Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 lipca 2019 r. złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powód (...) spółka akcyjna w W. wniósł przeciwko pozwanej M. Ł. (1) o zapłatę kwoty 26631,16 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot cząstkowych oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, tytułem zapłaty za niedobór towarów, gotówki i utargów, w związku łączącą strony umową agencji.

Postanowieniem z dnia 17 września 2019 r., przekazano sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

Nakazem zapłaty z dnia 18 grudnia 2019 r. sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Zakwestionowała roszczenie co do zasady jak i wysokości, podnosząc zarzut nieprawidłowego działania systemów księgowo-towarowych udostępnionych pozwanej, a także awarie kasy fiskalnej, której pamięć została wyzerowana. Nadto pozwana podniosła, że miedzy punktami sprzedaży powoda dochodziło do przerzucania towarów, co mogło wpłynąć na stan inwentaryzacji.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 1 kwietnia 2007 r. pozwana M. Ł. (1) zawarła z powodem (...) spółką akcyjną w W. umowę agencji sprzedaży nr (...).

Pozwana zobowiązała się do stałego pośredniczenia za wynagrodzeniem (prowizją), przy zawieraniu z klientami umów na rzecz powoda, w cenach ustalonych przez powoda i za gotówkę. Powód udzielił pozwanej w tym zakresie pełnomocnictwa. Pozwana została zobowiązana do ewidencji wszystkich transakcji sprzedaży w kasie rejestrującej powoda. Pozwana zrzekła się zwrotu jakichkolwiek wydatków związanych z wykonywaniem przedmiotu umowy.

Pozwana została zobowiązana do wykonywania umowy zgodnie z instrukcją stanowiącą załącznik do umowy, a nadto została upoważniona do przyjmowania zapłaty za sprzedane towary dostarczone przez powoda według cen detalicznych przez niego ustalonych. (§7).

Towary powierzone pozwanej stanowiły własność powoda. Z chwilą ich przyjęcia pozwana odpowiadała za nie i zobowiązała się do rozliczenia ich na każde żądanie powoda, na zasadach określonych w instrukcji. Z chwilą zawarcia umowy, pozwana udzieliła powodowi zabezpieczenia w wysokości uzgodnionej przez strony, nie mniejszej niż 20% przeciętnej rocznej wartości zapasów towarów w danym (...) (punkt sprzedaży detalicznej - §12).

Pozwana zobowiązała się do odprowadzania każdego dnia wartości zrealizowanej sprzedaży w sposób i na warunkach określonych przez powoda (§16).

Pozwana zobowiązała się wobec powoda do wartościowego prowadzenia ewidencji dostaw, sprzedaży i zwrotów towarów stanowiących własność powoda w rachunku narastającym, za okresy ustalone z powodem. Została także zobowiązana do sporządzania raportu fiskalnego ostatniego dnia każdego miesiąca, raportu kodów oraz dołączenia rejestru korekt sprzedaży wskazującego zrealizowaną sprzedaż (§17).

Pozwana ponosiła odpowiedzialność za niedobory i nadwyżki powstałe w okresie rozliczeniowym. Stwierdzenie niedoboru lub nadwyżki mogło stanowić podstawę wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym, chyba ze niedobór lub nadwyżka była następstwem okoliczności, za które pozwana nie ponosiła odpowiedzialności. Ciężar udowodnienia takich okoliczności spoczywał na agencie (§18).

Dowód:

- umowa z dnia 1 kwietnia 2007 r. k. 47-49;

- zestawienie sprzedaży za okres 2 stycznia 2012 r. do zakończenia współpracy k. 119-148;

- zeznania świadka M. G. k. 272-274.

