Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

do wyroku z dnia 22 listopada 2024 roku

Pozwem z daty 29 listopada 2023 r. Powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. , reprezentowany przez Pełnomocnika procesowego, wniósł o zasądzenie od Pozwanego (...) z siedzibą w G., B. (działającej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej w formie oddziału (...) spółka akcyjna oddział w Polsce) kwoty 68.949,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że pozew obejmuje żądanie zwrotu Powodowi nienależnie uzyskanej przez Pozwanego kwoty subwencji finansowej w ramach programu rządowego „Tarcza Finansowa(...) dla Małych i Średnich Firm” (Tarcza Finansowa 1.0).

Wskazano, iż celem Programu tej Tarczy była ochrona polskiego rynku pracy i zapewnienia polskim przedsiębiorcom płynności finansowej w okresie poważnych zakłóceń w polskiej gospodarce wywołanych pandemią Covid 19. Powód podniósł, iż krąg beneficjentów programu został celowe zawężony do zarejestrowanych i prowadzących działalność gospodarczą w Polsce , tak aby udzielana pomoc była jak najbardziej efektywna i służyła tym podmiotom, które rzeczywiście ucierpiały w czasie pandemii. Powód wskazał, iż na udział w Programie zdecydował się Pozwany – przedsiębiorca zagraniczny. W ocenie Powoda, skoro Pozwany jest przedsiębiorcą zagranicznym, zarejestrowanym w innym państwie członkowskim, a działalność w Polsce wykonuje tylko w oparciu o oddział (oddział nie mający zdolności do czynności prawnych), to nie był podmiotem uprawnionym. Powód podkreślił, iż wszystkie kraje członkowskie przygotowały Programy, w tym kraj siedziby Pozwanego dla swoich obywateli i swoich przedsiębiorców. Powód powołał się na uchwałę Rady Ministrów co do powierzenia realizacji programu Tarczy Powodowi. oraz na Regulamin tej Tarczy, który to Regulamin przyjął Powód. Powód wskazał, iż ocena spełnienia przez przedsiębiorcę warunków koniecznych do udzielenia subwencji miała w zasadniczej części charakter zautomatyzowany tj. na podstawie danych zadeklarowanych we wniosku i w oparciu o kryteria określone w programie i Powód miał zostać uprawnionym w tym zakresie do stosowanie możliwie automatycznych i uproszczonych procedur. Powód nie dokonywał indywidualnej oceny poszczególnych wniosków. Powód w toku następczego monitoringu zasadności udzielenia i wykorzystania subwencji, ustalił, iż Pozwany jako przedsiębiorca zagraniczny nie jest i nigdy mógł być beneficjentem programu. To zdaniem Powoda oznacza, iż Pozwany złożył nieprawdziwe oświadczenie, że wszystkie przedstawione we wniosku informacje oraz złożone tam oświadczenia są zgodne z prawdą., a on sam kwalifikuje się do wzięcia udziału w programie.

Powód zarazem potwierdził złożenie wniosku przez Pozwanego, doszło do zawarcia umowy subwencji, do wydania decyzji w sprawie subwencji, dokonania jej wypłaty, do złożenia oświadczenia o rozliczeniu z 16.05.2021 r., wydania decyzji przez Powoda o zwolnieniu z obowiązku zwrotu w części z harmonogramem spłat pozostałej części.

Powód wskazała, iż weryfikację składanych oświadczeń przy wnioskach zaczął po wydaniu decyzji w oparciu o § 3 Regulaminu i 14.09.2023 r. wezwał Pozwanego do zwrotu całej otrzymanej subwencji, a w odpowiedzi Pozwany odmówił zwrotu.

Powód przyznał, iż Pozwany dokonał wpłaty na rzecz Powoda kwoty 49.505,57 zł uprzednio rozliczonej.

Powód przedstawił uzasadnienie prawne w tym powołał się na art. 4 Prawa przedsiębiorców. , jak i § 2 Regulaminu Programu. Odwołał się też do Decyzji KE i Komunikatu KE wskazując, iż podkreślano tu, iż pomoc publiczna może być kierowana do przedsiębiorców zarejestrowanych i prowadzących działalność gospodarczą w Polsce (moty 16 Decyzji). Przyznanie subwencji Pozwanemu oznaczałoby naruszenie zasad przyznawania pomocy publicznej. Powód zaznaczał, iż nie jest związany swoją własną decyzją o umorzeniu części subwencji wskazując iż decyzję tą wydał względem działającego w (...) Oddziału Pozwanego zaznaczając iż ten proces był również automatyczny, a decyzję wydano przed dokonaniem następczej weryfikacji. Powód odwołał się do zapisu § 11 ust. 13 Regulaminu w aspekcie zwrotu świadczenia i terminu tego zwrotu. Uzasadnił roszczenie w zakresie odsetek z art. 481 k.c. Przedstawił rozliczenie i zasady m.in. zaliczeń wpłat wynikających z harmonogramu.

Referendarz sądowy przekazał sprawę do sądu gospodarczego jako właściwego funkcyjnie. Obie Strony procesu to przedsiębiorcy, a sprawa dotyczy ich działalności gospodarczej.

W związku ze skargą Powoda, w dniu 15.05.2024 r. stwierdzono, iż postanowienie Referendarza utraciło moc (k. 118).

W dniu 15.07.2024 r. Referendarz sądowy w sprawie VI Nc 2704/23 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 121).

Nakaz został zaskarżony sprzeciwem z dnia 14.08.2024 r. Pozwana (...) z siedzibą w G., B. (działająca na terenie Polski poprzez oddział (...) spółka akcyjna oddział w Polsce) – działająca poprzez Pełnomocnika procesowego - wnosiła o oddalenia powództwa i zasądzenie kosztów procesu wedle norm przepisanych. Pozwana zarzuciła:

a.  brak podstaw do dochodzenia zwrotu należności na podstawie umowy subwencji Finansowej ze względu na fałszywość twierdzenia Powoda, że Pozwany złożył we wniosku lub w umowie nieprawdziwe oświadczenie;

b.  sprzeczność twierdzenia Powoda o braku prawa do otrzymania subwencji zgodnie z art. 15g ustawy z dnia 02.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczeniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych przez oddział belgijskiego przedsiębiorcy zarejestrowany w Polsce z powołanymi przez Pozwanego przepisami prawa (;

c.  błędne założenie prezentowane w pozwie, że zarejestrowany w Polsce oddział Pozwanego jako zagranicznego przedsiębiorcy nie był uprawniony do uzyskania subwencji na podstawie art. 15g ustawy COVID-19, co jest nieuzasadnione z punktu widzenia ratio legis art. 15g ustawy Covid-19, a nadto z prawem unijnym i krajowym;

d.  brak podstaw do dochodzenia zwrotu należności na podstawie art. 410 § 2 k.c. gdyż świadczenie było w pełni należne;

e.  nieważność zapisów umów i Regulaminu, na który powołuje się Powód w zakresie, w jakim stawiają w odmiennym, gorszym położeniu (dyskryminują) pracodawców, jakimi są oddziały przedsiębiorców zagranicznych w porównaniu z pracodawcami będącymi krajowymi przedsiębiorcami w zakresie otrzymywania subwencji na podstawie art. 15g ustawy COVID 19 ze względu na to, że Polska zobowiązana jest do równego i sprawiedliwego traktowania Pozwanego i zapewnienia mu dostępu do środków na dofinansowanie wynagrodzeń wypłacanych pracownikom przez pracodawców zgodnie z art. 15g ustawy COVID-19 na dokładnie takich samych zasadach, na jakich te środki są przyznawane polskim inwestorom (pracodawcom) na mocy art. 3 ust. 1 umowy pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem (...) i Rządem (...) w sprawie popierania i wzajemnej ochrony inwestycji (19.05.1987 r. ), a obowiązującej w dacie podpisania umowy Subwencji, przez zignorowanie naczelnych zasad prawa unijnego (art. 49, 56, 52 Traktatu o funkcjonowaniu UE).

Niezależnie od powyższego zarzucono :

a.  zwolnienie Pozwanego przez Powoda z długu w wysokości 48.055,44 zł poprzez oświadczenie woli nazwane decyzją zwalniającą Pozwanego z obowiązku zwrotu części wypłaconej subwencji;

b.  naruszenie przez Powoda zasady czystych rąk z art. 5 k.c. bowiem Pozwany cały czas występował jako oddział Przedsiębiorcy zagranicznego i z takim podmiotem Powód zawarł umowę, której obowiązywanie potwierdził w dniu 09.08.2021 r. a więc po upływie ponad roku od przyznanej subwencji, poprzez wydanie decyzji zwalniającej Pozwanego z obowiązku zwrotu części wypłacenia subwencji;

c.  jeśli strona umowy był oddział Przedsiębiorcy zagranicznego jako podmiot nie mający zdolności prawnej, to umowa jest nieważna (art. 14 § 1 k.c.), a zatem Powód nie może dochodzić zwrotu należności na zasadach wynikających z nieważnej umowy, lecz ewentualnie z tytułu nienależnego świadczenia, a zatem data wymagalności roszczenia i związane z tym rozpoczęcie terminu naliczania odsetek związane jest z wezwaniem do zapłaty (art. 455 k.c.), a wiec możliwe jest po dniu 27 września 2023r.;

d.  termin naliczania odsetek nie może być liczony na podstawie nieważnej umowy, a uiszczona kwota zwróconej subwencji powinna być zaliczona w całości na poczet długu głównego, a nie pomniejszana o odsetki liczone przed datą wymagalności;

e.  zarzucono błąd w obliczeniu dochodzonej kwoty, bowiem Powód wskazuje w pozwie datę wymagalności roszczenia na dzień 22.06.2020 r., ale przy obliczaniu odsetek przyjmuje datę wymagalności na dzień 20.06.2020 r., co oznacza że dochodzona kwota jest źle obliczona, a w konsekwencji żądanie pozwu jest sformułowanie błędnie;

f.  zarzucono, że jeśli świadczenie nie było należne, gdyż Pozwany nie był Beneficjentem, to Powód nie może żądać zwrotu świadczenia ponieważ Powód jako spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany, spełnienie świadczenia czyni zadość zasadom współżycia społecznego (art. 411 § 2 k.c.), obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasł, bowiem Pozwany korzyść zużył w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, zwracając połowę otrzymanej kwoty (niesporne) oraz wypłacając resztę na bieżące wynagrodzenia dla pracowników, a zużywając korzyść nie mógł liczyć się z obowiązkiem zwrotu (art. 410 § 1 1 k.c. w związku z art. 409 k.c.).

Sprawa została przydzielona do referatu sędziego w dniu 23.08.2024 r. Z uwagi na upływ terminów, brak zarzutu jak i uprzednio podjęte decyzję Sąd Rejonowy nie miał podstaw do przekazania sprawy zgodnie z właściwością funkcyjną do sądu gospodarczego. Sąd w tym składzie uznaje te sprawy o analogicznym charakterze za sprawy gospodarcze. Z uwagi na terminy i związanie sprawa otrzymała bieg.

W dniu 07.09.2024 r. wyznaczono rozprawę na 22.11.2024 r., wydano zarządzenia przygotowawcze z informacjami jak wymianę pism z art. 205 ³ k.p.c. (k. 167-168).

Pełnomocnicy Stron nadesłali pisma przygotowawcze udzielili odpowiedzi i odnieśli się szczegółowo (faktycznie i prawie) do swoich stanowisk. Istota tych stanowisk nie uległa zmianie.

Pismem z daty 17.09.2024 r. działający w imieniu Pozwanego Pełnomocnik wskazał, że wszystkie wypłaty na rzecz pracowników opisane w sprzeciwie od nakazu zapłaty związane były z zatrudnieniem tych osób na terenie Polski. Złożono oświadczenie, że macierzysta Spółka (...) (...) nie pobierała żadnej subwencji w rodzaju Tarczy Covid ani nie otrzymywała środków z innych instytucji UE o analogicznym charakterze i tym samym przeznaczeniu jak subwencja, której dotyczy pozew (k. 171-172).

Powód w piśmie z dnia 30.09.2024 r. m.in. rozszerzył powództwo o kwotę 3.546,40 zł, w ten sposób, że w miejsce dotychczas dochodzonej kwoty w wysokości 68.959,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty wniósł o zasądzenie od Pozwanego kwoty 72.496,38 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty (k. 181v).

Pismem z daty 14.11.2024 r. Pozwany wnosił o oddalenia także rozszerzonego powództwa i wnosił o zasadzenie kosztów postępowania w podwójnej wysokości ze względu na stopień skomplikowania sprawy.

Stanowiska Stron w ich istocie zostały ujawnione na rozprawie i nie uległy zmianie. Terminy z art. 205 ³ k.p.c. upłynęły jeszcze przed rozprawą.

W tym miejscu Sąd Rejonowy uznaje za celowe wskazać na pewne okoliczności ujawnione już po wydaniu wyroku. Na termin rozprawy nikt się nie stawił. Pełnomocnicy byli zawiadomieni prawidłowo, nie było omyłek w danych o sali, godzinie. Nadto sędzia dodatkowo skontaktowała się z Sekretariatem celem sprawdzenia czy nie dotarły jakieś informacje, e-maile od Stron/Pełnomocników. Nie było takich sytuacji. Po wydaniu wyroku, po zamknięciu sali rozpraw, po powrocie do gabinetu i przystąpieniu do innych zadań, sędzia została poinformowana przez Kierownika sekretariatu, iż Pełnomocnicy mają oczekiwać na II piętrze przed inną salą. Dla porządku – ponieważ są to kwestie ważne dla Stron- sędzia osobiście udała się w to miejsce i zastała pod tą inną salą m.in. Pełnomocnika Powoda, w tym czasie Pełnomocnika Pozwanego miał się już udać pod właściwą salę (wynikającą skądinąd z zawiadomień). Sędzia upewniła się, iż na tej innej sali na II piętrze nie było danych o sprawie rozpoznawanej – była wokanda innego sędziego, nie dotycząca sprawy niniejszej, a dotycząca innych stron. Wokanda dotycząca sprawy niniejszej widniała na właściwym miejscu i sali zgodnie z zawiadomieniem, gdzie rozprawa zgodnie z zarządzeniami i zawiadomieniem się odbyła. Przy czym istotnie wisiała też (obok) wokanda o przeniesieniu innej sprawy, sprawy innego sędziego na tę inną salę na II piętrze. Nie było zarazem informacji, aby sprawa niniejsza i sędziego była przeniesiona.

