Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2017r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anita Wolska

Protokolant: Monika Koza

po rozpoznaniu w dniu 04 kwietnia 2017r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

I.oddala powództwo.

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 634 zł ( sześćset trzydzieści cztery złote ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Anita Wolska

Sygn. akt I C 1537/14

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 14 maja 2013r. powód (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. K. kwoty 2.549,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów sądowych ( 32 zł z tytułu opłaty sądowej od pozwu) oraz kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż pozwany zawarł z jego poprzednikiem prawnym t.j. (...) Sp. z o.o. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych( w tym dostępu do internetu). W oparciu o niniejszą umowę wykonał on na rzecz pozwanego usługi w ramach swojej działalności. Z tego tytułu wystawił faktury VAT, które nie zostały uregulowane przez pozwanego. Podał, że wobec braku spłaty zobowiązań wynikających z umowy, wierzytelność wynikająca z umowy została sprzedana na rzecz powoda - na mocy umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 23 stycznia 2013r. Wskazał, iż kwoty 2.030,99 zł domaga się tytułem nieuiszczonej wartości ekwiwalentu za dostarczone usługi telekomunikacyjne, natomiast kwoty 518,65 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych, liczonych od należności głównej od dnia 23 maja 2011r. do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu. Zaznaczył, iż wezwał pozwanego do dobrowolnej zapłaty spornej kwoty, wskazując, jednocześnie, iż w przypadku jej niezapłacenia sprawa zostanie skierowana na drogę sądową.( k.2-4v)

W dniu 18 czerwca 2013r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt VI Nc-e 1168355/13 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu( k.5).

Od niniejszego orzeczenia pozwany wniósł sprzeciw ( k.7-9, k.70-72) i zaskarżył go w całości. Podniósł następujące zarzuty: brak legitymacji procesowej czynnej powoda, niewykazanie roszczenia zarówno co do jego podstawy jak i wysokości oraz przedawnienia roszczenia. Jednocześnie wniósł o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kwoty 617 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu sprzeciwu podniesiono, iż powód nie wykazał, aby nabył jakąkolwiek wierzytelność od (...) Sp. z o.o. względem pozwanego, w szczególności nie przedstawił umowy cesji, która mogłaby to potwierdzić. Zaprzeczył, aby pozwany korzystał z usług rzeczonego podmiotu oraz posiadał jakiekolwiek zadłużenie wobec wskazanej spółki. Zarzucił, iż powód nie przedstawił umowy źródłowej, z której wynikałaby dochodzona pozwem wierzytelność, a złożony wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu nie ma mocy dokumentu urzędowego zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011r.( sygn.. akt P 1/10). Natomiast dowód w postaci powołanych faktur nie może być uznany za przesądzający o zasadności roszczenia. W uzasadnieniu zarzutu przedawnienia powołano się na 2-letni termin przedawnienia z art. 751 k.c. w zw. z art. 750 k.c. zaznaczając, iż podniesiony został z ostrożności procesowej albowiem w pozwie nie wskazanie daty wymagalności wierzytelności.

Postanowieniem z dnia 27 maja 2014r. ( k.13) Sąd przekazał sprawę do rozpoznania tut. Sądowi z uwagi na skutecznie wniesiony sprzeciw od powyższego nakazu i utratę jego mocy w całości.

Powód w piśmie z dnia 17 sierpnia 2014r.( k.20-20v) wniósł o umożliwienie mu złożenia mu pisma procesowego celem uszczegółowienia żądania pozwu. Jednocześnie wskazał, iż po skierowaniu pozwu pozwany dokonał wpłaty kwoty 200 zł ( w dniu 07 sierpnia 2013r.).Tym samym ograniczył żądanie pozwu do zapłaty kwoty 2.428,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia następnego po dniu wpłaty t.j. od 08 sierpnia 2013r. do dnia zapłaty. Zaś dokonanie częściowej spłaty wskazuje, że uznał on roszczenie powoda. Jednocześnie dołączył umowę łączącą strony i wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości jedynie w przypadku kwestionowania przez pozwanego faktu zawarcia umowy i braku zapłaty kwot wskazanych w fakturach/notach obciążeniowych. Powołał się na dołączoną umowę przelewu wierzytelności i wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu jako dokumenty potwierdzające jego legitymację czynną w niniejszym postępowaniu, zaznaczając, iż na wezwanie sądu te dokumenty może złożyć w oryginale. Zaakcentował, iż zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu to pozwany powinien udowodnić fakt niweczący, iż ewentualnie uiścił wskazane w fakturach/notach obciążeniowych kwoty, czego nie uczynił. Zarządzeniem z dnia 08 października 2014r. zezwolono pełnomocnikowi powoda na złożenie niniejszego pisma procesowego.

