Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie

z dnia 25 lutego 2025 roku

Powód Z. T. wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa-Powiatowego Inspektora Budowlanego w K., Powiat Grodzki kwoty 20.068 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia 10 lipca 2018 roku do dnia zapłaty. Ponadto, wyartykułowano żądanie zasądzenia kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód dochodzi od strony pozwanej odszkodowania za szkodę wyrządzoną jego poprzednikowi prawnemu przez stronę pozwaną, co miało nastąpić przed wydanie decyzji administracyjnej dotyczącej obowiązków związanych z własnością nieruchomości względem osób niebędących w dacie wydania decyzji współwłaścicielami nieruchomości i stroną w sprawie oraz następnie przez wszczęcie i prowadzenie egzekucji administracyjnej w celu przymuszenia do wykonania obowiązków wynikających z tej decyzji względem poprzednika prawnego powoda, który nie był adresatem decyzji, które to działania ujawniły się jako niezgodne z prawem w związku z urzędowym uznaniem za nieważną decyzji stanowiącej podstawę wszczęcia i prowadzenia wobec poprzednika prawnego powoda egzekucji administracyjnej.

W odpowiedzi na pozew, strona pozwana Skarb Państwa-Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. – Powiat Grodzki wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu zakwestionowano legitymację czynną powoda, podniesiono zarzut przedawnienia oraz niezasadności roszczenia.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące fakty:

Decyzją z dnia 1 czerwca 2007 roku Powiatowy Inspektor Nadzoru B. w K., Powiat Grodzki (dalej jako: (...)), znak (...). (...)-25/35- (...) nakazał wskazanym w decyzji współwłaścicielom obiektu budowlanego – oficyny posesji przy ul. (...) w K., od strony posesji przy ul. (...) usunięcie pasma o wysokości przynajmniej 1m zniszczonych, odchylonych murów, z których opadają cegły oraz zabezpieczenie (przemurowanie) uszkodzeń korozyjnych ścian poniżej tego terenu (dalej jako: „Decyzja z 2007 roku”).

W dniu 6 kwietnia 2011 roku nałożono na (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. grzywnę w wysokości 20.000 zł w celu przymuszenia zobowiązanego do wykonania obowiązku określnego w tytule wykonawczym nr (...) z dnia 11 lutego 2011 roku, doręczonego zobowiązanemu w dniu 18 lutego 2011 roku, a nadto nałożono obowiązek uiszczenia opłaty za wydanie postanowienia w wysokości 68 zł. Zobowiązany nie wniósł środków odwoławczych od ww. tytułu ani postanowienia.

W dniu 27 kwietnia 2011 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wniosła o umorzenie grzywny wskazują, że wykonała obowiązek. Postanowieniem z dnia 16 maja 2011 roku (...) odmówił umorzenia grzywny. 12 maja 2011 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wniosła zażalenie z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie z dnia 6 kwietnia 2011 roku. (...) Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. (dalej jako: (...)) postanowieniem z dnia 21 czerwca 2011 roku odmówił przywrócenia terminu do złożenia zażalenia. Postanowieniem z dnia 11 lipca 2011 roku (...) utrzymał w mocy postanowienie co do odmowy umorzenia grzywny. W dniu 19 września 2011 roku (...) wydał tytuł wykonawczy przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.. Postanowieniem z dnia 11 października 2012 roku (...) odmówił stwierdzenia nieważności postanowienia (...) z dnia 6 kwietnia 2011 roku o nałożeniu grzywny. Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2013 roku Główny Inspektor Budowlany utrzymał w mocy postanowienie (...) z dnia 11 października 2012 roku. Wyrokiem z dnia 1 października 2012 roku WSA w Warszawie w sprawie o sygnaturze akt VII SA/Wa 515/13 oddalił prawomocnie skargę, co spowodowało, że postanowienie (...) z dnia 11 października 2012 roku stało się prawomocne.

W dniu 2 grudnia 2011 roku (...) Urząd Skarbowy ściągnął z konta bankowego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 23.180,60 zł.

Postanowieniem z dnia 2 stycznia 2014 roku (...) Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wstrzymał wykonanie Decyzji z 2007 roku.

