Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 grudnia 2018 r. (...) Spółka jawna w S. wniosła przeciwko pozwanemu B. (...) w R. o zapłatę kwoty 3865,27 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 12 maja 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Powódka jako nabywca wierzytelności przysługujących poszkodowanemu zdarzeniem drogowym z dnia 12 lutego 2018 r. dochodzi od pozwanego dalszego odszkodowania tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Nakazem zapłaty z dnia 7 stycznia 2019 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, kwestionując wysokość dobowej stawki najmu oraz okres najmu, jako zawyżone, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Podniósł, że ubezpieczyciel zaproponował pełnomocnikowi poszkodowanego możliwość zorganizowania pojazdu zastępczego, z której to oferty poszkodowany nie skorzystał, wynajmując samochód po wyższej stawce.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 12 lutego 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...) należący do M. G.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z B. (...) w R.. Poszkodowany bezpośrednio po kolizji odstawił samochód do warsztatu znajdującego się w pobliżu miejsca zdarzenia.

Szkoda została zgłoszona telefonicznie ubezpieczycielowi sprawcy dnia 15 lutego 2018 r. Wiadomością e-mail z tego samego dnia pozwana przesłała zgłaszającemu dokumenty związane ze szkodą celem wypełnienia przez poszkodowanego, informując jednocześnie o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem ubezpieczyciela poprzez kontakt z dwoma wskazanymi wypożyczalniami. Do wiadomości elektronicznej załączono informację w zakresie refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego z zastrzeżeniem, że koszty te zostaną zwrócone przez pozwanego maksymalnie do kwoty 129 zł netto za dobę w przypadku pojazdu z segmentu C.

Dnia 16 lutego 2018 r. poszkodowany zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki F., przy dobowej stawce najmu wynoszącej 160 zł brutto. Tego samego dnia poszkodowany zawarł z powódką umowę cesji wierzytelności, na podstawie której zbył na rzecz powódki wierzytelność przysługująca mu z tytułu zdarzenia z dnia 12 lutego 2018 r. w stosunku do B. (...) w R..

Bezsporne, a nadto dowód:

- akta szkody płyta CD k. 54;

- wiadomość e-mail z dnia 15 lutego 2018 r. k. 39;

- informacja o zasadach najmu k. 40-43;

- umowa najmu k. 9-12;

- umowa cesji k. 13-14;

- protokół zdawczo-odbiorczy k. 16;

- arkusz naprawy k. 163;

- zeznania świadka M. G. k. 74-75.

W odpowiedzi na zapytanie powódki o warunki najmu pojazdów zastępczych oferowanych przez pozwaną, wiadomością e-mail z dnia 19 lutego 2018 r. poinformowano powódkę, iż szczegółowa oferta najmu zostanie przedstawiono poszkodowanemu, wskazując jednocześnie na maksymalną akceptowalną stawkę najmu wynoszącą 129 zł netto/doba.

Dowód:

- korespondencja e-mail k. 47-49.

Po zgłoszeniu szkody 23 lutego 2018 r. odbyły się pierwsze oględziny uszkodzonego pojazdu w warsztacie. 26 lutego 2018 r. warsztat otrzymał ocenę techniczną od ubezpieczyciela. 28 lutego 2018 r. ubezpieczyciel zweryfikował kosztorys warsztatu. Po przystąpieniu do naprawy w związku z ujawnieniem dodatkowych uszkodzeń warsztat zgłosił oględziny dodatkowe, które odbyły się 13 marca 2018 r. 14 marca 2018 r. warsztat zamówił części do naprawy, które dostarczono 21 marca 2018 r. W trakcie organizacji części zamiennych do naprawy dealer części dostarczył niewłaściwy reflektor, mimo wskazania w zamówieniu przez warsztat numeru katalogowego części wg A. oraz nr VIN pojazdu, podczas gdy właściwy powinien być reflektor ksenonowy, co wyszło na jaw po przystąpieniu do naprawy i rozpakowaniu części. Rozpoczęcie naprawy nastąpiło 22 marca 2018 r., a 28 marca 2018 r. zakończono naprawę. 29 marca 2018 r. nastąpiło czyszczenie, mycie auta i wydanie auta poszkodowanemu po naprawie.

Dnia 30 marca 2018 r. poszkodowany zwrócił wynajęty pojazd zastępczy.

Dowód:

- protokół zdawczo-odbiorczy k. 16;

- arkusz naprawy k. 163;

- wydruk – k. 164;

- korespondencja e-mail k. 165-168;

- dokumentacja fotograficzna k. 169-170;

- kalkulacja k. 50-53;

- zeznania świadka M. G. k. 74-75;

- zeznania świadka M. T. k. 155-156.

Dnia 10 kwietnia 2018 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 6880 zł brutto, tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 43 dni, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 160 zł brutto.

Dowód:

- faktura VAT k. 15.

Wiadomością e-mail z dnia 11 kwietnia 2018 r. powódka dokonała zgłoszenia wierzytelności z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 11 kwietnia 2018 r. k. 8;

Decyzją z dnia 17 kwietnia 2018 r. pozwana przyznała powódce odszkodowanie w kwocie 5001,61 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego, uznając za uzasadniony okres najmu 19 dni, przy dobowej stawce najmu zweryfikowanej do kwoty 129 zł netto.

Dowód:

- decyzja B. k. 44-46.

Pismem z dnia 27 kwietnia 2018 r. powódka wezwała ubezpieczyciela sprawcy szkody do zapłaty kwoty 3865,27 zł w terminie 7 dni.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k. 17-18;

- wydruk cenników k. 19-21.

