Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w S. wniosła przeciwko pozwanemu (...) spółce akcyjnej w Ł. o zapłatę kwoty 13 216,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot 9569,10 zł od dnia 3 października 2018 r. do dnia zapłaty, 3646,95 zł od dnia 8 kwietnia 2019 r. do dnia zapały oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, tytułem pełnego odszkodowania za najmem pojazdu zastępczego i parkowanie pozostałości pojazdu (k. 77)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28 czerwca 2019 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty zaskarżając nakaz w całości wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Finalnie pozwana zakwestionowała również roszczenie dotyczące kosztów parkowania uszkodzonego pojazdu, jako niepozostających w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 czerwca 2018 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku czego uszkodzony został pojazd marki V. nr rej. (...) należący do Y. P.. Pojazd poszkodowanej został odholowany z miejsca kolizji na parking powódki.

Sprawca zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie ważnej polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z (...) spółką akcyjną w Ł.. Poszkodowana dokonała zgłoszenia szkody pozwanemu, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne.

Bezsporne.

Pojazd poszkodowanej wykorzystywany był m.in. do zagranicznych wyjazdów.

Pojazd poszkodowanej po kolizji nie nadawał się do jazdy, a nie miała ona innego, którym mogłaby zastąpić uszkodzony. Tym samym wynajęła od powódki samochód zastępczy marki V. nr rej. (...) w rozliczeniu bezgotówkowym. Umowa została zawarta na czas nieokreślony, strony ustaliły czynsz najmu na kwotę 130 zł plus podatek Vat.

Dowód:

- protokół szkody k. 49;

- umowa najmu z dnia 24 czerwca 2018 r. k. 16;

- oświadczenie k. 18;

- zeznania świadka Y. P. k. 74-75.

Wiadomością mailową z 4 lipca 2018r. powód – działający w imieniu poszkodowanej – został powiadomiony o sposobie rozliczenia szkody jako całkowitej.

Wiadomością e-mail z dnia 24 sierpnia 2018 r. powódka zwróciła się do pozwanej o wydanie decyzji i wypłatę odszkodowania na rzecz poszkodowanej.

Dnia 31 sierpnia 2018 r. poszkodowana zwróciła wynajęty pojazd zastępczy, gdyż na czas urlopu nie był jej potrzebny. Tego samego dnia poszkodowana zawarła z powódką umowę cesji wierzytelności na podstawie której zbyła na rzecz powódki wierzytelność przysługującą jej w stosunku do pozwanego, w szczególności z tytułu najmu pojazdu zastępczego marki V. nr rej. (...).

Powódka wystawiła poszkodowanej fakturę VAT (...) z dnia 8 września 2018 r. roku na kwotę 11033,10 zł za najem pojazdu zastępczego przez 69 dni przy stawce 130 zł netto za dobę.

Decyzją z dnia 7 września 2018 r. pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania poszkodowanej wobec nieprzedłożenia dowodów pozwalających na przyjęcie odpowiedzialności przez pozwaną.

Pismem z dnia 8 września 2018 r. powódka wezwała ubezpieczyciela sprawcy szkody do zapłaty kwoty 11033,10 zł w terminie 7 dni, na podstawie faktury VAT.

Dowód:
- umowa najmu z dnia 24 czerwca 2018 r. k. 16;

- oświadczenie k. 18;

- kalkulacja U. k. 50-52;

- wiadomość e-mail z dnia 24 sierpnia 2018 r. k. 22;

- wiadomość mailowa, k. 56

- decyzja U. z dnia 7 września 2018 r. k. 13;

- umowa cesji z dnia 31 sierpnia 2018 r. k.27;

- faktura VAT nr (...) k. 21;

- zeznania świadka Y. P. k. 74-75.

Dnia 18 września 2018 r. poszkodowana zawarła z powódką kolejna umowę najmu pojazdu zastępczego marki H. nr rej. (...) przy dobowej stawce wynoszącej 130 zł netto + VAT.

Tego samego dnia powódka zwróciła się do pozwanej o wskazanie oferenta na uszkodzony pojazd, za kwotę ustaloną przez pozwaną, w związku z niemożnością zbycia wraku przez poszkodowaną za kwotę wskazaną przez pozwaną.

