Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 23 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Andrzej Muzyka

Protokolant: Andrzelika Sykut

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2019 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa F. S., M. R.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. łącznie na rzecz powodów F. S., M. R. kwotę 15.773,77 zł (piętnaście tysięcy siedemset siedemdziesiąt trzy złote siedemdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 3 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. łącznie na rzecz powoda F. S., M. R. kwotę 4.266,13 zł (cztery tysiące dwieście sześćdziesiąt sześć złotych trzynaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Andrzej Muzyka

Sygn. akt XI GC 1524/17, dnia 1 lutego 2019 r.

UZASADNIENIE

(sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym)

W pozwie z dnia 27 marca 2017 r. powodowie F. S. i M. R. żądali zasądzenia solidarnie na ich rzecz od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 10.100 zł. wraz odsetkami ustawowymi od dnia 3 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

W uzasadnieniu powodowie wskazali, że doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzony został pojazd należący do B. K.. Sprawca szkody posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Poszkodowana przelała wierzytelność przysługującą jej z tytułu odpowiedzialności ubezpieczyciela na rzecz powodów. Pozwana wypłaciła część należności. Powództwo obejmowało częściowo odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu, kosztów pomiaru geometrii kół, kosztów holowania pojazdu, koszt sporządzenia opinii prywatnej.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem powodów.

Sprzeciwem od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powodów kosztami procesu. Zakwestionowała wysokość dochodzonego roszczenia.

Postanowieniem z dnia 7 lutego 2018 r. (k. 190) postępowanie po zawieszeniu zostało podjęte z udziałem (...) spółki akcyjnej w W..

W toku sprawy strony podtrzymały stanowiska w sprawie.

Pismem z dnia 13 listopada 2017 r. strona powodowa rozszerzyła powództwo żądając zasądzenia solidarnie kwoty 15.773,77 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 3 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W odpowiedzi na rozszerzone powództwo pozwana podtrzymała stanowisko w sprawie. Wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka akcyjna w W. jest następcą prawnym (...) spółki akcyjnej w W.

Bezsporne.

W 11 maja 2016 r. doszło do zdarzenia w ruchu drogowym, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki A. o nr rej. (...) należący do B. K.. Sprawca szkody posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej w (...) spółki akcyjnej w W.. Szkodę zarejestrowano pod numerem (...)

A. o nr rej. (...) był wcześniej uczestnikiem zdarzeń drogowych w wyniku których był uszkodzony.

Bezsporne, a nadto:

- oświadczenie sprawcy, k. 77, 79,

- zdjęcia, k. 80-103, k. 107-119,

- protokół oględzin, k. 104-106,

- pisma, k. 120-131,

- zeznania świadka S. P., k. 186-187.

(...) spółka akcyjna w W. w dniu 2 czerwca 2016 r. przyznała odszkodowanie w związku z ww. zdarzeniem w kwocie 4.739,01 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 2 czerwca 2016 r., k. 6,

- kalkulacja, k. 7-11.

W związku z powyższym B. K. zwróciła się do rzeczoznawcy samochodowego R. S. w celu oszacowania rzeczywistych kosztów naprawa pojazdu, który oszacował go na kwotę 21.434,68 zł.

Koszt sporządzenia opinii wyniósł 300 zł.

Dowód:

- opinia, k. 15-22,

- faktura VAT, k. 23.

Poszkodowana B. K. poniosła koszt pomiaru geometrii kół w kwocie 100 zł oraz koszt holowania pojazdu w kwocie 307,50 zł.

Dowód:

- faktura VAT, k. 24,

- faktura VAT, k. 27, k. 29,

W dniu 8 sierpnia 2016 r. B. K. przelała wierzytelność przysługującą jej tytułu odszkodowania w związku ze szkodą zarejestrowaną pod numerem 02.796.172, która dotyczyła uszkodzenia pojazd marki A. o nr rej. (...) na rzecz F. S. i M. R..

Dowód:

- umowa cesji z dnia 8 sierpnia 2016 r., k. 37-38

F. S. i M. R. pismem z dnia 18 października 2016 r. wezwali ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 17.403,17 zł, w tym kwoty 16.695,67 zł z tytułu pełnej rekompensaty kosztów naprawy pojazdu, 300 zł z tytułu rekompensaty kosztów opinii prywatnej, 100 zł z tytułu kosztów na kontrolę geometrii kół, 307,50 zł z tytułu kosztów holowania pojazdu.

