Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 360/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 13 marca 2024 roku w sprawie sygn. akt II K 688/23.

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońcy oskarżonego

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami

przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1

Ł. F.

sytuacja osobista oskarżonego - wychowywanie samotnie dziecka

decyzja o przyznaniu świadczenia z funduszu alimentacyjnego, indywidualny plan działania, pismo z (...) i postanowienia

117-122

0.0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----------

------------------

---------------------------------------------------------------

--------------

---------------

0.1.2.2. Ocena dowodów

0.0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

decyzja o przyznaniu świadczenia z funduszu alimentacyjnego, indywidualny plan działania, pismo z (...) i postanowienia

Dokumenty sporządzone przez uprawnione do tego organy w przepisanej przez prawo formie, nie były kwestionowane, a ich treść nie budzi zastrzeżeń co do ich wiarygodności i rzetelności zawartych w nich treści. Dokumenty sporządzone przez uprawnione do tego organy w przepisanej przez prawo formie, nie były kwestionowane, a ich treść nie budzi zastrzeżeń co do ich wiarygodności i rzetelności zawartych w nich treści.

0.0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------

---------------------------------

-----------------------------------------------------------------------

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja oskarżonego Ł. F. – k. 115-116:

a. Obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu przez błędne zastosowanie art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w sytuacji, gdy oskarżony nie prowadził pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego,

b. Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to w szczególności art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci bezpodstawnego uznania wyjaśnień oskarżonego i świadka A. B. za niewiarygodne, podczas gdy zeznania tych osób były spójne i wzajemnie się uzupełniające, opisywały cały przebieg zdarzenia, w ramach którego oskarżony przyznaje się do prowadzenia pojazdu be stosownych uprawnień, błędnego uznania zeznań funkcjonariuszy policji za wiarygodne w całości, co dotyczy zwłaszcza rzekomego braku spuszczenia z pola widzenia pojazdu i oskarżonego, pomimo że zeznania tych osób nie do końca z sobą korelowały i nie były tak konsekwentne jak wyjaśnienia oskarżonego i świadka A. B.,

c. błąd w ustaleniach faktycznych poprzez pominięcie przy ocenie dowodów wyników badań oskarżonego alkomatem, z których wynikało, że stężenie alkoholu we krwi oskarżonego zwiększało się (co nakazywało uznać jego wersję zdarzenia za prawdziwą, tj. że spożywał alkohol później, po tym jak zatrzymał pojazd) oraz powiązane z tym naruszenie art. 167 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia przez Sąd z urzędu dowodu z opinii biegłego odpowiedniej specjalności, który wskazałby kiedy oskarżony mógł spożywać alkohol i czy możliwe jest, aby tak jak mówi, spożywał ten alkohol dopiero po zatrzymaniu pojazdu,

d. rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości oraz winy, wynikającą z orzeczenia zbyt surowej kary, bez uwzględnienia jego sytuacji osobistej i rodzinnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Odwoławczy, po rozpoznaniu apelacji oskarżonego Ł. F., nie podzielił podniesionych w niej zarzutów i uznał, że wyrok Sądu Rejonowego został wydany w sposób prawidłowy, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa oraz w oparciu o prawidłową ocenę materiału dowodowego.

W pierwszej kolejności należy podnieść, że w apelacji oskarżonego zawarto sprzeczne zarzuty – z jednej strony wskazano na obrazę prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a z drugiej strony zarzucono błędy w ustaleniach faktycznych. Tymczasem, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych, nie można jednocześnie zarzucać błędnej kwalifikacji prawnej czynu oraz wadliwego ustalenia stanu faktycznego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 sierpnia 2013 r., sygn. akt III KK 93/13, „przyjęcie obrazy prawa materialnego jest możliwe jedynie w sytuacji, gdy stan faktyczny został ustalony prawidłowo, a sąd pierwszej instancji błędnie zastosował do niego normy prawne”. Natomiast jeśli kwestionowane są ustalenia faktyczne, to nie można jednocześnie podnosić zarzutu błędnej kwalifikacji prawnej. Apelacja oskarżonego stanowi więc próbę wzajemnie wykluczających się argumentacji, co samo w sobie podważa jej zasadność.

