Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 13 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Wójcik-Wojnowska

Protokolant: Przemysław Kowalski

po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2017 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w S.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz powódki (...) spółki akcyjnej w S. kwotę 2742,15 zł (dwa tysiące siedemset czterdzieści dwa złote piętnaście groszy) z ustawowymi odsetkami (od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie) od dnia 5 marca 2014 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 647,00 zł (sześćset czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

III.  nakazuje ściągnąć od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 70 zł (siedemdziesiąt złotych) tytułem brakującej opłaty od pozwu.

Sygn. akt XI GC 465/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 marca 2014 roku powódka (...) Spółka akcyjna w S. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwoty 2.742,15 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że zawarła z pozwaną spółką umowę ramową o współpracy. Następnie pozwana złożyła ustnie, za pośrednictwem prezesa zarządu Z. S. (1), zamówienie na najem rusztowań. Było one wykorzystywane przez pozwaną w okresie od 1 sierpnia 2013 roku do 31 sierpnia 2013 roku. Za wynajem rusztowań, a także jego demontaż, powódka wystawiła pozwanej faktury VAT. Pozwana pomimo wezwań do zapłaty nie uiściła należności.

Nakazem zapłaty wydanym przez referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie w dniu 8 kwietnia 2014 roku uwzględniono żądanie pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty. Wskazała, że roszczenie powódki nigdy nie powstało, ponieważ pozwana nie zawierała z nią żadnej umowy. Zaprzeczyła, by korzystała z rusztowania ustawionego przez powódkę. Pomimo rozmów w tym przedmiocie, strony nigdy nie doszły do porozumienia zarówno co do ceny wynajmu, jak i prawidłowego sposobu ustawienia rusztowania. Ponadto pozwana nie dokonała protokolarnego przejęcia rusztowań z uwagi na negatywną opinię inspektora nadzoru budowlanego w tym zakresie. Prace montażowe przy elewacji budynku wykonała zaś przy pomocy firmy zewnętrznej, metodą alpinistyczną, co świadczy o braku używania rusztowań. Wniosła o oddalenie powództwa i o zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka zajmuje się wypożyczaniem sprzętu budowalnego i rusztowań, zaś pozwana – działalnością budowlaną. Pomiędzy stronami została podpisana ramowa umowa najmu sprzętu budowalnego. Umowa zakładała współpracę w zakresie najmu maszyn i urządzeń budowalnych, ale także usług jednorazowych, to jest transportu i rozładunku sprzętu, jego montażu i demontażu. Szczegółowe warunki miało dookreślać każdorazowo jednostkowe zamówienie, w tym wyszczególnienie sprzętu, czas trwania najmu, stawkę czynszu i termin przekazania.

Dowody:

- odpisy z KRS (k. 33-49);

- ramowa umowa najmu sprzętu budowalnego (k. 30-32);

- korespondencja e-mail (k. 16, 50-53, 81-92, 130-190);

- wzór podpisu (k. 15).

Pozwana spółka zawarła w dniu 27 czerwca 2013 roku umowę o roboty budowalne z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Spółką komandytową w B., zobowiązując się do wykonania wyszczególnionych w umowie robót związanych z budową centrum handlowego (...) w C.. W związku z potrzebą użycia rusztowań, celem wykonania tych prac, pozwana spółka zwróciła się w dniu 29 lipca 2013 roku do powódki o wynajęcie niezbędnego sprzętu budowlanego. Rusztowanie, które chciała wynająć pozwana, znajdowało się już na budowie, było użytkowane przez inna spółkę wykonującą prace budowlane - (...) Spółka akcyjna w B.. Po zakończeniu prac przez tę spółkę pozwana chciała przejąć najem tego rusztowania. Telefonicznie oraz w korespondencji mailowej strony uzgodniły, że przedmiotem najmu będzie to właśnie rusztowanie. Prezes pozwanej prowadził z powódką negocjacje co do wysokości czynszu. W ostatnim mailu dotyczącym tej kwestii (k. 131) Z. S. zaproponował 1450 zł netto za całość za 14 dni wynajmu, na co miał składać się czynsz dzienny 35 zł netto oraz kwota 1050 zł za demontaż i transport..

