Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2018r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anita Wolska

Protokolant: Klaudia Czech

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2018r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko S. B.

o zapłatę

I.zasądza od pozwanego S. B. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 7.019,56 zł ( siedem tysięcy dziewiętnaście złotych pięćdziesiąt sześć groszy ) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 01 stycznia 2016r. do dnia zapłaty , lecz nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie.

II. oddala powództwo w pozostałej części.

III.zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 175,80 zł ( sto siedemdziesiąt pięć złotych osiemdziesiąt groszy ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Anita Wolska

Sygn. akt I C 96/16

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 31 grudnia 2015r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od S. B. kwoty 8.463,56 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 1 stycznia 2016r. liczonymi od kwoty 7.019,56 zł. Nadto wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów sądowych w kwocie 106 zł.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany zawarł w dniu 19 października 2012r. umowę pożyczki gotówkowej nr (...), na mocy której otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną i zobowiązał się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie. Wyjaśnił, że na kwotę żądania składa się należność główna w wysokości 7.019,56 zł oraz 1.444 zł tytułem odsetek umownych naliczonych do dnia wniesienia pozwu. Dodał, że pozwany pomimo wezwania do zapłaty nie uregulował należności wynikających z przedmiotowej umowy pożyczki.

Postanowieniem z dnia 12 stycznia 2016r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w niniejszej sprawie( k.4).

W odpowiedzi na pozew (k. 34-35) S. B. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Zgłosił zarzut braku wykazania wartości dochodzonego roszczenia. W uzasadnieniu podkreślił przede wszystkim okoliczność niewykazania przez powoda wysokości żądania w kontekście ciążącego na stronie powodowej obowiązku w tym zakresie zgodnie z rozkładem ciężaru dowodowego. Jednocześnie podniósł, iż dołączony do pozwy wyciąg z ksiąg bankowych nie korzysta z domniemań przewidzianych dla dokumentu urzędowego i powinien być traktowany jako dokument prywatny t.j. dowód tego, ze określona osoba złożyła oświadczenie danej treści. Zaznaczono, iż przedłożona umowa pożyczki wskazuje jedynie na istnienie stosunku prawnego miedzy stronami, jednak nie świadczy, o tym, że w ramach tego stosunku pozwany popadł w zwłokę co do takiej, a nie innej kwoty. Zaakcentowano, iż pozwany neguje istnienie zaległości w realizacji umowy stron, w tym w szczególności sposobu wyliczenia roszczenia odsetkowego w kwocie 1.444 zł, z uwagi na brak wskazania stopy procentowej oraz początkowej daty naliczania odsetek. Dodał, że okoliczność ta z kolei uniemożliwia kontrolę tego składnika roszczenia. Nadto podniesiono, iż powód zaniechał przedłożenia deklaracji zgody na przystąpienie do ubezpieczenia, o której mowa w § 2 ust.1 pkt 2 przedmiotowej umowy, a która to zgoda warunkowała obciążenie pozwanego opłatą z tytułu ubezpieczenia w wysokości 1.232,53 zł oraz nie przedłożył żadnych dokumentów wskazujących na sposób rozliczenia wpłat dokonywanych przez pozwanego w toku obowiązywania umowy.

W piśmie z dnia 28 grudnia 2016r. ( k.42-43) powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, jednocześnie wskazując, iż udzielona została pozwanemu pożyczka w kwocie 11.014,53 zł na okres 3 lat z terminem spłaty do dnia 20 października 2015r. Natomiast na okoliczność potwierdzenia stanu zadłużenia powód przedłożył historię operacji na „koncie kredytowym” pozwanego.

W piśmie z dnia 06 listopada 2017r. ( k.86-86v) pozwany również podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie t.j. że powód nie udowodnił faktów prawotwórczych z których wywodzi określone skutki t.j. istnienia wierzytelności w dochodzonej wysokości. Zakwestionował przedłożoną historię, na podstawie której nie sposób określić wykazu wpłat pozwanego i metody ich rozliczania, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że od pozwanego była również pobrana składka ubezpieczeniowa. Nadto z treści tego dokumentu nie wynika od jakich kwot i za jakie okresy naliczono odsetki w dochodzonej wysokości.