W odpowiedzi na powyższe pismo procesowe w piśmie z dnia 15 lipca 2015r. ( k.99-99v) pełnomocnik pozwanego podtrzymał dotychczasowe stanowisko i w pierwszej kolejności zaprzeczył, żeby pozwany dokonywał jakiejkolwiek wpłaty na rzecz powoda po wniesieniu pozwu w niniejszej sprawie. Kwestionując istnienie dochodzonego roszczenia podniósł, iż za dowód w sprawie nie mogą zostać uznane jednostronnie wystawione przez (...) S.A. faktury VAT, stanowiące w istocie wydruki niepodpisane przez żadną ze stron. Tym samym zasadność obciążenia pozwanego kwotą 1.505 zł ( faktura nr (...) z dnia 22 kwietnia 2011r.) z tytułu bliżej nieokreślonych dodatkowych uznań i obciążeń, których powód nie wykazał, a stanowią one wraz z naliczonymi odsetkami ¾ dochodzonego roszczenia. Zaznaczył, iż to powód inicjator postępowania, jednocześnie profesjonalny podmiot nie uniósł spoczywającego na nim ciężaru dowodu, nie wykazując faktów, z których wywodzi skutki prawne w postaci istnienia i wartości dochodzonego roszczenia.

Następnie w piśmie procesowym z dnia 21 lipca 2015r. ( k.103-103v) pełnomocnik powoda podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i sprecyzował, iż pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem t.j. (...) Sp. z o.o. umowę o oświadczenie usług telekomunikacyjnych w sieci (...) nr (...) z dnia 16 października 2009r. oraz kolejną umowę z dnia 07 stycznia 2011r. i był zobowiązany do zapłaty rachunków telefonicznych oraz przestrzegania postanowień umów, potwierdził zapoznanie się również ze wszystkimi regulaminami i cennikami. Powołał się na zapisy Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) Sp. z o.o. dla Abonentów ( §12 ust.1 i 2, § 17ust.5 ). Natomiast kwota 1.505 zł stanowi łączną karę za niedotrzymanie warunków promocji, bo w związku z nieuregulowaniem zobowiązań finansowych przez pozwanego nastąpiło rozwiązanie umowy. Do niniejszego pisma dołączono powołany powyżej dokument. Nadto w ustosunkowaniu się do treści sprzeciwu pozwanego w piśmie z dnia 04 października 2016r. ( k.148-149) podtrzymał w całości swoje stanowisko w sprawie. Ponadto podniósł, iż pozwany nie składał jakiejkolwiek reklamacji dotyczącej wystawionych faktur VAT, które zostały dołączone do pozwu, wobec czego należy stwierdzić, iż zaakceptował zasadność ich wystawienia, jak również wysokość. W odniesieniu do zarzutu przedawnienia wskazano, iż zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 07 maja 2009r. w sprawie III CZP 20/09 kwestie przedawnienia roszczeń wynikających z umowy oświadczenie usług telefonicznych, zawartej na podstawie ustawy z 16 lipca 2004r. – Prawo telekomunikacyjne reguluje art. 118 k.c. ( w tym wypadku więc okres 3-letniego przedawnienia). Tym samym data najwcześniej wymagalnej faktury przypadająca na dzień 06 lutego 2011r. świadczy o tym, iż nie doszło do przedawnienia, którego bieg przerwało wniesienie pozwu w niniejszej sprawie w dniu 14 maja 2013r. Powołano się także na regulację z art. 354 § 1 k.c.

Na rozprawie w dniu 22 listopada 2016r. pełnomocnik pozwanego w ustosunkowaniu się do powyższego oświadczył, iż powód nie wykazał, jakie są to dodatkowe uznania i obciążenia ( na kwotę 1.505 zł ),aby doszło do przedterminowego rozwiązania umowy ( t.j. podstaw do obciążenia pozwanego karą umowną), która ze swej istoty może być wyłącznie z tytułu niewykonania zobowiązania niepieniężnego. Nadto, iż praktyka firm telekomunikacyjnych i windykacyjnych obciążania klientów za nieopłacone rachunki karami umownymi jest sprzeczna z przepisami kodeksu cywilnego i stanowiskiem wyrażonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego.