Po wtóre, Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił zeznania świadka A. B., uznając, że nie zasługują na przymiot wiarygodności, ponieważ pozostawały w sprzeczności z zeznaniami funkcjonariuszy policji N. C. i J. W.. Zeznania tych funkcjonariuszy były spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniały, a przede wszystkim były zgodne z okolicznościami zatrzymania oskarżonego. Nie można również przyjąć, że funkcjonariusze policji mieli jakikolwiek interes w bezpodstawnym oskarżeniu Ł. F.. Zostali oni zadysponowani przez dyżurnego KPP w T. do udania się w okolice ulicy (...), gdzie zgłoszono poruszający się pojazd, którego kierowca mógł być pod wpływem alkoholu. Funkcjonariusze policji nie tylko widzieli ten pojazd w ruchu, ale także natychmiast po zatrzymaniu zidentyfikowali kierowcę jako oskarżonego. Nie sposób uznać, że ocena dowodów przez Sąd Rejonowy była dowolna. Sąd ten w sposób prawidłowy i wnikliwy ocenił materiał dowodowy, przyznając wiarygodność zeznaniom funkcjonariuszy policji, a odrzucając jako niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania A. B.. W tym kontekście zarzut pominięcia wyników badań alkomatem oraz zaniechania przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego odpowiedniej specjalności jest bezzasadny. Wyniki pomiarów wykazały stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu na poziomie 0,96 mg/l, 0,90 mg/l, 1,04 mg/l i 1,05 mg/l, co jednoznacznie wskazuje na stan nietrzeźwości oskarżonego. Co więcej, Sąd Rejonowy słusznie nie powołał biegłego, ponieważ materiał dowodowy był wystarczający do jednoznacznego stwierdzenia, że oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości. Twierdzenia oskarżonego o spożyciu alkoholu po zatrzymaniu są nie tylko nielogiczne, ale także pozostają w sprzeczności z zeznaniami funkcjonariuszy, którzy bezpośrednio po zatrzymaniu oskarżonego dokonali jego badania na zawartość alkoholu. Tym samym, nie było konieczne powoływanie biegłego do oceny momentu spożycia alkoholu przez oskarżonego, ponieważ analiza wyników badań alkomatem wskazuje jedynie, że alkohol został spożyty na krótko przed prowadzeniem pojazdu, a nie po jego zatrzymaniu. Z dostępnych badań naukowych wynika, że stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu początkowo wzrasta, osiągając szczyt po około 30-90 minutach od zakończenia spożycia alkoholu, a następnie stopniowo spada (por. Jones, A.W., “Pharmacokinetics of Ethanol – Issues of Forensic Importance”, Forensic Science Review, 2011). Wzrost stężenia alkoholu w kolejnych pomiarach nie świadczy więc o spożyciu alkoholu po zatrzymaniu, lecz jedynie o tym, że oskarżony pił alkohol na krótko przed prowadzeniem pojazdu i w momencie zatrzymania jego organizm znajdował się jeszcze w fazie absorpcji alkoholu. Dodatkowo, badania nad farmakokinetyką alkoholu jednoznacznie wskazują, że nawet jeśli alkohol był spożywany tuż przed prowadzeniem pojazdu, to jego działanie psychoaktywne zaczyna się niemal natychmiast, co oznacza, że oskarżony w chwili kierowania znajdował się już w stanie nietrzeźwości (National Institute on Alcohol Abuse and Alcoholism, “Alcohol Metabolism”, 2007). W związku z tym, powołanie biegłego było zbędne, ponieważ wyniki badań alkomatem dostarczyły jednoznacznych dowodów na stan nietrzeźwości oskarżonego w momencie prowadzenia pojazdu.

Nie można również uznać, że kara wymierzona oskarżonemu jest rażąco niewspółmiernie surowa. Przy jej wymiarze Sąd Rejonowy uwzględnił zarówno stopień zawinienia oskarżonego, jak i stopień społecznej szkodliwości czynu. W pierwszej kolejności należy podkreślić, że oskarżony znajdował się w stanie znacznej nietrzeźwości, a pomiary alkomatem wskazywały wysokie wartości. Co więcej, oskarżony dopuścił się tego czynu w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k., mając już na koncie wcześniejsze wyroki za przestępstwa podobne.