Decyzją z dnia 1 sierpnia 2018 roku (...) Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. (znak (...).771.6.2013. (...)), dalej jako: „Decyzja z 2018 roku” stwierdził nieważność Decyzji z 2007 roku wskazując, że Decyzja ta dotknięta jest wadą określoną w art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a., ponieważ została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie. W ocenie organu, w dniu 17 maja 2007 roku nieruchomość została sprzedana A. Park (...) z organizowaną odpowiedzialnością, obecnie posługującej się firmą (...) z organizowaną odpowiedzialnością, a od dnia 8 października 2013 roku właścicielem nieruchomości stała się F. T.. Decyzja stała się prawomocna w dniu 10 lipca 2018 roku. W dniu 6 sierpnia 2019 roku (...) umorzył postępowanie egzekucyjne nałożone Decyzją z 2007 roku.

Dowód : wydruk z konta bankowego – k. 28 ;decyzja z 1 czerwca 2007 roku – k. 21, postanowienie z dnia 6 kwietnia 2011 roku – k. 37, wniosek – k. 42, postanowienie – k. 57, 76; tytuł wykonawczy – k. 83, postanowienie – k. 185, 204; adnotacja – k. 216, postanowienie – k. 263; decyzja – k. 277; postanowienie – k. 232 (akta postępowania (...).52.1.2011. (...)).

W dniu 30 maja 2021 roku (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. i Z. T. zawarli umowę przelewu (cesji) wierzytelności, w której dokonano przelewu wierzytelności wynikającej z niewłaściwej egzekucji na mocy wadliwej Decyzji z 2007 roku, w oparciu o którą wystawiono tytuł wykonawczy numer (...) z dnia 11 lutego 2011 roku w oparciu, o który wyegzekwowano kwotę 20.068 zł.

Dowód : umowa cesji – k. 29-31.

Pismem z dnia 20 maja 2015 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wezwała (...) do wypłaty kwoty 20.068 zł z odsetkami w terminie do dnia 28 lutego 2015 roku. W dniu 11 czerwca 2015 roku (...) oświadczył, że nie uznaje zgłoszonego roszczenia.

Dowód : pismo – k. 31-32; odpowiedź – k. 33.

15 czerwca 2021 roku Z. T. zawezwał (...) do próby ugodowej przed Sądem Rejonowym dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie. Sprawie nadano sygnaturę akt VI GCo 205/21/S. Nie doszło do zawarcia ugody sądowej.

Dowód : wniosek – k. 47-48; protokół – k. 50.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły przede wszystkim dokumenty urzędowe zgromadzone w aktach organu administracyjnego, a nadto przedłożonych przez powoda. Spór w niniejszym procesie dotyczył przede wszystkim kwestii prawnych.

Sąd rozważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną żądania powoda może stanowić art. 168b § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (dalej jako: u.p.e.a.). W myśl tego przepisu, zobowiązany może dochodzić odszkodowania od organu egzekucyjnego lub wierzyciela na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego za szkody wyrządzone wskutek niezgodnego z przepisami prawa wszczęcia lub prowadzenia egzekucji administracyjnej lub postępowania zabezpieczającego. Powyższa norma prawna odsyła wprost do przepisów art. 417 i n. k.c. Według art. 417 § 1 k.c., za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Jak stanowi zaś art. 417 ¹ § 2 k.c., jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Odnosi się to również do wypadku, gdy prawomocne orzeczenie lub ostateczna decyzja zostały wydane na podstawie aktu normatywnego niezgodnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą.

Odnosząc się w tym miejscu do zarzutu strony pozwanej odnośnie braku legitymacji procesowej czynnej uznać należy, że zarzut ten jest bezzasadny. Stosownie do art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W niniejszym postępowaniu, powód dochodzi niewątpliwie roszczenia cywilnoprawnego, które oparcie znajduje odzwierciedlenie w prawie cywilnym materialnym. Choć umowa redakcyjnie jest nieprecyzyjna (została podpisana bezpośrednio przez strony, a nic nie wskazuje, żeby redagowana była przez prawników), to w sposób jasny wskazano w nim wierzytelność w wysokości 20.087 zł oraz, że wynika z „niewłaściwej egzekucji”. Nie znajduje zastosowania również pogląd Sądu Najwyższego zacytowany przez stronę pozwaną, a wyrażony w uchwale z dnia 26 listopada 2003 r., III CZP 84/03, ponieważ dotyczy on innej sytuacji faktycznej i prawnej.

