Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący – SSO Bogdan Gierzyński

Protokolant – sekretarz sądowy Joanna Nande

po rozpoznaniu w dniu 08 lipca 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Syndyk masy upadłości(...) S.A. w upadłości z siedzibą w W. – P. G.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 31 marca 2023 r., znak:(...)((...))

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od powoda (...) S.A. w upadłości z siedzibą w W. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zastępstwa procesowego, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sędzia SO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmE 261/23

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 31 marca 2023 r., znak: (...) ((...)), na podstawie art. 168 pkt 1 oraz art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2022 r. poz. 1378, z późn. zm. – dalej: „ustawa OZE”) w związku z art. 170 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, art. 174 ust. 1 ustawy OZE oraz w związku z art. 52 ust. 1, art. 59 pkt 1 ustawy OZE i § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Energii z dnia 11 sierpnia 2017 r. w sprawie zmiany wielkości udziału ilościowego sumy energii elektrycznej wynikającej z umorzonych świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii w latach 2018-2019 (Dz. U. z 2017 r. poz. 1559 – dalej: „rozporządzenie ME”) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2022 r. poz. 2000, z późn. zm. – dalej: „Kpa”) i art. 90 ust. 1 ustawy OZE, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy: (...) S.A. w upadłości z siedzibą w W., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), w imieniu i na rachunek, którego działa Syndyk masy upadłości (...) S.A. w upadłości – Pan P. G., reprezentowany przez adwokata Pana P. L. – pełnomocnika Syndyka masy upadłości (...) S.A. w upadłości orzekł, że:

1)  przedsiębiorca: (...) S.A. w upadłości z siedzibą w W., w imieniu i na rachunek którego działa Syndyk masy upadłości (...) S.A. w upadłości – Pan P. G., reprezentowany przez adwokata Pana P. L. – pełnomocnika Syndyka masy upadłości (...)S.A. w upadłości, nie przestrzegał za rok 2018, określonego w art. 52 ust. 1 ustawy OZE, w zakresie, o którym mowa w art. 59 pkt 1 ustawy OZE, z uwzględnieniem § 1 pkt 1 rozporządzenia ME, obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego wydanych odpowiednio dla energii elektrycznej lub biogazu rolniczego, wytworzonych w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej, na podstawie ustawy – Prawo energetyczne, na zasadach określonych w art. 47 ustawy OZE, w terminie do dnia 30 czerwca 2019 r.;

2)  za niewywiązanie się z obowiązku opisanego w punkcie pierwszym wymierzam przedsiębiorcy:(...) S.A. w upadłości z siedzibą w W., w imieniu i na rachunek, którego działa Syndyk masy upadłości (...)S.A. w upadłości – Pan P. G., reprezentowany przez adwokata Pana P. L. – pełnomocnika Syndyka masy upadłości (...)S.A. w upadłości, karę pieniężną w kwocie 566 764,65 zł (słownie złotych: pięćset sześćdziesiąt sześć tysięcy siedemset sześćdziesiąt cztery 65/100) to jest w wysokości (...) % przychodu uzyskanego przez ww. przedsiębiorcę w 2019 r. z działalności koncesjonowanej polegającej na obrocie energią elektryczną.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył Syndyk masy upadłości (...)S.A. w upadłości z siedzibą w W. – P. G. zaskarżając ją w części, co do jej punktu 2).

Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji rażącą obrazę przepisów postępowania administracyjnego mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to:

I.  przepisu art. 174 ust. 2 ustawy z 20 lutego 2015 roku o odnawialnych źródłach energii (dalej jako: „ustawa") poprzez jego niezastosowanie i nieodstąpienie od nałożenia kary pieniężnej na (...) S.A. w sytuacji, w której zakres naruszeń ustawy dokonanych przez Spółkę był znikomy, a (...) S.A. zaprzestał naruszania prawa i obecnie nie świadczy już usług związanych z obrotem energią elektryczną, a nadto za nałożeniem kary nie stoją względy prewencji szczególnej i ogólnej;

II.  przepisu art. 174 ust. 2 ustawy w zw. z art. 342 ust. 1 pkt 2 ustawy z 28 lutego 2003 roku Prawo upadłościowe (dalej jako: „p.u.") w zw. z art. 52 ust. 1 ustawy poprzez uznanie, że ustalona kara pieniężna stanowić będzie źródło finansowania energetyki odnawialnej i pominięcie faktu ogłoszenia upadłości (...) S.A., konieczności zapewnienia środków na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego Spółki, a nadto nałożenie kary pieniężnej, która nie będzie mogła być wyegzekwowana.

Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji nadto rażącą obrazę przepisu prawa materialnego, a to:

III.  art. 170 ust. 1 ustawy poprzez błędne uznanie, że podstawą wyliczenia wysokości kary pieniężnej dla podmiotu ukaranego - (...) S.A. winien być rok podatkowy poprzedzający rok, w którym doszło do uchybień, a nie rok podatkowy poprzedzający wydanie decyzji w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej.

Mając na względzie powyższe zarzuty, Odwołujący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonej decyzji w części, tj. w zakresie jej punktu 2) i orzeczenie, że odstępuje się od wymierzenia kary pieniężnej Spółce na podstawie przepisu art. 174 ust. 2 ustawy, ewentualnie o:

2.  uchylenie zaskarżonej decyzji w części, tj. w zakresie jej punktu 2) i przekazanie sprawy w tym zakresie Prezesowi URE do dalszego prowadzenia.

3.  Działając na podstawie przepisu art. 479 ⁵² k.p.c. wniósł o wstrzymanie wykonania decyzji w zakresie jej zaskarżonej części do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy.