Sąd Rejonowy, wymierzając karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, w pełni kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. Kara ta ma charakter prewencyjny i eliminacyjny, zważywszy na wcześniejsze skazania oskarżonego i brak poprawy jego postawy. Ponadto, sąd miał obowiązek orzeczenia środka karnego w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wobec osoby, która dopuściła się przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. w warunkach recydywy. Dodatkowo, nałożenie świadczenia pieniężnego w wysokości 20 000 zł na podstawie art. 43a k.k. oraz obciążenie kosztami sądowymi jest zgodne z zasadami sprawiedliwości społecznej i funkcją represyjną kary.

Reasumując wszystkie zarzuty podniesione w apelacji są bezzasadne.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek niezasadny z powodów wskazanych powyżej.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy w całości zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie. Oskarżony nie wykazał, aby wyrok Sądu I instancji był w jakikolwiek sposób nieprawidłowy. W szczególności nie uprawdopodobnił, aby Sąd pominął jakiekolwiek istotne okoliczności czy dowody, lub by te wadliwie ocenił. Poprzestając na zwyczajnej negacji oceny materiału dowodowego, bez konkretnego wykazania rzekomych sprzeczności oskarżony sam zaświadczył o tym, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest prawidłowe.

Podsumowując zatem, wyrok Sądu I instancji pozostaje w zgodzie z prawidłowo zebranym materiałem dowodowym, którego ocena dokonana przez Sąd Rejonowy jest w pełni prawidłowa. Zarzuty skierowane do rozstrzygnięcia przez oskarżonego nie mogły spowodować zmiany orzeczenia. Podniesiona w apelacji argumentacja skarżącego nie mogła podważyć słusznych i uzasadnionych wniosków wywiedzionych przez Sąd Rejonowy.

Reasumując stwierdzić należy prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego Ł. F., kwestii jego winy i kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu, a także orzeczonej kary.

Sąd Okręgowy, nie dopatrując się również uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, określonych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k., zaskarżony wyrok wobec oskarżonego utrzymał w mocy.

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.

------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.

------------------------------------------------------------------------

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.

------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W tym miejscu, wskazać należy, iż – mimo że żadna ze stron postępowania nie kwestionowała na rozprawie apelacyjnej w sprawie o sygn. akt IV Ka 360/24 prawidłowości składu orzekającego Sądu drugiej instancji, ani nie podejmowała inicjatywy mającej na celu wyłączenie sędziego sprawozdaw cy – w przedmiotowej sprawie nie występują w stosunku do sędziego referenta zarówno okoliczności określone w art. 40 k.p.k., jak również okoliczności tego rodzaju – o których mowa w art. 41 k.p.k. – które mogłyby wzbudzić uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w przedmiotowej sprawie. Z żadną ze stron postępowania lub jej przedstawicielem procesowym nie łączą sędziego referenta jakiekolwiek stosunki natury osobistej lub zawodowej, które mogłyby wpływać na bezstronność orzekania. Nie doszło również do uzewnętrznienia przez sędziego poglądu co do istoty sprawy przed wydaniem orzeczenia.

Sąd w niniejszym składzie, podziela tezę, iż mechanizmy służące realizacji konstytucyjnej gwarancji prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) – pozostające w zbieżności z wymogami określonymi w art. 6 ust. 1 zdanie pierwsze Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i art. 14 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, wymagają realnego zapewnienia stronie możliwości urzeczywistnienia tego prawa poprzez wpływ na postępowanie za pomocą takich instrumentów procesowych jak instytucja wyłączenia sędziego, które pozwolą na eliminację jakichkolwiek uzasadnionych na oczach postronnego obserwatora wątpliwości co do bezstronności sędziego – instytucja wyłączenia sędziego w równej mierze służy zapewnieniu realnej bezstronności sądu, jak i umacnianiu autorytetu wymiaru sprawiedliwości przez usuwanie choćby pozorów braku bezstronności.

W tym stanie rzeczy, sąd w niniejszym składzie nie podziela poglądu, iżby sama w sobie okoliczność zgłoszenia przez sędziego referenta kandydatury na wolne stanowisko sędziowskie w sądzie okręgowym, a w jej efekcie powołanie w dniu 10 lipca 2019 roku na stanowisko sędziowskie sądu okręgowego była wystarczającym uzasadnieniem dla uznania braku zachowania przez tegoż sędziego zewnętrznych znamion bezstronności w niniejszym procesie. W tym zakresie podzielić należy argumenty zawarte w orzeczeniach Sądu Najwyższego (por. np. uchwałę z dnia 02 czerwca 2022 r., I KZP 2/22) oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (por. m. in. wyrok z dnia 06 października 2021 r., C-487/19).

