Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2022 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Wojciech Hajduk
Protokolant:	Izabela Sokołowska

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2022 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa M. K., A. K.

przeciwko (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kwotę 11.800 (jedenaście tysięcy osiemset 00/100) złotych tytułem kosztów postepowania.

SSO Wojciech Hajduk

IC 534/21 UZASADNIENIE

Powodowie M. K. i A. K. w pozwie przeciwko (...) w W. domagali się:

-zasądzenia od pozwanego na rzecz powodów kwoty 283.363,03zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30.09.2019 oraz kwoty 124.703,97CHF z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 110.283,07CHF od dnia 30.09.2019r. oraz od kwoty 14.420,90 od dnia 18.08.2020

Uzasadnili, że w dniu 25.10.2007r.r. zawarli z pozwanym umowę kredytu hipotecznego nr (...)\ (...) na kwotę 197.560,00CHF oprocentowany stawką LIBOR 3M. na okres 180 miesięcy, na spłatę wcześniejszych pożyczek bankowych i kredytów. Raty były potrącane z rachunku złotowego w pozwanym banku. Przy wypłacie kredytu w PLN bank stosował kurs kupna z bankowej „Tabeli kursów dla kredytów mieszkaniowych i konsolidacyjnych w walutach obcych (...)” obowiązujący w dniu wypłaty kredytu lub transzy [§2ust§2umowy]. Przy spłacie raty bank przeliczał PLN na CHF wg kursu sprzedaży ww. tabeli kursowej [§6 ust1umowy]. Powodom wypłacono 414.619,38zł. Kredyt był spłacany początkowo PLN, a od 04.2013r. bank umożliwił spłatę w CHF. Do 9.06.2019r powodowie spłacili 283.363,03zł i 110.283,04 CHF. W dniu 8.04.2020 wpłacili ostatnią ratę. Łączna kwota kosztów miała wynieść 141.340,81zł [k-5]. W ocenie powodów tak ukształtowana umowa jest nieważna z mocy art. 58 k.c. gdyż jest sprzeczna z art. 69 ust 1 i 2 ppkt2 prawa bankowego. Zawiera niedozwolone klauzule przeliczeniowe w §2ust2, §6ust.1, §7ust.1, §8ust.1 i §9ust3, które nie były uzgadniane indywidualnie. Umowa nie określa kwoty kredytu gdyż wypłacono go w PLN, a sumę kredytu wyrażono w CHF. Niezależnie od tego powodowie podnieśli, iż stosunek umowny został tak ukształtowany, że ryzyko walutowe zostało przerzucone w całości na konsumenta i w tym zakresie dożo do naruszenia obowiązku informacyjnego banku, co implikuje zastosowanie art. 353 ^{( 1)} k.c. w związku z art. 58 § 2 k.c.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Zaprzeczył aby umowa była nieważna i aby umowa zawierała klauzule abuzywne. Powodowie sami wybrali kredyt w CHF, nie byli namawiani do jego zawarcia, byli poinformowani o ryzyku kursowym, zaprezentowano im symulacje obrazujące skutki ryzyka, a wbrew twierdzeniom pozwu mogli indywidualnie negocjować warunki wypłaty i spłaty kredytu. Wysokość kursów waluty CHF ustalana przez bank odpowiadała kursom rynkowym i nie naruszały dobrych obyczajów. Mogli spłacać kredyt w CHF od samego początku umowy. Zarzucił przedawnienie roszczenia.

