Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 marca 2019 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim po rozpoznaniu sprawy z powództwa B. K. przeciwko (...) z siedzibą w Z., A. K. (1) oraz (...) w Ł. o zapłatę 30.000 zł zadośćuczynienia i 28.287 zł odszkodowania

1. zasądził od pozwanego (...) z siedzibą w Z. oraz od pozwanego A. K. (1) na rzecz powódki B. K. kwotę 2.001,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty - z tym, że spełnienie świadczenia przez któregokolwiek z wymienionych pozwanych zwalnia drugiego do wysokości dokonanej wpłaty;

2. zasądził od pozwanego (...) z siedzibą w Z. na rzecz powódki B. K. kwotę 19.599,21 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty;

3. oddalił w pozostałej części powództwo w stosunku do pozwanego (...) z siedzibą w Z. oraz w stosunku do pozwanego A. K. (1);

4. oddalił powództwo w stosunku do pozwanego (...)w Ł. w całości;

5. zasądził od pozwanego (...) z siedzibą w Z. na rzecz powódki B. K. kwotę 3.657,43 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

6. odstąpił od obciążania powódki B. K. zwrotem kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego (...) w Ł. oraz na rzecz pozwanego A. K. (1);

7. nakazał pobrać od pozwanego (...) z siedzibą w Z. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim kwotę 1.139,43 zł tytułem wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od uwzględnionej części powództwa.

Podstawą powyższego wyroku stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

UZASADNIENIE

B. K. i Z. K. pozostają w związku małżeńskim od 1 lutego 1997 roku. Przed zawarciem małżeństwa - w dniu 30 stycznia 1997 roku małżonkowie zawarli w formie aktu notarialnego umowę wyłączającą wspólność majątkową małżeńską. W umowie tej oświadczyli, iż zamierzają zawrzeć związek małżeński i postanawiają, że obowiązywać ich będzie ustrój rozdzielności majątkowej, a wszelkie przedmioty i prawa majątkowe oraz pobrane wynagrodzenie za pracę i inne usługi świadczone osobiście przez któregokolwiek z małżonków z jakiegokolwiek źródła będą stanowić majątek odrębny tego małżonka, który przedmioty te i prawa majątkowe nabył, wynagrodzenie otrzymał lub dochód osiągnął i majątkiem tym tenże małżonek może zarządzać i rozporządzać bez potrzeby uzyskiwania zgody drugiego małżonka. Umowa ta stała się skuteczna z chwilą zawarcia związku małżeńskiego przez B. K. i Z. K..

W dniu 22 lutego 2013 roku do Komornika Sądowego (...) P. P. wpłynął wniosek wierzyciela (...) w Z. o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko Z. K. na podstawie zaopatrzonego w klauzulę wykonalności nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w dniu 27 sierpnia 1999 roku w sprawie sygn. akt I Nc 287/99. Wierzyciel wnosił o przeprowadzenie egzekucji z należących do dłużnika: nieruchomości, ruchomości - w szczególności samochodów osobowych oraz dostawczych, które uda się ustalić komornikowi, w tym ze wskazanego przez wierzyciela samochodu C. (...) z 2008 roku, którego dłużnik jest współwłaścicielem, rachunków bankowych oraz przysługujących mu wierzytelności. Celem wyegzekwowania była kwota 17.299,70 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 23.09.1996r. do dnia zapłaty, 2000 zł tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia adwokackiego, 327,74 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz 6 zł tytułem kosztów postępowania klauzulowego.

Wniosek egzekucyjny został złożony przez reprezentującego wierzyciela radcę prawnego J. K. z (...) z siedzibą w Ł..

Komornik sądowy zawiadomił Z. K. o wszczęciu egzekucji. W dniu 1 marca 2013 roku zawiadomienie odebrał syn dłużnika.

W dniu 11 marca 2013 roku asesor komorniczy zatrudniony w kancelarii Komornika Sądowego (...) P. P. na nieruchomości położonej pod adresem (...) dokonał zajęcia ruchomości w postaci samochodu osobowego J. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

W protokole podano, iż dłużnik wskazywał jako właściciela B. K., która przybyła na miejsce zajęcia ruchomości.

Powódka posiadała przy sobie umowę wyłączającą wspólność majątkową małżeńską, fakturę za zakup auta oraz dowód rejestracyjny, którego jednak nie przekazała asesorowi komorniczemu (podobnie jak i kluczyków do pojazdu)

Zarówno dłużnik, jak i jego małżonka odmówili podpisania protokołu z dokonanej czynności.

Samochód został zabrany lawetą do autokomisu prowadzonego przez R. M. i oddany pod jego dozór.

W zajęciu samochodu uczestniczył jako świadek G. K., który był zięciem R. M..

Komornik sądowy P. P. pismem z dnia 18 marca 2013 roku zawiadomił B. K. o zajęciu ruchomości będącej jej własnością wraz z pouczeniem o możliwości złożenia pozwu o zwolnienie ruchomości spod egzekucji. Zawiadomienie to zostało doręczone B. K. w dniu 26 marca 2013 roku.

W dniu 18 marca 2013 roku B. K. złożyła wniosek o wyłączenie z prowadzonej egzekucji zajętego samochodu stanowiącego jej własność informując, że nie jest stroną w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym, a bezprawnie skierowane w stosunku do niej czynności egzekucyjne naruszają jej prawa.

W dniu 18 marca 2013 roku do Sądu Rejonowego w Skierniewicach wpłynął pozew B. K. przeciwko (...)o zwolnienie spod egzekucji samochodu osobowego marki J. o numerze rejestracyjnym (...). Do pozwu załączono kopie dowodu rejestracyjnego pojazdu, małżeńskiej umowy majątkowej wyłączającej wspólność majątkową powódki i Z. K. oraz faktury zakupu przez B. K. wymienionego samochodu. W dniu 28 marca 2013 roku powódka złożyła ponadto skierowane do komornika oraz wierzyciela żądania zwolnienia pojazdu spod egzekucji.

Postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Skierniewicach w sprawie sygn. akt IC 155/13 udzielił B. K. zabezpieczenia powództwa poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko Z. K. przez Komornika Sądowego (...) - P. P. w sprawie sygn.. akt (...) w części dotyczącej egzekucji z samochodu osobowego marki J. nr rej. (...) do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.

W złożonej odpowiedzi na pozew (nadanej pocztą w dniu 10 maja 2013 roku) reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego J. K. pozwany wniósł o oddalenie powództwa jako bezprzedmiotowego (choć merytorycznie uzasadnionego) podając, że w dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu pozwany złożył do Komornika Sądowego (...) P. P. wniosek o zwolnienie spod egzekucji ruchomości w postaci opisanego powyżej samochodu.

W dniu 30 kwietnia 2013 roku wpłynął do Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim (nadany pocztą w dniu 29 kwietnia 2013 roku) wniosek (...)siedzibą w Z. o nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty wydanemu przez Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w dniu 27 sierpnia 1999 roku w sprawie sygn. akt I Nc 287/99 przeciwko małżonce dłużnika Z. K. - B. K.. W uzasadnieniu wniosku podano, że wierzyciel prowadzi przeciwko dłużnikowi egzekucję, która okazała się bezskuteczna. Postanowieniem z dnia 28 stycznia 2013 roku Komornik Sądowy A. K. (2) umorzył egzekucję wobec stwierdzenia jej bezskuteczności, natomiast w dniu 30 stycznia 2013 roku wierzyciel złożył u innego komornika kolejny wniosek o wszczęci egzekucji, która także pozostawała bezskuteczna. Zdaniem autora wniosku koniecznym stało się skierowani egzekucji do majątku małżonki dłużnika B. K..

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 2 sierpnia 2013 roku wniosek o nadanie klauzuli wykonalności przeciwko B. K. oddalono.

Postanowieniem z dnia 8 maja 2013 roku komornik zgodnie z wnioskiem pełnomocnika wierzyciela (...)z siedzibą w Z. z dnia 29 kwietnia 2013 roku umorzył egzekucję w części dotyczącej ruchomości - wskazanego samochodu osobowego.

Dokonane w dniu 11 marca 2013 roku zajęcie samochodu B. K. zaskarżyła skargą na czynności komornika. Postanowieniem z dnia 13i maja 2013 roku Sąd Rejonowy w Radomiu w sprawie sygn. akt VII Co 658/13 oddalił skargę B. K. i umorzył postępowanie wywołane wnioskiem o zawieszenie postępowania.