W 2011r. powód wdrożył w (...) prowadzonych przez agentów w całej Polsce, w tym pozwaną, elektroniczny system obsługi kasowej i magazynowej. W kasach (...) znajdujących się w każdym punkcie poza fiskalizacją transakcji sprzedaży, agent w programie (...) mógł kontrolować zasoby towarów znajdujących się w punkcie. Po przyjęciu towaru do punktu sprzedaży pozwana zawsze weryfikował stan tego towaru ze stanem magazynowym widniejącym w kasie (...). W razie niezgodności składała zastrzeżenia oraz wypisywano protokół. Agenci powoda otrzymywali zalecenie, aby kas nie wyłączać na noc, gdyż wówczas dokonywał się transfer danych z kasy (...) do systemu centralnego SAP. W razie wyłączenia komputera lub jego awarii dane nie były tracone lecz transfer odbywał się w innym czasie.

W razie problemów z obsługą kasy (...) i systemu (...) pozwana miała możliwość uzyskania pomocy w (...), spółce obsługującej te urządzenia i systemy kasowe.

Na początku wdrażania systemu do powodowa wpływały liczne reklamacje w zakresie funkcjonowania systemu, w szczególności w zakresie różnicy towarów widniejących w systemie (...), a stanem rzeczywistym. Z czasem ilość reklamacji się zmniejszała. Największa ilość reklamacji wynikała z błędów agentów, w zakresie dokonywanych fiskalizacji na kasie (...).

Do systemu kasowego (...) nie miały dostępu osoby trzecie. Wyłącznie podczas zgłaszanych reklamacji pracownicy spółki (...), serwisującej system, mieli możliwość zdalnego odzyskania danych i naprawy.

Dowód:

- zeznania M. M., k. 403-405,

- zeznania świadka M. D., k. 575-577,

- przesłuchanie pozwanej M. Ł. k. 432-435.

Dnia 10 listopada 2016r. w punkcie sprzedaży obsługiwanym przez pozwaną, pracownicy powoda dokonali inwentaryzacji towarów, poprzez fizyczne sprawdzenie ilości każdego towaru znajdującego się punkcie. Pozwana nie wnosiła żadnych zastrzeżeń co do przeprowadzonej inwentaryzacji.

Dowód:

- wydruk z kasy (...), k. 44.

Dnia 29 listopada 2016 r. powód wystawił na rzecz pozwanej notę nr 2969/DRM/TOW/16 na kwotę 9796,59 zł, z terminem płatności wynoszącym 14 dni, tytułem niedoboru stwierdzonego w wyniku inwentaryzacji przeprowadzonej dnia 10 listopada 2016 r., na wskazaną kwotę składały się kwoty:

- 8164,88 zł tytułem niedoboru wynikającego z rozliczenia inwentaryzacji prasy;

- 2044,26 zł tytułem niedoboru z rozliczenia inwentaryzacji (...);

- 261,84 zł tytułem rozliczenia autoinwentaryzacji przeprowadzonych w okresie od 17 kwietnia 2015 r. do dnia 10 listopada 2016 r.

Wskazane kwoty zostały pomniejszone o limity na ubytki prasy – 447,86 zł oraz (...)+ produkty spożywcze przeterminowane – 226,53 zł.

Bezsporne, a nadto dowód:

- nota z dnia 29 listopada 2016 r. k. 36;

- inwentaryzacja k. 102;

- rozliczenie z kasy (...) k. 103-105;

- załączniki do noty k. 160-182.

W dniu 21 grudnia 2016r. pozwana zawarła z powodem porozumienie dotyczące spłaty zobowiązań wynikających z ww. noty (...). Pozwana uznała roszczenie powoda w całości, nie wnosząc żadnych zastrzeżeń do rozliczenia inwentaryzacji. Strony postanowiły, że kwota zadłużenie zostanie rozłożona na 6 miesięcznych rat po 1633 zł, które miały być potrącane z prowizja należnej pozwanej.

Bezsporne, a nadto dowód:

- porozumienie, k. 294,

- zeznania świadka P. B., k. 295-297,

- opinia biegłego P. W., k. 456-468, 496-499,

- przesłuchanie pozwanej M. Ł. (1) k. 434- 435.

