Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2023r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Renata Lech

Protokolant: stażysta Agata Warzyńska

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2023r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa R. N. i M. N.

przeciwko (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o ustalenie nieważności umowy i zapłatę

1.  stwierdza, iż umowa kredytu mieszkaniowego Własny K. hipoteczny Nr (...)-203- (...) zawarta w dniu 14 lutego 2005r. pomiędzy powodami R. N. i M. N. a pozwanym (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. jest nieważna w całości;

2.  zasądza od pozwanego (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. łącznie na rzecz powodów R. N. i M. N. kwotę 234.531,84 zł (dwieście trzydzieści cztery tysiące pięćset trzydzieści jeden złotych 84/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 września 2022r. do dnia zapłaty;

3.  zasądza od pozwanego (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. solidarnie na rzecz powodów R. N. i M. N. kwotę 11.817,00 zł (jedenaście tysięcy osiemset siedemnaście złote) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

SSO Renata Lech

Sygn. akt I C 1347/22

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 6 września 2022 roku powodowie R. N. i M. N. reprezentowani przez radcę prawnego P. M. skierowanym przeciwko (...) Bank (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. wnosili o:

⚫

ustalenie, że umowa kredytu (...) hipoteczny nr (...)-203- (...) zawarta w dniu 14 lutego 2005 roku pomiędzy R. N., M. N., a (...) Bank (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. jest nieważna w całości;

⚫

zasądzenie łącznie na rzecz powodów M. N. oraz R. N. od pozwanego (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 234 531,84 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od tej kwoty od daty wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

⚫

zasądzenie łącznie na rzecz powodów M. N. oraz R. N. od pozwanego (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 11.817,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od tej kwoty od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

W uzasadnieniu powyższego żądania powodowie wskazali, iż niedozwolony charakter mają następujące postanowienia umowne:

-

pozwany bank zobowiązał się przedstawić do dyspozycji powodów kredyt w wysokości 51.000,00 CHF z przeznaczeniem na spłatę kredytu mieszkaniowego udzielonego na podstawie umowy nr (...) oraz prowadzenie prac wykończeniowych (§ 2 umowy);

-

wypłata kredytu miała nastąpić w walucie polskiej (§ 5 ust.3 pkt.1 umowy) po kursie kupna dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązujący w pozwanym banku w dniu realizacji zlecenia płatniczego (§ 5 ust. 4 umowy);

-

aktualna Tabela kursów - Tabelę kursów (...) S.A. obowiązującą w chwili dokonywania przeliczeń kursowych (§ 1 pkt. 8);

-

spłata zadłużenia z tytułu kredytu i odsetek następuje w drodze potrącania przez pozwany bank swoich wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu z rachunku oszczędnościowo - rozliczeniowego kredytobiorców (§ 13 ust. 1).

Kwestionowane przez powodów postanowienia, w ocenie powodów:

1.  niewątpliwie zostały jednostronnie ukształtowane przez bank, a następnie

narzucone powodom we wzorcu umowy o kredyt,

2.  powodowie nie mieli rzeczywistego wpływu na treść postanowień wzorca

umowy, a autonomia ich woli ograniczała się w istocie jedynie do decyzji czy

przystąpić do danej umowy czy nie,

3.  nie regulują głównych świadczeń stron umowy o kredyt, albowiem dotyczą jedynie zasad określania kursów kupna waluty, który wykorzystany był do arbitralnego, zawyżonego określania przez bank wysokości kwoty zobowiązania powodów, a w konsekwencji zapewnienia sobie możliwości osiągnięcia dodatkowego zysku,

4.  nie są jednoznaczne, gdyż nie precyzują żadnych obiektywnych, sprawdzalnych kryteriów, przesłanek, warunków ani czynników, które miałyby wpływać na sposób określenia przez bank wysokości kursów kupna waluty, ani nie określają jednoznacznie dnia, z którego kurs zostanie zastosowany,

5.  są sprzeczne z dobrymi obyczajami, rażąco godząc w równowagę kontraktową poprzez przyznanie bankowi uprawnienia do jednostronnego, swobodnego kształtowania kursów kupna waluty, czyli wskaźnika wpływającego bezpośrednio na wysokość zobowiązania konsumenta, przy jednoczesnym pozbawieniu powodów możliwości zapoznania się i zweryfikowania słuszności stosowanych kryteriów, czynników tego ukształtowania (wzorzec nie określa żadnych przesłanek, okoliczności, czynników ani żadnych przejrzystych i sprawdzalnych kryteriów, które mogłyby determinować zasady i granice swobody banku w określaniu wysokości kursu, dając bankowi w tym zakresie nieograniczoną swobodę i dowolność),

6.  rażąco naruszają interes konsumenta, obciążając powodów w całości ryzykiem kursowym waluty na wolnym rynku, ale również ryzykiem całkowicie dowolnego, arbitralnego kształtowania kursu kupna waluty przez bank, w oderwaniu od warunków rynkowych, zapewniając bankowi dodatkowe, nieuzasadnione i nieekwiwalentne źródło dochodu, nie mogły być przez nikogo (a zwłaszcza powodów, ani Sąd) poza przedsiębiorcą (pozwanym) w żaden sposób zweryfikowane w zakresie zasad, wedle których następuje ustalenie kursów walut, a w konsekwencji wysokości rat kapitałowo - odsetkowych i w tym kontekście nawet ewentualne wytłumaczenie mechanizmu stosowanego w tym zakresie należy uznać za niewystarczające, gdyż zasadami tam wskazanymi waloryzowane są świadczenia stron umowy, co umożliwia pozwanemu kształtować w sposób jednostronny sytuację kredytobiorcy zakłócając tym samym równowagę kontraktową stron umowy kredytu.

