Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. wniosła przeciwko pozwanej (...) Spółce akcyjnej V. (...) w W. pozew o zapłatę kwoty 6099,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztami procesu, z tytułu pokrycia pełnych kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Pozwany nie uznał roszczenia, wnosił o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 października 2017r. miała miejsce kolizja, w wyniku której uszkodzony został pojazd A. (...) o nr rej. (...) pozostający przedmiotem leasingu, gdzie korzystającym był K. G. (1). Sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie OC u pozwanej (...) Spółce akcyjnej V. (...).

Bezsporne.

Poszkodowany prowadzi działalność gospodarczą i do jej prowadzenia wykorzystywał samochód. Nadto używał go do celów związanych z potrzebami życia codziennego. W tym czasie nie miał innego pojazdu, którym mogliby zastąpić uszkodzony samochód. Poszkodowany miał możliwość odliczenia 50% wartości podatku VAT.

Samochód po szkodzie nadawał się do ruchu. Poszkodowany po ustaleniu z (...) Spółką jawną Oddział w S., terminu naprawy pojazdu, w dniu 3.01.2018r. pozostawili samochód w warsztacie. Tego samego dnia, poszkodowany w imieniu i na rzecz którego działał pełnomocnik M. G., zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego z powódką. Pierwsze 8 dni najmował samochód marki S. (...) za stawkę 150 zł netto, a przez kolejne 13 dni samochód marki A. (...) za stawkę 340 zł netto. Użytkował go do tych samych celów, do których wykorzystywał własny pojazd, w tym do prowadzenia działalności gospodarczej. Poszkodowany korzystał z najętego samochód do dnia 23.01.2018r., kiedy to odebrali uszkodzony pojazd z naprawy. Łącznie najem trwał 21 dni, w związku z czym łączny koszt najmu wyniósł 6266,30 zł.

Dowód:

- zeznania świadka K. G., k. 269-270

- oświadczenie o długości trwania najmu, k. 15,

- oświadczenie o zasadności najmu auta zastępczego, k. 16,

- protokół zdawczo odbiorczy, k. 18-19

- umowa najmu, k. 20-22,

- aneks, k. 23,

- pełnomocnictwo, k. 24, 25,

- oświadczenie o leasingu, k. 26,

- faktura VAT, k. 44.

Dnia 3.01.2018r. poszkodowany, działający przez swojego pełnomocnika, przelał na rzecz powódki swoją wierzytelność dotyczącą odszkodowania w zakresie najmu pojazdu zastępczego, przysługującą w związku ze szkodą z dnia 8.10.2017r. w pojeździe A. (...), (...).

Dowód:

- umowa cesji, k. 45.

Decyzją z 16.02.2018r. pozwana przyznała na rzecz poszkodowanego m.in. odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 167,25 zł, uznając za zasadny okres 2 dni najmu oraz stawkę w wysokości 75 zł netto z uwzględnieniem 50% VAT.

Bezsporne.

Stawki za wynajem pojazdu klasy samochodu najmowanego B na rynku lokalnym w II połowie 2017 r. wynosiły od 110 zł do 157 zł netto bez limitu kilometrów i przeciętnie 136 zł netto.

Stawki za wynajem pojazdu klasy samochodu najmowanego E na rynku lokalnym w II połowie 2017 r. wynosiły od 284 zł do 515 zł netto bez limitu kilometrów i przeciętnie 400 zł netto.

Proces związany z ustalaniem zakresu naprawy, kosztów naprawy i procesu naprawy przebiegał w ten sposób, że:

- 5.12.2017r. doszło do pierwszych oględzin przednaprawczych;

- 7. 12.2017r. pozwana dostarczyła kalkulację naprawy;

- 2.01.2018r. warsztat na podstawie kalkulacji z dnia 7.12.2017r. zamówił części

- 3.01.2018r. do warsztatu dotarły zamówione części, a poszkodowani zostawili samochód celem naprawy;

- 4.01.2018r. doszło do dodatkowych oględzin uszkodzonego pojazdu po częściowym demontaży tylnej części nadwozia;

- 8.01.2018r. pozwana uznała konieczność wymiany dodatkowych elementów, a warsztat dokonał ich zamówienia;

- 22.01.2018r. dostarczono do warsztatu dodatkowe części zamienne;

- 23.01.2018r. zakończono naprawę i wydano pojazd poszkodowanemu.

Łącznie uzasadniony czas ustalaniem zakresu naprawy, kosztów naprawy i procesu naprawy wyniósł 21 dni.

Dowód:

- opinia biegłego k. 274-296,

- historia naprawy, k. 17

- faktura VAT, k. 127,

- zlecenie naprawy – upoważnienie do wypłaty odszkodowania, k 129,

- oświadczenie VAT, k. 130,

- kalkulacja naprawy, k, 144-146,

- kalkulacja naprawy, k. 148-150,

- kosztorys ControlExpert, k. 147,

- zamówienie na części z 2.01.2018r., k. 151,

- zamówienie na części z 8.01.2018r., k. 151v.

- wydanie części z magazynu, k. 152

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było uzasadnione w całości.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 kc, zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z § 4 art. 822 kc, uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela konieczne jest zaistnienie przesłanek odpowiedzialności, a więc zdarzenia, z którym umowa wiąże obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody oraz związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym, a faktem, z którego szkoda wynika, przy czym zgodnie z art. 361 kc powinien to być adekwatny związek przyczynowy.

W sprawie niespornym był fakt odpowiedzialności pozwanej, zaistnienie zdarzenia powodującego szkodę, sporna była konieczność najmu pojazdu zastępczego, powstanie szkody w postaci kosztów najmu, okres najmu i wysokości stawki najmu.

Badając legitymację procesową powódki, ustalono, że wynika ona z przedłożonej umowy cesji oraz art. 509 kc i 510 kc, zgodnie z którymi wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Odnosząc się do zarzutu pozwanej w zakresie nie wykazania potrzeby najmu pojazdu zastępczego, uwzględniono zeznania świadka K. G. (1). Jak wynikało z jego niekwestionowanych twierdzeń, nie posiadał innego pojazdu którym mógłby zastąpić samochód uszkodzony. Samochód był mu zaś niezbędny do prowadzenia działalności gospodarczej, jak również spraw prywatnych. W braku przesłanek podważających prawdziwość tych zeznań, uznano, że powód wykazał potrzebę najmu pojazdu zastępczego.

Co do zarzutu pozwanej w zakresie nieodpłatności najmu zdaniem sądu cesja na rzecz powódki – już w dniu zawarcia umowy najmu – roszczenia względem pozwanej, o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego, bez wątpienia stanowiła niejako zapłatę za najem. Zatem umowa przelewu została zawarta w celu zwolnienia się ze zobowiązania – solvendi causa. Zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego należy się zarówno w sytuacji wykazania, że poszkodowany wynajął pojazd zastępczy i jest zobowiązany do poniesienia kosztów z tym związanych, jak również w sytuacji wykazania faktycznego poniesienia przez poszkodowanego takich kosztów. Bez wątpienia więc zapłatą za najem było przeniesienie analogicznej wierzytelność przysługującej poszkodowanemu, a która została w umowie cesji precyzyjnie określona (k. 45). Szkoda – w postaci zobowiązania poszkodowanego do zapłaty za najem - powstała w majątku poszkodowanego już w dniu zawarcia umowy najmu i powstania roszczenia powódki (jako wynajmującego) o zwrot kosztów najmu. Z chwilą powstania szkody, powstała jednocześnie wierzytelność o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego, którą to wierzytelnością poszkodowany mógł swobodnie dysponować. Co prawda ostateczna wysokości zobowiązania poszkodowanego w dniu zawarcia umowy najmu nie była jeszcze znana, jednakże bez wątpienia już samo umowne zobowiązanie pozwanego spowodowało powstanie po jego stronie pasywów. Wystawienie faktury VAT na rzecz poszkodowanego sprecyzowało wysokość zobowiązania poszkodowanego, a jednocześnie wartość przelanej wierzytelności.

W zakresie kolejnego zarzutu pozwanej co do uzasadnionego okresu najmu, na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów z dokumentów i opinii biegłego, ustalono, że nie był on trafny. Okres najmu w rozpoznawanej sprawie był ściśle powiązany z procesem przeprowadzanego postępowania likwidacyjnego oraz samej naprawy. Analiza złożonych w sprawie dokumentów, poparta opinią biegłego i ustalonym przez niego technologicznym czasem naprawy (1 dzień) wykazała, że ani poszkodowani, ani też inna osoba nie przyczyniła się do niezasadnego przedłużenia najmu. Wbrew twierdzeniom pozwanego, z przedłożonych dokumentów jednoznacznie wynikało, że warsztat prawidłowo już w dniu 2.01.2018r. (a więc przed oddaniem auta do naprawy) zamówił konieczne do naprawy, i na tamten czas znane części, które dotarły następnego do dnia. Nadto jak wynikało z dokumentacji naprawczej w wyniku ponownych oględzin samochodu po jego częściowym demontażu – 4.01.2018r. – ujawniono kolejne elementy niezbędne do wymiany (k. 148). Pozwana 8.01.2018r. wskazała koszt naprawy i zaakceptowała konieczność wymiany dodatkowych części (k. 147). Tego samego dnia warsztat zamówił części (k. 151v.), które dotarły dopiero 22.01.2018r. (k. 152). Wynika to nie tylko z historii naprawy prowadzonej przez warsztat, lecz również z dokumentów w postaci zamówienia części (k. 151v.), jak i dokumentu wydania z magazyny (k. 152). Biegły opiniujący dodatkowo na rozprawie, przyznawał, że standardowy, przyjmowany czas dostawy części to 3 dni, jednakże, co oczywiste, zasadnicze znaczenia ma czas rzeczywisty. Tak było w niniejszej sprawie, gdyż powód wykazał dowodami z dokumentów datę zamówienia i datę dostarczenia części zamiennych. Mając to na uwadze, uznano, że okres najmu – pokrywający się w całości z czasem naprawy – był zasadny.

W zakresie zarzutu pozwanej co do wysokości stawki najmu, również uznano go za niezasadny. Pozwany podnosił, że informował poszkodowanych o możliwości najmu pojazdu zastępczego, w tym o stawce za jaką najem może się odbyć podczas telefonicznego zgłaszania szkody oraz pismem z dnia 13.10.2017r. W tym jednak zakresie ciężar dowodu spoczywał na pozwanej, która wywodziła z tego korzystne dla siebie skutki prawne. Pozwany nie przedłożył dowodu w zakresie telefonicznego zgłoszenia szkody, nagrania rozmowy, tym samym jego twierdzenia w tym zakresie pozostają niewykazane. W aktach szkody znajduje się pismo (k. 73) m.in. z tabelą przykładowych stawek za najem pojazdów określonych kategorii. Jednakże pozwana w żaden sposób nie wykazała, aby taka oferta rzeczywiście dotarła do poszkodowanego i była mu znana. Co więcej poszkodowany zeznał, że nie pamięta aby otrzymał jakąkolwiek propozycję najmu od pozwanej. Tym samym nie sposób zarzucać mu przyczynienia się do powstania szkody, czy zignorowania obowiązku jej minimalizacji. Dodatkowo należy także wskazać, że nawet z tabeli załączonej przez pozwaną, wynikało, że stawka za najem pojazdu klasy uszkodzonego wynosiła 230 zł, a nie 75 zł.

Co więcej jak wynikało z niekwestionowanej w tym zakresie opinii biegłego, stawka za jaką powódka wynajęła poszkodowanemu pojazdy zastępcze (najpierw S. (...), później A. (...)) pozostawał w zakresie średnich stawek obowiązujących w tym czasie na lokalnym rynku.

Mając powyższe na uwadze uznano roszczenie za uzasadnione i wykazane w całości.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. oraz § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2015r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócono pozwanemu nadpłaconą zaliczkę w sprawie ( (...),08 – 800 (zaliczka powoda) = 302,08 zł); (800 – 302,08 = 497,92 ).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)