Kluczowe na gruncie niniejszej sprawy jest ustalenie zasady odpowiedzialności Skarbu Państwa za potencjalne niezgodne z prawem działanie przy wykonywaniu władzy publicznej. Należy odpowiedzieć na pytanie, czy w niniejszej sprawie odpowiedzialność wyznaczać będzie art. 417 k.c., czy art. 417 ¹ § 2 k.c. Strona powodowa swoje roszczenie wprost kwalifikuje z drugiego ze wskazanych przepisów. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 grudnia 2018 roku, I CSK 667/17 „związanie sądu przy wyrokowaniu żądaniem jest wyrazem obowiązywania zasady dyspozycyjności i oznacza niedopuszczalność orzekania co do przedmiotu, który nie był nim objęty ani też ponad żądanie (art. 321 k.p.c.). Ustawodawca nie wymaga, aby powód określał podstawę prawną dochodzonego żądania, gdyż jego kwalifikacja prawna jest obowiązkiem sądu. Oznacza to, że nawet wskazanie jej przez powoda nie jest wiążące dla sądu, który w ramach dokonywanej subsumcji jest zobowiązany do oceny roszczenia w aspekcie wszystkich przepisów prawnych, które powinny być zastosowane jako mające oparcie w ustalonych faktach. Ukierunkowanie postępowania na podstawę prawną oznaczoną przez profesjonalnego pełnomocnika powoda także nie oznacza formalnego związania nią sądu zwłaszcza, gdy okoliczności faktyczne mogą stanowić oparcie dla innej, adekwatnej podstawy prawnej. Ze względu na brak obowiązku przytaczania w pozwie podstawy prawnej dochodzonego roszczenia, dopuszczalne jest zasądzenie roszczenia wynikającego z przytoczonej przez powoda podstawy faktycznej na takiej podstawie prawnej, jaką sąd uzna za właściwą”.

Powołane powyżej, dwa zgoła inne tryby dochodzenia odszkodowania nie mogą być stosowane dowolnie przez stronę, ażeby obejść przepisy np. o przedawnieniu. Powód swoje roszczenie dochodzi z nieprawidłowego prowadzenia egzekucji administracyjnej, w efekcie czego dokonano egzekucji środków pieniężnych z rachunku bankowego jego poprzednika prawnego i domaga się z tego tytułu zwrotu wyegzekwowanych kwot, co wprost dowodzi, że podstawę faktyczną powództwa stanowi właśnie to zdarzenie, a zatem jednocześnie podpada pod art. 417 k.c. (por. zbliżony do niniejszego stanu faktycznego, stan przedstawiony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2020 roku, III CSK 127/18). Roszczenie z art. 417 k.c. nie wymaga dla swej skuteczności przedstawienia prejudykatu rozumianego np. jako decyzja o stwierdzeniu nieważności, wydawana przez organ wyższego rzędu w ramach nadzwyczajnych środków.

Na gruncie niniejszego stanu faktycznego, pewnym zdarzeniem, z którym było związane następnie zdarzenie wywołujące szkodę było wydanie w dniu 11 lutego 2011 roku tytułu wykonawczego, który został 18 lutego 2011 roku doręczony zobowiązanemu tj. poprzednikowi prawnemu powoda. Był to pierwszy moment, który wpływać może na prawa podmiotu zobowiązanego, bo implikował kolejne wydarzenia. 2 grudnia 2011 roku (...) Urząd Skarbowy ściągnął z konta bankowego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 23.180,60 zł i to ta data stanowi zdarzenie wywołujące szkodę. Nie można odmówić zasadności twierdzeń powoda, że w pewnym zakresie wydanie Decyzji z 2007 roku otworzyło lawinę kolejnych zdarzeń, albowiem wydanie tytułu wykonawczego było następstwem błędnego twierdzenia organu administracyjnego, że decyzja ta wydana została zgodnie z prawem, niemniej jednak sama decyzja z 2007 roku nie nakładała na zobowiązanego żadnych obowiązków, w tym co szczególnie istotne obowiązków związanych z jakimikolwiek grzywnami, a zatem to dopiero tytuł wykonawczy (wydany na skutek postanowienia z dnia 6 kwietnia 2011 roku) wykreował obowiązek płatniczy na rzecz organu.

Do realizacji uprawnień z art. 417 k.c. i tym samym zwrotu niezasadnie wyegzekwowanych kwot grzywny i opłat nie było konieczne uzyskanie żadnego prejudykatu, w tym w szczególności decyzji stwierdzającej nieważność. Szkoda w rozumieniu prawa cywilnego powstała po stronie zobowiązanego w dniu 2 grudnia 2011 roku (z chwilą dokonania zajęcia środków) i wówczas zobowiązany mógł dochodzić swoich roszczeń nie tylko na drodze administracyjnego toku instancji (o czym był pouczony przy doręczeniu mu postanowienia z dnia 6 kwietnia 2011 roku), ale również w drodze zarzutów uregulowanych w art. 33 u.p.e.a. Zobowiązany nie tylko nie złożył zażalenia na postanowienie, ale również nie zgłosił zarzutów. Nie można wykluczyć, że złożenie tych środków mogłoby spowodować, że ostatecznie nie doszłoby do szkody. Oczywiście dostrzec można, że zobowiązany wniósł o stwierdzenie nieważności postanowienia, a ostatecznie WSA w Warszawie oddalił skargę zobowiązanego, co oznacza, że postanowienie o odmowie stwierdzenia nieważności stało się prawomocne z dniem 1 listopada 2013 roku. Jest to jednak inny tryb, bo nadzwyczajny (i oparty jedynie na określonych podstawach) niż wniesienie zażalenia na to postanowienie w trybie kontroli instancyjnej. Marginalnie wskazać można również, że również wnioski o umorzenie grzywien nie są tym środkiem co zażalenie na te postanowienie. Sąd powszechny orzekając w sprawie o odszkodowanie tj. co do zasądzenia kwot objętych niezasadną egzekucją administracyjną może sam stwierdzić przesłankowo, że egzekucja ta była prowadzona „w oparciu” o wadliwą decyzję administracyjną, która stanowiła podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego. Nie jest potrzebny do tego żaden prejudykat.

Można rozważać, czy art. 417 ¹ § 2 k.c. mógłby znaleźć zastosowanie w przypadku postanowienia organu, którym nałożono na zobowiązanego grzywnę (co stanowiło bezpośrednią podstawę do wydania tytułu wykonawczego). W ocenie Sądu, należy taką możliwość wykluczyć z uwagi na to, że przepis ten stanowi wprost o „decyzji administracyjnej”, nie zaś o innych władczych rozstrzygnięciach organów administracyjnych (egzekucyjnych); użyte zaś w tym przepisie sformułowanie „orzeczenie” dotyczy orzeczeń sądów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 26 maja 2014 roku, I ACa 305/14). Dostrzec również należy, że przepisy o egzekucji administracyjnej wprowadzają domniemanie formy orzekania przez organy egzekucyjne tj. postanowienia. W myśl art. 17 § 1 u.p.e.a., o ile przepisy niniejszej ustawy nie stanowią inaczej, rozstrzygnięcie i zajmowane przez organ egzekucyjny lub wierzyciela stanowisko w sprawach dotyczących postępowania egzekucyjnego następuje w formie postanowienia. Na postanowienie to służy zażalenie, jeżeli niniejsza ustawa lub Kodeks postępowania administracyjnego tak stanowi. Zażalenie wnosi się do organu odwoławczego za pośrednictwem organu, który wydał zaskarżone postanowienie, w terminie 7 dni od dnia doręczenia lub ogłoszenia postanowienia.