Niezależnie od powyższego sędzia poprosiła Pełnomocników na salę rozpraw, gdzie rozprawa została wyznaczona i gdzie się odbyła, udzieliła informacji co do czynności, wydanego wyroku i przyczyn jego wydania. Wobec sprawdzenia w.w. kwestii technicznych Sąd nie miał podstaw do uznania, iż doszło do błędów w zawiadomieniu czy w informacji dotyczących tej sprawy. Zawiadomienia były prawidłowe, wokanda w sprawie była prawidłowa, a informacje co do zmiany sali dotyczyły i innego sędziego, i innej sprawy. Nieszczęśliwe i pechowe sytuacje towarzyszą niestety nam wszystkim, nawet przy największym zaangażowaniu i poświęconej pracy, a nie zdarzają się w pracy tym tylko którzy nie pracują. Sąd Rejonowy nie miał podstaw do otwarcia sprawy na nowo, albowiem wyrok został ogłoszony. Sędzia uznała z celowe udzielić dodatkowych informacji i stąd poproszono Pełnomocników na salę. Pełnomocnicy nie wskazywali na np. ugodę czy zmianę stanowiska, powództwo wzajemne, cofnięcie pozwu itd. Zarazem pisma składane przez Pełnomocników obu Stron wskazywały, iż wszystkie elementy w aspekcie praw Stron zostały zaprezentowane rzeczowo i z najwyższą starannością zatem prawo do obrony czy przedstawienia stanowiska przed sądem zostało zachowane. W sprawie nadto byłyby podstawy nawet do orzekania na posiedzeniu niejawnym, z art. 148 ¹ k.p.c. Sąd , sędzia posiedzenia jawne, rozprawy i posiedzenia niejawne organizuje odpowiednio do całego referatu. Znaczna część spraw trafia na posiedzenia niejawne, albowiem same Strony/Pełnomocnicy nie są zainteresowani udziałem w rozprawie, a zarazem przyspiesza to proces w ramach ich prawa do sądu. Ta sprawa akurat została wyznaczona na rozprawę, gdyż znalazł się termin, a posiedzenie niejawne były już zaplanowane; zarazem mogło to przyspieszyć czynności w aspekcie niektórych wniosków wymagających odrębnego rozstrzygnięcie i w aspekcie tego, iż na chwilę przydziału upłynął już okres 8 miesięcy.

FAKTY. DOWODY

(A)

W dniu 30.03.2018 r. została ogłoszona we właściwym dzienniku ustawa z dnia 06.03.2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskie (dalej także (...)). W tej ogłoszonej Ustawie zapisano m.in.:

Art. 1 ust. 1 : „Ustawa reguluje podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej przez osoby zagraniczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czasowe oferowanie lub świadczenie usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby zagraniczne będące przedsiębiorcami oraz określa zasady tworzenia przez osoby zagraniczne będące przedsiębiorcami oddziałów i przedstawicielstw w Rzeczypospolitej Polskiej.”

Art. 2: „1. Osoby zagraniczne mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w ustawie. 2. Osoby zagraniczne będące przedsiębiorcami mogą tworzyć w Rzeczypospolitej Polskiej oddziały, przedstawicielstwa lub czasowo oferować lub świadczyć usługę, na zasadach określonych w ustawie.”

Art. 4 ust. 1: „Osoby zagraniczne z państw członkowskich mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na takich samych zasadach jak obywatele polscy.”

W tym samym dniu ogłoszono także ustawę z dnia 06.03.2018 r. Prawo przedsiębiorców (dalej także PP). W tej ogłoszonej Ustawie zapisano m.in. :

Art. 1: „Ustawa określa zasady podejmowania, wykonywania i zakończenia działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym prawa i obowiązki przedsiębiorców oraz zadania organów władzy publicznej w tym zakresie.”

Art. 2: „Podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach.”

Art. 3: „Działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.”

Art. 4:

1. Przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą.

2. Przedsiębiorcami są także wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

3. Zasady podejmowania, wykonywania i zakończenia działalności gospodarczej przez osoby zagraniczne określają odrębne przepisy.”

{Fakty powszechnie znane – art. 228 § 1 k.p.c. wynikające z publikacji aktów prawych}.

(...) z siedzibą w G. w B. jest przedsiębiorcą zagranicznym, który na terenie Polski zarejestrował w Krajowym Rejestrze sądowym działalność gospodarczą prowadzoną na terenie Polski za numerem (...) z wpisem w dniu 07.06.2017 r. (dalej także Spółka). Sama Spółka (...) wpisana jest do właściwego rejestru (...), NR (...), (...), podlega prawu (...). W KRS Spółki zapisano, iż Siedziba Oddziału zagranicznego Spółki znajduje się w miejscowości (...) w Polsce, zaś siedziba i adres zakładu głównego znajduje się w B. (...), nr (...), kod (...), poczta (...). Spółka ka w ramach Oddziału składa roczne sprawozdania finansowe (dalej także Spółka w rozumieniu Spółka w ramach Oddziału w Polsce czyli z wyłączeniem działalności poza Polską). Organem uprawnionym do reprezentowania zagranicznego przedsiębiorcy jest Zarząd, w skład którego wchodzi: od 07.06.2016 r. T. W. (Prezes Zarządu), A. W. (Członek Zarządu), S. W. (Członek Zarządu). Przedmiotem działalności jest: pozyskiwanie drewna, produkcja wyrobów z drewna oraz korka, z wyłączeniem mebli; produkcja wyrobów ze słomy i materiałów używanych do wyplatania, produkcja mebli, działalność agentów zajmujących się sprzedażą drewna i materiałów budowlanych, wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Składane są roczne sprawozdania finansowe za każdy rok działalności. Spółka, a jako pracodawca jej Oddział, zatrudniała polskich choć nie tylko polskich pracowników, w szczególności w 2020 r. lista płac w zakresie działalności Oddziału Spółki obejmowała 10 osób. Z tego tytułu były odprowadzane należne składki na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, fundusz pracy, fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych - ZUS z siedzibą w W.. Składane były deklaracje roczne o zaliczkach na podatek dochodowy, deklaracje dla podatku od towarów i usług do polskich urzędów skarbowych, w tym w 2020 r.

{Dokumentacja z akt, w tym wydruk z KRS, druki ZUS P DRA, deklaracje podatkowe, , przelewy lista płac – odpowiednio art. 243 ¹, 244 i 245 k.p.c., dane jawne w KRS – art. 228 § 1 k.p.c.}.

W dniu 13 marca 2020 r. zostało ogłoszone rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego. W dniu 20 marca 2020 r. zostały ogłoszone rozporządzenia Ministra Zdrowia:

a)  w sprawie odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego,

b)  w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii.

W dniu 16 maja 2020 r. ogłoszono:

a)  rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 12 maja 2022 r. w sprawie odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii,

b)  rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 12 maja 2022 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego.

W dniu 16 czerwca 2023 roku ogłoszono rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 14 czerwca 2023 r. w sprawie odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego.

W.w. Rozporządzenia (dalej Także Rozporządzenia ) pociągały za sobą liczne ograniczenia (zakazy, nakazy) dla ludności jak i osób prawnych czy jednostek o takim statusie, osób wykonujących pracę zawodową w tym także w interesie obywateli. Na terenie Kraju nie został ogłoszony żaden ze stanów nadzwyczajnych z art. 228 Konstytucji RP z 1997 r.

Jeszcze wcześniej, przed w.w. rozporządzeniami Ustawodawca uchwalił i doszło do ogłoszenia 05.09.2019 r. ustawy z dnia 04 lipca 2019 r. o systemie instytucji rozwoju (dalej także USIR). Ustawa ta podlegała licznym zmianom już w samym 2020 r. ogłoszono 4 zmiany. W 2021 r. ogłoszono 2 zmiany, w 2022 r. – i 2023 r. po 2 zmiany. Ogłaszane były też teksty jednolite. Wedle opublikowanych zapisów co do projektu USIR:

„projekt dotyczy stworzenia zintegrowanego systemu instytucji rozwoju nazwanego Grupą (...) działającego na podstawie spójnej strategii zgodnej z polityką gospodarczą Rady Ministrów. System instytucji rozwoju posiadałby 5 kluczowych obszarów działalności: inwestycje (wiodąca rola (...) SA), bankowość (wiodąca rola Banku (...)), ubezpieczenia eksportowe (wiodąca rola (...) SA), handel zagraniczny (wiodąca rola Polskiej (...) SA) oraz rozwój przedsiębiorczości (Polska (...))”.

W (...) zostały wskazane dwie spółki akcyjnej kapitałowe podlegające regulacji Kodeksu spółek handlowych i niebędące w systemie finansów publicznych jednostkami budżetowymi. M.in. (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. (dalej także (...)). (...) posiadał zarząd, radę nadzorczą i także kilku prokurentów – osoby fizyczne wpisywane do Krajowego Rejestru Sądowego, jak i pracowników. (...) do KRS został wpisany jeszcze w 2013 r. i jego pierwotnie wpisanym jedynym akcjonariuszem był Skarb Państwa. (...) został powołany na skutek decyzji organów władzy wykonawczej z 2012 r. Wedle USIR (art. 11 ust. 1):

„(...) wykonuje działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek, zgodnie z zasadami dobrej praktyki handlowej, dążąc w długim terminie do osiągnięcia rynkowej stopy zwrotu z zainwestowanego kapitału”.

Pierwsza zmiana USIR ogłoszona 31.03.2020 r. (wejście w życie 01.04.2020 r.) r. dotyczyła m.in.:

a) art. 11 ust. 2 USIR poprzez dodanie punktu 6 o brzmieniu:

"6) podejmowanie działań służących zapobieganiu lub łagodzeniu skutków sytuacji kryzysowych w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 1398 oraz z 2020 r. poz. 148, 284 i 374), w tym skutków rozprzestrzeniania się (...)19, w szczególności poprzez:

a) udzielanie wsparcia finansowego przedsiębiorcom i innym podmiotom dotkniętym tymi sytuacjami, w tym bezzwrotnego lub w formie gwarancji lub poręczeń,

b) naprawienie lub pokrycie, w całości lub w części, szkód lub strat spowodowanych tymi sytuacjami - z wykorzystaniem środków własnych (...) lub środków z innych źródeł.",

b) art. 12 ust.1, jaki otrzymał brzmienie:

"1. (...) udziela finansowania, w szczególności mikroprzedsiębiorcom oraz małym i średnim przedsiębiorcom spełniającym warunki określone w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) nr (...) z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L 187 z 26.06.2014, str. 1, z późn. zm.).",

c) dodaniu art. 21a o brzmieniu:

"Art. 21a. 1. Rada Ministrów, w związku ze skutkami COVID-19, może powierzyć (...) realizację rządowego programu udzielania przedsiębiorcom wsparcia finansowego, w szczególności w formach, o których mowa w art. 13 ust. 1, lub w formach bezzwrotnych.

2. Program rządowy określa w szczególności warunki i okres udzielania przedsiębiorcom wsparcia finansowego, o którym mowa w ust. 1, sposób przygotowania i elementy rocznych planów udzielania tego finansowania oraz sprawozdawczości z ich realizacji.

3. Realizując program rządowy, (...) prowadzi wyodrębnioną ewidencję zgodnie z art. 11 ust. 4 i 5.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki przekazuje środki na pokrycie wynagrodzenia oraz kosztów poniesionych przez (...) wskutek realizacji programu rządowego.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki, działając w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, zawiera z (...) umowę określającą warunki i tryb przekazywania środków, o których mowa w ust. 4.

(...) ustanawiał prokurentów, których może ustanowić tylko przedsiębiorca (art. 109 ¹ k.p.c.), którzy byli wpisani do KRS. W przedmiocie działalności gospodarczej zgłoszonej i ujawnionej w KRS zapisano m.in. 66, 30, z działalność związana z zarządzaniem funduszami, 70, 22, z, pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.

{Fakty powszechnie znane, w tym publikowane oraz jawne z wpisów w KRS – art. 228 § 1 k.p.c., w odpowiednim zakresie także dane z dokumentacji – art. 245, 243 ¹ k.p.c., także urzędowej m.in. wydruk z KRS Powoda – art. 244 k.p.c.}.

Komisja Europejska (dalej także KE) zajęła stanowisko w formie pisemnej w dokumencie z dnia 27.04.2024 r. w sprawie: (...) SA. (...) ( (...)) – Poland COVID-19: repayable advance scheme for micro, small and mediumsized enterprises (dalej także Decyzja KE). Decyzja KE była odpowiedzią na zawiadomienie ze strony Polski z dnia 23.04.2020 r.

W motywie (16) pkt 2.5. zapisano:

„(16) The beneficiaries of the measure are all micro, small and medium-sized enterprises (‘SMEs’) ^{( 10)} registered and active in Poland, which are affected by the economic repercussions of COVID-19 and having temporary financial difficulties linked to the lack of liquidity. Furthermore, the beneficiaries must have a tax residence in the European Economic Area (‘EEA’); in addition, the main beneficial owner, within the meaning of Article 2, clause 2, item 1) of the Act on Counteracting Money Laundering (‘AML Act’), cannot have tax residence in the so-called ‘tax havens’ within the meaning of the EU Council conclusions on the revised list of noncooperating countries for tax purposes (2020/C 64/03). A deviation from this rule is only possible if the aid beneficiary and/or its main beneficial owner commit to transfer their tax residence to the EEA within nine months from the date of granting aid under the measure.”

Wskazany tu indeks 10 odwoływał się do zapisu :

„ ^{( 10)} In the meaning of the Polish Law of 6 March 2018 – Law of Entrepreneurs (Dz.U. z 2019 r. poz. 1292, z późn. zm.).” czyli do art. 4 PP.

Ponadto KE zdecydowała, aby nie zgłaszać (nie podnosić) zastrzeżeń dla takiej pomocy na takiej podstawie, iż stosownie do art. 107(3) b TFUE wskazując w Decyzji KE punkt 4:

„The Commission has accordingly decided not to raise objections to the aid on the grounds that it is compatible with the internal market pursuant to Article 107(3)(b) TFEU.”

{Druk Decyzji w aktach załącznik do sprzeciwu, fakt wydania dokumentu - Decyzji KE niesporny i powszechnie znany – art. 243 ¹, 245, 228 § 1 k.p.c., spór nie tyle co do tłumaczenia ile co do wykładni, tłumaczenie przysięgłe nie było konieczne w aspekcie stanowisk obu Stron nadto uwagi poniżej}.