Ponadto Odwołujący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z :

1.  pisma wysłanego do obiorców energii elektrycznej, którzy zawierali umowy o dostawę energii elektrycznej z (...) S.A. informującego o zaprzestaniu dostawy energii elektrycznej począwszy od 7 września 2018 r., co uprawniało do natychmiastowego rozwiązania umowy,

2.  informacji Prezesa URE nr (...) w sprawie ciągłości dostaw energii elektrycznej i paliwa gazowego do odbiorców końcowych po zaprzestaniu działalności (...) S.A. i (...) S.A.

na fakty: zaprzestania dostaw energii elektrycznej przez (...) S.A. od 7 września 2018 roku, zaprzestania prowadzenia rzeczywistej działalności gospodarczej od 7 września 2018 roku i utraty możliwości uzyskiwania istotnych przychodów z działalności koncesjonowanej, braku dalszych naruszeń ustawy.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o:

1.  oddalenie odwołania w całości;

2.  pominięcie wniosków dowodowych strony powodowej jako zmierzających jedynie do przedłużenia postępowania, bowiem wszystkie istotne okoliczności i fakty dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy wynikają ze zgromadzonej dokumentacji;

3.  zwolnienie Prezesa URE od udziału w posiedzeniu przygotowawczym, ze względu na hierarchiczną strukturę urzędu i przekazywanie spraw na niższe szczeble, zatem udział pełnomocnika będzie wystarczający, jako osoby mającej pełną wiedzę w niniejszej sprawie;

4.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca - (...) S.A. w upadłości z siedzibą w W. posiadał koncesję na obrót energią elektryczną wydaną na podstawie decyzji Prezesa URE z dnia 15 czerwca 2010 r. nr (...), obowiązującą od dnia 15 czerwca 2010 r. do dnia 16 lutego 2019 r.

Przedsiębiorca dokonał w 2018 r. sprzedaży energii elektrycznej do odbiorców końcowych w ilości 454 789,427 MWh. W związku z powyższym, Przedsiębiorca był obowiązany do realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE w zakresie, o którym mowa w art. 59 pkt 1 ustawy OZE z uwzględnieniem § 1 pkt 1 rozporządzenia ME, za rok 2018, na ilość 79 588,149 MWh.

Z informacji będących w posiadaniu Prezesa URE wynika, że Przedsiębiorca za okres od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. nie przedstawił Prezesowi URE do umorzenia świadectw pochodzenia energii elektrycznej. /okoliczność bezsporna/

Brakująca ilość energii elektrycznej niezbędna do realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE w zakresie, o którym mowa w art. 59 pkt 1 ustawy OZE z uwzględnieniem § 1 pkt 1 rozporządzenia ME, wynosi 79 588,149 MWh.

Nieuiszczona opłata zastępcza określona w przedmiotowej sprawie dla potrzeb obliczenia kary pieniężnej wymierzonej na podstawie art. 168 pkt 1 ustawy OZE wynosi 3 863 208,75 zł. Uwzględniając zatem dyspozycję art. 170 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE minimalna wysokość tej kary nie może być niższa niż 5 022 171,37 zł. Jednakże, mając na uwadze uregulowania art. 170 ust. 1 ustawy OZE, Prezes URE ustalił wysokość wymierzonej kary na poziomie 566 764,65 zł (tj. w odniesieniu do (...) % przychodu ukaranego Przedsiębiorcy, wynikającego z prowadzonej działalności koncesjonowanej za rok 2019 polegającej na obrocie energią elektryczną).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o bezsporne twierdzenia stron postępowania oraz o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak też w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, po ponownym rozpoznaniu sprawy zważył, co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że bezspornym jest w sprawie, iż Przedsiębiorca nie przestrzegał za rok 2018, określonego w art. 52 ust. 1 ustawy OZE, w zakresie, o którym mowa w art. 59 pkt 1 ustawy OZE, z uwzględnieniem § 1 pkt 1 rozporządzenia ME, obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego wydanych odpowiednio dla energii elektrycznej lub biogazu rolniczego, wytworzonych w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej, na podstawie ustawy – Prawo energetyczne, na zasadach określonych w art. 47 ustawy OZE, w terminie do dnia 30 czerwca 2019 r., w odniesieniu do całego wolumenu energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom końcowym w 2018 r. do czego był zobowiązany.

Odnosząc się do zarzutów odwołującego należy wskazać, że dotyczą one przede wszystkim: sposobu obliczenia kary poprzez uwzględnienie przychodu z roku podatkowego za 2022 rok, nie zaś za rok 2018, niewzięcie pod rozwagę organu zakresu naruszeń jako znikomego, nadto zaprzestania naruszania prawa, uznania że ustalona kara pieniężna stanowić będzie źródło finansowania energetyki odnawialnej i pominięcie faktu ogłoszenia upadłości (...) S.A., podejmowanie przez organ czynności wyłącznie dla pozoru, a przy ustaleniu rozstrzygnięć nierozważenie wszystkich okoliczności i faktów istotnych dla sprawy, oraz w związku z powyższym nieodstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej w kwocie 566 764,65 zł.

W myśl art. 52 ust. 1 ustawy OZE, za rok 2018 na przedsiębiorstwach energetycznych, odbiorcach końcowych, odbiorcach przemysłowych oraz towarowych domach maklerskich lub domach maklerskich, o których mowa w art. 52 ust. 2 ww. ustawy, ciążył obowiązek uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego wydanych odpowiednio dla energii elektrycznej lub biogazu rolniczego, wytworzonych w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej, lub na podstawie ustawy – Prawo energetyczne lub obowiązek uiszczenia opłaty zastępczej obliczonej w sposób określony w art. 56 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym od dnia 26 września 2017 r.), w terminie do dnia 30 czerwca 2019 r.