Wobec tego, iż kwestionowane postanowienia umowne dotyczą głównych świadczeń stron, kluczowych dla ważności całej umowy, prowadzą one do nieważności całej umowy.

Powołane postanowienia umowne wprost wskazują natomiast, że strony zawarły umowę, mocą której bank zobowiązał się udzielić stronie powodowej kredytu w nieokreślonej kwocie i to zarówno w odniesieniu do złotych polskich, jak i franków szwajcarskich. Wartość ta została, czy będąc bardziej precyzyjnym jest, na bieżąco ustalana przy zastosowaniu kursu kupna (aktualna Tabela kursów) obowiązującego w banku w dniu realizacji zlecenia płatniczego. Tak ukształtowana treść warunków umowy, jako wbrew regulacji wynikającej z art. 69 ust. 1 i 69 ust. 1 pkt 2 pr. bank, niezawierająca precyzyjnego oznaczenia kwoty udzielonego kredytu, prowadzi do nieważności Umowy. Na gruncie powołanych przepisów nie jest bowiem możliwe, aby tak jak to się stało w przedmiotowej sprawie ustalić takie warunki umowy kredytu, w której wysokość spłacanej kwoty kredytu ma zostać jednostronnie ustalona przez jedną ze stron. Warunki spłaty kredytu - jako element przedmiotowo istotny umowy kredytowej, a z perspektywy strony powodowej wręcz najistotniejszy, winny zostać sprecyzowane już w chwili zawierania umowy kredytu, tak aby obie strony były nimi związane.

Niniejsza umowa to umowa o kredyt denominowany. Jej charakter polega na tym, że powodowie wnioskowali i otrzymali kwotę kredytu w złotówkach, ale w umowie wyrażona ona była we frankach szwajcarskich. Sama wysokość wypłacanych kwot kredytobiorcom została ustalona przez bank poprzez przemnożenie kwoty udzielonego kredytu we frankach szwajcarskich przez kurs sprzedaży tej waluty ustalanej przez bank na dzień uruchomienia kredytu. Spłata natomiast odbywała się - jak widać z zebranych w sprawie dowodów -we frankach szwajcarskich i w złotówkach - ale po kursie kupna ustalonego przez bank z dnia spłaty zobowiązania.

Wynika to z faktu, że wartość raty, na którą składa się wartość części kapitału oraz odsetki także wrażona jest walucie obcej, a następnie przeliczana na złotówki po kursie sprzedaży banku.

Oczywistym przy tym jest to, że powodowie zawierając umowę kredytową byli konsumentami w rozumieniu art. 22 ¹ k.c., bowiem byli oni oboje zatrudnieni w oparciu o umowę o pracę, a dom zakupiony na kredyt był na cele mieszkaniowe.

(k. 3-10 v.,)

Pozwany (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. , reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego M. M. nie uznał żądania pozwu i wniósł o oddalanie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Pozwany zakwestionował roszczenie tak co do zasady, jak i wysokości.

Pozwany zaprzeczył wszelkim twierdzeniom strony powodowej zawartym w pozwie. Za całkowicie niezasadne należy uznać zarzuty w przedmiocie nieważności Umowy Kredytu oraz możliwości kwalifikowania kwestionowanych przez powoda postanowień umownych, jako postanowień niedozwolonych w rozumieniu art. 385 ¹ §1k.c. oraz wywodzone w pozwie skutki postulowanej abuzywności.

Pozwany przyznaje tylko te fakty, które zostały przez niego przedstawione w opisie stanu faktycznego, w szczególności Bank przyznaje, że:

a)  zawarł z Powodem Umowę Kredytu,

b)  kredyt powoda miał charakter denominowany, a w umowie kredytu została wskazana jego kwota wprost w (...);

c)  kredyt został Powodowi wypłacony i został przez niego wykorzystany.

W pozostałym natomiast zakresie Pozwany zaprzecza wszystkim innym faktom i twierdzeniom podanym przez stronę powodową, w szczególności zaprzecza, że:

a)  Umowa Kredytu jest nieważna - w całości lub w części,

b)  Umowa Kredytu zawiera postanowienia niedozwolone,

c)  Powód nie posiadał należytej wiedzy i świadomości dotyczącej znaczenia postanowień Umowy Kredytu,

d)  Bank nie wypełnił ciążących na nim obowiązków w zakresie udzielenia informacji o ryzyku kursowym,

e)  Powód nie miał możliwości negocjowania warunków Umowy Kredytu,

f)  Powód nie miał zdolności kredytowej do zaciągnięcia kredytu w PLN,

g)  interesy Powoda zostały w jakimkolwiek stopniu naruszone,

h)  Powód - w sytuacji, gdy nie zdecydował się na negocjowanie kursu waluty (...) oraz spłatę kredytu bezpośrednio w walucie (...) nie został poinformowany o kursach, jakie będą miały zastosowanie do przeliczeń przewidzianych w Umowie Kredytu,

i)  Bank kształtował kursy walut w Tabeli Kursów w sposób dowolny,

j)  Bank nie ponosi żadnego ryzyka kursowego w związku z udzieleniem kredytu Powodowi,

k)  Bank w sposób nieprawidłowy uruchomił kredyt Powoda,

l)  Kredyt Powoda ma charakter złotowy,

m)  Pozwany jest zobowiązany do zwrotu Powodowi jakichkolwiek świadczeń,

Zawarcie Umowy Kredytu denominowanego w (...) było świadomą i w pełni dobrowolną decyzją Powoda, którą podjął on w oparciu o powszechnie dostępne informacje oraz szczegółowe wyjaśnienia przedstawione przez Bank na etapie negocjowania postanowień Umowy Kredytu. Denominacja kredytu została indywidualnie uzgodniona z Powodem, co wyłącza możliwość uznania jej za niedozwoloną, tym bardziej, że konstrukcja kredytów denominowanych została wielokrotnie potwierdzona jako prawidłowa przez polskiego ustawodawcę, SN, (...) oraz sądy powszechne.