Pismem opatrzonym datą 22 maja 2013 roku komornik sądowy P. P. poinformował powódkę o konieczności odbioru zajętego wcześniej samochodu od dozorcy R. M. w Z..

W dniu 24 maja 2013 roku do wymienionego powyżej komornika wpłynęło pismo B. K. z żądaniem zwrotu stanowiącego jej własność samochodu marki J.. Powódka domagała się dostarczenia pojazdu na miejsce jego uprzedniego zajęcia.

W piśmie nadesłanym do komornika faksem 6 czerwca 2013 roku

(prezentata kancelarii 7 czerwca 2013 roku) B. K. żądała natychmiastowego wydania bezprawnie zajętego samochodu informując, ze po kilkukrotnych próbach ustalenia terminu odbioru samochodu oraz próbie samodzielnego jego od3brania w dniu 5 czerwca 2013 roku dozorca R. M. odmówił wydania pojazdu.

Postanowieniem z dnia 24 września 2013 roku postępowanie egzekucyjne w sprawie (...) zostało umorzone wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. W postanowieniu tym orzeczono o zwróci tytułu wykonawczego wierzycielowi. Odpis postanowienia doręczono pełnomocnikowi wierzyciela w dniu 27 września 2013 roku

W dniu 25 lutego 2013 roku wpłynął wniosek pełnomocnika wierzyciela o stwierdzenie prawomocności postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Odpis postanowienia ze stwierdzeniem prawomocności doręczono pełnomocnikowi 21 marca 2013 roku.

W dniu 24 maja 2013 roku do Komornika Sądowego (...) A. K. (1) wpłynął wniosek wierzyciela (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Z. o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko Z. K. na podstawie postanowienia Komornika Sądowego (...)- A. K. (3) z dnia 28.01.2013r. w sprawie sygn.. akt (...). Wierzyciel wnosił o przeprowadzenie egzekucji z należących do dłużnika: nieruchomości, ruchomości, w szczególności samochodów osobowych oraz dostawczych, które uda się ustalić komornikowi oraz J. o nr rej. (...) znajdującego się w autokomisie (...), którego dłużnik - wg twierdzeń autora wniosku - jest współwłaścicielem, rachunków bankowych oraz przysługujących mu wierzytelności.

Wierzyciel reprezentowany był przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego J. K., który w sprawie egzekucyjnej prowadzonej przez komornika sądowego P. P. pod sygnaturą (...) złożył w dniu 29 kwietnia 2013 roku wniosek o zwolnienie spod egzekucji samochodu J. o numerze rejestracyjnym (...), a w nadanej pocztą w dniu 10 maja 2013 roku odpowiedzi na pozew w sprawie I C 155/13 Sądu Rejonowego w Skierniewicach, toczącej się z powództwa B. K. o zwolnienie wymienionego pojazdu spod egzekucji przyznawał, że powództwo jest merytorycznie uzasadnione.

B. K. chcąc odebrać samochód próbowała skontaktować się z R. M.. Za każdym razem uzyskiwała informację, że jest on nieobecny. Odpis pisma komornika sądowego P. P. z dnia 22 maja 2013 roku kierowanego do B. K., informujący o konieczności odbioru pojazdu od R. M. został R. M. doręczony 24 maja 2013 roku.

W dniu 5 czerwca 2013 roku B. K. udała się wraz z mężem do miejsca przechowywania pojazdu. Także wówczas R. M. był nieobecny. Obecni na miejscu córka R. M. wraz z mężem poinformowali, że samochód został zajęty przez Komornika Sądowego (...)w sprawie sygn. akt (...)

W dniu 29 maja 2013 roku Komornik Sądowy (...) A. K. (1) dokonał zajęcia samochodu osobowego marki J. nr rej. (...). Przy dokonywaniu zajęcia obecny był G. K. oraz jego teść - ustanowiony dozorcą w sprawie (...) R. M.. W protokole zajęcia wpisano, że zajmowany pojazd jest koloru zielonego. Zarówno ustanowiony przez komornika dozorca ruchomości, jak i G. K. wiedzieli, że samochód jest własnością B. K..

Pełnomocnik wierzyciela (...)radca prawny J. K. pismem z dnia 7 czerwca 2013 roku, nadanym na poczcie 10 czerwca 2013 roku poinformował B. K., że stanowiący jej własność samochód został zajęty przez Komornika Sądowego (...) A. K. (1). Powyższa przesyłka została skutecznie doręczona do rąk powódki w dniu 14 czerwca 2013 roku.

W dniu 28 czerwca 2013 roku do Komornika Sądowego (...) A. K. (1) wpłynął wniosek dłużnika o zwolnienie spod egzekucji samochodu J. o numerze

rejestracyjnym (...) z uwag na to, że stanowi on własność B. K.. Do wniosku załączono skan dowodu rejestracyjnego.

dowód: wniosek wraz z skanęm k. 19-20 - akt (...);

Postanowieniem z dnia 3 lipca 2013 roku Komornik Sądowy (...) A. K. (1) oddalił wniosek Z. K. o umorzenie egzekucji z wskazanego powyżej samochodu.

Pismem z dnia 6 września 2013 roku komornik sądowy A. K. (1) poinformował B. K., iż dokonał zajęcia ruchomości będącej we władaniu dłużnika. Zawiadomienie zostało odebrane w dniu 16 września 2013 roku.

Postanowieniem z dnia 25 września 2013 roku komornik sądowy ustalił wartość samochodu osobowego marki J. nr rej. (...) rok prod.2002 na kwotę 5.000 zł. Jednakże wartość rynkowa tego samochodu wynosiła ok. 25.000 zł. Występującą rozbieżność komornik tłumaczył omyłką.

Wyrokiem z dnia 26 września 2013 roku wydanym w sprawie sygn. akt I C 155/13 Sąd Rejonowy w Skierniewicach oddalił powództwo B. K. z uwagi na bezprzedmiotowość powództwa w związku z umorzeniem egzekucji przez komornika P. P. i odstąpił od obciążania jej kosztami postępowania. Apelacja B. K. została oddalona przez Sąd Okręgowy w Ł. w dniu 28 października 2014 roku. Sąd II instancji zasądził od B. K. na rzecz (...)kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Koszty te powódka zapłaciła w dniu 7 listopada 2014r.

W dniu 2 października 2013 roku (data nadania pocztą) powódka złożyła przeciwko (...) (...) z siedzibą w Z. kolejny pozew o zwolnienie spod egzekucji samochodu J. o numerze rejestracyjnym (...), zajętego przez Komornika Sądowego(...) A. K. (1) w sprawie egzekucyjnej (...) Postanowieniem z dnia 18 października 2013 roku udzielono powódce zabezpieczenia poprzez zawieszenie egzekucji z powyższego pojazdu. Postanowieniem z tej samej sprawa została przekazana Sądowi Rejonowemu w Radomiu.

W złożonej 4 marca 2014 roku (data nadania) odpowiedzi na pozew reprezentujący pozwanego radca prawny J. K. wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, że zostało ono wytoczone po upływie określonego w art. 841 § 3 k.p.c. terminu.

W dniu 27 września 2013 powódka złożyła skargę na czynności Komornika Sądowego (...) A. K. (1) domagając się uchylenia czynności polegającej na zajęciu ruchomości.

Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Radomiu w sprawie sygn. akt VII Co 1632/13 odrzucił skargę. Postanowieniem z dnia 9 maja 2014 roku Sąd Okręgowy w Radomiu oddalił zażalenie B. K. na w/w postanowienie i zasądził od skarżącej na rzecz (...) kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

W dniu 11 lipca 2014 roku działając na wniosek wierzyciela (reprezentowanego przez radcę prawnego J. K.) komornik sądowy A. K. (1) wszczął przeciwko B. K. egzekucję w sprawie (...) na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia 9 maja 2014 roku w sprawie sygn. akt IV Cz 186/14, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 26 czerwca 2014 roku. W tym samym dniu dokonał zajęcia wynagrodzenia za pracę powódki.

Powódka w dniu 24 lipca 2014 roku zapłaciła wierzycielowi kwotę 60 zł, a następnie - w dniu 29 lipca 2014 roku - wniosła zażalenie na postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności postanowieniu z dnia 9 maja 2014 roku Sądu Okręgowego w Radomiu w sprawie sygn. akt IV Cz 186/14.

