Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2018 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Angelika Sykut

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2018 roku w Szczecinie

na rozprawie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) w S.

przeciwko Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.344 (trzy tysiące trzysta czterdzieści cztery) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 listopada 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  Nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 453 (czterysta pięćdziesiąt trzy) złotych i 90 (dziewięćdziesiąt) groszy tytułem nieuiszczonych kosztów postępowania;

3.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.797 (jeden tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt XI GC 287/18

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 stycznia 2015 powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) w S. złożyła przeciwko pozwanej Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. o zapłatę kwoty 1.600 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 29 listopada 2018 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W piśmie wskazano, że w dniu 19 września 2017 roku doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki H. należący do D. J.. Sprawca szkody posiadał polisę obowiązkowego ubezpieczenia OC wykupioną w Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W.. W związku z niemożliwością korzystania przez poszkodowaną z uszkodzonego pojazdu poszkodowana zawarła z powodami umowę najmu pojazdu zastępczego.

W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 26).

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty (karta 29) zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, iż kwestionuje należność objętą pozwem co do wysokości. Zakwestionowała legitymację czynną powoda oraz dzienną stawkę najmu. Okres najmu nie był sporny.

W piśmie z dnia 24 października 2018 roku (karta 117) powodowie rozszerzyli powództwo do kwoty 3.344 złotych.

Pozwana (kara 125) wniosła o oddalenie rozszerzonego powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 września 2017 roku doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki H. nr rej. (...) (motocykl) należący do D. J.. Sprawca zdarzenia posiadał polisę obowiązkowego ubezpieczenia OC wykupioną w Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W..

Niesporne;

Po szkodzie poszkodowany kontaktował się z ubezpieczycielem zgłaszając szkodę. Ubezpieczyciel powiadomił poszkodowanego o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego na pośrednictwem podmiotu współpracującego z ubezpieczycielem. Poszkodowany kontaktował się z kontrahentami ubezpieczyciela i otrzymał informację, że nie ma możliwości najmu pojazdu zastępczego. Poszkodowany skontaktował się z wszystkimi kontrahentami ubezpieczyciela wynajmującymi pojazdy zastępcze. Nie było możliwe wynajęcie motocykla.

Dowód;

- transkrypcja rozmowy telefonicznej, karta 40 44;

- zeznania świadka D. J., karta 85-86;

W związku z niemożnością korzystania przez poszkodowanego z uszkodzonego pojazdu, poszkodowany zawarł w dniu 29 listopada 2017 roku z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) w S. umowę najmu pojazdu zastępczego.

Pojazd zwrócono w dniu 13 sierpnia 2014 roku. Najem trwał 19 dni, a pojazd zastępczy marki F. (...) zwrócony został w dniu 16 października 2017 roku. Z tytułu najmu wystawiono fakturę VAT na kwotę 4.674 złotych brutto, przyjmując, że kwota ta stanowi iloczyn 19 dni najmu przy stawce 246 złotych brutto za jeden dzień najmu.

Poszkodowany przemieszczał się wypożyczonym pojazdem za granicę, służbowo. W chwili zdarzenia poszkodowany nie dysponował innym pojazdem. Po oddaniu pojazdu zastępczego, wyjeździe za granicę i powrocie z zagranicy, poszkodowany wynajął pojazd zastępczy od przedsiębiorstwa współpracującego z ubezpieczycielem.

D.:

- umowa najmu, karta 4;

- faktura, karta 5;

- zeznania świadka D. J., karta 85-86;

Pojazd uszkodzony był naprawiany a po szkodzie wyłączony z możliwości eksploatacji.

Niesporne.

Ubezpieczyciel, w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił wynajmującym pojazdu, z tytułu najmu pojazdu zastępczego kwotę 1.330 złotych. Ubezpieczyciel uznał za zasadny okres najmu 19 dni przy stawce dziennej 70 złotych netto za dobę.

Niesporne

Wynajmujący wzywał ubezpieczyciela do zapłaty.

Dowód:

- wezwanie, karta 14-15;

Poszkodowany zawarł z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) w S. umowę cesji wierzytelności prawa dochodzenia odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- umowa cesji, karta 6;

Nie ma możliwości porównania klasy uszkodzonego motocykla z pojazdem wynajętym. Dobowa stawka najmu dla motocykla podobnego do uszkodzonego, o podobnej pojemności silnika, zawierały się w przedziale od 340 złotych do 390 złotych za dobę.

W połowie 2017 roku stawki za najem pojazdu zastępczego na rynku (...) w klasie odpowiadającej pojazdowi wynajętemu (F.), (...), ze zniesionym udziałem własnym w szkodzie zawierały się w przedziale od 193 złotych do 244 złotych netto za dobę, przeciętnie 215 złotych netto za dobę. Stawka 200 złotych netto za dobę mieściła się w przedziale stawek rynkowych.

Pojazd uszkodzony H. (...) jest to motocykl o klasie wyższej, należący do segmentu sportowego.

Dowód:

- opinia biegłego, karta 99-108;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione.

Niespornym jest, iż sprawcę szkody i pozwaną łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Przepis art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W niniejszej sprawie powód dochodzi kwoty odszkodowania tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego, pomniejszonych o kwotę dotychczas wypłaconego odszkodowania (4.674 złotych – 1.330 złotych = 3.344 złotych) w kształcie, po rozszerzeniu powództwa.

W rozpoznawanej sprawie pozwana nie kwestionowała okoliczności, iż co do zasady obciąża ją odpowiedzialność z tytułu kosztów likwidacji szkody oraz zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego.