SĄD USTALIŁ

W dniu 25.10.2007r.r. zawarli powodowie z pozwanym umowę kredytu hipotecznego nr (...)\ (...) na kwotę 197.560,00CHF oprocentowany stawką LIBOR 3M. na okres 180 miesięcy, na spłatę wcześniejszych pożyczek bankowych i kredytów [część umowy: tabela pkt 2-8 k-16]. Umowa została sporządzona na podstawie wzorca banku, została podzielona na część „tabelaryczną” oraz część nazwaną „Warunki umowy”. W tabeli wskazano oprócz kwoty i okresu kredytu min. rachunki bankowe do obsługi wcześniejszych zobowiązań kredytowych i pożyczek w innych bankach celem ich spłaty , rachunek bankowy wskazany przez kredytobiorców w celu obciążania kolejnymi ratami spłat kredytu , numery rachunków wewnętrznych banku prowadzonych w PLN i CHF służących do wcześniejszej spłaty kredytu , a także ustalono rzeczywistą stopę oprocentowania i maksymalne koszty kredytu [część umowy: tabela pkt14, pkt 15, pkt 17, pkt 19 i pkt 20 k-17, ]. W części umowy zatytułowanej „Warunki umowy” w §2ust2 wskazano min. w przypadku wypłaty w złotych lub innej walucie niż określona w pkt2 Tabeli (tj. innej niż CHF), bank zastosuje kurs kupna CHF opublikowany w Tabeli kursów dla kredytów mieszkaniowych i konsolidacyjnych w walutach obcych (...) obowiązujący w Banku w dniu wypłaty kwoty kredytu lub transzy [część „Warunki umowy” w §2 ust2 k-19]. W § 6 „Warunków umowy” określono, że „spłata kredytu następować będzie poprzez obciążanie na rzecz banku rachunku bankowego Kredytobiorcy kwotą w złotych stanowiącą równowartość bieżącej raty w CHF…., przy zastosowaniu kursu sprzedaży CHF opublikowanego w Tabeli kursów dla kredytów mieszkaniowych i konsolidacyjnych w walutach obcych (...) obowiązującego w Banku na dwa dni robocze przed terminem każdej spłaty kwoty kredytu, … za zgodą banku kredytobiorca może dokonywać spłat kredytu także w inny sposób, w tym dokonywać spłaty w CHF lub innej walucie. W §7ust1 „Warunków umowy” wskazano, że po dokonaniu wypłaty kredytu, kredytobiorca może złożyć wniosek o dokonanie zmiany waluty kredytu udzielonego w CHF na walutę oferowaną w Banku dla kredytów mieszkaniowych [k-21]. W §8ust1 „Warunków umowy” wskazano, że kredytobiorca ma prawo wcześniejszej spłaty całości lub części na rachunek wskazany w pkt 17 Tabeli (wskazano tam dwa rachunki w PLN i CHF k-17), jeżeli wcześniejsza spłata nastąpi w PLN wówczas kwota zostanie przeliczona na CHF przy zastosowaniu kursu sprzedaży CHF opublikowanego w Tabeli kursów dla kredytów mieszkaniowych i konsolidacyjnych w walutach obcych (...) obowiązującego w Banku w dniu jej wpływu [część „Warunki umowy” § 6-8 k-21]. Podobnie Regulamin kredytu mieszkaniowego i konsolidacyjnego (...) w §19 ust1i2 przewidywał możliwość spłaty poprzez wpłatę gotówki lub przelew środków na pomocniczy rachunek bankowy określony w umowie przez bank , zaś obciążanie rachunku bankowego kwotą raty następuje na zlecenie klienta [§19 ust 1 i 2 regulaminu k-136].