Wskazać należy, że Sąd w postępowaniu cywilnym jest związany ostateczną decyzją administracyjną, czy szerzej orzeczeniem administracyjnym. Oznacza to, że sąd jest obowiązany uwzględnić stan prawny wynikający z osnowy ostatecznej decyzji administracyjnej, który stanowi element stanu faktycznego sprawy. Nie może go pominąć ani inaczej odnieść się do tego stanu niż uczynił to organ administracyjny. Treść decyzji, czyli rozstrzygnięcie (osnowa) zawiera ustalenie konsekwencji stosowanego przepisu prawa materialnego. Uzasadnienie, nie jest częścią składową rozstrzygnięcia (art. 107 § 1 k.p.a.). W postępowaniu cywilnym sądy nie są władne badać prawidłowości podjęcia decyzji administracyjnej, w szczególności czy istniały przesłanki, które w świetle przepisów prawa materialnego, stanowiły podstawę jej podjęcia. Związanie to ma miejsce niezależnie od treści uzasadnienia decyzji, ponieważ w zakresie objętym treścią rozstrzygnięcia jest ona - bez względu na motywy jej podjęcia – wyrazem stanowiska organu administracji publicznej. Wynika to z przewidzianego w obowiązującym prawie rozgraniczenia między drogą sądową i drogą administracyjną, którego konsekwencją jest niemożność rozstrzygania przez sąd powszechny wszelkich kwestii należących do drogi administracyjnej W tym znaczeniu sąd orzekający o roszczeniu odszkodowawczym, przewidzianym w art. 160 § 1 k.p.a. jest związany decyzją nadzorczą, stwierdzającą nieważność decyzji lub jej wydanie z naruszeniem prawa (zob. wyrok Sadu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2020 roku, I ACa 225/19). Oczywiście związanie Sądu orzeczeniem organu administracji nie dotyczy, gdy posiada one rażące wady, które nie pozwalają uznać je za akt administracyjny (tzw. nieakt administracyjny) np. brak podpisu, brak takiego organu w strukturze Państwa, brak podstawowych elementów decyzji.

W tym też kontekście uznać należy, że Sąd co do zasady nie jest uprawniony do weryfikowania postanowienia wydanego w postępowaniu egzekucyjnym (por. P. M. Przybysz [w:] Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, wyd. II, LEX/el. 2025, art. 168(b)”), co nie pozbawia Sądu powszechnego do oceny, czy działania organu doprowadziły do szkody w rozumieniu art 417 k.c.

Konkludując ten wycinek rozważań, doszło do naruszenia przez organ prawa w zakresie wszczęcia i kontynuowania egzekucji. Zgodnie z art. 3 § 1 u.p.e.a., egzekucję administracyjną stosuje się do obowiązków określonych w art. 2, gdy wynikają one z decyzji lub postanowień właściwych organów, albo - w zakresie administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego - bezpośrednio z przepisu prawa, chyba że przepis szczególny zastrzega dla tych obowiązków tryb egzekucji sądowej. Sam w sobie obowiązek dotyczący nieruchomości i konieczności wykonania określonych prac budowlanych i zachowawczych określony został w Decyzji z 2007 roku, zaś następnie, wobec niewykonania prac nałożono grzywnę na zobowiązanego, który nie był stroną Decyzji z 2007 roku. Skoro zaś, decyzja nie była skierowana do zobowiązanego i nie był on wzywany do wykonania obowiązków w niej określonych, to nie można było nałożyć na niego grzywny, a następnie wszczynać egzekucji, niezależnie od tego, czy postanowienie o nałożeniu grzywny było przez niego skarżone. To, że zobowiązany nie skorzystał z przysługujących mu środków prawnych nie pozbawia go prawa do dochodzenia odszkodowania od Skarbu Państwa, albowiem nie jest konieczne uzyskanie w tym przypadku żadnego prejudykatu (co podkreślano już powyżej, w szczególności, że przepis art. 417 ¹ k.c. nie dotyczy postanowień administracyjnych), a nadto przepisy u.p.e.a. i k.c. nie wskazują, że warunkiem dochodzenia tego odszkodowania jest złożenie zarzutów, czy skarg w postępowaniu egzekucyjnym.