Dowód:

- odwołanie, k. 12-14,

(...) spółka akcyjna w W. przyznała tytułem szkody koszt holowania pojazdu w kwocie 307,50 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 23 listopada 2016 r., k. 28.

W toku dalszej wymiany korespondencji strony podtrzymały wcześniejsze stanowiska.

Dowód:

- pisma k. 34-36

Zakres uszkodzeń pojazdu marki Z. (...) w związku ze szkodą z dnia 15 kwietnia 2016 r. obejmował nakładkę zderzaka przedniego, reflektor przedni prawy, błotnik przedni prawy, drzwi przednie prawe, zespół wahaczy koła przedniego prawego, wspornik goleni koła przedniego prawego, tarczę koła przedniego prawego alum., przekładnię kierowniczą.

Koszt naprawy pojazdu przy stawkach warsztatowych nieautoryzowanych z użyciem części oryginalnych nowych wyniósł 20.112,78 zł (brutto).

Użycie do naprawy części oryginalnych nowych nie skutkowało wzrostem wartości pojazdu w stosunku do tej sprzed szkody. Pozwala jedynie na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Biegły wziął pod uwagę wielość wcześniejszych szkód i przeprowadzonych napraw.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej P. O., k. 215-229,

- ustna opinia uzupełniająca, k. 267-268.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione prawie w całości.

Na wstępie rozważań wskazać należy że powództwo dotyczyło wierzytelności przysługującej spółce cywilnej. Po stronie wspólników spółki cywilnej zachodzi współuczestnictwo konieczne w postępowaniu przed sądem (art. 72 § 1 pkt 1 i § 2 kpc) (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2011 r., III CZP 130/10). Czym innym jest kwestia wzajemnej reprezentacji wspólników spółki cywilnej wynikająca z art. 866 kc, stosownie do którego braku odmiennej umowy lub uchwały wspólników każdy wspólnik jest umocowany do reprezentowania spółki w takich granicach, w jakich jest uprawniony do prowadzenia jej spraw. W myśl zaś art. 865 § 1 kc każdy wspólnik jest uprawniony i zobowiązany do prowadzenia spraw spółki. Co do zasady (brak w sprawie dowodu przeciwnego) każdy ze wspólników może reprezentować spółkę, a więc również drugiego wspólnika w stosunkach cywilnoprawnych. Powyższe dotyczy m.in. możliwości podpisania umów najmu i cesji o których mowa w stanie faktycznym, przez jednego ze wspólników spółki cywilnej, ze skutkiem również dla drugiego wspólnika tej spółki.

Wzajemna reprezentacja wspólników jak również charakter współuczestnictwa w przypadku wspólników spółki cywilnej nie oznacza natomiast, że po stronie wspólników spółki cywilnej można mówić o solidarności wierzycieli. Powyższe wynika wprost z regulacji art. 369 kc, zgodnie z którą zobowiązanie jest solidarne jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. Przepis art. 864 kc stanowi, że za zobowiązania spółki wspólnicy odpowiadają solidarnie. Nie ma przepisu kreującego zobowiązanie solidarne w przypadku w którym to wspólnicy są wierzycielami uprawnionymi do żądania wykonania zobowiązania od dłużnika. Powyższe wynika również z faktu, że majątek spółki cywilnej stanowi współwłasność łączną wspólników tej spółki. Wobec powyższego wierzytelność przysługująca wspólnikom spółki cywilnej powinna być zasądzona na rzecz wspólników spółki łącznie („do niepodzielnej ręki”) a nie podzielnie. Nie sposób bowiem przyjąć, że świadczenie przysługujące wspólnikom spółki cywilnej jest podzielne. Do świadczenia przysługującego wspólnikom spółki cywilnej nie stosuje się przepisów o podzielności świadczenia ani o solidarności. Przeciwny pogląd prowadziłby do częściowego podziału majątku spółki (wierzytelności) przed jej rozwiązaniem, a więc przed ustaniem współwłasności łącznej, co pozostawałoby w sprzeczności z art. 875 § 2 kc.