Programy, określane jako „Programy Rządowe” miały różne nazwy Tarcza Finansowa, Tarcza Antykryzysowa ze znacznikami 1.0, 2.0. Był też program o nazwie „Tarcza Finansowa (...) dla Małych i Średnich Firm” (dalej także TF, TF 1.0 lub Program). Realizacja TF została powierzona przez organ władzy wykonawczej Radę Ministrów stworzonej uprzednio spółce prawa handlowego (...), która w swojej działalności gospodarczej miała zapis o m.in. zarządzaniu funduszami zaś wedle zapisów w Biuletynie Informacji Publicznej m.in.: „W swojej działalności (...) S.A. przykłada ogromną wagę do transparentności działań oraz procesów decyzyjnych, które są wykonywane zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa i najlepszymi praktykami rynkowymi.” W.w. Spółka, zarząd Oddziału na terenie Polski nie uczestniczyli w uchwalaniu w.w. aktów prawnych, nie uczestniczyli w tworzeniu w.w. programów rządowych, w tym TF ani nie uczestniczyli w tworzeniu i zasad funkcjonowaniu (...). Nie wydawali też rozporządzeń dotyczących wprowadzenia stanu zagrożenia czy epidemii Covid 19. (...) w maju 2020 r. przy realizacji powierzonych zadań z TF korzystał z odpowiednich systemów komputerowych dla zautomatyzowania realizacji zadań w ramach TF (dalej Algorytm lub System). Chodziło o jak najszybsze zrealizowania Programu w oparciu o dane deklarowane przez składających wnioski o przyznanie subwencji, o udział w Programie. Wnioski z kolei były składane poprzez bankowość elektroniczną. To czy wnioski automatycznie zostały zweryfikowane poprawnie zależało od tego czy stworzony System był poprawny, czy narzucał ograniczenia/wykluczenia, a nadto czy miał dostęp do odpowiednich danych, w tym rejestrowych. (...) m.in. w maju 2020 r. przy realizacji tych zadań ponadto posługiwał się Regulaminem ubiegania się o udział w programie rządowym TF w wersji zmienionej 13.05.2020 r., a jaki wszedł w życie 28.05.2020 r. oraz opierał się na uchwale 5/2020 Rady Ministrów z 27.04.2020 r. w sprawie programu rządowego „Tarcza finansowa (...) dla małych i średnich firm”, której główna treść była zawarta w Załączniku do Uchwały (dalej także Uchwała). Zmiany z 13.05.2020 r. dotyczyły m.in. definicji (w tym pojęcia Beneficjent) jak i niektórych zapisów z § 5 i 10 Regulaminu. Kolejna zmiana miała miejsce 13.04.2021 r. i weszła w życie 28.04.2021 r. i dotyczyła m.in. niektórych definicji (harmonogram, oświadczenie o rozliczeniu, § 3 ust. 4, § 4 ust. 4, 6, § 5 ust. 4, zmiany także redakcyjne, § 14ust. 3 i § 16 ust. 4). Beneficjenta (maj 2020 r.) w Regulaminie określono jako przedsiębiorcę z odwołaniem się do art. 4 ust. 1 i 2. Prawa przedsiębiorców, a dodatkowymi warunkami był status nadto Mikroprzedsiębiorcy lub (...). Podano definicje Mikroprzedsiębiorcy i (...). Nie został podana definicja czy dane o Systemie, który miał weryfikować wnioski w tym co weryfikuje. Regulamin odnosił się m.in. do sprawy dochodów, redukcji zatrudnienia. Regulamin wskazywał na obowiązek beneficjenta zapoznania się z Regulaminem i tegoż beneficjenta obciążono obowiązkiem weryfikacji czy zachodzą powiązania w ramach relacji łączących go z innymi przedsiębiorcami m.in. grup kapitałowych). Regulamin wskazywał na przyczyny odmowy przyznania subwencji, a także na możliwość uzyskania informacji co do takiej odmowy. Złożony wniosek przez beneficjent podlegał procedurze weryfikacji wedle m.in. § 11ust. 6 Regulaminu, gdzie wskazano, iż Bank weryfikuje treść wniosku pod kątem jego kompletności i wstępnej zgodności z warunkami programowymi, w zakresie ustalonym między (...) a Bankiem. Z kolei wedle § 12 Regulaminu (...) miał rozpatrywać wnioski w celu weryfikacji spełnienia prze beneficjenta warunków programowych. Pod pojęciem zaś warunków programowych w definicjach Regulaminu wskazano m.in. na jakiekolwiek kryterium determinujące możliwość ubiegania się o wsparcie i jednym z takich czynników był status przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 Prawa przedsiębiorców. W § 3 ust. 6 Regulaminu wskazano na podstawy do zażądania zwrotu subwencji na wypadek podania nieprawdziwych oświadczeń. W celu weryfikacji prawdziwości oświadczeń z wniosku (...) może pozyskiwać informacje od osób trzecich i organów administracji, w tym m.in. do ZUS, MS i KAS. Po rozpatrzeniu wniosku (...) mógł podjąć decyzję pozytywną, ale także negatywną o odmowie subwencji w całości. Zgodnie z § 15 Regulaminu złożenie Wniosku oznaczało akceptację przez Beneficjenta niniejszego Regulaminu oraz zasad ubiegania się i udzielania Finansowania Programowego opisanych w Regulaminie i Dokumentach Programowych. W § 16 ust. 3 wskazano, że niniejszy Regulamin stanowi integralną część Umowy Subwencji w zakresie, w jakim strony w Umowie Subwencji Finansowej nie ustaliły odmiennie swoich praw i obowiązków (Powód przedstawił Regulamin z 2021 r. zatem nie ten obowiązujący w maju 2020 r., o treści wówczas obowiązującego Regulaminu wnioski z art. 231 k.p.c. na podstawie danych powszechnie dostępnych co do zmian Regulaminu w 2020 i 2021 r., treść najważniejszych zasad zapisanych i powołanych przez Powoda z Regulaminu nie była sporna). Uchwała posługiwała się takimi terminami jak uznaniowość racjonalna, jednak w graniach prawa. (...) w oparciu o Uchwałę przyjmował automatyzm, uproszczenia, co pozostawione zostało Systemowi. Nie zostały przyjęte – przy tworzeniu Systemu - założenia co do eliminacji Oddziałów przedsiębiorców zagranicznych, a System w maju 2020 r. miał powiązania z KAS, ZUS, KIR. Wówczas nie było mowy o powiązaniu z KRS. Uchwała 5/2020 zawierała obszerny opis, szereg złożonych punktów m.in. w punkcie 3.1. wskazywała na podstawy do zwrotu subwencji w sytuacji podania przez beneficjenta nieprawdziwych informacji, oświadczeń. Zgodnie z punktem 6.6.1. (...) podejmie z należytą starannością działania zmierzające do udzielenia Finansowania Programowego i m.in. na warunkach określonych w treści Programu i potencjalnie uszczegółowionych przez (...) w treści Dokumentów Wykonawczych. Ponadto wedle 6.4.2. (Zasada Racjonalnej Uznaniowości): O ile odmienna zasada nie została wyraźnie określona w Dokumentach Przekazania (w tym poprzez wymóg zastosowania Procedury Akceptacji), Ustawie o (...) lub innych bezwzględnie obowiązujących przepisach prawa, przy podejmowaniu wszelkich czynności faktycznych i prawnych, do podjęcia których (...) jest uprawniony lub zobowiązany na podstawie wyżej wskazanych dokumentów, (...) ma prawo stosować Zasadę Racjonalnej Uznaniowości. W punkcie 3.4. (Rola (...)) zapisano m.in.: Zgodnie z art. 11 ust. 2 pkt 6 Ustawy o (...), do zadań (...) należy podejmowanie działań służących zapobieganiu lub łagodzeniu skutków sytuacji kryzysowych w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz.U. z 2019 r. poz. 1398, ze zm.), w tym skutków rozprzestrzeniania się COVID-19, w szczególności poprzez:

a. udzielanie wsparcia finansowego przedsiębiorcom i innym podmiotom dotkniętym tymi sytuacjami, w tym bezzwrotnego lub w formie gwarancji lub poręczeń,

b. naprawienie lub pokrycie, w całości lub w części, szkód lub strat spowodowanych tymi sytuacjami

– z wykorzystaniem środków (...) lub środków z innych źródeł.

{ Fakty powszechnie znane – art. 228 § 1 k.p.c., publikowane też w Internecie na stronach (...), a także posumowanie (...) co do realizacji Programu z 27.04.2022 r., rejestr zmian Regulaminu w zestawieniu z Regulaminem z 2021 r. z akt sprawy k. 31-51, w tym odpowiednio – art. 245, 243 ¹ k.p.c., art. 231, 233 k.p.c.}

Przy wykonywaniu zadań (...) (realizacja TF) posługiwał się poza w.w. Regulaminem i Systemem innymi osobami fizycznymi jak pełnomocnikiem, którym były również spółki prawa handlowego banki m.in. bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej także Bank). W zakresie osób fizycznych były to w pierwszej kolejności osoby wpisane do KRS jako członkowie zarządu, rady nadzorczej czy prokurenci. Od lat podstawowym rejestrem określającym osoby prawne będące przedsiębiorcami, w tym czy przedsiębiorca zagraniczny wykonuje działalność na terenie Polski poprzez Oddział był i jest KRS. ZUS i urzędu skarbowe taką wiedzę mogły posiadać w oparciu o deklaracje rozliczeniowe , deklaracje podatkowe, jeśli były składane przez przedsiębiorcę zagranicznego. W szczególności w 2020 r. (od 2017 r.) do KRS była wpisana Spółka z uwagi na prowadzoną m.in. wówczas na terenie Polski działalność gospodarczą poprzez Oddział tj. w sposób opisany w.w. (...). Uprzednio tj. przed 2020 r. doszło do opublikowania m.in. ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym z dnia 20.08.1997 r. (dalej także (...)) – art. 8 (jawność wpisów). TF miał być kierowany wyłącznie do przedsiębiorców zarejestrowanych i prowadzących działalność na terenie Polski/działających (aktywnych) na terenie Polski (entepreise registered and active in Poland). Wynikało to i z Regulaminu i z Decyzji KE. Ani w definicji Regulaminu, ani w definicji Decyzji KE nie ma sformułowania iż chodzi o: „polskiego przedsiębiorcę” o przedsiębiorcę mającego zarejestrowany w Polsce adres siedziby. Zdanie drugie Decyzji KE dotyczyło sfery umiejscowienia przedsiębiorcy pod kątem rezydencji podatkowej na terenie EEA (a tax residence in the European Economic Area).

{Fakty powszechnie znane, w tym wynikające z ogłaszanych aktów prawnych jak i publikowane na stronach urzędowych EC – art. 228 § 1 k.p.c., dokumentacja załączona przez obie Strony – odpowiednio art. 244, 245 i 243 ¹ k.p.c., art. 231, 233 k.p.c.}.

Spółka (jak wyżej Spółka w ramach Oddziału w Polsce), która w 2020 r. :

a)  posługiwała się w Polsce od 9 do 12 pracownikami,

b)  rozliczała składki do ZUS z siedzibą w Polsce,

c)  składała deklaracje podatkowe do polskich urzędów skarbowych,

d)  prowadziła działalność gospodarczą poprzez zarejestrowany Oddział w Polsce,

e)  składała z tego tytułu sprawozdania finansowe przez polskim KRS,

oceniła, iż jest uprawniona do uzyskania subwencji z TF (1.0) i zakwalifikowała swój status jako przedsiębiorcy w rozumieniu Regulaminu i złożyła wniosek o subwencję (dalej także Wniosek). Wniosek wiązała z działalnością na terenie Polski. We wniosku podała dane, swoją nazwę. Ani Bank (...), ani sam (...) nie dokonali indywidualnej weryfikacji wniosku Spółki tj.:

f)  Bank nie dokonał negatywnej - wedle swoje oceny- weryfikacji danych Wniosku, poprzez § 11 ust. 6a Regulaminu,

g)  (...) nie dokonał negatywnej weryfikacji -wedle swej oceny z § 12 ust. 1 i ust. 4 Regulaminu w zestawieniu z jawnymi danymi z KRS wskazującymi, iż wnioskodawca jest przedsiębiorcą zagranicznym działającym poprzez Oddział na terenie Polski,

h)  (...) nie skorzystał z uprawnienia – celem realizacji obowiązku weryfikacji pod kątem wydania negatywnej decyzji z § 12 ust. 5 pkt c Regulaminu – wedle swej oceny podanych danych przez Spółkę;

i)  Bank (...) poprzestali na „decyzji” Systemu i automatyzmie jego działania.

System „dokonał” oceny pozytywnej uznając wnioskodawcę za przedsiębiorcę w rozumieniu zapisów Regulaminu: przedsiębiorca zarejestrowany i prowadzący działalność gospodarczą na terenie Polski. W konsekwencji tenże Algorytm – jakim posługiwali się (...), któremu Rada Ministrów powierzyła zadania dla realizacji TF – wygenerował automatycznie umowę subwencji zawierającą oświadczenia woli (...) i SPÓŁKI o zawarciu umowy subwencji finansowej z dnia 28.05.2020 r. (dalej także Umowa). W tym dokumencie (wygenerowanym przez Algorytm) zawarte były dane Stron: (...) S.A. ODDZIAŁ W POLSCE NIP (...), REGON (...). Dalej podane był oświadczenia Spółki co do statusu małego lub średniego przedsiębiorcy, dochodów, spadku obrotów, oświadczenia woli, wniosek o subwencję na kwotę 97553,00 złotych (dalej także Subwencja lub kwota Subwencji). W załączniku dotyczącym przetwarzania danych osobowych znalazł się w punkcie 10 zapis o zautomatyzowanym podejmowaniu decyzji co do spełnienia kryteriów uzyskania subwencji i przeprowadzenie weryfikacji prawdziwości danych. Zarazem zapisano, iż konsekwencją dokonanej oceny i przeprowadzenia weryfikacji, jest automatyczne podjęcie decyzji o przyznaniu bądź odmowie przyznania subwencji. W przypadku rozbieżności mogła zostać podjęta decyzja o odmowi subwencji. Zarazem w samej Umowie w § 2 ust. 7 po zawarciu Umowy (...) miał zweryfikować („zweryfikuje”) na podstawie informacji uzyskanych z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Ministerstwa Finansów dane przedstawione przez przedsiębiorcę i złożone oświadczenia oraz podjąć decyzję o (i) wypłacie subwencji finansowej w wysokości wnioskowanej, (ii) wypłacie subwencji finansowej w wysokości mniejszej niż wnioskowana lub (iii) odmowie wypłaty subwencji finansowej. (...) ust.11 § 2 - mógł podjąć decyzję o odmowie wypłaty subwencji w przypadku powzięcia wątpliwości co do charakteru prowadzonej działalności przez przedsiębiorcę, w szczególności w sytuacji powzięcia jakichkolwiek informacji o toczących się lub zakończonych wydaniem wyroku skazującego postępowań karnych lub karno-skarbowych przeciwko przedsiębiorcy, a w przypadku jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej lub osób prawnych, przeciwko wspólnikom przedsiębiorcy lub osobom wchodzącym w skład jego organów. W § 3 Umowy podane zasady zwrotu subwencji m.in. w przypadku zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej (w tym zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej) przez przedsiębiorcę lub otwarcia likwidacji przedsiębiorcy, w jakimkolwiek czasie w ciągu 12 miesięcy od dnia przyznania subwencji finansowej – w kwocie stanowiącej 100% wartości subwencji finansowej. Spółka oświadczyła, iż jest świadoma możliwości weryfikacji w bazach, do których dostęp ma (...). Zgodnie z § 3 ust. 6 Umowy (analogiczny zapis w Regulaminie § 3 ust. 6 i § 11 ust. 13) do czasu całkowitego zwrotu subwencji finansowej przez przedsiębiorcę, (...) mógł kontrolować prawdziwość informacji i oświadczeń złożonych w związku z zawarciem umowy przez przedsiębiorcę lub osobę go reprezentującą. W przypadku stwierdzenia nieprawdziwości informacji lub oświadczeń zawartych w umowie (...) mógł podjąć decyzję o zwrocie przez przedsiębiorcę całości lub części subwencji finansowej. W takim przypadku subwencja finansowa miała stać się wymagalna w terminie 14 dni roboczych od dnia udostępnienia przedsiębiorcy informacji o decyzji (...) w sposób pozwalający przedsiębiorcy zapoznać się z informacją o decyzji (...). W § 9 ust. 2 zapisano, że Umowa zawarta zostaje w wyniku złożenia przez przedsiębiorcę oświadczenia woli zawarcia Umowy przy użyciu danych uwierzytelniających przedsiębiorcę stosowanych w bankowości elektronicznej banku oraz złożenia przez Bank działający jako pełnomocnik (...) oświadczenia woli zawarcia Umowy poprzez opatrzenie Umowy pieczęcią elektroniczną Banku, innym odpowiednim narzędziem informatycznym stosowanym przez Bank lub kwalifikowanymi podpisami elektronicznymi osób upoważnionych do reprezentacji Banku (treść całej Umowy k. 57-66).

