Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Poznań, dnia 8 sierpnia 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Przemysław Grajzer

Protokolant: protokolant sądowy Sylwester Leńczuk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu Anny Oszwałdowskiej-Kocur

po rozpoznaniu w sprawie R. G.

oskarżonego o popełnienie przestępstw określonych w § 242 ustęp 1 i 2, § 243 ustęp 1 zdanie 2 numer 3, §§ 22, 23 i 53 n. kodeksu karnego, będącymi odpowiednikami art. 278 § 1 polskiego kodeksu karnego,

ściganego na podstawie europejskiego nakazu aresztowania wydanego przez Sąd Rejonowy W. (L.) z dnia (...)

zażalenia obrońcy ściganego

na postanowienie Sądu Okręgowego w P.

z dnia (...)

w przedmiocie przekazania R. G. z terytorium R. do R. na mocy europejskiego nakazu aresztowania oraz zastosowania tymczasowego aresztowania wobec R. G. do dnia (...)

na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k.

p o s t a n o w i ł

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia (...) roku w sprawie o sygn. akt (...) Sąd Okręgowy w P. postanowił przekazać z terytorium R. do R. obywatela polskiego R. G. poszukiwanego na mocy Europejskiego Nakazu Aresztowania wydanego przez Sąd Rejonowy W. (L.) z dnia (...) w sprawie o sygn. akt (...) w celu przeprowadzenia przeciwko niemu postepowania karnego z zastrzeżeniem, że w razie skazania R. G. na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności, nastąpi powrotne przekazanie R. G. na terytorium R. w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub tego środka, jeśli wyrazi on na to zgodę.

Nadto powyższym postanowieniem Sąd Okręgowy w P. zastosował wobec R. G. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 30 dni tj. do dnia (...)

W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że R. G. jest poszukiwany Europejskim Nakazem Aresztowania ( (...)) wydanym przez Sąd Rejonowy W. (L.) z dnia (...) w sprawie o sygn. akt (...)

Jak wynika z powyższego (...), odnosi się on do 4 czynów przestępczych, które stanowią kradzież zarobkową w 4 przypadkach, z czego w przypadku 4-tym doszło do próby w związku ”z pułapka na złodzieja” Przestępstwa te są określone w § 242 ustęp 1 i 2, § 243 ustęp 1 zdanie 2 numer 3, §§ 22, 23 i 53 n. kodeksu karnego, a ich odpowiednikiem jest przestępstwo określone w art. 278 § 1 polskiego kodeksu karnego. Przestępstwa te są zagrożone karą, co najmniej 3 lat pozbawienia wolności.

Dalej Sąd wskazał, że w sprawie nie zachodzą obligatoryjne przesłanki odmowy wykonania nakazu europejskiego określone w art. 607p § 1 kpk, ani też fakultatywne przesłanki odmowy wykonania nakazu europejskiego określone w art.607r § 1 kpk. W ocenie Sądu I instancji wydany wobec ściganego R. G. (...) spełnia także wszystkie wymogi wskazane w art.8 Decyzji Ramowej Rady z dnia (...) roku w sprawie europejskiego nakazu aresztowania określające treść i formę (...), w szczególności wskazuje tożsamość i obywatelstwo osoby, charakter i kwalifikacje prawną zarzucanych przestępstw oraz okoliczności ich popełnienia.

Sąd Okręgowy dostrzegając, że zgodnie z treścią europejskiego nakazu aresztowania, wobec R. G. zapadło prawomocne postanowienie stanowiące podstawę pozbawienia wolności z uwagi na ukrywanie się przed n. organami ścigania i utrudnianie prowadzonego przeciwko niemu postepowania karnego, w niniejszej sprawie zachodzi samoistna przesłanka zastosowania tymczasowego aresztowania i zastosował wobec R. G. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 30 dni tj. do dnia (...)

Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła obrońca R. G. i zarzuciła Sądowi I instancji:

-

„…naruszenie art.607k § 1kpk poprzez wydanie postanowienia o przekazaniu osoby ściganej niemieckiemu wymiarowi sprawiedliwości, pomimo, iż od zatrzymania osoby objętej Europejskim Nakazem Aresztowania, prokurator nie przedstawił oryginały tegoż nakazu wraz z tłumaczeniem, a w związku, z czym wniosek prokuratury o przekazanie osoby ściganej Sąd I instancji winien uznać za bezskuteczny;

-

rażące naruszenie art.607 § 3 kpk w zw. z art.607p § 1 pkt 5 kpk w zw. z art.6 ust.1 oraz ust.3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności przez „zastosowanie tymczasowego aresztowania wobec, mimo, iż w toku sprawy prowadzonej w federacji (...) w sposób ewidentny zostały naruszone wolności lub prawa człowieka, a zatem jego wydanie również te prawa naruszy”, a w szczególności:

-

mimo, że R. G. od początku postepowania karnego prowadzonego w N. miał stałe miejsce zamieszkania na terenie P., które dokładnie oznaczył i podał n. organom ścigania, a organy te miejsce to doskonale znały, bowiem na ten adres przesyłały korespondencję w języku n., a co więcej miejsce to podane zostało nawet w samej treści Europejskiego Nakazu Aresztowania – R. G. nie został powiadomiony o miejscu i czasie zaplanowanych rozpraw, nie wskazano nawet czy jego obecność jest obowiązkowa,

-

mimo pełnej wiedzy, co do stałego miejsca zamieszkania ściganego, a także mimo naruszenia wszelkich gwarancji procesowych oskarżonego, w tym jego prawa do obrony, organy niemieckie wydały (...) Nakaz Aresztowania nie wskazując jednocześnie jego podstawy – R. G. mimo kierowanych próśb do organu na żadnym etapie postepowania przed Sądem w N. nie otrzymał żadnych informacji, w tym również w języku dla niego zrozumiałym;

2.  „…obrazę art.249 § 1 kpk i art.258 § 2 kpk przez ich zastosowanie, podczas gdy w niniejszej sprawie zgodnie z art.607k § 3 „samoistną przesłankę” tymczasowego aresztowania stanowi wyłącznie istnienie odpowiedniej decyzji i nie stosuje się w tym wypadków przepisów powołanych przez Sąd I instancji (w tym kontekście obrońca powołał się na postanowienie Sądu Najwyższego z 26 czerwca 2014r. sygn. I KZP 9/14;

3.  niesłuszne i sprzeczne z zasadami prawa karnego przyjęcie, że stanowisko poszukiwanego wydaje się wskazywać na unikanie odpowiedzialności z uwagi na fakt, iż nie wyraża zgody na przekazanie, podczas gdy zgoda bądź odmowa zgody na przekazanie w celu wykonania kary stanowi prawo podmiotowe każdego obywatela polskiego, który może oczekiwać, że kara będzie wykonana w jego ojczyźnie, a nie w obcym kraju, a w konsekwencji wręcz nie na miejscu jest czynienie mu z tego powodu zarzutu, tym bardziej, że R. G. pomimo pobytu w P. może uczestniczyć w postepowaniu przed Sądem w N. korzystając choćby z takich środków gwarancyjnych, jak odpowiednik polskiego listu żelaznego, etc.;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia mający istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, …” - przy czym zarzut ten stanowi powielenie zarzutu sformułowanego w pkt 3…

Podnosząc tak sformułowane zarzuty obrońca R. G. wniosła o:

-

zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez odmowę wykonania europejskiego nakazu aresztowania wobec R. G.

-

i uchylenie zastosowanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania i zastosowanie w jego miejsce poręczenia majątkowego w kwocie wyznaczonej przez Sąd, dozoru Policji i innych środków przewidzianych prawem

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy osoby ściganej (...) oskarżonego, nie jest zasadne.