Udzielony Powodowi kredyt jest kredytem denominowanym w walucie obcej, a więc takim, w którym kwota kredytu została wyrażona w Umowie Kredytu we frankach szwajcarskich ab initio.

Dokonując wyboru waluty kredytu (...) powód miał w pełni świadomość ryzyka kursowego, w tym faktu, iż w przypadku wzrostu kursu waluty podwyższeniu ulega zarówno rata spłaty, jak i kwota zadłużenia wyrażona w walucie polskiej. W ocenie pozwanego stosowanie sankcji nieważności umowy o kredyt denominowany ze względu na zapisy umowne dopuszczające możliwość przeliczeń świadczeń banku i kredytobiorców po kursie określonym w tabeli banku, narusza zasadę proporcjonalności oraz zasadę pewności prawa. Roszczenia powodów zdaniem pozwanego nie zasługują na ochronę sądową, gdyż kredytobiorca indywidualnie uzgodnił z bankiem treść umowy kredytu, w szczególności zasady wypłaty i spłaty kredytu. Umowa kredytu nie jest sprzeczna z jakimikolwiek przepisami prawa polskiego ani wspólnotowego, czy też zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami, a w efekcie nie jest nieważna ani bezskuteczna.

Nadto pozwany podnosił brak bezpodstawnego wzbogacenia po stronie Banku. Powód nie jest zubożony, gdyż w sytuacji, gdyby zdecydował się na kredyt złotowy płaciłby wyższe raty.

Pozwany nie jest wzbogacony, gdyż wraz z osłabieniem złotego rosną nie tylko należności banków ale również ich zobowiązania wobec kontrahentów transakcji zawartych w celu zamknięcia pozycji walutowej wynikającej z udzielenia kredytów (...).

(k. 102-129 v.,)

Ostatecznie na rozprawie w dniu 13 lutego 2023 roku pełnomocnicy stron poparli swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie. (k.253 v.,)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 14 lutego 2005 roku pomiędzy R. N., M. N., a (...) Bank (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. została zawarta umowa kredytu (...) hipoteczny nr (...)-203- (...).

Pozwany bank zobowiązał się przedstawić do dyspozycji powodów kredyt w wysokości 51.000,00 CHF z przeznaczeniem na spłatę kredytu mieszkaniowego udzielonego na podstawie umowy nr (...) oraz prowadzenie prac wykończeniowych ( § 2 umowy).

Wypłata kredytu miała nastąpić w walucie polskiej (§ 5 ust.3 pkt.1 umowy) po kursie kupna dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązujący w pozwanym banku w dniu realizacji zlecenia płatniczego (§ 5 ust. 4 umowy).

( dowód: umowa o kredyt (...) hipoteczny nr (...)-203- (...) k.39-44)

W związku z tym aneksem nr (...) z dnia 28 grudnia 2005 roku wysokość kredytu została podwyższona do 63.300,00 CHF. Z tych samych względów strony zawarły kolejny aneks z dnia 19 lipca 2007 roku, którym ponownie podniesiono wartość kredytu 75.834,01 CHF.

Kwoty wskazane w umowie kredytowej oraz podwyższone aneksami zostały w polskich złotych wypłacone powodom.

( dowód: Aneksy k.46-47, k.48-49)

Umowa kredytu zmieniona wyżej wskazanymi aneksami jest wykonywana przez powodów i uiścili oni na rzecz pozwanego banku następujące kwoty:

-

612,00 CHF - §10 ust. 1 umowy - po przeliczeniu według kursu z dnia złożenia pozwu 4,8311 zł/ (...) 2 956,63 złotych;

-

183.916,70 złotych - tytułem spłaconego kapitału;

-

45.045,61 złotych - tytułem spłaconych odsetek;

-

2.522,81 złotych - tytułem spłaconych skapitalizowanych odsetek;

-

72,09 złotych - tytułem spłaconych odsetek karnych, co łącznie daje 234 531,84 złotych.

( dowód: zaświadczenie z dnia 30 czerwca 2022 roku k.50-57 v.,)

W umowie zawarto następujące postanowienia:

⚫

pozwany bank zobowiązał się przedstawić do dyspozycji powodów kredyt w wysokości 51.000,00 CHF z przeznaczeniem na spłatę kredytu mieszkaniowego udzielonego na podstawie umowy nr (...) oraz prowadzenie prac wykończeniowych (§ 2 umowy);

⚫

wypłata kredytu miała nastąpić w walucie polskiej (§ 5 pkt 3 ust. 1 umowy) po kursie kupna dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązującym w pozwanym banku w dniu realizacji zlecenia płatniczego (§ 5 pkt 4 umowy);

⚫

aktualna Tabela kursów- Tabela kursów (...) S.A. obowiązująca w chwili dokonywania przeliczeń kursowych (§ 1 pkt 8);

⚫

spłata zadłużenia z tytułu kredytu i odsetek następuje w drodze potrącania przez pozwany bank swoich wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu z rachunku oszczędnościowo - rozliczeniowego kredytobiorców (§ 13 ust. 1).

