Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 listopada 2021 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił P. S. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, któremu ubezpieczony uległ w dniu 29 marca 2019 r., powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 3 listopada 2021 r. stwierdzające zero procent uszczerbku na zdrowiu.

P. S. wniósł odwołanie od wymienionej decyzji zaskarżając ją
w całości i kwestionując prawidłowość orzeczenia komisji lekarskiej ZUS, które legło
u podstaw jej wydania. Odwołujący się podkreślił, że wskutek wypadku z dnia 29 marca 2021 r. wciąż odczuwa dolegliwości.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. S., zatrudniony w LM W. P. B. na stanowisku kontrolera jakości, uległ w dniu 29 marca 2019 r. wypadkowi przy pracy. Tego dnia P. S. pracował na I zmianie. Około godziny 8:00 rozpoczął inspekcję łopaty 67,2 w hali produkcyjnej (...), przeprowadzając czynności kontrolne wewnątrz niej. Po zakończeniu tych czynności, około godziny 8:15, P. S., wychodząc z łopaty po metalowych schodach, postawił lewą stopę na czwartym stopniu i potknął się, tracąc równowagę, następnie upadł na schody. Po upadku podniósł się samodzielnie, jednak odczuwał ból lewego stawu skokowego, który utrudniał mu chodzenie. W Szpitalu Wojewódzkim w S. Z., po wykonanym rezonansie magnetycznym, stwierdzono złamanie kości skokowej lewej stopy.

Niesporne, nadto dowód: protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy nr (...) – k. 9-12 tomu I akt organu, dokumentacja fotograficzna miejsca wypadku – k. 5 tomu I akt organu, wyjaśnienie świadka wypadku – k. 6 tomu I akt organu i wyjaśnienie poszkodowanego – k. 7-8 tomu I akt organu, karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 14 dokumentacji lekarsko – orzeczniczej organu, karta informacyjna z udzielonej pomocy ambulatoryjnej – k. 20 dokumentacji lekarsko – orzeczniczej organu,

W dniu badania z 11 czerwca 2019 r. P. S. odczuwał dolegliwości bólowe stawu skokowego lewego podczas chodzenia. Poruszał się o kulach łokciowych, stwierdzono
u niego bólowe ograniczenie ruchomości stawu skokowego oraz wysunięto podejrzenie jałowej martwicy bloczka kości skokowej. Podczas badania w dniu 20 sierpnia 2019 r. brak było cech jałowej martwicy kości skokowej.

Niesporne, nadto dowód: historia zdrowia i choroby – k. 10 dokumentacji lekarsko – orzeczniczej organu, historia zdrowia i choroby – k. 8 dokumentacji lekarsko – orzeczniczej organu.

W dniu 28 października 2019 r. P. S., za pośrednictwem pracodawcy, wystąpił do (...) Oddziału w S. o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy zaistniałego w dniu 29 marca 2019 r.

Niesporne, nadto dowód: wniosek – k. 1, 2 tomu I akt rentowych.

Badający P. S. dnia 8 czerwca 2021 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że doznał on zerowego długotrwałego uszczerbku na zdrowiu rozpoznając stan po wygojeniu złamania bloczka kości skokowej po stronie lewej bez przemieszczeń. Staw skokowy badanego miał nieposzerzone obrysy, prawidłowe ucieplenie oraz pełen zakres ruchowy. Nie wykryto tkliwości w badaniu palpacyjnym stawu skokowego lewego. Chód P. S. był sprawny oraz wydolny na palcach i piętach, a obwody kończyn dolnych równe, bez objawów neurologiczno-patologicznych. Staw skokowy lewy był suchy i zwartym ruchomość czynna oraz bierna prawidłowa. Nie było zaników mięśniowych kończyn dolnych, siła mięśniowa była prawidłowa.

Dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k. 23 tomu I akt rentowych, opinia lekarska – k. 23 dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu.

W wyniku sprzeciwu P. S. złożonego od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, komisja lekarska ZUS podzieliła stanowisko lekarza orzecznika ZUS, orzekając w dniu 3 listopada 2021 r. zerowy długotrwały uszczerbek na zdrowiu, na podstawie badania bezpośredniego i analizy dokumentacji medycznej nie stwierdzając następstw wypadku z dnia 29 marca 2019 r. Pierwsze badanie przez komisję lekarską ZUS odbyło się w dniu 30 czerwca 2021 r., jednak orzeczenie odroczono do dnia 3 listopada 2021 r. ze względu na brak informacji o zakończeniu leczenia. Komisja lekarska rozpoznała brak ewidentnych zmian kostnych urazowych po badaniu RTG. Okolica stawu skokowego lewego była prawidłowa, nie było obrzęku, brak bolesności przy badaniu palpacyjnym, a ruchomość była prawidłowa. Chód był samodzielny, z utykaniem na lewą stopę.

Niesporne, nadto dowód: orzeczenie komisji lekarskiej ZUS – k. 24 tomu I akt rentowych, opinia komisji lekarskiej ZUS z dnia 30.06.2021 r. – k. 28 dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu, opinia komisji lekarskiej ZUS z dnia 3.11.2021 r. – k. 42 dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu.