Z kolei zgodnie z art. 59 pkt 1 ustawy OZE, z uwzględnieniem § 1 pkt 1 rozporządzenia ME, obowiązek, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE, uznaje się za spełniony przez podmioty, o których mowa w art. 52 ust. 2 ustawy OZE, jeżeli za 2018 r. udział ilościowy sumy energii elektrycznej wynikającej z umorzonych świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej z biogazu rolniczego przed dniem 1 lipca 2016 r. lub innych niż biogaz rolniczy odnawialnych źródeł energii lub uiszczonej opłaty zastępczej w:

a) ilości energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom końcowym niebędącym odbiorcami przemysłowymi, o których mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE, albo

b) całkowitej ilości energii elektrycznej wynikającej z zakupu energii elektrycznej na własny użytek, na podstawie transakcji zawieranych we własnym imieniu na giełdzie towarowej lub na rynku organizowanym przez podmiot prowadzący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rynek regulowany, albo

c) całkowitej ilości energii elektrycznej wynikającej z zakupu energii elektrycznej na własny użytek, na podstawie transakcji zawieranych poza giełdą towarową lub rynkiem, o którym mowa w lit. b, będących przedmiotem rozliczeń prowadzonych w ramach giełdowej izby rozrachunkowej przez spółkę prowadzącą giełdową izbę rozrachunkową, przez Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A. lub przez spółkę, której Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A. przekazał wykonywanie czynności z zakresu zadań, o których mowa w art. 48 ust. 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, albo

d) całkowitej ilości energii elektrycznej wynikającej z zakupu energii elektrycznej na podstawie transakcji zawieranych na zlecenie odbiorców końcowych na giełdzie towarowej lub na rynku organizowanym przez podmiot prowadzący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rynek regulowany, albo e) ilości energii elektrycznej zakupionej na własny użytek – wynosi 17,50 %.

Zgodnie natomiast z treścią art. 168 pkt 1 ustawy OZE, karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego, w terminie określonym w art. 67 ust. 2 ustawy OZE oraz na zasadach określonych w art. 47 tej ustawy albo nie uiszcza opłaty zastępczej, w terminie określonym w art. 68 ust. 2 ustawy OZE.

W myśl art. 47 ust. 2 ustawy OZE, podmiot, o którym mowa w art. 52 ust. 2 ustawy OZE, jest obowiązany do wykonania obowiązku określonego w art. 52 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, w przypadku, gdy którakolwiek z średnioważonych cen praw majątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego będzie niższa od wartości jednostkowej opłaty zastępczej określonej w art. 56 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym od dnia 26 września 2017 r.). Taka sytuacja miała miejsce w odniesieniu do roku obowiązku 2018 r.

Możliwość realizacji obowiązku za 2018 r., o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE, w zakresie, o którym mowa w art. 59 pkt 1 ustawy OZE z uwzględnieniem § 1 pkt 1 rozporządzenia ME, przy pomocy uiszczenia opłaty zastępczej została wyłączona z uwagi na zaistnienie przesłanek, o których mowa w art. 47 ust. 2 ustawy OZE (Informacje Prezesa URE nr (...) z dnia 11 stycznia 2018 r. oraz nr (...) z dnia 1 lutego 2019 r.).

Bezspornie Przedsiębiorca posiadał koncesję na obrót energią elektryczną wydaną na podstawie decyzji Prezesa URE z dnia 15 czerwca 2010 r. nr (...), obowiązującą od dnia 15 czerwca 2010 r. do dnia 16 lutego 2019 r.

Przedsiębiorca dokonał w 2018 r. sprzedaży energii elektrycznej do odbiorców końcowych w ilości 454 789,427 MWh, w związku z czym Przedsiębiorca był obowiązany do realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE w zakresie, o którym mowa w art. 59 pkt 1 ustawy OZE z uwzględnieniem § 1 pkt 1 rozporządzenia ME, za rok 2018, na ilość 79 588,149 MWh.

Z informacji będących w posiadaniu Prezesa URE wynika, że Przedsiębiorca za okres od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. nie przedstawił Prezesowi URE do umorzenia świadectw pochodzenia energii elektrycznej.

Biorąc powyższe pod uwagę, brakującą ilość energii elektrycznej niezbędna do realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE w zakresie, o którym mowa w art. 59 pkt 1 ustawy OZE z uwzględnieniem § 1 pkt 1 rozporządzenia ME, wynosi 79 588,149 MWh.

Zgodnie z art. 170 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE, wysokość kary pieniężnej wymierzonej w przypadku określonym w art. 168 pkt 1 tej ustawy, tj. za nieprzestrzeganie obowiązku określonego w art. 52 ust. 1 ustawy OZE, nie może być niższa niż kwota obliczona według wzoru zawartego w treści tego przepisu, zgodnie z którym kwotę nieuiszczonej opłaty zastępczej należy pomnożyć przez współczynnik 1,3.

Jednocześnie, zgodnie z art. 170 ust. 1 ustawy OZE, wysokość tej kary wymierzonej w takim przypadku, nie może być wyższa niż 15 % przychodu ukaranego podmiotu, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna jest związana z działalnością gospodarczą wykonywaną na podstawie koncesji albo wpisu do rejestru działalności regulowanej, wysokość kary nie może być wyższa niż 15 % przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z prowadzonej działalności koncesjonowanej albo działalności wykonywanej na podstawie wpisu do rejestru działalności regulowanej, osiągniętej w poprzednim roku podatkowym.

