Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia	SA Barbara Hejwowska
Sędziowie:	SA Elżbieta Czaja SA Elżbieta Gawda (spr.)
Protokolant: protokolant sądowy Joanna Malena

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2016 r. w Lublinie

sprawy C. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji wnioskodawcy C. J.

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 20 lipca 2015 r. sygn. akt VI U 403/14

oddala apelację.

Elżbieta Gawda Barbara Hejwowska Elżbieta Czaja

III AUa 907/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 lipca 2015 r. Sąd Okręgowy w Radomiu oddalił odwołanie wnioskodawcy C. J. od decyzji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. odmawiającej prawa do emerytury.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach

i rozważaniach prawnych:

Wnioskodawca C. J. urodzony dnia (...) złożył

w dniu 3 lutego 2014 roku do pozwanego organu rentowego wniosek o przyznanie emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Pozwany ustalił, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił ogólny okres ubezpieczenia w wymiarze 29 lat 2 miesięcy i 9 dni, czego wnioskodawca nie kwestionuje, ale nie wykazał wymaganego 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Pozwany nie zaliczył do pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w R. od 22.08.1972 r. do 22.04.1974 r. i od 15.05.1976 r. do 23.07.1997 r. na stanowisku elektromontera – montera maszyn i urządzeń na podstawie świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 28.10.1999 r.

Wnioskodawca wywodził, iż pracę w warunkach szczególnych wykonywał

w okresie od 22 sierpnia 1972 roku do 31 października 1999 roku w Zakładach (...) na stanowisku elektromontera – montera maszyn i urządzeń, która to praca mieściła się w zakresie prac związanych z remontem, montażem i eksploatacją urządzeń elektroenergetycznych. Szkodliwość zatrudnienia łączył z tym, że praca wykonywana była na halach produkcyjnych oraz w garbarniach. Stanowisko swoje konsekwentnie podtrzymał w toku postępowania sądowego.

Przedłożył wystawione przez zakład pracy świadectwo wykonywania pracy

w warunkach szczególnych. W dokumencie tym datowanym na dzień 6 marca 2014 roku wskazano, że C. J. w w/w Zakładach zatrudniony był od 22 sierpnia 1972 roku do 31 października 1999 roku i w tym okresie od 22 sierpnia 1972 roku do

22 kwietnia 1974 roku oraz od 15 maja 1976 roku do 23 lipca 1997 roku stale

i w pełnym wymiarze wykonywał pracę przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu i remoncie oraz eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych. Wskazany rodzaj pracy zakwalifikowany został przez pracodawcę do działu II poz. 1 pkt 9 wykazu A stanowiącego załącznik nr 4 do zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 07.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

Na podstawie analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, w postaci akt osobowych wnioskodawcy, dokumentacji znajdującej się w aktach organu rentowego, zeznań świadków, jak również zeznań samego wnioskodawcy, Sąd Okręgowy ustalił, że C. J. był zatrudniony w Zakładach (...)

w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 22.08.1972 r. do 31.10.1999 r. Z akt osobowych skarżącego wynika, iż stosunek pracy nawiązany został na podstawie umowy o pracę a wnioskodawca zatrudniony został na stanowisku elektromontera. Stanowisko w tym brzmieniu wpisane zostało w umowie o pracę oraz angażach stanowiskowych.

Od dnia 1 lipca 1985 roku C. J. powierzono pełnienie obowiązków elektromontera – montera maszyn i urządzeń, na którym to stanowisku pracę wykonywał do końca okresu zatrudnienia. Świadczą o tym znajdujące się

w dokumentacji osobowej wnioski o zmianę warunków pracy i płacy oraz kolejne angaże stanowiskowe. Stanowisko elektromontera – montera maszyn i urządzeń zawarte zostało w treści zwykłego świadectwa pracy. Z dokumentu tego wynika również, że w okresie od 24.04.1974 r. do 14.05.1976 r. nastąpiła przerwa

w zatrudnieniu spowodowana powołaniem wnioskodawcy do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Po jej zakończeniu skarżący powrócił do poprzedniego pracodawcy na uprzednio zajmowane stanowisko, co potwierdzają znajdujące się w dokumentacji pracowniczej umowa o pracę z dnia 15 maja 1976 roku oraz wniosek o zmianę warunków pracy i płacy z dnia 19 maja 1976 roku, świadczące o tym, że zachowana została ciągłość zatrudnienia pracownika w w/w zakładzie.

Na podstawie zeznań świadków K. D. i L. M. oraz W. O., A. N., M. S. (1)

i M. S. (2), jak również zeznań wnioskodawcy Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca wykonywał swoje obowiązki w dziale instalacji. Dział ten podlegał pod dział głównego energetyka. Zajmował się instalacjami siłowymi, oświetleniem oraz wykonywaniem nowych instalacji elektrycznych (tj. kładzeniem kabli) na terenie zakładu pracy i podłączaniem ich do rozdzielni niskiego napięcia. Pod dział głównego energetyka podlegały również oddziały pomiarów, remontów silników oraz oddział utrzymania ruchu. Wnioskodawca pracował w brygadzie i wykonywał modernizacje starych bądź instalacje nowych sieci elektrycznych. Instalacje elektryczne wykonywane były na wszystkich odcinkach kombinatu m.in. na produkcji,

w garbarniach, jak też w budynkach biurowych. Odbywało się to w ten sposób, że po ułożeniu kabli, instalacje były podłączane do stacji niskiego napięcia o mocy do 1 KW, a następnie od rozdzielni niskiego napięcia instalacja była przeciągana do stacji średniego napięcia o mocy do 15 KW.

Prace na tym etapie instalacji wiązały się z obowiązkiem posiadania uprawnień w zakresie eksploatacji urządzeń elektrycznych. Jak zeznał sam wnioskodawca, posiadał on takie kwalifikacje do 1 KW, co oznaczało, że mógł pracować przy stacji trafo jedynie wówczas, gdy napięcie było wyłączone. Na koniec kable były podłączane do stacji wysokiego napięcia, przy czym ten rodzaj czynności wykonywali już pracownicy rejonu energetycznego.

Zarówno skarżący, jak i świadkowie zgodnie wskazali, że prace działu instalacji wykonywane były wyłącznie w czasie, kiedy praca w zakładzie w ogóle nie była wykonywana. Wnioskodawca wyjaśnił, że prace instalacyjne prowadzone były poza godzinami pracy produkcji, głównie, nocą, w weekendy oraz dni wolne od pracy. Napięcie wówczas było częściowo wyłączane. Z kolei przygotowanie rozdzielni elektrycznej do instalacji wykonywane było w warsztacie elektrycznym. Wnioskodawca w ramach obowiązków pracowniczych nie wykonywał remontów instalacji oraz rozdzielni niskiego napięcia, albowiem jak wyjaśnił świadek L. M., ten rodzaj prac należał do właściwości działu utrzymania ruchu. Praca wykonywana była stale w pełnym wymiarze czasu pracy w systemie jednozmianowym.

W oparciu o poczynione ustalenia Sąd Okręgowy nie uwzględnił odwołania przywołując przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach

z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 nr 153 poz. 1227 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43). Zgodnie z treścią art. 184 cyt. ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy spełniają łącznie następujące warunki:

1.  legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat dla mężczyzn;

2.  mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn;

3.  nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Stosownie do treści § 4 cyt. rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności zważył, iż prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych kwalifikowane przez pracodawcę w w/w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych do działu II rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku dotyczą przede wszystkim gałęzi przemysłu, jaką jest energetyka. Energetyka natomiast to gałąź przemysłu zajmująca się wytwarzaniem (przetwarzaniem) energii elektrycznej oraz cieplnej i dostarczeniem jej odbiorcom (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 roku, I UK 24/09, LEX nr 518067). Biorąc, zatem pod uwagę treść w/w zapisu działu II rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., wskazać należy, iż pracami w energetyce są prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Tymczasem jak wykazało postępowanie dowodowe, przedmiotem działalności przedsiębiorstwa, w których zatrudniony był wnioskodawca była produkcja wyrobów skórzanych.

W ocenie Sądu Okręgowego nie można przyjąć, że specyfika (...) Zakładów (...) w R. dotyczyła energetyki, a one same zajmowały się produkcją oraz przesyłaniem energii elektrycznej. Z całą pewnością, nie było to przedsiębiorstwo energetyczne, zatem brak podstaw, by stanowisko wnioskodawcy (pomimo, iż nosi nazwę elektromontera) zostało uznane za pracę w warunkach szczególnych określoną w dziale II załącznika do cyt. rozporządzenia. Nadto, w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie ma podstaw do przyjęcia, że uciążliwość i szkodliwość pracy, jaką wykonywał wnioskodawca pracując na stanowisku elektromontera w w/w zakładach, była taka sama czy porównywalna z pracą elektromontera w energetyce, choć niewątpliwie

w ocenie Sądu Okręgowego była uciążliwa i wykonywała była w trudnych warunkach

Co istotne, by dowodzić, że praca wykonywana była w warunkach szczególnych, wymagane jest, by konkretne stanowisko, było przypisane poszczególnym działom wykazu A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Tylko wówczas stanowiska tam wskazane mogą być traktowane jako praca w warunkach szczególnych i tylko te okresy zatrudnienia uprawniają do niższego wieku emerytalnego. Przedsiębiorstwo, w którym zatrudniony był wnioskodawca podlegało Ministrowi Przemysłu Chemicznego i Lekkiego, wobec czego w zakresie wykonywanych przez wnioskodawcę prac zastosowanie znajduje dział IV wspomnianego wyżej wykazu, w którym szczegółowo wymieniono prace związane z przemysłem chemicznym, stanowiące podstawę do uznania, iż praca wykonywana była w warunkach szczególnych, a w konsekwencji skutkujące, przyznaniem prawa do emerytury. W dziale tym ustawodawca jednak nie wymienił zawodu elektryka. Stanowisko to nie znalazło się również w dziale XIV określającym prace różne, niewymienione w poszczególnych działach przemysłu. Powyższy sposób kwalifikacji prawnej w/w prac nie jest dziełem przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Sąd, zatem nie może swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym. By uznać pracę za pracę wykonywaną

w szczególnych warunkach, dane stanowisko musi być wymienione w danym dziale przemysłu, którego dotyczy rozporządzenie (por. wyrok Sądu najwyższego z dnia

1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638 ).

Zarówno wnioskodawca, jak i powołani w sprawie świadkowie wskazali, że C. J. w spornym okresie zatrudnienia wykonywał pracę na każdym odcinku kombinatu tj. na halach produkcyjnych, garbarniach oraz budynkach biurowych. W związku z powyższym Sąd Okręgowy analizował, czy charakter pracy skarżącego, jako wykonywaną w warunkach szczególnych rozpatrywać należy pod kątem prac określonych w w/w wykazie A, dziale XIV poz. 25 cyt. rozporządzenia tj. bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano – montażowe i budowlano – remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Bezsprzecznym jest, że Zakłady (...) w R. były zakładami, w których pracownicy wykonywali pracę w warunkach szczególnych. Wynika to bezpośrednio ze specyfiki działalności zakładu pracy. Jednakże materiał dowodowy w sprawie nie pozwala stwierdzić, że praca którą wykonywał wnioskodawca była wykonywana

w warunkach szczególnych tj. stale i w pełnym wymiarze czasy pracy na oddziałach będących w ruchu. W toku postępowania dowodowego Sąd Okręgowy ustalił bowiem, że wnioskodawca wprawdzie wykonywał prace na terenie działów produkcyjnych bądź garbarni, czyli miejsc, gdzie praca kwalifikowana jest jako praca w warunkach szczególnych, to jednak w jego przypadku praca ta wykonywana była poza normalnymi godzinami pracy zakładu tj. w godzinach nocnych, w weekendy bądź święta. Jest to okoliczność, która wprost przyznana została przez samego skarżącego. Potwierdzili ją również zeznający w sprawie świadkowie. W czasie wykonywania powyższych prac na terenie zakładu nie przebywali pracownicy zatrudnieni na stanowiskach, które zaliczane zostały przez ustawodawcę do stanowisk pracy

w warunkach szczególnych, ani też nie pracowały ciągi produkcyjne, których praca uzależnia zaliczenie do prac w warunkach szczególnych charakteru pracy pracownika niezatrudnionego bezpośrednio przy produkcji, ale wykonującego taką pracę jak: naprawa, konserwacja, remont czy też montaż urządzeń będących w ruchu. Częściowo wyłączane była napięcie w zakładzie.

Wnioskodawca w toku postępowania powoływał się na okoliczność, że zeznający w sprawie świadek K. D., ma przyznane prawo do świadczenia emerytalnego na mocy prawomocnego orzeczenia sądu, wskazując, że świadek ten pracował razem z wnioskodawcą w takich samych warunkach. Ze stanowiskiem tym nie można się zgodzić. Sąd orzekający w niniejszej sprawie zaliczył w poczet materiału dowodowego akta tutejszego sądu o sygn. VI U 567/13 dotyczące przyznania emerytury świadkowi K. D.. Z ich analizy wynika, że świadek pracował w całkiem innych warunkach niż wnioskodawca. Chociaż zatrudniony był na tożsamym, jak wnioskodawca stanowisku elektromontera, to jednak obowiązki służbowe wykonywał w dziale utrzymania ruchu. Zajmował się więc m.in. naprawą, konserwacją urządzeń produkcyjnych, usuwaniem ich awarii bądź wymianą ich uszkodzonych elementów, jak też naprawą taśmociągów.

W przeciwieństwie do wnioskodawcy stale przebywał na hali produkcyjnej. Czynności naprawcze, odmiennie niż wnioskodawca, wykonywał w trakcie pracy zakładu, kiedy ciągi produkcyjne były w ruchu.

Ubocznie Sąd Okręgowy podniósł, że niezasadne jest również powoływanie się przez odwołującego na wyroki dotyczące pozostałych świadków, albowiem Sąd przeprowadza własne postępowanie dowodowe, dokonuje oceny zgromadzonego

w sprawie materiału dowodowego i nie jest związany orzeczeniem zapadłym w innym postępowaniu.

W świetle powyższego, pomimo iż Sąd dał wiarę wnioskodawcy oraz świadkom, co do okoliczności potwierdzających wykonywanie przez skarżącego opisanych czynności, jest to niewystarczające do uznania, by wnioskodawca w w/w Zakładach wykonywał prace w szczególnych warunkach w zakresie uprawniającym do nabycia uprawnień do emerytury w szczególnych warunkach tj. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Warunków tych nie spełnia również wystawione przez pracodawcę świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych w treści, którego wskazano, iż C. J. w omawianym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu i remoncie oraz eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych. Jak ustalił bowiem Sąd Okręgowy, na podstawie zeznań świadków i samego wnioskodawcy, charakter jego pracy w zakładzie w żaden sposób nie odpowiada temu, co wskazane zostało w przedmiotowym świadectwie pracy. Z tego też względu, Sąd nie znalazł podstaw do uznania prawidłowości wystawionego przez zakład świadectwa pracy.

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sadu Najwyższego, zawarte w wyroku

z dnia 22 lutego 2007 roku w sprawie I UK 258/06 (OSNP z 2008 r., z. 5-6, poz. 81), według którego wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu świadczeń emerytalnych "instytucją" wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia. Zawarcie przez ustawodawcę w zamkniętym katalogu wykazu pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze wyłącza możliwość jego rozszerzania w procesie stosowania prawa. Możliwość odstępstwa od zasady powszechnej - zwłaszcza ze względu na przesłankę szczególnego charakteru zatrudnienia - pozostaje atrybutem władzy ustawodawczej, a nie sądowniczej.