Na rozprawie w dniu 04 kwietnia 2017r. ( k.171) pełnomocnik pozwanego w całości podtrzymał dotychczasowe zarzuty, a z ostrożności procesowej to, iż faktura opiewająca na kwotę 1.505 zł z tytułu dwóch kar umownych stanowi niedozwolone w polskim systemie prawa cywilnego zastrzeżenie kary umownej na wypadek niewykonania zobowiązania pieniężnego. Nadto zaznaczył, iż wysokość abonamentu nie pokrywa się ze wskazanym w umowie abonamentem. Treść samej faktury z 22 stycznia 2011r. jest kompletnie niezrozumiała, również z 22 lutego 2011r. Pozwany zaś przyznał, że płacił abonament w wysokości około 100 zł i nie byłoby go stać na płacenie abonamentu w wyższej wysokości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 października 2009r. została zawarta umowa o oświadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W. a M. K.. Przedmiotem umowy było świadczenie usług w ruchomej publicznej sieci telekomunikacyjnej z dodatkowymi usługami: (...) oraz identyfikacji rozmówcy w ramach taryfy iPlus prywatne 60( 3GB Internet) i promocji „ iPlus na pr dla C.-dow od 1 zł ( (...)), obejmująca zakup telefonu, z opłatą aktywacyjną 40,98 zł ( nr (...)). Umowa została zawarta na czas oznaczony t.j. 24 miesięcy. Określono karę umowną wynikającą z regulaminu promocji – 800 zł.

Zgodnie z § 8 ust.2 ( odpowiedzialność Abonenta z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy) w przypadku jednostronnego rozwiązania Umowy przez Abonenta lub przez (...) S.A. z winy Abonenta przed upływem terminu, na jaki została zawarta Umowa, Abonent zobowiązany będzie do zapłaty na rzecz (...) S.A. kary umownej w wysokości określonej na stronie 1 Umowy, przy czym wysokość kary umownej będzie pomniejszona o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia Umowy do dnia jej rozwiązania. Zgodnie zaś z ust.4 niniejszego paragrafu kara umowna płatna będzie na podstawie wezwania do zapłaty dostarczonego Abonentowi. Wezwanie może być dostarczone wraz z rachunkiem lub w odrębnym piśmie. Kara umowna płatna będzie w terminie wskazanym w wezwaniu nie krótszym jednak niż 7 dni.

Zgodnie zaś z § 9 ust.2 tej umowy integralną częścią Umowy jest:

a.Załącznik nr 1 do Umowy – Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) S.A. dla Abonentów,

b.Załącznik nr 2 – Cennik świadczeń usług telekomunikacyjnych w sieci (...),

c.Załącznik nr 3 do Umowy – Oświadczenie Abonenta zawierającego umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych,

d.Z. nr 4 do Umowy – Regulamin (...) ( w przypadku gdy Umowa jest zawierana w ramach promocji).

Pozwany oświadczył, iż otrzymał i zaakceptował Regulamin (...) : iPlus na pr dla C.-dow od 1 zł, także cennik oraz Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) S.A. dla Abonentów.

W dniu 07 stycznia 2011r. została zawarta umowa o oświadczenie usług telekomunikacyjnych w sieci (...) pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W. a M. K.. Przedmiotem umowy było świadczenie usług w ruchomej publicznej sieci telekomunikacyjnej z dodatkowymi usługami: poczta głosowa w języku polskim, transmisja danych oraz identyfikacji rozmówcy w ramach taryfy Bezlik 99,90 i promocji „ Bezlik z P. do Wszystkich D ( (...)_10D), obejmująca zakup telefonu, z opłatą aktywacyjną 24,99 zł z VAT ( nr (...)). Umowa została zawarta na czas oznaczony t.j. 24 miesięcy. Określono karę umowną wynikającą z regulaminu usług i (...) – 1.500 zł.