( dowód: umowa o kredyt (...) hipoteczny nr (...)-203- (...) k.39-44)

Powodowie pismem z dnia 3 października 2019 roku zaproponowali pozwanemu bankowi ugodę w związku z abuzywnością poszczególnych postanowień umowy, jednakże pozwany bank w piśmie z dnia 11 października 2019 roku wskazał, że nie widzi podstaw do ugodowego załatwienia sprawy.

( dowód: pismo powodów k.61,

pismo pozwanego k.62, 63 )

Powodowie byli zainteresowani kredytem złotówkowym na cele sfinansowania zakupu mieszkania.

Przedstawiciele banku zapewniali, że frank szwajcarski jest stabilną walutą, że wahania kursu mogą być minimalne. Nikt z przedstawicieli banku nie tłumaczył powodom co to jest indeksacja, na czym polega ten mechanizm i jaki jest jego wpływ na umowę, wysokość zobowiązania kredytowego oraz wysokość rat kapitałowo-odsetkowych, podpisując umowę nie mieli wiedzy, że do rozliczania będą stosowane dwa różne kursy (...), tj. kurs kupna i kurs sprzedaży.

Powodowie otrzymali przygotowany przez pozwany bank dokument umowy do podpisania, nie negocjowali indywidualnie żadnych postanowień umowy, nie posiadali takiej możliwości.

Pracownik Banku poinformował powodów, że kredyt indeksowany do waluty obcej jest dla nich najlepszym rozwiązaniem. Powodowie kierowali się zaufaniem do pozwanego jako podmiotu profesjonalnego.

W momencie zawierania umowy powodowie nie byli informowani, że oprócz marży i odsetek wynikających z umów bank będzie dodatkowo zarabiał ich kosztem na spreadzie walutowym , nie przeprowadzano z powodami rozmowy na temat ryzyka walutowego.

Żadna osoba z banku udzielająca kredytów w ogóle nie wytłumaczyła powodom, że istnieje coś takiego jak spread walutowy ani nie zwracała uwagi powodów na odrębność kursów kupna i sprzedaży (...).

Powodowie nie mieli świadomości, że wzrost kursu (...) spowoduje nie tylko wzrost raty odsetkowej, ale także kapitałowej.

(dowód: nagranie audio-video z dnia 30 grudnia 2022 roku zeznania powódki R. N. 00:04:32- 00:10:17 k.228 v., 00:14:08- 00:20:21 k.228 v., 229, zeznania powoda M. N. 00:25:27- 00:26:03 k.229 )

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd oparł się przede wszystkim na przedłożonych przez stronę powodową dokumentach, tj. umowie kredytowej oraz stanowiących jej integralną część załącznikach - Aneksach do umowy oraz zeznaniach powodów: R. N. i M. N., które Sąd uznał za w pełni wiarygodne.

Sąd ostatecznie pominął przeprowadzony dowód z zeznań świadka: A. R. na okoliczności towarzyszące zawarciu Umowy Kredytu, procedur stosowanych przez pozwanego w zakresie udzielania kredytów hipotecznych, negocjowania postanowień Umowy Kredytu przez powoda, wpływu powoda na postanowienia Umowy Kredytu, rodzajów kredytów oferowanych przez pozwanego w latach 2005 - 2008, możliwości negocjowania przez powoda kursów waluty (...) i wypłaty/spłaty kredytu denominowanego bezpośrednio w walucie obcej od początku obowiązywania Umowy Kredytu, przeprowadzania szkoleń przez pozwanego dla swoich pracowników w zakresie udzielania kredytów hipotecznych, sposobu informowania przez pozwanego o ryzyku kursowym i ryzyku stóp procentowych, informacji przekazywanych powodowi przy zawieraniu Umowy Kredytu, sposobu wykonywania Umowy Kredytu przez strony, możliwości zmiany postanowień Umowy Kredytu na etapie jej wykonywania, w tym jej przewalutowania oraz zmiany sposobu spłaty.

Świadek w/w przedstawiła wiedzę teoretyczną na temat okoliczności towarzyszących zawarciu Umowy Kredytu, jak przebiegały rozmowy z klientami w sprawie kredytów denominowanych, kwestii informowania powodów o ryzyku związanym z zaciąganym kredytem, negocjowania warunków umowy.

Sąd pominął wniosek dowodowy pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, uznając, iż dowód ten jest nieistotny dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i doprowadziłby tylko i wyłącznie do przedłużenia postępowania w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Bezspornym jest, iż dnia 14 lutego 2005 roku pomiędzy R. N., M. N., a (...) Bank (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. została zawarta umowa kredytu (...) hipoteczny nr (...)-203- (...).

Pozwany bank zobowiązał się przedstawić do dyspozycji powodów kredyt w wysokości 51.000,00 CHF z przeznaczeniem na spłatę kredytu mieszkaniowego udzielonego na podstawie umowy nr (...) oraz prowadzenie prac wykończeniowych (§ 2 umowy).

Wypłata kredytu miała nastąpić w walucie polskiej (§ 5 ust. 3 pkt.1 umowy) po kursie kupna dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązujący w pozwanym banku w dniu realizacji zlecenia płatniczego (§ 5 ust. 4 umowy).

W związku z tym aneksem nr (...) z 28 grudnia 2005 roku wysokość kredytu została podwyższona do 63.300,00 CHF. Z tych samych względów strony zawarły kolejny aneks 19 lipca 2007 roku, którym ponownie podniesiono wartość kredytu 75.834,01 CHF. Te aneksy nie powodowały żadnych zmian w mechanizmach denominacyjnych.

Kwoty wskazane w umowie kredytowej oraz podwyższone aneksami zostały w polskich złotych wypłacone powodom.