Powyższe zapatrywania stanowią punkt wyjścia do zasadniczej kwestii, czy roszczenie zgłoszone przez powoda jest roszczeniem przedawnionym. Stosownie do art. 117 § 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. W myśl art. 442 ¹ § 1 k.c., roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Powyższy przepis wiąże początek przedawnienia ze zdarzeniem szkodzącym tj. ściągnięciem z konta bankowego zobowiązanego kwoty pieniężnej. co miało miejsce 2 grudnia 2011 roku. Nie może być wątpliwości, że wówczas zobowiązany, będący również przedsiębiorcą wiedział o tym, że doszło do egzekucji, a tym samym szkody w jego majątku. Twierdzeniom powoda, że zobowiązany łączył moment szkody z wydaniem ostatecznej Decyzji z 2018 roku przeczy fakt, że w 2015 roku wzywał (...) do zwrotu nienależnie wyegzekwowanej grzywny, a jeszcze wcześniej wszczynał pewne postępowania administracyjne incydentalne. A zatem, do przedawnienia roszczenia doszło z upływem 2 grudnia 2014 roku. W tymże okresie nie doszło do przerwania biegu przedawnienia stosownie do art. 123 k.c. w ówczesnym brzmieniu. Nadto, prowadzenie nadzwyczajnych postępowań administracyjnych nie doprowadziło ani do przerwania ani do zawieszenia biegu przedawnienia. Tym samym, nie mógł odnieść skutku złożony w dniu 15 grudnia 2021 roku wniosek o zawezwanie strony pozwanej do próby ugodowej, albowiem w tej dacie doszło już do przedawnienia roszczenia. Jednocześnie nie jest zasadne nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia w oparciu o art. 5 k.c. Zgodnie z tą normą prawną, nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Zgodnie z art. 6 k.p.a., organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa.

Postępowania w przedmiocie roszczeń odszkodowawczych przeciwko Skarbowi Państwa w głównej mierze zasadzają się na naruszeniu przez organy administracji czy szerzej statio fisci Skarbu Państwa przepisów prawa. Ustawodawca pomimo tego, nie zdecydował się uchylić przepisów o przedawnieniu w odniesieniu do tego typu roszczeń, co oznacza, że nawet roszczenie wynikłe z nieprawidłowego działania organów władzy publicznej ulegają przedawnieniu, jak każde inne roszczenia deliktowe. Na gruncie niniejszej sprawy, co zostało już szeroko wyjaśnione, nie ma znaczenia dla roszczenia zobowiązanego/ powoda fakt wydania decyzji nadzorczej tj. decyzji w oparciu o art. 156 k.p.a., albowiem możliwe było dochodzenie ich bez uzyskiwania tego typu orzeczenia. Nadto, zobowiązany nie skorzystał ze środków prawnych przysługujących mu na gruncie u.p.e.a. (zarzuty, skargi) oraz nie złożył zażalenia od postanowienia nakładającego grzywnę. Nie można również pominąć, że w dacie prowadzenia postępowania egzekucyjnego przeciwko zobowiązanemu było on przedsiębiorcą, a zatem winien działać z odpowiednią starannością.

Uznając, że roszczenie jest przedawnione, a przez to bezzasadne, w punkcie I wyroku oddalono powództwo w całości.

W punkcie II wyroku, na podstawie art. 22 ³ ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o radcach prawnych w zw. z § 8 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu przyznano od Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie na rzecz radcy prawnej J. D. kwotę 3.600 zł, które to koszty stosownie do § 3 ww. Rozporządzenia nie zostały zapłacone w całości ani części.

W punkcie III wyroku stwierdzono, że powód, będący zwolniony od kosztów sądowych w całości na mocy postanowienia referendarza sądowego z dnia 7 czerwca 2023 roku nie jest obowiązany uiszczać żadnych kosztów sądowych.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

Sygnatura akt XII C 774/24/P

ZARZĄDZENIE

S.. proszę:

1.  odnotować uzasadnienie;

2.  skierować orzeczenie z uzasadnieniem do publikacji;

3.  uzasadnienie doręczyć pełnomocnikowi powoda przez PI;

4.  kal. 1 miesiąc z d.d.

K., dnia 25 lutego 2025 roku

asesor sądowy Łukasz Kozłowski