Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 26 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Wójcik-Wojnowska

Protokolant: Przemysław Badurka

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2016 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa A. N.

przeciwko J. O.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego J. O. na rzecz powoda A. N. kwotę 35 000 zł (trzydzieści pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami (od dnia 1 stycznia 2016 r. odsetkami ustawowymi za opóźnienie) liczonymi od dnia 11 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4167,00 zł (cztery tysiące sto sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 1091/15

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2015 roku powód A. N. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego J. O. kwoty 35.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 czerwca 2014 r. i kosztami procesu, tytułem zapłaty za wykonane na rzecz pozwanego usługi. W uzasadnieniu wskazał, iż zawarł z pozwanym umowę o przygotowanie wniosku z załącznikami oraz biznes planu w ramach R. Programu (...), w celu uzyskania dofinasowania inwestycji pozwanego. Wynagrodzenie ustalono w wysokości 4.000 zł oraz 3% kwoty uzyskanej pomocy finansowej. Pozwany uzyskał dofinansowanie projektu, w związku z czym powód wystawił mu fakturę VAT na kwotę 66.558,99 zł. Dodał, że pozwany uiścił jedynie część należności wynikającej z wystawionej przez powoda faktury VAT.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 12 maja 2015 roku referendarz w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany podniósł, że dochodzone przez powoda świadczenie jest nienależne. Przyznał, że strony zawarły umowę z dnia 23 kwietnia 2012 r., w której zawarto ustalenia w zakresie wynagrodzenia zleceniobiorcy. Podkreślił, że środki pochodzące z funduszy Unii Europejskiej mogą być przeznaczone wyłącznie na cele określone w przepisach unijnych, zatem nie na wypłatę wynagrodzenia za sporządzenie wniosku. Wobec tego zdaniem pozwanego umowa jest nieważna w części dotyczącej wynagrodzenia procentowego, liczonego od uzyskanej dotacji.

Pismem z dnia 16 października 2015 r. powód podtrzymał stanowisko w sprawie. Wskazał, że w umowie określone zostały dwa składniki wynagrodzenia, przy czym jeden uzależniony był od osiągnięcia rezultatu w postaci przyznania pozwanemu pomocy finansowej. Co do zarzutu nieważności umowy wskazał, że pozwany nie miał płacić wynagrodzenia z kwoty przyznanego dofinansowania, a jego wysokość stanowiła wyłącznie podstawę określenia wysokości wynagrodzenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony są przedsiębiorcami

Niesporne

W dniu 23 kwietnia 2012 r. A. N. zawarł z J. O. umowę, której przedmiotem było przygotowanie przez A. N. na rzecz J. O. wniosku i biznes planu o uzyskanie w ramach programu Regionalnego Programu Operacyjnego (...) na lata 2007 – 2013, pomocy finansowej na realizację przedsięwzięcia polegającego na zakupie innowacyjnych maszyn do cięcia drzewa. Powód miał wykonać wszystkie elementy wniosku, wskazane w § 1 ust 2 umowy,

Zgodnie z § 4 umowy zlecający zobowiązał się do zapłaty na rzecz wykonawcy wynagrodzenia w wysokości 3% kwoty uzyskanej pomocy finansowej na realizację przedsięwzięcia, w terminie 7 dni od dnia wydania uchwały Zarządu Województwa (...) o przyznaniu dofinansowania, przy czym ta rata wynagrodzenia należna jest wykonawcy w przypadku przyznania zamawiającemu dofinansowania (podstawą wystawienia faktury była lista rankingowa przyznająca kwotę dotacji). Ponadto zlecający zobowiązał się do zapłaty na rzecz wykonawcy kwoty 4.000 zł netto w terminie 7 dni od momentu wydania przez wykonawcę zlecającemu Wniosku i (...) Planu.

J. O. został poinformowany, iż wynagrodzenia w wysokości 3% kwoty uzyskanej pomocy finansowej na realizację przedsięwzięcia nastąpić miała z jego środków własnych.

Dowód:

- umowa, k. 7 – 10,

- zeznania świadka M. W., k. 89 – 90.

Dnia 30 kwietnia 2012 r. pozwany odebrał wniosek o dofinansowanie oraz biznesplan wraz z załącznikami. Wobec wezwania organu rozpoznającego wniosek, A. N. przygotował również dokumenty zawierające niezbędne uzupełnienie wniosku o dofinansowanie projektu, zgodnie z żądaniem organu, które to dokumenty pozwany odebrał 12 czerwca 2012 r.

Dowód:

- protokoły odbioru, k. 11 – 12.

Dnia 13 maja 2014 r. Zarząd Województwa (...) opublikował uchwałę, na mocy której przyznane zostało dofinansowanie do projektów zakwalifikowanych pierwotnie do listy rezerwowej. Na mocy przedmiotowej uchwały J. O. przyznane zostało dofinansowanie w wysokości 1.803.770,00 zł.

Dowód:

- uchwały zarządu Województwa (...), k. 13 – 16,

- lista projektów, k. 17 – 19.

W dniu 3 czerwca 2014 r. A. N. wystawił J. O. fakturę VAT nr (...) obejmującą drugą część wynagrodzenia przewidzianego umową o przygotowanie wniosku. Przedmiotowa faktura wystawiona została na kwotę 66.558,99 zł brutto, a termin płatności wyznaczony został na dzień 10 czerwca 2014 r. Faktura została doręczona pozwanemu listem poleconym.

Dowód:

- faktura VAT, k. 20, wraz z dowodem nadania, k. 21.

Pismami z dnia 1 sierpnia 2014 r. oraz 1 września 2014 r. A. N. wezwał J. O. do zapłaty kwoty 66.558,99 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty, k. 22, wraz z dowodem nadania, k. 23,

- wezwanie do zapłaty, k. 24, wraz z dowodem nadania, k. 25 – 26.

W dniu 6 października 2014 r. J. O. uiściła na rzecz A. N. kwotę 26.558,99 zł. Następnie, w dniu 12 stycznia 2015 r. pozwany uiścił na rzecz powoda kwotę 5.000 zł.

Dowód:

- potwierdzenia przelewu, k. 27 – 28.

Pismem z dnia 11 lutego 2015 r. pełnomocnik A. N. wystosował do J. O. wezwanie do zapłaty kwoty 35.000 zł.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty, k. 29.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Powód swoje roszczenie wywodził z treści art. 627 k.c. wskazując, iż mimo wykonania umowy nie otrzymał całości wynagrodzenia od pozwanego.

Zgodnie z treścią art. 627 kodeksu cywilnego przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Strony nie prowadziły sporu w zakresie zawarcia umowy z dnia 23 kwietnia 2012 r. oraz treści umowy. Pozwany kwestionował natomiast zgodność z prawem postanowień umowy dotyczących sposobu obliczania wynagrodzenia za zaakceptowany wniosek. Kwestionował również fakt, iż dokonano pełnej wypłaty wnioskowanego przezeń dofinansowania.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się dokumentach przedłożonych przez stronę powodową i zeznaniach świadka – M. W.. Zeznania świadka okazały się wewnętrznie spójne i korespondowały z resztą materiału dowodowego. Świadek potwierdził, iż rata wynagrodzenia stosunkowego uiszczana powinna być po podjęciu uchwały zarządu województwa i jest płatna z środków własnych klienta, o czym klient jest informowany.

Zarzuty pozwanego okazały się nieuzasadnione. Wyraźnie zaznaczyć należy, iż twierdzenia pozwanego sprowadzały się do polemiki z treścią przedłożonych przez powoda dokumentów.

W pierwszej kolejności, odnieść należy się do zarzutu nieważności § 4 ust. 1 przedmiotowej umowy. Stosownie do treści art. 628 § 1 k.c. „Wysokość wynagrodzenia za wykonanie dzieła można określić przez wskazanie podstaw do jego ustalenia”. W taki też sposób ustalone zostało przysługujące powodowi – jako procentowa wartość kwoty przyznanego dofinansowania i części tejże kwoty powód domaga się w niniejszym postępowaniu.

Nie można odmówić racji twierdzeniom pozwanego, iż w przypadku wydatkowania niezgodnie z przeznaczeniem środków na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich, ustawodawca przewiduje sankcję w postaci obowiązku ich zwrotu wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, co wynika z treści art. 207 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2013 r. poz. 885 ze zm.). Niemniej jednak, przytoczone przez pozwanego przepisy nie znajdują zastosowania na gruncie niniejszej sprawy.

Wyraźnie wskazać należy bowiem, iż zapłata kwoty 66.558,99 zł, stanowiących 3% kwoty przyznanej pomocy finansowej miała nastąpić ze środków własnych pozwanego, a nie zaś, jak twierdzi J. O., z kwoty przyznanego dofinansowania. Okoliczność tę potwierdzają przytoczone wyżej zeznania świadka, jak również konstrukcja samej umowy, która przewiduje, iż zapłata wynagrodzenia powinna zostać dokonana w terminie 7 dni od wydania Uchwały Zarządu Województwa (...) o przyznaniu dofinansowania, a nie po rzeczywistym uzyskaniu kwoty dofinansowania przez wnioskującego. Niemożliwe byłoby zatem dokonanie zapłaty wynagrodzenia z środków stanowiących pomoc finansową w umówionym terminie.

Co więcej, stwierdzenia nieważności postanowień umowy w zakresie wypłaty wynagrodzenia nie można również wywodzić z okoliczności, że wynagrodzenie to hipotetycznie mogłoby pochodzić z kwoty dofinansowania. Zakaz wydatkowania kwoty przyznanej pomocy finansowej niezgodnie z przeznaczeniem obciąża bowiem osobę, która uzyskała dofinansowanie jako fizycznego dysponenta tej kwoty. Skorelowanie wysokości wynagrodzenia za dzieło z wysokością przyznanej kwoty dofinansowania nie musi powodować, że to właśnie z tych środków należało wypłacić wynagrodzenie. Osoba przyjmująca wynagrodzenie nie musi bowiem wiedzieć z jakiego źródła pochodzi zaoferowane jej świadczenie, jeżeli sama tego źródła wyraźnie nie wskaże. Dodatkowej trudności nastręcza również fakt, że pieniądze (podobnie jak rzeczy zamienne), w momencie włączenia do majątku ulegają zmieszaniu z takimi samymi składnikami majątkowymi osoby, w związku z czym znacznie utrudnione pozostają wszelkie próby zindywidualizowania uzyskanego składnika majątku.

Co więcej, sam pozwany już od początku nie traktował zobowiązania jako nieważne ex lege, z uwagi na fakt iż na wezwania powoda dokonał zapłaty części wynagrodzenia. Podniesione zarzuty uznać należy w istocie za zmierzające wyłącznie do odroczenia terminu płatności.

Bezpodstawny okazał się również zarzut pozwanego dotyczący niewypłacenia pełnej kwoty wnioskowanego przez niego dofinansowania. Pomijając kwestię niewykazania tej okoliczności przez pozwanego, sam fakt niewypłacenia dofinansowania w pełnej wysokości nie miał znaczenia dla ustalenia kwoty przysługującego powodowi wynagrodzenia. W umowie łączącej strony wyraźnie wskazano bowiem, iż podstawą wystawienia faktury miała być lista rankingowa przyznająca kwotę dotacji. Taka lista złożona została przez powoda i wynika z niej, iż kwota przyznanego dofinansowania wynosi 1.803.770,76 zł, a zatem przysługujące powodowi wynagrodzenie wynosić powinno 54.113,12 zł netto (66.559,99 zł brutto), a zatem dochodzona przez powoda kwota wyliczona została w sposób prawidłowy.

Z powyższych względów powództwo uwzględniono w całości. Kwota dochodzona przez powoda odpowiada pozostałej do zapłaty części wynagrodzenia.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c. Odsetki należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 481 k.c.), zaś na gruncie niniejszej sprawy odsetki należą się powodowi za okres następujący po dniu wskazanym w treści faktury VAT jako termin płatności należności (tj. 10 czerwca 2014 r.).

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w 108 § 1 zd. 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c. Na poniesione przez powoda koszty złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 1750 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika – 2400 zł, zgodnie z § 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)