali (...) mają więc swoje uprawnienie do dochodzenia ochrony z art. 222 § 1 k.c. m.in. w związku z odpowiednim zastosowaniem art. 144 k.c. oraz powołanymi przepisami jak wyżej w tym o charakterze administracyjnym PB i PŚ. Legitymacja czynna Powodów nie była kwestionowana w procesie. Dla ochrony z tych norm nie jest niezbędny stan zamieszkiwania w danym lokalu.

Pozwana jest spółką kapitałową prowadzącą działalność gospodarczą (opis działalność z (...) w KRS) w lokalu sąsiadującym z lokalami Powodów. Pozwana jest najemcą (art. 659 k.p.c. i następne) i swoje prawa wywodzi z umowy najmu od użytkownika wieczystego Spółdzielni (art. 235 k.c.). Pozwana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma obowiązki wynikające z art. 9 PP (m.in. poszanowanie dobrych obyczajów, poszanowanie oraz ochrony praw i wolności człowieka) i nadto obowiązki z art. 683 k.c. (obowiązek liczenia się z potrzebami innych mieszkańców i sąsiadów). sama Pozwana przyznała, iż to ona użytkuje lokal, w którym prowadzony jest Klub, że jest najemcą i że swoje prawa wywodzi od Spółdzielni – użytkownika wieczystego ( k. 200). Przepis art. 222 § 2 k.c. nie zawiera katalogu zamkniętego sprawcy zakłóceń czy samych naruszeń podkreśla jedynie ochronę negatoryjną właściciela przed naruszeniami swego prawa działaniami innych osób choćby niestanowiącymi o pozbawieniu władania rzeczą z § 1. Takim działaniem może być emisja hałasu zakłócająca korzystanie z nieruchomości ponad przeciętną miarę w rozumieniu art. 144 k.c. z naruszeniem dobrych obyczajów, norm chroniących przed hałasem wywołanym przez osobę trzecią. Pozwana nie kwestionowała swojej legitymacji biernej w sprawie; Pozwana zarzucała, iż Klub został wyciszony (izolacja), że wydana została Decyzja (...) o pozwoleniu na zmianę sposobu użytkowania lokalu ((...)) na „lokal gastronomiczny”, że żądanie Powód narusza zasadę swobody działalności gospodarczej. Zatem na gruncie prawa jak i w świetle stanowiska Pozwanej podstaw do negatywnej oceny legitymacji biernej po stronie Pozwanej nie było.

