Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym 3 listopada 2017 roku powód (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. wniósł przeciwko pozwanemu J. N.-M. pozew o pozbawienie wykonalności – w stosunku do powódki (...) sp. z o. o. z siedzibą w S. – w całości tytułu wykonawczego w postaci aktu notarialnego z dnia 15 października 2013 roku sporządzonego przed notariuszem W. N. z kancelarii notarialnej we W. (rep. A numer (...)), któremu Sąd Rejonowy w Zielonej Górze, IX Wydział Egzekucyjny postanowieniem z dnia 30 września 2014 roku (sygn. akt IC Co 3408/14) nadał klauzulę wykonalności na rzecz pierwotnego wierzyciela, tj. (...) sp. z o. o. z siedzibą we W. przeciwko spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., któremu następnie Sąd Rejonowy w Zielonej Górze, IX Wydział Egzekucyjny postanowieniem z dnia 5 września 2017 roku (sygn. akt IX Co 1640/17) nadał klauzulę wykonalności na rzecz pozwanego, tj. J. N. (1) M. przeciwko spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w S.. Jednocześnie zażądał zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego (z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa) według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że umowa pożyczki zawarta w formie aktu notarialnego w dniu 15 października 2013 roku pomiędzy A. Polska sp. z o.o z siedzibą we W. (reprezentowaną przez prezesa zarządu J. N. (1) M.), a spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą w Z. (reprezentowaną przez prezesa zarządu A. P. (1)) jest nieważna. Przyczyn nieważności przedmiotowej czynności prawnej upatrywał w tym, że pożyczka została poręczona przez działającego w imieniu własnym A. P. (1) oraz przez spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., reprezentowaną przez prezesa zarządu A. P. (1). Strona powodowa podnosiła, że w chwili zawierania pożyczki sytuacja finansowa (...) sp. z o.o. z siedzibą w Z. oraz A. P. (1) nie pozwalała na wywiązanie się z zaciągniętego zobowiązania, a jedynym wypłacalnym podmiotem była właśnie podmiotowa spółka. Wobec powyższego, ocenie powoda, takie zachowanie naruszało dyspozycje art. 210 k.s.h. oraz art. 15 k.s.h., co w związku z treścią art. 58 § 1 k.c. skutkowało bezwzględną nieważnością umowy pożyczki. Niezależnie od tego powód powołał się na nieważność tej umowy ze względu na jej sprzeczność z zasadami współżycia społecznego.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Wskazała, że kolejność prowadzenia przez nią egzekucji wobec trzech solidarnie zobowiązanych podmiotów jest bez znaczenia, istotą poręczenia jest powstanie obowiązku zapłaty poręczyciela wtedy, gdy dłużnik okaże się niewypłacalny, wobec czego bez znaczenia jest także kondycja finansowa pozostałych zobowiązanych. Pozwana wskazała, że konflikt interesów między zobowiązanymi nie został wykazany. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew znalazło się stwierdzenie: „obie strony wiedzą, że pożyczkobiorca zaciągnął pożyczkę, bo potrzebował środków, poręczyciel udzielił poręczenia, gdyż był to warunek udzielenia pożyczki, zaś nie doszło do spłaty pożyczki, bo, jak pisze powód, pożyczkobiorca nie posiadał środków finansowych”. Nadto wskazano, że przepis art. 210 k.s.h. nie ma w sprawie zastosowania, a ewentualny konflikt, jaki kreuje powód, a jakiemu przeczy pozwany, nie jest konfliktem miedzy spółką a jej członkiem zarządu, lecz między dwiema spółkami reprezentowanymi przez tę samą osobę fizyczną. Pozwana podważyła też zasadność interpretacji rozszerzającej art. 15 k.s.h., wskazując na zasadę exceptiones non sunt extendae.