Zgodnie z § 8 ust.2 ( odpowiedzialność Abonenta z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy) w przypadku jednostronnego rozwiązania Umowy przez Abonenta lub przez (...) S.A. z winy Abonenta przed upływem terminu, na jaki została zawarta Umowa, Abonent zobowiązany będzie do zapłaty na rzecz (...) S.A. kary umownej w wysokości określonej na stronie 1 Umowy, przy czym wysokość kary umownej będzie pomniejszona o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia Umowy do dnia jej rozwiązania. Zgodnie zaś z ust.4 niniejszego paragrafu kara umowna płatna będzie na podstawie wezwania do zapłaty dostarczonego Abonentowi. Wezwanie może być dostarczone wraz z rachunkiem lub w odrębnym piśmie. Kara umowna płatna będzie w terminie wskazanym w wezwaniu nie krótszym jednak niż 7 dni.

Zgodnie zaś z § 9 ust.2 tej integralną częścią Umowy jest:

a.Załącznik nr 1 do Umowy – Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) S.A. dla Abonentów,

b.Załącznik nr 2 – Cennik świadczeń usług telekomunikacyjnych w sieci (...),

c.Załącznik nr 3 do Umowy – Oświadczenie Abonenta zawierającego umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych,

d.Z. nr 4 do Umowy – Regulamin (...) ( w przypadku gdy Umowa jest zawierana w ramach promocji).

Pozwany oświadczył, iż otrzymał i zaakceptował Regulamin (...): Bezlik z P. do W. D., także cennik oraz Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) S.A. dla Abonentów.

Zgodnie z Regulaminem świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) Sp. z o.o. dla Abonentów obowiązującym od dnia 01 lipca 2009r. Abonent zobowiązany jest do zapłaty rachunku telefonicznego w terminie 14 dni od daty wystawienia rachunku. Za dzień zapłaty rachunku telefonicznego uważa się dzień wpływu należności na rachunek bankowy POLKOMTEL wskazany na rachunku telefonicznym. ( §12 ust. 1 i 2). Zgodnie zaś z §17 ust. 5 Regulaminu jeżeli Abonent nie ureguluje zobowiązać wobec POLKOMTEL w oznaczonym terminie płatności lub naruszy postanowienia Regulaminu, POLKOMTEL zastrzega sobie prawo do rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym. Rozwiązaniem umowy ze skutkiem natychmiastowym może nastąpić po podjęciu przez POLKOMTEL działań mających na celu poinformowanie Abonenta o fakcie nieterminowego regulowania płatności w szczególności poprzez wysłanie przez POLKOMTEL krótkiej informacji tekstowej lub w formie telefonicznego kontaktu konsultanta Centrum Telefonicznego POLKOMTEL lub w formie pisemnych zawiadomień.

(...) S.A. wystawiła następujące faktury na rzecz M. K.:

- Fakturę VAT Nr (...) z dnia 22 stycznia 2011r. na kwotę 385,65 zł płatną do 07 lutego 2011r. 2011r.z tytułu Abonamentu 17,45 zł, Abonament 215,45 zł, połączeń 109,24 zł oraz innych usług 20,32 zł, w tym internetu 22 % 17,45 zł , w tym internetu 23 % 139,68 zł pomniejszoną o zwrot Abonamentu w kwocie 49,18 zł,

- Fakturę VAT Nr (...) z dnia 22 lutego 2011r. na kwotę 259,42 zł płatną do 08 marca 2011r. 2011r.z tytułu Abonamentu 142,68 zł połączeń 68,23 zł, w tym internetu 23 % - 61,46 zł,

- Fakturę VAT Nr (...) z dnia 22 kwietnia 2011r. na kwotę 1.505 zł płatną do 06 maja 2011r. 2011r.z tytułu „ dodatkowe uznania i obciążenia”, w tym kwota 200 zł jako kara niedotrzymania warunków promocji ( (...)) oraz z tego samego tytułu kwota 1.305 zł ( (...)).

W dniu 23 stycznia 2013r. zawarta została umowa sprzedaży wierzytelności pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. jako Zbywcą a (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W.. Zgodnie z § 3 ust.2 tej umowy zbywca sporządzi i dołączy do Umowy płytę CD, zwana dalej Załącznikiem, która będzie zawierała wykaz wierzytelności objętych Umową. Załącznik ten zostanie przekazany Nabywcy po dniu uzyskania przez Zbywcę potwierdzenia z banku wpływu Ceny.

W dniu 09 maja 2013r. powód sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, w którym ujawniono wierzytelność przysługującą wobec pozwanego na kwotę 2.549,64 zł, w tym z tytułu należności głównej – 2.030,99 zł oraz odsetek ustawowych za okres od dnia 23 maja 2011r. do 09 maja 2013r. na kwotę 518,65 zł. W związku z umową o przelew wierzytelności z dnia 23 stycznia 2013r. zawartą z (...) Sp. z o.o.