Bank przy zawieraniu umowy posługiwał się przygotowanymi przez siebie wzorcami, które zawierały opcjonalne postanowienia w zakresie marży, oprocentowania, prowizji, zabezpieczeń. Również załączniki do umowy stanowiące ich integralną część stanowiły wzorzec umowy i nie podlegały negocjacji. Powodowie nie negocjowali żadnych postanowień w zakresie umowy - było to niemożliwe. Podobnie jak zapisy w Umowie , które powodowie otrzymali w momencie podpisywania Umowy nie były w żaden sposób z nim uzgodnione czy objaśniane wcześniej.

Sąd podziela podniesiony przez powodów zarzut sprzeczności kredytu denominowanego z właściwością (naturą) stosunku prawnego i zasadami współżycia społecznego.

W przedmiotowej umowie połączono stosunek prawny wynikający z art. 69 Prawa bankowego – regulacja umowy kredytu z klauzulą denominacyjną określoną w art. 358 ¹ § 2 k.c.

Sprzeczne z właściwością - naturą stosunku zobowiązaniowego są zasady ustalania zobowiązania kredytobiorcy oraz zasady ustalania jego świadczenia. Zasadnie wskazują powodowie, iż wprowadzenie denominacji do umowy kredytowej doprowadziło do umieszczenia w umowie elementów niedoregulowanych, nieweryfikowanych, co musi prowadzić do uznania tak skonstruowanej umowy za nieważną. W przedmiotowej umowie kredytowej, co podkreśla zasadnie strona powodowa, kwota kredytu dla pozwanego stanowi inną wartość i jest określona inną walutą niż kwota kredytu dla konsumenta. Kwota kredytu dla pozwanego jest określona nominalnie w (...) i znana w momencie podpisywania umowy. Kwota kredytu - zobowiązanie konsumenta została jedynie pośrednio uregulowana w umowie (poprzez odwołanie do kursu kupna (...) z tabeli kursowej banku), jest określona w (...), nie jest znana w momencie podpisania umowy oraz nie wyznacza realnego maksymalnego pułapu wysokości zobowiązania kredytobiorcy w zakresie kwoty kapitału. Ostateczna wartość majątkowa zobowiązania kredytobiorcy jest określona dopiero w chwili spłaty kredytu. W rzeczywistości zatem konsument nie zna wysokości swojego zobowiązania nie tylko w momencie podpisania umowy, ale także w momencie wypłaty transz kredytu i określenia kwoty zadłużenia w (...). Podanie kwoty zadłużenia w (...) nie oznacza bowiem, że konsument wiedział do czego jest zobowiązany. Mógł bowiem wykonywać to zobowiązanie jedynie przez zapłatę w PLN, która jest zmienna w czasie w zależności od kursu (...), ale też zależna od wyznaczonego przez bank kursu w Tabeli kursowej. Wobec powyższego zasadne jest twierdzenie powodów, iż przedmiotowa umowa nie określa zobowiązania kredytobiorcy, rzeczywistej kwoty kredytu, waluty kredytu i zasad spłaty kredytu. Powoduje to, iż umowa o kredyt denominowany do (...) prowadzi do obejścia przepisów prawa bankowego, w szczególności art. 69 Prawa bankowego. Sankcja za zawarcie umowy nieokreślającej wymaganego przez ustawodawcę minimum jest nieważność umowy.

Kolejnym argumentem uzasadniającym uznanie przedmiotowej umowy za nieważną jest zamieszczenie w jej treści postanowień zawierających niedozwolone klauzule umowne.

Ocena zasadności powództwa w niniejszej sprawie wymaga oceny powyższych zapisów umowy zawierających klauzule przeliczeniowe w kontekście normy z art. 385 ¹ § 1 k.c.

Zgodnie z powyższym przepisem postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenie stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Zgodnie z zapisem § 2 powyższego przepisu jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie.

Powyższa regulacja prawna winna być przy tym interpretowana w sposób zgodny z prawem wspólnotowym, tj. przede wszystkim z Dyrektywą Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz. U. UE L 1993/95/29). Z art. 3 i 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, a także z pkt 1 lit j i l oraz pkt 2 lit. b i d załącznika do tej dyrektywy wynika, że „do celów przestrzegania wymogu przejrzystości zasadnicze znaczenie ma kwestia, czy umowa wskazuje w sposób przejrzysty powody i specyfikę mechanizmu przeliczania waluty obcej, a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach dotyczących uruchomienia kredytu, tak aby konsument mógł przewidzieć, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływające dla niego z tego faktu konsekwencje ekonomiczne”.

Zwrot „w innych warunkach” oznacza, że w momencie zawarcia umowy, konsument powinien móc przewidzieć to, co będzie w momencie spłaty poszczególnych rat miesięcznych. Ocena świadomości konsumenta przy zawieraniu umowy jest możliwa jedynie w ramach kontroli incydentalnej, a wszelkie wątpliwości co do spełnienia przez bank wymogu przejrzystości powinny być interpretowane na korzyść konsumenta.

W świetle powyższych regulacji, aby określone postanowienie umowy mogło zostać uznane za „niedozwolone postanowienie umowne" (abuzywne, czy też nieuczciwe w rozumieniu dyrektywy 93/13), spełnione muszą zostać następujące warunki: 1) zawarcie umowy z konsumentem, 2) brak indywidualnego uzgodnienia postanowienia umownego, 3) postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, 4) postanowienie sformułowane w sposób jednoznaczny nie dotyczy „głównych świadczeń stron".

