Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wnioskodawca (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z 12 listopada 2019r., którą organ rentowy uznał za nieprawidłowe stanowisko zawarte w jej wniosku o interpretację złożonym w dniu 5 listopada 2019r. na podstawie art. 83d ustawy

z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z art. 34 ust. 1,2,3,4

i 5 ustawy z dnia 6 marca 2018r. prawo przedsiębiorców, podnosząc iż brak jest obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym przez cudzoziemców:

⚫

z Ukrainy, których pobyt w Polsce nie ma charakteru stałego, z którymi zawarła umowy zlecenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

⚫

z Ukrainy, Republiki Gruzji, Republiki Armenii, Federacji Rosyjskiej, Republiki Mołdawii i Republiki Azerbejdżanu, z którymi spółka zamierza zawrzeć umowy zlecenia i umowy o pracę i których pobyt w Polsce nie ma charakteru stałego.

Odwołująca domagała się też zasądzenia od organu rentowego na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o oddalenie odwołania

i zasądzenie od odwołującej na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego.

Wyrokiem z dnia 6 lutego 2020 r. Sąd Okręgowy w Katowicach zmienił zaskarżoną decyzję i uznał za prawidłowe stanowisko odwołującej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T. przedstawione we wniosku o interpretację złożonym w dniu

5 listopada 2019r., zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T. kwotę 180 zł z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy ustalił, że:

Odwołująca (...) sp. z o.o. w T. wystąpiła w dniu 5 listopada 2019r. do organu rentowego z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym. Wskazała, iż zawarła umowy zlecenia z obywatelami Ukrainy, których pobyt w Polsce nie przekracza 6 miesięcy oraz że ma zamiar zatrudnić zleceniobiorców i pracowników spoza Unii Europejskiej:

⚫

osoby z Republiki Gruzji, Republiki Armenii, Federacji Rosyjskiej, Republiki Mołdawii, Republiki Azerbejdżanu lub Ukrainy na podstawie § 2 Rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 grudnia 2017r. (Dz U. 2017

poz. 2349) w sprawie państw, do których obywateli stosuje się niektóre przepisy dotyczące zezwolenia na pracę sezonową oraz przepisy dotyczące oświadczenia

o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi, na okres pracy wynoszący łącznie nie dłużej niż 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy.

⚫

osoby z Republiki Gruzji, Republiki Armenii, Federacji Rosyjskiej, Republiki Mołdawii, Republiki Azerbejdżanu lub Ukrainy, które uzyskały zezwolenie typu A

na pobyt czasowy i pracę cudzoziemca na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej -

na podstawie art. 10 ust. 2 pkt 3 i 88 pkt 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004r. oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego.

⚫

osoby z Republiki Gruzji, Republiki Armenii, Federacji Rosyjskiej, Republiki Mołdawii, Republiki Azerbejdżanu lub Ukrainy, które uzyskały zezwolenie na pracę

i pobyt czasowy do trzech lat - na podstawie art. 114, art. 98 ust 1 i 2, art. 104, art. 118 ust. 1, art, 240 pkt 1, art. 242 ustawy z dnia 12 grudnia 2013r. o cudzoziemcach.

Odwołująca wniosła o wydanie interpretacji czy obecnie zatrudniane oraz zatrudnione w przyszłości przez wnioskodawcę osoby z Republiki Gruzji, Republiki Armenii, Federacji Rosyjskiej, Republiki Mołdawii, Republiki Azerbejdżanu lub Ukrainy, w sposób opisany we wniosku, z którymi wnioskodawca ma zawarte umowy zlecenia oraz ma zamiar zawrzeć umowy zlecenia, których to pobyt w Polsce ma charakter czasowy (tj. pobyt nie ma charakteru stałego) podlegają obowiązkowi ubezpieczenia społecznego w Polsce w świetle ustawy

o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zaskarżoną decyzją organ rentowy uznał za nieprawidłowe przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2019r. stanowisko wnioskodawcy. Organ rentowy wskazał,

iż w przedstawionym przez wnioskodawcę stanie faktycznym przepis art. 5 ust. 2 ustawy

o systemie ubezpieczeń społecznych nie ma zastosowania, gdyż osoby wymienione we wniosku nie są i nie będą zatrudnione w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych,

a wymienione w przepisie warunki winny być spełnione łącznie. Ponadto organ rentowy powołał się na art. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz umowy międzynarodowe.

Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji wskazał na przepis art. 34 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1292) oraz art. 83d ust. 1 zd. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U.

z 2019 r. poz. 300).