Pozwany kwestionował jednak legitymację czynną powoda. Poszkodowany i powód zawarli umowę cesji wierzytelności. Sąd nie miał wątpliwości co do skuteczności zawartej pomiędzy powódka, a poszkodowaną umowy przelewu wierzytelności. Zgodnie z treścią art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (§ 1), a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta. Przelew powoduje utratę statusu wierzyciela przez cedenta i jego wyłączenie ze stosunku zobowiązaniowego łączącego go dotychczas z dłużnikiem. Wierzycielem staje się cesjonariusz, który nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu.

Wbrew zarzutom pozwanej, uprawnionym do przeniesienia wierzytelności z tytułu poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego był poszkodowany, jako użytkownik uszkodzonego pojazdu, który w wyniku szkody został pozbawiony możliwości korzystania z pojazdu. Za wykonanie umowy najmu powódka nie miała otrzymać wynagrodzenia w formie świadczenia pieniężnego, a świadczeniem wzajemnym poszkodowanej było przeniesienie wierzytelności. W związku z powyższym zarzut braku legitymacji powoda należało uznać za chybiony. Wydaje się zresztą, że zarzut ten pozwana podniosła wyłącznie na potrzeby postępowania, gdyż w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi odpowiednią kwotę nie kwestionując jego uprawnienia co do zasady.

W niniejszym postępowaniu poza sporem pozostała kwestia odpowiedzialności pozwanej za powstałą szkodę, jak i obowiązek wypłaty odszkodowania w związku z najmem pojazdu zastępczego. Sporna okazała się jedynie jego wysokość stawki dziennej albowiem okres najmu (19 dni0 nie był sporny w postępowaniu likwidacyjnym. Taki okres uznał pozwany za zasadny, weryfikując jednak (redukując) wysokość stawki dziennej).

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, a także - opinii biegłego, nie kwestionowanej przez strony.

Nie sposób zgodzić się z zarzutem pozwanej, jakoby przyjęta przez powoda stawka dobowa najmu wynosząca 200 zł netto/doba nie była stawką zawyżoną.

W zakresie możliwości najmu pojazdu zastępczego pozwany złożył transkrypcję rozmowy, z której wynika, że poszkodowany kontaktował się z wszystkimi wypożyczalniami współpracującymi z powodem a w żadnej z nich nie było wolnego pojazdu zastępczego. Pojazd był poszkodowanemu niezbędny, co przecież uznał ubezpieczyciel w postępowaniu likwidacyjnym. Zeznań świadka nie kwestionował pozwany, nie kwestionował również złożonej przez siebie transkrypcji rozmowy, z której wynikało, że poszkodowany kontaktował się z kontrahentami ubezpieczyciela i najem nie był możliwy. Stąd nie ma potrzeby dalszych wyjaśnień w zakresie hipotetycznego najmu oferowanego przez pozwanego.

W kontekście powyższego należało ustalić zasadność (wysokość) stawki przyjętej w umowie najmu,

Biegły w sporządzonej opinii jednoznacznie wskazał, iż w okresie zawarcia umowy najmu przedmiotowa stawka, zastosowana przez powoda stanowiła stawkę rynkową. Podkreślenia wymaga fakt, że zastosowana stawka 200 złotych netto była niższa od stawki średniej w tamtym okresie (215 złotych netto). Koszt najmu motocykla o klasie uszkodzonego byłby znacznie wyższy aniżeli koszt najmu pojazdu faktycznie wynajętego.

Opinia w sprawie wydana przez biegłego sądowego W. S. była spójna, logiczna i wyczerpująca, a metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń, dlatego sąd uznał opinię za w pełni wiarygodną.

Wysokość odszkodowania powinna być pochodną szkody ustalonej stosownie do art. 361 k.c. Jeśli więc biegły w toku postepowania wskazuje, że stawka przyjęta w umowie najmu przez powoda odpowiada akceptowalnej stawce na rynku lokalnym w danym okresie, to brak jest podstaw w ocenie Sądu do kwestionowania wskazanej stawki, czy uznania jej za zawyżoną.

Skoro zatem zasadny czas najmu to 19 dni przy stawce 200 złotych netto (246 złotych brutto) powód mógł dochodzić i dochodził kwoty stanowiącej równicę między kwota ze spornej faktury 4.674 złotych a kwota otrzymaną od ubezpieczyciela (1.330 złotych).

Żądanie zapłaty odsetek znajduje uzasadnienie w treści art. 481 § 1 k.c. Z uwagi na treść art. 817 § 1 i 2 k.c., a także art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, pozwana winna spełnić świadczenie najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia w tej sprawie, a najpóźniej w terminie 14 dni od momentu, w którym wyjaśnienie wszystkich okoliczności stało się możliwe (art. 817 § 2 k.c.).

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powód wygrał sprawę w całości.

Na poniesione przez powodów koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika 900 złotych w brzmieniu przepisów obowiązujących w dacie złożenia pozwu, wraz z opłatą od pozwu 80 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 złotych, zaliczka na poczet opinii biegłego 800 złotych.

Dodatkowo zwrócono powodom nadpłaconą zaliczkę (art. 80 i art. 84 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych) w kwocie 616 złotych (800 złotych – 184 złotych).

W punkcie zaś 2 wyroku w myśl art. 98 k.p.c. i art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazano pobrać od pozwanego, sprawę przegrywającego, kwotę z tytułu wynagrodzenia biegłego, której to części nie pokryła zaliczka uiszczona przez powoda (1344,64 złotych, koszt stawiennictwa i utraconego zarobku świadka 140 złotych i 81,26 złotych w myśl prawomocnego postanowienia karta 92, opłatę od powództwa rozszerzonego w kwocie 88 złotych (5% z 1.744 złotych).

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

- (...)

3. (...)