Pozwana od dnia 24 listopada 2016r. do 16 lutego 2017r. nie odprowadzała na rzecz powoda całego utargu. Zgodnie z umową i obowiązującymi zasadami, pozwana po zakończeniu pracy, każdego dnia zobowiązana była do wypłaty z kasy pieniędzy poza kwotą 300 zł. Tak wypłacone środki, zabezpieczone w kopercie, była zobowiązana przekazać na rzecz powoda, za pośrednictwem poczty lub banku. Dnia 28 marca 2017 r. powód wystawił na rzecz pozwanej notę nr (...) na kwotę 1880 zł, tytułem rozliczenia sprzedaży i odprowadzonych utargów na dzień 20 marca 2017 r.

Bezsporne, a nadto dowód:

- nota z dnia 28 marca 2017 r. z załącznikiem k. 40;

- dowód nadania i doręczenia k. 41;

- załącznik k. 92-93;

- szczegółowe zestawienie k. 188;

- opinia biegłego P. W., k. 456-468, 496-499,

- załączniki do noty k. 189-192.

Dnia 8 maja 2017r. powódka wykonała intwentaryczację w punkcie sprzedaży pozwanej, m.in. w zakresie stanu środków pieniężnych w kasie. Według stanu na kasie utarg wynosił 7129,53 zł, tymczasem w kasie fizycznie nie było żadnych pieniędzy. Pozwana zabrała utarg w tej wysokości, z uwagi na brak własnych środków i potrącenia przez powódkę prowizji na rzecz pozwanej.

Dnia 15 maja 2017 r. powód wystawił na rzecz pozwanej notę nr (...)/19 na kwotę 7129,53 zł, z terminem płatności wynoszącym 14 dni, tytułem niedoboru stwierdzonego w wyniku inwentaryzacji przeprowadzonej dnia 25 kwietnia 2017 r., wskazana kwota dotyczyła niedoboru wynikającego z rozliczenia inwentaryzacji gotówki.

Bezsporne, a nadto dowód:

- protokół, k. 42,

- nota, k. 37,

- zestawienie rozliczenia prowizji k 94-96, 257-260;

- zestawienie sprzedaży za okres 2 stycznia 2012 r. do zakończenia współpracy k. 119-148;

- szczegółowe zestawienie k. 91;

- przesłuchanie pozwanej M. Ł. (1), k. 434- 435.

W dniu 24 kwietnia 2017r. powód przeprowadził końcową inwentaryzację towarów w punkcie sprzedaży pozwanej, polegająca na fizycznym sprawdzeniu ilości towarów znajdujących się w kiosku. Pozwana nie wnosiła zastrzeżeń co do przeprowadzonej inwentaryzacji.

15 maja 2017r. powód wystawił na rzecz pozwanej notę nr (...) na kwotę 14 027,94 zł, z terminem płatności wynoszącym 14 dni, tytułem niedoboru stwierdzonego w wyniku inwentaryzacji przeprowadzonej dnia 25 kwietnia 2017 r., na wskazaną kwotę składało się:

- 7221,43 zł tytułem niedoboru wynikającego z rozliczenia inwentaryzacji prasy;

- 6925,82 zł tytułem niedoboru z rozliczenia inwentaryzacji (...);

- 51,15 zł tytułem rozliczenia autoinwentaryzacji przeprowadzonych w okresie od 11 listopada 2016 r. do dnia 25 kwietnia 2017 r.

Wskazane kwoty zostały pomniejszone o limity na ubytki– 170,46 zł.

Nota została wystawiona w oparciu o dokumenty: szczegółowe zestawienie obrotów między inwentaryzacjami – wskazujący na sprzedaż prasy od czasu ostatecznie inwentaryzacji – raport nadwyżek i niedoborów – raport autoinwentaryzacji oraz protokół inwentaryzacji z 24 kwietnia 2017r.

