Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

SSO Paweł Mądry

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 690/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

6.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 13 czerwca 2024r. w sprawie II Ka 643/23

6.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

6.3.  Granice zaskarżenia

6.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

6.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

6.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami

przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

6.5.  Ustalenie faktów

6.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

--------------------

---------------------------------------------------------

-------------

---------------

6.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

--------------------

----------------------------------------------------------

-------------

---------------

6.6.  Ocena dowodów

6.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

--------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

6.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

-------------------------------------------------------------

----------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

II. zarzut obrazy przepisów postępowania, która niewątpliwie miała wpływ na treść wydanego wyroku, a mianowicie:

1. art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez jednoznacznie błędne i dowolne oparcie zaskarżonego wyroku w zakresie ustalenia działania przez M. W. (1) z winy umyślnej, z zamiarem bezpośrednim bądź ewentualnym, która w świetle przedłożonego przez oskarżyciela materiału dowodowego nie został udowodniona, a to na organie ciąży obowiązek dowodzenia wynikający z przepisów kpk, w sytuacji gdy w realiach niniejszej sprawy M. W. (1) można przypisać jedynie niedbalstwo przy transakcji wewnątrzwspólnotowej, albowiem gdyby Sąd Rejonowy ocenił ww. dowody w sposób wszechstronny i zgodny z zasadami logiki, należało dojść do wniosku, że całość zgromadzonego materiału dowodowego nie pozwala na ustalenie, że M. W. (1) swoim zachowaniem wyczerpała znamiona występku z 56 § 1 kks w zb. z art. 62 § 1 kks w zb. z art. 6 § 2 kks i art. 7 § 1 kks, a uznanie przeciwne stanowi niedopuszczalne przez prawo karne domniemanie, co nakazuje orzeczenie zgodne z wnioskami niniejszej apelacji;

2. art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez jednoznacznie błędne i dowolne odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej M. W. dotyczącym zawarcia i realizacji umowy dostawy towaru na Łotwę przez firmę (...) umowy sprzedaży z firmami reprezentowanymi przez I. (...), (...) (...)", gdyż brak w tym zakresie jakichkolwiek dowodów, a z dołączonej do akt korespondencji e-mail wynika, że M. W. (1) korespondowała z I. V. z adresu e-mail należącego do firmy (...), a w ramach umowy o współpracy miała zajmować się właśnie obsługą biurową P.U.H. (...), w sytuacji, gdy potwierdza adres email z którego korzystała M. W. jest wpisany jako jej adres emaliowy do korespondencji w wielu dokumentach załączonych do akt sprawy, w tym w wypisie z CEIDG, to swoich wyjaśnieniach M. W. (1) oraz zeznaniach świadek P. W. (1), a także inni świadkowie, jak G. G. (kierowca), który realizował przewóz, jak i inny zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a nadto ww. świadek P. W. (1) zeznał, że nie zawierał żadnej umowy dostawy sprzedaży z kontrahentem z Łotwy, a realizował jedynie przewóz towaru na Łotwę, a nadto nie ma nic w materiale dowodowym na okoliczność aby on obsługiwał jakąś umowę z kontrahentem z Łotwą - prowadził negocjacje, ustalał coś w tej materii w tym cenę, otrzymał przelew za dostawę na Łotwę (wbrew twierdzeniom sądu), nie ma żadnych faktur w dokumentacji rachunkowej za dostawę lub sprzedaż towaru a Łotwę (gdyby miał to by je rozliczył za ta dostawę sam), a jedynie posiadał faktury za tankowanie w trasie na Łotwę i je złożył w ramach kontroli podatkowej, które to faktu za paliwo zostały uznane przez urząd kontroli, co przeczy ocenie dokonanej przez Sąd Rejonowy,