Natomiast zgodnie z postanowieniami art. 174 ust. 1 ustawy OZE, Prezes URE ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnia zakres naruszeń, powtarzalność naruszeń lub korzyści finansowe możliwe do uzyskania z tytułu naruszenia.

Odnosząc się do pierwszego zarzutu odwołania należy uznac go za nieuzasadniony, albowiem nie została spełniona przez powoda żadna ze wskazanych przesłanek ustawy OZE w art. 174 ust. 2. Zgodnie bowiem z treścią powyższego przepisu (w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2023 r.) organ regulacyjny może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli zakres naruszeń jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek, zanim organy, o których mowa w art. 169 ust. 1, powzięły o tym wiadomość.

Nie można uznać w żaden sposób, że zakres dokonanego przez przedsiębiorcę naruszenia jest znikomy, bowiem przedsiębiorca nie zrealizował obowiązku, o którym mowa w przedmiotowej decyzji, w odniesieniu do całego wolumenu energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom końcowym tj. 454 789.42 7 MWh).

Podkreślenia wymaga też w tym miejscu, że przy ocenie znikomości naruszenia przepisów organ bada obiektywnie mierzalne wartości, do których zalicza się m.in. świadomość i celowość działania sprzecznego z obowiązującymi przepisami. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób doszukać się wypełnienia zachowaniem powoda ww. przesłanek świadomości i celowości działań, gdyż odwołujący się nie przedstawił Prezesowi URE do umorzenia świadectw pochodzenia energii elektrycznej za okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r., mimo że w poprzednich latach przedsiębiorca wywiązywał się z ciążących na nim obowiązków. Bezspornym jest, że fakt ogłoszenia upadłości (...) S.A. oraz zaprzestanie prowadzenia działalności koncesjonowanej nie stanowi podstaw do uznania, że organ regulacyjny winien był odstąpić od wymierzenia kary pieniężnej z uwagi na brak celowości działania. Fakt dopełnienia przez powoda w poprzednich latach obowiązku określonego w art. 52 ust. 1 ustawy OZE został natomiast uwzględniony przez Prezesa URE przy ustalaniu wysokości wymierzonej kary i wpłynął na złagodzenie wysokości kary.

Z kolei dokonując oceny stopnia zawinienia powoda w związku z ogłoszeniem upadłości przedsiębiorcy, uwzględniono obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od podmiotu należycie dbającego o swoje interesy, jak również bez wątpienia wyższej miary staranności należy oczekiwać od podmiotu profesjonalnego. Powód jako profesjonalista zobowiązany swoją działalność wykonywać przy zachowaniu wyższego niż przeciętny standardu staranności. Zgodnie z treścią art. 355 § 2 k.c. należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. Z treści powołanego przepisu wynika, że należyta staranność dłużnika będącego przedsiębiorcą uzasadnia zwiększone oczekiwania co do umiejętności, wiedzy, skrupulatności i rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania. Obejmuje ona również znajomość obowiązujących przepisów prawa oraz następstw z niego wynikających w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Ocena tej staranności jest surowsza od staranności ogólnie wymaganej, gdyż stopień wymaganej staranności ulega podwyższeniu. W istotę działalności gospodarczej wkomponowane jest wymaganie posiadania niezbędnej wiedzy specjalistycznej, obejmującej nie tylko czysto formalne kwalifikacje, lecz także doświadczenie wynikające z praktyki zawodowej i ustalone zwyczajowo standardy wymagań (por. wyrok SN z dnia 22 września 2005 r., IV CK 100/05; wyrok SA w Poznaniu z dnia 8 marca 2006 r., l ACa 1018/05; wyrok SA w Warszawie z dnia 4 września 2018 r., VII AGa 769/18). Powód niewątpliwie takiej staranności nie wykazał. Znajomość warunków działalności koncesyjnej stanowi podstawowy obowiązek koncesjonariusza. Dlatego działanie sprzeczne z obowiązującymi przepisami należy uznać za niedopuszczalne. Dodać również należy iż w niezmiennym stanowisku pozwanego, brak realizacji obowiązku w sposób wskazany w ustawie OZE prowadzi do nadpodaży świadectw powodując niskie ich ceny, co skutkuje tym, że uprawnieni wytwórcy zostają pozbawieni możliwości sprzedaży tych praw po cenach gwarantujących opłacalność inwestycji. Z kolei mechanizm ustawowy ma takim sytuacjom zapobiegać. Sam model wsparcia w postaci systemu zbywalnych świadectw pochodzenia odpowiada za rozwój OZE, umożliwiając instalacjom uczestniczącym w tym systemie generację zysków, wspierając przy tym rozwój konkurencyjności. Ponadto wsparcie energetyki odnawialnej jest też jednym z czynników prowadzących do redukcji emisji gazów cieplarnianych, która stanowi poważne zagrożenie środowiska naturalnego, co służy także podnoszeniu sprawności wytwarzania energii w instalacjach odnawialnych źródeł. Z kolei systemy wsparcia odgrywają kluczową rolę m.in. w kompensacji zwiększonych kosztów produkcji czy inwestycji w nowe źródła lub modernizacji istniejących już technologii. Powyższe stanowi informację powszechnie dostępną. Powód jako przedsiębiorca prowadzący swoją działalność w formie spółki kapitałowej, która charakteryzuje się wyższym stopniem zorganizowania, jest zobowiązany do zachowania należytej staranności w stopniu odpowiadającym profesjonalnemu charakterowi tej działalności, do której zobowiązuje go art. 355 § 2 k.c. Ponadto od podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą polegającą na obrocie energią elektryczną, którą Przedsiębiorca prowadzi od dnia 1 kwietnia 2015 r., oczekuje się zwiększonej staranności w zakresie jej prowadzenia. Jest to bowiem szczególny rodzaj działalności gospodarczej wymagający koncesji, o udzielenie której Przedsiębiorca sam się ubiegał, a która jest działalnością reglamentowaną przez państwo. Podejmując działalność w branży energetycznej, powód winien wykazać się zatem zwiększoną starannością w zakresie przewidywania konsekwencji swoich działań gospodarczych w świetle norm prawa energetycznego czy ustawy OZE. Jest to utrwalony pogląd judykatury (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 14 października 2022 r., VII AGa 550/22).

