Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 lipca 221 r. (...) spółka akcyjna w W. wniósł przeciwko P. K. o zapłatę kwoty 3943,94 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 3769 zł od dnia 24 października 2019 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Powód dochodzi od pozwanego zapłaty nieuiszczonej składki ubezpieczenia Autocasco w kwocie 3769 zł oraz rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Nakazem zapłaty z dnia 5 sierpnia 2021 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany zaprzeczył okoliczności zawarcia umowy ubezpieczenia z powodem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Spółka Akcyjna w W. dnia 30 września 2019 r. wystawił polisę ubezpieczenia komunikacyjnego o nr (...). Przedmiotem ubezpieczenia był pojazd marki (...) o nr rej. (...), którego właścicielem jest (...) spółka akcyjna, zaś leasingobiorcą pozwany P. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) P. K.. Pozwany został wskazany jako ubezpieczający. Polisa obejmowała ubezpieczenie ww. pojazdu w wariancie OC, AC oraz (...). Zgodnie z treścią policy składka z tytułu ubezpieczenia płatna była jednorazowo w łącznej kwocie 9431 zł w terminie do dna 14 października 2019 r. Na kwotę ww. składki składały się kwoty: 5627 zł tytułem ubezpieczenia OC, 3769 zł tytułem ubezpieczenia AC oraz 35 zł tytułem ubezpieczenia od (...). Dokument został opatrzony jedynie podpisem agenta ubezpieczeniowego R. S..

Dowód:

- polisa , wyciąg z OWU k. 32 - 34;

Pismem z dnia 14 czerwca 2020 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty łącznej kwoty 4004,95 zł tytułem zaległej składki ubezpieczenia pojazdu marki (...) nr rej. (...) w kwocie 3769 zł i odsetek ustawowych w kwocie 235,95 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 14 czerwca 2020 r. k. 35;

Stan faktyczny sprawy oparto na podstawie złożonych w sprawie ww. dokumentów prywatnych (art. 245 k.p.c.), stanowiących jedynie dowód tego, że osoby pod nimi podpisane złożyły oświadczenie zawarte w dokumencie. Autentyczności ww. dowodów pozwany nie kwestionował, wyprowadzając odmienne wnioski.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowi przepis art. 805 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Zgodnie z art. 813 §2 k.c. jeżeli nie umówiono się inaczej, składka powinna być zapłacona jednocześnie z zawarciem umowy ubezpieczenia, a jeżeli umowa doszła do skutku przed doręczeniem dokumentu ubezpieczenia – w ciągu 14 dni od jego doręczenia.

W sprzeciwie pozwany zakwestionował roszczenie powoda co do zasady, jak i wysokości, podnosząc zarzut nieudowodnienia i nieistnienia roszczenia. Pozwany zakwestionował w ogóle okoliczność zawarcia umowy ubezpieczenia z powodem. Wobec powyższego sporny między stronami był fakt zawarcia umowy, a w konsekwencji powstania zobowiązania – w tym przypadku w zakresie dobrowolnego ubezpieczenia AC.

Pozwany w sprzeciwie zaprzeczył okoliczność zawarcia umowy, zwracając uwagę na brak jego podpisu pod polisą, zaś strona powodowa po zapoznaniu się z zarzutami pozwanego w ogóle nie ustosunkowała się do doręczonego sprzeciwu.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W tym przypadku obowiązek wykazania skutecznego zawarcia umowy ubezpieczenia spoczywał na powodzie, gdyż on jest inicjatorem żądań w niniejszym procesie. Powód – oprócz treści polisy, na którym to dokumencie brak jest podpisu pozwanego, potwierdzającego okoliczność zawarcia umowy z powodem, nie zaproponował żadnych dodatkowych dowodów pozwalających na wykazanie, aby to z inicjatywy pozwanego doszło do zawarcia umowy dobrowolnego ubezpieczenia w zakresie pakietu AC.

Podkreślić jeszcze raz należy, iż z treści przedłożonego dokumentu polisy wynika, że łączna kwota składki wynosiła 9431 zł, podczas gdy powód dochodził oprócz rekompensaty kwoty 3769 zł tytułem składki ubezpieczenia AC. Zauważyć należy, iż nawet gdyby w rozpoznawanej sprawie, przedłożona „polisa” dotyczyła przedłużenia ochrony ubezpieczeniowej w związku z upływem poprzedniego okresu ochrony, to nie sposób uznać, aby do takiego przedłużenia doszło w przypadku polisy AC, jak to ma miejsce w przypadku ubezpieczeń obowiązkowych (OC) w sytuacjach opisanych przez ustawodawcę. Ubezpieczenie Autocasco ma charakter dobrowolny i w przeciwieństwie do polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, jej posiadanie nie jest wymagane przepisami prawa. Tym samym w zakresie dobrowolnego elementu polisy szczególnie istotne w niniejszej sprawie okazało się wykazanie okoliczności zawarcia umowy i powstania zobowiązania, czemu powód nie podołał. Bierna postawa powoda i nieprzedłożenie jakichkolwiek dodatkowych wniosków dowodowych, w szczególności z osobowych źródeł dowodowych, w celu odparcia zarzutów pozwanego, w ocenie Sądu prowadzi do wniosku, że roszczenie powoda jest niewykazane tak co do zasady jak i wysokości.

Skoro zarzuty pozwanego okazały się zasadne w przedmiocie niewykazania roszczenia, to tym samym nie zasługiwało na uwzględnienie roszczenie o zasądzenie kwoty 174,94 zł stanowiącej w przeliczeniu na walutę polską równowartość kwoty 40 euro tytułem rekompensaty za dochodzenie należności, zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Powód nie wykazał bowiem, że jest wierzycielem pozwanego z tytułu transakcji handlowej, jaką jest umowa ubezpieczenia AC.

Z tych względów powództwo oddalono (pkt I sentencji).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowi art. 98 k.p.c. Na rzecz pozwanego, który sprawę wygrał, zasądzono od powoda jako przegrywającego sprawę koszty procesu stanowiące wynagrodzenie jego pełnomocnika w kwocie 900 zł, które ustalono w wysokości stawki minimalnej na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804).

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w pkt II sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.(...)

2. (...) (...)

3. (...)