3. art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez jednoznacznie błędne i dowolne odmówienie wiary wyjaśnieniom oskarżonej M. W. dotyczącym zlecenie firmie (...) zlecenie przez oskarżoną w ramach swojej działalności transportu zamówionych garaży firmie P. P. W. (1). Na dokumentach CMR, zarówno w miejscu nadawcy jak i przewoźnika, znajduje się firma P. P. W. (1), a brak jest jakichkolwiek dowodów świadczących o zleceniu usługi transportu przez M. W. (1), w sytuacji, gdy potwierdzają to w swoich wyjaśnieniach M. W. oraz P. W. oraz pośrednio G. G., który wypisywał dokument CMR, a także pośrednio fakty, że P. W. (1) rozliczał faktury VAT za paliwo za przejazdy za Łotwę, jak również były zbierane wszelkie dokumenty dotyczące płatności za przejazdy na Łotwę, natomiast nie zawierał on umowy z kontrahentem z Łotwy i takich umów nie ma, nie uzgadniał z nim zleceń, nie wystawiał mu faktur VAT, nie otrzymał przelewów za towar, jak i nie uwzględnił żadnych rozliczeń z kontrahentem z Łotwy w księgach rachunkowych poza fakturami za paliwo czyli za transport, a kwestia wypisywania dokumentów CMR został wyjaśniona na rozprawie, ponieważ nie prowadziły obie firmy nigdy wcześniej żadnych dostaw do kontrahentów zagranicznych i był to pierwszy i jedyny kontrahent zagraniczny,

4. art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez jednoznacznie błędne i dowolne odmówienie wiary wyjaśnieniom oskarżonej M. W. dotyczącym jej twierdzeniom tego, że: „za bramy garażowe kupujący zapłacił przelewami. M. W. (1) na początku podnosiła, że nie korzysta z przelewów, bo w okresie 1.01.2018r. do 31.12.2018r. nie dokonywała sprzedaży przewyższającej 15.000 zł, gdy następnie przedłożyła wyciąg z konta bankowego członka zarządu P.U.H. (...) zawierającego przelewy. Wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie są więc niewiarygodne, a przedstawiony wykaz przelewów potwierdza jedynie płatność na rzecz podmiotu P.U.H. (...)." w sytuacji, gdy na przelewach nie ma wpisanego tego, iż zapłata jest za bramy garażowe i to jest nieprawda, bo jest za konkretne faktury, odbiorca płatności jest wskazany jest wskazany i jest nim firma (...), płatności pokrywają się z fakturami, płatności te nigdy nie trafiły do (...), nie były one rozliczona w (...) (w (...) była kontrola podatkowa i to by wykryła, rachunek, na który były wpłacone kwoty nie był rachunkiem (...), a zatem przelewy nie mogą potwierdzać płatności na rzecz (...), ponieważ (...) nie wystawiał im faktur VAT i nie miał wierzytelności do kontrahenta łotewskiego, a zatem przelewy te nie potwierdzały płatności na rzecz (...), bo było płatności na rzecz tej firnu i za co!

5. art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez jednoznacznie błędne i dowolne odmówienie wiary zeznaniom świadka P. W. w zakresie jakim „świadek w zeznaniach swoich utożsamiał działalność gospodarczą M. W. (1) (G. (...)) i swoją ( P.U.H. (...)) jako jeden podmiot, co całkowicie przeczy zasadom prowadzenia działalności gospodarczej. Prawo nie zna takiej konstrukcji prawnej prowadzenia działalności gospodarczej, aby w wyniku zawartej umowy o współpracy dwa różne podmioty postrzegać jako jeden.", które to stanowisko sądu rejonowego, jest błędne, ponieważ czasami współpraca pomiędzy podmiotami jest tak bliska, że są spółki zależne od innej spółki, są holdingi, są spółki córki, są wreszcie konsorcja, są też tzw. spółki celowe, które są utożsamiana jako jedna firma, oczywiście rozliczająca się indywidualnie i formalnie występujące jako odrębne firmy, a nadto umowy o współpracy w Polsce są powszechne szczególnie z JDG, gdzie jednoosobowe firmy, świadczą wyłącznie usługi dla innego podmiotu, przy czym P. W. zeznał „To są podmioty dwa oddzielne, ale umowa charakteryzuje naszą współpracę”.