{ Dokumentacja z akt, w tym Umowa i potwierdzenie przelewu k. 70, załączniki do sprzeciwu art. 243 ¹, 245 k.p.c., brak twierdzeń o dokonanych czynnościach weryfikacyjnych przy Umowie przez przedstawicieli, pracowników (...) lub Banku – Powód wskazywał na następczy monitoring – art. 3 i 205 ³ k.p.c., art. 231 i 233 k.p.c. }.

Po zawarciu Umowy (...) i Bank nie zweryfikowali negatywnie Wniosku jak i danych w wygenerowanej przez Algorytm Umowy, która wprost wskazywała dane przedsiębiorcy zagranicznego z oddziałem w Polsce. Nie została podjęta czynność opisana § 2 ust. 7 czy ust. 15 Umowy. W braku takiej weryfikacji (poza systemem), w dniu 29 maja 2020 r. (...) wydał Decyzje w sprawie Subwencji podając dane Spółki: (...) S.A. ODDZIAŁ W POLSCE NIP (...), REGON (...) nr (...)SP (dalej także Decyzja). W Decyzji poinformowano, że (...) podjął pozytywną decyzję o wypłacie subwencji finansowej w kwocie 97.553,00 zł zgodnie z wnioskiem. Środki Subwencji miał zostać przelane na opisany w Decyzji numer rachunku bankowego. Wskazano, że Umowa zachowuje pełną moc obowiązującą pomiędzy (...) i Spółką z uwzględnieniem przyznanej kwoty subwencji. W związku z pozytywna Decyzją nie przysługiwał tryb odwoławczy. Następnie Bank – pełnomocnik (...) w dniu 01.06.2020 r. zlecił przelew, w którym w pozycji nazwa odbiorcy ponownie podał dane Spółki: (...) S.A. ODDZIAŁ W POLSCE (dalej także Przelew). Zarówno w Decyzji i w Przelewie podano dane przedsiębiorcy zagranicznego działającego przez oddział tj. dane Spółki.

{Dokumentacja przy pozwie, druk Decyzji i druk Przelewu k. 70, – art. 243 ¹, 245 k.p.c.}

W dniu 22.01.2021 Spółka podpisała oświadczenie jako beneficjent m.in. potwierdzając stan związania przez beneficjenta Umową oraz wszystkimi oświadczeniami złożonymi w związku z procesem uzyskiwania subwencji finansowej od (...) dniu 15.06.2021 r. Spółka złożyła do (...) oświadczenie o rozliczeniu Subwencji nr (...) (dalej także Rozliczenie). W Rozliczeniu Spółka podała dane o stanie zatrudnienia – liczba pracowników na 31.12.2019 r. – 10 osób, 30.06.2019 r. – 13 przy skali redukcji zatrudnienia na poziomie 1 %. Oświadczyła ponadto, że Subwencja została wydatkowana w zgodzie z § 7 ust. 1 b) i c) Umowy (§ 1 ust. 5). Spółka na potrzeby kontaktów – zgodnie z formularzem Programu – podała (...) swoje do korespondencji: (...) (...) (...). Spółka złożyła wniosek o zwolnienie z obowiązku zwrotu Subwencji w kwocie nie większej niż 97.553,00 zł. Spółka podała nadto, iż na dzień złożenia oświadczenia prowadzi działalność gospodarczą, która nie została zawieszona ani wykreślona z (...) albo rejestru przedsiębiorców KRS, a także, że działalność tę prowadzi nieprzerwanie w okresie od dnia przyznania subwencji finansowej, do dnia złożenia oświadczenia. Spółka oświadczyła, że spadek przychodów ze sprzedaży w okresie od 1 października 2020 r. do 30 grudnia 2020 r. w porównaniu do okresu do 1 października 2019 r. do 31 grudnia 2019 r. wyniósł 56%. W tym Rozliczeniu również podano dane Spółki: (...) S.A. ODDZIAŁ W POLSCE. Spółka wydatkowała Subwencję na cele objęte Programem tj. na cele prowadzonej w Polsce działalności gospodarczej, w tym w związku z prowadzonym zatrudnieniem, płatnościami w zakresie ZUS czy podatkowymi. W odpowiedzi na to Rozliczenia i wniosek o zwolnienie ze zwrotu, (...) wydał w dniu 09.08.2021 r. decyzję w sprawie zwolnienia z obowiązku zwrotu Subwencji (dalej także Decyzja Zwalniająca). (...) w Decyzji Zwalniające oświadczył względem Spółki – drugiej strony Umowy – iż należne zwolnienie dotyczy 49 % Subwencji. Na podaną wartość umorzenia - zwolnienia z ww. obowiązku zwrotu składały się: 25% – związane z prowadzeniem przez Spółkę działalności gospodarczej w całym okresie 12 miesięcy od dnia przyznania subwencji finansowej oraz 24% – związane z utrzymaniem zatrudnienia przez 12 miesięcy. Wartość zwolnienia z obowiązku zwrotu części Subwencji Finansowej wynosiła 48.055,44 zł, zaś Wartość Subwencji Finansowej pozostająca do spłaty wynosiła 49.497,56 zł. Spółka została zobowiązana do spłaty kwoty 49.497,56 zł zgodnie z Umową Subwencji oraz Regulaminem Programu na zasadach określonych w harmonogramie spłat – w 24 ratach po 2.062,40 zł każda (oprócz ostatniej – 2.062,36 zł). Termin spłaty pierwszej raty upływał z dniem 27.09.2021 r., a ostatniej 25.08.2023 r. Spółka uzyskaną Subwencję wykorzystała w całości w związku z zatrudnianymi w Polsce pracownikami i prowadzoną w Polsce działalnością gospodarczą. Harmonogram spłaty rat – sporządził Bank – pełnomocnik (...) (dalej także Harmonogram).

{Dokumentacja przy pismach Stron , w tym k. 75, 78, 173-175 – art. 243 ¹, 245 k.p.c.}

Jeszcze w dniu 27.04.2022 r. (...) opublikował stanowisko podsumowujące wskazując, iż Tarcza Finansowa i Tarcza Antykryzysowa były efektywną inwestycją w utrzymanie potencjału rozwojowego gospodarki przy utrzymaniu stabilnych finansów publicznych. Ponadto wskazano, iż Tarcze Finansowe to także wielostopniowy system zapobiegania nadużyć i wyłudzeń. Mimo dużego tempa prac nad uruchomieniem Tarczy Finansowej (...) stworzył system rozpatrywania wniosków o subwencje, który był połączony z Krajową Administracją Skarbową, ZUS, KIR czy bankami. Proces kontroli następczej jest stale realizowany we współpracy z KAS i CBA w ramach tzw. Tarczy Antykorupcyjnej. Wnioski 46 270 firm zostały z różnych powodów odrzucone na etapie wnioskowania Tarcz 1.0 i 2.0, z kolei w 1% firm wykryto nieprawidłowości na etapie kontroli następczej, skutkującej m.in. nieumorzeniem lub wezwaniem do zwrotu całej subwencji.

{ Fakty powszechnie znane, publikacje na stronie (...) dostępne – publikacja 27.04.2022 r.– art. 228 § 1 k.p.c. }.

W czerwcu 2023 r. na stronie www.nik.gov.pl opublikowano następującą informację:

„W związku z wynikami kontroli „Efekty wybranych działań państwa podejmowanych w celu łagodzenia skutków epidemii w gospodarce” oraz „Utworzenie i funkcjonowanie szpitali tymczasowych powstałych w związku z epidemią (...)19” Prezes Najwyższej Izby Kontroli M. B. skierował 16 czerwca 2023 r. do Trybunału Konstytucyjnego dwa wnioski o zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów dotyczących odpowiednio:

I. rządowych programów pomocy dla przedsiębiorców w czasie epidemii (...)19

II. specustawy covidowej z 2 marca 2020 r. oraz przepisów jej nowelizacji z 31 marca 2020 r.

Ad I. W złożonym wniosku Prezes NIK wskazuje, że przepisy regulujące udzielanie rządowej pomocy dla przedsiębiorców w czasie epidemii COVID-19 są niezgodne z ustawą o systemie instytucji rozwoju. Rząd powierzył realizację trzech programów pomocowych spółce (...) SA. W ocenie m.in. Naczelnego Sądu Administracyjnego, mamy do czynienia ze zjawiskiem „prywatyzacji zadań publicznych”, gdyż zadania administracji publicznej realizuje spółka, która jest poza jej strukturą.”

{Fakt powszechnie znany, publikacja na stronie NIK – art. 228 § 1 k.p.c.}.

Od chwili złożenia Wniosku 2020 r. do września 2023 r. (...), Bank a także osoby reprezentujące te podmioty czy osoby fizyczne, jakimi w.w. podmioty się posługiwały nie podjęli negatywnej oceny co do Umowy, Decyzji, Przelewu, Rozliczenia, Decyzji Zwalniającej. Nie uznali, iż Spółka która podała swoje dane w sporządzanych przez siebie dokumentach i której dane podał Bank zlecając Przelew, nie była podmiotem uprawnionym do udziału w Programie TF 1.0. (...) taką negatywną, a odmienną ocenę przyjął we wrześniu 2023 r. (...) uznał, iż Spółka naruszyła Umowę podając nieprawdziwe oświadczenia i wezwał do zwrotu całej kwoty Subwencji pismem z dnia 14.09.2023 r. (...) wezwał (...) S.A. Oddział w Polsce (w piśmie podano adres (...) (...) (...) B.) do zwrotu Subwencji ze wskazaniem kwoty 97.553 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następującego po upływie czternastego dnia roboczego od dnia otrzymania przez Spółkę kwoty subwencji do zwrotu (dalej także Wezwanie, wezwanie z wykorzystanie bankowości elektronicznej). Wskazano, że zwrotu przyznanej subwencji wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie należy dokonać w terminie 7 dni na podany w wezwaniu rachunek bankowy. Wezwanie doręczono (pocztowo) Spółce w dniu 27.09.2023 r. Wskazano, że Beneficjent wskazał we wniosku nieprawdziwe oświadczenia od których uzależnione było udzielenie subwencji. W Wezwaniu (...) podał takie dane Spółki, jakie podała ona uprzednio we Wniosku do (...), jakie widniała na Umowie, jakie widniały w Decyzji (...), jakie Bank podał zlecając przelew i jakie widniały w Rozliczeniu i Decyzji Zwalniającej oraz w Harmonogramie sporządzonym przez Bank. Przed tym Wezwaniem Spółka nie otrzymała żadnych sygnałów co do wątpliwości po stronie (...), Banku co do oceny swojego statusu jako beneficjenta Programu. Spółka udzieliła odpowiedzi na Wezwanie odmawiając zapłaty i wysłała swoje stanowisko pocztą 03.10.2023 r. pismem z daty 22.09.2023 r. Spółka wskazała, iż nie złożyła nieprawdziwych oświadczeń podkreślając, iż podała formę swej działalności na terenie (...) – Oddział. Spółka wskazała zarazem na zawartą Umowę, Decyzji (...) oraz na wydatkowanie środków subwencji w dobrej wierze na cele wiadome (...) i nie jest wzbogacona. Spółka kwotę Subwencji, jakie dotyczył Harmonogram zwrócił (...) dokonując spłaty ratalnej wedle Harmonogramu.

{Dokumentacja przy pozwie, a także Wezwanie k. 82, 85, materiały pocztowe nadawcze – odpowiednio art. 243 ¹, 245, 244 k.p.c. k.p.c., zakres twierdzeń z art. 3 k.p.c., art. 231 k.p.c., brak sporu co do zwrotu kwoty wynikającej z Harmonogramu – art. 229, 230 k.p.c.}

(B)

Sąd Rejonowy poczynił ustalenia co do faktów, w zakresie niezbędnym dla wydania rozstrzygnięcia o żądaniu pozwu. Ustalenia te oparto na w.w. materiałach w postaci dokumentacji, albowiem wobec rodzaju świadczenia i powoływanej m.in. uchwały Rady Ministrów i transferu niemałych przecież środków pieniężnych wszystkie fakty winny wynikać transparentnie jak i wedle założeń o najlepszych praktykach czy standardach właśnie z dokumentacji. Sprawa nie dotyczy przekazania kilku złotych o danym statusie ich pochodzenia, a dotyczy mienia znacznej wartości i realizacji wedle kwalifikacji i nazw w oficjalnych dokumentach rządowego programu TF, do którego KE nie zgłaszała zastrzeżeń. Zakres sporu, nie uzasadniał prowadzenia w szerszym zakresie dowodów. Sąd zwraca też uwag, iż większość ustalonych, a istotnych faktów wynikała z dokumentacji starannie przedstawionej przez Powoda i nawet przy zaocznej rozprawie rozstrzygnięcie nie uległoby zmianie, choć bez odniesienia się do niektórych zarzutów Pozwanej (Dokumenty załączone przy pozwie podważały główny zarzut Powoda o podaniu nieprawdziwych informacji/oświadczeń przez Pozwaną, oceną prawną Sąd nie jest związany, a brak stanowiska pozwanego nie jest zawsze równoznaczny z wyrokiem uwzględniającym powództwo).