Wskazać należy, że kara pieniężna wymierzona powodowi za brak realizacji obowiązku umorzeniowego jest typową karą administracyjną, której nałożenie jest możliwe w przypadku zaistnienia stanu niezgodnego z prawem. Odpowiedzialność administracyjna, z jaką mamy do czynienia w powyższym przypadku, opiera się na zasadzie odpowiedzialności obiektywnej (wyroki TK z: 18 kwietnia 2000 r., sygn. K 23/99, OTK ZU nr 3/2000, poz. 89; 24 stycznia 2006 r., sygn. SK 52/04, OTKZU nr l/A/2006, poz. 6; 15 stycznia 2007 r„ sygn. P19/06, OTKZU nr l/A/2007, poz. 2; 31 marca 2008 r., sygn. SK 75/06, OTKZU nr 147 2/A/2008, poz. 30; 5 maja 2009 r., sygn. P 64/07, OTK ZU nr 5/A/2009, poz. 64). Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 7 października 2019 r., sygn. akt VII AGa 19/19 dotyczącym kary nałożonej na gruncie przepisów ustawy OZE: „Odpowiedzialność obiektywna wiąże więc powstanie odpowiedzialności wyłącznie z zaistnieniem zdarzenia, które kwalifikowane jest przez ustawę jako naruszenie obowiązujących norm prawnych. Przypisanie odpowiedzialności sprowadza się zatem do ustalenia, czy określone zdarzenie wyczerpuje znamiona ustawowe i pozostaje w związku przyczynowym z zachowaniem konkretnego podmiotu".

Na gruncie przedmiotowej sprawy wystarczającą przesłanką do nałożenia na powoda kary pieniężnej, o której mowa w art. 168 pkt 1 ustawy OZE, było stwierdzenie braku realizacji przedmiotowego obowiązku. Należy również podkreślić, że minimalny oraz maksymalny wymiar kary wymierzonej w przypadkach określonych w art. 168 pkt 1 ustawy OZE został jednoznacznie określony przepisami tej ustawy. Zatem swoboda wymiaru kary przez Prezesa URE, jest ograniczona przez sztywne granice określone w art. 170 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 ustawy OZE, i tylko w tych granicach Prezes URE może miarkować wysokość kary stosując dyrektywy wynikające z art. 174 ust. 1 ustawy OZE. Uwzględniając zatem dyspozycję art. 170 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE, minimalna wysokość tej kary nie może być niższa niż 566 764,65 zł i w takim też wymiarze pozwany wymierzył ją powodowi uwzględniając wszystkie dyrektywy wymiaru kary. Na gruncie przedmiotowej sprawy określona względna opłata zastępcza dla potrzeb obliczenia kary pieniężnej wymierzonej na podstawie art. 168 pkt 1 ustawy OZE, wynosiła 3 863 208,75 zł. Uwzględniając dyspozycję art. 170 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE, uwzględniając ustawową przesłankę zastosowania górnego limitu kary ustalił wysokość wymierzonej kary na poziomie 566 764.65 zł (tj. w odniesieniu do 15% przychodu przedsiębiorcy, wynikający z prowadzonej działalności koncesjonowanej za rok 2019).

Oceniając sytuację finansową powoda, Prezes URE wziął pod uwagę informacje znajdujące się w formularzu opłaty koncesyjnej z dnia 21 czerwca 2021 r. zawierającym rozliczenie przychodu osiągniętego w roku 2019 r. z działalności objętej koncesją (tj. w ostatnim roku, w którym przedsiębiorca uzyskał jakikolwiek przychód z tego rodzaju działalności, a także w ostatnim roku, w którym powód posiadał koncesję na obrót energią elektryczną), zgodnie z którym przychód z działalności koncesjonowanej, polegającej na obrocie energią elektryczną w roku 2019 wyniósł (...)zł. Wymierzona przez Prezesa URE kara pieniężna w kwocie 566 764,65 zł stanowi więc (...) tego przychodu i mieści się w granicach określonych w art. 170 ust. 1 ustawy OZE.

W konsekwencji powyższego, za chybiony należy uznać zarzut, że w zaskarżonej decyzji Prezes URE zastosował nieadekwatny, do sytuacji finansowej powoda, wymiar kary. Wysokość wymierzonej powodowi kary pieniężnej została bowiem określona w granicach obowiązujących przepisów.