W dniu 14 sierpnia 2014 roku powódka została poinformowana przez Sąd Okręgowy w Radomiu, że dopiero w dniu 28 lipca 2014 roku została do niej przesłane postanowienie z dnia 9 maja 2014 roku. Następnie - w dniu 7 listopada 2014 roku - Sąd Okręgowy w Radomiu w sprawie sygn.. akt IV Cz 634/14 oddalił wniosek wierzyciela o nadanie klauzuli wykonalności postanowieniu z dnia 9 maja 2014 roku, wydanemu przez Sąd Okręgowy w Radomiu w sprawie sygn.. akt IV Ca 186/14.

Pismem z dnia 19 listopada 2014 roku powódka wniosła do komornika sądowego A. K. (1) o umorzenie postępowania egzekucyjnego oraz cofnięcie zajęcia jej wynagrodzenia w (...) w R. i obciążenie kosztami postępowania egzekucyjnego wierzyciela.

W dniu 5 lutego 2014 roku komornik A. K. (1) umorzył postępowanie w sprawie sygn. akt (...) na wniosek dłużnika i kosztami egzekucyjnymi obciążył wierzyciela.

W dniu 20 listopada 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi nadał klauzulę wykonalności w zakresie pkt 2 wyroku (zasądzonych w tym punkcie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym) tegoż Sądu z dnia 28 października 2014 roku w sprawie sygn. akt III Ca 180/14 (I C 155/13 Sądu Rejonowego w Skierniewicach) i zasądził na rzecz wierzyciela zwrot kosztów postępowania klauzulowego.

W dniu 28 listopada 2014 roku. komornik A. K. (1) ponownie zajął wynagrodzenie powódki w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym pod sygnaturą (...), egzekwując zasądzone koszty.

Pismem z dnia 10 grudnia 2014 roku B. K. poinformowała pełnomocnika wierzyciela - radcę prawnego J. K., iż zasądzone koszty zapłaciła.

Pismem z dnia 11 grudnia 2014 roku komornik A. K. (1) zawiadomił pracodawcę o umorzeniu z egzekucji z wynagrodzenia za pracę, a w dniu 12 grudnia 2014 roku umorzył postępowanie egzekucyjne w sprawie sygn.. akt (...).

Postanowieniem z dnia 16 lutego 2015 roku Komornik Sądowy (...) A. K. (1) umorzył w sprawie egzekucyjnej (...) (...) (prowadzonej przeciwko Z. K.) egzekucję z ruchomości tj. samochodu osobowego marki J. o numerze rejestracyjnym (...). W uzasadnieniu tegoż postanowienia podano, że dłużnik uregulował zadłużenie całości.

Wyrokiem z dnia 20 sierpnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Radomiu oddalił powództwo B. K. o zwolnienie spod egzekucji samochodu osobowego i zasądził na rzecz pozwanego (...) kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, który to wyrok został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia 11 czerwca 2015 roku.

Powódka odzyskała samochód w dniu 11 marca 2015 roku. Pojazd miał widoczne zarysowania, pleśń wewnątrz, niesprawny silnik. Powódka zleciał prywatną ekspertyzę rzeczoznawcy samochodem dotyczącą stanu i wartości pojazdu, ponosząc z tego tytułu wydatek 492 zł.

Samochód przez cały okres znajdował się w komisie R. M.. Stał tam na posesji, nie był zabezpieczony przed niekorzystnym wpływem warunków atmosferycznych.

Przez cały okres zajęcia samochodu osobowego marki J. o nr rej. (...) powódka opłacała składki obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i w związku z tym poniosła wydatki: za rok 2013 w kwocie 759 zł oraz za 2014 roku w kwocie 750,79 zł.

B. K. pełni funkcję Prezesa (...) w R.. Osoba powołana na takie stanowisko powinna gwarantować rękojmię należytego wykonywania zawodu i pełnienia funkcji. W związku z zajęciem jej wynagrodzenia przez komornika powódka musiała tłumaczyć się przed organami (...). Wobec powódki nie wyciągnięto żadnych ujemnych konsekwencji w pracy zawodowej.

Zaistniała sytuacja wywołała u powódki silny stres. Ponadto B. K. kupiła nowy samochód, aby dojeżdżać do pracy i schorowanej matki.

B. K. pismami z dnia 17 sierpnia 2015 roku oraz z dnia 21 sierpnia 2015 roku zawezwała pozwanych do próby ugodowej. Do zawarcia ugody jednak nie doszło.

Wartość samochodu osobowego marki J. (...) o nr rej. (...) wg jego stanu na datę zajęcia przez Komornika Sądowego przy (...), A. K. (1) dokonanego w dniu 29 maja 2013 roku wynosiła 22.600 zł brutto.

Wartość powyższego samochodu wg jego stanu na datę zwrotu pojazdu powódce tj. 11 marca 2015 roku w stanie uszkodzonym wynosiła 3.000 zł brutto.

Na skutek długotrwałego postoju samochodu wystąpiły wymienione poniżej uszkodzenia:

- zniszczenie opon,

- korozja tarcz hamulcowych, zakleszczenie hamulców,

- pleśń tapicerki i wykładzin,

- rozładowanie i miejscowe uszkodzenie powłoki lakieru, wynikające z agresywnego działania czynników zewnętrznych,

- zniszczenie napędów elastycznych osprzęt silnika,

- zniszczenie piór wycieraczek,

- zanieczyszczenie układu paliwowego.

Długotrwały postój skutkował koniecznością przeprowadzenia dodatkowych czynności, obejmujących badania diagnostyczne, wykonanie okresowych czynności serwisowych, ocenę stanu technicznego i konserwację.

Zarysowania lakieru, wgniecenia poszyć zewnętrznych nadwozia nie były bezpośrednim następstwem długotrwałego przechowywania pojazdu, jednakże mogły nastąpić w okresie przechowywania samochodu.

Koszt napraw usprawniających pojazd po jego odzyskaniu to 41.750 zł brutto.

Wartość uszkodzeń pojazdu mających bezpośredni związek z przestojem w czasie zajęcia komorniczego, z wyłączeniem uszkodzeń wynikających ze zużycia eksploatacyjnego oraz działania osób trzecich i z pominięciem okresowych czynności serwisowych wynosił 31.250,06 zł.

Wartość rynkowa samochodu powódki w dacie zajęcia pojazdu przez komornika A. K. (1) wynosiła 22.600 zł. W dacie zwrotu tegoż pojazdu jego wartość rynkowa wynosiła 3.000 zł.

W dniu 24 września 2016r. B. K. sprzedała przedmiotowy samochód za kwotę 4.700 zł.

Sąd zważył, iż zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 znajdującej zastosowanie w sprawie niniejszej ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r., poz. 1309 ze zm., powoływanej dalej jako u.k.s.e.) komornik jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności. Skarb Państwa jest odpowiedzialny za szkodę solidarnie z komornikiem (art. 23 ust. 3 u. ok s.e). Odpowiedzialność odszkodowawcza komornika uregulowana w art. 23 ust. 1 ustawy jest odpowiedzialnością deliktową, której przesłanką jest jego działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem, bez względu na zawinienie (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 2005 r., II CK 634/04, z dnia 6 kwietnia 2006 r., IV CSK 6/06, z dnia 16 marca 2007 r., III CSK 381/06, OSNC 2008, Nr 2, poz. 28, z 27 marca 2008 r., III CSK 376/07, z dnia 10 lutego 2010 r., V CSK 279/09). W związku z tym, że art. 23 u.k.s.e. nie reguluje samodzielnie wszystkich przesłanek odpowiedzialności komornika w odpowiednim zakresie mają do niej zastosowanie również przepisy Kodeksu cywilnego. Należy zatem przyjąć, że mają do niej zastosowanie kodeksowe ogólne przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a więc szkoda, zdarzenie ją wyrządzające i związek przyczynowy. Podstawą (zasadą) odpowiedzialności komornika z art. 23 jest niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności. Nie jest to odpowiedzialność na zasadzie winy. Nie jest to również odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, gdyż przyjęcie i zastosowanie takiej odpowiedzialności jest możliwe tylko w wypadkach przewidzianych przez ustawę, która przewiduje jednocześnie możliwość uwolnienia się od tej surowej odpowiedzialności, wskazując przesłanki egzoneracyjne (por. wyroki SN: z 6 kwietnia 2006 r., IV

CSK 6/2006, LexisNexis nr 404421, M.Prawn. 2006, nr 9, s. 458; z 16 marca 2007 r., III CSK 381/2006, LexisNexis nr 1810817, OSNC 2008, nr 2, poz. 28). Do przyjęcia odpowiedzialności komornika z art. 23 u.k.s.e. wystarcza sama niezgodność z prawem działania lub zaniechania komornika. Pojęcie „przy wykonywaniu czynności” obejmuje wszystkie, przewidziane w art. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji działania i zaniechania o charakterze władczym zmierzające do realizacji celu egzekucji.