Powód prowadził zapisy księgowe w sposób prawidłowy. Poszczególne dokumenty rozliczeniowe były ze sobą zbieżne, większość pozycji była prawidłowo wskazana. Dokumentu powoda stanowiły zbiorcze podsumowania, które miały wynikać z innych dokumentów źródłowych, które nie zostały pozwanej udostępnione.

Dowód:

- noty z dnia 15 maja 2017 r. k. 38;

- dowód nadania i doręczenia k. 39;

- załączniki do not k. 149-159, 183-187;

- inwentaryzacja k. 101;

- rozliczenie z kasy (...) k. 96-100;

- zestawienie utargów i kart płatniczych za okres od 2 stycznia 2012 r. do zakończenia współpracy k. 193-256,

- opinia biegłego P. W., k. 456-470, 496-500.

Wskazany w nocie niedobór stanowił różnicę między stan towarów widniejącym w kasie (...), a ilością towarów faktycznie znajdujących się w punkcie.

Inwentaryzacja nie obejmowała prasy, która była rozliczana odrębnie na podstawie wartości codziennie dostarczanej pracy, wartości dokonywanych codziennie zwrotów oraz wartości dokonanej sprzedaży.

Dowód:

- zeznania świadka K. S., k. 330-333,

- przesłuchanie pozwanej M. Ł. (1), k. 434- 435.

Pismem z dnia 3 czerwca 2017 r. pozwana wniosła odwołanie od rozliczenia inwentaryzacji końcowej po rozliczeniu umowy w dniu 30 marca 2017 r., odrzucając roszczenie powoda wynikające z wystawionych not.

Pozwana podniosła, że ewidencja sprzedaży którą dysponuje, nie pokrywa się z ewidencją sprzedaży sporządzoną przez powoda. Pozwana podniosła, że system księgowy działa nieprawidłowo, nadto do systemu mają dostęp osoby trzecie, co powoduje zapisy powoda niewiarygodnymi.

Dowód:

- pismo z dnia 3 czerwca 2017 r. k. 61-62;

- zestawienie wpłat k. 63-67;

- zeznania świadka M. G. k. 272-274.

Pismem z dnia 27 listopada 2017 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty łącznej kwoty 38 732,16 zł w terminie do dnia 5 grudnia 2017 r.

Dowód:

- pismo z dnia 21 listopada 2017 r. k. 45;

- dowód nadania k. 45.

Powód potrącił część swoich wierzytelności wynikających z ww. not z prowizjami należnymi pozwanej, co do noty (...) do wysokości 4976,26 zł, a w zakresie noty (...) do wysokości 497,43 zł.

Dowód:

- zestawienie rozliczonych prowizji, k. 257-260.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało częściowemu uwzględnieniu.

Strony łączyła umowa agencji opisana w art. 758 kc
przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu. § 2. Do zawierania umów w imieniu dającego zlecenie oraz do odbierania dla niego oświadczeń agent jest uprawniony tylko wtedy, gdy ma do tego umocowanie.

W sprawie niesporne było istnienie umowy łączącej strony, jej treść, zakończenie współpracy, nie przekazania przez pozwaną na rzecz powoda utargów opisanych w nocie (...) oraz (...), uznanie roszczenie i zawarcie porozumienia w sprawie noty(...)

Spór dotyczył sposobu funkcjonowania systemu (...), (...), SAP, prawidłowości przepływu danych między systemami, powstałego niedoboru towarów w związku z notą(...).

Zgodnie z treścią art. 6 kc strona, która wywodzi ze swoich twierdzeń korzystne dla siebie skutki prawne zobowiązana jest do ich wykazania.