Za błędne należy również uznać wskazania powoda, że fakt niewypełnienia obowiązków z art. 52 ust. 1 ustawy OZE nie stanowi automatycznej podstawy do nałożenia kary pieniężnej na podmioty, które swoich obowiązków nie wykonały. Jak już bowiem wskazano w zaskarżonej decyzji, celem regulacji zawartych w art. 52 ust. 1 ustawy OZE jest zapewnienie odpowiednich źródeł finansowania energetyki odnawialnej, której rozwój jest pożądany, zarówno dla bezpieczeństwa energetycznego kraju poprzez dywersyfikację źródeł pozyskania energii, jak i dla umożliwienia wykonania przez Polskę zobowiązań międzynarodowych w obszarze zapewnienia odpowiedniego wolumenu energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych. Należy zauważyć, iż wytwarzanie energii pozyskiwanej ze źródeł odnawialnych wymaga co do zasady większych nakładów finansowych niż ponoszone w przypadku wytwarzania energii w źródłach konwencjonalnych, a zatem stymulowanie wzrostu wykorzystania tych źródeł wymaga zapewnienia odpowiednich źródeł przychodów. Ustawodawca poprzez realizację dyspozycji art. 52 ust. 1 ustawy OZE dąży z jednej strony do zapewnienia źródła przychodów wytwórcom energii w odnawialnych źródłach energii (poprzez obowiązek zakupu i umorzenia świadectw pochodzenia uzyskiwanych przez wytwórców energii elektrycznej w OZE), a z drugiej strony do wspierania rozwoju technologicznego i innowacji w odnawialnych źródłach energii (opłata zastępcza, która w przypadku zaistnienia przesłanek do jej uiszczenia, stanowi dochód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, przeznaczana jest m.in na rozbudowę i modernizację infrastruktury ochrony środowiska w Polsce, wdrażanie projektów ekologicznych czy też dofinansowanie tych przedsięwzięć celem osiągnięcia przez Polskę efektów ekologicznych wynikających z zobowiązań międzynarodowych i uniknięcia wysokich kar związanych z niewypełnieniem celu OZE przez państwa członkowskie UE). Powyższe regulacje stanowią gwarancję osiągania określonych przychodów zarówno dla wytwórców, jak i inwestorów oraz zachętę do rozwijania technologii wykorzystywanych do wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych.

W zakresie zaś argumentacji, że powód zaprzestał dalszego naruszenia prawa wskutek zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej, w tym działalności koncesjonowanej, oraz nie podejmowała czynności na rynku energii elektrycznej, a także wobec cofnięcia koncesji na obrót energią elektryczną nie ma żadnego ryzyka powtórnego dopuszczenia się naruszeń ustawy należy podnieść, że w świetle regulacji z art. 168 pkt 1 ustawy OZE w zw. z art. 174 ustawy OZE powód dokonuje całkowicie błędnej interpretacji tejże normy, albowiem w przepisach tych jest mowa o zaprzestaniu konkretnego naruszenia prawa lub zrealizowanie tego konkretnego, ocenianego przez organ regulacji obowiązku, a nie zaś zaniechanie jego popełnienia w przyszłości bez rozpoznania ocenianego okresu.

Mając zatem na względzie aspekt szkodliwości czynu, który jest większy niż znikomy, spełnienie omawianej przesłanki i tak nie miałoby znaczenia dla rozpoznawanej sprawy. Jak zostało bowiem wyżej wskazane, obie przesłanki, tj. znikomego stopnia szkodliwości czynu oraz zaprzestania naruszania prawa lub zrealizowania obowiązku muszą być spełnione łącznie, by można było zastosować instytucję odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej. Natomiast nie ulega wątpliwości, że całościowe niewypełnienie obowiązku nie może być oceniane w kontekście jego znikomości.

W odniesieniu do drugiego zarzutu, fakt ogłoszenia względem przedsiębiorcy upadłości oraz okoliczność ewentualnego braku środków z masy upadłości na uiszczenie nałożonej przez Prezesa URE kary, nie stanowi przesłanki odstąpienia od nałożenia kary wskazanej w art. 174 ust. 2 ustawy OZE. Wobec powyższego Prezes URE, w związku z niewykonaniem przez przedsiębiorcę obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE, był zobowiązany do nałożenia na Spółkę kary na podstawie art. 168 pkt 1 ustawy OZE. Ponadto, w ramach postępowania administracyjnego zakończonego zaskarżoną decyzją, Prezes URE nie analizował czy masa upadłości dysponuje wystarczającymi środkami do uiszczenia nałożonej kary, albowiem takie działania nie zostały przewidziane na tym etapie postępowania w przepisach prawa materialnego (ustawa OZE), ani przepisach kodeksu postępowania administracyjnego. Zdaniem Sądu, nie zasługuje na aprobatę stanowisko, że nałożona na przedsiębiorcę kara nie może być egzekwowana ze środków masy upadłości, podobnie jak inne wierzytelności publicznoprawne i prywatnoprawne wobec upadłego przedsiębiorcy.

Odnośnie natomiast trzeciego zarzutu, z dyspozycji art. 170 ust. 1 ustawy OZE jednoznacznie wynika, iż w przypadku, gdy kara pieniężna jest związana z działalnością gospodarczą wykonywaną na podstawie koncesji albo wpisu do rejestru działalności regulowanej, wysokość kary nie może być wyższa niż 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z prowadzonej działalności koncesjonowanej albo działalności wykonywanej na podstawie wpisu do rejestru działalności regulowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