6. art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez jednoznacznie błędne i dowolne odmówienie wiary zeznaniom świadka P. W. w zakresie jakim „Sąd podkreśla, że umowa o współpracy pozwalała M. W. (1) i P. W. (1) wykonywać wzajemnie wobec siebie usługi, jednak nie stanowiła podstawy do mieszania ról, w tym wystawiania faktur na podmiot, który w rzeczywistości nie zawarł umowy sprzedaży, ani nie zrealizował dostawy towaru.", zwłaszcza, że M. W. (1) od 2013 prowadziła samodzielna działalność gospodarczą w zakresie zakupu i sprzedaży konstrukcji stalowych i jednocześnie współpracując z (...) nieformalnie i formalnie, co wyjaśnił w swoich zeznaniach świadek P. W., a w związku z zakupami i dokonywana sprzedażą rozliczała się z urzędem skarbowym od 2013 r., wystawiała faktury VAT, płaciła za faktury, VAT, przelewała płatności z tego tytułu, a zastrzeżenia kontroli podatkowej dotyczą jedynie 4 faktur w 4 miesiącach i to z 10 faktur jakie wystawione zostały na rzecz kontrahenta łotewskiego, a działalność gospodarcza w zakresie zakupu i sprzedaży konstrukcji stalowych była prowadzona od listopada 2013 do sierpnia 2022 roku;

7. art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez uznania za nieistotne zeznania świadka P. W. w zakresie wypełnienie dokumentu CMR, co zostało już podniesione powyżej, że był tylko jeden kontrahent zagraniczny i firmy nie miały doświadczenia w przewozach zagranicznych i wypełnianiu druków CMR,

8. art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez jednoznacznie błędne i dowolne odmówienie wiary zeznaniom świadka P. W. w zakresie jakim „za niewiarygodne Sąd uznaje, aby zamówienia od I. V. przyjmowała firma (...) w sytuacji, gdy z dołączonej do akt korespondencji e-mail wynika, że M. W. (1) korespondowała z tym mężczyzną z adresu e-mail należącego do firmy (...). Ponadto w ramach umowy o współprace M. W. (1) miała zajmować się obsługą biurową właśnie P.U.H. (...) sytuacji gdy email ten jest wskazany od początku działalności gospodarczej M. W. (1) w CIDG, jak również świadek i oskarżona razem zgodnie stwierdzili, a inne dowody wskazują, że (...) poza transportem towaru nie było stroną kontraktu z kontrahentem łotewskim i pomiędzy tymi stronami nie było żadnych rozliczeń finansowych, a takich rozliczeń nie wykazała, kontrola podatkowa w (...). W. za okres od lutego do grudnia 2018 r. dotycząca podatku VAT i postępowanie zostało umorzone, czyli kontrola obejmowała obie firmy i u P. W. nie stwierdzono wadliwych lub nierzetelnych faktur VAT za okres luty - grudzień 2018 r., co znajduje potwierdzenie w aktach kontroli podatkowej (...), tj. w okresie kiedy zakwestionowano 4 faktury VAT u M. W. (1), z czego wynika że Sąd Rejonowy przyjął wadliwą konstrukcja, iż strona umowy był (...) P (...) i na jego rzecz dokonano płatności, a nie M. W. (1), co przyjął bezpodstawnie Sąd Rejonowy (decyzja podatkowa z dnia 21 kwietnia 2023 r. w sprawie podatku od towarów i usług) , natomiast obsługa biurowa firmy jak wynika z zeznań P. W., dotyczyła czasu kiedy była jedna firma a nie dwie,

9. art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez jednoznacznie błędne i dowolne odmówienie wiary zeznaniom świadka P. W. w zakresie „że firma (...).U. P. W. (1) dokonała na zlecenie firmy (...) dostawy towaru do Łotwy i że w tym zakresie istnieje rozliczenie znajdujące się w Urzędzie Skarbowym, ponieważ świadek zeznał, iż rozliczenie co do wzajemnej działalności odbywało się raz do roku, a dokładnie „rozliczaliśmy się zgodnie z umową, która sporządziliśmy; rozliczaliśmy się zawsze na koniec roku." I dalej „rozliczaliśmy się z M. na koniec roku. Za usługę transportową na Łotwę rozliczaliśmy się również w formie faktury. Roczne rozliczenie nie opiewa tylko za transport. Jest jedno łączne rozliczenie roczne i zawiera w sobie wartość za usługę transportową, co zeznał P. W." co mogła pomylić M. W.,

10. art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez jednoznacznie błędne i dowolne uznanie, że dokumentacja opłat za przejazd drogami na Litwę i Łotwę w dniach 27.08.2018 r, 19.11.2018 r., 20.11.2018 r. pozostają bez znaczenia w sytuacji, gdy brak jest informacji co do tego w związku z czym i z kim te opłaty były dokonywane, a w żadnym razie nie jest dowód na dokonanie transakcji pomiędzy G. (...) M. W. (1) a kontrahentem łotewskim, gdy w powiązaniu z zeznaniami zawnioskowanych świadków i innymi dokumentami, a także zdjęciami i odtworzonym filmami potwierdzają one, że dokonano przewozu konstrukcji stalowych, był tylko jeden kontrahent, był to I. V., towarem były konstrukcje stalowe z M., które sprzedała M. W. (1) a nie P. W. (3),