Tak jak za własne, komornik odpowiada też za czyny cudze - asesorów i aplikantów, podwładnych, personel kancelarii, osoby zatrudnione do ochrony i pomocy w czynnościach w terenie (art. 36 ust. 3 u.k.s.e.).

W odniesieniu do pozwanego wierzyciela ((...) z siedzibą w Z.) podstawę prawna jego odpowiedzialności stanowi art. 415 k.c., zgodnie z którym kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

W rozpoznawanej sprawie powódka B. K. dochodziła od pozwanych zapłaty kwot obejmujących:

1. koszty powstałe w toczących się wcześniej z udziałem B.

(...) postępowań sądowych i egzekucyjnych wynoszące

łącznie 5.486 zł,

2. koszty ubezpieczenia OC za lata 2013 i 2014 - 1.509 zł,

3. koszty opinii prywatnej dotyczącej stanu samochodu - 492 zł

4. utrata wartości samochodu- 20.800 zł

5. zadośćuczynienie za krzywdę - 30.000 zł.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż nie znajduje uzasadnienia żądanie powódki obejmujące poniesione przez nią koszty powstałe we wcześniej toczących się z udziałem B. K. postępowaniach sądowych i egzekucyjnych. Roszczenie o zwrot kosztów procesu jest roszczeniem akcesoryjnym w stosunku do roszczenia podstawowego (przedmiotu sprawy). Akcesoryjność ta posiada charakter formalny, a nie materialny. Formalny charakter akcesoryjności roszczenia o zwrot kosztów procesu wyklucza możliwość dochodzenia ich w oddzielnym postępowaniu, tzn. w innym, aniżeli to, w którym koszty te powstały. Nadto zważyć trzeba, iż przepis art. 108 § 1 k.p.c. stanowi, że sąd rozstrzyga o kosztach procesu w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Z kolei przepis art. 109 k.p.c. wyznacza końcowy termin do zgłoszenia roszczenia o zwrot kosztów procesu, a mianowicie najpóźniej przed zaniknięciem rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia, chyba że strona działa bez adwokata, bowiem wówczas sąd z urzędu orzeka o kosztach postępowania. Zarówno owa prekluzja dochodzenia roszczeń z tytułu poniesionych przez stronę kosztów postępowania (art. 109 k.p.c.), jak i zasada rozstrzygania o kosztach procesu w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji, wykluczają możliwość dochodzenia owych kosztów w odrębnym postępowaniu. Powyższe wyklucza również możność stosowania prawa materialnego do roszczeń z tytułu kosztów procesu, gdyż regulacja tej problematyki w Kodeksie postępowania cywilnego jest wyczerpująca i kompleksowa. Pogląd taki ugruntowany jest w orzecznictwie sądowym i piśmiennictwie prawniczym (por. uchwalę Sądu Najwyższego z dnia z 20 maja 2011 roku, III CZP 16/11 oraz uchwalę Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1965 roku III CO 73/64, także: Andrzej Zieliński, glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 1995 roku w sprawie III CZP 8/95).

Z powyższego wynika, że koszty prawomocnie zakończonych postępowań sądowych i egzekucyjnych poniesione przez powódkę B. K. nie stanowią szkody w rozumieniu art. 415 k.c. oraz art. 23 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, do której naprawienia byliby zobowiązani pozwani. Wybór środków ochrony prawnej w tychże postępowaniach należał do powódki, a konsekwencją rozstrzygnięcia o zgłoszonych żądaniach były orzeczenia o kosztach tych postępowań. Zwrócić należy też uwagę, iż jednym z pozwanych w sprawie niniejszej jest (...) z siedzibą w Z., na rzecz którego część z żądanych przez powódkę kosztów była zasądzana. Jest zatem oczywistym, iż w niniejszym postępowaniu powódka nie może dochodzić zwrotu kosztów na rzecz tego pozwanego prawomocnie zasądzonych i przez powódkę uiszczonych. Co do pozostałych pozwanych to jest poza sporem, że nie znajduje uzasadnienia kierowane w stosunku do tych pozwanych żądanie zapłaty kwot powstałych w postępowaniach sądowych i egzekucyjnych, których podmioty te nie inicjowały i nie miały statusu strony.

W zakresie odpowiedzialności pozwanego Komornika Sądowego (...) A. K. (1) oraz Skarbu Państwa należy odróżnić czynności podejmowane przez Komornika Sądowego (...) w (...) P. P. oraz

pozwanego A. K. (1). Niezależnie bowiem od oceny prawidłowości czynności podejmowanych przez komornika sądowego P. P., który w sprawie niniejszej nie jest pozwanym, to działania jego nie mogą być podstawa roszczeń odszkodowawczych, których powódka dochodzi od pozwanych w niniejszym procesie. Zajęcie ruchomości zostało dokonane w toku egzekucji prowadzonej przez komornika P. P. 11 marca 2013 roku, natomiast postanowieniem z dnia 8 maja 2013 roku egzekucja z ruchomości (samochodu powódki) została umorzona, a pismem z dnia 22 maja 2013 toku powódka została poinformowana o obowiązku odbioru samochodu od R. M.. Pismo to zostało przesłane przez komornika także do wiadomości dozorcy samochodu. Pomiędzy działaniem P. P., a zgłaszaną przez powódkę szkodą nie zachodzi związek przyczynowy w rozumieniu art. 361 § 1 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Przepis ten wyrażą zasadę przyczynowości, ograniczonej do przypadków normalnego związku przyczynowego (normalne następstwa). Przepis art. 361 § 1 k.c. ujmuje związek przyczynowy pomiędzy działaniem lub zaniechaniem zobowiązanego a powstałym skutkiem w postaci szkody, jako konieczną przesłankę odpowiedzialności odszkodowawczej. Unormowanie zawarte w tym przepisie opiera się na tzw. teorii przyczynowości adekwatnej, zgodnie z którą związek przyczynowy zachodzi wtedy, gdy mamy do czynienia ze skutkiem stanowiącym normalne następstwo określonej przyczyny, a przyczyna ta normalnie powoduje tenże skutek. Dla przyjęcia istnienia związku przyczynowego jako przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej nie jest wystarczające stwierdzenie istnienia związku przyczynowego jako takiego. Konieczne jest stwierdzenie, że chodzi w danym przypadku o następstwa normalne, czyli oczekiwane w zwykłej kolejności rzeczy, typowe według stanu wiedzy o związkach przyczynowych, towarzyszących różnym zjawiskom, nie będące rezultatem jakiegoś wyjątkowego zbiegu okoliczności. Ocena, czy skutek jest normalny, czy też wyjątkowy, powinna być oparta na całokształcie okoliczności sprawy oraz wynikać z zasad doświadczenia życiowego i wiedzy naukowej, specjalnej (por. wyrok SN z dnia 18 kwietnia 201 lr. (...) 361/00, OSNP 2003/3/62). Dodać też należy, że pozwany A. K. (1) nie ponosi odpowiedzialności za działania lub zaniechania P. P. oraz za ich następstwa. Dlatego skierowane przeciwko A. K. (1) roszczenia należy oceniać w kontekście przez niego podejmowanych czynności. Oznacza to, iż dla ewentualnej odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego A. K. (1) istotne są jego działania lub zaniechania, a te rozpoczynają się dokonanym w dniu 29 maja 2013 roku na wniosek wierzyciela zajęciem samochodu, który już we wcześniej prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym (przez innego komornika) przeciwko temu samemu dłużnikowi został zajęty i oddany pod dozór osobie trzeciej. Przepis art. 845 § 2 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym w dacie dokonywania czynności zezwalał na zajęcie ruchomości m. in. będących we władaniu osoby trzeciej, gdy osoba ta zgadza się na ich zajęcie. Za władanie należy uznać faktyczne dysponowanie rzeczą bez względu na to, czy władający ma jakieś prawa do tej rzeczy, czy też włada nią w cudzym imieniu. Decydujące znaczenie ma w tym zakresie zewnętrzna strona posiadania, tzw. corpus (por. S. Cieślak, Kodeks postępowania cywilnego. Postępowanie egzekucyjne. Komentarz do art. 758-1088 pod red. J. Jankowskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, W-wa 2011, s. 599). W tym kontekście należy stwierdzić, że samochód powódki pozostawał we władaniu osoby trzeciej, która wyraziła zgodę na zajęcie. R. M. nie okazał komornikowi żadnych dokumentów dotyczących samochodu, ponieważ nie był w ich posiadaniu. Zajęty pojazd komornik pozostawił we władaniu osoby, u której go zajął (art. 855 § 1 zd. pierwsze k.p.c.). Zgodnie z art. 847 § 2 zd. drugie k.p.c. o dokonanym zajęciu została zawiadomiona powódka B. K. z pouczeniem o przysługujących jej uprawnieniach. O istnieniu i skuteczności praw osób trzecich do zajętych ruchomości rozstrzyga bowiem sąd rozpoznając powództwa przeciwegzekucyjne wniesione przez osoby trzecie na podstawie art. 841 k.p.c. B. K. podjęła działania zmierzające do odzyskania pojazdu, ale nie przyniosły one oczekiwanego przez powódkę rezultatu. W ustalonym stanie faktycznym brak jest podstaw do przypisania pozwanemu A. K. (1) działania lub zaniechania niezgodnego z prawem, które byłoby źródłem szkody poniesionej przez powódkę.