Na rozprawie pełnomocnik pozwanego zaprzeczył, że pożyczkodawca wiedział o złej sytuacji majątkowej pożyczkobiorcy i A. P. (1), wskazując, że okoliczność ta stała się znana na etapie egzekucji, więc nie jest tak, że pożyczkodawca świadomie przerzucił ciężar zobowiązania na powódkę. Ponadto bezskuteczność egzekucji wobec pożyczkobiorcy ujawniła się niemal w tym samym czasie, co bezskuteczność egzekucji wobec powódki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 października 2013 roku w kancelarii notarialnej we W. przed notariuszem W. N. zawarta została umowa pożyczki pomiędzy (...) sp. z o. o. z siedzibą we W., reprezentowaną przez prezesa zarządu J. N. (1) M., jako pożyczkodawcą, a (...) sp. z o. o. z siedzibą w Z., reprezentowaną przez prezesa zarządu A. P. (1), jako pożyczkobiorcą.

Przedmiotem pożyczki była kwota 50.000 złotych. Strony umówiły się, że oprocentowanie wynosić będzie 10% w stosunku rocznym, a termin spłaty ustaliły na dzień 28 lutego 2014 roku. Spłata skapitalizowanych odsetek w kwocie 1.876,71 złotych miała nastąpić w dniu wymagalności pożyczki.

W § 5 umowy A. P. (1), działając w imieniu i na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w Z., udzielił poręczenia do kwoty 50.000 złotych wraz z odsetkami umownymi wynoszącymi 10% w stosunku rocznym za zobowiązania Spółki (...) system sp. z o.o. z siedzibą w Z. z tytułu przedmiotowej pożyczki.

W § 7 A. P. (1), działając w imieniu własnym, udzielił poręczenia do kwoty 50.000 złotych wraz z odsetkami umownymi wynoszącymi 10% w stosunku rocznym za zobowiązania Spółki (...) system sp. z o.o. z siedzibą w Z. z tytułu przedmiotowej pożyczki.

Pożyczkobiorca oraz poręczyciele poddali się egzekucji na podstawie art. 777 § 1 pkt 4 kpc (§ 4, § 6, § 8).

Dowód:

-

akt notarialny z dnia 15.10.2013 r., rep. A nr 4119/2013 (k. 22 – 25).

W dniu 6 listopada 2013 r. została zawarta kolejna umowa pożyczki pomiędzy pozwaną a spółką (...), której spłatę również poręczał A. P. i powódka. Ta pożyczka została spłacona.

Niesporne, nadto zawiadomienie k. 223

Postanowieniem z dnia 30 września 2014 roku Sąd Rejonowy w Zielonej Górze – Wydział IX Egzekucyjny nadał klauzulę wykonalności aktowi notarialnemu, sporządzonemu przez notariusza W. N. we W. w dniu 15 października 2013 roku i zapisanego w repertorium A 4119/2013 na rzecz (...) sp. z o. o. z siedzibą we W. przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w Z., A. P. (1) oraz (...) sp. z o.o. z siedzibą w Z., z tym zastrzeżeniem, że dłużnicy solidarnie powinni zapłacić wierzycielowi kwotę 51.876,71 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2010 roku do dnia zapłaty.

Dowód:

-

postanowienie Sądu Rejonowe w Zielonej Górze z dnia 30.09.2014 r., sygn. IX Co 3408/14 (k. 26 – 27).

Umową z dnia 29 czerwca 2017 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. przeniosła na rzecz J. N. (1) M. swoją wierzytelność w stosunku do (...) sp. z o.o. z siedzibą w Z., (...) sp. z o.o. z siedzibą w Z. oraz A. P. (1), wynikającą z umowy pożyczki i poręczenia z dnia 15 października 2013 roku.

Dowód:

-

umowa cesji wierzytelności (k. 28 – 31),

-

protokół nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników (k. 32 – 37).

Postanowieniem z dnia 5 września 2017 roku Sąd Rejonowy w Zielonej Górze – Wydział IX Egzekucyjny nadał klauzulę wykonalności aktowi notarialnemu, sporządzonemu przez notariusza W. N. we W. w dniu 15 października 2013 roku i zapisanego w repertorium A 4119/2013 na rzecz J. N. (1) M. przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w Z., A. P. (1) oraz (...) sp. z o.o. z siedzibą w Z., z tym zastrzeżeniem , że dłużnicy solidarnie powinni zapłacić wierzycielowi kwotę 51.876,71 złotych.