Wszystkie formalności przeprowadzane były w oddziale banku w G.. Sprawą kredytu zajmował się generalnie powód, powódka nie angażowała się mając zaufanie do męża. Zgodnie z procedurami obowiązującymi w banku pracownicy w pierwszej kolejności oferowali kredytu w PLN, w przypadku gdy konsument był zainteresowany kredytem walutowym, oprócz ustnej informacji o ryzyku walutowym i odebrania pisemnego oświadczenia o dokonaniu wyboru kredytu i świadomości ryzyka, przedstawiano symulacje kredytu przy założeniach: kosztu obsługi przy założeniu, że stopa procentowa właściwa dla kredytu jest równa stopie procentowej jak dla kredytu w PLN, kosztu obsługi kredytu przy założeniu spadku kursu złotego w stosunku do waluty kredytu w skali odpowiadającej różnicy między maksymalnym, a minimalnym kursem złotego do waluty kredytu w ciągu ostatnich 12 miesięcy przy aktualnym poziomie stopy procentowej. Informowano również o kosztach obsługi kredytu w razie niekorzystnej zamiany poziomu stopy procentowej w tym poprzez symulację kredytu przy założeniach min.: wzrostu stopy procentowej o 4 punkty procentowe; wzrostu stopy procentowej, od której zależy oprocentowanie kredytu (stopa bazowa) w skali roku odpowiadającej różnicy między maksymalnym a minimalnym poziomem stopy bazowej w oparciu o którą oprocentowany jest kredyt (WIBOR3M/LIBOR3M dla CHF, USD/EURIB0R3M) w ciągu ostatnich 12 miesięcy [zeznania świadka A. P. k-215-220; zeznania świadka J. U. k-209-210, Procedura informowania Klientów o ryzyku kursowym oraz ryzyku stopy procentowej przy udzielaniu kredytów/pożyczek zabezpieczonych hipotecznie w (...) SA k-149-150]. Powodom przedstawiono ofertę kredytową banku. Podpisali oświadczenia z 12.09.2007r., że zostali zapoznani z przedstawionymi przez Bank: a) warunkami udzielania kredytu zarówno w złotych jak i w walucie CHF/EUR/USD b) symulacjami wysokości płaconych rat zarówno w złotych jak i w/w walucie obcej, oraz że są świadomi ryzyka kursowego związanego z zaciągnięciem w/w kredytu w walucie obcej mogącego mieć wpływ na wysokość płaconej raty kredytu w okresie kredytowania i decydują się na zaciągnięcie kredytu wymienionego w walucie CHF/EUR/USD. Jednocześnie podpisali oświadczenia, że zostali poinformowani przez Bank o ryzyku związanym z oprocentowaniem kredytu zmienną stopą procentową oraz są świadomi ponoszenia tego ryzyka w przypadku zaciągnięcia w/w kredytu oprocentowanego zmienną stopą procentową [oświadczenia k- 121,122,124i125]. Powód wybrał kredyt denominowany do CHF jako najkorzystniejszy, wypełnił częściowo wniosek kredytowy, który następnie zabrał do domu by uzupełnić dane w rubrykach dotyczących dochodów. Wniosek kredytowy został podpisany w dniu 14.09.2007r. [wniosek kredytowy k-118-119]. W dniu 25.10.2007r. na spotkaniu w banku przeczytali umowę i ją podpisali. Jednocześnie z złożyli wniosek o otwarcie rachunku bankowego w PLN do obsługi kredytu. W umowie w § 14 ust 6i7 powodowie oświadczyli, że są świadomi dodatkowego ryzyka, jakie ponoszą w związku z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, oraz że w przypadku niekorzystnej zmiany kursu waluty, w jakiej został udzielony kredyt, zarówno kwota w złotych stanowiąca równowartość kredytu w walucie kredytu, jak i kwota w złotych stanowiąca równowartość raty w walucie w jakiej został udzielony kredyt, ulegną zwiększeniu. W zleceniu wypłaty kredytu z 30.10.2007r wskazali, że nadwyżka kredytu, po zrealizowaniu dyspozycji wypłaty kredytu, ma zostać im wypłacona na rachunek bieżący prowadzony w PLN. „Zlecenie wypłaty” zawierało opcję wypłaty w walucie obcej [zeznania powoda k-240-242, zeznania powódki k-242, zlecenie wypłaty-dodatkowa dyspozycja k-139v; §14ust6i7 „Warunków umowy” k-24]. Powodom wypłacono, na wskazane rachunki bankowe, kwotę 414.646,38zł [przelewy k-141-144, zaświadczenie k-27], co łącznie z potrąconą prowizją określoną w pkt 19 i 20 umowy [tabela k-17], odpowiadało oczekiwanej i wskazanej we wniosku kwocie w PLN. Zdecydowali się na korzystniejszy w ich mniemaniu kredyt denominowany do CHF, oraz na spłatę kredytu w PLN poprzez potrącenie rat z rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego. W dniu 18.02.2013r strony zawarły aneks do umowy, zgodnie z którym otwarto dla powodów dodatkowy rachunek w walucie kredytu oraz ustalono nowe zasady ustalania kursów walut i spreadu walutowego w sytuacji gdyby spłacali kredyt w PLN lub innej walucie niż waluta kredytu uregulowano warunki ewentualnej wcześniejszej spłaty [aneks k-146; zeznania powoda k240-242, zeznania powódki k-242,]. W dniu 3.07.2019r. powodowie wystąpili z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej zarzucając abuzywność postanowień umownych [k-39].

Powyższy stan faktyczny ustalono przede wszystkim w oparciu o powołane wyżej dokumenty, a także zeznania świadków J. U., A. P. i częściowo o zeznania powodów. Sąd nie dał wiary powodom, że nie przedstawiono oferty kredytu w PLN, że nie wiedzieli o możliwości spłaty kredytu w walucie obcej CHF i nie poinformowano ich o ryzyku walutowym. Jest to sprzeczne z treścią umowy wniosku kredytowego i ich oświadczeń, a fakt, że nie pamiętają tych okoliczności może być wynikiem upływu czasu. Zeznania powódki miały drugorzędne znaczenie, nie angażowała się sprawą kredytu zajmował się powód. Zeznania A. U. są spójne z dokumentami, świadek nie pamiętała spotkań z powodami, a jedynie te, które wynikały z jej praktyki ze wszystkimi klientami. Zeznania świadka J. U. miały drugorzędne znaczenie, świadek nie miał kontaktu z powodami, nie wie jak przebiegały rozmowy i zawarcie umowy.