W dniu 19 lutego 2013r. skierowano do pozwanego pismo zawiadamiające o przelewie wierzytelności przez (...) Sp. z o.o. i wysokości zadłużenia z tytułu usług telekomunikacyjnych na kwotę 2.030,99 zł.

W piśmie z dnia 11 kwietnia 2013r. powód zwrócił się do pozwanego z żądaniem zapłaty kwoty 2.529,39 zł z powołaniem się na umowę o przelewie wierzytelności z dnia 23 stycznia 2013r. zawartą z (...) Sp. z o.o. w terminie do dnia 18 kwietnia 2013r. pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Jako faktury do zapłaty wskazano powyższe faktury, z tym, że co do pierwszej z nich na kwotę 266,57 zł.

Pozwany w 2011r. przebywał poza swoim miejscem zamieszkania w związku ze służbą wojskowa w ramach (...) w K. oraz C.. Od dnia 09 stycznia 2012r. zamieszkuje w S.. W tym czasie wszystkich jego opłat „dopilnowywała” żona. On posiadał telefon ze sobą.

Dowód:

- umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z 16.10.2009r. k.31 -32,

- oświadczenie z 16.10.2009r. k.33,

- umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z 07.01.2011r. k.34-35,

- oświadczenie z 07.01.2011r. k.36,

- Faktura VAT z 22.01.2011r. k. 28-28v,

- Faktura VAT z 22.02.2011r. k. 29-29v,

- Faktura VAT z 22.04.2011r. k. 30-30v,

- kopia umowy sprzedaży wierzytelności z 23.01.2013r. k.25,

- wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego z 09.05.2013r. k.24,

- kopia zawiadomienia z 19.02.2013r. k.26,

- kopia pełnomocnictwa k.27,

- kopia przedsądowego wezwania do zapłaty z 11.04.2013r. k.37 -38,

- Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) sp. z o.o. dla Abonentów obowiązujący od 01.07.2009r. k.104-108v,k.111-115v,

-zeznania pozwanego M. K. k.169-170.

Sąd zważył, co następuje:

Wytoczone w niniejszej sprawie powództwo okazało się niezasadne jako nieudowodnione.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 509 i następne k.c.

Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przelew jest umową, z mocy której wierzyciel – cedent przenosi na nabywcę – cesjonariusza wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika. W wyniku cesji przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta – zbywcę. Przelew powoduje więc, że cedent przestaje być wierzycielem, a staje się nim cesjonariusz. Dotychczasowy wierzyciel zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu. Zmienia się tylko osoba wierzyciela, czyli osoby uprawnionej do żądania spełnienia świadczenia (Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania – część ogólna, Warszawa 2008, s. 367; W. Czachórski, A. Brzozowski, M. Safjan, E. Skowrońska-Bocian, Zobowiązania..., s. 358; H. Ciepła (w:) Komentarz..., s. 587; L. Stecki (w:) Kodeks..., s. 504; K. Zagrobelny (w:) Kodeks..., s. 918). W wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 2001 r., I CKN 379/00, LEX nr 52661).

W okolicznościach niniejszej sprawy pozwany kwestionował powództwo co do zasady jak i wysokości. Podniósł następujące zarzuty: brak legitymacji procesowej czynnej powoda, niewykazanie roszczenia zarówno co do jego podstawy jak i wysokości oraz przedawnienia roszczenia. W tym miejscu wskazać należy, iż powód jako datę wymagalności roszczenia wskazał datę zapłaty pierwszej faktury t.j. dzień 06 lutego 2011r. W odniesieniu zaś do podniesionego zarzutu przedawnienia powód powołał się na treść art.118 k.c. i 3-letni okres przedawnienia, który nie upłynął w związku z wniesieniem przedmiotowego powództwa w dniu 14 maja 2013r. Sąd w tym zakresie przyjmuje za zasadne stanowisko strony powodowej zaprezentowane w piśmie z dnia 04 października 2016r., także znajdujące potwierdzenie w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 07 maja 2009r. sygn. III CZP 20/09, zgodnie z którą termin przedawnienia roszczenia o opłatę abonamentową i wynagrodzenie za połączenia telefoniczne z umowy o świadczenie usług telefonicznych, zawartej na podstawie ustawy z dnia 16 lipca 2004r. – Prawo telekomunikacyjne ( Dz. U. z 2004r.Nr 171, poz.1800 ze zmianami) określa art.118 k.c. Przepis ten stanowi zaś, iż jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże w tym miejscu zaznaczenia wymaga, iż dwie pierwsze faktury dotyczyły należności z tytułu umowy zawartej przez pozwanego w dniu 07 stycznia 2011r., a trzecia zapłaty łącznie kwoty 1.505 zł tytułem dwóch kar umownych z tyłułu nie dotrzymania warunków promocji w związku z obiema zawartymi przez pozwanego umowami( tak należy domniemywać chociażby z uwagi na wskazane nr telefonów w treści faktury). W jakiej dacie faktycznie wymagalna była kwota 200 zł, na to powód nie wskazuje, powołując się jedynie na datę wystawienia faktury w dniu 22 kwietnia 2011r. Przy przyjęciu tej daty wystąpienie z tym roszczeniem dopiero w dniu 14 maja 2013r. nie należy traktować jako wystąpienia z roszczeniem przedawnionym.