W pierwszej kolejności należało jednak wskazać, że ostatecznie, pomimo pierwotnego kwestionowania powództwa w całości, pozwana uznała roszczenie powoda wynikające z not (...) W toku swoich zeznań przyznała wyraźnie, że były problemu z odprowadzaniem utargów i po okazaniu ww. not przyznała, że istotnie nie odprowadzała w całości gotówki wskazanej w nich wskazanych. Odnośnie zobowiązania wynikającego z noty 2969/DRM/TOW/16 dotyczącej niedoboru towaru również potwierdziła, że uznała już wcześniej to żądanie powoda, zawierając z nim porozumienie w grudniu 2016 r. (k. 294). Co do samej więc zasady roszczenie w tej części nie było sporne, a więc jedynie na marginesie należało wskazać, że przedprocesowe uznanie roszczenie, ma ten skutek, że zmienia rozkład ciężaru dowodu. Tym samym pozwana, która uznała roszczenie, chcąc mu zaprzeczyć w toku procesy, była zobowiązana do wykazania jego nieistnienia. Sytuacja taka nie miała jednak miejsce w sprawie, gdyż po pierwsze pozwana podtrzymał uznanie roszczenia w ww. zakresie w toku przesłuchania, a po drugie nie wykazała aby takie żądania nie były zasadne. Pozwana czyniła jednie zarzut uprzedniego potrącenia tych zobowiązań powoda z jej wierzytelnościami z tytułu należnych prowizji. W tym względzie ciężar wykazania faktów spoczywał na pozwanej, która nie przedłożyła na tą okoliczność żądnych dowodów. Powód tymczasem złożył m.in. dokument w postaci zestawienia rozliczenia prowizji, z którego wynikało w jaki sposób, z jakimi należnościami pozwanej dokonywał potrąceń. Z dowodów istotnie nie wynikało, aby całość roszczeń powoda została wcześniej już skompensowana, a jedynie do kwoty wskazywanej i żądanej pozwem. Nadto sama pozwana również nie złożyła żadnego oświadczenia materialnego jak i procesowego o potrąceniu, przez co jej zarzut należało uznać za niewykazany i niezasadny.