W efekcie sąd w niniejszym składzie stoi na stanowisku, że brak jest podstaw do przyjęcia a priori, że każdy sędzia sądu powszechnego, który uzyskał nominację w następstwie brania udziału w konkursie przed Krajową Radą Sądownictwa po 17 stycznia 2018 r., nie spełnia minimalnego standardu bezstronności i każdorazowo sąd z jego udziałem jest nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

W świetle powyższego za utrwalone należy przyjąć, że do stwierdzenia braku bezstronności sędziego konieczne jest dodatkowo osadzenie okoliczności wskazywanych jako podstawa niniejszego wniosku w określonych skonkretyzowanych realiach dotyczących postępowania nominacyjnego danej osoby (podobny wniosek wynika z argumentacji zawartej w sentencji i uzasadnieniu wyroku TSUE z dnia 06 października 2021 r., C-487/19). Ponadto, z przywołanego wyroku TSUE (a także wielu innych judykatów TSUE czy ETPCz) wynika, iż skoro powołanie sędziego jest wieloelementowym procesem, do postawienia wniosku, że zagrożona jest prawidłowość skutku, do którego doprowadził wspomniany proces – rozumianego jako brak bezstronności sędziego – konieczne jest dokonanie analizy wszystkich elementów tego procesu i ich sumaryczna, rzetelna i pozbawiona charakteru polemiczno – politycznego analiza.

Podnieść w tym miejscu też należy, iż powołanie sędziego referenta niniejszej sprawy IV Ka 360/24 na stanowisko Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego przy Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim w dniu 28 października 2019 roku dokonane zostało nie przez organ władzy wykonawczej czy ustawodawczej, ale przez organ władzy sądowniczej (art. 112 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych - t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 217 z późn. zm.), zatem nie powstała z tego powodu zależność od którejkolwiek z alternatywnej, dla sądowej, władz.

Sędzia referent sprawy IV Ka 360/24 w pionie karnym orzeka od 2010 roku. W przebiegu służby sędziowskiej była wielokrotnie delegowana do orzekania w sądzie wyższej instancji, a mianowicie w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim – wydziale karnym odwoławczym oraz w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie. Posiada więc wieloletnie doświadczenie orzecznicze zdobyte nie tylko w sądzie rejonowym i okręgowym, ale też w sądzie apelacyjnym. Przy czym, zgłoszenie na delegację do Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w Warszawie zostało poprzedzone prawie 13-letnim stażem orzeczniczym w sprawach karnych, a w tym czasie wielokrotnym delegowaniem do pełnienia obowiązków sędziego w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim (począwszy od 2011 r. delegowanie do wydziału karnego odwoławczego, zaś od 18 czerwca 2018 r. delegacja stała do orzekania w IV Wydziale Karnym Odwoławczym), i uzyskaniem pozytywnej oceny pracy, co wynika z oceny sporządzonej przez Wizytatora ds. karnych Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim, znajdującej się w aktach osobowych sędziego. Nadto, decyzją z dnia 04 stycznia 2022 roku sędzia referent została powołana przez Prezesa Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim do pełnienia funkcji wizytatora ds. karnych Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim na okres czterech lat od dnia 01 stycznia 2022 roku poczynając. W roku 2021 sędzia referent ukończyła również studia podyplomowe na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego z zakresu psychiatrii i psychologii sądowej z wynikiem bardzo dobrym.

W tym miejscu odwołać się należy do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale 3 Izb z dnia 23.01.2002 r. BSA I-4110-1/20, które dotychczas nie zostało przecież zmienione a jedynie potwierdzone przez kolejne orzeczenia np. postanowienie z 16.09.2021 r. sygn. I Kz 29/21, OSNK nr 10/2021 poz. 41, uchwała 7 sędziów z 2.06.2022 r. sygn. I KZP 2/22, OSNK nr 6/2022 poz. 22 czy postanowienie z 5.07.2022 r. sygn. II KK 72/22.