Roszczenie względem ubezpieczyciela w przedmiotowym postępowaniu wynika z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (dalej: „ustawy o ubezpieczenia obowiązkowych”), stosownie do którego poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. O zgłoszonym roszczeniu zakład ubezpieczeń powiadamia niezwłocznie ubezpieczonego. Tożsamą normę zawiera art. 822 § 4 kc w zw. z art. 822 § 1 – 3 kc. W myśl 3 ust 1 w zw. z art. art. 4 pkt 1 ustawy o ubezpieczenia obowiązkowych umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Przy czym zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności posiadacza lub kierującego pojazdem. Z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych wynika, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Powyższy obowiązek doprecyzowuje art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, który stanowi, że ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności. Przepis art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych w zdaniu pierwszym stanowi, iż odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Przytoczone przepisy łączą więc odpowiedzialność ubezpieczyciela z obowiązkiem odszkodowania, do którego zobowiązany jest posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym, który to obowiązek wynika z art. art. 436 kc w zw. z art. 435 par. 1 k.c.

Powód w przedmiotowej sprawie powinien więc wykazać, przesłanki od których zależy odpowiedzialność posiadacza mechanicznego środka komunikacji, tj. 1) fakt posiadania mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody, 2) szkodę oraz 3) związek przyczynowy pomiędzy ruchem mechanicznego środka komunikacji, a powstałą szkodą.

Powód kierując roszczenie w stosunku do ubezpieczyciela, ponadto powinien wykazać, że zakład ubezpieczeń zawarł ze sprawcą szkody umowę ubezpieczenia obowiązkowego OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Na gruncie przedmiotowej sprawy pozwany nie kwestionował co do zasady odpowiedzialności ubezpieczającego za szkodę spowodowaną przez sprawcę. Zakład ubezpieczeń zakwestionował wysokość szkody.

Powodowie wykazali legitymację poprzez załączenie do pozwu umowę cesji wierzytelności.

Zgodnie z art 509 par. 1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Z powyższego przepisu wynika, że co do zasady każda wierzytelność jest zbywalna. Przepisy ustawy nie przewidują zakazu zbywania wierzytelności wobec ubezpieczyciela z tytułu odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody (art. 436 par. 1 kc). Taka umowa znajduje również podstawę w art. 353 (1) kc.

Przechodząc do uzasadnienia wysokości należnego powodom odszkodowania wskazać należy, że zakład ubezpieczeń odpowiada w takim samym zakresie, w jakim odpowiada posiadacz pojazdu (kierujący pojazdem). Posiadacz pojazdu odpowiada natomiast za szkodę w pełnej wysokości, na podstawie art. 361 § 2 kc. Z powyższego przepisu wynika, że granicach określonych w § 1, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Należy przyjąć, że szkodą jest uszczerbek majątkowy, czyli zmniejszenie się majątku wskutek określonego zdarzenia, z pominięciem tych zdarzeń, które zależą od woli doznającego uszczerbku. Przy czym stosownie do art. 363 § 1 zd. 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

W pozwie powód złożył wniosek o powołanie biegłego sądowego. Rozstrzygnięcie zaistniałego sporu co do wysokości należnego powodowi odszkodowania wymagało wiedzy specjalnej. Sąd postanowił przeprowadzić dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i kosztorysowania napraw pojazdów P. O..

Opinię przez tegoż biegłego sporządzoną na piśmie oraz ustną opinię uzupełniającą Sąd uznał za miarodajną dla ustalenia wysokości szkody doznanej przez powoda na skutek uszkodzenia samochodu osobowego marki A. (...).

Opinia powyższa została sporządzona przez kompetentny podmiot dysponujący odpowiednią wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem zawodowym, a mianowicie specjalistę w zakresie techniki samochodowej.. Biegły sporządzając opinię oparł się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonując jego szczegółowej analizy w kontekście tezy dowodowej wynikającej z postanowienia Sądu o przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego i poddając go następnie weryfikacji w oparciu o wskazane w opinii metody badawcze. Opinia biegłego jest jasna i pełna, a wnioski w niej zawarte zostały logicznie uzasadnione, stanowiąc konsekwentne zwieńczenie przedstawionego w opinii procesu rozumowania. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd uznał opinię biegłego za w pełni przekonywującą, tym bardziej, że biegły wyczerpująco podtrzymał swoje stanowisko na rozprawie ustosunkowując się do zarzutów.