Wymierzona zaskarżoną decyzją Prezesa URE kara pieniężna niewątpliwie związana jest z działalnością gospodarczą wykonywaną na podstawie udzielonej koncesji na obrót energią elektryczną, obowiązującą w czasie dokonania naruszenia prawa wskazanego w zaskarżonej decyzji, a zatem zasadne jest odwołanie się do przychodu z prowadzonej działalności koncesjonowanej, do którego wprost odwołuje się dyspozycja ww. normy prawnej. Wskazana w przepisie art. 170 ust. 1 ustawy OZE alternatywa w postaci odwołania się do „dowolnego” przychodu (a nie przychodu wynikającego w szczególności z prowadzonej działalności koncesjonowanej) znajduje zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do podmiotów, w przypadku których a contrario, kara pieniężna nie jest związana z działalnością gospodarczą wykonywaną na podstawie koncesji albo wpisu do rejestru działalności regulowanej. W związku z powyższym, uwzględnienie przez Prezesa URE w niniejszej sprawie przychodu za rok 2021, stanowiącego wyłącznie przychód z tytułu odsetek, tj. przychodu niezwiązanego z działalnością gospodarczą wykonywaną na podstawie koncesji albo wpisu do rejestru działalności regulowanej, byłoby w istocie sprzeczne z dyspozycją art. 170 ust. 1 ustawy OZE. Mając na uwadze fakt, że koncesja przedsiębiorcy na obrót energią elektryczną wydana na podstawie decyzji Prezesa URE z dnia 15 czerwca 2010 r. nr (...), obowiązywała od dnia 15 czerwca 2010 r. do dnia 16 lutego 2019 r., a więc 2019 r. był ostatnim, w którym Przedsiębiorca uzyskał jakikolwiek przychód z tego rodzaju działalności, to w ocenie Prezesa URE zasadne było uwzględnienie tego właśnie ostatniego znanego przychodu z działalności wykonywanej na podstawie koncesji. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że w razie ewentualnego uwzględnienia argumentacji podniesionej przez powoda, odnośnie do przyjęcia przychodu z poprzedniego roku podatkowego, który zgodnie z przekazanymi danymi wyniósł(...) zł, kara wymierzona w wysokości 15 %, stosownie do dyspozycji art. 170 ust. 1 ustawy OZE, wynosiłaby zaledwie (...) zł, co jest kwotą rażąco niewspółmierną do ww. kwoty minimalnej wysokości kary pieniężnej w rozumieniu art. 170 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE, tj. 5 022 171,37 zł i w żaden sposób nie można by uznać istnienia jej funkcji represyjnej w prewencji szczególnej i ogólnej, stanowiącej reakcję na naruszenie przepisów. Na marginesie należy wskazać jedynie, że dopuszczalne są przypadki, gdy wymierzana przez Prezesa URE kara za brak realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE jest odnoszona do przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego w roku podatkowym, który nie jest jednocześnie przychodem za rok bezpośrednio poprzedzający rok wydania decyzji nakładającej tę karę. Również w analogicznych sprawach dotyczących kar pieniężnych wymierzanych na podstawie ustawy - Prawo energetyczne , Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 września 2023 r., sygn. akt II NSKP 49/23 stanął na stanowisku, że „wykładnia art. 56 ust. 3 p.e. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 3 lipca 2021 r.) nie może prowadzić do podważenia celu regulacji w tym zakresie. Przepis art. 56 ust. 2a p.e. określał minimalną wysokość kary, powiązaną ze stopniem naruszenia obowiązku (tzn. wysokością opłaty zastępczej), zaś jej maksymalną wysokość art. 56 ust. 3 p.e., wiążący ją z przychodem przedsiębiorcy w poprzednim roku podatkowym. Racjonalna wykładnia przepisu nakazuje przyjąć, że przepis wprowadzający algorytm obliczania kary maksymalnej nie narusza przepisu określającego minimalną wysokość kary (art. 56 ust. 2a p.e.). Zatem w nietypowej sytuacji, gdy nie da się obliczyć kary maksymalnej albo gdy w wyniku utraty koncesji kara taka musiałaby być ustalona na 0 zł organ winien nałożyć karę minimalną, nie zaś - jak tego domaga się powód - odstąpić w ogóle od nałożenia kary".

Oceniając sytuację finansową Przedsiębiorcy, Prezes URE wziął pod uwagę informacje znajdujące się w formularzu opłaty koncesyjnej z dnia 21 czerwca 2021 r., zawierające rozliczenie przychodu osiągniętego w roku 2019 r. z działalności objętej koncesją (tj. w ostatnim roku, w którym Przedsiębiorca uzyskał jakikolwiek przychód z tego rodzaju działalności, a także w ostatnim roku, w którym Przedsiębiorca posiadał koncesję na obrót energią elektryczną), zgodnie z którym przychód z działalności koncesjonowanej, polegającej na obrocie energią elektryczną w roku 2019 wyniósł (...)zł. Wymierzona przez Prezesa URE kara pieniężna w kwocie 566 764,65 zł stanowi więc (...) % tego przychodu i mieści się w granicach określonych w art. 170 ust. 1 ustawy OZE.