Od lat dochodzi do naruszenia Polskich Norm dotyczących akustyki, hałasu w aspekcie budynków, w którym znajdują się lokale Powodów i Klub Pozwanej, przez Pozwaną. Przekroczenia tych Norm potwierdziły osoby trzecie w opisie korzystania z lokali sąsiednich (materiał, w tym forma dokumentowa), przesłuchani Świadkowie, Powodowie. Opis wskazuje jednoznacznie, iż jest to hałas ponad przeciętną miarę przechodzący w drgania zakłócający wypoczynek nocy. Zatem daje to podstawy do przyjęcia, iż zostały przekroczone także normy środowiskowe w porze nocnej. Potwierdza to także dokument urzędowy w postaci odpisu orzeczenia w sprawie z art. 51 k.w. Wreszcie potwierdza to informacja z Policji przedstawiona przez Pozwaną (dotycząca już tylko 5 miesięcy w 2020 r.), gdzie Policja udzielała pouczeń 7 razy, zatem uporczywość tych zakłóceń jest znamienna, skoro ani pierwsze ani drugie pouczenie nie wystarczały dla poszanowania obowiązującego w Polsce prawa. Zakłócenia winny ustać i nie mają prawa się powtórzyć już po jednym pouczeniu i interwencji funkcjonariusza Policji nie mówiąc już o innych, a poważniejszych w skutkach przypadkach wydanych decyzji czy orzeczeń. Jeśli zaś pouczeń w ciągu 5 miesięcy w 2020 r. było 7 to oznacza to, iż zarówno pouczenia jak i interwencja funkcjonariusza publicznego jest lekceważona i to w sposób rażący oraz jest lekceważone w państwie prawa ustanowione przez to Państwo prawo. Powoływany Protokół co do izolacji pochodzi z 2017r., a tymczasem w 2020 r. Policja udziela 7 pouczeń w ciągu 5 miesięcy (zaokrąglając w dół 1 raz na miesiąc), co już podważa efektywność izolacji, choćby wykonanej zgodnie z zaleceniami. Gdyby wdrożono właściwą izolację, Policja nie miałaby przecież podstaw do interwencji. Protokół izolacji pochodzi z 2017 r., a tymczasem w 2022 r. zapada orzeczenie z art. 51 k.w. dotyczący czynów z 11.12.2021 r. „poprzez głośne sadystyczne ciągłe odtwarzania dudniącej muzyki basowej, zakłócił spokój i spoczynek nocy”, miejsce i okoliczności zdarzenia „impreza w lokalu L.” Al. (...) czas: 00-34, 03:20. Protokół o izolacji pochodzi z 2017 r., a tymczasem na stronach booking.com osoby korzystające z Lokali Powodów wskazują na hałas w 2021 r. (basy techno itd.). I na koniec przekroczenie norm potwierdza na miejscu, po badaniach w 2024 r., opinia Biegłego uzyskana w sprawie w istocie dodatkowo. Powoływane decyzje przez Pozwaną i Protokół co do izolacji w żaden sposób nie są dowodem na brak hałasów ponad przeciętną miarę. Powodowie zarzucają głośną basową muzykę przechodząca w drgania. Powodowie nie zarzucają, iż Pozwani prowadzą lokal gastronomiczny, że Pozwana produkuje wyroby z mięsa czy przetwarza ryby, mięczaki czy też przygotowuje dania do spożycia w lokalu gastronomicznym. Powodowie nie zarzucają, iż hałasują tramwaje, iż to motorniczy czy kierowcy pojazdów mechanicznym na ulicy (...). J. nadają głośną dudniąca muzykę. Nie zostało też ustalone, aby muzykę odtwarzali pracownicy Muzeum Narodowego. Nie zostało ujawnione, aby zapadły orzeczenia z art. 51 k.w. względem pracowników tej instytucji czy jednostek transportu miejskiego. Przeprowadzone dowody w tej sprawie, jak i ujawnione postępowania administracyjne, czy policyjne, z zakresu wykroczeń, które miały miejsce na przestrzeni wielu lat wskazują zaś, iż mimo istnienia norm prawnych osoby poszkodowane zanieczyszczeniem w postaci takiego hałasu (groźnego dla zdrowia i wypoczynku), nie doczekały się skutecznej ochrony swoich praw, jakie im przysługują na gruncie całego szeregu przepisów ustanowionych przez organy polskiego Państwa, które ma być – zgodnie z art. 2 Konstytucji RP - państwem prawa.

Pozwana wskazała, bardzo ogólnie zresztą na (...) bez bliższych danych i klub nocny S.. Nie zostały podane ani adresy, ani godziny ich otwarcia co do tych podmiotów trzecich ich działalności, podmiotów prowadzących (KRS, CEDiG). Wniosków z art. 194 k.p.c. opatrzonych też odpowiednim uzasadnieniem nie było. W tym kształcie więc ten zarzut uchylał się od kontroli. Pozwana nie składała wniosku dowodowego o np. zwrócenie się o informację do tutejszego Sądu Karnego czy zapadały orzeczenia z art. 51 k.w. w związku z zakłóceniami w tych wskazanych przez siebie miejscach. W czasie przesłuchania R. D. też nie padły pytania o te podmioty. Jak należy wnioskować z odpowiedzi Policji ( k. 225), zapytania Pozwanej dotyczyły też tylko Klubu (...). Nawet pomijając to wszystko, w żaden sposób nie podważa to ustaleń co do niezgodnej z prawem, ponad przeciętną miarę emisji hałasu przez Pozwaną, co potwierdziły wszystkie dowody zgłoszone przez Powodów, a czego nie podważał w żaden sposób materiał przedstawiony przez Pozwaną.