Dowód:

-

postanowienie Sądu Rejonowe w Zielonej Górze z dnia 05.09.2017 r., sygn. IX Co 1640/17 (k. 38 – 39).

Na wniosek wierzyciela J. N. (1) M. i zgodnie z tytułem wykonawczym w postaci aktu notarialnego, sporządzonego przez notariusza W. N. we W. w dniu 15 października 2013 roku i zapisanego w repertorium A 4119/2013, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 5 września 2017 roku w dniu 9 września 2018 r. zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi (...) sp. z o.o. z siedzibą w S..

Kolejne postępowanie egzekucyjne na podstawie tego samego tytułu zostało wszczęte w lutym 2018 r. Postanowieniem z 8 marca 2018 r. i z 18 kwietnia 2018 r. postępowania egzekucyjne przeciwko powódce umorzono z uwagi na bezskuteczność egzekucji. W dniu 18.04.2018 r. z uwagi na bezskuteczność umorzono też postępowanie przeciwko (...) i A. P. (1).

Dowód:

-

zajęcie wierzytelności (k. 40).

-

pismo przewodnie od Komornika w sprawie Km 130/18 z załącznikami k. 155-163

-

postanowienia k. 168, 169, 229

(...) sp. z o.o. z siedzibą w Z. jest jednoosobową spółką, w której całość udziałów posiada Z. P. – ojciec A. P. (1), który pełni w niej funkcję jedynego członka i prezesa zarządu. D. spółki pozostaje zawieszona od 25 kwietnia 2014 roku, a ostatnie sprawozdanie finansowe zostało złożone za rok 2011 (wykazano zysk na poziomie 64.297,85 złotych netto, który w całości przeznaczono na pokrycie strat z lat poprzednich). Z informacji uzyskanych w toku prowadzonych postępowań egzekucyjnych wynika, że spółka nie posiada żadnego majątku.

Przeciwko A. i Z. P. toczy się szereg postępowań egzekucyjnych, które pozostają skuteczne jedynie w niewielkim zakresie.

Dowód:

-

odpis z (...) sp. z o.o. z siedzibą w Z. (k. 41 – 42),

-

bilans sporządzony na dzień 31.12.2011 r. (k. 43),

-

rachunek zysków i strat (k. 44),

-

protokół zwyczajnego zgromadzenia wspólników wraz z uchwałami (k. 45 – 46),

-

sprawozdanie zarządu spółki (k. 47),

-

informacja od komornika w sprawie o sygn. Km 1102/17 wraz z załącznikami (k. 48 – 54),

-

pisma od komornika w sprawie o sygn. Km 1492/16 (k. 55 – 58),

-

pismo od komornika w sprawie o sygn. Km 383/17 (k. 108).

Powódka była właścicielką nieruchomości w Z., którą sprzedała w sierpniu 2017 r.

Dowód:

-

wypis z księgi wieczystej nr (...) (k. 59 – 94, 96 – 107),

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowił przepis art. 840 § 1 pkt 1 kpc, zgodnie z którym dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności, a w szczególności gdy kwestionuje istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym niebędącym orzeczeniem sądu albo gdy kwestionuje przejście obowiązku mimo istnienia formalnego dokumentu stwierdzającego to przejście.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt, iż kwestionowany tytuł wykonawczy w niniejszej sprawie stanowi akt notarialny, zaopatrzony następnie w klauzulę wykonalności, to tytuł taki – jako nie pochodzący od sądu – może podlegać ocenie także w zakresie podstaw, w tym dopuszczalności jego wystawienia, w przeciwieństwie do tytułów wykonawczych w postaci orzeczeń sądów, korzystających z waloru prawomocności formalnej i materialnej. Dłużnik może zatem podnieść wszelkie zarzuty materialnoprawne, w szczególności takie, które dotyczą samego obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym, gdy obowiązek ten nie powstał, na przykład z uwagi na to, że umowa stanowiąca podstawę jego wystawienia była nieważna.

Jak stanowi przepis art. 58 § 1 kc czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.

Powódka twierdzenie o nieważności umowy poręczenia wyprowadzała w pierwszej kolejności z tego, że przy zawarciu umowy pożyczki i poręczenia spółkę (...) i powódkę reprezentowała ta sama osoba – A. P. (1), który dodatkowo poręczył za dług spółki (...) także osobiście. W ocenie Sądu taki układ personalny nie prowadzi jednak do wniosku, że poręczenie jest nieważne. Art. 210. § 1 k.s.h. stanowi, że w umowie między spółką a członkiem zarządu oraz w sporze z nim spółkę reprezentuje rada nadzorcza lub pełnomocnik powołany uchwałą zgromadzenia wspólników. Przedmiotem oceny jest jednak umowa poręczenia, zawarta między powodową spółką a spółką (...) i odrębnie umowa pożyczki. Nie ma w podanym przez powódkę stanie faktycznym czynności dokonanej pomiędzy powodową spółką a jej członkiem zarządu. Według art. 876 § 1 k.c. stosunek poręczenia powstaje na podstawie umowy zawartej między poręczycielem a wierzycielem. Możliwość udzielenia poręczenia nie jest uzależniona od istnienia stosunku prawnego między dłużnikiem a poręczycielem (tzw. stosunku podstawowego albo głównego). Jeżeli taki stosunek zachodzi, zobowiązanie poręczyciela wobec wierzyciela jest niezależne od niego. Stosunek poręczenia powstaje na podstawie umowy zawartej między poręczycielem a wierzycielem z innego (podstawowego) stosunku zobowiązaniowego. Dłużnik z tego stosunku nie jest stroną umowy poręczenia. Jego zgoda na zawarcie umowy poręczenia nie jest potrzebna, nie musi on wiedzieć o zawarciu tej umowy, a nawet może ona być zawarta wbrew jego woli. To, że za zobowiązanie spółki (...) poręczył także A. P. osobiście, nie oznacza, że doszło do nawiązania jakiegokolwiek stosunku między powódką a jej członkiem zarządu, jako że umowa poręczenia między spółką (...) a A. P. jest odrębnym stosunkiem od poręczenia dokonanego przez powódkę. Zobowiązanie każdego z poręczycieli wobec wierzyciela jest niezależne od zobowiązań innych poręczycieli.

Wobec tego do umowy poręczenia, która legła u podstaw powstania tytułu wykonawczego, nie ma zastosowania art. 210. § 1 k.s.h., nie zmienia tej oceny fakt, że zarówno umowa pożyczki jak i umowy poręczenia zostały objęte jednym aktem notarialnym.

Umowa poręczenia nie może też zostać uznana za nieważną na podstawie art. 15 § 1 w zw. z art. 17 § 1 k.s.h. Zgodnie z pierwszym z tych przepisów zawarcie przez spółkę kapitałową umowy kredytu, pożyczki, poręczenia lub innej podobnej umowy z członkiem zarządu, rady nadzorczej, komisji rewizyjnej, prokurentem, likwidatorem albo na rzecz którejkolwiek z tych osób, wymaga zgody zgromadzenia wspólników albo walnego zgromadzenia, chyba że ustawa stanowi inaczej. Bezspornie w sprawie nie doszło do nawiązania stosunku poręczenia między powódką a jej członkiem zarządu, lecz między powódką a osobą trzecią ( spółką (...)).