Wbrew twierdzeniom autora zażalenia, obowiązujące przepisy kodeksu postepowania karnego nie precyzują w sposób stanowczy konieczności dysponowania przez Sąd oryginałem (...). Kwestia ta została już rozstrzygnięta w judykaturze i orzecznictwie Sądów Apelacyjnych i Sądu Najwyższego.

Artykuł 607d § 4 k.p.k. dopuszcza możliwość przekazywania europejskich nakazów aresztowania, wydawanych przez polskie sądy, za pomocą urządzeń służących do automatycznego przesyłania danych w sposób umożliwiający stwierdzenie autentyczności tych dokumentów. Nie ma w związku z powyższym racjonalnych przesłanek, które wskazywałyby na niemożność stosowania tej procedury w przypadku wystąpienia z europejskim nakazem aresztowania organu sądowego państwa obcego do P.. Nadto, ani przepisy Decyzji Rady, ani przepisy Kodeksu postępowania karnego nie stanowią o obowiązku przesyłania oryginału nakazu w ślad za przekazanym za pomocą urządzeń telekomunikacyjnych uprzednio europejskim nakazem aresztowania. (...) Przesłanie wydanego przez Państwo Członkowskie U. europejskiego nakazu aresztowania przez dowolne, bezpieczne środki zapewniające zachowanie zapisu pisemnego w sposób pozwalający wykonującemu nakaz organowi sądowemu na stwierdzenie jego autentyczności, jest wystarczające do przeprowadzenia procedury przekazania osoby ściganej.

Przesłanie wydanego przez państwo członkowskie U. europejskiego nakazu aresztowania przez dowolne bezpieczne środki transmisji zapewniające zachowanie zapisu pisemnego w sposób pozwalający wykonującemu nakaz organowi sądowemu na stwierdzenie jego autentyczności jest wystarczające do przeprowadzenia procedury przekazania osoby ściganej. (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 sierpnia 2012 r. III KK 200/12 - LEX nr 1232155, Prok.i Pr.-wkł. 2012/11/14, Biul.PK 2012/8/5 Dz.U.2020.30: art. 607(k) § 1 OSNKW 2012/12/131, Prok.i Pr.-wkł. 2013/3/21, Biul.SN 2012/12/16 Dz.U.2020.30: art. 607(d) § 4)

Podobnie wypowiedział się Sąd Apelacyjny w K.: „…Przepisy polskiego kodeksu postępowania karnego nie precyzują, co należy rozumieć przez "wpłynięcie nakazu europejskiego", o którym mowa w art. 607k § 3a k.p.k. i w takiej sytuacji, zgodnie z regułą przyjmowaną w orzecznictwie luksemburskiego Trybunału Sprawiedliwości (począwszy od sprawy M. P. (...), (...) 2005/6B/I- (...), Lex nr 221647) należy dokonać prounijnej wykładni przepisu krajowego, prowadzącej do jego zgodności z uregulowaniem zawartym w przepisach prawa U.. Należy, więc uwzględnić, że zgodnie z art. 10 ust. 4 Decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między Państwami Członkowskimi (Dz. U. L z 2002 r., Nr 190, str. 1, z późn. zmianą) wydający nakaz organ sądowy może przesłać europejski nakaz aresztowania przez dowolne bezpieczne środki zapewniające zachowanie zapisu pisemnego w sposób pozwalający wykonującemu nakaz Państwu Członkowskiemu na stwierdzenie jego autentyczności. Takie wymogi, przynajmniej na potrzeby przedłużenia środka zapobiegawczego wobec zatrzymanej osoby ściganej, spełnia europejski nakaz aresztowania przekazany drogą faksową. (por. Postanowienie Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 30 listopada 2011 r. II AKz 766/11 - LEX nr 1129794, KZS 2012/4/65, Prok.i Pr.-wkł. 2012/7-8/33, Biul.SAKa 2012/1/20-21)