W tym stanie rzeczy sąd musiał przystąpić do oceny zasadności roszczenia w kontekście pozostałych zarzutów. W tym miejscu należało wskazać, że materialnoprawny ciężar rozkładu ciężaru dowodu reguluje norma art.6 k.c. stanowiąca, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zwrot „wywodzi skutki prawne” odnosi się do strony postępowania i ma to znaczenie, że podkreśla zależność między kierunkiem aktywności dowodowej strony, a faktami prawnymi, które ma wykazać. Przedmiotem dowodu są fakty istotne dla rozstrzygnięcia, które można nazwać jako prawne (art. 227 k.p.c.), wśród których należy wyróżnić fakty, z których strona wywodzi skutki prawne i które są opisane w hipotezach norm prawa cywilnego materialnego. Dla potrzeb tego postępowania można podkreślić, iż przepis ten wskazuje kierunek aktywności dowodowej stron, określa więc - w połączeniu z normami prawa materialnego - które fakty podlegają dowodzeniu. Powód dochodząc roszczenia związany jest ciężarem udowodnienia okoliczności uzasadniających żądanie, więc opisanych hipotezami norm prawa cywilnego materialnego znajdujących zastosowanie dla oceny stanu faktycznego. Są to fakty, z których strona wywodzi skutek prawny, a więc prawotwórcze.

W świetle powyższego należało wskazać, że to na powodzie spoczywał obowiązek wykazania podstaw żądanego roszczenia. Zauważyć należy, iż powód był zobowiązany udowodnić swoje roszczenie co do zasady jak i wysokości. W tej drugiej kwestii zgłosił z ostrożności dowód z opinii biegłego z zakresu księgowości. Co do pierwszej z nich przedłożył jedynie kopię umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 23 stycznia 2013r. i to zawartej pomiędzy powodem a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., a nie (...) S. A. z siedzibą w W.. Ten ostatni podmiot zawierał umowy z pozwanym i wystawiał faktury, objęte niniejszym pozwem. Niezrozumiałym jest również ta okoliczność, iż dołączony do akt Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych dotyczył POLKOMTEL Sp. z o.o i obowiązywał od dnia 01 lipca 2009r., gdy obie umowy zawarte zostały przez pozwanego z (...) S.A. Zasadniczą kwestią jest to, iż w aktach brak załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności, o którym mowa w jej treści zawierającego wykaz przejętych wierzytelności. Również przedłożony dokument w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu z dnia 09 maja 2013r. jako dokument prywatny nie korzystał z domniemań związanych z mocą dokumentu urzędowego. W ocenie sądu wyciąg z ksiąg funduszu ma moc jedynie dokumentu prywatnego, a przez to nie przesądza przejścia wierzytelności na rzecz strony powodowej. W tym miejscu wskazać należy na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 r. (P 1/10), stwierdzającego niekonstytucyjność art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych w części, w jakiej nadawał moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, a mianowicie jego niezgodność z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (OTK-A 2011/6/53, Dz.U.2011/152/900).