Stanowisko to oznacza, że co do sędziów sądów powszechnych badanie kwestii niezależności, niezawisłości i bezstronności w kontekście przesłanki nienależytej obsady sądu z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., a także podstawy z art. 41 § 1 k.p.k. i odpowiednio z art. 42a § 3 u.s.p., musi dotyczyć szczególnych okoliczności konkretnej sprawy i konkretnego sędziego, a nie samego faktu powołania na urząd sędziego czy delegowania. Przyjąć także trzeba, że od wyrażenia takiej oceny nie są zwolnieni nowo powołani sędziowie i nie narusza to społecznego zaufania do wymiaru sprawiedliwości.

Chodzi bowiem o stan, który - poza wewnętrznym przekonaniem danego sędziego - w sposób obiektywny powodowałby naruszenie gwarancji do bezstronnego i niezależnego rozpoznania sprawy w odbiorze stron czy obserwatorów danego procesu.

W świetle powyższego za utrwalone należy przyjąć, że do stwierdzenia braku bezstronności sędziego konieczne jest dodatkowo osadzenie okoliczności wskazywanych jako podstawa niniejszego wniosku w określonych skonkretyzowanych realiach dotyczących postępowania nominacyjnego danej osoby (podobny wniosek wynika z argumentacji zawartej w sentencji i uzasadnieniu wyroku TSUE z dnia 06 października 2021 r., C-487/19). Ponadto, z przywołanego wyroku TSUE (a także wielu innych judykatów TSUE czy ETPCz) wynika, iż skoro powołanie sędziego jest wieloelementowym procesem, do postawienia wniosku, że zagrożona jest prawidłowość skutku, do którego doprowadził wspomniany proces – rozumianego jako brak bezstronności sędziego – konieczne jest dokonanie analizy wszystkich elementów tego procesu i ich sumaryczna, rzetelna i pozbawiona charakteru polemiczno – politycznego analiza.

W tym kontekście zważyć należy, iż proces opiniowania przez Krajową Radę Sądownictwa sędziego zwieńczony uchwałą z dnia 03 kwietnia 2019 r., wbrew temu co zawarł w swych motywach Sąd Najwyższy do wyroku z dnia 17 maja 2023 r. w sprawie V KK 17/23, był przejrzysty i transparentny.

Zamiast rzeczowych argumentów, odnoszących się chociażby do próby wykazania związku pomiędzy osobą sędziego, jego szeroko rozumianym postępowaniem, a charakterem sprawy we wspomnianym judykacie Sąd Najwyższy skupił się na wymienieniu funkcji, jakie na przestrzeni kilku ostatnich lat badany sędzia piastował, a mianowicie zastępcy rzecznika dyscyplinarnego, czy też wizytatora do spraw karnych (od dnia 01 stycznia 2022 roku) oraz delegowaniu do pełnienia obowiązków sędziego w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie.

Wyraźnie w tym miejscu podkreślić należy, iż każdy sędzia jest zarazem uprawniony, jak i zobowiązany do podnoszenia swoich kwalifikacji zawodowych, a wyrazem i formą tego może być w szczególności orzekanie w ramach delegacji w Sądzie wyższego rzędu.

Zestawiając w swej retoryce doświadczenie zawodowe sędziego uczestniczącego w procesie opiniowania przez KRS z innymi kandydatami z niezrozumiałych również względów w sprawie V KK 17/23 Sąd Najwyższy posłużył się przy tym manipulacją, przemilczeniem i wykazał z nieznanych względów daleko idącą aberrację.

W tym stanie rzeczy, podkreślenia wymaga, iż w przedmiotowej sprawie nie zaistniały żadne obiektywne podstawy do wyłączenia mnie od jej rozpoznania.

Powyższe okoliczności wskazują, iż brak jest podstaw do uznania, że mój osąd w sprawie IV Ka 360/24 doprowadzić mógł do naruszenia standardu niezawisłości lub bezstronności sędziego, mającego wpływ na wynik sprawy z uwzględnieniem okoliczności dotyczących uprawnionego oraz charakteru sprawy.

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

------------------------

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Biorąc pod uwagę ograniczone możliwości zarobkowe oskarżonego powiązane z koniecznością wykonania kary bezwzględnej pozbawienia wolności w warunkach jednostki więziennej jak również to, że spoczywa na nim obowiązek zapłaty na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenia pieniężnego w wysokości 20.000 zł, Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), zwolnił go od uiszczenia opłaty za drugą instancję oraz od wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

1.PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony Ł. F..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 13 marca 2024 roku w sprawie sygn. akt II K 688/23.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana