Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2013 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Krzysztof Kamiński

Protokolant: Aneta Chardziejko

bez udziału oskarżyciela publicznego, po rozpoznaniu w dniu 11.02.2013 r. sprawy P. P. obwinionej o czyn z art. 194 ust. 2 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne na skutek apelacji obrońcy obwinionej od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 24 sierpnia 2012 r. (sygn. akt XIII W 853/12):

I. Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

1. łagodzi orzeczoną wobec obwinionej karę grzywny do 600-zł. (sześciuset złotych);

2. zwalnia obwinioną od kosztów sądowych za postępowanie przed Sądem I instancji i obciąża nimi Skarb Państwa.

II. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

III. Zwalnia obwinioną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

P. P.została obwiniona o to, że w okresie czasu od 17 maja 2011 r. do dnia 30 czerwca 2011 r., w miejscowości K.gm. N., będąc właścicielem działki o numerze (...)drewnianym płotem nieruchomość przyległą do powierzchniowych wód publicznych tj. jeziora T., w odległości mniejszej niż 1,5 m od linii brzegu tj. o wykroczenie z art. 194 ust. 2 Ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 24 sierpnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt XIII W 853/12 obwinioną P. P. uznał za winną popełnienia zarzuconego jej czynu i za to na podstawie art. 194 ust. 2 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne wymierzył jej karę grzywny w kwocie 1500 (jednego tysiąca pięciuset) złotych.

Zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (stu pięćdziesięciu) złotych tytułem opłaty i kwotę 100 (stu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Powyższy wyrok, stosownie do art. 103 k.p.w. zaskarżył w całości obrońca obwinionej. Na zasadzie art. 109 k.p.w. w zw. z art. 427§1 k.p.k. i art. 438 k.p.k. zarzucił mu:

1. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 194 ust. 2 Ustawy z dnia 18 lipca 2001 roku Prawo wodne poprzez błędną interpretację pojęcia linii brzegowej, albowiem zgodnie z definicją zawartą w art. 15 ust. l ustawy prawo wodne, w sytuacji kiedy linia brzegowa nie jest wyraźnie wyznaczona powinna zostać ustalona według średniego stanu wody z okresu co najmniej ostatnich 10 lat.

2. rażącą niewspółmierność wymierzonej kary grzywny w wysokości 1.500 zł. przy jednoczesnym przyjęciu, iż obwiniona nie posiada dochodów i pozostaje na wyłącznym utrzymaniu rodziców.

Wskazując na powyższe, na podstawie art. 109§2 k.p.w. w zw. z art. 437§ 2 k.p.k., wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia celem ustalenia w nowym procesie przebiegu linii brzegowej na nieruchomości obwinionej i na bazie poczynionych ustaleń, ponowną ocenę zachowania obwinianej w kontekście postawionych zarzutów.

W przypadku nieuwzględnienia powyższego wniosku, wniósł o obniżenie wymierzonej kary grzywny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy obwinionej jest zasadna o tyle, o ile zmierza do złagodzenia orzeczonej wobec P. P. kary grzywny. W pozostałym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezzasadny (nadto niewłaściwie skonstruowany) jest zarzut z pkt. 1 apelacji.

Z uzasadnienia w/w zarzutu (obrazy prawa materialnego – art. 15 ust. 1 ustawy Prawo wodne) wynika wprost, że apelujący zarzuca Sądowi I instancji „nie ustalenie właściwej linii brzegowej”. Kwestionuje więc treść ustaleń faktycznych leżących u podstaw przypisania obwinionej czynu z art. 194 ust. 2 w/w ustawy. Podkreślić należy, że jeżeli zarzucona wadliwość zaskarżonego orzeczenia w istocie dotyczy przyjęcia za jego podstawę błędnych ustaleń, to ocenie instancyjnej podlega trafność ustaleń faktycznych, a nie obraza przepisów prawa materialnego ( por. m.in. postanowienie Sądu najwyższego z dnia 9 stycznia 2002 r., V KKN 319/99, LEX nr 53010).

Przechodząc do oceny meritum zarzutu, słusznie podnosi apelujący, że z treści art. 15 ust. 1 w/w ustawy wynika, iż w sytuacji gdy linia brzegowa nie jest wyraźnie zaznaczona (krawędzią brzegu lub linia stałego porostu traw), powinna zostać ustalona według średniego stanu wody z okresu co najmniej 10 lat. Obrońca obwinionej nie dostrzega jednak tego, że w niniejszej sprawie przebieg linii brzegowej wynika z ustaleń Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w A. dokonanych m.in. w oparciu o linię porostu traw (kserokopie m.in. protokołu oględzin działki oraz dokumentacji fotograficznej znajdują się w aktach sprawy XIII K 1091/11, zaliczonej w poczet materiałów przedmiotowej sprawy). Zbędne jest więc ustalanie linii brzegowej na podstawie średniego stanu wody z okresu co najmniej 10 lat.

W tej sytuacji zeznania M. L. i L. M. (członków komisji powołanej przez Wójta gminy N.) stanowią jedynie uzupełnienie w/w dowodów.

Na uwzględnienie zasługuje natomiast zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec obwinionej kary grzywny.

Należy zgodzić się z apelującym, że grzywna w wymiarze 1.500-zł. nie uwzględnia warunków osobistych oraz materialnych P. P., studentki, zamieszkującej z rodzicami i pozostającej na ich utrzymaniu. Faktem jest, że obwiniona jest właścicielką działki nad jeziorem oraz mieszkania w Z.. Przy czym w/w nieruchomości, darowane jej przez rodziców i dziadków, są „utrzymywane” przez darczyńców i nie przynoszą żadnych dochodów. W tej sytuacji trudno wymagać, aby obwiniona wyzbyła się którejś z w/w nieruchomości celem uiszczenia grzywny.

Dlatego należało złagodzić wymiar kary grzywny do kwoty 600-zł., która mieści się w realnych możliwościach finansowych obwinionej oraz na mocy art. 119 k.p.w. w zw. z art. 624§1 k.p.k. zwolnić ją od kosztów sądowych za postępowanie prze Sądem I instancji (pkt I ppkt 1 i 2 sentencji niniejszego wyroku).

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, należało orzec, jak w pkt. II sentencji niniejszego wyroku).

Z uwagi na trudną sytuację materialną obwinionej (o czym wyżej), na mocy art. 119 k.p.w. w zw. z art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolniono ją od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.