Niemniej jednak pozwany A. K. (1) uznał powództwo do kwoty 2.001,79 zł (stanowiącej równowartość poniesionych przez powódkę kosztów składek ubezpieczenia OC oraz prywatnej ekspertyzy). Dlatego też mając na względzie ustalony w sprawie niniejszej stan faktyczny oraz treść art. 213 § 2 k.p.c. w takim zakresie powództwo przeciwko wymienionemu pozwanemu zostało uwzględnione. Uznanie to nie było wiążące dla Skarbu Państwa i stąd też powództwo przeciwko temu pozwanemu zostało oddalone w całości.

Z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych wynika, że dokonane przez komornika sądowego A. K. (1) zajęcie samochodu powódki na wniosek (...) z siedzibą w Z. zostało przeprowadzone przy pełnej świadomości pełnomocnika tegoż podmiotu, że zajmowany samochód stanowi własność osoby trzeciej, a zatem nie jest to mienie dłużnika. W złożonym u Komornika Sądowego (...) A. K. (1) wniosku egzekucyjnym pełnomocnik wnosił o zajęcie samochodu B. K. jako ruchomości dłużenia Z. K., podczas gdy w sprawie egzekucyjnej prowadzonej przez komornika sądowego P. P. pod sygnaturą (...) złożył w dniu 29 kwietnia 2013 roku wniosek o zwolnienie spod egzekucji samochodu J. o numerze rejestracyjnym (...), a w nadanej pocztą w dniu 10 maja 2013 roku odpowiedzi na pozew w sprawie I C 155/13 Sądu Rejonowego w Skierniewicach, toczącej się z powództwa B. K. o zwolnienie wymienionego pojazdu spod egzekucji przyznawał, że powództwo jest merytorycznie uzasadnione. Jest poza sporem, że z uwzględnieniem art. 355 § 2 k.c. miernikiem należytej staranności zawodowej radcy prawnego są zasady wiedzy prawniczej i etyka zawodowa. Działania lub zaniechania pełnomocnika obciążają podmiot, z którym pełnomocnik ten jest związany umową zlecenia i który to podmiot pełnomocnik ten reprezentuje. Dlatego skutki działania reprezentującego (...) z siedzibą w Z. radcy prawnego J. K. obciążają tę Spółkę. W dacie zajęcia samochodu powódki przez komornika A. K. (1) wartość rynkowa tego pojazdu wynosiła 22.600 zł, natomiast w dacie jego zwrotu 3.000 zł. Poniesiona z tego tytułu przez powódkę B. K. szkoda wynosi zatem 19.600 zł. Powódka była pozbawiona możliwości korzystania z samochodu, ale także rozporządzania nim. Dlatego poniesione przez nią koszty składek na ubezpieczenie OC stanowią podlegający naprawieniu element szkody. Jest poza sporem, że ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych jest ubezpieczeniem obowiązkowym. Jednakże skoro w wyniku działań pełnomocnika, za które odpowiedzialność ponosi (...), powódka nie mogła samochodu sprzedać, co wyeliminowałoby obowiązek opłacania składek OC (oraz ewentualny spadek wartości handlowej pojazdu związany z upływem czasu), także w tym zakresie powództwo jest zasadne. B. K. po odzyskaniu samochodu i dokonaniu niewielkich napraw samochód ten sprzedała.

Uzasadnione jest także żądanie zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy. Tak długi postój pojazdu oraz sposób jego przechowywania uzasadniał zlecenie ekspertyzy rzeczoznawcy samochodowemu. Poniesiony z tego tytułu przez powódkę koszt to 492 zł.

W świetle powyższego w stosunku do pozwanego (...) z siedzibą w Z. powództwo jest zasadne do kwoty 21.601 zł (16.600 zł +1.509 zł+492 zł).

Z uwagi na uznanie powództwa przez pozwanego A. K. (1) do kwoty 2.001,79 zł w punkcie 1. wyroku zasądzono od pozwanego (...) z siedzibą w Z. oraz od pozwanego A. K. (1) na rzecz powódki B. K. kwotę 2.001,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty - z tym, że spełnienie świadczenia przez któregokolwiek z wymienionych pozwanych zwalnia drugiego do wysokości dokonanej wpłaty. W tej sytuacji odpowiedzialność wymienionych pozwanych jest odpowiedzialnością in solidum. W pozostałym zakresie uwzględnioną w stosunku do pozwanego (...) kwotę, czyli 19.599,21 zł (21.601 zł - 2.001,79 zł) zasądzono od tego pozwanego w punkcie 2. wyroku.

O odsetkach ustawowych (zgodnie z żądaniem pozwu) orzeczono na podstawie art. 481 §§ 1 i 2 k.c. od dnia 5 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty.

W punkcie 3. wyroku Sąd oddalił w pozostałej części powództwo w stosunku do pozwanego (...) z siedzibą w Z. oraz w stosunku do pozwanego A. K. (1). W stosunku do (...)w Ł. powództwo oddalono w całości z podanych już powyżej względów.

Odnosząc się do zgłoszonego przez powódkę roszczenia o zadośćuczynienie należy wskazać, że zadośćuczynienie za krzywdę przysługuje jedynie w wypadkach wyraźnie wskazanych w ustawie np. w art. 445 k.c. w zw. z 444 § 1 k.c., czy art. 24 k.c. w związku z art. 448 k.c. Nie jest zatem co do zasady możliwa rekompensata w tej formie ogólnie ujętych „strat moralnych”. Jest niewątpliwym, iż do wynagrodzenia powódki dwukrotnie skierowano egzekucję. Podstawę tej egzekucji stanowiły orzeczenia sądowe, które zostały wydane wierzycielowi po zaopatrzeniu w klauzulę wykonalności. Sprawy te B. K. przegrała. Po wyjaśnieniu kwestii uregulowania zasądzonych należności wnioski egzekucyjne zostały przez wierzyciela cofnięte.

Dlatego w rozpoznawanej sprawie brak było podstaw dla uznania, że spełnione zostały przesłanki dla ewentualnego dochodzenia zadośćuczynienia za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia, czy też z tytułu naruszenia dóbr osobistych powódki.

O kosztach procesu pomiędzy powódką oraz pozwanym (...) z siedzibą w Z. Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. zdanie pierwsze stosunkowo je rozdzielając. Łączne koszty procesu pomiędzy tymi stronami wyniosły 17.261 zł. W stosunku do (...) uwzględniono powództwo w 37%, Uwzględniając koszty faktycznie przez powódkę poniesione Sąd zasądził od pozwanego (...) w Z. kwotę 3.657,47 zł.

Na podstawie art. 102 k.p.c. mając na względzie okoliczności sprawy i związane z tym subiektywne przekonanie o zasadności roszczeń Sąd odstąpił od obciążania powódki obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego (...) w Ł. oraz na rzecz pozwanego A. K. (1), o czym orzeczono w pkt 6. Wyroku.

W punkcie 7. wyroku rozstrzygnięto o wydatkach poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa w oparciu o art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r., poz. 785) w zw. z art. 100 k.p.c., nakazując pobrać od pozwanego (...) z siedzibą w Z. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim kwotę 1.139,43 zł tytułem wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od uwzględnionej części powództwa.