W kolejnym piśmie z dnia 04 grudnia 2017r. ( k.90-91) powód powołał się na wypowiedzenie przedmiotowej umowy pożyczki. Nadto wskazał, iż odsetki umowne zostały obliczone według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w (...) S.A. stanowiącej każdorazowo czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, jednak nie więcej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa t.j. dwukrotność sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów zgodnie z art. 359 k.c. Stopa procentowa za okres naliczania odsetek wynosi: 10,00 % za okres od 21 października 2015r. i nadal.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. prowadzi działalność bankową polegającą między innymi na prowadzeniu rachunków bankowych, udzielaniu kredytów i pożyczek.

W dniu 19 października 2012r. pomiędzy (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. a S. B. zawarta została umowa pożyczki nr (...) z pakietem ubezpieczeniowym, na mocy której pożyczkobiorca S. B. otrzymał pożyczkę w kwocie 11.014,53 zł. Całkowity koszt pożyczki wynosił 4.258,35 zł, zaś całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę wynosiła 14.040,35 zł. Zgodnie z § 2 ust.1 pkt 2 pożyczkobiorca zobowiązał się do zapłaty przy wypłacie przez (...) S.A. pożyczki składki ubezpieczeniowej za cały okres kredytowania w wysokości 1.232,53 zł z tytułu przystąpienia do ubezpieczenia, o którym mowa w „Deklaracji zgody” stanowiącej integralną część umowy. Zapłata, o której mowa w ust.1 następuje zgodnie z pisemną dyspozycją pożyczkobiorcy ( ust.2).

Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 28,30% ( § 5 ust.3 umowy). Pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki w terminie 3 lat (36 rat), płatnych do 20 - tego każdego miesiąca, począwszy od 20 listopada 2012r. Pożyczka oprocentowana została według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 16,49% w stosunku rocznym.

Zgodnie z treścią § 9 umowy pożyczki w przypadku nie spłacenia raty w terminie (...) SA pobiera od kwoty zaległej raty pożyczki odsetki według zmiennej stopy procentowej obowiązujące w (...) S.A. w okresie utrzymywania się zaległości, dla kredytów przeterminowanych i kredytów postawionych, po upływie terminu wypowiedzenia w stan natychmiastowej wymagalności. W dniu zawarcia umowy stopa procentowa dla kredytów przeterminowanych wynosiła 25% w stosunku rocznym.

Strony umowy postanowiły, iż w razie niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków określonych w umowie bank może wypowiedzieć umowę pożyczki z zachowaniem 30 - dniowego okresu wypowiedzenia. Po upływie terminu wypowiedzenia całość zadłużenia z tytułu umowy staje się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym, od którego (...) S.A. nalicza i pobiera odsetki według stopy procentowej wskazanej w treści § 9 umowy.

Zgodnie z treścią § 3 umowy za czynności związane z obsługą pożyczki (...) S.A. pobiera prowizje i opłaty bankowe przewidziane w „Taryfie prowizji i opłat bankowych w (...) Banku (...) Spółce Akcyjnej”. Integralna częścią umowy jest plan spłaty, wyciąg z Taryfy, „Deklaracja zgody” , wykaz przepisów określających koszty sądowe i egzekucyjne, które pozwany ( pożyczkobiorca ) otrzymał przy zawarciu umowy. Wypłata pożyczki nastąpiła przelewem w dniu 19 października 2012r. W tej dacie pozwany otrzymał harmonogram spłaty oraz warunki ubezpieczenia.