SĄD ZWAŻYŁ

Sporna umowa jest umową o kredyt denominowany do CHF w rozumieniu art. 69 ust 2 pkt 4a i ust 3 ustawy prawo bankowe w jego obecnym brzmieniu. W czasie jej zawierania mieściła się w zasadzie swobody zawierania umów określonej w art. 353 ^{( 1)}kc. Istotą umów denominowanych do waluty obcej jest wyrażenie kwoty zobowiązania w walucie obcej i jej następcze przeliczenie na złote polskie (lub inną walutę). Analiza treści umowy i okoliczności towarzyszących jej zawarciu wskazuje, że świadczenia stron od początku mogły być wykonane w CHF. Wypłata w sytuacji powodów nastąpiła w PLN, gdyż kredyt dotyczył spłaty wcześniejszych zobowiązań kredytowych, jednakże nastąpiło to na wniosek powodów, którzy również pozostałą, po spłacie wcześniejszych kredytów i pożyczek, nadwyżkę chcieli otrzymać w PLN. Nie ma to znaczenia dla oceny sprawy, gdyż powodowie znali wysokość przyznanego kredytu w CHF. Wybór sposobu uruchomienia kredytu warunkowany był wnioskiem powodów i celem kredytu tj. sfinansowaniem wcześniejszych zobowiązań. Nie zmienia to jednak faktu, że wybór ten dokonany został przez powodów, albowiem decydując się na zaciągniecie kredytu u pozwanego określili jego cel i wskazali rachunki bankowe, na które pozwany miał przelać środki kredytu. Zarówno cel kredytowania jak i numer rachunku bankowego, na które środki przelano zostały z pozwanymi indywidualnie uzgodnione i oczywistym jest, że nie mogły zostać powodom narzucone przez pozwanego. Co do zobowiązania kredytobiorców, to powodowie już w chwili zawierania umowy mogli wybrać spłatę w dowolnej walucie w tym w walucie kredytu. Pomimo, że wskazali do potrącania rat rachunek w PLN umowa zawierała rachunki wewnętrzne banku w tym w CHF, na który mogli dokonywać spłaty w walucie kredytu. Zawierając umowę mieli zatem do wyboru w zasadzie wszystkie istniejące możliwości i mogli wybrać na potrzeby regulowania swojego zobowiązania w zasadzie każdą walutę. Wybór waluty w jakiej następowała spłata rat był zatem przedmiotem indywidualnego uzgodnienia między stronami, a wybierając spłatę w walucie innej niż ta, w której zobowiązanie było wyrażone, zdecydowali się na spłatę w złotych polskich przy wykorzystaniu kursów tabelarycznych stosowanych przez pozwanego z dnia spłaty, co w praktyce oznaczało, że zdecydowali się korzystać z usługi kantorowej świadczonej przez pozwanego. Informacja o stosowaniu w tego rodzaju rozliczeniach kursów ustalanych przez pozwanego została zawarta w umowie. Gdyby wybrali opcję spłaty w CHF, wtedy w ogóle nie dochodziłoby do jakiegokolwiek przeliczenia ich wpłat, lecz musieliby samodzielnie nabywać walutę obcą. Wybrali opcję wygodniejszą (choć być może droższą) jaką jest skorzystanie z usługi kantorowej banku. Świadomie zdecydowali się na nabywanie franka w Banku, w miejsce poszukiwania i nabywania go na rynku celem spłaty zobowiązania zaciągniętego u pozwanego i wyrażonego w CHF. Mieli świadomość zmienności kursu, bowiem przed podpisaniem umowy przedstawiono im symulacje kredytu z największymi wahaniami kursowymi z ostatnich 12 miesięcy. Na gruncie niniejszej sprawy nie podzielono prezentowanego czasem poglądu, że wybór poszczególnych wariantów z wzorca umowy nie stanowi indywidualnego uzgodnienia postanowień umownych. Pogląd ten w niektórych konkretnych sytuacjach może okazać się trafny, niemniej nie ma podstaw do dokonywania w tym zakresie jakichkolwiek generalizacji. Oczywistym jest, że w każdym wypadku możliwość negocjowania warunków umowy ograniczona jest ofertą banku, a prawo konsumenta do indywidualnego uzgadniania postanowień umownych doznaje ograniczenia interesami banku, który wszak jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą ukierunkowaną na osiąganie zysków. Obowiązkiem banku jako podmiotu profesjonalnie działającego w obrocie jest natomiast działanie w taki sposób aby, nie doprowadzić do rażącego naruszenia interesów konsumenta. W realiach