Należy wskazać, w sposób szczególny co następuje:

a)  wiele z faktów miało status faktów powszechnie znanych, w tym dane jawne jak publikowana treść aktów prawnych, dane jawne w KRS w CEIDG;

b)  dostęp do KRS czy CEIDG jest powszechny - każdy może to z łatwością sprawdzić i to bez konieczności posiadania jakiegokolwiek algorytmu, wystarczy dostęp do internetu – komputer, telefon;

c)  dane o (...) też są jawne i publikowane także w BIP jak i w KRS;

d)  wiele faktów było niespornych: złożenie Wniosku, wymiana oświadczeń woli w ramach Umowy, wydanie Decyzji, zlecenie Przelewu na rzecz Spółki, Rozliczenie, Decyzja Zwalniająca, Harmonogram, wymiana poszczególnych pism i ich autentyczność, kwota Subwencji, kwota i okoliczności spłaty części wynikającej z Harmonogramu, same zapisy poszczególnych dokumentów;

e)  co do Regulaminu: przy pozwie został załączony Regulamin z 2021 r., natomiast znane są powszechnie, gdyż publikowane zmiany tegoż Regulaminu, w szczególności z maja i kwietnia, zatem zapisy tego Regulaminu na chwilę zawarcia Umowy można było odtworzyć i ustalić – art. 245, 31, 233 k.p.c. i 228 § 1 k.p.c.; ponadto co do zapisów o najistotniejszym znaczeniu, nie było sporu;

f)  w aspekcie dokumentacji należy zwrócić uwagę iż na najważniejszych dla sprawy dokumentach, w tym pochodzących do Stron procesu, jak i Banku widniały dane Spółki – przedsiębiorcy zagranicznego działającego przez Oddział w Polsce i zarejestrowanej w Polsce z jawnymi danymi w KRS, w tym co do składanych sprawozdań;

g)  faktem powszechnie znanym jest też treść Uchwały Rady Ministrów – która nie jest źródłem prawa w rozumieniu art. 87 Konstytucji RP, jednak dla tej sprawie jej wydanie i zawarte w niej zapisy uwzględniono w niezbędnym zakresie w aspekcie tej sprawy – poczynionych ustaleń;

h)  sprawa Algorytmu czy Systemu wynikała z twierdzeń Powoda i wpisywała się także w oświadczenia publikowane nie tylko przez (...), ale i przez banki, którymi posługiwał się (...) przy realizacji powierzonych zadań poprzez System właśnie;

i)  wiele z ustaleń wynikało z logiki wnioskowania i analizy innych faktów – art. 231, 233 k.p.c. – m.in. wniosek, iż Spółka nie uczestniczyła w kreacji Uchwały Rady Ministrów (...), nie uczestniczyła w tworzeniu Regulaminu, wzoru Umowy, że nie uczestniczyła w tworzeniu Algorytmu oraz że w okresie od maja 2020 r. do września 2023 r. Powód nie dokonał negatywnej oceny swoich decyzji i oświadczeń składanych poprzez System czy przez Bank (wedle swego wyboru sposobu działania) o przyznaniu subwencji Spółce;

j)  z Wniosku, Umowy, Decyzji oraz Przelewu wynikało, iż System, jakim posługiwał się (...) lub Rada Ministrów czy Pełnomocnik (...), wiedział, iż Wniosek składa Spółka – przedsiębiorca zagraniczny działający w Polsce poprzez Oddział – te dane widnieją wprost w tych dokumentach; co nie bez znaczenia Bank (...) zlecając Przelew, podał w przelewie jako odbiorcę właśnie taki podmiot;

k)  co do tłumaczeń przysięgłych, sąd może (art. 256 k.p.c.), ale nie ma w każdej sprawie obowiązku i nadto z urzędu powoływać takiego tłumacza, jeśli z pism wynika, iż Strony, Pełnomocnicy znają tekst danego dokumentu rozumieją treść; ponadto Sąd miał na uwadze, iż mamy do czynienia z wersją dokumentu podaną do publicznej wiadomości i dla celów informacyjnych (for information purposes only); czym innym jest zarazem ocena prawna danego zapisu w aspekcie innych przepisów o czym poniżej (sam zapis jest zrozumiały w języku urzędowym postępowania) ;

l)  to że w Umowie, Wniosku znajdują się oświadczenia Pozwanej, iż jest przedsiębiorcą (w rozumieniu m.in. Regulaminu, Programu) nie jest sporne takie oświadczenia tam są, podobnie jak w tych materiałach są dane Spółki – przedsiębiorcy zagranicznego z oddziałem w Polsce;

m)  (...) wyraźnie nie zakwestionował wydatkowania Subwencji – Powód zarzucał podanie nieprawdziwych danych co do statusu przedsiębiorcy we Wniosku i Umowie, Rozliczeniu (k. 7 – pkt 24, k. 12 pkt 72-76, k. 8v – pkt 39, k. 82 Wezwanie), co weryfikował następczo;

n)  szczegółowe okoliczności ustalenia przez (...), organy (...) i oceny, iż Spółka nie mogła być beneficjentem Programu w ogóle w aspekcie wezwanie z września 2023 r. (2 lata po wypłacie Subwencji) nie zostały opisane;

o)  dowody powołuje się dla stwierdzenia faktów, nie zaś dla oceny prawnej czy kwalifikacji prawnej oraz oczywiście co do faktów istotnych i spornych zarazem (art. 232, 235 ¹ k.p.c., 227, 229 k.p.c.).

Sąd Rejonowy oddalił wniosek Powoda o przeprowadzenie rozprawy przy drzwiach zamkniętych – art. 153 k.p.c. Z treści pism i sposobu ich złożenia (poza drogą Kancelarii Tajnej) nie wynikało, aby Pełnomocnicy Stron ujawniali, jakieś tajne informacje, sprawa dotyczyła roszczeń cywilnoprawnych, jawnej Umowy, a nie kwestii tajnych i nikt nie podnosił, aby w sprawie Subwencji z tej sprawy toczyło się jakiekolwiek postępowanie karne czy inne „wywiadowcze” w aspekcie pojawiających się w takich sprawach informacji o kolejnej tarczy: „tarczy antykorupcyjnej”. Nie można też uznać, iż sprawa Subwencji jest objęta tajemnicą przedsiębiorstwa Powoda, którym Powód oczywiście jest. Z publikacji samego (...) wynika, iż kieruje się on zasadami transparentności w swym działaniu. Co więcej w interesie wszystkich obywateli i podmiotów działających na terenie Polski i płacących podatki jest, aby takie sprawy odbywały się co do zasady jawnie, w szczególności iż w okolicznościach tej sprawy pojawia się kwestia powierzenia zadań i Uchwały Rady Ministrów, zatem organu państwowego. Nie było też podstaw do uwzględnienia wniosku Pozwanego o wydanie wyroku wstępnego. W aspekcie art. 318 i 6 § 1 k.p.c. byłoby to uzasadnione w sytuacji uznania roszczenia co do zasady i np. kosztowego/czasochłonnego dalszego postępowania dowodowego co do wysokości.

PRAWO

Uwagi ogólne, przepisy prawa

(1)

Powód wytoczył powództwo przed sąd powszechnych, sąd cywilny powołując się na umowę i przepisy Kodeksu cywilnego (dalej także k.c.). Jak wynikało z przedłożonej Umowy – oświadczenia woli pochodziły od Powoda – spółki akcyjnej oraz od Pozwanego osoby prawnej – Przedsiębiorca zagraniczny działający na terenie Polski w formie oddziału przedsiębiorcy zagranicznego. Wyżej wskazano i zacytowano w istotnych fragmentach przepisy prawne, jakie uprzednio opublikowano i jakie dotyczyły statusu, rejestracji obu Stron niniejszego procesu: USIR, UPZ i PP. W stosunku do Powoda należy powołać nadto ustawę Kodeks spółek handlowych (k.s.h.). Z kolei Pozwany jako przedsiębiorca zagraniczny podlegał prawo belgijskiemu ( odpowiednik spółki akcyjnej NV (...) V. ). Poprzez powszechnie dostępne wyszukiwarki (e-justice, m.in. (...)), jest możliwe odnalezienie też odpowiednich wpisów w tamtejszych rejestrach przedsiębiorców. Nadto status Pozwanej jako osoby prawnej potwierdza także wpis do polskiego KRS. W aspekcie możliwości działalności przedsiębiorców na terenie różnych Państw członkowskich, na przypomnieć brzmienie art. 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dalej także (...) ( R.. 57.03.25, Dz.U.04.90.864/30, Dz.U.UE.C.07.306.1). Zgonie z art. 56 ust. 1 (...), w ramach poniższych postanowień ograniczenia w swobodnym świadczeniu usług wewnątrz Unii są zakazane w odniesieniu do obywateli Państw Członkowskich mających swe przedsiębiorstwo w Państwie Członkowskim innym niż Państwo odbiorcy świadczenia. Ponadto wedle ust. 2, Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, mogą rozszerzyć korzyści wynikające z postanowień niniejszego rozdziału na obywateli państwa trzeciego świadczących usługi i mających swe przedsiębiorstwa wewnątrz Unii. Przepis ten należy wiązać także z art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej – TUE (Dz.U.UE.C.2012.326.13 z dnia 2012.10.26), który stanowi, iż Unia opiera się na wartościach poszanowania godności osoby ludzkiej, wolności, demokracji, równości, państwa prawnego, jak również poszanowania praw człowieka, w tym praw osób należących do mniejszości. Wartości te są wspólne Państwom Członkowskim w społeczeństwie opartym na pluralizmie, niedyskryminacji, tolerancji, sprawiedliwości, solidarności oraz na równości kobiet i mężczyzn. Jak ustalono, Pozwana podejmując i wykonując działalność gospodarczą dokonała rejestracji tejże działalności gospodarczej na terenie Polski poprzez swój oddział, co potwierdzają wpisy w KRS stosownie do także art. 2 i 4 UPZ. Zgodnie z tymi przepisami osoby zagraniczne mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej m.in. mogą tworzyć w Rzeczypospolitej Polskiej oddziały i co najważniejsze osoby zagraniczne z państwa członkowskich mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na takich samych zasadach jak obywatele polscy. Dodać należy, iż forma działalności przez oddział nie znosi zdolności sądowej czy zdolności prawnej Pozwanej na terenie Polski. Podmiotem pozostaje tu Spółka – przedsiębiorca zagraniczny, zaś Oddział to dodatkowe oznaczenie formy działalności na terenie Polski i zasad reprezentacji przedsiębiorcy zagranicznego na terenie Polski w ramach Oddziału. Podawania więc obok danych przedsiębiorcy zagranicznego jego oddziału nie jest błędem, a dodatkową informacją dla adresata ewentualnych oświadczeń czy np. potencjalnego kontrahenta, który dane o Spółce może sprawdzić we właściwych polskim KRS. Jak ustalono na podstawie dokumentacji i to urzędowej przede wszystkim a także prywatnej Pozwana Spółka była zarejestrowana w Polsce, w polskim KRS jako przedsiębiorca zagraniczny z państwa członkowskiego i jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą na terenie Polski , aktywny (brak zawieszenia) w tym składający sprawozdania ze swej działalności i zatrudniający pracowników w tym polskich pracodawców, rozliczający ZUS, podatki w polskich instytucjach w 2020 r.

Powód z kolei również był spółką kapitałową (prawa polskiego m.in. Kodeks spółek handlowych – k.s.h., USIR); Powód nie był organem administracji publicznej czy samorządowej, nie był i nie jest Radą Ministrów, która podjęłaby własną decyzję administracyjną o przyznaniu subwencji; Powód nie jest też oczywiście sądem ani trybunałem. Zarówno Powód jak i Pozwany mają zdolność prawną, zdolność do czynności prawnych odpowiednio jako osoba prawna i fizyczna (art. 8, 14, 33, 37, 38 k.c.). Wracając zaś do Powoda, z ustaleń dotyczących powstania Powoda jak i danych w KRS nie wynika, aby Powód był państwową osobą prawną w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 16.12.2016 r. o zasadach zarządzania mieniem państwowym. Sporu w zakresie zdolności prawnej i do czynności prawnych nie było.

(2)

Z powołanej przez Powoda Umowy wynika, iż dotyczy przyznania subwencji i wypłaty środków pieniężnych z tego tytułu. Umowa opisywała zasady rozliczenia. Powód w pozwie powołuje się na zapisy tej Umowy m.in. § 3 ust. 6 Umowy i Regulaminu jak i 11 ust. 13 Regulaminu (względnie także art. 405 i 410 k.c.). Zgodnie z art. 353 k.c. zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić, zaś świadczenie z art. 353 ¹ k.p.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Przedstawiona Umowa nie jest umową nazwaną, ale jest dopuszczalna co do zasady w ramach swobody umów z art. 353 ¹ k.c. przy uwzględnieniu zapisów szczególnych USIR i może podlegać ocenie cywilnoprawnej w dwustronnej relacji stron, choć w zależności od okoliczności może to nie być jedyna płaszczyzna dla ocen, tj. nie tylko w ramach dwustronnych stosunków cywilnoprawnych. Z Regulaminu wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że realizacja zadań publicznych nastąpić ma w tym przypadku w sferze stosunków cywilnoprawnych między stronami Umowy i bez wyposażenia (...) w jakiekolwiek kompetencje do działania władczego z pozycji organu administracji publicznej. Co więcej także zasada swobody umów podlega ograniczeniom opisanym art. 353 ¹ k.c. i takim ograniczeniem są zapisy USIR m.in. w aspekcie adresata TF (art. 21a USIR). W każdym razie z każdym kontraktem cywilnym związane są równe obowiązki obu stron, w tym współdziałanie obu stron z art. 354 k.c. jak i staranność z art. 355 k.c. Zasady transparentności czy lojalności kontraktowej, dobrych obyczajów dotyczą obu stron, nie zaś tylko jednej. Żadna ze stron w stosunkach cywilnoprawnych (jakie ocenia sąd powszechny, do którego pozew skierował Powód wskazując na swoje cywilnoprawne roszczenie) nie może narzucać zasad drugiej stronie, które podważałyby istotę umownego stosunku cywilnoprawnego. Jeśli chodzi o nienależne świadczenie, to przepisy art. 405 i 410 k.c. wchodzą w grę dopiero w sytuacji braku umowy czy innej regulacji szczególnej i odpowiednio przy nieważnej czynności prawnej.