W tym miejscu wskazać należy, że do szkody dochodzi w momencie zdarzenia. Niezależnie od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy pojazdu to sam obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawił się już chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest zależny od tego czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał go naprawić (por. wyrok SN z dnia 8 marca 2018 r., II CNP 32/17). Koszt naprawy nie jest nadmierny o ile nie przewyższa wartości pojazdu sprzed wypadku (por. wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2018 r., II CNP 43/17).

W związku z ww. stanowiskiem Sądu Najwyższego Sąd pominął szereg dowodów. Po pierwsze brak było w aktach dowodu czy spółka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest jeszcze posiadaczem pojazdu (k. 187). (...) zostało sprzedane po naprawie co wynika z zeznań świadka S. P. (k. 187) dokonywanie oględzin w tych okolicznościach przez biegłego sądowego zmierzało jedynie do zwłoki w rozpoznaniu sprawy. Sąd kierując zobowiązanie do przedstawienia dokumentów w postaci zbycia stosuje sankcję z art. 251 kpc, wcześniej musi mieć więc wiedzę, że dany podmiot jest w posiadaniu określonego dokumentu. Wobec czego orzeczono jak w pkt 3 postanowienia k. 188. Świadek G. B. miał zeznawać na okoliczności, które w ocenie Sądu wymagają wiadomości specjalnych stąd wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań tego świadka został również oddalony (k. 188). Związek uszkodzeń pojazdu ze zdarzeniem i korelacja uszkodzeń w pojazdach jest kwestią oceny, do której powołany jest biegły (art. 278 § 1 kpc). Przy tak zakreślonej tezie dowodowej uznać należy, że świadek nie miał zeznawać na okoliczność faktyczne ale miał poddać te okoliczności ocenie, do której świadek nie jest powołany. Treść zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 kpc nie stanowi rozszerzenia tezy dowodowej dla świadka zakreślonej w sprzeciwie. Rozszerzenie tej tezy na rozprawie uznać należałoby za spóźnione. Korespondencja do B. K. była awizowana (k. 177). Stąd Sąd wydał postanowienie w trybie art. 242 kpc (k. 188). Na rozprawie podano również, że świadek B. K. ma problemu ruchowe (k. 188) co miało wpływ na późniejsze rozstrzygnięcie. Dowód z zeznań świadka G. K. (k. 188) został zgłoszony dopiero na rozprawie i jako spóźniony został oddalony. Na rozprawie w dniu 30 maja 2018 r. nie stawiła się B. K. przy czy korespondencja była ponownie awizowana. Mając wiedzę o tym, że ma ona problemu ruchowe Sąd postanowił pominąć dowód z jej przesłuchania, bez wcześniejszego zarządzenia o przymusowym doprowadzeniu świadka (art. 274 § 1 kpc). Wniosek ze sprzeciwu pkt 4 oraz pkt 5 został oddalony gdyż przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie dają Sądowi podstawy do wzywania osób do złożenia pisemnych oświadczeń. Jeżeli chodzi o przepis art. 248 kpc w zw. z art. 251 kpc to dokumenty, o które Sąd wzywa muszą być przez Sąd sprecyzowane a wcześniej przez stronę, albowiem wezwanie następuje pod rygorem grzywny. Wniosek w sprzeciwie nie spełnia tego wymogu.

Na rozprawie w dniu 7 lutego 2018 r. oddalono wniosek z pkt 6 sprzeciwu (k. 58) albowiem świadek nie jest już posiadaczem pojazdu.

Pismo z dnia 29 maja 2018 r. nie zostało w dniu rozprawy, tj. w dniu 30 maja 2018 r. podpisane (wpłynęło pierwotnie e-mailem). Stąd na rozprawie Sąd nie mógł procedować przy uwzględnieniu tego pisma.