11. wbrew zasadzie wyrażonej w art. 5 § 2 kpk nie dające się usunąć wątpliwości nie zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego, a przeciwnie, Sąd Rejonowy posługując się domysłami i domniemaniami rozstrzyga wątpliwości na niekorzyść oskarżonej M. W. (1), a odnoszące się do poniżej wskazanych kwestii:

a. błędnie uznając, że sprzedawcą i adresatem płatności był (...). W. a nie G. (...) M. M. (2) (...), co potwierdzają dane M. W. na przelewach, a (...) nie wystawiał żadnej faktury na rzecz kontrahenta na Łotwie i faktu sprzedaży przez (...) nie potwierdza żaden ze świadków oraz dokumentacja podatku VAT za 2018 r. (...), a wątpliwość wynika, z faktu, że M. W. (1) nie miała wtedy rachunku bankowego z uwagi na postępowania komornicze,

b. błędnie uznając, że stroną umowy był (...). W. a nie G. (...) M. (...), ponieważ to M. W. wedle umowy o współpracy miała pełnić jedynie funkcje obsługi biurowej, a nadto emaile były wysyłane z emaila należącego do firmy P., a wątpliwość wynika z faktu, że gdy M. W. także korzystała z tego maila od początku rejestracji działalności gospodarczej w 2013 r., ale także prowadziła ona zakupy i sprzedaż z konstrukcji handlowych za okres od listopada 2013 do sierpnia 2022 r.

c. błędnie uznając, że wadliwie wypełnione dokumenty CMR maja świadczyć, o sprzedaży przez (...), gdy wynikało to z braku doświadczenia w sprzedaży i transporcie międzynarodowym obu firm, a sad przypisał sprzedaż firmie (...),

d. błędnie uznając, że firma (...) nie dokonała 4 transakcji do kontrahenta na Łotwę w 2018 roku,

gdyż w wyniku niedbalstwa i splotu okoliczności, a szczególności wadliwego wypełnienia CMR oraz braku doświadczenia w transakcjach międzynarodowych nie do końca należycie udokumentowała sprzedaż wewnątrzwspólnotową o stawce 0%, ponieważ nie sprzedawała nigdy wcześniej konstrukcji stalowych na Łotwę - za granicę, co nakazuje uznanie, że zaskarżony wyrok został wydany nie w oparciu o fakty i dowody ocenione w sposób wszechstronny i zgodny z art. 7 kpk, a w oparciu o domysły i domniemania, co nakazuje orzeczenie zgodne z wnioskami niniejszej apelacji, w konsekwencji Sąd ustalił wadliwy stan faktyczny w sprawie i stworzył w oparciu o domysły i domniemania całkiem nowy stan faktyczny rażąco odmienny od stanu rzeczywistego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- odnosząc się do zarzutów o charakterze proceduralnym, na które powołali się skarżący w swych apelacjach o tożsamej treści, w pierwszej kolejności wskazać należy, iż w przekonaniu Sądu Odwoławczego, orzekając w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim - wbrew wywodom zawartym w apelacji - przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wnikliwy. Przede wszystkim, w toku procedowania Sąd I instancji wyczerpał wszystkie dostępne możliwości dowodowe w celu ustalenia, czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonej sprawstwa zarzucanego jej czynu, respektując przy tym naczelne zasady procesowe, a w tym: prawdy materialnej (art. 2 § 2 kk), bezstronności (art. 4 kpk), regułę in dubio pro reo (art. 5 kpk) oraz zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk), w konsekwencji czego dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 kpk).

- omawiając powyższą problematykę nadmienić należy, iż przede wszystkim w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia art. 7 kpk, tj. dokonania dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów. W tym aspekcie przypomnieć wypada, tak często przytaczany jak i niezmiernie trafny, pogląd Sądu Najwyższego, wedle którego przekonanie sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 kpk zwłaszcza wtedy, gdy:

1. jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk), gdy podstawą wszelkich rozstrzygnięć są ustalenia faktyczne (art. 2 § 2 kpk),

2. stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk),

3. jest gruntownie i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz uargumentowane w uzasadnieniu wyroku - art. 424 § 1 pkt 1 (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 2002 roku w sprawie o sygnaturze akt V KKN 333/01).