Analizując, na potrzeby ustalenia wysokości kary pieniężnej, tj. zgodnie z art. 174 ust. 1 ustawy OZE, zakres naruszenia, jego powtarzalność lub korzyści finansowe możliwe do uzyskania z tytułu naruszenia, należy wskazać, iż celem regulacji zawartych w art. 52 ust. 1 ustawy OZE jest zapewnienie odpowiednich źródeł finansowania energetyki odnawialnej, której rozwój jest pożądany zarówno dla bezpieczeństwa energetycznego kraju poprzez dywersyfikację źródeł pozyskania energii, jak i dla umożliwienia wykonania przez Polskę zobowiązań międzynarodowych w obszarze zapewnienia odpowiedniego wolumenu energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych. Należy zauważyć, iż wytwarzanie energii pozyskiwanej ze źródeł odnawialnych wymaga co do zasady większych nakładów finansowych niż ponoszone w przypadku wytwarzania energii w źródłach konwencjonalnych, a zatem stymulowanie wzrostu wykorzystania tych źródeł wymaga zapewnienia odpowiednich źródeł przychodów. Ustawodawca poprzez realizację dyspozycji art. 52 ust. 1 ustawy OZE dąży z jednej strony do zapewnienia źródła przychodów wytwórcom energii w odnawialnych źródłach energii (poprzez obowiązek zakupu i umorzenia świadectw pochodzenia uzyskiwanych przez wytwórców energii elektrycznej w OZE) a z drugiej strony do wspierania rozwoju technologicznego i innowacji w odnawialnych źródłach energii (opłata zastępcza, która w przypadku zaistnienia przesłanek do jej uiszczenia, stanowi dochód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, przeznaczana jest m.in na rozbudowę i modernizację infrastruktury ochrony środowiska w Polsce, wdrażanie projektów ekologicznych czy też dofinansowanie tych przedsięwzięć celem osiągnięcia przez Polskę efektów ekologicznych wynikających z zobowiązań międzynarodowych i uniknięcia wysokich kar związanych z niewypełnieniem celu OZE przez państwa członkowskie UE). Powyższe regulacje stanowią zatem gwarancję osiągania określonych przychodów zarówno dla wytwórców jak i inwestorów oraz zachętę do rozwijania technologii wykorzystywanych do wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych. Jednocześnie ustawodawca ogranicza możliwość realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE, poprzez wyłączną realizację w sposób przewidziany w art. 52 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, tj. poprzez uzyskanie i przedstawienie do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego w przypadku, gdy którakolwiek z średnioważonych cen praw majątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego będzie niższa od wartości jednostkowej opłaty zastępczej określonej w art. 56 ustawy OZE. Powyższa regulacja ma na celu zapewnienie wytwórcom energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych uzyskanie przychodów w sytuacji w której koszty nabycia praw majątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego nie przekraczają poziomu opłaty zastępczej.

Oceniając zakres naruszeń, należy zauważyć, iż Przedsiębiorca nie zrealizował obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE, w zakresie, o którym mowa w art. 59 pkt 1 ustawy OZE, z uwzględnieniem § 1 pkt 1 rozporządzenia ME, w odniesieniu do całego wolumenu energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom końcowym (tj. 454 789,427 MWh).

Ustalając wysokość kary w kontekście powtarzalności naruszeń, Prezes URE uwzględnił również fakt, że jest to pierwsze naruszenie przez Przedsiębiorcę obowiązku pozyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego.

Ponadto, Przedsiębiorca niewątpliwie uzyskał korzyść finansową, rozumianą zarówno jako zwiększenie aktywów, jak i zmniejszenie pasywów lub uniknięcie strat, poprzez nieponiesienie kosztów z tytułu nabycia praw majątkowych wynikających z ww. świadectw pochodzenia. Wysokość wymierzonej kary, tj. 566 764,65 zł, jest niższa o 3 296 444,10 zł od brakującej kwoty opłaty zastępczej, tj. 3 863 208,75 zł, a zatem wysokość tej korzyści jest znaczna.

Należy zauważyć, iż Prezes URE, rozważając wymierzenie kary pieniężnej w przedmiotowej sprawie, analizował możliwość zastosowania art. 174 ust. 2 ustawy OZE, zgodnie z którym może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli zakres naruszeń jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek, zanim organy, o których mowa w art. 169 ust. 1 ustawy OZE, powzięły o tym wiadomość.

Mając na uwadze stan faktyczny niniejszej sprawy, należy stwierdzić, iż nie ma podstaw do odstąpienia od jej wymierzenia, bowiem wskazane powyżej okoliczności świadczą, iż Przedsiębiorca niewątpliwie nie wykonał obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE, w zakresie, o którym mowa w art. 59 pkt 1 ustawy OZE z uwzględnieniem § 1 pkt 1 rozporządzenia ME, poprzez nieprzedstawienie do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego. Jak wskazano wyżej, Przedsiębiorca za rok 2018 nie zrealizował przedmiotowego obowiązku w wysokości 79 588,149 MWh, czyli w odniesieniu do wolumenu 454 789,427 MWh energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom końcowym. Nie można więc w przedmiotowej sprawie mówić o znikomym zakresie naruszeń.

Należy jeszcze dodać, że kara pieniężna ma pełnić funkcję prewencji szczególnej i ogólnej, stanowiącej reakcję na naruszenie przepisów, ale także wyraźne ostrzeżenie na przyszłość. Należy zwrócić uwagę na stanowisko zaprezentowane przez Sąd Okręgowy - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w wyroku z dnia 28 lutego 2018 r. (sygn. akt XVII AmE 165/16), zgodnie z którym odpowiedzialność z tytułu naruszenia obowiązków wynikających z przepisów ustawy OZE, podobnie jak ustawy - Prawo energetyczne, ma charakter obiektywny, tj. nie wymaga wykazania winy umyślnej lub nieumyślnej karanego podmiotu. Dla stwierdzenia naruszenia przez wytwórcę ciążącego na nim obowiązku, wystarczające jest ustalenie, że dany podmiot zachował się w sposób sprzeczny z wiążącym go nakazem lub zakazem. Zdaniem Sądu orzeczona kara pieniężna w wysokości określonej przedmiotową decyzją powinna spełnić swoją represyjną rolę, stanowiącą obligatoryjną sankcję za stwierdzone uchybienie, którego fakt zaistnienia w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie od zaskarżonej decyzji na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 w zw. z art. 99 k.p.c. Zasada odpowiedzialności za wynik procesu polega na obowiązku zwrotu kosztów procesu przez stronę przegrywającą sprawę, tj. powoda który przegrał sprawę w przeważającej części. W konsekwencji kosztami zastępstwa procesowego Prezesa Urzędu, określonymi na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) na 720,00 zł, obciążono odwołującą spółkę, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

SSO Bogdan Gierzyński