Dnia 20 września 2018 r. poszkodowana zwróciła powódce wynajęty pojazd zastępczy i zawarła z powódką umowę cesji wierzytelności na podstawie której zbyła na rzecz powódki wierzytelność przysługującą jej w stosunku do pozwanego, w szczególności z tytułu najmu pojazdu zastępczego marki H. nr rej. (...).

Wiadomością e-mail z dnia 23 września 2018 r. pozwana poinformowała powódkę, że trwa ustalanie kupca wraku, zaś dane oferenta zostaną przekazane za 1,5 tygodnia. Po 9 dniach oferenta zostały przedstawione w wiadomości z dnia 27 września 2018 r.

Decyzją z dnia 3 października 2018 r. pozwana przyznała poszkodowanej odszkodowanie tytułem szkody całkowitej w kwocie 7000 zł, ustalając wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym na kwotę 7300 zł brutto, zaś pozostałość pojazdu na kwotę 300 zł, zgodnie z ofertą z dnia 27 września 2018 r. Nadto decyzją z tego samego dnia pozwana przyznała powódce odszkodowanie w kwocie 1464 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego, uznając za uzasadniony okres najmu 17 dni, przy zweryfikowanej dobowej stawce do kwoty 86,10 zł brutto.

Dnia 4 października 2018 r. poszkodowana zbyła wrak pojazdu za kwotę 300 zł. Tego samego dnia poszkodowana zbyła na rzecz powódki wierzytelność przysługująca jej w stosunku do pozwanej, z tytułu kosztów parkowania uszkodzonego pojazdu.

Dnia 9 października 2018 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 3646,95 zł w tym tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 3 dni, przy dobowej stawce wynoszącej 130 zł netto, łącznie 479,70 zł oraz tytułem usługi parkowania uszkodzonego pojazdu przez okres 103 dni, przy dobowej stawce wynoszącej 25 zł netto, łącznie 3167,25 zł brutto.

Pismem z dnia 10 października 2018 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty łącznej kwoty 3646,95 zł w związku z wystawioną faktura VAT w terminie 7 dni.

Dowód:

- umowa najmu z dnia 18 września 2018 r. k. 17;

- oświadczenie k. 19;

- wiadomość e-mail z dnia 18 września 2018 r. k. 23;

- umowa cesji z dnia 20 września 2018 r. k. 28;

- wiadomość e-mail z dnia 23 września 2018 r. k. 24

- wiadomość e-mail z dnia 27 września 2018 r. k. 25

- decyzje U. z dnia 3 października 2018 r. k. 14-15;

- kalkulacja U. k. 53-54;

- oferty zakupu k. 55;

- umowa kupna-sprzedaży k. 26;

- umowa cesji z dnia 4 października 2018 r. k. 29;

- faktura VAT nr (...) k. 20;

- pismo z dnia 10 października 2018 r. k. 12;

- zeznania świadka Y. P. k. 74-75.

Stawki na rynku (...) za wynajem samochodu zastępczego w klasie samochodów odpowiadających marce uszkodzonego samochodu V. (...), czyli pojazdu z segmentu (...) przy założeniu wynajmu na okres ponad 15 dni, w III kwartale 2018 roku, w opcji bez udziału własnego wynajmującej w szkodach i bez limitu kilometrów w przedziale 129-149 zł netto za dobę, średnio 136 zł netto za dobę.

Ceny przechowania samochodu osobowego na parkingu strzeżonym w wyspecjalizowanych firmach działających na (...) rynku lokalnym zawierały się w II połowie 2018 roku w przedziale 18-20 zł za dobę brutto, czyli około 15-16 zł netto za dobę przy krótszym czasie parkowania, natomiast abonament miesięczny na parkowanie kosztował wówczas 120-150 zł brutto, czyli około 98-122 zł netto.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego W. S. k. 88-98, 160;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w części.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

W sprawie sporna była celowość najmu i parkowania, uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego oraz stawka najmu, jak i uzasadniony czas parkowania uszkodzonego pojazdu i stawka parkingowa.

W pierwszej kolejności należało wskazać, że skoro pozwany w toku likwidacji szkody, uznał co do zasady swoją odpowiedzialności, potrzebę najmu i parkowania, a obecnie kwestionowała potrzebę najmu i parkowania, winien był wykazać swoje stanowisko, czego jednak nie uczynił. Skutkiem bowiem uznania jest przerzucenie ciężaru dowodu, czy też odmienne rozłożenie ciężaru dowodu w stosunku do ogólnej reguły.

Co więcej potrzebę najmu i parkowania potwierdziła poszkodowana zeznającą w toku procesu. Wskazywała bowiem, że nie posiadała innego pojazdu, którym mogłaby zastąpić uszkodzony, zaś miejsce postojowe na parkingu było wykorzystywane przez samochód jej chłopaka. Po pierwsze więc jest oczywiste, że na jednym miejscu postojowym nie mogą parkować dwa pojazdy. Po drugie to, że osoba z którą poszkodowana zamieszkuje również posiada pojazd nie oznacza, że może on w równym stopniu zaspokoić potrzeb komunikacyjnych jak uszkodzony. Po trzecie, to, że chłopak poszkodowanej pracował za granicą i musiał mieć samochód do dojazdów do pracy, nie oznacza, że miejsce parkingowe pozostawało na stałe wolne. W momencie powrotu, było zajmowane przez jego samochód.

Zdaniem sądu nie był zasadny zarzut pozwanego w zakresie okresu najmu pojazdu zastępczego. Pozwany wskazywał, że już w piśmie z dnia 29 czerwca 2018 r. poinformowała poszkodowaną o charakterze szkody całkowitej. Po pierwsze jednak data decyzji nie jest w żaden sposób równoważna z datą uzyskania w tym zakresie wiedzy przez poszkodowaną czy też jego pełnomocnika. Niezależnie jednak od tego, nawet przy przyjęciu, że poszkodowana istotnie wówczas dowiedziała się o kwalifikacji szkody, poszkodowanej przysługiwało prawo do korzystania z pojazdu zastępczego (w przypadku szkody całkowitej), co najmniej do 7 dni po rzeczywistej wypłacie pieniędzy z tytułu odszkodowania za szkodę całkowitą. Zdaniem sądu nie sposób wymuszać na poszkodowanym zdobywania czy wydatkowa własnych środków, na nabycie innego pojazdu. Byłoby to sprzeczne z funkcję jaką ma pełnić odszkodowanie. Dopiero z chwilą rzeczywistej wypłaty pieniędzy i łącznie wstępującą możliwością zbycia pozostałości uszkodzonego pojazdu, poszkodowany ma niewątpliwą możliwość nabycia innego pojazdu. Na taki okres nie ma również wpływu zasadna minimalizacji szkody przez poszkodowanego. Nie można bowiem jej rozumieć jako obowiązku częściowego ponoszenia ciężaru związanego z odszkodowaniem, poprzez choćby tylko tymczasowe wydatkowanie własnych środków na naprawę szkody. Obowiązek ten nie może się bowiem wiązać z nałożeniem na poszkodowanego ciężaru ponoszenia kosztów związanych ze szkodą. W rozpoznawanej sprawie, pozwany wypłacił odszkodowanie dopiero na mocy decyzji z dnia 3 października 2018 r., a więc zdaniem sądu od tego czasu poszkodowana miała co najmniej 7 dni na nabycie nowego pojazdu i możliwość korzystania z pojazdu zastępczego, przy czym jak wynika z ustalonego stanu faktycznego poszkodowana zwróciła wynajęty pojazd zastępczy już dnia 20 września 2018 r., a także w okresie wyjazdu wakacyjnego, zwróciła pierwszy wynajęty pojazd zastępczy aby nie generować dodatkowych kosztów.

Nie miało więc również znaczenia, że poszkodowana nabyła pojazd droższy niż wartość uszkodzonego pojazdu. Poszkodowana nie była w żaden sposób zobowiązana do wydatkowania – nawet jeśli by posiadała – własnych oszczędności w tym celu. Zadaniem sądu również wydatkowania takich oszczędności stanowiłoby nieuzasadnione partycypowanie poszkodowanego w kosztach związanych ze szkodą. Gdyby bowiem do szkody nie doszło mogłaby wydać ewentualnie posiadane środki na inny, cel i choćby pobierać odsetki od środków zgromadzonych na rachunku bankowym. Zdaniem sądu żaden przepis nie zobowiązuje poszkodowanego do wydatkowania własnych środków na nabycie inne pojazdu, w miejsce odszkodowania, które nie zostało wypłacone, a które właśnie ma stanowić substrat uszkodzonego pojazdu.

Pozwana kwestionowała również wysokości stawki najmu wskazując przede wszystkim, że poszkodowana powinna minimalizować szkodę, najmując pojazd zastępczy za stawkę 86,10 zł brutto. Na okoliczność wysokości ceny najmu, dopuszczono dowód z opinii biegłego, zakwestionowanej przez pozwanego, którą biegły podtrzymał w całości i udzielił ustnych wyjaśnień. Ustalenia biegłego nie nastręczały logicznych wątpliwości. Na tej podstawie ustalono, że cena za jaką poszkodowana najęła pojazd zastępczy – 130 zł netto – w żaden sposób nie przekraczała stawek najmu obowiązujących na lokalnym rynku, w danej klasie pojazdów, w tamtym czasie. Uznano więc, że poszkodowana mogła zasadnie nająć pojazd od powódki na warunkach wynikających z umowy, co nie zwiększyło szkody.

Za częściowo zasadny uznano zarzut w zakresie uzasadnionego okresu parkowania pojazdu. Jak wynikało z dowodu w postaci wydruku wiadomości mailowej z dnia 4 lipca 2018r., skierowanej przez pozwanego do powoda – będącego wówczas pełnomocnikiem poszkodowanej – już wówczas został on powiadomiony o nieopłacalności naprawy. Powodowi została przesłana kalkulacja szkody, gdzie koszt naprawy przewyższał wartość pojazdu. Takie ustalenia nie były przez powoda kwestionowane. Tym samym uznano, że już wówczas poszkodowana, czyniąc zadość obowiązkowi minimalizacji szkody, winna była podjąć kroki celem zagospodarowania (oddania na złom, czy sprzedaży) wraku. W tym zakresie obowiązek taki nie ciąży na pozwanym, lecz na poszkodowanym. Pozwany może jedynie pomóc w tym zakresie. Tymczasem z zeznań poszkodowanej wynikało, że nie podejmowała żadnych działań celem zbycia wraku, a dopiero w dniu 18 września 2018 r. zwróciła się o wskazanie oferenta na zakup wraku, pozwana 9 dni później – 27 września – wskazała oferenta. Gdyby więc poszkodowana we właściwym czasie, tj. 5 lipca 2018r. zwróciła się o pomoc w zbyciu wraku, to mając na uwadze, że pozwanej znalezienie oferenta zajęło 9 dni, to 13 lipca 2018r. poszkodowana mogłaby uzyskać informację. Od tego czasu poszkodowana miałaby 7 dni na zbycie wraku. Tym samym uszkodzony pojazd mógł przebywać na parkingu strzeżonym przez 27 dni. Mają na uwadze, że zgodnie z opinią biegłego maksymalna rynkowa stawka za taką usługę wynosiła 16 zł netto, do tej wysokości powód zdołał wykazać swoje żądanie. Z tytułu więc roszczenia związanego z parkowaniem zasądzono 531,36 zł brutto (27 dni x 16 zł netto + Vat).

Mając na uwadze powyższe tytułem najmu zasądzono łączną kwotę 10 580,46zł, na którą składają się kwoty: 10048,80 zł tytułem uzasadnionego kosztu najmu pojazdu zastępczego przez okres 72 dni, przy dobowej stawce wynoszącej 130 zł netto (159,90 zł x 72 = 11 512,80 zł - 1464 zł).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c, zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 100 k.p.c. uznając, że powód wygrał sprawę w 80 %. Łącznie koszty powoda wyniosły 4750,32 zł, w tym 661 zł opłaty od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 3600 zł wynagrodzenia pełnomocnika oraz 472,32 zł kosztu sporządzenia opinii. Z czego 80 % to 3800,25 zł Koszty pozwanego łącznie to kwota 3600 zł- wynagrodzenie pełnomocnika, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 472,32 zł koszty sporządzenia opinii – z czego 20 % to 817,86 zł. Po wzajemnej kompensacie orzeczono jak w pkt III.

W punkcie IV Sąd zarządził zwrot niewykorzystanej części zaliczek uiszczonych przez strony niniejszego postepowania. Rozstrzygnięcie takie wynika z faktu, że zarówno powód, jak i pozwany uiścili zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie po 800 zł. Koszty pracy biegłego wyniosły łącznie 944,64 zł z tytułu sporządzenia opinii głównej. Wypłata wynagrodzenia biegłego nastąpiła po równo z uiszczonych zaliczek. Wobec powyższego stronom należało zwrócić niewykorzystane części zaliczek tj. 527,68 zł.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)