- tymczasem, na kanwie przedmiotowej sprawy, skarżący racjonalnie nie wykazali, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został in concreto dotrzymany. Należy podkreślić, iż sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłaby sobie tego oskarżona czy jej obrońca, nie jest tożsame ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Rzecz jasna, odmienna ocena dowodów, korzystna dla oskarżonej, jest oczywistym prawem zarówno oskarżonej, jak i jej obrońcy, jednakże nie wynika z niej, by analiza dokonana w niniejszej sprawie charakteryzowała się dowolnością, w sytuacji gdy wszystkie przedstawione powyżej wymogi Sąd I instancji spełnił. Wywody apelujących stanowią jedynie alternatywną wersję oceny dowodów, wobec czego należy je uznać wyłącznie za bezowocną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego, która nie została poparta żadnymi logicznymi argumentami, wobec czego nie jest w stanie spowodować uwzględnienia zarzutu obrazy art. 7 kpk. W przekonaniu Sądu Odwoławczego, dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów, które zostały omówione i przeanalizowane w pisemnych motywach wyroku, w pełni zasługuje na aprobatę.

- nie przekonały Sądu Odwoławczego argumenty skarżących, jakoby „ M. W. (1) można przypisać jedynie niedbalstwo przy transakcji wewnątrzwspólnotowej”. W sposób oczywisty łączna ocena wszystkich nieprawidłowości związanych z wystawieniem faktur objętych aktem oskarżenia prowadzi do wniosku o umyślnym zamiarze oskarżonej dokonania przypisanego jej czynu. Odstępując od ponownego, zbędnego, przytaczania całości rozważań Sądu I instancji należy na potrzeby oceny zasadności omawianych zarzutów przypomnieć, że zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT (a zatem aktem prawnym stanowiącym podstawowe źródło zasad prowadzenia działalności gospodarczej objętej tym rodzajem podatku) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (WDT) podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0 % jeżeli m.in. podatnik (w tym przypadku oskarżona) dokonał dostawy towaru na rzecz nabywcy, który posiada właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo właściwe dla nabywcy. Wprawdzie taki numer NIP został wskazany w kwestionowanych fakturach, jednakże domniemany łotewski kontrahent, wskazany na fakturach (...), z dniem 13 maja 2019r. zawiesił działalność gospodarczą i został wyrejestrowany jako podatnik VAT, a nadto w 2018r. nie wykazał w krajowych rozliczeniach podatkowych transakcji zawartych z firmą oskarżonej. W przypadku firmy wskazanej w fakturze (...) dodatkowo należy stwierdzić, że domniemany nabywca towaru nie był czynnym podatnikiem VAT w dniu wystawienia faktury, gdyż działalność gospodarcza firmy (...) została zakończona w dniu 25 czerwca 2018r. Dalej, trafnie Sąd Rejonowy uznał, że oskarżona (wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT) nie posiadała, a w konsekwencji nie przedstawiła dowodów potwierdzających wywiezienie z terytorium Polski i dostarczenie do nabywcy towarów objętych kwestionowanymi fakturami. Wprawdzie oskarżona i jej obrońca w toku postępowania powoływali się na różnego rodzaju dowody o charakterze pośrednim, które ich zdaniem stanowią potwierdzenie wykonania dostawy WDT, to jednak ich wartość dowodowa została zasadnie zakwestionowana przez Sąd Rejonowy. Ponownie należy wskazać na przepisy ustawy o VAT, z których wynika wprost jakimi dokumentami powinna dysponować oskarżona, aby podjąć decyzję o zastosowaniu stawki 0%, w tym wskazać na przepis art. 42 ust. 3. Obrońca zdaje się nie pamiętać, iż do czasu wydania wyroku przez Sąd Okręgowy oskarżona nie przedstawiła dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika w zakresie towarów objętych fakturą o nr (...). Natomiast w zakresie pozostałych trzech faktur Sąd Rejonowy zasadnie wskazał, iż dowody przewozowe przedłożone przez oskarżoną nie mają związku z wystawionymi fakturami, a zatem nie stanowią podstawy do przyjęcia, iż towar wskazany w tych fakturach podlegał (...). Obrońca odnosząc się do argumentów Sądu Rejonowego przemawiających o braku związku dokumentów CMR z fakturami stwierdził jedynie, że „ firmy nie miały doświadczenia w przewozach zagranicznych i wypełnianiu druków CMR”. Jednakże Sąd Rejonowy trafnie wskazał, że druk CMR zawierał osobne rubryki do wpisania danych „nadawcy” oraz „przewoźnika”, które trudno pomylić lub błędnie zinterpretować. Dodatkowo w dokumencie CMR z k. 221 wskazano, że zarówno nadawcą jak i przewoźnikiem towarów wysłanych dla I. V. była firma (...). M. W. (1), co stanowi dowód tego, że oskarżona wiedziała o tym w jaki sposób prawidłowo wypełnić dokument CMR.