Niezbędny i uzasadniony okres naprawy uszkodzonego pojazdu marki S. (...) w związku z uszkodzeniami, jakich doznał w kolizji z dnia 12 lutego 2018 r. z uwzględnieniem czasu oczekiwania na części zamienne pokrywał się z faktycznym okresem przebywania uszkodzonego pojazdu w warsztacie do 29 marca 2018 r.

Uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 42 dni.

Wysokość rynkowych stawek najmu dla pojazdu poszkodowanego i wynajmowanego (klasa C) wynosiła:

- bez wykupionego udziału własnego w szkodach 137-167 zł netto/doba;

- z wykupionym udziałem własnym w szkodach 161-197 zł netto/doba.

Dowód:

- opinia biegłego sadowego M. M. k. 83-92, 113-130, 134-141, 156v.-157.

Sąd oparł stan faktyczny o złożone przez strony dokumenty, których autentyczności nie kwestionowano. Sąd w całości uznał zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, które korespondowały ze zgromadzonym materiałem dokumentarnym. Opinie w sprawie wydane przez biegłego sądowego M. M. były logiczne i wyczerpujące, bazowały na dostępnym materiale dowodowym. Ustosunkowując się do zarzutów stron biegły, który był obecny przy przesłuchaniu świadka M. T. (pracownika warsztatu), ostatecznie przyjął, że wszystkie czynności naprawcze warsztatu były zasadne, a najem powinien trwać do dnia 29 marca 2018 r., kiedy to nastąpiło wydanie pojazdu po naprawie. Metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemal w całości.

Podstawę prawną roszczenia stanowił art. 822 § 1 k.c. Legitymacja czynna nie była przez pozwanego kwestionowana. Wynikała z przedłożonej umowy przelewu wierzytelności oraz z art. 509 k.c.

Poza sporem pozostała kwestia odpowiedzialności pozwanej za powstałą szkodę, jak i obowiązek wypłaty odszkodowania w związku z najmem pojazdu zastępczego. Powódka dochodziła odszkodowania w kwocie 3865,27 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 43 dni, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 160 zł brutto, pomniejszonej o kwotę dotychczas wypłaconego odszkodowania w wysokości (...),27. Pozwany kwestionując roszczenie pozwu, zarzucił, że stawka i okres najmu są zawyżone. Podniósł, że zaproponował poszkodowanemu najem pojazdu zastępczego w niższej stawce, tj. w kwocie 129 zł netto/doba.

Sąd na podstawie ustalonego stanu faktycznego uznał za uzasadnioną pełną stawkę najmu zastosowaną przez powódkę w kwocie 160 zł brutto, która odpowiada stawkom rynkowym. Podkreślić należy, iż akceptowana przez pozwanego stawka w kwocie 129 zł netto, odpowiada kwocie 158,67 zł brutto. Stawka powódki zaledwie o 1,33 zł przekracza akceptowalną stawkę brutto pozwanego, zatem i w tym kontekście nie sposób uznać stawki w kwocie 160 zł brutto za zawyżoną. W takiej sytuacji w ocenie sądu bez znaczenia jest okoliczność, że pozwany mógł zorganizować najem u swojego asystora i złożył taką propozycję zgłaszającemu szkodę, skoro zastosowana przez powódkę stawka praktycznie nie odbiega od stawki, za jaką ubezpieczyciel zapewniał pojazd poszkodowanemu.

Tylko w nieznacznej części zasługiwał na uwzględnienie zarzut pozwanego w zakresie uzasadnionego okresu najmu. Kierując się ostatecznymi wnioskami biegłego sądowego, które biegły wygłosił w opinii ustnej na rozprawie, że najem pojazdu zastępczego w okolicznościach sprawy winien był zakończyć się w dniu 29 marca 2018 roku, kiedy to faktycznie wydano poszkodowanemu pojazd po naprawie, przyjąć należało, że uzasadniony okres najmu wynosił 42 dni w okresie od 16 lutego do 29 marca 2018 r. (rzeczywiście najem trwał o jeden dzień dłużej i zakończył się 30 marca 2018 r. ). Zasadne koszty wynajmu pojazdu zastępczego stanowią iloczyn kwoty 160 zł netto i 42 dni, co daje kwotę 6720 zł. Mając na uwadze, iż pozwany dotychczas tytułem odszkodowania w zakresie kosztów najmu wypłacił kwotę 3014,73 zł, zasądzeniu podlegała kwota stanowiąca różnicę uzasadnionego kosztu najmu obliczonego przez Sąd i kwoty dotychczas wypłaconej, tj. kwota 3705,27 zł, o czym orzeczono w pkt I wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu.

Dalej idące powództwo oddalono (pkt II sentencji).

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w pkt III wyroku, znajduje podstawę prawną w art. 100 k.p.c. Powódka wygrała sprawę w 96 %, a pozwany utrzymał się z obroną w 4%. Na koszty poniesione przez powódkę składają się opłata od pozwu 194 złotych, od pełnomocnictwa 17 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika 900 złotych oraz wydatek na biegłego w kwocie 726,23 zł. Łącznie to kwota 1837,23 zł, a 96 % wynosi w zaokrągleniu 1764 zł. Koszty poniesione przez pozwanego to wynagrodzenie pełnomocnika 900 złotych, 17 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz wydatek na biegłego 726,24 złotych – razem 1643,24 zł, z czego 4 % w zaokrągleniu wynosi 66 zł. Po skompensowaniu tych kwot pozostała do zwrotu od pozwanego na rzecz powódki kwota 1698 zł (1764 zł – 66 zł).

W punkcie IV Sąd na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 u.k.s.c. zwrócił niewykorzystaną część zaliczki uiszczonej przez strony, powódce kwotę 73,77 zł, zaś pozwanej 73,76 zł, mając na uwadze że wynagrodzenie biegłego zamknęło się w kwocie ogółem 1452,47 zł.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...);

5. (...)

(...)