Zdaniem Sądu Okręgowego stanowisko prezentowane przez odwołującą uznać należy za prawidłowe. Stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 300 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą systemową, nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w ustawie obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba

że umowy międzynarodowe stanowią inaczej. Sąd odwołał się do wyroku Sądu Najwyższego

z dnia 6 września 2011 r. (I UK 60/11; LEX 1102994), w którym zajęto stanowisko,

że zakresem podmiotowym art. 5 ust. 2 ustawy systemowej są objęci zarówno obywatele państw obcych zatrudnieni w placówkach wymienionych w tym przepisie (niezależnie od charakteru ich pobytu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej), jak również obywatele państw obcych niezatrudnieni w takich placówkach, o ile tylko ich pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie miał charakteru stałego. Stanowisko zaprezentowane w powołanym wyżej wyroku zostało utrwalone w linii orzeczniczej sądów powszechnych - tak orzekł Sąd Najwyższy także w wyrokach z 28 maja 2008 r. (I UK 303/07), z 6 stycznia 2009 r. (II UK 116/08),

z 16 czerwca 2011 r. (III UK 215/10), z 12 lipca 2017 r. (II UK 295/16).

Sąd uznał, że bezzasadnie w odniesieniu do wszystkich cudzoziemców, o jakich mowa we wniosku organ rentowy powołuje się na postanowienia umów międzynarodowych zawartych pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą i Mołdawią. Przede wszystkim z istoty rzeczy umowy te nie mogą odnosić się do ujętych we wniosku obywateli Republiki Armenii, Republiki Gruzji, Federacji Rosyjskiej i Republiki Azerbejdżanu. Ponadto żadna z tych umów nie zawiera regulacji dających podstawę wniosków wysuwanych w oparciu o nie przez organ rentowy.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą

o zabezpieczeniu społecznym z 18 maja 2012 r. (Dz. U. z 2013r., poz. 1373), która po ratyfikacji weszła w życie 1 stycznia 2014 r. umowę tę stosuje się w odniesieniu do Rzeczypospolitej Polskiej do ustawodawstwa dotyczącego obowiązkowego ubezpieczenia.

Po myśli art. 6 Umowy osoba, do której stosuje się Umowa podlega ustawodawstwu tej Umawiającej się Strony, na której terytorium wykonuje pracę. Analogiczną regulację zawiera przepis art. 7 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Mołdawii

o ubezpieczeniu społecznym z 9 września 2013r. (Dz. U. z 2014r., poz. 1460), która po ratyfikacji weszła w życie 1 grudnia 2014 r. Stanowi on, że osoba zatrudniona na terytorium jednej z Umawiających się Stron podlega, w odniesieniu do tego zatrudnienia, ustawodawstwu tej Umawiającej się Strony, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium drugiej Umawiającej się Strony lub jeżeli główna siedziba lub zarejestrowana siedziba jej pracodawcy mieści się na terytorium tej drugiej Umawiającej się Strony, jeżeli umowa nie stanowi inaczej.

Jak z powyższego wynika obydwie Umowy, odnoszące się wyłącznie do obywateli Ukrainy i Republiki Mołdawii, a nie do wszystkich cudzoziemców ujętych we wniosku, przewidują podleganie przez nich ustawodawstwu tej Strony Umowy, na której terytorium wykonują pracę. Skoro zatem osoby ujęte we wniosku wykonują lub będą wykonywały pracę wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przeto tylko polskie ustawodawstwo należy do nich stosować. Ma do nich zatem wprost zastosowanie powołany na wstępie przepis art. 5 ust. 2 ustawy systemowej. Oznacza to, iż przy przyjęciu założeń zawartych we wniosku

nie podlegają oni ubezpieczeniom społecznym.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje uzasadnienie w art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust.2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.).

Powyższy wyrok w całości zaskarżył organ rentowy. Rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj.

1)  art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 października !998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2019r., poz. 300 z późn. zm.) - zwana dalej „ustawą systemową", przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że w odniesieniu do wnioskodawcy spełniona została dyspozycja wymienionego przepisu, w sytuacji, gdy nie wypełnił on drugiego ustawowego wymogu, to jest nie był zatrudniony w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych - aby nie podlegać obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym;

2)  art. 6 ust. 1 pkt 4 w z w. z art. 5 ust. 2 ustawy systemowej, poprzez błędną ich wykładnię polegającą na przyjęciu, że zatrudnione na podstawie umowy zlecenia osoby nie będące obywatelami Polski ani innych państw członkowskich Unii Europejskiej, których pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego nie podlegają z tego tytułu ubezpieczeniom społecznym w Polsce, w sytuacji gdy przepisy te nie uzależniają faktu podlegania przez zleceniobiorców obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym od takich kryteriów jak obywatelstwo czy też status pobytu na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, co winno prowadzić do uznania, że zleceniobiorcy pochodzący z tych państw wykonujący na terenie Rzeczpospolitej Polskiej umowy zlecenia podlegają z tego tytułu ubezpieczeniom społecznym;

3)  art. 2a ust. 1 i 2 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, poprzez ich niezastosowanie, co doprowadziło do bezprawnego zróżnicowania sytuacji prawnej zleceniobiorców nie będących obywatelami Polski, ani innych państw członkowskich Unii Europejskiej (tj. obywateli Ukrainy), z sytuacją obywateli Rzeczpospolitej Polskiej w kontekście obowiązku podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym w sytuacji, gdy przepis art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy systemowej nie uzależnia objęcia tymi ubezpieczeniami zleceniobiorców od innych okoliczności niż posiadania statusu zleceniobiorcy na terenie Rzeczpospolitej Polskiej;

4)  art. 6 ust 1 pkt 4 w zw. z art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt 2 ustawy systemowej, poprzez stwierdzenie, że cudzoziemcy, których pobyt nie ma charakteru stałego, zatrudnieni przez polskiego przedsiębiorcę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie umów zlecenia nie mają obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym;

5)  art. 6 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą o zabezpieczeniu społecznym z dnia 18 maja 2012r. (Dz.U. z 2013r., poz. 1373) w zw. z art. art. 5 ust. 2 ustawy systemowej, poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że obywatele Ukrainy wykonujący pracę wyłącznie na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej nie podlegają ustawodawstwu tej Umawiającej się strony, na której terytorium pracują;

6)  art. 7 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Mołdawią

o ubezpieczeniu społecznym z dnia 09 września 2013r. (Dz. U. z 2014r., poz. 1460)

w zw. z art. art. 5 ust. 2 ustawy systemowej, poprzez ich niezastosowanie i uznanie,

że obywatele Republiki Mołdawii wykonujący pracę wyłącznie na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej nie podlegają ustawodawstwu tej Umawiającej się strony, na której terytorium pracują.

Wskazując na powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku

i oddalenie odwołania oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja podlega oddaleniu.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko sądu pierwszej instancji i poczynione przez ten sąd rozważania prawne. Zarzuty apelacji są chybione.

Zgodnie z przepisem art. 387 § 2 ¹ k.p.c. w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji

wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia może ograniczyć się do stwierdzenia, że sąd drugiej instancji przyjął za własne ustalenia sądu pierwszej instancji, chyba że sąd drugiej instancji zmienił lub uzupełnił te ustalenia; jeżeli sąd drugiej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe lub odmiennie ocenił dowody przeprowadzone przed sądem pierwszej instancji, uzasadnienie powinno także zawierać ustalenie faktów, które sąd drugiej instancji uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Nadto wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa powinno objąć ocenę poszczególnych zarzutów apelacyjnych, a poza tym może ograniczyć się do stwierdzenia, że sąd drugiej instancji przyjął za własne oceny sądu pierwszej instancji.

W przedmiotowej sprawie sąd drugiej instancji podziela zarówno ustalenia faktyczne jak i oceny Sądu Okręgowego.

Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 i 5 ustawy z 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2021r., poz. 162) przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie wyjaśnienia co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej lub składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indywidualna). W ust. 2 tego przepisu wskazano, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych. Z kolei w ust. 3, zaznaczono, iż przedsiębiorca we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przedstawia zaistniały stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe oraz własne stanowisko w sprawie. Istotą decyzji organu rentowego wydanej w oparciu o powyższe przepisy jest stwierdzenie czy stanowisko wnioskodawcy w przedstawionym przez niego stanie faktycznym jest prawidłowe. W sprawie takiej organ rentowy i sąd nie dokonują ustaleń stanu faktycznego na podstawie dowodów, ale przyjmują stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę. Wyraźnie podkreślił to sąd pierwszej instancji. Stąd rozważania apelującego co do kwestii uznania kiedy pobyt cudzoziemca można uznać za stały nie mają znaczenia.

Skoro wnioskodawca wskazuje na pobyt czasowy to interpretacja organu rentowego mogła dotyczyć tylko tego stanu faktycznego. Dopiero badając kwestię podlegania ubezpieczeniom społecznym konkretnego zleceniobiorcy lub pracownika ZUS będzie uprawniony do kwestionowania czasowości jego pobytu w Polsce.

Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych uznając, że powołany przepis odnosi się nie tylko do cudzoziemców zatrudnionych w placówkach wymienionych w drugim członie tego przepisu, ale także do cudzoziemców niezatrudnionych w takich placówkach, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego. Taka wykładnia omawianego przepisu wynika z utrwalonej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego i sądów powszechnych i jest akceptowana w doktrynie. W pełni akceptuje ją także Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę. Z uwagi na to, że sąd pierwszej instancji powołał stosowne orzeczenia i zawartą w nich argumentację ponowne jej przytaczanie w tym miejscu jest zbędne.