- skarżący w swych apelacjach skupili się na kwestionowaniu ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego mających drugorzędne znaczenie dla sprawy (np. kwestia ustalenia adresu poczty elektronicznej, którym posługiwała się oskarżona w kontaktach z I. V., zasad współpracy pomiędzy firmami prowadzonymi przez oskarżoną i P. W. (1), czy też fakt niekwestionowania pozostałych faktur wystawionych dla rzecz nabywcy z Łotwy), zaś nie podjęli się próby wyjaśnienia oczywistych sprzeczności wynikających z analizy treści przedmiotowych faktur i deklarowanych do tych faktur dokumentów CMR. Brak zatem wyjaśnienia w apelacjach tego, iż do faktur nie zostały dołączone specyfikacje poszczególnych sztuk ładunku (wbrew wymogowi z art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT) mimo rażącej różnicy pomiędzy opisem towaru w fakturach i dołączonych do nich dokumentach CMR. Podobnie skarżący nie wskazali powodów istnienia w okazanych dokumentach wielu sprzeczności i braków (opisanych szczegółowo w protokole kontroli podatkowej (k. 9-9v), a jedynie wszelkie sprzeczności i braki tłumaczyli niedbalstwem czy też niewiedzą pracowników. Jak wcześniej wskazano, przepis art. 42 ustawy o VAT zawiera ściśle określone podstawy do zastosowania stawki 0 %, zatem oskarżona nie dysponując odpowiednimi dokumentami nie miała faktycznych i prawnych podstaw do wystawienia kwestionowanych faktur z taką stawką podatku VAT. Znamienne w tym zakresie są zarzuty apelacji sprowadzające się do kwestionowania ustaleń Sądu Rejonowego co do braku dostawy w ramach WDT poprzez wykazanie, że dowodem dostarczenia towaru opisanego w fakturach są zeznania zawnioskowanych świadków, czy też zdjęcia i filmy wideo. Prezentowanie takiego stanowiska przez oskarżoną wskazuje wprost, że nie dysponuje ona, ani nie dysponowała w czasie wystawienia tych faktur, dokumentacją niezbędną, w świetle art. 42 ustawy o VAT, do zastosowania zerowej stawki podatku VAT. Zasadnie zatem Sąd Rejonowy przyjął, że wprawdzie firma (...) zrealizowała transport nieustalonej liczby garaży na Łotwę, jednakże nie były to towary opisane w kwestionowanych fakturach wystawionych przez oskarżoną.

- na zakończenie tej części rozważań należy stanowczo wskazać, że w sprawie nie doszło do obrazy przepisu art. 5 § 2 kpk w sposób opisany przez skarżących. Wbrew zarzutom apelacji, w sprawie Sąd Rejonowy nie rozstrzygał wątpliwości co do okoliczności sprawy w sposób sprzeczny z powyższą normą prawną, gdyż takie wątpliwości nie wystąpiły. Jak wskazano wyżej, z dowodów zebranych w sprawie nie wynika, aby oskarżona dostarczyła towary objęte kwestionowanymi fakturami, zaś Sąd Rejonowy, wbrew sugestiom skarżących, nie rozstrzygał sprawy na podstawie „ domysłów i domniemań”, lecz na podstawie wiarygodnych dowodów.

Wniosek

wnioski o:

1. zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim II Wydział Karny z dnia 13 czerwca 2024 roku wydanego w sprawie o sygn. akt II K 643/23 i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanej jej czynu

ewentualnie:

2. uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutów warunkowała brak podstaw do uwzględnienia wniosków apelacji

3.2.

III. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który niewątpliwie miał wpływ na jego treść, poprzez:

1. jednoznacznie błędne, dowolne i nieznajdujące potwierdzenia w zgromadzonym w niniejszej sprawie materialne dowodowym ustalenie, że oskarżona M. W. działała w zamiarze popełnienia przestępstwa lub godziła się na jego popełnienie, gdy takiego zamiaru nie można jej przypisać, przy czym Sąd przyjął, że M. W. nie dostarczyła towaru kontrahentowi z Łotwy, a nadto dowody przedstawione przez M. W., dotyczyły działalności jej przyjaciela P. W.,

2. jednoznacznie błędne, dowolne i nie znajdujące potwierdzenia w zgromadzonym w niniejszej sprawie materialne dowodowym ustalenie, że doszło do wpłynięcia oferty współpracy na email (...), a nie na email firma (...), gdy email (...) jest emailem firmy (...). W. od listopada 2013 r. - vide wypis z CEIDG w aktach sprawy,

3. jednoznacznie błędne, dowolne i nieznajdujące potwierdzenia w zgromadzonym w niniejszej sprawie materialne dowodowym ustalenie, że na wiadomości email od kontrahenta łotewskiego odpisywała w imieniu P.U.H. (...), gdy odpisywała ona w imieniu własnym swojej firmy, ponieważ był to też jej email, a inne twierdzenie jest jedynie nieuprawnionym domysłem

4. jednoznacznie błędne, dowolne i nieznajdujące potwierdzenia w zgromadzonym w niniejszej sprawie materialne dowodowym, ustalenie że M. W. (1) nie dostarczyła kupującym bram garażowych wynikających z wystawionych faktur, ponieważ zamówienia zrealizowała, a po drugie z faktur wynika, że M. W. (1) nie miała dostarczyć bram garażowych tylko konstrukcje stalowe, a dodatkowo nie były to jedyne transakcje z kontrahentem z Łotwy, gdyż dostarczyła mu konstrukcje stalowe na podstawie łącznie 10 faktur, a tylko 6 zostało zakwestionowanych,

5. jednoznacznie błędne, dowolne i nieznajdujące potwierdzenia w zgromadzonym w niniejszej sprawie materialne dowodowym, ustalenie że M. W. (1) dostarczyła dokumenty CMR dotyczące innej transakcji, gdy nie było innego kontrahenta na Łotwie, a (...) nie sprzedawał, nie dokumentował, nie rozliczał żadnych faktur z kontrahentem z Łotwy, z tytułu podatku VAT w roku 2018 r i nikt tego nie zakwestionował w postępowaniu podatkowym kontrola podatkowa za rok 2018,

6. jednoznacznie błędne, dowolne i nieznajdujące potwierdzenia w zgromadzonym w niniejszej sprawie materialne dowodowym, ustalenie że M. W. (1) prowadziła jedynie negocjacje z ramienia (...), gdy email z którego była prowadzona korespondencja z I. V. należał też do jej firmy i był zgłoszony do CEIDG - vide akta sprawy,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

skarżący w swych apelacjach podnieśli jednocześnie zarzuty obrazy przepisu art. 7 kpk w odniesieniu do dowodów przyjętych przez Sąd Rejonowy za podstawę ustaleń faktycznych oraz zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych tegoż Sądu. W sposób oczywisty bezzasadność zarzutów dotyczących oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy determinowała uznanie przez Sąd Odwoławczy przedmiotowych zarzutów za pozbawione podstaw. Treść omawianych zarzutów wskazuje, że stanowią one wyłącznie wyraz polemiki skarżących z treścią sporządzonego uzasadnienia wyroku. Przykładem takiego polemicznego charakteru zarzutów jest stwierdzenie, że błędne jest ustalenie przez Sąd Rejonowy, iż oskarżona nie dostarczyła kupującym bram garażowych „ ponieważ zamówienia zrealizowała”. Tymczasem w przedmiotowej sprawie wyjaśnienia oskarżonej zostały w zasadniczych elementach uznane za niewiarygodne przez Sąd Rejonowy, zaś skarżący w swych apelacjach nie wykazali bezzasadności ocen dokonanych przez Sąd meriti. Jak wyżej podniesiono, bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostaje zaś okoliczność używania przez oskarżoną określonej poczty elektronicznej, czy też fakt niezakwestionowania przez służby skarbowe pozostałych sześciu faktur wystawionych przez oskarżoną.