Dowód:

- umowa pożyczki z 19.10.2012r.k. 15-187 k. 46-48, k. 92-94, k. 159-161,

- oświadczenie o odstąpieniu od umowy kredytuk.17v,k.48v,k.94v,k.161v,

- wykaz przepisów określających koszty sądowe i egzekucyjne k.18,k.49v,k.95v,k.162,

-wyciąg z taryfy prowizji i opłat bankowych w (...) S.A. dla klientów korzystających z pożyczki gotówkowej k.18v,k.95v,k.162v,

- dyspozycja zapłaty k.50,k.96,

- deklaracja zgody k.50v-51,k.96v-97,

- formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego k.51v-53,k.97v-99,

-harmonogram spłaty kredytu k.53v-54,k.99v-100,k.163-163v,

-informacja o ryzyku stopy procentowej, ryzyku walutowym oraz ryzyku zmian cen rynkowych zabezpieczeń k.54v-56,k.100v-102

Pismem z dnia 15 kwietnia 2014 r. bank wypowiedział pożyczkobiorcy łączącą strony umowę pożyczki, z 30-dniowym okresem wypowiedzenia i wezwał do zapłaty całej należności z tytułu umowy pożyczki. Wezwanie to pozwany otrzymał w dniu 23 kwietnia 2014 r.

Pismem z dnia 28 października 2015r. bank wezwał S. B. do zapłaty kwoty 8.338,56 zł, w tym kwoty 7.019,56 zł tytułem spłaty kapitału, wyznaczając 7.dniowy termin na uiszczenie należności. Wezwanie to pozwany otrzymał w dniu 5 listopada 2015 r.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie warunków spłaty wraz z potwierdzeniem odbioru k. k. 105-106, k. 164-165,

- ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z 28.10.2015r. wraz z potwierdzeniem odbioru k.19-20,

- pełnomocnictwa k.20-22v,

- odpis z KRS powoda k. 23-26v,

- historia operacji z 28.12.2016r. k. 44-45, k. 103-104, k. 166-k. 167v.

Na dzień 31 grudnia 2015 r. zadłużenie S. B. wobec Banku (...) S.A. z należności głównej w postaci wypowiedzianej umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 19 października 2012 r. wynosiło 7.019,56 zł.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg bankowych k. 14,

- historia operacji z 28.12.2016r. k. 44-45, k. 103-104, k. 166-k. 167v.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości jedynie w zakresie żądania głównego i odsetek umownym od kwoty kapitału pożyczki.

Przepis art. 720 § 1 k.c. stanowi, iż przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W myśl natomiast § 2 Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Zgodnie zaś z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe t.j. Dz.U. z 2002r. Nr 72, poz.665 ze zmianami (w brzmieniu obowiązującym w dacie zawierania przez strony umowy pożyczki ), w myśl którego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Jak stanowi art. 78 tej ustawy do umów pożyczek pieniężnych zawieranych przez bank stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu.