spornej umowy wybór jakiego mogli dokonać powodowie był szeroki i obejmował całe spektrum akceptowanych przez bank rozwiązań, z których mogli wybrać dla siebie najkorzystniejsze. W zakresie sposobu spłaty kredytu wzorzec przewidywał w zasadzie wszystkie dostępne możliwości, w tym takie, w których w ogóle nie dochodziłoby do zastosowania kwestionowanych w pozwie klauzul przeliczeniowych, co przesądza o tym, że dokonanie wyboru spośród oferowanych przez pozwanego wariantów spełniało przesłanki indywidualnego uzgodnienia warunków umownych. Sąd nie podzielił więc prezentowanych przez stronę powodową zarzutów co do sprzeczności umowy z prawem (art. 58 k.c.). Cechą kredytów denominowanych (inaczej niż indeksowanych) jest ich wyrażenie w walucie, do której nastąpiła denominacja. Wbrew twierdzeniom powodów zarówno kwota jak i waluta kredytu była znana i jednoznacznie określona od chwili zawarcia umowy i wynosiła 197.560 CHF. Stanowiła ona jednocześnie kapitał zadłużenia, który nie podlegał i nie podlega żadnym zmianom poza tymi, które wynikają ze spłaty rat. Okoliczność, że po przeliczeniu na złotówki jest to kwota wyższa niż w chwili zawierania umowy jest skutkiem niezależnych od pozwanego zamian kursowych, a negatywne konsekwencje tych zmian rekompensowane są częściowo spadkiem oprocentowania wynikającym z zastosowania stawki LIBOR. Sposób spłaty został jednakże indywidualnie uzgodniony. Indywidualne uzgodnienie warunków umownych, udzielenie powodom informacji na temat ryzyka związanego ze zmianą kursu waluty, a także udzielenie informacji co do sposobów przeliczania waluty powoduje, że postanowień umownych dotyczących tych kwestii nie można uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Przyjęte przez strony rozwiązania nie stanowią nadużycia dominującej pozycji pozwanego, a są wyrazem zgodnej woli stron. Powodowie dokonali wyboru kredytu denominowanego do CHF spośród innych możliwości przedstawianych im w ramach oferty pozwanego Banku. Wybór ten motywowany był korzystną wysokością raty, a także nieuzasadnionym przekonaniem, co do ograniczonej możliwości zmiany kursu franka. Wyboru dokonali po uzyskaniu od pracowników Banku informacji pozwalających im na ocenę skutków tej decyzji i szczegółowym pouczeniu o ryzyku związanym z zaciąganiem długoterminowych zobowiązań w walucie innej niż pobierane dochody [pouczenie było udzielone jeszcze przed wypełnieniem wniosku kredytowego]. Zawarcie kredytu denominowanego do CHF objęte było zatem ich wolą, bo właśnie to odniesienie gwarantowało niższą ratę kredytu, a to z uwagi na zastosowanie do oprocentowania stawki referencyjnej LIBOR. Żadne okoliczności sprawy nie wskazują aby zostali nakłonieni do zawarcia umowy kredytu denominowanego poprzez jakiekolwiek nierzetelne praktyki Banku. Posiadając informacje dotyczące ryzyka związanego z zawarciem umowy o kredyt denominowany do innej waluty mieli obowiązek dochowania należytej staranności przy zawieraniu umowy i rozważenia konsekwencji wynikających z zaciągnięcia zobowiązania o określonej treści. Obowiązek informacyjny jaki spoczywa na bankach w ramach zawierania umów z konsumentami nie zwalnia tych ostatnich z obowiązku działania z należytą starannością. Okoliczność, że obecnie powodowie uznają, że dokonany przez nich wybór co do rodzaju umowy i sposobu jej spłaty nie był korzystny, nie ma wpływu na ważność umowy. Można wspomnieć, że powódka była już ekonomistą i bez wątpienia już z tej racji powinni dołożyć należytej staranności przy przewidywaniu skutków finansowych umowy. Nietrafne są też zarzuty powodów dotyczące abuzywności klauzul przeliczeniowych dotyczących wypłaty kwoty kredytu w PLN przy jednoczesnym przeliczeniu wysokości wypłaconej kwoty z CHF według kursu kupna walut dla CHF i przeliczaniu wpłat rat kredytu po odmiennym kursie sprzedaży CHF tj. zarzuty dotyczące §2ust2, §6ust.1, §7ust.1, §8ust.1 i §9ust3 „warunków umowy”. W przypadku