(3)

W sprawie, w tym w pozwie pojawia się kwestia podjętej uchwały przez Radę Ministrów (...). Taka „uchwała” nie jest źródłem prawa w rozumieniu art. 87 Konstytucji RP w zw. z art. 178 ust. 1 Konstytucji. Sam zarazem fakt jej wydania, jej pełna treść nie był sporny. Z uwagi na zakres podstaw faktycznych stanowisk obu Stron dla rozstrzygnięcia sprawy nie były konieczne ustalenia i szersze oceny prawne w aspekcie okoliczności ogłoszenia „stanu epidemii”. Sąd Rejonowy jako sąd powszechny nie uznał za usprawiedliwione i celowe, aby wstrzymywać się z rozstrzygnięciem np. z uwagi na ujawnioną sprawę wniosków Prezesa NIK. W ocenie Sądu stawałoby to w sprzeczności z art. 6 § 1 k.p.c. i 45 Konstytucji RP. Ponadto, taka czy inna kwalifikacja tych zdarzeń – jeśli do niej by doszło przed Trybunałem Konstytucyjnym – Trybunałem w rozumieniu art. 173 i 188 Konstytucji RP, nie miałaby wpływu na rozstrzygnięcie z innych przyczyn, o których mowa powyżej. Zatem zawieszenie postępowanie byłoby bezpodstawne i godziłoby w prawo do sądu samych Stron.

(4)

W czasie Wniosku jak i Umowy w ramach USIR obowiązywał jej art. 21a, który stanowił, iż Rada Ministrów, w związku ze skutkami COVID-19, może powierzyć (...) realizację rządowego programu udzielania przedsiębiorcom wsparcia finansowego, w szczególności w formach, o których mowa w art. 13 ust. 1, lub w formach bezzwrotnych – ust. 1. Ustawodawca w ust. 2 wskazał, iż program rządowy określa w szczególności warunki i okres udzielania przedsiębiorcom wsparcia finansowego, o którym mowa w ust. 1, sposób przygotowania i elementy rocznych planów udzielania tego finansowania oraz sprawozdawczości z ich realizacji. W tej sprawie Rada Ministrów, której członkami są m.in. Minister Sprawiedliwości (rozporządzenia wykonawcze do KRS), Minister właściwy do spraw gospodarki (m.in. kwestia prowadzenie (...)) podjęła uchwałę z dnia 27 kwietnia 2020 r. w sprawie programu rządowego „Tarcza finansowa (...) dla małych i średnich firm”. Problem z dostępnością do pełnego tekstu (załącznik) był zgłaszany już na samym początku Programu (publikacje prasowe), ostatecznie można uznać, iż Uchwała ta jest dostępna, choć sąd nie odnalazł informacji, aby została opublikowana w Dzienniku Ustaw czy Monitorze Polskim, choć wiele innych uchwał jest publikowanych w ten sposób. Istotnie w przypadku takiej uchwały, która nie jest źródłem prawa nie było obowiązku takiej publikacji, ale trudno przyjąć, zakaz takiej publikacji, skoro jego adresem są przedsiębiorcy, obywatele prowadzący działalność gospodarczą. Jest ona dostępna poprzez internet i w systemach informacji prawniczych. M.in. w tej Uchwale, której kopią nie są w pełnym zakresie zapisy Regulaminu, mowa jest o wynagrodzeniu (...). Zostało ono powiązane poprzez stawkę procentową z wysokością Finansowania Programowego, jakie może być udzielone (6.7. Wynagrodzenie). Zatem im wyższa wysokość wykonanego Finansowania tym wyższe wynagrodzenie Powoda. Stworzenie takiej konstrukcji wynagrodzenia w sposób oczywisty kreuje płaszczyznę konfliktu interesów w aspekcie zestawienia takich kwestii jak: weryfikacja negatywna wniosku – wysokość wynagrodzenia (...). Zgodnie z pkt 6.6.1. (...) podejmie z należytą starannością działania zmierzające do udzielenia Finansowania Programowego i m.in. na warunkach określonych w treści Programu i potencjalnie uszczegółowionych przez (...) w treści Dokumentów Wykonawczych. Ponadto wedle 6.4.2. (Zasada Racjonalnej Uznaniowości): O ile odmienna zasada nie została wyraźnie określona w Dokumentach Przekazania (w tym poprzez wymóg zastosowania Procedury Akceptacji), Ustawie o (...) lub innych bezwzględnie obowiązujących przepisach prawa, przy podejmowaniu wszelkich czynności faktycznych i prawnych, do podjęcia których (...) jest uprawniony lub zobowiązany na podstawie wyżej wskazanych dokumentów, (...) ma prawo stosować Zasadę Racjonalnej Uznaniowości. W punkcie 3.4. (Rola (...)) zapisano m.in.: Zgodnie z art. 11 ust. 2 pkt 6 Ustawy o (...), do zadań (...) należy podejmowanie działań służących zapobieganiu lub łagodzeniu skutków sytuacji kryzysowych w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz.U. z 2019 r. poz. 1398, ze zm.), w tym skutków rozprzestrzeniania się COVID-19, w szczególności poprzez:

a. udzielanie wsparcia finansowego przedsiębiorcom i innym podmiotom dotkniętym tymi sytuacjami, w tym bezzwrotnego lub w formie gwarancji lub poręczeń,

b. naprawienie lub pokrycie, w całości lub w części, szkód lub strat spowodowanych tymi sytuacjami

– z wykorzystaniem środków (...) lub środków z innych źródeł.

Ponadto w tej Uchwale (zatem także w tzw. załącznikach) przyjęto, iż w związku z powierzeniem realizacji Programu (...) (art. 21a ust. 1 Ustawy o (...)) oraz w związku z art. 21a ust. 5 Ustawy o (...), (...) oraz Powierzający zawrą Umowę, która określi warunki i tryb przekazywania środków na pokrycie Wynagrodzenia (...), przekazywania (...) Transz oraz dokonania na rzecz (...) zwrotu Kosztów Programowych. Umowa określi ponadto przekazanie Powierzającemu przez (...) potencjalnych Przychodów Programowych. I wskazano także, iż budżet Państwa zachowuje w ten sposób rolę podmiotu zapewniającego najwyższą wiarygodność finansową (...) jako udzielającego Finansowania Programowego oraz podmiotu zaciągającego zobowiązania na poczet realizacji Programu. Uchwała, choć nie stanowiąca źródła prawa odwołuje się do USIR, w tym jej art. 21a. A to oznacza podstawowy obowiązek (...) tj. wypłata subwencji na rzecz adresatów TF w rozumieniu ustawowym. O tym mowa w Uchwale, w Regulaminie, a co najważniejsze w USIR, która wiąże także (...). Wypłata dokonana w ramach subwencji na rzecz podmiotów nieuprawnionych oznacza dokonanie wypłat wbrew przepisom. Kwestią wykraczająca poza zakres rozstrzygnięcia w tej sprawie (i zakres przedstawionych dowodów) pozostaje to czy, kto i jaką ewentualnie odpowiedzialność za to ponosi i czy są podstawy do takiej odpowiedzialności.

(5)

Z zapisów USIR, zapisów Regulaminu wynika (i to jednoznacznie), iż subwencja o jaką wnioskował Pozwany (wnioskował, a nie przyznał sam sobie) dotyczy przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 Prawa przedsiębiorców (powołana wyżej przepisy, dalej także PP). Przepis ten stanowi, iż przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą oraz, iż przedsiębiorcami są także wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Do art. 4 PP odwołuje się także Decyzja KE (wyżej zacytowany w całości to należy przypomnieć fragment motywu (16) wskazując m.in.: „…all micro, small and medium-sized enterprises (‘SMEs’) ^{( 10)} registered and active in Poland, which are affected by the economic repercussions of COVID-19 and having temporary financial difficulties linked to the lack of liquidity.” Wskazany w tym zapisie indeks 10 odwoływał się do właśnie art. 4 PP. Można oczywiście stawiać pytania czy przepisy te mają podlegać „racjonalnej uznaniowości” z Uchwały. Racjonalna uznaniowość jest konstrukcją ogólnie mówiąc dość zaskakującą przy mieniu znacznej wartości, ale nawet przy tym pojęciu wskazano na granice obowiązujących przepisów, w tym USIR. Odczytując i tłumacząc te przepisy należy mieć na uwadze zapis całego motywu 16 i cel wsparcia, jeśli idzie o status działalności przesądzające jest tu słowa all micro, small and medium-sized enterprises (‘SMEs’) – przedsiębiorstwa gdyż tu następuje odwołanie indeksem 10 do PP, zatem chodzi o przedsiębiorców (enterprise) w rozumieniu tej ustawy, tj. kto jest przedsiębiorcą w rozumieniu PP. Dalej dopiero Decyzja wskazuje, iż mają to być przedsiębiorstwa zarejestrowane w Polsce i aktywne czyli ma to być przedsiębiorca aktywny w swej działalności na terenie Polski bez zawieszenia swojej działalności. Logicznym jest bowiem, iż jeśli mają wystąpić skutki dla jego pozycji (przeszkody w prowadzenie działalności z powodu Covid – 19, spadek obrotów, trudności ekonomiczne, zakłócenia płynności: affected by the economic repercussion od Covid – 19 and having temporary difficulties linked to the lack liquidity)) ) to nie może to dotyczyć sytuacji, kiedy takiej działalności w ogóle nie prowadzi – nie jest aktywny w literalnym brzmieniu. Przedsiębiorca jest aktywny, jeśli prowadzi działalność -działalność swego przedsiębiorstwa (tu w znaczeniu przedmiotowym prowadzi działalność w ramach tego przedsiębiorstwa). W aspekcie zdanie pierwszego nie ma mowy przedsiębiorcy w aspekcie adresu jego siedziby, mowa o zarejestrowaniu i aktywności na terenie Polski. W zdaniu kolejnym zaś pojawia się bardziej szczegółowa kwestie umiejscowienia jednak nie zarejestrowany adres siedziby, ale siedziba, a bardziej właściwie rezydencja podatkowa: tax residence. Nie sposób przyjąć (racjonalności i logika), iż gdyby sprawa siedziby spółki (adresu rejestrowego registered seat’s address) miała mieć wpływ na te kwestie statusu „przedsiębiorcy” w rozumieniu Programu, to to sformułowanie by się nie pojawiło, skoro odrębnie ujęto rezydencje podatkową i ograniczenia z tym związane, skądinąd zasadnie wskazane w aspekcie pomocy na terenie UE i regulacji europejskich mających przeciwdziałać praniu brudnych pieniędzy. (AML) Ponadto z tego motywu 16 nie wynika, aby mowa tu była o polskim przedsiębiorcy, ale o przedsiębiorcy w rozumieniu PP (in the meaning of the Polish Law of 6 March 2018 – Law of Enterpreneurs). W aspekcie definicji przedsiębiorcy poza art. 4 PP z definicją tą koresponduje art. 43 ^{( 1)} k.c., który stanowi, iż przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33 ^{( 1)} § 1, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. Odwołanie się do art. 4 PP nie może oznaczać, iż pominięcia przy jego wykładni art. 56 (...), art. 2 (...). W przypadku tej sprawy nadto trzeba mieć na uwadze także kontekst szczególnych regulacji dotyczących danego programu pomocowego z art. 21USIR, okoliczności i cel dodania tego przepisu. Dopiero wówczas można udzielić odpowiedzi czy w danym przypadku mamy do czynienia z przedsiębiorcą w rozumieniu Programu TF.

Pozwany jako beneficjent Programu (TF 1.0) i podawane przez niego dane

(6)

Subwencja z Tarczy Finansowej nie wynikała z zapisów ustawy PP, (...) czy z zapisów USIR w jej kształcie z 2019 r. (ogólnie o systemach instytucji rozwoju). Subwencja z Tarczy wynikała z dodania do USIR m.in. art. 21a kolejną i odrębną ustawą szczególną tj. z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o systemie instytucji rozwoju (dalej także Ustawa Zmieniająca). Można oczywiście stawiać pytania co do takiej systematyki i do tytułu tej ustawy w aspekcie uzasadnienia jej projektu. Trudno bowiem uznać Covid 19 – jako stały element systemów instytucji rozwoju. Pomijając te kwestie, we fragmencie Uzasadnienia do Projektu wskazano na uruchamiane programy „antykryzysowe”:

„W ogłoszonych przez Rząd założeniach Programu tarczy antykryzysowej w związku z COVID-19, (...) został wymieniony jako jeden z głównych podmiotów odpowiedzialnych za realizację tego programu. Projektowane zmiany ustawy o systemie instytucji rozwoju przewidują rozwiązania umożliwiające pełny udział (...) w działaniach podejmowanych w związku ze zwalczaniem sytuacji kryzysowych spowodowanych COVID-19.

Udział (...) w realizacji "Tarczy antykryzysowej" (nowy art. 21a)

Uwzględniając powyższe zadania, projektowana ustawa przewiduje dodanie przepisu art. 21a, który będzie stanowił podstawę do przyjęcia przez Radę Ministrów programu rządowego zwalczania skutków COVID-19 (ust. 1). W tym programie rządowym (...)owi będzie można powierzyć realizację programu udzielania przedsiębiorcom wsparcia finansowego. Program rządowy określać będzie w szczególności warunki i okres udzielania przez (...) wsparcia finansowego, sposób przygotowania i elementy rocznych planów udzielania tego finansowania oraz sprawozdawczości z realizacji programu (ust. 2). W ust. 3 przewidziano prowadzenie przez (...) odrębnej ewidencji dla środków przekazanych w ramach programu.”

W Uzasadnieniu Projektu mowa o zwalczaniu skutków Covid – 19 i o wsparciu finansowym dla przedsiębiorców. Wsparcie ma dotyczyć przedsiębiorców dotkniętych (w Polsce) skutkami Covid -19. Czyli, co racjonalne, wsparcie nie powinno dotknąć tych, którzy takimi skutkami w Polsce nie zostali dotknięci, ponieważ np. nikogo nie zatrudniali, nie prowadzili w istocie żadnej działalności gospodarczej, albo nie była ona prowadzona z innych przyczyn. Subwencja to nie okazja do zarabiania, ale to wsparcie w sytuacji odniesienia negatywnych skutków (np. spadek obrotów, konieczność zwolnień, ograniczeń itd.). Takie środki nie powinny też trafiać – w świetle powyższego, do podmiotów, które powstały (formalnie zostały zarejestrowane i to często w znacznej liczbie) w danym czasie i np. tylko w tym celu, aby uzyskać subwencję czy inną pomoc. Jak wynika z ustaleń Pozwana prowadzi działalność gospodarczą w Polsce poprzez Oddział od 2017 r., zatrudnia pracowników, w tym polskich pracowników, składa sprawozdania, deklaracje do ZUS, US i taka sytuacja miała miejsce w 2020 r. w czasie ogłoszonej pandemii. Nie było sporu co do spadku obrotów czy innych kwestii przedmiotowych pod kątem skutków Covid - 19.