Z tych względów i na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

Apelację od powyższego wyroku złożył wnioskodawca zaskarżając wyrok

w całości i zarzucając:

1)  naruszenie prawa materialnego tj. art. 184 ustawy o emeryturach i rentach

z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 4 cyt. rozporządzenia poprzez przyjęcie, że wnioskodawca nie spełnił warunku wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez okres co najmniej 15 lat, podczas gdy warunek ten został spełniony;

2)  naruszenie przepisów postępowania tj. art. 227 i art. 233 k.p.c. polegające na braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności przyjęcie, że praca elektromontera wykonywana w firmie niepodlegającej ministrowi właściwemu ds. energetyki nie może być zaliczana do prac warunkach szczególnych.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i ustalenie wnioskodawcy prawa do emerytury ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do rozpoznania sądowi I instancji.

Apelujący wywodził, że niewątpliwie zakłady (...) posiadały własne, wyspecjalizowane komórki zajmujące się wykonywaniem zadań niezwiązanych

z branżą. Nie ulega wątpliwości, że wnioskodawca zajmował się pracami przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych, gdyż takimi urządzeniami są linie kablowe. Skarżący odwoływał się nadto do orzeczeń wydanych w innych, podobnych sprawach, w których ubezpieczeni uzyskali prawo do emerytury.

Z tych wszystkich względów apelujący uznawał apelację za uzasadnioną.

Opierając się na ustaleniach faktycznych jak i rozważaniach prawnych poczynionych przez Sąd I instancji Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Apelacyjny akceptuje w całości ustalenia faktyczne jak i wywody prawne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r. II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

Nietrafny jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd Okręgowy wszechstronnie rozważył zebrany w sprawie materiał dowodowy i precyzyjnie, w zgodzie z zebranymi dowodami osobowymi jak i dowodami z dokumentów, opisał czynności wykonywane przez wnioskodawcę w ramach powierzonych mu obowiązków elektromontera. Dokonana przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wówczas, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu nie znajduje oparcia w zasadach doświadczenia życiowego. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje. Sąd oparł swoje ustalenia na podstawie zeznań wnioskodawcy i świadków, którym nie odmówił wiarygodności. W istocie zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie dotyczy oceny dowodów ale dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny pracy wnioskodawcy w kontekście przepisów cyt. rozporządzenia i zawartych w nim wykazów prac w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy nie dopuścił się też naruszenia art. 227 k.p.c., zgodnie z którym przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Faktem istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy jest charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w Zakładach (...) i na te okoliczności Sąd dopuścił dowody w postaci zeznań wnioskodawcy, świadków oraz dokumentów

z akt osobowych. Brak zatem podstaw do przyjęcia, że Sąd Okręgowy dopuścił się naruszenia cyt. przepisu skoro przeprowadził dowody istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Spór w niniejszej sprawie sprowadza się do oceny czy prace wykonywane przez wnioskodawcę mogą być zaliczone do prac wykonywanych w warunkach szczególnych a tym samym czy Sąd Okręgowy oddalając odwołanie od zaskarżonej decyzji, nie dopuścił się naruszenia prawa materialnego, wskazanego w apelacji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy prawidłowo zastosował treść art. 184 cyt. ustawy jak i powołane w uzasadnieniu wyroku przepisy cyt. rozporządzenia.