Zgodnie ze swoim literalnym brzmieniem nakazuje odpowiednio stosować przepisy dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu do ustalenia reżimu prawnego zawieranych przez bank umów pożyczek. Ustawodawca wyznaczył więc drugi, poza umową kredytu (szczególnym przypadkiem pożyczki) „zakres odniesienia” przepisów o zabezpieczeniu spłaty i oprocentowania kredytu - stosunek prawny powstały przez zawarcie umowy pożyczki (innej aniżeli szczególna postaci umowy pożyczki). Do uregulowania praw i obowiązków stron umowy pożyczki, a stosując terminologię zwolenników stanowiska, że umowa kredytu to nic innego jak szczególny przypadek umowy pożyczki - do innego aniżeli szczególny przypadku pożyczki zastosowanie mają: art. 70, 74-78 prawa bankowego. (...) stosowanie przepisów prawa polega na najnormalniejszym stosowaniu określonych przepisów do drugiego „zakresu odniesienia”, z tym jednak, że całkowicie nie mają zastosowania bądź też w pewnej części swej treści ulegają zmianom te spośród nich, które ze względu na treść swych postanowień są bezprzedmiotowe lub sprzeczne z przepisami normującymi już te stosunki, do których mają one być stosowane (B. G., Pojęcie..., s. 14). Konieczność odrzucenia lub modyfikowania treści przepisów prawnych, które mają być „odpowiednio” stosowane, może powodować poważne trudności przy określaniu reżimu prawnego „drugiego zakresu odniesienia”. Niezależnie jednak od tego, jak trudnym zabiegiem byłoby „odpowiednie" stosowanie przepisów prawnych, należy stwierdzić, że stosunek prawny stanowiący drugi „zakres odniesienia" posiada reżim prawny określony szczególnymi przepisami (tamże). Dopuszczając tak szeroką możliwość kontaminacji reżimu prawnego właściwego do unormowania stosunku prawnego powstałego przez zawarcie umowy kredytu (szczególnego przypadku pożyczki) z reżimem prawnym właściwym dla uregulowania umowy pożyczki (innego niż szczególny przypadku pożyczki), ustawodawca podważył jakikolwiek sens dokonania zarówno jednego, jak i drugiego podziału. Nie ma potrzeby odróżniać umowy kredytu od umowy pożyczki albo szczególnej postaci pożyczki od innych rodzajów pożyczki, skoro reżim prawny tych umów jest taki sam. Oczywiście ze stwierdzenia, że praktycznie wszystkie przepisy Prawa bankowego o umowie kredytu stosuje się do umowy pożyczki udzielanej przez bank nie wynika, że wszystkie przepisy o pożyczce stosuje się do umowy kredytu. Poza odpowiednio stosowanymi przepisami o kredycie, umowa pożyczki ma jeszcze swoją regulację (art. 720-724 k.c.). W tym stanie rzeczy prima facie mogłoby się wydawać, że zakres unormowania umowy pożyczki jest szerszy aniżeli zakres unormowania umowy kredytu. Oznaczałoby to tym samym, że reżimy prawne tych umów są inne, a co za tym idzie, że rozróżnienie na umowę kredytu (szczególny przypadek umowy pożyczki) i umowę pożyczki (inny aniżeli szczególny przypadek umowy pożyczki) byłoby zasadne nawet wobec obowiązywania art. 78. Taki wniosek jest jednak nietrafny.

Przede wszystkim należy zaznaczyć, że w świetle niektórych poglądów nie ma przeszkód po temu, aby przepisy o pożyczce stosować analogicznie do umowy kredytu (tak np. A. S., O umowie..., s. 40). Akceptacja tego zapatrywania w zestawieniu z unormowaniem zawartym w art. 78 powoduje, że w reżimach prawnych umowy kredytu (szczególnego typu pożyczki) i umowy pożyczki (innego aniżeli szczególny typu pożyczki) pieniężnej nie ma żadnych różnic. Jednak aby wykazać brak tych różnic niekoniecznie trzeba uciekać się do zagadnienia analogii. Gdyby bowiem spojrzeć na regulację umowy pożyczki, to poza przepisem definicyjnym (art. 720 k.c.) i art. 724 k.c. przewidzianym dla przypadku, gdy przedmiotem pożyczki są inne rzeczy niż pieniądze analogia mogłaby dotyczyć wyłącznie unormowań zawartych w art. 721-723 k.c. Gdyby natomiast spojrzeć na regulację umowy kredytu (art. 69 i n.) okazałoby się, że analogiczne stosowanie przepisów o pożyczce wcale nie jest potrzebne, albowiem regulacja ta jest skonstruowana tak, iż w kwestiach, których dotyczą art. 721-723 k.c. albo istnieją odpowiedniki tych przepisów, albo w braku odpowiednika - inne przepisy czynią tę analogię bezprzedmiotową.