kredytu denominowanego mają znaczenie drugorzędne. Zgodnie z art. 3 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich warunki umowy, które nie były indywidualnie uzgadniane mogą być uznane za nieuczciwe, jeśli stoją w sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powodują znaczącą nierównowagę wynikająca z umowy, praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta, Warunki umowy zawsze zostaną uznane za niewynegocjowane indywidualnie, jeżeli zostały sporządzone wcześniej i konsument nie miał w związku z tym wpływu na ich treść, zwłaszcza jeżeli zostały przedstawione konsumentowi w formie uprzednio sformułowanej umowy standardowej. Zgodnie z art. 4 ust 2 dyrektywy ocena nieuczciwego charakteru warunków nie dotyczy ani określenia głównego przedmiotu umowy, ani relacji ceny i wynagrodzenia do dostarczonych w zamian towarów lub usług, o ile warunki te zostały wyrażone prostym i zrozumiałym językiem. Na gruncie przepisów kodeksu cywilnego istotę klauzul niedozwolonych określa art. 385 ^{( 1)} § 1 k.c., zgodnie z którym postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Art. 385 ^{( 1)} § 3 precyzuje, iż nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał żadnego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Należy więc dokonać oceny czy umowa zawierała niedozwolone postanowienia, jaki miały charakter, czy określały główne świadczenia stron. Powodowie w pierwszej kolejności zarzucili, że zawarte w umowie, klauzule ryzyka walutowego (klauzule ustalania kursu wymiany) są abuzywne. W tym względzie należy zwrócić uwagę na treść następujących wyroków Trybunału Sprawiedliwości: z 30 kwietnia 2014r C-26/13; z 20 września 2017 r. C-186/16; z 20 września 2018r. C-51/17; z 14 marca 2019 r. C-118/17 oraz z dnia 3 października 2019 r. C-260/18. Orzeczenia te zapadły na tle umów kredytu zawartych z konsumentami i zawierających ryzyko walutowe. W ocenie TSUE nie jest możliwe odrywanie klauzuli ryzyka walutowego (wyrażonej czy to przez indeksację czy też denominację) od mechanizmu przeliczania waluty krajowej na walutę obcą i Trybunał Sprawiedliwości konsekwentnie kwalifikuje klauzule dotyczące ryzyka wymiany, do których zalicza także sposób ustalania kursu wymiany, jako klauzule określające główny przedmiot umowy kredytu. W tym względzie należy zwrócić uwagę na treść następujących wyroków Trybunału Sprawiedliwości: z 30 kwietnia 2014r C-26/13; z 20 września 2017 r. C-186/16; z 20 września 2018r. C-51/17; z 14 marca 2019 r. C-118/17 oraz z dnia 3 października 2019 r. C-260/18. Dokonując zatem oceny spornej umowy należy zauważyć, że ustalenie umowne polegające na wyrażeniu kwoty kredytu we franku szwajcarskim stanowi postanowienie określające główne świadczenia stron. Jednakże zostało one sformułowane jednoznacznie, a tym samym nie mogą być uznane za klauzule niedozwolone (art. 385 ^{( 1)} § 1 zd. 2 k.c., art. 4 ust 2 dyrektywy ). Umowa jest umową denominowaną do CHF, co oznacza, że wysokość świadczeń stron od początku była wyrażona w CHF i nie uległa żadnym zmianom (inaczej niż przy umowach indeksowanych, gdzie wysokość zobowiązania wyrażona jest w PLN, a następnie odniesiona do kursu CHF, co może powodować wątpliwości co do wysokości zobowiązania). Dalsze zarzuty powodów dotyczyły abuzywności klauzul umownych zawierających klauzule przeliczeniowe. Postanowienia te zostały już szczegółowo ocenione przy rozważaniu przesłanek nieważności umowy i nie mogą zostać uznane za abuzywne z uwagi na to, że zostały indywidualnie uzgodnione.

Nie znajdując podstaw do stwierdzenia nieważności umowy ani uznania jej postanowień za niedozwolone Sąd uznał, że umowa jest dla stron wiążąca, co skutkowało oddaleniem powództwa w całości.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., zasądzając od powodów na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego, obliczone w oparciu o wskazaną przez powodów wartości przedmiotu

.