Pozwana wskazuje na sprawę naruszenia przez Powodów zasady swobody działalności gospodarczej i orzeczeń organów administracyjnych. Taki zarzut nie ma oparcia w prawie. Swoboda działalności gospodarczej to nie zezwolenie na łamanie prawa innych osób, w tym na lekceważenie powtarzanych pouczeń przez funkcjonariuszy Policji. Wolność działalności gospodarczej ma swoje oczywiste granice, nawet prawo własności je ma. Nie tylko z powołanych przepisów prawa, w tym art. 9 PP, art. 683 k.c., art. 222 § 2 k.c. w zw. z art. 144 k.c. wynikają określone obowiązki, wynikają one także z dobrych obyczajów i zasad moralnych wyrażających się w poszanowaniu praw innych, szacunku dla drugiego człowieka, dla jego praw. Z przedstawionych orzeczeń administracyjnych nie wynika, aby te organy zakwestionowały prawa Powodów z art. 222 § 1 k.c., zapisy art. 144 k.c., art. 9 PP, art. 112a PŚ, art. 7 PB i inne powołane wyżej. W odpowiedzi na pozew - k. 200 - mowa o zmianie na lokal gastronomiczny, zaś na k. 200v, o dopuszczeniu działalności klubu muzycznego. Tymczasem, jak czytamy w powołanej Decyzji (...) ( k. 202) zmiana dotyczy użytkowania pomieszczeń d. księgarni (...) ((...)) z przeznaczeniem na gastronomię i przyłączenie do istniejącego lokalu gastronomicznego. Nie ma tu mowy o klubie muzycznym czy dyskotece. Co więcej w uzasadnieniu tejże decyzji ( k. 204) odnajdujemy fragment, w którym przedstawiciele klubu (...) informują, iż „nie prowadzą w przedmiotowej części działalności dyskotekowej” (sprawa połączenie 2 lokali i ich oznaczeń adresowych, wejście także od A. J.). Z kolei we fragmencie wcześniej, organ administracyjny informował, iż wpłynęły uwagi ze strony przedstawicieli Wspólnoty (...) co do prawdopodobieństwa samowolnej działalności Klubu oraz emisji uciążliwości, zaś stanowisko Organu było jedynie takie, iż na tym etapie postępowania zagadnienie te nie należą do właściwości tego postępowania, choć w uzasadnieniu zapisał „iż de facto” prowadzony jest klub nocny co z kolei koresponduje z orzeczenia WSA z 2015 r. i NSA z 2021 r. Zatem twierdzenie, iż to organy administracyjne dopuściły działalność Klubu nie odpowiada ani powołanej Decyzji (...), ani jej uzasadnieniu jak i zakresu właściwości co do tej Decyzji (...), na co wskazywał sam organ. Także w orzeczeniu SKO z 2015 r. nie ma decyzji o „dopuszczeniu działalności klubu muzycznego”. Ponownie mowa o gastronomii i przyłączeniu do lokalu już istniejącego i ponownie o braku możliwości odniesienia się do stawianych zarzutów z uwagi na zakres właściwości ( k. 207 i k. 209). Zarazem organ podkreślił, iż (...) wskazuje na usługi gastronomiczne, a zmiana dotyczyła właśnie lokalu gastronomicznego. Zatem w żadnym miejscu nie ma tu mowy o lokalu muzycznym, o klubie nocnym, o działalności klubu muzycznego, zresztą jak wynika w wpisów w KRS nie zostało podane (...), które takiej działalności by dotyczyło. Należy zauważyć, iż już z samych regulacji dotyczących (...) nie mówiąc już o sferze semantyki wynika, iż usługi gastronomiczne a prowadzenie klubu muzycznego oznaczają różne aktywności. I o ile kawiarnia, serwowanie kawy jest usługą z zakresu gastronomii, to dyskoteka, odtwarzanie muzyki czy koncerty na żywo usługa gastronomiczną nie są. W każdym razie ani w decyzji, ani w orzeczeniu nie ma mowy o zezwoleniach na klub muzyczny, o zmianie na klub muzyczny, a jedynie o zmianie na lokal gastronomiczny. Te kwestie nie wymagają już szerszego uzasadnienia, albowiem dla tej sprawy istotne jest występowanie zakłóceń i naruszenie prawa własności Powodów przez Pozwaną poprzez emisję hałasu ponad przeciętną miarę z zajmowanych pomieszczeń pod Klub (...) w budynku (...) (niezależnie od 2 dróg czy adresów prowadzących do Klubu). Powoływane rozstrzygnięcia w żaden sposób tego nie podważają, gdyż nie jest to kompetencja organów administracyjnych, na co same Organy trafnie skądinąd zwróciły uwagę w swoich uzasadnieniach. Ten stan zakłóceń hałasem ponad przeciętną miarę został potwierdzony w sposób nie budzący żadnych wątpliwości w niniejszym procesie. Oczywistym jest, iż Powodowie (ich najemcy, osoby korzystające z lokali) w konkretnych warunkach umiejscowienia swych lokali powinni liczyć się z ruchem ulicznym, większą intensyfikacją ruchu pieszych, miejskimi „odgłosami” w centrum Państwa, ale nie mają obowiązku znosić hałasu ponad przeciętną miarę w postaci dudniącej muzyki i to jeszcze w porze spoczynku nocnego. Co więcej nie mamy do czynienia z pojedynczymi przypadkami takimi jak Sylwester, ale z powtarzającym się stanem zakłóceń od wielu lat. Pozwana prowadząca tego rodzaju działalność gospodarczą i najwyraźniej niezgłoszoną w ramach (...), winna efektywnie wyciszyć klub muzyczny, gdyż opisywane wyciszenie dotyczyło – jak trzeba wnioskować - tylko chyba lokalu gastronomicznego, a to zasadnicza różnica. W każdym razie Pozwana nie może naruszać – bez względu jakie (...) zgłasza albo nie - praw Powodów, naruszać ich prawa własności i nie przestrzegać prawa w zakresie norm hałasu, co również potwierdza uzyskana w sprawie opinia. Przestrzeganie prawa nie jest przeszkodą dla wolności działalności gospodarczej uregulowanej prawem, a zatem wedle założeń Ustawodawcy legalnej działalności. Co więcej przestrzeganie prawa winno nastąpić bez konieczności interwencji Policji, sądów powszechnych czy administracyjnych, a obowiązek przestrzegania prawa wynika z mocy samego prawa m.in. z art. 83 Konstytucji RP. Jeśli zaś ten czy inny podmiot prawa nie przestrzega prawa i to mimo np. pouczeń, to poszkodowany takim działaniem ma prawo oczekiwać udzielenia mu ochrony w państwie prawa; zarazem organy państwa prawa w sposób opisany prawem mają obowiązek podjąć czynności opisane prawem, tak aby prawo było respektowane, gdyż w tym celu zostały ustanowione.