Dowody:

- umowa o roboty budowalne wraz z harmonogramem realizacji (k. 118-126);

- wyszczególnienie wynajmowanego przez powódkę sprzętu (k. 21-22);

- zamówienia (k. 23-24);

- korespondencja e-mail (k. 16, 50-53, 81-92, 130-190).

Po zakończeniu prac przez (...) Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) rusztowanie najmowane przez tą spółkę zostało w dniu 1 sierpnia 2013 roku przestawione przez K. Z. i jego pracowników w miejsce wskazane przez pozwaną spółkę. Następnie było ono wykorzystywane przez pracowników strony pozwanej do wykonania robót budowlanych. W trakcie prac przedstawiciel pozwanej Z. S. (1) poprosił o dodatkowe elementy rusztowań. Powódka uzależniła ich przekazanie od wpłaty przez pozwaną kaucji, której dotychczas nie uiściła pozwana spółka. Wobec braku porozumienia co do jej wysokości, rusztowanie zostało w dniu 31 sierpnia 2013 roku zdemontowane na zlecenie powódki.

Dowody:

- dokumentacja fotograficzna (k. 17-19);

- pismo spółki (...).P.B.P. z 30 lipca 2013 roku (k. 27);

- dziennik budowy (k. 254);

- korespondencja e-mail (k. 16, 50-53, 81-92, 130-190);

- zeznania świadka T. K. (k. 407-408);

- zeznania świadka K. Z. (k. 543-543v.);

- zeznania świadka M. G. (k. 349-350);

- zeznania świadka M. P. (k. 350-351);

- przesłuchanie przedstawiciela pozwanej Z. S. (1) (k. 313).

Powódka wystawiła pozwanej spółce dwie faktury VAT:

- nr FW/ (...)/13/09/018 z 5 września 2013 roku z tytułu wynajmu rusztowań za okres od 1 do 31 sierpnia 2013 roku i kosztów odbioru na łączną kwotę 1.660,50 złotych brutto (30x35 zł +300 zł netto za transport), z terminem płatności do 12 września 2013 roku;

- nr FM/ (...)/13/09/001 z 5 września 2013 roku z tytułu demontażu rusztowań na kwotę 922,50 złotych brutto (750 zł netto za demontaż), z terminem płatności do 12 września 2013 roku.

Dowody:

- faktury VAT (k. 28-29).

Pozwana dwukrotnie odesłała faktury VAT powódce, uznając je za bezzasadne, a ponadto odmówiła ich zaksięgowania.

Dowody:

- pismo pozwanej z 23 września 2013 roku (k. 127);

- pismo pozwanej z 14 października 2013 roku (k. 128);

- potwierdzenia nadania (k. 129);

- rejestr zakupów (k. 197-213).

Pismem z dnia 12 grudnia 2013 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 2.583 złotych w związku z wykonaniem umowy najmu sprzętu budowalnego.

Dowody:

- przedsądowe wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania (k. 26 - 25).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w całości uzasadnione.

Podstawą prawną żądania pozwu był art. 659 § 1 k.c. w odniesieniu do najmu sprzętu budowalnego oraz art. 750 k.c. w zw. z art. 735 § 1 k.c., jeśli chodzi o koszty demontażu i transportu rusztowań. W sprawie istota sporu sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy pomiędzy stronami została skutecznie zawarta umowa najmu z elementami umowy o świadczenie usług oraz czy ta umowa została prawidłowo wykonana przez powódkę i tym samym czy może strona powodowa może domagać się czynszu najmu oraz wynagrodzenia.