Bezspornym jest przy tym okoliczność, że powodowie zawierając umowę kredytową byli konsumentem według art. 22 ¹ k.c. Z okoliczności zawarcia umowy wynika, iż postanowienia umowy zawierające mechanizm przeliczeniowy nie zostały indywidualnie uzgodnione z kredytobiorcą. Umowę zawarto jako ramową, z wykorzystaniem wzorca banku. Sporne klauzule nie były przedmiotem negocjacji. Tymczasem kształtują prawa i obowiązki powodów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy, rozumiane, jako nieusprawiedliwiona dysproporcja praw i obowiązków. Zachowania stron stosunku prawnego, także w fazie poprzedzającej zawarcie umowy, powinny zaś uwzględniać takie wartości, jak: uczciwość, zaufanie, lojalność, rzetelność. Im powinny odpowiadać postanowienia umów, które kształtują prawa i obowiązki konsumenta. Cytowane wyżej klauzule nie pozwalają na realizację takich wartości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 26 lipca 2017r., I ACa 143/17).

Sąd podziela przy tym w pełni argumentację zawartą w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2019r. w sprawie II CSK 19/18, gdzie Sąd Najwyższy wskazał, iż: „przyjmuje się, że postanowienie umowne jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, jeżeli kontrahent konsumenta, traktujący go w sposób sprawiedliwy, słuszny i uwzględniający jego prawnie uzasadnione roszczenia, nie mógłby racjonalnie spodziewać się, iż konsument ten przyjąłby takie postanowienie w drodze negocjacji indywidualnych. Natomiast w celu ustalenia, czy klauzula rażąco narusza interesy konsumenta, należy wziąć przede wszystkim pod uwagę, czy pogarsza ona jego położenie prawne w stosunku do tego, które, w braku odmiennej umowy, wynikałoby z przepisów prawa, w tym dyspozytywnych (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2018 r., III CZP29/17, OSNC 2019, nr 1, poz. 2). Rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję, na niekorzyść konsumenta praw i obowiązków wynikających z umowy, skutkujące niekorzystnym ukształtowaniem jego sytuacji ekonomicznej oraz jego nierzetelne traktowanie (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2006 r., I CK 297/05, nie publ., z dnia 15 stycznia 2016 r., I CSK 125/15, OSNC -ZD 2017 , nr 1, poz. 9; z dnia 27 listopada 2015 r., I CSK 945/14, nie publ., z dnia 30 września 2015 r., I CSK 800/14, nie publ., z dnia 29 sierpnia 2013 r. I CSK 660/12, nie publ.). Sporna umowa kredytu została zawarta przed zmianą ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (jedn. tekst: Dz. U. z 2018 r., poz. 2187 ) dokonaną ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. (Dz. U. Nr 165, poz.984), którą wprowadzono uregulowania, iż umowa o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, powinna zawierać szczegółowe zasady określenia sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo -odsetkowych oraz zasady przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu (art. 69 ust. 2 pkt 4a pr. bank.) oraz, że w przypadku takich umów kredytu, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo-odsetkowych bezpośrednio w tej walucie (art. 69 ust. 3 pr. bank.).

W kredycie denominowanym kwota kredytu jest wyrażona w walucie obcej, a zostaje wypłacona w walucie krajowej według klauzuli umownej opartej na kursie kupna waluty obcej obowiązującym w dniu uruchomienia kredytu, zaś w przypadku kredytu indeksowanego, kwota kredytu jest podana w walucie krajowej, ale zostaje przeliczona na walutę obcą według klauzuli umownej opartej również na kursie kupna tej waluty obowiązującym w dniu uruchomienia kredytu. W obu rodzajach kredytu kredytobiorca jest zobowiązany spłacać raty w walucie krajowej na podstawie klauzuli przeliczeniowej zgodnie z bieżącym kursem sprzedaży waluty obcej określonym przez bank- kredytodawcę.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego w odniesieniu do kredytów zawieranych przed tą nowelizacją prawa bankowego zostało już wyjaśnione, że dopuszczalne jest zaciągnięcie zobowiązania kredytowego w walucie obcej z równoczesnym zastrzeżeniem, że wypłata i spłata kredytu będzie dokonywana w walucie krajowej, z tym że tego rodzaju zastrzeżenie dotyczy wyłącznie sposobu wykonania zobowiązania, a zatem nie powoduje zmiany waluty wierzytelności (por. wyrok zdnia 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10, nie publ. oraz z dnia 29 kwietnia 2015 r., VCSK 445/14, nie publ.). Jednak mechanizm ustalania przez bank kursów waluty, który pozostawia bankowi swobodę, jest w sposób oczywisty sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta, a klauzula, która nie zawiera jednoznacznej treści i przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną przedsiębiorcy w kwestii bardzo istotnej dla konsumenta, dotyczącej kosztów kredytu, jest klauzulą niedozwoloną w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. (por. wyrok z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, nie publ.). Do celów przestrzegania przez przedsiębiorcę w stosunku do konsumenta wymagania przejrzystości zasadnicze znaczenie ma to, czy umowa wskazuje w sposób jednoznaczny powody i specyfikę mechanizmu przeliczania waluty, tak by konsument mógł przewidzieć, na podstawie transparentnych i zrozumiałych kryteriów, wynikające dla niego z tego faktu konsekwencje ekonomiczne (zob. uzasadnienie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 30 kwietnia 2014 r., nr C -26/13, sprawa Árpad Kásler, Hajnalka Káslernè Rábai przeciwko OTP Jelzálogbank Zrt). Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy indeksacja prowadząca do zmiany wysokości świadczenia zobowiązanego stanowi w istocie wariant waloryzacji sądowej, mają zatem zastosowania do niej przesłanki określone w art. 358 ¹§ 3 k.c. nakazujące rozważenie interesów stron i zasad współżycia społecznego w określaniu zmiany wysokości umownego świadczenia (por. uzasadnienie wyroku z dnia 1 marca 2017r., IV CSK 285/16, nie publ.).”