Prawo do emerytury przewidziane w treści art. 184 cyt. ustawy ma charakter wyjątkowy, gdyż jest odstępstwem od ogólnej reguły dotyczącej warunków przechodzenia na emeryturę, a zatem właściwe przepisy muszą być wykładane

w sposób ścisły. Oznacza to, że ubezpieczony winien w sposób niebudzący wątpliwości wykazać, że wykonywał prace wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik do cyt. rozporządzenia. Słusznie Sąd Okręgowy zważył, odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego, że uznanie pracy w warunkach szczególnych wymaga aby dane stanowisko było wymienione w danym dziale przemysłu, którego dotyczy rozporządzenie. Stanowisko pracy wnioskodawcy oznaczone było jako „elektromonter”. Praca wykonywana była w dziale głównego energetyka zakładu ale

z pewnością nie była pracą wykonywaną w dziale energetyki, wymienioną w wykazie A dziale II tj. prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych.

Rację ma apelujący wskazując, że nie można bezwzględnie przyjmować, że dla uznania pracy w warunkach szczególnych decyduje sztywne przyporządkowanie do branży. Sąd Apelacyjny podziela w pełni pogląd Sądu Najwyższego, że w przypadku gdy praca jest wykonywana w warunkach analogicznych do tych, które panują

w branży, w której jest wymieniona w wykazie, to znaczy, że pracownik jest narażony na ekspozycję takich samych czynników szkodliwych oraz w takim samym stopniu, jak w przypadku branży, w ramach której jest ona uznawana za pracę w szczególnych warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2015 r. I UK 316/14 LEX Nr 1755906). Wnioskodawca prac takich jednak nie wykonywał. Zajmował się on bowiem modernizacją starych i instalacją nowych urządzeń - układaniem kabli na terenie całego zakładu tj. na halach produkcyjnych przy wyłączeniu maszyn i urządzeń z ruchu, w biurowcu jak również w ośrodkach wypoczynkowych zakładu, podłączaniem kabli do rozdzielni niskiego napięcia. Wnioskodawca nie wykonywał prac w stacji trafo gdyż nie miał koniecznych uprawnień, jak również nie wykonywał prac w dziale utrzymania ruchu. Wykonywał zatem typowe prace elektryczne i nie zajmował się ani wytwarzaniem i przesyłaniem energii elektrycznej i cieplnej ani też montażem, remontem i eksploatacją urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Nie można zatem przyjąć, że w wyodrębnionym dziale głównego energetyka wnioskodawca wykonywał prace wymienione wykazie A dziale II. Uciążliwość

i „szczególność” warunków pracy wnioskodawca upatruje w miejscu a nie rodzaju pracy tj. w tym, że wykonywał swoje obowiązki na halach produkcyjnych

i w garbarni a nie w tym, że zajmował się wytwarzaniem i przesyłaniem energii elektrycznej i cieplnej lub montażem, remontem i eksploatacją urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Praca wnioskodawca polegająca na układaniu kabli w różnych budynkach i podłączaniu do gniazd elektrycznych nie może być zrównana

z pracą elektromontera w dziale energetyki i nawet sam wnioskodawca takich porównań nie czyni.

Skarżący, jak prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy nie wykonywał też prac polegających bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prac budowlano-montażowych i budowlano-remontowych na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie – wykaz A dział XIV poz. 25).

O wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych nie decyduje nazwa zajmowanego stanowiska pracy ale faktycznie wykonywane czynności. Praca faktycznie wykonywana przez wnioskodawcę nie została skatalogowana w wykazie A, stanowiącym załącznik do cyt. rozporządzenia, zatem nie może być uznana za prace w warunkach szczególnych.

Odwoływanie się przez apelującego do innych spraw, w których ubezpieczeni uzyskali prawo do emerytury nie może wywołać skutku w postaci zmiany zaskarżonego wyroku, gdyż jak słusznie zważył Sąd Okręgowy dla oceny uprawnień emerytalnych wnioskodawcy decydujące są ustalenia dokonane w jego sprawie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego wyrok wydany przez Sąd Okręgowy jest trafny

i zgodny z obowiązującymi przepisami zaś apelacja wnioskodawcy jako bezzasadna podlega oddaleniu w trybie art. 385 k.p.c.