Taki też cel wynika z zapisów Regulaminu oraz z zawiadomienia polskich władz do KE i Decyzji KE, w tym motywu (16). Należy sobie postawić pytanie w aspekcie art. 107 (...) i 56 (...), w jaki sposób zasady wynikające z tych przepisów na terenie UE będą zrealizowane, jeśli takie wsparcie pominie podmiot, który został dotknięty skutkami ograniczeń wprowadzonych w Polsce w czasie ogłoszonej epidemii, nastąpił spadek obrotu, są więc zagrożone miejsca pracy w tym praca polskich pracowników zatrudnianych przez taki podmiot, a jedyną jego „negatywną” cechą jest posiadanie adresu siedziby głównej (registered seat’s address) na terenie innego państwa członkowskiego ? Przepis art. 107 ust. 1 (...) mówi:

„Z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w Traktatach, wszelka pomoc przyznawana przez Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.”

Z kolei art. 107 ust. 3b (...), do którego odwołano się w Decyzji KE stanowi, iż:

Za zgodną z rynkiem wewnętrznym może zostać uznana:

b) pomoc przeznaczona na wspieranie realizacji ważnych projektów stanowiących przedmiot wspólnego europejskiego zainteresowania lub mająca na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce Państwa Członkowskiego;”.

W tych przepisach przyjęto zasady w aspekcie rynku wewnętrznego jak i wspólnych europejskich zainteresowań, gdzie przyczyną są zaburzenia w gospodarce z Państwa Członkowskiego. Gospodarka zaś Państwa |Członkowskiego to także działalność przedsiębiorców zagranicznych w zakresie ich działalności na terenie tegoż Państwa Członkowskiego. Zatem jeśli nie dochodzi do uzyskania „podwójnego” finansowania z tego samego tytułu, w tym samym zakresie, to nie sposób uznać, iż z ochrony przed zaburzeniami można wyłączyć przedsiębiorców zagranicznych tylko dlatego że są zagraniczni, a nie dlatego, iż skutkami zaburzeń nie zostali objęci, nie mają rezydencji podatkowej w (...) (motyw 16 Decyzji KE) i nie prowadzą działalności gospodarczej na terenie Polski, nikogo nie zatrudniają itd. Przypomnijmy, iż Spółka nie tylko działa i działała na terenie Polski, ale zatrudniała m.in. polskich obywateli w czasie pandemii i to polscy obywatele są wpisanie w KRS, jak i rejestrze belgijskim. Powód wskazywał na odrębne programy wsparcia w innych Państwach Członkowskich, w tym w B.. Zatem należy oczekiwać, iż jeśli polski przedsiębiorca ma oddział na terenie B.czy innego Państwa członkowskiego i np. zatrudnia tam pracowników, to również na zasadach opisanych art. 56 (...) jak i 107 ust. 3b (...), art. 2 (...) i zgodnie z art. 21 Karty Praw Podstawowych otrzyma wsparcie, które te Kraje wprowadziły. Jak wskazano wyżej z zastrzeżeniem, aby nie dochodziło do uzyskania podwójnego wsparcie na ten sam cel, albowiem wówczas doszłoby do nadużycia prawa także europejskiego (wiele orzeczeń (...) na temat nadużycia prawa europejskiego), w tym polskiego. Generalnie, zasada równości oznacza, iż każdy winien mieć te same szanse i prawo do pełnego uczestnictwa we wszystkich dziedzinach życia, w tym w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. W aspekcie uzasadnienia do Projektu Ustawy dodającego art. 21a USIR jedynym rozróżnieniem, jest więc kwestia sytuacji prowadzonej w Polsce działalności gospodarczej w aspekcie nałożonej przez polskie władze ograniczeń (Covid 19) i status podmiotu, który w tej działalności był dotknięty skutkami Covid 19 czy sutkami tych ograniczeń, jakich wprowadzenie oparto na Covid 19. W aspekcie Decyzji KE dochodzi kwestia nadto rezydencji podatkowej i ustaw szczególnych w aspekcie m.in. rajów podatkowych czy prania brudnych pieniędzy. Rodzi się pytanie, czy w praktyce może dojść do efektu nierównego wsparcia ? Takiego wypadku nie można oczywiście wykluczyć. Rolą przewidującego i racjonalnego Ustawodawcy, a w granicach kompetencji organów Władzy wykonawczej jest tworzenie takich rozwiązań krajowych w kontekście członkostwa w UE, a zatem w kontekście także rozwiązań w innych krajach tj. czy i jakie ograniczenia w ogóle wprowadzić oraz czy i jakie wsparcie winno być udzielone z punktu widzenia efektywności, bezpieczeństwa możliwości gospodarczych danego kraju, potrzeb w danym czasie, rozwoju i interesów obywateli także w aspekcie regulacji w innych krajach, tak aby zasada równości dotyczyła wszystkich i we wszystkich Krajach członkowskich. Odrębną też sprawą jest właściwa reakcje organów w zakresie nadużycia prawa europejskiego czy błędnej jego wykładni w którymkolwiek z Krajów członkowskich wobec któregokolwiek z przedsiębiorców w zakresie równego traktowania czy wreszcie wyłudzeń. Każdy kraj dysponuje organami ścigania, a są też środki ochrony przed instytucjami UE, także w sprawach indywidualnych, te kwestie wykraczają jednak poza ramy niniejszej sprawy i sąd uznaje że są znane wszystkim zainteresowanym, a także uprawnionym i odpowiedni zobowiązanym podmiotom.

W aspekcie art. 4 PP należy wskazać, iż na gruncie ust. 3 (do którego Regulamin się nie odwołuje) można uzasadniać wniosek, iż skoro mówi on o osobach zagranicznych tzn. że Ustawodawca nie traktuje ich jako przedsiębiorców w sensie regulacji krajowych. Zarazem jednak w sensie zasad logicznych można także uzasadniać twierdzenie, iż nie każdy przedsiębiorca to przedsiębiorca zagraniczny, ale każdy przedsiębiorca zagraniczny to także przedsiębiorca. W każdym razie przepis art. 4 PP nie może być w tej sprawie rozumiany w oderwaniu od art. 4 ust. 1 UPZ, od kontekstu szczególnej regulacji z art. 21a USIR, uzasadnienia do Projektu Ustawy wprowadzającej ten przepis i treści samej Decyzji KE i zasady z art. 56, 107 ust. 3b (...) i 2 (...). W te zasady wpisuje się także art. 3 umowy międzynarodowej z 19.05.1987 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem (...) i Rządem (...) w sprawie popierania i wzajemnej ochrony inwestycji. Przepis ten stanowi:

„1. Każda z Umawiających się Stron zapewni na swoim terytorium, inwestycjom dokonanym przez inwestorów drugiej Umawiającej się Strony, traktowanie sprawiedliwe i równe oraz wykluczy wszelkie środki nieuzasadnione lub dyskryminacyjne, które mogłyby utrudnić zarządzanie, utrzymanie, wykorzystanie, osiągnięcie korzyści z tych inwestycji lub ich likwidacji.

2. Z wyjątkiem środków niezbędnych dla dobra publicznego, inwestycje te będą korzystały ze stałego bezpieczeństwa i ochrony, które będą nie gorsze niż te, z których korzystają kraje najbardziej uprzywilejowane.

3. Niemniej jednak traktowanie i ochrona wymieniona w ustępach 1 i 2 nie obejmują przywilejów, które jedna z Umawiających się Stron mogła przyznać inwestorom z państwa trzeciego, z tytułu jej udziału lub przynależności do unii gospodarczej, unii celnej, wspólnego rynku, strefy wolnego handlu, regionalnej organizacji gospodarczej o charakterze międzynarodowym lub organizacji wzajemnej pomocy gospodarczej.”

Nie rozwijając kwestii szczegółowo wzajemnych relacji między tą umową międzynarodową, a w.w. Traktami (w zależności od regulacji szczególnych, kwestia czasu aktów prawa), to zapis art. 3 wpisuje się w ogóle zasady prawa unijnego w tym art. 2 (...).

Te wszystkie przepisy, ich analiza – w ocenie Sądu Rejonowego – uzasadniają dostatecznie podstawy do przyjęcia, iż pozwana Spółka tylko z tego powodu, iż ma zarejestrowany adres siedziby w Belgii, jest przedsiębiorcą zagranicznym nie może być wyłączona z tej tylko przyczyny (na etapie wnioskowania czy rozliczania Subwencji) z Programu TF, albowiem:

a)  Pozwana jest zarejestrowana na terenie Polski w KRS jako przedsiębiorca zagraniczny wykonujący działalność gospodarczą w Polsce poprzez swój Oddział – zgodnie z przepisami art. 21a USIR, PP, (...) i Decyzją KE oraz Regulaminem;

b)  Pozwana wykonywała i wykonuje działalność gospodarcza na terenie Polski i z tego tytułu składała kolejne roczne sprawozdania – art. 21a USIR, Regulamin i Decyzja KE;

c)  Pozwana pozostawała w tej działalności aktywna na terenie Polski - nie miała zawieszonej działalności w 2020, 2021 r., składała deklaracje do ZUS, US – art. 21a USIR, Regulamin i Decyzja KE;

d)  Pozwana nie uzyskała analogicznego wsparcia na ten sam cel w innym Kraju członkowskim w zakresie swej działalności na terenie Polski - art. 56 (...), art. 2 (...) i kwestia braku nadużycia prawa;

e)  Pozwana ma rezydencję podatkową w (...) motyw 16 Decyzji KE;

f)  Pozwana wykorzystała środki w związku ze skutkami Covid - 19 na terenie Polski, w związku także m.in. zatrudnianiem polskich pracowników;

g)  Brak twierdzeń, aby po stronie Pozwanej wystąpiły inne przeszkody niż sam jej status jako przedsiębiorcy zagranicznego.

Automatyzm, System, prawdziwość podanych danych

(7)

(...), któremu w.w. Uchwałą powierzono realizację zadań m.in. z art. 21a USIR miał za zadanie przyznać subwencje podmiotom do tego uprawnionym. Podmioty te miały spełniać przesłanki podmiotowe jak i przedmiotowe. Stąd płynie wniosek, iż podstawową sprawą - skoro posługiwano się Systemem było stworzenie – jeśli już przyjmować taki automatyzm - takiego systemu czy algorytmu, który winien być w pierwszej kolejności powiązany z KRS i (...). Niezależnie od tego (...) w swoich działaniach i wyborze systemu, jakim się posługuje, czy innymi osobami jakimi się posługuje zobowiązany jest działać z należytą starannością, wedle zawodowych standardów i określić te przypadki, których System nie byłby w stanie zweryfikować negatywnie z uwagi na swoje np. niedostatki i w tym zakresie dokonać weryfikacji opisanej Regulaminem przy wydawaniu decyzji lub co najmniej przy zleceniu przelewu. Czy dokonał takich weryfikacji ponad to co robił sam system – odpowiedź wykracza poza zakres uzasadnienia tej sprawy. Istotnie skala zadań była znaczna, ale wynagrodzenie z tego tytułu dla (...) nie było symboliczne i co więcej było powiązane ze zrealizowanym finansowaniem (sprawa wskazanej płaszczyzny do konfliktu interesów). Sąd też zdaje sobie sprawę, iż przy licznych zadaniach wymagających więcej niż 24 godzin w dobie, w szczególności w sytuacji gdy nie mamy zapewnionych przez inne osoby do tego obowiązane, warunków do ich realizacji mogą zdarzyć się błędy, jednakże nie można nimi obciążać adresata decyzji, w tym wypadku Pozwanej. Regulamin mówi nie tylko o automatyzmie, ale i o obowiązkach weryfikacyjnych, w tym przed wydaniem decyzji. Najbardziej oczywistą okazją do weryfikacji jest zlecenie przez Bank Przelewu Pozwanej Spółce, gdzie dane tej Spółki Bank – pełnomocnik Powoda musiał podać i podał wprost dane przedsiębiorcy zagranicznego z Oddziałem w Polsce. W aktualnym ustawodawstwie nie są przewidziane następujące instytucje prawa cywilnego:

a)  zdolność prawna i do czynności prawnych systemów komputerowych czy algorytmów, jakimi posługuje się np. przedsiębiorca wedle swego wyboru czy zalecenia np. od podmiotu zlecającego

b)  odpowiedzialność odszkodowawcza – cywilnoprawna systemu komputerowego czy algorytmu za wygenerowane „decyzje” czy oświadczenia woli przy umowach cywilnoprawnych.

Przyszłość pokaże być może zmiany regulacji w aspekcie rozwoju nowych technologii i debaty w tym przedmiocie mają zresztą już na świecie miejsce i generalnie taki rozwój przynosi wiele pozytywnych efektów, ale to nie oznacza iż wolny jest od ryzyka. Rozwój technologiczny jest gwarancją braku błędów, przy czym na obecnym etapie przyspiesza pracę i eliminuje błędy drobne, ale najczęściej nie te poważne, co najprościej porównać do systemów komputerowych i autopilotów w trakcie lotu samolotu; podobnie w Kodeksie cywilnym nie mamy odpowiedzialności produktu niebezpiecznego, ale za produkt niebezpieczny. W każdym razie, aktualnie w polskim i europejskim porządku takich instytucji odpowiedzialności cywilnej systemu komputerowego w aspekcie tej konkretnej Umowy nie ma. Za działania Systemu odpowiada (...), gdyż (...) tym Systemem się posłużył. Zaś za każdym Systemem, za jego stworzeniem, decyzjami o użyciu, przyjętą, stosowaną czy wdrożoną procedurą stoją konkretni ludzie. Ustalony Algorytm był narzędziem, jakim posługiwał się Powód przy realizacji powierzonych zadań, zatem posługiwanie się takim narzędziem może obciążać co najwyżej stronę posługującą się takim środkiem, a nie drugą stronę Umowy. Algorytm nie był stworzony przez Pozwanego, nie był przez niego zhakowany (brak w tym przedmiocie twierdzeń) i co więcej tenże system odnotował, iż Wniosek składa Spółka – przedsiębiorca zagraniczny wpisany do KRS i mającym Oddział w Polsce. Zatem Sąd w stosunkach prawa prywatnego nie może uznać, iż Powód nie wiedział, jaki jest status Pozwanej, a w każdym razie jeśli nie wiedział, to ta niewiedza obciąża Powoda, w tej sytuacji, a nie Pozwaną (która dane skądinąd podała). W relacji dwustronnej Powód – Pozwana w ramach Umowy Algorytmem o zautomatyzowanym działaniu posługiwał się Powód i to Powód poprzestał na tymże automatyzmie. Spółka nie przyznała sam sobie subwencji, Spółka o nią wnioskowała, zaś Regulamin przewidywał też decyzję o odmowie. Co do innych relacji występujących w tle sprawy np. relacji Powód – Skarb Państwa – te nie są one przedmiotem oceny w tej sprawie. Pozwana otrzymała (i to kilka razy) poprzez narzędzie, jakim posługiwał się Powód: oświadczenia woli przy Umowie, Decyzji, zleceniu Przelewu, Decyzji zwalniającej, Harmonogramie pochodzące od Powoda – od pełnomocnika – Banku, jakim się posłużył. Z oświadczeń tych wynikała wola zawarcia umowy cywilnoprawnej z Pozwaną, wola przyznania Subwencji, wola jej rozliczenia, wola zwolnienia z obowiązku zwrotu (art. 60, 61 k.c.). Kwestia uchylenia się od oświadczeń woli na zasadach ogólnych wynika z przepisów art. 82- 88 k.c. Zdarzeń czy faktów w aspekcie nieważności oświadczeń woli czy złożenia pod wpływem błędu niewskazywano (z zastrzeżeniem uwag poniżej art. 58 i 353 ¹ k.p.c. sprawa hipotetycznej oceny).

