Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powódka Gmina P. wniosła przeciwko pozwanej A. B. i pozwanemu O. M. o zapłatę solidarnie kwoty 1406,92 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

- 697,99 zł od dnia 16 listopada 2023 r. do dnia zapłaty;

- 697,99 zł od dnia 16 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty;

- 10,94 zł od dnia 29 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że strony zawarły umowę dzierżawy lokalu użytkowego, zaś pozwani zaprzestali regulowania należności umownych.

Nakazem zapłaty z dnia 16 stycznia 2024 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W stosunku do pozwanej A. B. nakaz zapłaty uprawomocnił się z dniem 16 stycznia 2024 r.

W przepisanym terminie pozwany O. M. wniósł sprzeciw, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu zakwestionował roszczenie co do zasady jak i wysokości, podnosząc zarzut niewykazania roszczenia, wobec nieopatrzenia faktur VAT podpisem wystawcy.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 4 kwietnia 2018 r. powódka Gmina P. (wydzierżawiający) zawarła z pozwanym O. M. i pozwaną A. B., prowadzącymi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej (...) cywilna A. B., O. M. w S. (dzierżawca) umowę dzierżawy nr DG. 41/18 dzierżawy gruntu zabudowanego na targowisku gminnym, położonym w P., ul. PCK- Piłsudskiego o pow. 21703 ha oznaczonej jako działki:

- nr 39 zapisana w księdze wieczystej KW nr (...);

- nr (...) zapisana w księdze wieczystej KW nr (...);

- nr (...) zapisana w księdze wieczystej KW nr (...).

Grunt o powierzchni 19,80 m ² zabudowany pawilonem oznaczonym na szkicu sytuacyjnym targowiska jako pawilon nr 46, przeznaczony na prowadzenie działalności gospodarczej.

Strony ustaliły czynsz dzierżawny na kwotę 515,99 zł netto powiększony o należny podatek VAT, stanowiący iloczyn powierzchni i stawki (19,80 m ² x 26,06 zł/m ²), płatny do 15 dnia każdego miesiąca za miesiąc bieżący na konto powódki.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Bezsporne, a nadto dowód:

- umowa z dnia 4 kwietnia 2018 r. k. 8v.-10.

Aneksem z dnia 1 stycznia 2023 r., DG. 2/22, strony zmodyfikowały wysokość czynszu dzierżawnego do kwoty 567,47 zł + VAT (19,80 m ² x 28,66 zł/m ²).

Bezsporne, a nadto dowód:

- aneks z dnia 1 stycznia 2023 r. k. 11.

Zarządzeniem z dnia 30 czerwca 2023 r. nr (...) Burmistrza P. w sprawie ustalenia wysokości kosztów wezwania i zasad jego poboru, koszt jednostkowy sporządzenia i wysyłki wezwania do zapłaty należności pieniężnych mających charakter cywilnoprawny ustalono w wysokości 10,94 zł.

Bezsporne, a nadto dowód:

­- zarządzenie z dnia 30 czerwca 2023 r. k. 13;

- kalkulacja k. 14.

Z tytułu czynszu dzierżawnego powódka wystawiła na rzecz pozwanych 2 faktury VAT:

- dnia 3 listopada 2023 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 697,99 zł brutto, tytułem dzierżawy gruntu na targowisku gminnym zabudowanego pawilonem za miesiąc listopad 2023 r., z terminem płatności do dnia 15 listopada 2023 r.;

- dnia 5 grudnia 2023 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 697,99 zł brutto, tytułem dzierżawy gruntu na targowisku gminnym zabudowanego pawilonem za miesiąc grudzień 2023 r., z terminem płatności do dnia 15 grudnia 2023 r.

Dowód:

- faktury VAT k. 11v.-12.

Dnia 3 stycznia 2024 r. powódka wezwała pozwanych do zapłaty łącznej kwoty 1406,92 zł, na którą składały się należności wynikające z faktur VAT (2 x 697,99 zł) oraz kwota 10,94 zł tytułem kosztów wezwania, w terminie 7 dni.

Bezsporne, a nadto dowód:

- pismo z dnia 3 stycznia 2024 r. z dowodem nadania i doręczenia k. 12v.

Sąd zważały, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powódka żądała zapłaty czynszu dzierżawnego. Podstawę swojego roszczenia wywodziła z art. 693§1 k.c. zgodnie z którym przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

W sprawnie nie było sporu co do zawarcia umowy, jej treści w tym umówionego czynszu.

Jedynym zarzutem pozwanego było złożenie przez powódkę niepodpisanej faktury vat.

Podniesione przez pozwanego zarzuty okazały się nieuzasadnione, przede wszystkim z uwagi na to, że wysokości, sposób i termin zapłaty czynszu regulowała sama umowa (§3). Tym samym nie miało znaczenia czy powódka wystawiała jakiekolwiek faktury, gdyż pozwany był zobowiązany do zapłaty czynszu z góry do 15. dnia miesiąca, na rzecz powódki. Zapłata nie była w żaden sposób uzależniona od wystawienia, czy doręczenia faktur.

Dodatkowo jedynie można wskazać, że faktury VAT korespondowały z umową oraz aneksem z dnia 1 stycznia 2023 r. Obowiązujące przepisy - rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług ( Dz. U. z roku 2011 , nr 68 , poz. 360 z późn. zm. ) określają wprost w § 5 elementy, które powinna zawierać faktura VAT . Przepis ten wśród tych niezbędnych elementów nie przewiduje w ogóle wymogu jej podpisu przez odbiorcę faktury, a tym samym na odbiorcy faktury nie ciąży w ogóle obowiązek kwitowania jej odbioru. Tak więc skuteczność podpisu faktury przez odbiorcę (w zakresie jego reprezentacji) co do zasady nie tylko nie wpływa na ważność i skuteczność wystawienia takiej faktury, ale także tym bardziej na skuteczność i ważność stosunku podstawowego, na podstawie którego została ona wystawiona przez jej wystawcę.