Nie budzi wątpliwości w niniejszej sprawie, że kopia (...) w języku n., została przekazana w dniu (...) (karty 6 do 12 akt prokuratorskich)

Obecnie na kartach akt sądowych 21 – 24 znajduje się (...) w j.n. (kopia) i na kartach 26 do 28 jego tłumaczenie na j. polski. Obrońca R. G. nie kwestionuje autentyczności złożonych kserokopii. Jednocześnie pomija fakt, że czyny zawarte w obecnym (...) są tożsame z tymi, o których traktował (...) z dnia (...) !!! Obrońca pomija całkowicie okoliczność, że sam oskarżony nie kwestionuje treści (...), a wie o nim – co najmniej od (...) kiedy to Sąd Okręgowy w K. postanowieniem z dnia (...) w sprawie o sygn. akt (...) umorzył postępowanie, gdyż jak wynika z pisma Sądu Rejonowego w W. z dnia (...) (karta 80 akt prokuratorskich) oskarżony zapewnił wówczas telefonicznie Prokuraturę w L. i Sąd Rejonowy w W., że stawi się na najbliższy termin rozprawy głównej w Sądzie Rejonowym w W.. Wówczas też oskarżony przekazał swój adres w P.. Tym samym wówczas na podstawie prawa n. straciły ważność przesłanki utrzymania nakazu aresztowania z dnia (...)jak i (...) z dnia (...) Oskarżony w swoich wyjaśnieniach nazywa to „…sam poprzez osobiste kontakty go cofnąłem…” Wbrew zapewnieniom R. G. nie stawił się na wyznaczonym terminie rozprawy głównej przed Sądem Rejonowym w W. (L.) i nie przedstawił usprawiedliwienia. Z tego względu było nieodzownym wydanie nowego narodowego nakazu aresztowania w celu zapewnienia, że następny termin rozprawy głównej będzie mógł się odbyć pod obecność oskarżonego. Dlatego następnie Sąd Rejonowy w W. (L.) dnia (...)wydał narodowy nakaz aresztowania i w celu przeprowadzenia międzynarodowego ścigania w dniu (...) wydał kolejny – rozpoznawany w niniejszym postępowaniu (...).

Z wyjaśnień samego oskarżonego złożonych przed Sądem Okręgowym w P. na posiedzeniu w dniu (...) wynika, że wiedział on także o terminach rozpraw wyznaczonych na (...)

W świetle wyżej przywołanych – przykładowo, orzeczeń Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego w K., jak i podanych faktów i okoliczności zarzuty zażalenia jawią się jako oczywiście bezzasadne.

„…Orzekając o zastosowaniu europejskiego nakazu aresztowania, sąd polski nie bada, czy istnieją wystarczające podstawy do przypuszczenia, że aresztowany dopuścił się za granicą przestępstwa oraz jaki charakter ma to przestępstwo. Sądy krajów członkowskich U. wzajemnie uznają, że działają zgodnie z zasadami demokratycznego państwa prawnego i standardami praw obywatelskich, do których należy m. in. zakaz pozbawienia człowieka wolności bez wystarczających podstaw prawnych. Zakłada się, że sąd, który wydał nakaz, dysponuje dowodami popełnienia przestępstwa, które gdyby nimi dysponował sąd wykonujący aresztowanie, uzasadniałyby wydanie orzeczenia tej samej treści. Jedynie w przypadku, gdy ujawnią się okoliczności podważające wzajemne zaufanie, z których w sposób oczywisty wynika możliwość, że brak w ogóle podstaw do wydania (...), obowiązkiem sądu jest zweryfikowanie tych danych…” (por. Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 10 maja 2016 r. II AKz 139/16 - KZS 2016/6/53, Prok.i Pr.-wkł. (...))