Powód powołał się na zawarcie z pozwanym umowy pożyczki bankowej. Podnosił również, że pozwany nie wywiązał się z obowiązków nałożonych na niego umową, w szczególności nie dokonywał comiesięcznych wpłat i stąd na dzień 31 grudnia 2015r. posiadał zadłużenie w wysokości 7.019,56 zł tytułem należności głównej oraz 1.444 zł tytułem odsetek naliczonych do dnia 31 grudnia 2015 r. Jako dowód na poparcie tych twierdzeń przedstawił wyciąg z ksiąg banku zawierający informację o podstawie prawnej i stanie zadłużenia. Wyciąg ten należało potraktować jako dokument prywatny. Zgodnie bowiem z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 r. (Dz.U.11.72.388) z dniem 5 kwietnia 2011r. art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.02.72.665 j.t.) w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, został uznany za niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji RP.

Sąd w oparciu o podpisaną przez pozwanego umowę pożyczki ustalił, iż na skutek zawarcia przedmiotowej umowy doszło do powstania pomiędzy stronami stosunku obligacyjnego. Strona powodowa dostarczyła przy tym materiał dowodowy umożliwiający ustalenie, że pozwany nie wywiązał się należycie z umowy, w szczególności zaniechał terminowego dokonywania spłat. To zaś stanowiło podstawę do jej wypowiedzenia i dochodzenia całego zadłużenia jako natychmiast wykonalnego wobec naruszenia warunków udzielenia pożyczki. Dokumenty dostarczone przez stronę powodową były też podstawą do weryfikacji przez sąd prawidłowości wyliczenia wysokości kwot wskazanych w pozwie w zakresie żądania głównego.

W tym miejscu wskazać należy, że pozwany ograniczył się do zaprzeczenia okoliczności wskazanych w pozwie, nie przedstawiając jakichkolwiek dowodów na błędne dokonanie przez powoda wyliczenia w zakresie istniejącego po stronie pozwanej roszczenia z tytułu niespłaconej pożyczki.

W tym miejscu należało wskazać, że materialnoprawny ciężar rozkładu ciężaru dowodu reguluje norma art.6 k.c. stanowiąca, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Stąd na stronie powodowej spoczywał w toku niniejszego postępowania ciężar wykazania, iż doszło do zawarcia umowy pożyczki, a przedmiot pożyczki został wydany. Natomiast rzeczą pozwanego było wykazanie, że spełnił świadczenie polegające na zwrocie kwoty pożyczki, ewentualnie udowodnienie innych okoliczności niweczących lub tamujących roszczenie powoda (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 20 maja 2015 r., I ACa 904/14, LEX nr 1789978; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 lutego 2015 r., I ACa 546/14, LEX nr 1665022; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 31 lipca 2014 r., I ACa 174/14, LEX nr 1506240).

Podkreślenia w tym miejscu wymagało, że okoliczności, których wykazanie obciążało powoda, tj. zawarcie umowy i wydanie przedmiotu pożyczki były w niniejszej sprawie bezsporne. Natomiast kwestią sporu była jedynie okoliczność, której wykazanie spoczywało na pozwanym, tj. dokonania zwrotu całości pożyczki, czy też dokonania zwrotu pożyczki w innym niż ustalone przez powódkę zakresie. Podkreślenia wymaga okoliczność, że fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami, z którymi się pozwany nie zgadza powinna on wskazać, jeśli ma to służyć obronie jego racji, powinien się on ustosunkować do twierdzeń strony powodowej (wyrok SN z dnia 09.07.2009 r., sygn. akt III CSK 341/08). Pozwany nie powinien natomiast ograniczać się wyłącznie do zaprzeczania. Ciężar dowodu w procesie cywilnym nie jest bowiem uzależniony od pozycji, jaką strona zajmuje w procesie cywilnym (por. wyrok SN z dnia 3 października 1969 r., II PR 313/69, OSNC 1970, nr 9, poz. 147). W ocenie sądu natomiast strona pozwana, nie przedstawiła w toku niniejszego postępowania żadnych skutecznych zarzutów dotyczących podstaw swojej odpowiedzialności, które zostałyby poparte dowodami.