W ocenie Sądu nie można uznać za zgodnego z wymogami dobrej wiary postanowienia umowy stanowiącego podstawę do obciążenia ryzykiem kursowym kredytobiorcę, jeżeli taki kredytobiorca poprzez treść projektu umowy: nie został uświadomiony, że ze skorzystaniem z kredytu wiąże się nieograniczone i nieprzewidywalne ryzyko kursowe, które może doprowadzić do sytuacji, gdy spłata kredytu będzie przerastać możliwości ekonomiczne kredytobiorcy; nie zapoznał się z symulacją obrazującą wzrost kosztów obsługi spłaty kredytu i samego zadłużenia kredytowego w sytuacji silnej deprecjacji złotówki i wzrostu oprocentowania, aby mógł sobie uświadomić – w oparciu o konkretne liczby i kwoty – jakie grozić mu będzie zadłużenie oraz koszty obsługi spłaty kredytu w przypadku „zmaterializowania się” ryzyka kursowego.

Treść łączącej strony umowy nie spełnia powyższych wymogów.

Rażące naruszenie interesów konsumenta wynika natomiast przede wszystkim z nierównomiernego rozłożenia ryzyka kursowego, przejawiającego się w przerzuceniu praktycznie całego ryzyka na pozwanych jako kredytobiorców, co było generowane przez klauzule wyliczające należności. Na skutek tych postanowień wymagalne należności powodów zostały uzależnione od bieżącego kursu (...).

Powodowie zostali wystawieni na nieograniczone ryzyko kursowe, podczas, gdy ryzyko kursowe Banku, gdyby nawet nie zabezpieczył się przed nim, co najwyżej teoretycznie ograniczało się do spadku kursu (...)/PLN do poziomu zerowego.

W świetle przedstawionej powyżej argumentacji należy wskazać, iż o niedozwolonym charakterze Klauzul Przeliczeniowych świadczy nie tylko arbitralne prawo Banku do ustalania przez siebie kursów (...)/PLN, ale przede wszystkim przerzucenie na powodów ryzyka kursowego, o którego potencjalnych negatywnych skutkach i ich skali oraz prawdopodobieństwie wystąpienia, powodowie nie zostali uświadomieni przez Bank.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż zapisy:

⚫

pozwany bank zobowiązał się przedstawić do dyspozycji powodów kredyt w wysokości 51.000,00 CHF z przeznaczeniem na spłatę kredytu mieszkaniowego udzielonego na podstawie umowy nr (...) oraz prowadzenie prac wykończeniowych (§ 2 umowy);

⚫

wypłata kredytu miała nastąpić w walucie polskiej (§ 5 pkt 3 ust. 1 umowy) po kursie kupna dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązujący w pozwanym banku w dniu realizacji zlecenia płatniczego (§ 5 ust. 4 umowy);

⚫

aktualna Tabela kursów- Tabela kursów (...) S.A. obowiązująca w chwili dokonywania przeliczeń kursowych (§ 1 pkt 8);

⚫

spłata zadłużenia z tytułu kredytu i odsetek następuje w drodze potrącania przez pozwany bank swoich wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu z rachunku oszczędnościowo - rozliczeniowego kredytobiorców (§ 13 ust. 1) umowy kredytu (...) hipoteczny nr (...)-203- (...) zawartej dnia 14 lutego 2005 roku pomiędzy R. N., M. N., a (...) Bank (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. , określające klauzule przeliczeniowe są niedozwolonymi postanowieniami umownymi w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c.

Wobec powyższego należy rozważyć, jaki skutek dla ważności umowy ma wyeliminowanie powyższych klauzul przeliczeniowych, czy łącząca strony umowa kredytowa pozbawiona klauzul waloryzacyjnych może nadal skutecznie funkcjonować w obrocie. Odwołując się do orzecznictwa (...), w tym wyroku z dnia 3 października 2019r. w sprawie C-260/18 (K. D. i J. D. przeciwko Raiffeisen Bank, pkt 59-61) należy wskazać, iż zgodnie z dotychczasową linią orzecznictwa, uzupełnienie umowy o postanowienia wywodzone z ogólnych reguł prawa cywilnego jest niedopuszczalne. Wypełnienie luki powstałej po eliminacji nieuczciwych postanowień umownych jest możliwe tylko i wyłącznie, gdy zostaną spełnione kumulatywnie następujące warunki: brak uzupełnienia umowy prowadzi do upadku całej umowy, upadek umowy byłby niekorzystny dla konsumenta, istnieją przepisy dyspozytywne, które określają, jaki sposób ustawodawca uznał za modelowe ukształtowanie praw i obowiązków stron danego stosunku prawnego, a uregulowanie takie korzysta z domniemania uczciwości.

W ocenie Sądu przedmiotowa umowa kredytowa pozbawiona mechanizmu indeksacji jest umową, która nie może nadal skutecznie funkcjonować w obrocie. Podzielając argumentację zawartą w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2019r. (V CSK 382/18), należy wskazać, iż zastrzeżone w umowie kredytu złotowego denominowanego do waluty obcej klauzule kształtujące mechanizm waloryzacji, określają główne świadczenie kredytobiorcy.