„…Przesłanki z art. 258 k.p.k. muszą być postrzegane przez pryzmat celu, jakiemu służy stosowanie tymczasowego aresztowania w ramach procedury wykonania (...) (art. 607k § 3 k.p.k.) . Celem tym jest zaś zapewnienie skutecznego i sprawnego przekazania osoby ściganej przez organ sądowniczy innego państwa, w ramach toczącego się w nim postępowania. Uznanie, że wykonanie (...) naruszałoby wolności i prawa człowieka i obywatela musi być oparte na konkretnych faktach i okolicznościach, nie może być wynikiem abstrakcyjnych rozważań, ale musi uwzględniać konkretną sytuację procesową. Nie może ono być też efektem spekulacji czy braku zaufania do organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości innego państwa członkowskiego U. (zob. Komentarz do art. 607p k.p.k. Sławomira Steinborna, stan prawny na dzień 09.04.2014.) Na gruncie art. 607p § 1 pkt 5 k.p.k. nie jest wystarczające prawdopodobieństwo naruszenia wolności i praw, lecz ustawodawca wymaga solennego stwierdzenia, a przynajmniej prawdopodobieństwa graniczącego z pewnością, że do takiego naruszenia dojdzie. Nie chodzi tu zatem o stopień prawdopodobieństwa wystąpienia naruszenia praw podstawowych, ale o stwierdzenie, że taka sytuacja (naruszenie) nastąpi, jeżeli do przekazania dojdzie…”(por. Postanowienie Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 15 lutego 2017 r. II AKz 77/17 - LEX nr 2309515, Prok.i Pr.-wkł. 2017/10/31, Biul.SAKa 2017/1/15-16)

Uwzględniając, więc powyższe zarzuty sformułowane w zażaleniu i w tym zakresie także są oczywiście bezzasadne.

Sąd Okręgowy stosując wobec R. G. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, a jako podstawę prawną tego orzeczenia – wbrew twierdzeniom autorki zażalenia - wskazał art.607k § 3 kpk, a w uzasadnieniu podał, że samoistną podstawą zastosowania tymczasowego aresztowania jest istnienie wydanego w innym państwie członkowskim U. prawomocnego wyroku skazującego lub innej decyzji stanowiącej podstawę pozbawienia wolności osoby ściganej. W przypadku R. G. jest to nakaz aresztowania z dnia (...) wydany przez Sąd Rejonowy w W. (L.). Dalej Sąd stwierdził, że z uwagi na fakt, ze zgodnie z treścią europejskiego nakazu aresztowania wobec R. G. zapadło prawomocne postanowienie stanowiące podstawę pozbawienia wolności z uwagi na ukrywanie się przed n. organami ścigania i utrudnianie prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego w niniejszej sprawie zachodzi samoistna przesłanka stosowania tymczasowego aresztowania.

Wbrew zarzutom zażalenie Sąd Okręgowy, ani w sentencji postanowienia, ani w jego uzasadnieniu nie odwołał się do przepisów art. art.249 § 1 kpk i art.258 § 2 kpk

Nie ma też racji obrońca oskarżonego, iż niesłusznie przyjęto, że stanowisko poszukiwanego wskazuje na unikanie odpowiedzialności. Sam oskarżony wyjaśnił: „…Ja nie udałem się do N. w obawie przed tą sprawą… W (...).!!! oskarżony zapewniał telefonicznie Prokuraturę w L. i Sąd Rejonowy w W., że stawi się na najbliższy termin rozprawy głównej w Sądzie Rejonowym w W., a mimo to nie stawił się i nie usprawiedliwił swego niestawiennictwa.

Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Okręgowego, że tylko stosowanie tymczasowego aresztowania wobec R. G. zapewni prawidłowy tok postępowania tzn. skuteczne wykonanie (...) i przekazanie go z terytorium R. Wymiarowi Sprawiedliwości R.

Uwzględniając powyższe Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

P. G.

Pouczenie

Niniejsze postanowienie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu.