Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 3 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Walkowiak

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2024 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania T. K.

od decyzji Dyrektora (...) w W.

z dnia 12 czerwca 2017r., znak: (...)

o wysokość emerytury policyjnej

na skutek skargi wnioskodawczyni o wznowienie postępowania w sprawie Sądu Okręgowego w Elblągu o sygn. akt IV U 207/19

postanawia:

odrzucić skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 10 sierpnia 2022 r. w sprawie o sygn. akt. IV U 207/19 o umorzeniu postępowania na skutek cofnięcia odwołania przez wnioskodawczynię T. K..

Sygn. akt IV U 776/24

UZASADNIENIE

Ubezpieczona T. K. złożyła skargę o wznowienie postępowania w sprawie Sądu Okręgowego w Elblągu o sygn. akt IV U 207/19 zakończonego postanowieniem Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 10 sierpnia 2022 r. Postanowieniem tym zostało umorzone postępowanie z uwagi na cofnięcie odwołania przez ubezpieczoną.

Z art. 410 § 1 k.p.c. wynika, że sąd odrzuca skargę m.in. niedopuszczalną. Taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 399 k.p.c. skarga o wznowienie postępowania przysługuje tylko w sprawach, w których postępowanie zostało zakończone prawomocnym wyrokiem, a więc rozstrzygnięte merytorycznie, chyba że zachodzi wyjątek wprowadzony w paragrafie drugim omawianego przepisu przez ustawę z dnia 22 grudnia 2004 r. nowelizującą Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98) (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2006 r., sygn. akt III CZP 51/2006, OSNC 2007, Nr 5, poz. 71, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2015 r., sygn. akt II CZ 3/15). Zgodnie z powszechnie przyjętymi zasadami wykładni przepisów prawa, norma prawna zawierająca wyjątek od zasady nie może być wykładana w sposób rozszerzający, ani stosowana w drodze analogii do innych sytuacji, niż w niej przewidziane. Z tych względów niedopuszczalna jest wykładnia art. 399 k.p.c. dopuszczająca możliwość wznowienia postępowania w każdej sprawie, także zakończonej prawomocnym postanowieniem nierozstrzygającym jej merytorycznie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2007 r., sygn. akt I CO 8/07, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2007 r., sygn. akt V CZ 102/07). Wskazany w art. 399 § 2 k.p.c. wyjątek od zasady określonej w art. 399 § 1 k.p.c., przewidziany jest tylko dla sytuacji, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie. Nie można zatem stosować w drodze analogii do wznowienia postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym postanowieniem, np. o umorzeniu postępowania, jeżeli Trybunał Konstytucyjny nie orzekł o niezgodności z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą przepisu, na podstawie którego umorzono postępowanie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2011 r., sygn. akt III UZ 5/11). Ubezpieczona nie powoływała się na taką podstawę wznowienia postępowania, a przy tym nie daje się jej wywieść również z treści skargi, która oparta jest na twierdzeniach dotyczących niezdolności zdrowotnej, która miała zaistnieć w okresie trwania postępowania w sprawie o sygn. akt IV U 207/19.

Reasumując, poza wyjątkiem wskazanym w art. 399 § 2 k.p.c., skarga o wznowienie postępowania nie przysługuje od prawomocnych orzeczeń kończących postępowanie w sprawie w sposób formalny, np. przez odrzucenie pozwu, umorzenie postępowania, ale także przez odrzucenie apelacji (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2019 r., sygn. akt V CZ 5/19, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2014, sygn. akt III CZ 37/14, oraz z dnia 18 kwietnia 2011, sygn. akt III UZ 5/11).

Z powyższego wynika, że skarga o wznowienie postępowania była w niniejszej sprawie niedopuszczalna, co jest równoznaczne z brakiem możliwości stwierdzenia, że istniały ustawowe podstawy do wznowienia tego postępowania.

Na marginesie należy wskazać, że pismem z dnia 13 czerwca 2022 r. ubezpieczona T. K. wskazała: „wycofuję swoje odwołanie o ustalenie wysokości świadczenia emerytury policyjnej”. Pomimo tego pisma, Sąd przeprowadził rozprawę w dniu 23 czerwca 2022 r., na którą nie stawiła się ww. Wówczas ubezpieczona została zobowiązana przez Sąd do wskazania, czy jest w stanie brać udział w rozprawie zdalnej, a jeśli nie – czy jest w stanie stawić się w Sądzie Rejonowym w Działdowie celem przesłuchania zdalnego, lub przesłuchania w miejscu zamieszkania przez Sąd. W odpowiedzi na to zobowiązanie Sądu, wnioskodawczyni przedłożyła pismo z dnia 5 sierpnia 2022 r., w którym wręcz wyraźnie oświadczyła, co do swojej woli wycofania odwołania zgodnie z treścią pisma z dnia 13 czerwca 2022 r., dodatkowo oświadczając: „Jeszcze raz wyraźnie składam wycofanie mojego pozwu p-ko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA w W.”. Wobec takiego stanowczego stanowiska T. K., Sąd postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2022 r. umorzył postępowanie.