Dostrzec w tym miejscu należało, że strona powodowa przedłożyła w toku niniejszego postępowania dokumentację pozwalająca na weryfikację dokonanych przez pozwanego wpłat. Samo zaś stanowisko pozwanego ograniczające się do zakwestionowania tych wyliczeń bez szczegółowego wskazania błędu rachunkowego, czy też logicznego nie może stanowić podstawy do oddalenia powództwa.

Mając na uwadze powyższe - po analizie zgromadzonego w sprawie materiału sąd doszedł do przekonania, że przedstawione przez powoda wyliczenia, jako pozbawione błędów merytorycznych oraz rachunkowych należało uznać zasadnymi w zakresie żądania głównego. Reasumując dotychczasowe rozważania, powód wykazał wysokość niespłaconego kapitału w związku z powyższym zasądzono od pozwanego na rzecz powódki kwotę 7.019,56 zł, a w pozostałym zakresie powództwo oddalono jako niewykazane (pkt II wyroku).Tym samym skoro pozwany nie wykazał w jakiej faktycznie kwocie uregulował pożyczkę co do spłaty jej kapitału racje procesowe legły po stronie powodowej z uwagi na rozkład ciężaru dowodowego. Natomiast z treści umowy i dyspozycji zapłaty wynika, iż składka ubezpieczeniowa była odrębną należnością obciążającą pozwanego. Inną kwestią było dochodzone roszczenie odsetkowe t.j. kwota 1.444 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych. W tym zakresie skoro kwota ta nie wynikała z treści przedmiotowej umowy ( w zakresie jej wysokości ), bo co do zasady nie było to roszczenie kwestionowane przez pozwanego to powód powinien udowodnić wysokość roszczenia w tym zakresie. W ocenie sądu nie wystarczającym były dokumenty przedłożone przez stronę powodowa bo faktycznie uniemożliwiały pełną ich weryfikację.

Natomiast mając powyższe na uwadze sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.019,56 zł, także odsetki umowne od należności głównej od dnia następnego po wniesieniu pozwu t.j. 01 stycznia 2016r. zgodnie z treścią przedmiotowej umowy t.j. § 13 w związku z § 9 określającym należne odsetki od kapitału przeterminowanego. Orzekając o odsetkach umownych sąd miał na względzie aktualne brzmienie art. 481 § 2 ¹ oraz § 2 ² k.c. Wzmiankowany przepis został znowelizowany ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1830), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. (art. 57 ustawy).

O kosztach postępowania Sąd orzekł punkcie III wyroku na podstawie przepisów art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Stosownie do art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony( koszty procesu). W związku z faktem, iż powód wygrał spór w 82,9 % ( z dochodzonej kwoty 8.463,56 zł, sąd zasądził kwotę 7.019,56 zł), zatem sąd orzekł, iż zgodnie z przywołanymi przepisami, pozwany obowiązana jest zwrócić jemu 82,9 % wysokości kosztów procesu pomniejszonych o 17,1 % kosztów jakie powód obowiązany jest wnieść tytułem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego. Powód poniósł koszty sądowe w postaci opłaty sądowej w wysokości 424 zł, opłat skarbowych od pełnomocnictw w kwocie 34 zł, kosztów uwierzytelnienia pełnomocnictw w łącznej kwocie 8,61 zł, t.j. łącznie kwotę 466,61 zł. Natomiast pozwany koszty w łącznej kwocie 1.234 zł ( 34 zł tytułem opłat skarbowych od pełnomocnictw i kwotę 1.200 zł z tytułu wynagrodzenia radcy prawnego – § 6 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – Dz.U. Nr 163, poz.1349 ze zmianami). Powodowi tym samym należała się kwota 175,80 zł ( 82,9 % z kwoty 466,61 zł )pomniejszona o kwotę 211,01 zł ( 17,1 % z kwoty 1.234 zł ). Stąd sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 175,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu( pkt. III wyroku).

SSR Anita Wolska

I C 96/16 upr

ZARZĄDZENIE

Dnia 28 czerwca 2018r.

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełn. pozwanego.

3.  przedłożyć akta z apelacją lub za 28 dni.

SSR Anita Wolska