Jedyną więc sporną co do wysokości i istoty należnością powoda była kwota 14027,94 zł wynikająca z noty 1170/DRM/TOW/17. W tym zakresie pozwana zaprzeczała istnieniu roszczenia tj. powstaniu niedoboru towarów – w tym prasy. Jak wynikało z twierdzeń świadka K. S., pełniącej u powoda funkcję księgowej, niedobór towarów był ustalany jako różnica między stanem ilościowym towarów w kasie (...), a ilością wynikająca z inwentaryzacji. Skoro więc powód dążył do wykazania tej różnicy zobowiązany był do udowodnienia ilości i wartości towaru przekazanego do punktu pozwanej i ujawnionego w kasie (...), ilości i wartości towarów sprzedanych przez pozwaną oraz ilości i wartości towarów wynikających z przeprowadzonej inwentaryzacji. Tymczasem powód w żaden sposób nie wykazał towarów jakie zostały przekazane pozwanej do punktu sprzedaży, ani towarów jakie miały znajdował się na kasie (...). Na tą okoliczność powód przedłożył dokument „raport nadwyżek” oraz szczegółowe zestawienie obrotów między inwentaryzacjami – dotyczący prasy. Jak wynikało z opinii biegłego P. W., pod względem księgowym i rachunkowych, dokumenty te nie budziły żadnych wątpliwości co do ich rzetelności. Jak wskazywał biegły taki sposób tworzenia dokumentów był prawidłowy. Jednakże biegły przyznał, że nie był w stanie odnieść się do oceny zawartości tych dokumentów, tj. m.in. w zakresie różnicy w stanach ilościowych konkretnych towarów, gdyż w aktach sprawy nie było w tym zakresie żadnych dowodów źródłowych. Jak wskazywał powód w piśmie procesowym (k. 81) raport taki jest generowany przez system i stanowi zbiorcze podsumowanie dokonania różnicy miedzy towarem dostarczonym, a dokonaną sprzedażą. Skoro jednak pozwana w toku całego postępowania kwestionowała dane źródłowe, tj. dotyczące ilości towarów widniejące w kasie (...) z ilością towarów faktycznie dostarczonych do punktu i rzeczywiście sprzedanych, powód był zobowiązany do wykazania w jakiej ilości i wartości towary zostały pozwanej przekazane, a tym samym w jakiej ilości powinny zostać zarejestrowane w kasie. Tymczasem powód, mimo, iż posiadał w tym zakresie dokumenty źródłowe – papierowe dokumenty dostawy towarów za sporny okres – nie przedłożył ich celem weryfikacji poprawności dokonanych zapisów księgowych. Podobnie nie przedłożył żadnych dokumentów źródłowych dotyczących rozliczania prasy. Jak wynikało zaś jego twierdzeń szczegółowe zestawienie obrotów między inwentaryzacjami (tj. dokumentu obrazującego obrót prasą) było sporządzane na podstawie dostaw, zwrotów, korekt, przerzutów i sprzedaży z kasy (...) (k. 543). Bacząc jednak na to, że pozwana kwestionowała również ilości i wartości zawarte w zestawieniu, powód chcąc wykazać poprawność swoich obliczeń i zapisów księgowych obowiązany był do przedłożenia dokumentów źródłowych będących podstawą do sporządzenia takiego zestawienia, czego nie dokonał. W tym miejscu trzeba także wskazać, że kwestia rozliczania prasy były sporna między stronami już w okresach wcześniejszych. Nie było również żadnych dowodów, aby pozwana systematycznie, co do każdej partii towarów czy prasy potwierdzała przekazywana lub zwracane ilości. Jak wynikało z przedłożonych dokumentów, pozwana już 2015r. co najmniej dwukrotnie składała reklamacje w zakresie rozliczenia pracy i innych towarów. Co więcej w grudniu 2016r. powódka uwzględniła częściowo reklamacje pozwanej, wystawiając notę korygującą (k. 549).

Tym samym fakt, że zapisy księgowe i dokumentacja zbiorcza prowadzona przez powódkę, została ocenione przez biegłego jako rzetelna, prowadzona zgodnie z zasadami księgowości czy rachunkowości, nie oznaczało jednoczesnego uznania, że została sporządzona w oparciu o prawidłowe, bezsporne, obrazujące rzeczywistość dokumenty. Okoliczność, że po upływie kilku lat, a także z uwagi na ilość dokonywanych dziennych transakcji i ilość dostarczanego pozwanej towaru w spornym okresie (tj. co najmniej od 11.11.2016 r. do 25.04.2017r.), wykazanie ilości czy wartości poszczególnych towarów, ich ewidencjonowanie na kasie (...) (lub choćby tylko rodzaj zaewidencjonowanych towarów na kasie) byłoby połączone ze znacznymi trudnościami, nie mogło doprowadzić do uznania a priori twierdzeń powoda za zasadnych. Trudności dowodowe obciążać muszą stronę zobowiązaną do wykazania faktu. Można także wskazać, że powódka decydując się na niemalże 3-letnie oczekiwanie ze złożeniem pozwu sama naraziła się na dodatkowe trudności.

Jedynie więc na marginesie należało odnieść się do innych zarzutów pozwanej formułowanych przez nią w toku procesu, w tym do bezprawnego ingerowania osób postronnych w kasie znajdującej się w jej punkcie. W tym zakresie pozwana nie wykazała swoich twierdzeń. Świadek M. G., po pierwsze wskazała, że zakończyła prace u pozwanej kwietniu 2014r., tym samym stan jej wiedzy nie mógł obrazować sytuacji istniejącej w spornym okresie. Nadto zeznania świadka, jak i twierdzenia pozwanej w tym względzie były ogólnikowe, oparte wyłącznie na subiektywnym odczuciu i nie zostały poparte jakimkolwiek dowodem świadczących o rzeczywistej ingerencji w dane znajdujące się na kasie, przez osoby nieupoważnione. Nawet fakt zawieszenia się systemu i pracy kursora nie świadczy o bezprawnej ingerencji w system, lecz mógł istotnie świadczyć o chwilowym zawieszeniu się systemu, bądź jego awarii, co zgodnie z zeznaniami świadka M. M. było wykluczone.