Zaskarżony wyrok nie narusza pozostałych wskazanych w apelacji przepisów ustawy

o systemie ubezpieczeń społecznych regulujących zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym.

W niniejszym postępowaniu nie podlega ocenie rzeczywisty charakter pobytu obywateli państw obcych na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, skoro istota interpretacji polega na tym, iż stan faktyczny przyjęty we wniosku na tym etapie nie może być podważany, a wskazano

w nim, że chodzi wyłącznie o pobyt o charakterze tymczasowym.

Okoliczność, że w analizowanym wniosku wskazano wynikające z przepisów regulujących pobyt cudzoziemców na terenie RP limity czasowe tego pobytu nie oznacza, że są one tożsame z okresami podejmowania aktywności stanowiącej tytuł do ubezpieczenia społecznego.

Przepis art. 5 ust. 2 ustawy systemowej nie zmienia podstawowej reguły stanowiącej, że obowiązek ubezpieczenia społecznego - również wobec obywateli państw obcych - powstaje między innymi od dnia oznaczonego w umowie jako dzień rozpoczęcia wykonywania umowy zlecenia i trwa do dnia wygaśnięcia lub rozwiązania tej umowy (art. 13 pkt 2 ustawy).

Przy czym przepis art. 6 ust. 1 pkt 4, art. 12 ust. 1 ustawy systemowej mają zastosowanie do obcokrajowców , których pobyt na obszarze Polski jest stały – co wynika z przepisu art. 5

ust. 2 ustawy systemowej.

Sąd pierwszej instancji nie naruszył przepisu art. 2a ust. 1 i 2 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Wykładni tych przepisów należy dokonywać

w powiązaniu z przepisem art. 5 ust. 2 ustawy. Skoro art. 5 ust 2 stanowi, że nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w ustawie obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni

w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej nie można uznać za nierówne traktowanie braku podlegania ubezpieczeniom społecznym przez obcokrajowców wykonujących w Polsce umowę zlecenia, których pobyt

w RP nie ma charakteru stałego.

Pomiędzy Rzecząpospolitą Polską i Ukrainą została zawarta umowa o zabezpieczeniu społecznym z dnia 18 maja 2012 roku (Dz.U. z 2013r., poz. 1373). Zgodnie z jej art. 6 jeżeli artykuły 7 i 8 niniejszej umowy nie stanowią inaczej, osoba, do której stosuje się niniejsza umowa podlega ustawodawstwu tej Umawiającej się Strony, na której terytorium wykonuje pracę. Zatem obywatele Ukrainy, którzy zawarli umowę zlecenia z polskim przedsiębiorcą

i wykonują pracę na obszarze Polski będą podlegali ustawodawstwu polskiemu.

W konsekwencji zastosowanie do nich będzie miała ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych, w tym także przepis art. 5 ust. 2 tej ustawy. Ponieważ sprawa dotyczy obywateli Ukrainy, którzy nie mają stałego pobytu na obszarze RP i wykonują umowy zlecenia w Polsce, a zostały one zawarte z polskim przedsiębiorcą (taki stan faktyczny przedstawiono we wniosku o interpretację) nie będą oni podlegali obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym z tytułu wykonywania umowy zlecenia. Podobnie sytuacja przedstawia się w przypadku obywateli Mołdawii. Między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Mołdawii została zawarta umowa

o ubezpieczeniu społecznym z dnia 9 września 2013 roku (Dz.U. z 2014r., poz. 1460).

Zgodnie z jej art. 7 ust. 1 osoba zatrudniona na terytorium jednej z Umawiających się Stron podlega, w odniesieniu do tego zatrudnienia, ustawodawstwu tej Umawiającej się Strony, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium drugiej Umawiającej się Strony lub jeżeli główna siedziba lub zarejestrowana siedziba jej pracodawcy mieści się na terytorium tej drugiej Umawiającej się Strony. Zatem obywatele Republiki Mołdawii, którzy zawarli umowę zlecenia z polskim przedsiębiorcą i wykonują pracę na obszarze Polski będą podlegali ustawodawstwu polskiemu.

W tej sytuacji stosuje się do nich ustawę o systemie ubezpieczeń społecznych,

w tym także przepis art. 5 ust. 2 tej ustawy.

Reasumując nie doszło do naruszenia art. 6 umowy pomiędzy Rzecząpospolitą Polską

i Ukrainą o zabezpieczeniu społecznym z dnia 18 maja 2012 roku oraz art. 7 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Mołdawii o ubezpieczeniu społecznym z dnia

9 września 2013 roku.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny oddalił apelację jako niezasadną

na podstawie art. 385 k.p.c.

/-/ SSA Patrycja Bogacińska-Piątek