Rozprawa została odroczona na termin z urzędu celem przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego. Pismo podpisane wpłynęło do Sądu po rozprawie i zostało rozpoznane na następnej rozprawie już po sporządzeniu opinii przez biegłego sądowego. Sąd oddalił wniosek o przymusowe doprowadzenia świadka, z tych samych przyczyn dla których dowód ten wcześniej został pominięty. Oddalił ponowny wniosek o zobowiązanie B. K. do złożenia oświadczeń z pisma z dnia 29 maja 2018 r. gdyż przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie dają Sądowi podstaw do wzywania osób do złożenia pisemnych oświadczeń. Jeżeli chodzi o przepis art. 248 kpc w zw. z art. 251 kpc to dokumenty, o które Sąd wzywa muszą być przez Sąd sprecyzowane a wcześniej przez stronę, albowiem wezwanie następuje pod rygorem grzywny. Wniosek w piśmie z dnia 29 maja 2018 r. na karacie 207 nie spełnia tego wymogu. Ponadto w toku sprawy wydanie postanowienia w trybie art. 248 kpc wymaga rozprawy a kolejny termin po dniu 30 maja 2018 r. został zaplanowany już po sporządzeniu opinii przez biegłego. Wnioski z dnia 29 maja 2018 r. były więc również spóźnione. W sprawie był już bowiem dopuszczony dowód z opinii biegłego przewidziany w postanowieniu o odroczeniu rozprawy z dnia 30 maja 2018 r.

Wskazać należy, że na rozprawie w dniu 15 listopada 2018 r. na S. rozpraw był pełnomocnik pozwanego i nie wnosił dalszych zastrzeżeń po opinii biegłego. Zastrzeżenia te pojawiły się dopiero w piśmie stanowiącym odpowiedź na rozszerzone powództwo. W szczególności w piśmie z dnia 28 listopada 2018 r. pojawił się wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego, który jako spóźniony został pominięty na rozprawie w dniu 9 stycznia 2019 r. Powinien być ewentualnie złożony na rozprawie po ustnej uzupełniającej opinii biegłego. Niezależnie od tego dowód ten został pominięty bowiem opinię biegłego P. O. Sąd uznał za przydatną dla ustalenia stany faktycznego sprawy, o czym była mowa wyżej.

Biegły wskazał, że koszt naprawy pojazdu przy stawkach warsztatowych nieautoryzowanych z użyciem części oryginalnych nowych wyniósł netto 20.112,78 zł. Użycie do naprawy części oryginalnych nowych nie skutku wzrostem wartości pojazdu w stosunku do tej sprzed szkody. Pozwala jedynie na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Biegły wziął pod uwagę wielość wcześniejszych szkód i przeprowadzonych napraw.

Wyliczając wysokość kwot o której mowa w pkt I wyroku, sąd przyjął ww. kwotę za podstawę wyliczenia. Odejmując kwotę już wypłaconą, tj. 4739,01 zł pozostaje do zapłaty kwota 15.373,77 zł. Tą ostatnią kwotę należy podwyższyć o koszt opinii prywatnej w kwocie 300 zł (por. uchwała SN z dnia 18 maja 2014 r., III CZP 24/04) oraz koszt pomiaru geometrii kół w kwocie 100 zł. Powyższe koszty w ocenie Sądu pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Pozwana wyliczyła wysokość szkody na kwotę znacznie niższą, stąd uzasadnionym było sięgnięcie po dowód z opinii prywatnej rzeczoznawcy z zakresu techniki samochodowej. Po naprawie uzasadnionym w ocenie Sądu był koszt związany z pomiarem geometrii kół. Łącznie w pkt I wyroku zasądzono więc kwotę 15.773,77 zł.

Rozliczenie szkody nastąpiło w kwotach brutto. Nie wykazano, że poszkodowana miała możliwość odliczenia podatku VAT.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Pierwotna decyzja pozwanej została wydana w dniu 2 czerwca 2016 r., wobec czego odsetki od dnia następnego w ocenie Sądu zasługują na uwzględnienie.

Stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów i zeznań świadka. Sąd dał wiarę tym dowodom. Dowody ze sobą korespondują.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt I i II wyroku. Przy czym w pkt II oddalono powództwo w zakresie, w którym strona powodowa żądała zasądzenia należności dochodzonej pozwem solidarnie. W pkt I Sąd zasądził należność dochodzoną pozwem łącznie, o czym była mowa na początku rozważań.

W pkt III wyroku zasądzono na rzecz powoda koszty procesu na podstawie art. 100 kpc. Sąd włożył na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, albowiem powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, a mianowicie co samego sposobu zasądzenia żądanej kwoty. Na koszt procesu strony powodowej składała się opłata od pozwu w kwocie 505 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w stawce minimalnej w kwocie 3600 zł, kwota 127,13 zł (w takiej części z zaliczki powodów pokryto wynagrodzenie biegłego, w pozostałej części zaliczkę zwrócono) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł.

(...)

Sygn. akt XI GC 1524/17, dnia 1 lutego 2019 r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)