Niezasadny był również zarzut pozwane w zakresie samoistnego księgowania się towarów przerzucanych z innym punktów. Po pierwsze pozwana tego nie wykazała, a po drugie skoro pozwana miała świadomość automatycznego księgowania po 3 dniach towarów, to jej obowiązkiem była weryfikacja przerzucanych towarów, akceptacja w systemie lub złożenie zastrzeżeń. Jeśli tego nie uczyniła musiała liczyć się z negatywnymi konsekwencjami dowodowymi.

Nie spójne były również twierdzenia pozwanej odnoście nieprawidłowego działania systemu (...) w kasie (...). Z jednej stron pozwana zeznawała, że program nie odejmował sprzedanych artykułów, z drugiej strony zeznawała, że w kasie (...), w systemie (...) wszystko się zgadzało, a dopiero po przekazaniu danych przez powoda z systemu SAP ujawniały się rozbieżności. Świadek M. G. o ile istotnie wskazywała na występujące rozbieżności miała jednak wiedzę wyłącznie o początkowym okresie funkcjonowania systemu - do 2014 r., a nadto wskazywała, że różnice mogły wynikać z wielu okoliczności, np. zaginięcia towaru. Dodatkowo świadek M. D., wskazywał, że z jego doświadczenia wynikało, że większość rozbieżności wynikała z czynnika ludzkiego. Tym samym zdaniem sądu pozwana nie zdołała wykazać, że system zarządzający dostawami, sprzedażą, wrotami, był w całości wadliwy, niemiarodajny, a tym samym aby dane z niego wynikające podlegały całkowitej dyskwalifikacji. Co więcej świadczy o tym również fakt, że mimo istniejących w toku współpracy zastrzeżeń zgłaszanych przez pozwaną, przez wiele lat od 2007 r., oraz po wdrożeniu przez powoda nowego systemu w 2011 r., strony utrzymywały współpracę. Nie każdy miesiąc wykonywania umowy wiązał się z zastrzeżeniami pozwanej czy powoda (a przyjemniej nie zostało to wykazane). Tym samym wątpliwości dotyczyły konkretnych okresów, zdarzeń i towarów. Trudno wręcz sobie wyobrazić, że w sytuacji notorycznych i ciągłych nieprawidłowości i rozbieżności, pozwana przez niemal 6 lat (od wdrożenia systemu) trwałaby we współpracy narażając się na negatywne konsekwencje.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt I i II.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 kc uwzględniając terminy płatności wynikające z not i terminu ich doręczenia pozwanej.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 kp. Uznając, że powód wygrał sprawę w 47%, a pozwana w 53%. Koszty poniesione przez powoda wynosiły łącznie 4949 zł, w tym wynagrodzenie pełnomocnika 3600 zł, opłata skarbowa 17 zł, opłata od pozwu 1332 zł, z czego 47% to 2326,03 zł. Pozwana poniosła koszty łącznie 4617 zł, w tym wynagrodzenie pełnomocnika 3600 zł, opłata skarbowa 17 zł, zaliczka na biegłego 1000 zł, z czego 53% to 244,01 zł, dokonując wzajemnej kompensaty orzeczono jak w pkt III.

Na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, stosunkowo do przegranej w sprawie rozłożono pozostałe do pokrycia wydatki w sprawie tj. kwotę 1323,27 zł z tytułu wynagrodzenia biegłego.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)