Zdaniem Sądu w sprawie nie budzi wątpliwości, że strony zawarły ww. umowę. Świadczy o tym to, że w korespondencji e-mail zostały uzgodnione wszystkie niezbędne jej elementy. Po pierwsze, strony ustaliły, co będzie przedmiotem najmu. Miało być to rusztowanie powódki, które uprzednio używała inna spółka współpracująca ze stroną powodową. Ponadto ustalony został czynsz najmu, a także inne dodatkowe usługi, które powódka miała wykonać na rzecz pozwanej i wynagrodzenie za nie. Tym samym nie można podzielić stanowiska pozwanej, że stron nie łączyła umowa, a były prowadzone jedynie negocjacje. Powódka złożyła pozwanej ofertę w rozumieniu art. 66 § 1 k.c., na którą przystała pozwana. Warunkiem przedmiotowo istotnym do zawarcia umowy nie jest zaś wpłacenie kaucji, na co powoływał się przedstawiciel pozwanej (k. 313 v), gdyż jest to element dodatkowy, pełniący funkcję zabezpieczenia wykonania umowy. Kwestia kaucji nie była też przez strony omawiana przed przejęciem przez pozwaną rusztowania, toteż żądanie jej zapłaty przez powódkę i brak tej zapłaty przez pozwaną nie oznacza braku konsensusu. Ponadto o braku zawarcia umowy nie świadczy brak protokolarnego przekazania sprzętu pozwanej. Wprawdzie wymóg taki istniał w umowie ramowej (por. § 1 ust. 4 umowy – k. 30), lecz brak sporządzenia takiego dokumentu nie niweczy skutków prawnych związanych z przekazaniem samego sprzętu i jego używaniem przez pozwaną, po uprzednim ustaleniu warunków finansowych takiego korzystania. Należy zauważyć, że umowa ramowa sama w sobie nie stanowi umowy o charakterze zobowiązaniowym, a pełni rolę techniczną przy określaniu obowiązków stron przy zawieraniu konkretnych umów na przyszłość. Tym samym brak tego elementu, nie może być przesłanką stwierdzenia nieważności czy też braku skuteczności zwartej umowy. Sąd zwraca również uwagę na to, że – jak zeznał świadek T. K., przedstawiciel spółki współpracującej z powódką – brak formalnego, protokolarnego zwrotu rusztowań, był zasadą w kontaktach pomiędzy tymi podmiotami (k. 408), co potwierdza, że umowa ramowa stanowiła jedynie o ogólnym zarysie kooperacji i była konkretyzowana bieżącymi zamówieniami.

Sąd zauważa, że pozwana nie kwestionowała tego, że sporne rusztowanie zostało przestawione w miejsce przez nią wskazane. Doszło wówczas do przekazania pozwanej przedmiotu najmu i powódka mogła naliczać czynsz za każdy dzień, w którym pozwana używała sprzęt powódki. W tym miejscu należy odnieść się jednak do zarzutów strony pozwanej, która powoływała się na nienależyte wykonanie umowy przez powódkę. Twierdziła, że spółka (...) niewłaściwie zamontowała rusztowanie, co uniemożliwiło pozwanej korzystanie z niego. Jednakże pozwana nie sprostała ciężarowi dowodu w tym zakresie, a który spoczywał na niej, jako na tej stronie, która z powyższego faktu wywodziła dla siebie korzystne skutki prawne (art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c.). Wprawdzie przedstawiciel pozwanej twierdził, że spółka może ten fakt wykazać poprzez przedłożenie faktur, który główny inwestor wystawił za wykonanie prac polegających na położeniu paneli na elewacji metodą alpinistyczną (k. 313 v), lecz zaniechał przedstawienia tych dokumentów. Ponadto pozwana nie dowiodła, że inspektor nadzoru budowalnego zakazał pozwanej używania rusztowań z uwagi na niewłaściwe zamontowanie. Zeznania przedstawiciela pozwanej nie są w tym zakresie wiarygodne, gdyż sprzeciwiają się im okoliczności sprawy. Z rusztowania korzystał już wcześniej inny podmiot i nie zgłaszał z tego tytułu żadnych zastrzeżeń, jak wynika z pisma spółki (...).P.B.P. z 30 lipca 2013 roku (k. 27). Brak podstaw do uznania, że w trakcie samego przestawiania doszło do uszkodzenia sprzętu uniemożliwiającego korzystanie z niego, gdyż zajmował się tym profesjonalny podmiot. Wadliwości postawionej konstrukcji nie można wywodzić także wprost z dokumentacji fotograficznej, gdyż nawet gdyby takie miały miejsce, to jest to wiedza specjalna, co do której musiałby wypowiedzieć się biegły. Ponadto obecny na budowie świadek T. K. zeznał, że pracownicy pozwanej korzystali z rusztowania tam postawionego (k. 408). Warto wskazać także, że to powódka wykazała inicjatywę dowodową celem dołączenia do akt sprawy dziennika budowy, z którego nie wynika, aby prac były wykonywane metodą alpinistyczną, jak twierdziła pozwana, czy też aby inspektor nadzoru zakazał używania rusztowania. Wreszcie, choć z materiału dowodowego wynika, iż przestawienie rusztowań zgodnie ze wskazaniem pozwanej miało miejsce 1.08. (...)., przez okres 3 tygodni pozwana nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń co do sposobu ich rusztowania, zaś zastrzeżenia te pojawiły się dopiero wówczas, gdy pracownicy powódki zaczęli nalegać na podpisanie umowy oraz zamówienia (k. 157). Tym samym nie można w świetle okoliczności sprawy uznać, że powódka nienależycie wykonała umowę.