Część literatury i orzecznictwa akcentuje szerokie rozumienie art. 15 § 1 ksh, obejmujące wszelkie umowy zawierane z osobą trzecią, których beneficjentem jest członek zarządu, rady nadzorczej, komisji rewizyjnej, prokurent albo likwidator spółki i które są zawierane w ich interesie. Wskazuje się, że ze względu na cel art. 15 (funkcja ochronna wobec spółki i jej wspólników), prymat nad wykładnią językową należy dać wykładni funkcjonalnej, co oznacza, że określenie „na rzecz” należy rozumieć tak, iż art. 15 znajduje zastosowanie także wtedy, gdy rzeczywistym beneficjentem umowy jest funkcjonariusz spółki, mimo że formalnie umowę zawarto z innym podmiotem. W ocenie Sądu wątpliwości budzi próba rozszerzającej interpretacji przepisu, którego istotą jest podważenie czynności dokonanej z osobą trzecią, która nie musi mieć wiedzy o tym, kto jest istotnym „beneficjentem” umowy. Jest to bowiem przepis, którego zastosowanie może prowadzić do podważenia bezpieczeństwa obrotu. Z tej racji, a także dlatego, że jest to przepis wyjątkowy, dopuszczalność wykładni rozszerzającej jest wątpliwa. Potrzeba ochrony interesów spółki, jaka legła u podstaw wskazanej regulacji, nie może prowadzić do wykładni tak dalece rozszerzającej zastosowanie tego przepisu, że za „inną podobną” umowę zostanie uznana umowa poręczenia, zawarta przez jedną spółkę kapitałową z inną spółką kapitałową, a dotycząca długu zaciągniętego przez trzecią z kolei spółkę kapitałową. Ochrona interesów spółki nie może bowiem wyprzedzać ochrony bezpieczeństwa obrotu prawnego, a do tego prowadziłoby podważenie umowy poręczenia w niniejszej sprawie z uwagi na powiązania osobowe pomiędzy biorącym pożyczkę a poręczycielem. Za restrykcyjnym odczytywaniem analizowanego przepisu opowiedziano się mm. in. w Komentarzu do kodeksu spółek handlowych pod red. A. K. ( Tom I. Komentarz do art. 1-150, , WKP, 2017), podobny pogląd odnaleźć można w komentarzu J. N. (2).

Niemniej jednak nawet przy przyjęciu prezentowanej wykładni, fakt bycia owym „beneficjentem” powinien być wykazany, a nie tylko – jak w niniejszej sprawie – wyprowadzany z faktu, że pożyczkobiorcę reprezentuje ta sama osoba fizyczna, co poręczyciela, a ojciec tej osoby jest udziałowcem pożyczkobiorcy. Spółka z o. o. jest bowiem podmiotem prawnym odrębnym od osób, które ją reprezentują i odrębnym od swoich udziałowców. Brak jest w niniejszej sprawie jakichkolwiek dowodów na to, że środki, które zostały pożyczone przez spółkę (...), zostały w rzeczywistości wykorzystane przez A. P. (1) (członek zarządu powódki i spółki (...) w momencie zawierania umowy) lub jego ojca (udziałowca spółki (...)). Słusznie też zaznacza strona pozwana, że fakt, iż jednym z poręczycieli był A. P., nie czyni dodatkowego poręczenia udzielonego przez powódkę korzyścią dla A. P.. To do wierzyciela bowiem należy wybór, od którego z dłużników solidarnych będzie próbował wyegzekwować roszczenie, zaś w niniejszej sprawie egzekucja była tak samo bezskuteczna wobec obu poręczycieli. Z kolei sytuacja majątkowa A. P. w czasie dokonywania kwestionowanej czynności (twierdzenie, że już w momencie zawierania umowy pożyczki i poręczenia w październiki 2013 r. nie miał on majątku pozwalającego spłacić dług, zatem poręczenie z jego strony było iluzoryczne, a całe ryzyko spłaty spadało na powódkę) nie została w żaden sposób wykazana. Żaden z przedstawionych przez powódkę dokumentów nie odnosi się do majątku A. P. w 2013 r., natomiast te, które dotyczą spółki (...), obrazują jednoznacznie złą sytuację od 2014 r. – z tego czasu pochodzą zawiadomienia o zajęciach odnotowane w księdze wieczystej, późniejsze są informacje o bezskuteczności egzekucji. Pod koniec 2011 r. spółka odnotowała zysk, zaś sytuacja spółki w latach 2012 i 2013 r. jest nieznana. Jak przy tym wynika z niekwestionowanych twierdzeń pozwanej, jedna pożyczka zaciągnięta mniej więcej w tym samym okresie została przez pozwaną spłacona. Także i w przypadku spółki (...) nie można więc czynić założenia, że pożyczka została zaciągnięta z zamiarem jej niespłacenia i przerzucenia tego obowiązku na powódkę.