W orzecznictwie przyjmuje się wprawdzie, że wystawienie faktury, a następnie jej przyjęcie przez kontrahenta bez żadnych korekt i zastrzeżeń daje podstawę do przyjęcia i domniemania ,że dokonywane zapisy w fakturach są odzwierciedleniem rzeczywistego stanu ( por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1992 r. III CZP 56/92 OSNC 1992/12/219 , wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 1987 r. IV CR 461/86 , LEX nr 8802 ). Należy tu także wskazać, że chociaż faktura stanowi jedynie dokument księgowy, rozliczeniowy i nie stanowi ona umowy sprzedaży jako takiej, dokumentu określającego warunki umowy wiążące jej strony i mającego w tym zakresie pierwszeństwo przed dokonanymi wcześniej między stronami umowy uzgodnieniami jej warunków, jeżeli takowe w ogóle miały miejsce ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 lutego 1993 r. , I ACr 2/93 ,OSA 1993/6/35 wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 stycznia 1993 r. , I ACr 12/93, OSA 1993/6/42 ), to może ona stanowić i stanowi jeden z dowodów świadczących o zawarciu takiej umowy między stronami i jej warunkach .

Również kwota stanowiąca opłatę za skierowane do pozwanych wezwanie do zapłaty została wykazana przedłożonym przez powódkę zarządzeniem Burmistrza P. z dnia 30 czerwca 2023 r.

Tym samym w pkt I należało zasądzić od pozwanego cała dochodzoną kwotę tj. 1406,92 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

- 697,99 zł od dnia 16 listopada 2023 r. do dnia zapłaty;

- 697,99 zł od dnia 16 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty;

- 10,94 zł od dnia 29 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty,

ze wskazaniem, że pozwany odpowiada solidarnie z A. B., wobec której wydany w sprawie XI GNc 221/24 nakaz zapłaty uprawomocnił się z dniem 16 stycznia 2024 r.

Podstawę prawną orzeczenia o odsetkach ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych, zasądzonych w pkt I wyroku, stanowi art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 684), zgodnie z którym w transakcjach handlowych- z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: 1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie; 2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Faktury, które zostały wystawione tytułem, określały termin zapłaty, zatem zasadne było zasądzenie odsetek od dnia następnego.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Strona pozwana przegrała sprawę w całości, a zatem winna jest zwrócić powódce koszty procesu w łącznej kwocie 370 zł, ze wskazaniem, że pozwany O. M. odpowiada solidarnie z A. B. do kwoty 280 zł (zasądzonej w nakazie zapłaty), wobec której wydany w sprawie XI GNc 221/24 nakaz zapłaty uprawomocnił się z dniem 16 stycznia 2024 r.

Rozstrzygniecie zawarte w pkt III oparte zostało na podstawie art. 226 ²§1 i 2, pkt 1 w zw. z art. 163 §1 k.p.c. - ilekroć zachowanie strony w świetle okoliczności sprawy wskazuje na nadużycie przez nią prawa procesowego, sąd poucza ją o możliwości zastosowania wobec niej środków, o których mowa w § 2.

W przypadku gdy sąd stwierdzi nadużycie przez stronę prawa procesowego, może w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie:

1)  stronę nadużywającą skazać na grzywnę;

Natomiast jeżeli kodeks przewiduje grzywnę bez określenia jej wysokości, grzywnę wymierza się w kwocie do trzech tysięcy złotych. Grzywny ściąga się w drodze egzekucji sądowej na rzecz Skarbu Państwa.

Zachowanie pozwanego w toku procesu jak i na kanwie innych rozpoznawanych spraw z udziałem pozwanego, stanowiło jednoznacznie nadużycie prawa procesowego. Niemal każde pismo pozwanego dotknięte było bowiem brakami formalnym, poczynając od sprzeciwu od nakazu zapłaty, aż do wniosku o uzasadnienie wyroku. Mimo wielokrotnych pouczeń, (k. 19-20, 33, 52 i następne), pozwany permanentnie składał pisma zawierające braki formalne, a w szczególności brak podpisu. Należy przy tym zauważyć, że pozwany jest przedsiębiorcą, często występujący w sporach sądowych, więc jest oczywistym (niezależne nawet od doręczanych mu pouczeń), że doskonale wiedział, iż podstawowym wymogiem pisma jest podpis składającego. Nadto w toku procesu, pozwany składał zażalenia nawet na postanowienie niezaskarżalne, o czym również był pouczany. Zażalenie takie również zostało uznane za złożone jedynie dla zwłoki i stanowiące nadużycie prawa, o czym pozwany był zawiadomiony (k. 111). Takie działania pozwanego jednoznacznie zmierzały i w istocie przedłużyły postępowanie w sprawie, w której pozwany nie zgłaszał żadnych zarzutów merytorycznych przeciwko żądaniu pozwu. Taka postawa strony procesu nie może być akceptowana zważywszy słuszne interesy drugiej strony procesu, jak i szeroko rozumiany interes obrotu gospodarczego, czemu wyraz dał ustawodawca w treści art. 226 ²§1 i 2 kpc.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)