(8)

Powód podnosił (m.in. w kontekście automatyzmu) sprawę obowiązku składania prawdziwych oświadczeń. Istotnie W Umowie jak i Regulaminie (§ 3 ust.6 Umowy i § 3 ust. 6 oraz § 11 ust. 13 Regulaminu ) wskazano, iż w przypadku złożenia przez beneficjenta (stwierdzenia złożenia przez beneficjenta nieprawdziwości informacji) nieprawdziwych informacji, oświadczeń Powód może podjąć decyzję o zwrocie całości lub części subwencji. Pojęcia prawdy czy nieprawdziwości dotyczą sfery faktycznej i nie można ich utożsamiać z ocenami prawnymi czy wykładnią prawa (w tym wykładnią zaprezentowaną wyżej przez sąd). Dokumentacja w sprawie (Wniosku nieprzedstawiono, względnie w formie elektronicznej – jak należy przyjąć z uwagi na działanie Systemu) wskazywała, iż wszelkie dane określające status Spółki i pozwalające na ocenę tych danych zostały podane. Spółka nie podała fałszywej firmy, nieprawdziwego adresu, podała dane – skądinąd jawne – wskazujące, iż jest przedsiębiorcą zagranicznym posiadającym oddział w Polsce. Owszem wskazała na swój status jako przedsiębiorcy - beneficjenta, jednak to wskazanie to nie podanie faktu, ale ocena na gruncie prawa, którą to ocenę - w tym przypadku Sąd Rejonowy podziela. Przykładowo sprawa wykładni przy przekazaniu sprawy do sądu gospodarczego z art. 458 ^{( 2)} § 1 pkt 1 k.p.c. jest oceną, a nie stwierdzeniem faktu. Faktem jest stwierdzenia istnienia albo nie wpisu w KRS, wykonywanych czynności w ramach działalności (sprzedaż leków, usługi remontowe itd.), podanie numeru KRS, podanie jaką ktoś ma firmę, imię, adres, a nie ocena statusu przedsiębiorcy. Powód, System, jakim Powód się posługiwał, w tym Bank otrzymali dane prawdziwe co do faktów, która Pozwana zakwalifikowała – wedle swej oceny - jako nadające jej status beneficjenta - przedsiębiorcy. Dane te powinny pozwolić na ocenę celem wydania pozytywnej albo negatywnej decyzji. W tej akurat sprawie – w ocenie Sądu – Decyzja o przyznaniu Subwencji była zasadna i jak wynika z okoliczności niespornych, Subwencja została właściwie wydatkowa na cele zamierzone przez Ustawodawcę. Nie jest też tak, iż Subwencję przyznano jednostce nie posiadającej osobowości prawnej – Oddziałowi (art. 65 k.c.). Subwencje przyznano Przedsiębiorcy zagranicznemu, który w Polsce ma zarejestrowaną działalność gospodarczą i prowadzi przedsiębiorstwo poprzez Oddział. Nie sposób zakładać, iż (...), Bank (Spółki kapitałowe) członkowie ich zarządów, wreszcie System, jakim się posłużono nie miał wiedzy, iż oddziały nie mają zdolności do czynności prawnych, świadczyłoby to o braku staranności w wykonywaniu powierzonych zadań. Sąd Rejonowy w tej sprawie tego nie zakłada, zaś dokumenty wskazują, iż stroną Umowy nie był Oddziała, ale Spółka prowadząca działalność na terenie Polski poprzez Oddział. Co do zasady w sferze podmiotowej wystarczyłoby samo oznaczenie przedsiębiorcy, względnie tak precyzyjne określenie Pozwanej jak w pozwie złożonym w niniejszej sprawie; jednak tu Sąd nie zakłada, aby System był zdolny do takiej precyzji sformułowań. Z kolei niepodanie przez Pozwaną danych o Oddziale mogłoby się spotkać z negatywną reakcją z § 3 Umowy względnie § 11 Regulaminu. W każdym razie nie ma podstaw do przyjęcia, iż Pozwana podała dane nieprawdziwe co do faktów, nie podała danych pozwalających na ocenę (prawną) swego statusu. Dokonała zaś własnej oceny prawnej, iż jest przedsiębiorcą – beneficjentem Programu, co nie leży w sferze faktycznej. Zatem nie zostały wypełnione przesłanki z Umowy i Regulaminu co do podania nieprawdziwych danych jako podstawy do zwrotu Subwencji wedle twierdzeń Powoda.

Pozostałe kwestie prawne, kwalifikacje końcowe co do roszczenia, w tym zarzuty Pozwanej

(9)

Zgodnie z art. 471 k.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W określonych sytuacjach w.w. norma może pozostawać w zbiegu z art. 415 czy 405, 410 § 2 k.c. Pierwszy z nich przewiduje, iż kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przepis art. 405 k.c. stanowi, iż kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Ponadto, świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia – art. 410 § 2 k.c.

Powód powoływał się, iż podstawa zwrotu subwencji (w wysokości uwzględniającej zapłatę choć z innego tytułu kwoty oraz zaliczenie z art. 451 k.c.) wynika z samej Umowy - § 3 ust. 6. Analogiczne regulacje odnajdziemy w § 3 ust. 6 i § 11 ust. 13 Regulaminu i punkcie 3.1. Uchwały. Przesłanką dającą Powodowi podstawy do żądania zwrotu jest podanie nieprawdziwych informacji, oświadczeń. Jak wskazano wyżej Pozwana nie podała na żadnym etapie udziału w programie nieprawdziwych danych co do swoich danych dotyczących jej statusu, nie podała, że jest polskim przedsiębiorcą, nie zataiła, że jest przedsiębiorcą zagranicznym i dostarczyła danych pozwalających na ocenę prawną swego statusu. Zakwalifikowanie siebie przez Pozwaną jako przedsiębiorcy w rozumieniu w.w. przepisów, w tym Regulaminu nie jest podaniem nieprawdziwych danych, ale oceną. Nadto Pozwana była utwierdzana w tej ocenie kolejną decyzją Powoda- Decyzją Zwalniającą. W każdym razie nie zaistniała przesłanka umowna do zwrotu subwencji, w tym z § 3 ust. 6, a zatem i odpowiedzialność z art. 471 czy 415 k.c. w zw. z art. 361 k.c.

(10)

Sąd dodatkowo (wskazania co do prawa w pozwie jak i dodatkowe zarzuty ze sprzeciwu) wskazuje, iż rozstrzygnięcie o powództwie nie uległoby zmianie, nawet przy przyjęciu, iż Pozwana nie mogłaby być beneficjentem Programu z uwagi na swój status przedsiębiorcy zagranicznego. Przy takiej ocenie doszłoby do spełnienia nienależnego świadczenia w rozumieniu art. 405 k.c. w zw. z art. 410 k.c. Przyznanie bowiem subwencji podmiotowi nieuprawnionymi oznaczałoby sprzeczność z bezwzględnie obowiązującym przepisem z art. 21a USIR. Zatem oświadczenia woli w ramach Umowy nie byłyby wystarczające nawet w oparciu o swobodę umów (art. 353 ¹ k.c. i 58 k.c. – sprzeczność z ustawą i zasadami współżycia społecznego). Zgodnie z art. 409 k.c. w zw. z art. 410 § 1 k.c. obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu. Na gruncie art. 409 k.c. - przy hipotetycznym założeniu o braku statusu beneficjenta po stronie Pozwanej - Spółka nie będąc wzbogaconą (wydatkowanie kwot) nie ma obowiązku zwrotu. Na gruncie tego przepisu przyjęto przesunięcie ciężaru dowodu w zakresie liczenia się z obowiązkiem zwrotu. półka zużyła Subwencję zanim została wezwana do zwrotu. Ponadto część Subwencji, z której nie została zwolniona, Spółka zwróciła na zasadzie jej rozliczenia zgodnie z Harmonogramem i Decyzją (...). Spółka Subwencję wykorzystała na cele założone Programem i w związku z działalnością w Polsce, w związku z zatrudnianymi pracownikami i rozliczeniami w Polsce. Zatem żądanie zapłaty przez Powoda od Pozwanego dochodzonej kwoty nie byłoby zasadne w świetle art. 409 k.c., nawet jeśli podzielić by ocenę Powoda co do oceny statusu Pozwanej na gruncie Programu.

Żądanie Powoda nie byłoby zasadne także z przyczyn opisanych art. 411 pkt 2 k.c., gdyby uznać świadczenie za nienależne. Pozwany wydatkował Subwencję na cele założone Programem, zatrudniał także polskich pracowników, a zatem na terenie polski stworzył miejsca pracy, prowadził działalność gospodarczą na terenie Polski i przeszedł na terenie Polski sytuacje kryzysowe i ograniczenia związane z Covid – 19. Nie sposób zarazem nie postawić kwestii, w aspekcie wynagrodzenia (...) tj. czy w przypadku zmiany oceny, zażądania zwrotu Subwencji z powodu jej nienależności zwrócił część wynagrodzenia za wydanie pozytywnej Decyzji w tej sprawie (sprawa regulacji powiązania wysokości wynagrodzenia), skoro przyjmuje, iż winna zapaść decyzja negatywna. W ramach stosunków prawa prywatnego obu stronom należy stawiać te same wymagania w podejściu do prawa. Wreszcie, Spółka nie przeznaczyła tych środków na zakup mieszkań, na fundacje przez siebie zakładane na podmioty przez siebie sponsorowane itd. Powód potwierdził sposób rozliczeń i co do zasady uznawał podstawy do zwolnienia z obowiązku zwrotu części Subwencji.

(11)

W zakresie wysokości, również istniał spór związany z zaliczeniem odsetek (art. 451 k.c.). Poniższe uwagi dotyczą aspektu hipotetycznego uznania podstaw do zwrotu (nienależne świadczenie). Należy wskazać (w tym rozszerzone powództwo):

a)  Subwencja w kwocie 97.553,00 zł została spłacona w 49.505,57 zł (49.497,56 zł + odsetki przy spłatach wedle Harmonogramu k. 78, 80 i k. 13v, 187-188),

b)  zwolnienie – aktualnie nieuznawane za zasadne – dotyczyło kwoty 48.055,44 zł (k. 78) – zatem taka kwota podlegałaby ewentualnemu zwrotowi;

c)  nie można byłoby dokonywać zaliczeń z art. 451 k.c. (k. 187-188) na odsetki wedle zapisów Umownych i z Regulaminu o zwrocie (§ 3 ust. 6 i § 11 ust. 13) z datą wymagalności 23.06.2020 r., albowiem nie było podstaw do odpowiedzialności z tych przepisów o nieprawdziwych oświadczeniach/informacjach;

d)  na gruncie art. 5 k.c. trudno zastosować art. 481, 482 k.c. względem Pozwanego do czasu sprzed Wezwania, skoro sam Powód dokonał wypłaty świadczenia i przez 2 lata nie żądał zwrotu, a w Decyzji Zwalniającej (oświadczenie woli z art. 60, 61 k.c. choć umowa w sprawie zwolnienia z długu) nie dokonał zmiany swej oceny; art. 354 k.c. oznacza współdziałania obu Stron i staranność obu Stron; kontrakt i roszczenia zwrotne mają swoje granice czasowe, w tym wyznaczone są m.in. terminami przedawnienia;

e)  zatem, jeśli uznać nawet podstawy do zwrotu nienależnego świadczenia czy zapłaty to nie nadużywając prawa ewentualnemu zasądzeniu podlegałaby kwota 48.055,44 zł (część Subwencji dotychczas niezwróconej) i od niej odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 05.10.2023 r. (po 7 dniach od doręczenia Wezwania).

Powództwo, w tym po rozszerzeniu, mogłoby być uwzględnione w całości tylko w przypadku podzielania wszystkich ocen Powoda, co nie miało miejsca w tej sprawie z przyczyn opisanych wyżej. W szczególności w sytuacji braku podstaw umownych do zwrotu, w przypadku nieważności Umowy musiałby mieć zastosowania art. 455 k.c. w stosunkach prawa cywilnego. W tej sprawie z uwagi na przyjęty sposób realizacji TF nie ma podstaw prawnych do pominięcia tych podstawowych zasad dla stosunków prawa prywatnego w zakresie stron, które zawarły tę Umowę. Jeśliby podzielić ocenę prawną Powoda, iż Pozwana nie jest przedsiębiorcą, to nie sposób byłoby (wtedy już konsekwentnie) do nie – przedsiębiorcy odnieść aspektu i celów regulacji odpowiednio z rozporządzenia 2015/1589 z 13.07.2015 r. i także art. 107, 109 (...). Jak wskazano wyżej sąd to jednak uwagi na wypadek podzielenia oceny prawnej Powoda. Sąd Rejonowy ocenił bowiem, iż Pozwana w tej sprawie pozostawała przedsiębiorcą – beneficjentem Programu.

Rozstrzygnięcie w wyroku, koszty procesu.

(12)

Sąd Rejonowy z przyczyn opisanych wyżej oddalił powództwo jak w punkcie 1 wyroku. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, zasądzając z tego tytułu od Powoda na rzecz Pozwanego kwotę pozwanej kwotę 5.417,00 zł. Na koszty procesu po stronie Pozwanego złożyły się: koszty zastępstwa procesowego 5.400,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Sąd miał tu na uwadze, iż obie Strony, Pełnomocnicy obu Stron w równym stopniu przyczynili się do wyjaśnienia okoliczności sprawy.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

20.01.2025 r. (...)