Niezależnie od powyższego, Sąd zauważa, że nawet gdyby spółka wykazała, że najęta rzecz miała wady, to i tak nie miałoby to znaczenia dla rozstrzygnięcia. Pozwana nie żądała ani obniżenia czynszu za czas trwania wady (art. 664 § 1 k.c.), ani nie wypowiedziała najmu (art. 664 § 2 k.c.), co umożliwiają ww. przepisy o rękojmi z tytułu wad rzeczy najętej. Ponadto, gdyby pozwana wykazała, że powódka nienależycie wykonała umowę wskutek czego doszło do wyrządzenia jej szkody, to wówczas winna zgłosić zarzut potrącenia, powołując się na zasadę odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 k.c.). Tylko wtedy miałoby to wypływ na wynik sprawy, gdyż wówczas doszłoby do wzajemnego umorzenia wierzytelności, czego jednak pozwana także nie uczyniła.

W konsekwencji powódce należy się czynsz najmu za okres 30 dni, w którym pozwana używała jej sprzętu. Czas trwania umowy wynika z korespondencji e-mail przedłożonej przez strony (k. 179 i 186). Ponadto strona powodowa mogła dochodzić kosztów wykonania innych usług na rzecz pozwanej, to jest kosztów demontażu i transportu rusztowań, co wynika nie tylko z zawartej umowy ramowej (§ 1 ust. 6), lecz przede wszystkim z wiążących ustaleń stron dokonanych w drodze korespondencji e-mail – w ostatnim mailu prezes pozwanej zaakceptował koszt 1050 zł za demontaż i transport, kwoty netto w fakturach wystawionych przez powódkę odpowiadają temu ustaleniu.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów dołączonych do akt sprawy oraz zeznań świadków. Sąd oparł się na przesłuchaniu przedstawiciela pozwanej spółki (...) jedynie w zakresie, w jakim podał on, że powódka ustawiła rusztowania w miejscu wskazanym przez pozwaną. W pozostałym zakresie przesłuchanie to jest sprzeczne ze zgromadzonymi w sprawie dowodami i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie. Jak już wspomniano powyżej, nie można uznać korespondencji e-mail pomiędzy stronami za wyłącznie negocjacje przygotowujące zawarcie umowy. Ponadto brak podstaw do stwierdzenia, że inspektor nadzoru budowalnego zabronił pozwanej korzystania z rusztowań, jak również, że prace, które miała wykonać pozwana spółka zostały wykonane za pomocą metody alpinistycznej przez zewnętrzny podmiot.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. i zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy. Pozwana, jako przegrywająca proces, została zobowiązana do pokrycia kosztów, jakie poniosła strona powodowa celem dochodzenia swych praw. Na koszty te złożyła się opłata od pozwu w kwocie 30 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 600 złotych [(art. 109 § 2 kpc w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490)] wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych.

Z uwagi na to, że stronie powodowej zwrócono kwotę 70 złotych w oparciu o art. 79 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 roku, Nr 167, poz. 1398 ze zm.) (k. 65), Sąd na podstawie o art. 130 ³ § 2 kpc w zw. z art. 98 kpc nakazał ściągnąć tę kwotę na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie od pozwanej jako brakującą opłatę od pozwu.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)