Podniesiona był też kwestia skargi kasacyjnej (Spółdzielni) do NSA z 2022 r. od Wyroku WSA 2022r. Takie prawo przysługuje i tak, a nie inaczej została skonstruowana procedura sądowoadministracyjna. Z pola jednak widzenia nie mogło jednak umknąć, iż przed wyrokiem WSA 2022, zapadł wyrok prawomocny WSA z 2015 r. i nadto wyrok NSA z 2021 r. ( k. 156), na co zwracał uwagę WSA w uzasadnieniu wyroku WSA 2022.

Powodowie nie żądają zakazania Pozwanej działalności gospodarczej. Powodowie nie żądają zakazu na poziomie PN opisanych opinią, nie oczekują nawet zakazu na poziomie norm środowiskowych PŚ. Nie zostało też zgłoszone roszczenie np. z art. 448 k.c., które wymagałoby oczywiście szerszych ustaleń i oceny. Powodowie oczekują w tej sprawie zakazu emisji tylko na poziomie zakazu ponad 50dB i tylko w porze nocnej. Oznacza to bardzo ograniczone oczekiwania (tymi Sąd zgodnie z art. 321 k.p.c. jest związany) Powodów i w żaden sposób nie można temu roszczeniu postawić zarzutu z art. 5 k.c. co do nadużycia prawa. Ustalony wyżej stopień zakłóceń i czas trwania stanu sprzecznego z porządkiem prawnym – stosunkami w prawie prywatnym są bardzo znaczne.

(3)

Rozstrzygnięcie

Mając na uwadze powyższe fakty, dowody, ocenę prawną, powołane przepisy prawne wytoczone w sprawie powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Stąd orzeczenie jak w punkcie 1 wyroku (zakaz emisji ponad 50 dB pomiędzy 22:00 a 6:00 ).

W punkcie 2 Sąd Rejonowy zamieścił orzeczenie o kosztach procesu między Stronami. Powodowie byli stroną wygrywającą w całości, zatem na ich rzecz zwrotowi podlegały poniesione przez nich koszty. Przy czym z uwagi na brak solidarności po ich stronie i rodzaj współuczestnictwa formalnego, Sąd na ich rzecz zasądził kwotę po 296 złotych ( 17 zł opłata skarbowa, 270 zł koszty zastępstwa procesowego, i w zaokrągleniu w dół 9 zł – opłata sądowa 100 zł /11), od Pozwanej spółki jako Strony przegrywającej.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

13.09.2024 r.