Wniosek

wnioski o:

1. zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

II Wydział Karny z dnia 13 czerwca 2024 roku wydanego w sprawie o sygn. akt II K 643/23 i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanej jej czynu.

ewentualnie:

2. uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutów warunkowała brak podstaw do uwzględnienia wniosków apelacji

3.3.

I. zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu: art. 56 § 1 kks w zb. z art. 62 § 1 kks w zb. z art. 6 § 2 kks i art. 7 § 1 kks, przy naruszeniu przepisu art. 62 § 1 kks poprzez jego błędną wykładnię i błędne zastosowanie, polegające na pominięciu w opisie czynu przypisanego oskarżonej M. W. (3), tj. nie wskazanie w jego treści, na czym miała polegać czynność sprawcza stanowiąca penalizowane przez ustawę karną zachowanie czy na czym miało polegać wadliwie wypełnienie faktur i nie wskazuje w jaki sposób by te faktury były wypełnione wadliwie, na czym polega ich wada, jakie przepisy dotyczące wymogów prawnych faktury zostały naruszone, co nakazuje konieczność po stronie Sądu odwoławczego rozpoznającego apelację, wydanie wyroku eliminującego kwalifikację z art. 62 § 1 kks jak również z jego opisu te znamiona, które nie skutkują wadliwością faktury

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

wprawdzie zarzut obrazy przepisów prawa materialnego został podniesiony w obu apelacjach jako pierwszy, to Sąd Okręgowy dokonał ich oceny na zakończenie swych rozważań, gdyż w sposób oczywisty do postulowanej przez skarżących obrazy może dojść jedynie wówczas, gdy stan faktyczny sprawy nie budzi wątpliwości a jedynie dochodzi do błędnego zastosowania lub niezastosowania przepisu prawa materialnego przez sąd meriti. W przedmiotowej sprawie, na gruncie ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy (których zasadność nie została podważona powyżej ocenianymi zarzutami) nie doszło, zdaniem Sądu Okręgowego, do błędnej wykładni i błędnego zastosowania przepisu art. 62 § 1 kks. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu swego wyroku wyjaśnił, że oskarżona dopuściła się przypisanego jej czynu umyślnie w zamiarze bezpośrednim, gdyż wystawiła faktury na sprzedaż towaru, którego w rzeczywistości jej firma nie sprzedała, a następnie powołała się na wadliwie wystawione faktury w deklaracjach VAT-7. Z zaprezentowanych rozważań Sądu Rejonowego wynika wprost, że oskarżona wystawiła wadliwe faktury VAT ze stawką 0%, do której zastosowania oskarżona nie miała podstaw faktycznych i prawnych, m.in. z powodu niespełnienia przez oskarżoną przesłanek z art. 42 ustawy o VAT. Zarzut skarżących dotyczący wad opisu czynu przypisanego oskarżonej nie jest zasadny, gdyż wbrew zarzutom opis czynu zawiera wszystkie znamiona strony przedmiotowej czynu z art. 62 § 1 kks, zaś wyjaśnienie podstaw wadliwego wystawienia kwestionowanych faktur został jednoznacznie opisany w uzasadnieniu wyroku.

Wniosek

wnioski o:

1. zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim II Wydział Karny z dnia 13 czerwca 2024 roku wydanego w sprawie o sygn. akt II K 643/23 i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanej jej czynu

ewentualnie:

2. uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutu warunkowała brak podstaw do uwzględnienia wniosków apelacji

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

6.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

cały wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

bezzasadność zarzutów apelacji i brak okoliczności uwzględnianych z urzędu przez sąd odwoławczy

6.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1

Przedmiot i zakres zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

6.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

----------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

----------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

- apelacje oskarżonej i jej obrońcy okazały się w całości bezzasadne, zatem zgodnie z art. 636 § 1 kpk oskarżona w całości ponosi koszty sądowe za postępowanie odwoławcze,

- zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonej wydatki postępowania odwoławczego (20 zł) oraz opłatę (art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych: 700zł), gdyż wobec oskarżonej nie zachodzą podstawy do zwolnienia jej od zapłaty kosztów sądowych w całości

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżona

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana