Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód R. S. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego A. W. kwoty 1150 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztami procesu. Roszczenie uzasadniał nieprawidłowym wykonaniem przez pozwanego naprawy jego samochodu.

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa i zaprzeczał, aby naprawa wykonana w jego warsztacie była nieprawidłowa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód R. S. (1) zlecił pozwanemu A. W., prowadzącemu działalność gospodarczą w postaci warsztatu samochodowego, naprawę swojego samochodu marki F. (...) nr rej. (...), z powodu częstego samoistnego unieruchamiania się silnika.

W dniu 4 stycznia 2017 r. powód odebrał z warsztatu prowadzonego przez pozwanego samochód po zakończonej naprawie. Po przejechani kilku kilometrów okazało się, że samochód nadal nie działa prawidłowo i pozwany ponownie przyjął pojazd do naprawy. W warsztacie ustalono, że przyczyną wadliwości pojazdu jest źle działająca pompa. Po jej wymontowaniu pozwany przesłał ją do przedsiębiorstwa zajmującego się regeneracją pomp. Naprawa pompy kilkukrotnie okazywała się niewłaściwie przeprowadzona, w związku z czym pozwany odsyłał ją do ponownej regeneracji.

Ostatecznie pozwany ponownie zamontował w samochodzie powoda naprawioną pompę. W związku z wymianą pompy konieczna była również wymiana m.in. rozrządu. Pracownik pozwanego wymienił rozrząd w sposób nieprawidłowy, przestawiając go o jeden ząbek. Po wykonaniu tej czynności 28.04.2017r. powód odebrał samochód od pozwanego. Po przejechaniu kilkunastu kilometrów samochód znów przestał działać. Powód ponownie zlecił pozwanemu usunięcie wady wykonanej naprawy, zakreślając termin jej zakończenia do 15.05.2017r. Zgodnie z umową tego dnia powód odebrał pojazd, jednakże nie był on naprawiony gdyż w dalszym ciągu nie za każdym razem możliwe było uruchomienie silnika.

Dowód:

- zeznania powoda, k. 88-89,

- pismo powoda z dnia 10.04.2017r., k. 11,

- częściowo zeznania świadka K. W., k. 86-88,

- pismo pozwanego z dnia 15.05.2017r., k. 12,

- historia pojazdu, k. 35,

- opinia biegłego, k. 95-96.

W związku z nadal występującym uszkodzeniem samochodu, powód zlecił W. W. naprawę pojazdu. Po ustaleniu terminu rozpoczęcia naprawy, powód podstawił samochód do warsztatu W. W.. Przez około miesiąc W. W. próbował ustalić przyczynę nieprawidłowej pracy silnika. Na skutek podjętych czynności sprawdzających, okazało się, że podczas naprawy samochodu w warsztacie pozwanego, nieprawidłowo ustawiono rozrząd, przestawiając go o jeden ząbek. W. W. naprawił wadę i od tego czasu samochód powoda uruchamiał się za każdym razem, a silnik pracował prawidłowo. Za naprawę pojazdu powód zapłacił 1000 zł. Powód celem ustalenia swoich praw w związku z nieprawidłowym wykonaniem umowy i ich dochodzeniem poniósł koszt w wysokość 150 zł, tytułem wynagrodzenia prawnika.

Dowód:

- faktura VAT, k. 13, 18.

- zeznania świadka W. W., k. 61-62,

- zeznania powoda, k. 88-89,

- zeznania R. P., k. 63-64,

- zeznania świadka F. S., k 64-65.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Powód dochodził w niniejszej sprawie należności, wynikającej z umowy o dzieło uregulowanej na podstawie art. 627 kc przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

W sprawie sporna między stronami była prawidłowość wykonanej przez pozwanego naprawy.

Na wstępie należy wskazać, że umowa o dzieło jest umową skutku. Taki charakter w swej zasadniczej mierze ma umowa o naprawę samochodu, która dodatkowo zawiera w sobie również umową przechowania. Cechą konstytutywną umowy o dzieło jest osiągnięcie określonego rezultatu. Nie ma przy tym zasadniczego znaczenia sposób, czy rodzaj podejmowanej staranności w wykonanie dzieła lecz właśnie z góry umówiony, pewny i możliwy do osiągnięcia, z uwagi na właściwości przyjmującego zlecenie, skutek. Tym samym przy umowie o dzieło możliwe jest wystąpienie wad fizycznych dzieła, co również odróżnia tą umowę od umów starannego działania.

Tak właśnie było w niniejszej sprawie. Powód zlecił pozwanemu wykonanie działa w postaci naprawienia jego uszkodzonego samochodu, poprzez wyeliminowanie problemów z uruchamianiem, czy też nagłym unieruchamianiem silnika. W tym zakresie strony były zgodne. Taki rezultat pozwany miał osiągnąć przyjmując zamówienie. Tym samym nie sposób zgodzić się z twierdzeniem zawartym w sprzeciwie (k. 29), że pozwany nie był zobowiązany do naprawy wtryskiwaczy, mimo, że uważał, iż to one były przyczyną problemów z uruchamianiem silnika. Pozwany winien był podjąć wszelkie czynności celem wykonania dzieła – naprawienia pojazdu tj. przywrócenia bezproblemowego uruchamiania silnika. Podkreślał to powód, stwierdzając, że oddając samochód do warsztatu pozwanego nie wskazywał co jest zepsute, ponieważ nie jest mechanikiem. Podobnie zeznawał świadek strony pozwanej K. W. (k. 87) potwierdzając, że powód nie wskazywał jakiej naprawy oczekuj, gdyż auto było po prostu niejezdne, silnik nie odpalał.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynikało jednoznacznie, że pozwany nie osiągnął umówionego rezultatu, tj. nie naprawił samochodu. Wynika to zarówno z zeznań świadków i przesłuchania powoda, lecz również z oświadczenia złożonego przez samego pozwanego w niekwestionowanym przez strony piśmie z dnia 15.05.2017r. (k. 12). Pozwany przyznaje tam, że w dniu upływu terminu na jaki umowa została zwarta, samochód nie za każdym razem „odpala”. Zdaniem sądu bez wątpienia więc pozwany nie wywiązał się prawidłowo z umowy. Nie zmieniły tego również zeznania świadka R. S. (2), który stwierdzał, że rozrząd ustawił prawidłowo i po jego wymianie powód odjechał samochodem, czy też, że samochód „odpalił” kluczykiem (k. 66). Po pierwsze świadek przyznawał, że naprawia wiele samochodów (ok. 15 dziennie), tym samym oczywistym jest, że może nie pamiętać wszystkich okoliczności sprawy. Po drugie jego zeznaniom w zakresie prawidłowego ustawienia rozrządu sprzeciwiały się inne dowody w sprawie. W szczególności zeznania świadka W. W., który stwierdzał, że dopiero przestawienie rozrządu o jeden ząbek spowodowało prawidłową pracę silnika, jak i zeznania świadków R. P., F. S. oraz zeznania powoda. Nadto jak wynikało z opinii biegłego sądowego, „przestawienie rozrządu o jeden ząbek nie musiało skutkować brakiem możliwości uruchomienia silnika pojazdu, silnik pojazdu z tak przestawionym rozrządem można uruchomić.” (k. 96). Po trzecie jak już wyżej wskazano sam pozwany przyznawał pisemnie, że samochód nie „odpalał” za każdym razem.

Nadto zdaniem sądu powód zdołał wykazać, że nieprawidłowa naprawa dotyczyła błędnie ustawionego rozrządu. Wskazywały na to przede wszystkim zeznania świadka W. W., który stwierdzał, że poza prawidłowym ustawieniem rozrządu, nic nie robił w samochodzie powoda. Po wykonaniu zaś tej czynności z silnikiem samochodu nie było już problemów i uruchamiał się za każdym razem. Nie ujawniły się żadne okoliczności, dla których należałoby odmówić wiarygodności zeznaniom tego świadka.

Powód żądając zapłaty od pozwanego kwoty 1150 zł jaką poniósł w związku z wynagrodzeniem za naprawę pojazdu oraz za pomoc prawną na etapie przedsądowym, wywodził swoje roszczenie z art. 471 kc. Roszczenie o odszkodowanie na zasadach ogólnych jest niezależne od ewentualnych roszczeń z tytułu rękojmi za wady dzieła na podstawie art. 638 kc w zw. z art. 560 kc i nast., a wybór między tymi roszczeniami należy do wierzyciela.

Mając na uwadze powyższe uznano, że powód wykazał wszystkie trzy niezbędne przesłanki dla uwzględnienia roszczenia. Po pierwsze nienależyte wykonanie powierzonej naprawy (dzieła), tj. po upływie terminu wykonania naprawy samochód nadal nie uruchamiał się prawidłowo. Po drugie zaistnienie szkody i jej wysokości, tj. uiszczenie 1000 zł wynagrodzenia dla innego przedsiębiorcy, który naprawił samochód poprzez prawidłowe ustawienie wymienianego rozrządu oraz 150 zł tytułem pomocy prawnej przedsądowej. Po trzecie związek przyczynowy między nimi, jeśliby pozwany naprawił samochód, w tym prawidłowo ustawił rozrząd, powód nie musiałby płacić wynagrodzenia innej osobie za naprawę oraz nie musiałby szukać pomocy prawnej w dochodzeniu swojej wierzytelności.

O odsetkach od zasądzonego roszczenia orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie nim jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. Wezwanie do zapłaty pozwany otrzymał w dniu 8.08.2017r., tym samym zakreślony termin do zapłaty mijał z dniem 15.08.2017r.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 98 § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3.(...)