Powyższy wyrok zaskarżyli apelacjami powódka oraz pozwany (...) , a zażalenie pozwany A. K. (1).

Apelacja powódki skarży wyrok w całości oddalającej powództwo o zadośćuczynienie w kwocie 30.000 zł oraz rozstrzygającej o kosztach procesu (tj. w pkt.3) zarzucając mu:

I. naruszenie art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. poprzez ich niezastosowanie i uznanie, iż w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia dóbr osobistych Powódki, podczas gdy świadome sprzeczne z prawem i zasadami współżycia społecznego działanie pozwanego -(...)(dalej (...).) doprowadziło do zajęcia i oddania pod dozór osoby trzeciej samochodu osobowego Powódki niebędącej dłużnikiem oraz wszczęcia przez Powódkę w ramach obrony swoich praw postępowań skargowych i przeciewegzekucyjnych, a w konsekwencji do wyrządzenia szkody i krzywdy, a Sąd mimo, starannie zebranego materiału dowodowego potwierdzającego znaczną skalę przeżyć, stresów i niedogodności związanych z ww. działaniem nie dopatrzył się ich naruszenia,

II. naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 24 k.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia wszystkich zebranych i mających znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia dowodów oraz przekroczenie granic swobodnej ich oceny i wyprowadzenie z ich analizy wniosków skrajnie sprzecznych z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, co doprowadziło de facto do nie

rozpoznania istoty sprawy w zakresie powództwa o zadośćuczynienie, a mianowicie uznaniu, że :

1) Powódka domagała się ochrony dobra osobistego - ogólnie ujętego jako straty moralne,

2) naruszenie dóbr osobistych miało jedynie związek z podwójnym zajęciem wynagrodzenia Powódki, które z uwagi na przegranie sprawy było słuszne,

w wyniku pominięcia przez Sąd w tym zakresie wyjaśnień Powódki, świadków Z. K., M. P. i H. Ł. (protokół z rozprawy z dnia 28.12.2019 r.)

- podczas gdy Powódka domagała się zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych takich jak dobre imię, zaufanie potrzebne do wykonywania zawodu (wizerunek) oraz godność osobistą wywołanych niesłusznym, sprzecznym z zasadami współżycia społecznego i przepisami prawa działaniami Pozwanych, a przede wszystkim (...) której bezprawność, a w szczególności złożenie kolejnego wniosku o prowadzenie egzekucji z wcześniej zwolnionej ruchomości, została stwierdzona poprzez uwzględnienie w części powództwa, a w okolicznościach niniejszej sprawy nie można uznać, iż zajęcie wynagrodzenia byio słuszne, gdyż przy pierwszym zajęciu koszty zostały opłacone przed jego dokonaniem, a wierzyciel nie poinformował o tym fakcie komornika, zaś brak zapłaty przy drugim zajęciu był spowodowany niedoręczeniem postanowienia o ich przyznaniu Powódce przez Sąd, przy czym mając na uwadze wysokość dochodzonych kwot 60 zł i 1200 zł, działanie wierzyciela który nie wzywa do ich zapłaty i oddaje do egzekucji w okolicznościach niniejszej sprawy nie można uznać jako słuszne lecz jedynie prawnie dopuszczalne.

III. naruszenie art. 3271 § pkt 1 kpc poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia wyroku sprowadzające się do nie wyjaśnienia przyczyn oddalenia powództwa w zakresie zadośćuczynienia i nie wskazania przez Sąd dowodów na których się oparł oraz przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

Apelująca wnosiła o:

a. zmianę zaskarżonej części wyroku poprzez zasądzenie od Pozwanego (...)na rzecz Powódki kwoty 30.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 5.12.2015 r. oraz pozostałych niezasądzonych kosztów postępowania przed sądem I instancji, w tym wynagrodzenia radcy prawnego, według norm przepisanych;

b. zasądzenie od Pozwanego (...) na rzecz Powódki kosztów postępowania odwoławczego, w tym wynagrodzenia radcy prawnego, według norm przepisanych;

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja pozwanego(...)skarży wyrok w części uwzględniającej powództwo wobec tegoż pozwanego (tj. w pkt: 1 i 2) oraz rozstrzygającej o kosztach postepowania (tj. w pkt 5 i 7), zarzucając mu:

1. naruszenie norm prawa procesowego:

a) art. 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji granicy swobodnej oceny dowodów, w szczególności przez oparcie rozstrzygnięcia w zasadzie wyłącznie na wydanych w sprawie opiniach tego samego biegłego, które w swej treści jednoznacznie potwierdzają, iż nie jest możliwe ustalenie stanu technicznego pojazdu sprzed jego zajęcia, co bezpośrednio wpływa również na jego stan w dacie zwrotu pojazdu Powódce, albowiem uszkodzenia stwierdzone w opiniach przez biegłego w znacznej mierze mogły powstać jeszcze przed dokonaniem zajęcia- co potwierdza opinia uzupełniająca z dnia 29 lipca 2018 roku; ponadto w kolejnej opinii z dnia 8 października 2018 roku po raz kolejny biegły wyjaśnił, że nie jest możliwe ustalenie wartości uszkodzeń mających związek z przestojem pojazdu w czasie jego zajęcia komorniczego, a także nie jest możliwe ustalenie czy pojazd byłby uszkodzony w takim samym stopniu, gdyby nie był użytkowany przez Powódkę w takim samym okresie czasu, ile trwało zajęcie w ramach postępowania egzekucyjnego, co ma bezpośredni wpływ na potencjalną wysokość szkody i żądanie strony powodowej; ponadto Sąd I instancji oparł rozstrzygnięcie wyłącznie na podstawie wyliczeń wartości pojazdu dokonanych przez biegłego, które są wartościami szacunkowymi, stąd też nie ma całkowitej pewności czy wartości te nie zostały zawyżone lub zaniżone- dowód w postaci opinii biegłego posiada bowiem dokładnie taki sam walor, jak inne dowody zaoferowane przez strony oraz podlega dokładnie takim samym ocenom, dlatego też wobec wątpliwości pojawiających się w wydanych opiniach uwzględnienie tegoż dowodu winno być oparte o całokształt okoliczności sprawy, a nie zostać

b) art. 232 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, w szczególności polegający na bezpodstawnym nie uznaniu twierdzeń m.in. Pozwanej ad. 1, a także bezpodstawnemu uznaniu przez Sąd I instancji, jakoby dowody przedstawione przez Powódkę były wystarczające do uwzględnienia w części powództwa;

c) art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nie odniesienie się przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku do całościowej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenia faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa;

2. naruszenie norm prawa materialnego:

a) art. 6 k.c. poprzez nie wykazanie ponad wszelką wątpliwość przez Powódkę za pośrednictwem stosownych dowodów, iż jej roszczenie jest zasadne choćby w części, a tym samym wysokości szkody i związku przyczynowego poprzez brak m.in. przedstawienia nie budzącego wątpliwości dowodu, który opisywałby stan techniczny zajętego samochodu sprzed zajęcia (w okresie bezpośrednio poprzedzającym zajęcie lub w dacie jego zajęcia), a co z kolei pozwoliłoby ustalić ponad wszelką wątpliwość zakres hipotetycznej szkody; brak wykazania i udowodnienia, iż szkody powstałe w czasie przestoju pojazdu nie powstałyby gdyby pojazd nie był zajęty w ramach postępowania egzekucyjnego, w analogicznych warunkach, tj. jego długotrwałego przestoju; wreszcie brak wykazania zasadności roszczenia wobec braku podjęcia przez Powódkę wszelkich czynności zmierzających do odzyskania jej mienia poprzez złożenie do organu egzekucyjnego wniosku o zmianę dozorcy w trybie art. 855 k.p.c. lub art. 860 k.p.c. (ustanowienie dozorcą Powódki) i ewentualnej skargi na czynności komornika w przypadku oddalenia wniosku czy też brak zgłoszenia w protokole zajęcia ruchomości zastrzeżeń, co do samego zajęcia (Powódka była obecna przy zajęciu);