W ocenie sądu powód nie sprostał temu obowiązkowi, a przeprowadzenie ewentualnego dowodu z opinii biegłego było niecelowe albowiem powód nie dołączył załączników oznaczonych nr 2 i 4 do obu umów zawartych przez pozwanego. W takiej sytuacji, przy tak zgromadzonym materiale dowodowym weryfikacja wysokości roszczenia w drodze ewentualnego dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości nie byłaby możliwa. Tym samym ten dowód został przez sąd pominięty. W tym miejscu zaznaczenia wymaga, iż sąd bez powyższych dowodów, opierając się tylko na treści dołączonej umowy z dnia 07 stycznia 2011r. nie miał możliwości oceny zasadności tego żądania, także z uwagi na treść faktur z dnia 22 stycznia 2011r. oraz z dnia 22 lutego 2011r. chociażby w zakresie samej wysokości abonamentu. Byłoby to możliwe, gdyby w treści tych dokumentów została „zgodnie” wskazana kwota pakietu taryfowego t.j. 99,90 zł. Sprzeczność tych dokumentów ze sobą w ocenie sądu nie dawała podstaw do uwzględnienia roszczenia powoda chociażby w tej części. Brak reklamacji pozwanego w tej kwestii nie mógł być podstawą do uznania, iż powód zdołał wykazać niniejsze roszczenie co do wysokości. Takie ustalenia ( t.j. w zakresie braku wszystkich integralnych części przedmiotowych umów – załącznik nr 2 i 4) nie dały podstaw do uwzględnienia powództwa także w zakresie zapłaty kwoty, na jaką wystawiono trzecią z faktur, opiewającą na kwotę 1.505 zł. Wskazać należy, iż kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań. Skłania ona tym samym stronę zobowiązaną, może nawet silniej niż jakiekolwiek inne środki, do ścisłego wypełnienia zobowiązania i stanowi dodatkowy instrument służący zapewnieniu gwarancji należytego wypełnienia zobowiązań. Kara umowna może być zastrzeżona zarówno na wypadek niewykonania, jak i na wypadek nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika. Umożliwia to zastrzeżenie kary umownej na wypadek naruszenia dowolnego obowiązku, niezależnie od tego, czy jest on funkcjonalnie związany z długiem, czy też nie, albo tego, czy naruszenie go prowadzi w danej sytuacji do niewykonania zobowiązania, czy jedynie do jego nienależytego wykonania. zastrzeżenie kary umownej, może odnosić się de lege lata wyłącznie do niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania o charakterze niepieniężnym. Zgodnie bowiem z treścią art. 483 § 1 k.p.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). § 2 – „Dłużnik nie może bez zgody wierzyciela zwolnić się z zobowiązania przez zapłatę kary umownej”. Zaś art. 484 § 1 k.c. stanowi, iż w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły. § 2 – „Jeżeli zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej; to samo dotyczy wypadku, gdy kara umowna jest rażąco wygórowana”.

Strona pozwana podniosła także zarzut braku podstaw do żądania zapłaty kary umownej w niniejszej sprawie albowiem strona powodowa nie wskazała jakie zobowiązanie niepieniężne miałoby być nie wykonane przez pozwanego. Jednakże oświadczenia w tym przedmiocie zostały złożone dopiero do protokołu rozpraw, bez przedstawienia szczegółowe uzasadnienia w tym zakresie. Jednakże powyższe rozważania i okoliczności, które legły u podstaw nieuwzględnienia niniejszego powództwa czynią zbędnym potrzebę przeprowadzenia dokładnej analizy prawnej w tej kwestii.

Konkludując, uznać należało, że strona powodowa nie wykazała zatem istnienia wierzytelności wobec pozwanego i jej wysokości oraz nie udowodniła faktu nabycia wierzytelności w dochodzonym w sprawie zakresie.

Przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia powyższe ustalenia sąd oddalił powództwo, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje uzasadnienie w przepisach art. 98 § l i 3 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, przy czym do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się jego wynagrodzenie i wydatki, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W rozpoznawanej sprawie stroną wygrywającą jest pozwany. Uwzględniając powyższe sąd w pkt II sentencji wyroku zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 634 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, która stanowi wynagrodzenie adwokata, ustalone na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U Nr 163, poz.1348 ze zmianami) w kwocie 600 zł oraz kwotę 34 zł ( po 17 zł ) tytułem opłat skarbowych uiszczonych od pełnomocnictwa głównego i substytucyjnego.

SSR Anita Wolska

I C 1537/14 upr

ZARZĄDZENIE

1.Odnotować

2. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda

3. Za 21 dni od doręczenia lub z apelacją

SSR Anita Wolska