Wskazuje się także, że ważność umowy poręczenia powinna być rozważana w świetle art. 58 k.c., jako mająca na celu obejście ustawy (a nie wprost sprzeczna z ustawą), a zatem bezwzględnie nieważna. Tu jednak przywołać należy poglądy, zgodnie z którymi zamiar obejścia ustawy, towarzyszący jednej tylko stronie, nie prowadzi do nieważności czynności. M. in. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 10 kwietnia 2017 r. I ACa 1530/16 wskazano, że czynnością prawną podjętą w celu obejścia ustawy jest czynność, która nie jest wprawdzie objęta zakazem prawnym, lecz zostaje przedsięwzięta dla osiągnięcia skutku zakazanego przez prawo. Celem czynności prawnej jest tu skutek, jaki przez jej wykonanie strony zamierzają osiągnąć. Tak rozumiany cel powinien wynikać z treści czynności prawnej i być wspólny dla obu stron. Nie może być uważany za cel czynności prawnej ukryty zamiar, jaki jedna strona chce osiągnąć przy jej wykonaniu, jeżeli druga strona go nie tylko nie zna ale i nie akceptuje.

Tymczasem w niniejszej sprawie powódka twierdzi, że A. P. miał zamiar obejścia uregulowania art. 15 k.s.h. – i być może jest to prawda, niemniej jednak nie poparta dowodami, skoro A. P. nie został przesłuchany, ale nie twierdzi nawet, że taki sam zamiar przyświecał drugiej stronie czynności, tj. spółce (...) i nie zmierza w żaden sposób do wykazania tego faktu. Co więcej, nie zostało też wykazane, by przedstawiciel spółki (...) mógł choćby znać motywy działania A. P. i zawierając umowę poręczenia akceptował je.

Brak szczegółowych informacji co do sytuacji pożyczkobiorcy i A. P., brak informacji o rozmowach prowadzonych przez tego ostatniego z reprezentantem spółki (...), nie pozwala uznać, iż umowa poręczenia jest nieważna. W ocenie Sądu przyznane przez stronę pozwaną fakty – że pożyczkobiorca potrzebował środków, a bez poręczenia by ich nie otrzymał – nie świadczą o żadnych szczególnych okolicznościach, mogących prowadzić do uznania, że poręczenie miało służyć obejściu prawa, a jego faktycznym beneficjentem był A. P. lub spółka (...). Są to bowiem powszechnie obowiązujące mechanizmy gospodarcze, które leżą u podstaw czynności prawnych takich jak pożyczka (pożycza ten, kto potrzebuje środków) i poręczenie (pożyczający chce dodatkowego zabezpieczenia spłaty, więc jako warunek udzielenia pożyczki zastrzega poręczenie).

Z tych samych powodów nie można uznać umowy poręczenia za nieważną na podstawie art. 58 § 2 k.c., z uwagi na sprzeczność tej umowy z zasadami współżycia społecznego. Decydujący w tym zakresie nie może być bowiem punkt widzenia powódki, jako pokrzywdzonej działaniami byłego prezesa, lecz punkt widzenia wierzyciela, dla którego umowa poręczenia była zabezpieczeniem długu, zaś ewentualne zamiary A. P. co do tego, na kogo spadnie odpowiedzialność finansowa za zaciągnięte zobowiązanie, nie musiały w ogóle być wiadome wierzycielowi i nie zostały w żaden sposób wykazane.

Z powyższych względów powództwo oddalono.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)