b) art. 362 k.c. poprzez brak jego zastosowania przez Sąd I instancji i brak uznania, iż to w głównej mierze strona powodowa przyczyniła się do powstania uszkodzeń w przedmiotowym pojeździe, ponieważ nie podjęła ona wszelkich działań umożliwiających jej przejęcie samochodu, jak choćby złożenie do komornika wniosku o zmianę dozorcy, a także nie przekazała kluczyków do pojazdu, co uniemożliwiło zapobiegnięcie powstaniu w nim pleśni (dozorca ma obowiązek dbać o stan techniczny powierzonego mu w dozór mienia, stąd zapewne gdyby dysponował on kluczykami mógłby co jakiś czas przewietrzyć wnętrze) czy zapobiec uszkodzeniu silnika wskutek braku jego uruchomienia przez tak długo okres czasu;

c) art. 415 k.c. poprzez brak wykazania spełnienia przesłanek do zastosowania tegoż przepisu, a w szczególności bezprawności działania, albowiem prowadzone przeciwko Dłużnikowi postępowanie egzekucyjne w ramach którego dokonane zostało zajęcie pojazdu nadzorowane było przez Sąd, również w zakresie składanych przez Powódkę skarg na czynności komornika i zażaleń, które to powództwa zostały prawomocnie oddalone; ponadto Sąd nie wykonał żadnych czynności nadzorczych w trybie art. 759 § 2 k.p.c., a co więcej w tejże sprawie zainicjowane było postępowanie przez Izbę Komorniczą, które nie doprowadziło do wykrycia jakichkolwiek uchybień; stąd też stwierdzić należy, iż ponad wszelką wątpliwość Pozwana ad. 1 nie może ponosić odpowiedzialności za podejmowanie skutecznej obrony w toku prowadzonych przeciwko niej postępowań i nie takie postępowanie stanowić źródła odpowiedzialności w odrębnym procesie w przypadku niepowodzenia wcześniejszych powództw;

d) a także z daleko posuniętej ostrożności procesowej naruszenie zasady równowagi stron postępowania, wyrażonej choćby w art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, art. 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmieniona następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełniona Protokołem nr 2 (Dz.U. 1993 nr 61 poz. 284) oraz art. 14 ust. 1 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz.U. 1977 nr 38 poz. 167) poprzez wyręczanie strony pozwanej w zakresie inicjatywy dowodowej oraz prowadzenie postępowania w sposób tendencyjny, pobieżny- z góry zmierzający do uwzględnienia powództwa;

a w konkluzji:

a) fakty ustalone przez Sąd I instancji są niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, ponieważ Sąd przyjął wartość pojazdu w chwili zajęcia w oparciu o prywatną opinię dostarczoną przez Powódkę oraz o jej zeznania i na tej podstawie obliczył wysokość hipotetycznej szkody strony powodowej w sytuacji, gdy biegły wprost wskazuje w swoich opiniach, iż nie jest niemożliwe obliczenie wartości tegoż pojazdu z daty dokonania zajęcia, natomiast sama Powódka nie przedstawiła na tę okoliczność żadnych innych nie budzących wątpliwości dowodów;

b) istotne fakty zostały nieustalone lub pominięte przez Sąd I instancji, poprzez brak odniesienia się w wydanym orzeczeniu do przyczyn zaniechania podjęcia przez stronę powodową wszelkich czynności (w ramach prowadzonego przeciwko Dłużnikowi postępowania egzekucyjnego) zmierzających do przywrócenia posiadania pojazdu Powódce i minimalizacji szkody poprzez złożenie choćby wniosku o zmianę dozoru, czy zgłoszenia zastrzeżeń do protokołu zajęcia, a w przypadku odmowy zmiany dozoru złożenia skargi na czynności komornika; a nadto przyczyny braku złożenia analogicznych wniosków i skarg w przypadku męża Powódki- Dłużnika., który był w pełni uprawniony do zaskarżenia czynności oszacowania samochodu; w konsekwencji powyższego całkowity brak zbadania przez Sąd meriti kwestii przyczynienia się samej Powódki oraz jej męża do powstania szkody, która to okoliczność ma bezpośredni wpływ na wynik niniejszego postępowania (ewentualnie wysokość przyznanego odszkodowania);

c) Pozwana ad. 1 prowadziła egzekucję na podstawie ważnego i wymagalnego tytułu egzekucyjnego, tj. była uprawniona do prowadzenia egzekucji wszystkimi możliwymi i dozwolonymi prawem środkami; wszakże przepisy procedury cywilnej przewidują środki obrony dla osób trzecich w przypadku naruszenia ich praw w trakcie postępowania egzekucyjnego z czego częściowo strona powodowa skorzystała, brak natomiast całkowitego wyczerpania przysługujących jej środków prawnych poczytywać należy jako jej winę umyślną lub niedbalstwo, tym bardziej że strona powodowa na skorzystanie z tychże środków miała dosyć sporo czasu z uwagi na długość okresu prowadzenia egzekucji.

Apelujący wnosił o:

1. uchylenie oraz zmianę zaskarżonego w zaskarżonej części wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa prawnego, według norm przepisanych od Powódki na rzecz Pozwanej ad. 1;

2. ewentualnie w oparciu o art. 386 § 4 k.p.c. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Ponadto wnosił o zasądzenie od Powódki na rzecz Pozwanej ad. 1 kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed Sądem I i II instancji, w wysokości prawem przewidzianej.

Zażalenie pozwanego A. K. (1) skarży na rozstrzygnięcie o kosztach zastępstwa procesowego zawarte w pkt. 6 zaskarżonego wyroku w całości w części dotyczącej odstąpienia od obciążania powódki B. K. zwrotem kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego A. K. (1) zarzucając mu naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 102 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie i oparcie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania na zasadzie słuszności w sytuacji, gdy powódka utrzymała się z roszczeniem wobec pozwanego A. K. (1) w 3,5%, a wywołane jej pozwem postępowanie spowodowało konieczność obrony praw i interesów przez pozwanego w toku prawie 3 letniego procesu, a co za tym idzie konieczność zaangażowania znacznych sił i środków związanych z ustanowieniem profesjonalnego pełnomocnika, co winno znaleźć odzwierciedlenie w zastosowaniu art. 100 zd. 2 k.p.c. i finalnym obciążeniu powódki całością kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego A. K. (1);

Skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego postanowienia zawartego w pkt. 6 wyroku i zasądzenie od pozwanej B. K. na rzecz pozwanego A. K. (1) kwoty 7.217 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego A. K. (1) zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, w postępowaniu zażaleniowym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Ocenę wniesionych przez strony środków zaskarżenia rozpocząć należy od apelacji pozwanego (...)., która to – w swej części merytorycznej - nie zgadzając się z rozstrzygnięciami zasadzającymi od niej odszkodowania na rzecz powódki zmierza do zakwestionowania zasady powództwa, a w dalszej części kwestionuje zapadłe rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania.

Apelacja ta, w jej części merytorycznej, jest całkowicie nieuzasadniona albowiem podniesione w niej zarzuty: uchybień procesowych, tj. naruszenia przepisów art. 3, art. 227, art. 233 w zw. z art. 278 § 1, art. 232 i art. 328 § 2 kpc oraz obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 6, 362 i art. 415 kc a także art. 32 ust.1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP i art. 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i podstawowych Wolności ( z poźn. zmianami ), są chybione.

Ocenę zarzutów apelacji rozpocząć należy od stwierdzenia, że lektura materiału aktowego wskazuje, iż Sąd Rejonowy rozpoznał sprawę w sposób szczególnie wnikliwy, poddając zgromadzony materiał dowodowy wszechstronnej, zgodnej z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania ocenie, odpowiadającej wymogom, jakie stawiają jej przepisy art. 233 i 328 § 2( obecnie 327 ¹ § 1 i § 2 ) k.p.c. W żadnym też wypadku oceny tej nie można uznać za dowolną i wykraczającą poza granice swobodnej oceny dowodów.

Zauważyć również trzeba, że - wbrew zarzutom pozwanego - Sąd I instancji oceniając materiał dowodowy odniósł się do wszystkich dowodów przeprowadzonych w sprawie, w tym również do wskazanego w apelacji dowodu z opinii biegłego, właściwie ją oceniając i wyprowadzając z niej prawidłowe wnioski, przy czym nie sposób nie zauważyć, że z uwagi na znaczny czas postoju pojazdu oraz nieprecyzyjne i niemiarodajne oszacowanie jego wartości przez komornika w chwili zajęcia zaistniały rzeczywiście trudności w ustaleniu aktualnie rozmiarów faktycznej szkody w tym pojeździe, jaką poniosła powódka. W tych jednak trudnych warunkach szacunku podjął się jednak biegły sądowy, którego opinię Sąd Rejonowy słusznie podzielił jako bardzo wnikliwą, precyzyjną i przekonywującą, opartą na całokształcie materiału sprawy, a z natury rzeczy – tj. powodów wcześniej wskazanych – w pewnym zakresie hipotetyczną ale jednak odnoszącą się do okoliczności sprawy, przy czym Sąd przyjął wyliczenie szkody wynikające z tejże opinii w wariancie najbardziej korzystnym dla apelującego.