Waloryzacja jest elementem przedmiotowo istotnym dla tego rodzaju umów.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, zaś kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W ocenie Sądu zasadnym jest przyjęcie, że opisane wyżej klauzule waloryzacyjne (odniesienie do innej waluty) i tzw. spready (różne kursy tej waluty) „określają główne świadczenia stron” umowy kredytu bankowego w rozumieniu art. 385 ¹§ 1 k.c. Odnoszą się one bowiem bezpośrednio elementów przedmiotowo istotnych umowy kredytu bankowego. Odwołując się do argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu przywołanego powyżej orzeczenia Sądu Najwyższego o zaniknięciu ryzyka kursowego można mówić, gdy na skutek eliminacji niedozwolonych klauzul kształtujących mechanizm indeksacji, dojdzie do przekształcenia kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej w zwykły (tzn. nieindeksowany) kredyt złotowy, oprocentowany wg stawki powiązanej ze stawką LIBOR. Jednakże taka daleko idące przekształcenie umowy prowadzi do powstania umowy o odmiennej istocie i charakterze. Oznacza to, że po wyeliminowaniu klauzul indeksacyjnych, utrzymanie umowy o charakterze zamierzonym przez strony nie jest możliwe, co przemawia za jej całkowitą nieważnością.

Stwierdzenie abuzywności postanowień umownych powoduje zatem, w ocenie Sądu, że przedmiotowa umowa jest nieważna ex tunc i ex lege. Eliminacja ze stosunku prawnego postanowień uznanych za abuzywne prowadzi bowiem do zniweczenia całego stosunku prawnego.

Powodowie mają interes prawny w żądaniu ustalenia nieważności łączącej go z pozwanym umowy kredytowej, niezależnie od zasadności zgłoszonego żądania zasądzenia zwrotu nienależnego świadczenia.

Powodowie mają przy tym świadomość skutków prawnych i finansowych stwierdzenia nieważności umowy. Strony łączy bowiem stosunek prawny o charakterze długoterminowym, który nie został jeszcze, zgodnie z jego treścią wykonany. Stwierdzenie nieważności umowy przesądza w sposób ostateczny o braku obowiązku spełniania świadczeń na rzecz banku w przyszłości, daje zatem podstawę do zaprzestania spłaty kolejnych rat kredytu. Ustalające orzeczenie Sądu usuwa więc wątpliwości co do istnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia Banku wynikające z umowy. Stwierdzenie nieważności umowy ma zatem istotny wpływ na zakres dalszej odpowiedzialności powodów jako kredytobiorcy, co przesądza o istnieniu interesu prawnego.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 189 k.p.c. orzekł jak w wyroku, a mianowicie stwierdził, iż umowa kredytu mieszkaniowego Własny K. hipoteczny Nr (...)-203- (...) zawarta w dniu 14 lutego 2005r. pomiędzy powodami R. N. i M. N., a pozwanym (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. jest nieważna w całości.

Uznanie klauzul przeliczeniowych za postanowienia niedozwolone skutkuje uznaniem łączącej strony umowy za nieważną i koniecznością rozliczenia świadczeń wzajemnie spełnionych przez strony. Skutkiem uznania spornej umowy za nieważną jest obowiązek zwrotu przez obie strony tego, co sobie nawzajem świadczyły wobec odpadnięcia podstawy prawnej świadczenia – art. 410 k.c.

Ostatecznie powodowie wnosili o zasądzenie od pozwanego kwoty 234.531,84 zł (dwieście trzydzieści cztery tysiące pięćset trzydzieści jeden złotych 84/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 września 2022r. do dnia zapłaty.

Sąd uznając powyższe żądanie za uzasadnione orzekł jak w punkcie drugim sentencji wyroku, zasądził w/w kwotę łącznie na rzecz powodów.

O odsetkach od zasądzonego świadczenia Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zasądzając odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 6 września 2022 roku do dnia zapłaty, tj. od dnia wniesienia pozwu.

Powodowie mają interes prawny w żądaniu ustalenia nieważności łączącej ich z pozwanym umowy kredytowej.

Powodowie mają przy tym świadomość skutków prawnych i finansowych stwierdzenia nieważności umowy. Strony łączy bowiem stosunek prawny o charakterze długoterminowym, który nie został jeszcze, zgodnie z jego treścią wykonany. Stwierdzenie nieważności umowy przesądza w sposób ostateczny o braku obowiązku spełniania świadczeń na rzecz banku w przyszłości, daje zatem podstawę do zaprzestania spłaty kolejnych rat kredytu. Ustalające orzeczenie Sądu usuwa więc wątpliwości co do istnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia Banku wynikające z umowy. Stwierdzenie nieważności umowy ma zatem istotny wpływ na zakres dalszej odpowiedzialności powodów jako kredytobiorcy, co przesądza o istnieniu interesu prawnego.

Mając na uwadze przedstawioną powyżej argumentację Sąd uznał powyższe roszczenia powodów za w pełni zasadne i zasądził od pozwanego (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. łącznie na rzecz powodów R. N. i M. N. kwotę 234.531,84 zł (dwieście trzydzieści cztery tysiące pięćset trzydzieści jeden złotych 84/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 września 2022r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę poniesionych przez nich kosztów procesu 11.817,00 zł (jedenaście tysięcy osiemset siedemnaście złote) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty w tym: 1.000 zł z tytułu opłaty sądowej od pozwu oraz 10.800,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego wraz z opłatami skarbowymi od pełnomocnictwa ( 17,00 złotych).

SSO Renata Lech

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować zwrot akt w kontrolce terminowości sporządzania uzasadnień;

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego;

Dnia 20 marca 2023 roku

SSO Renata Lech