Zatem wysokość szkody jaką poniosła powódka znajduje oparcie w dowodzie z opinii biegłego sądowego, której treść i znaczenie w sprawie próbuje odmiennie interpretować skarżący.

W świetle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi też wątpliwości stanowisko o odpowiedzialności pozwanego (...) wobec powódki na podstawie art. 415 kc, którego zachowanie polegało na świadomym wykorzystaniu organów sprawiedliwości do wymuszenia na mężu powódki zapłaty długu przez kierowanie egzekucji do samochodu stanowiącego odrębny majątek powódki, przy posiadaniu wiedzy o tym fakcie.

Poza dyskusją bowiem pozostaje okoliczność, iż strona pozwana wiedziała, że pojazd, do którego ponawiała egzekucję nie stanowił własności dłużnika. Świadczy o tym chociażby fakt, że jej pełnomocnik przyznawał ten fakt w postępowaniu Sądowym o wyłączenie tegoż przedmiotu spod egzekucji i występował z odpowiednim wnioskiem do komornika w tym zakresie, co skutkowało oddaleniem powództwa o wyłączenie auta spod egzekucji jako bezprzedmiotowego wobec umorzenia egzekucji do niego przez komornika na skutek stosownego wniosku wierzyciela, a następnie ponowienie egzekucji do niego w postępowaniu przed innym komornikiem. Te działania wierzyciela (...) ( bo za takie uznać należy działania jego profesjonalnego pełnomocnika ) były niewątpliwie celowe i niezgodne z zasadami współżycia społecznego i ocenić je można jako szykanę wobec powódki, mającą na celu wymuszenie na niej spowodowania spłaty długu przez jej męża, co z resztą nastąpiło.

W tych okolicznościach, szeroko i trafnie przedstawionych przez Sąd Rejonowy, odpowiedzialność(...) na podstawie art. 415 kc jak i zakres tej odpowiedzialności – o czym była mowa już wcześniej – nie budzi wątpliwości.

Sąd Okręgowy nie dopatruje się także – podobnie jak i Sąd Rejonowy – podstaw do zastosowania w sprawie przesłanek przyczynienia się powódki do powstania szkody w jej mieniu. Stanowisko tego apelującego w tym zakresie jest odosobnione w świetle materiału dowodowego i nie zasługuje na akceptację Sądu II instancji. Podobnie – Sąd II instancji nie dostrzega aby w postępowaniu przed Sądem Rejonowym doszło do naruszenia zasady równości stron w postępowaniu sądowym.

W tych wszystkich okolicznościach uznać należy, że apelacja Pozwanego (...) zmierza jedynie do nieskutecznej polemiki z prawidłową opinią biegłego sądowego oraz opartym na całokształcie materiału dowodowego, w tym przede wszystkim na tejże opinii biegłego, słusznym stanowiskiem Sądu I instancji tak co do zasady odpowiedzialności apelującego jak wysokości zasądzonego odszkodowania.

Prawidłowa zatem ocena dowodów doprowadziła Sąd I instancji do poczynienia trafnych ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, które to ustalenia Sąd Okręgowy w całości podziela.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację tegoż pozwanego jako w całości nieuzasadnioną w jej części merytorycznej.

Rację ma natomiast częściowo apelacja tego pozwanego gdy skarży rozstrzygnięcie o kosztach procesu między stronami, które nie odzwierciedla wyrażonej w art. 100 kpc zasady stosunkowego ich rozdzielenia a także ostatecznego wyniku sprawy w tej instancji.

Przechodząc do oceny apelacji powódki, należy uznać ją za słuszną co do zasady w zakresie żądania zasądzenia na rzecz powódki zadośćuczynienia na podstawie art. 24 w zw. z art. 448 kc oraz za częściowo jedynie uzasadnioną w zakresie wysokości żądanego z tego tytułu świadczenia.

Chybionym jest w tym zakresie podnoszony w tej apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc. Sąd I instancji dokonał bowiem prawidłowej oceny materiału dowodowego poczynił trafne ustalenia faktyczne a jedynie z tych prawidłowych ustaleń wyprowadził chybione wnioski w zakresie oceny prawnej żądania zadośćuczynienia, uznając je - z obrazą wskazanych w apelacji i powyżej przepisów prawa materialnego – za nieuzasadnione.

Zgodzić bowiem należy się z apelującą, że działania strony pozwanej, o których mowa wyżej, doprowadziły nie tylko do ogólnie ujętych „strat moralnych” powódki – jak to przyjmuje Sąd Rejonowy – ale naruszyły – jak słusznie podnosi omawiana apelacja – konkretne jej dobra osobiste.

Świadome, sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i bezprawne ( mające cechy wymuszenia i nacisku ) działania egzekucyjne pozwanego (...) skierowane do rzeczy ruchomej powódki, która nie stanowiła własności dłużnika i nie podlegała egzekucji, doprowadziły bowiem do naruszenia godności osobistej powódki i jej dobrego imienia oraz do podważenia jej wizerunku niezbędnego do zajmowania stanowiska dyrektora banku.

Należy zatem zgodzić się ze stanowiskiem apelującej powódki, że roszczenie o zadośćuczynienie jest słuszne co do zasady w świetle przywołanych wcześniej i w jej apelacji przepisów prawa materialnego.

Nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem apelującej w zakresie wysokości żądanego zadośćuczynienia. Żądanie zasądzenia z tego tytułu kwoty 30.000 zł jest rażąco wygórowane.

W ocenie Sądu Okręgowego właściwe zadośćuczynienie należne powódce w okolicznościach niniejszej sprawy powinno zamykać się w kwocie 5.000 zł.

Dlatego też, na podstawie art. 386 § 1 kpc należało zmienić zaskarżony wyrok w części oddalającej powództwo o zadośćuczynienie i zasądzić z tego tytułu sumę 5.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

Prawidłowe rozliczenie kosztów procesu między stronami przy zastosowaniu wyrażonej w art. 100 kpc zasady stosunkowego ich rozdzielenia stosownie do wyniku sprawy, którą powódka ostatecznie wygrała w 45,6 %, spowodowało częściowe uwzględnienie na podstawie art. 386 § 1 kpc apelacji pozwanego (...) w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu między stronami i jego zmianę przez obniżenie zasądzonej z tego tytułu od pozwanego na rzecz powódki kwoty 3.657,43 zł do kwoty 1634 zł.

Obie apelacje w pozostałej części podlegały oddaleniu jako nieuzasadnione ze względów wcześniej już wskazanych na podstawie art. 385 kpc.

Za niezasadne Sąd II instancji uznał zażalenie pozwanego A. K. (1) na rozstrzygnięcie o kosztach procesu pomiędzy nim a powódką. W ocenie Sądu Okręgowego aczkolwiek Sąd Rejonowy uznał, że pozwany ten nie ponosi odpowiedzialności w sprawie ( zasądzono od niego na rzecz powódki jedynie sumę przez niego uznaną i to wyłącznie z uwago na to uznanie ) to jednak okoliczności sprawy wskazują przynajmniej na brak ostrożności przy podejmowaniu czynności egzekucyjnych skierowanych – jak się okazało - bezpodstawnie do majątku powódki oraz brak właściwego współdziałania z powódką w zakresie odbioru zajętego pojazdu, które to działanie mogłoby wpłynąć na zmniejszenie rozmiaru szkody. W ocenie Sądu Okręgowego zachodziły więc w okolicznościach niniejsze sprawy podstawy do zastosowania art. 102 kpc i nieobciążania powódki obowiązkiem kosztów procesu na rzecz tegoż pozwanego.

Dlatego też, zażalenie pozwanego A. K. (1) Sąd II instancji oddalił jako nieuzasadnione na podstawie art. 385 w zw. z art. 397 § 2 kpc.

O kosztach postępowania odwoławczego ( apelacyjnego i zażaleniowego ) między stronami orzeczono na podstawie art. 100 kpc, przez wzajemne ich zniesienie.

Mając na uwadze wszystkie powyższe rozważania oraz powołane w nich przepisy Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Stanisław Łęgosz Paweł Hochman Grzegorz Ślęzak