P. S. w wyniku wypadku przy pracy przebył złamanie kości skokowej lewej, które było leczone zachowawczo. P. S. skarży się okresowo występujące dolegliwości bólowe stawu skokowego lewego, w szczególności przy zmianach pogody oraz przy dłuższych marszach. Brak jest jednak upośledzenia funkcji lokomocyjnej lewej kończyny dolnej. Chodzi swobodnie bez zaopatrzenia ortopedycznego. Brak odchyleń od stanu prawidłowego narządu ruchu.

Aktualnie u P. S. stwierdza się przebyte złamanie bloczka kości skokowej lewej wygojone bez następstw. Ruchomość stawu skokowego lewego jest prawidłowa i pełna, bez obrzęku, zaników mięśniowych. Ruchy kończyny pozostają niebolesne, zaś układ więzadłowy wydolny. Siła mięśniowa jest symetrycznie jednakowa, objawy rozciągowe ujemne, a chód prawidłowy.

P. S. nie doznał żadnego trwałego uszczerbku na zdrowiu. Przebyte złamanie bloczka kości skokowej wygoiło się bez długotrwałych ani trwałych następstw.

Dowód : opinia biegłego z zakresu ortopedii A. K. – k. 30-31, opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii A. K. – k. 53, opinia biegłego
z zakresu ortopedii H. M. – k. 73, opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii H. M. – k. 92.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Kwestię świadczeń z ubezpieczenia społecznego z tytułu wypadków przy pracy reguluje ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity – Dz. U. z 2019 r. poz. 1205 ze zm.). Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Oznacza to, że aby uzyskać uprawnienie do odszkodowania pracownik musi:

1. ulec wypadkowi przy pracy,

2. doznać stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu,

3. uszczerbek winien pozostawać w związku przyczynowo – skutkowym z wypadkiem.

Stały uszczerbek na zdrowiu stanowi takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nie rokujące poprawy, natomiast uszczerbek długotrwały naruszenie czynności organizmu powodujące upośledzenie jego czynności na okres przekraczający sześć miesięcy, mogące jednak ulec poprawie (art. 11 ust. 2 i 3 ustawy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 wskazanej ustawy, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych,

2. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia,

3. w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Oznacza to, że aby zdarzenie mogło być uznane za wypadek przy pracy musi spełniać następujące warunki: mieć charakter nagły, być wywołane przyczyną zewnętrzną, powodować uraz lub śmierć i pozostawać w związku z pracą.

Orzekanie o uszczerbku na zdrowiu następuje w oparciu o przepisy odpowiednich aktów wykonawczych wydanych na podstawie powołanej wyżej ustawy. Takim aktem wykonawczym jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (tekst jednolity – Dz.U. z 2020 r. poz. 233) wydane na podstawie art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych i zawierające tabelę oceny procentowej uszczerbku na zdrowiu. Poszczególne punkty tej tabeli odpowiadają różnym rodzajom urazów i przypisują im stosowną do następstw urazów ocenę procentową uszczerbku na zdrowiu.

W rozpoznawanej sprawie poza sporem był fakt, iż zdarzenie, jakie miało miejsce
w dniu 29 marca 2019 r. z udziałem P. S. miało charakter wypadku przy pracy. Żadna ze stron nie kwestionowała rzetelności sporządzenia i prawdziwości treści zgromadzonych w sprawie dokumentów, stąd też Sąd uznał je za miarodajne dla przyjęcia właściwych ustaleń faktycznych w sprawie.

Sporną w sprawie pozostawała wysokość uszczerbku na zdrowiu, którego ubezpieczony doznał na skutek wypadku przy pracy. Spór ten wynikał z odmiennej oceny stron w zakresie wysokości uszczerbku na zdrowiu, którego doznał P. S.. Organ rentowy, w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, oceniał uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego na 0 %, z czym nie zgadzał się ubezpieczony uznając, iż ustalony uszczerbek na zdrowiu jest zaniżony. W celu zweryfikowania stanowisk stron Sąd zasięgnął wiadomości specjalnych, dopuszczając dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu ortopedii– stosownie do rodzaju urazu doznanego przez odwołującego.

Z wydanej w niniejszej sprawie na zlecenie Sądu opinii biegłego z zakresu ortopedii A. K. wynika, iż uraz doznany wskutek wypadku przy pracy zaistniałego
w dniu 29 marca 2019 r. nie spowodował długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Biegły wskazał, że narząd ruchu odwołującego się nie miał w dniu badania odchyleń od stanu prawidłowego i chodzi on swobodnie bez zaopatrzenia ortopedycznego. Biegły oparł swoją opinię na badaniu klinicznym odwołującego się oraz na dokumentacji lekarskiej z przebiegu leczenia, powielając tym samym stanowisko Komisji Lekarskiej ZUS.

Organ rentowy nie złożył zarzutów co do treści wydanej w sprawie opinii. Zarzuty do opinii natomiast złożył ubezpieczony, podnosząc, że w dniu 11 czerwca 2019 r. lekarz ortopeda wysnuł podejrzenie jałowej martwicy bloczka lewej kości skokowej i doszło u niego do złamania z przemieszczeniem powierzchni stawowej, a przebieg pourazowej artrozy jest nieprzewidywalny i w ciągu roku staw może być do wymiany. Odwołujący się zarzucił również biegłemu, że skupił się jedynie na zakresie ruchomości stawu skokowego lewego, przez co zbagatelizował uraz oraz nie wziął pod uwagę punktu 162 załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania, nie oceniając zniekształcenia w stawie skokowym. Jednocześnie odwołujący się wniósł
o powołanie innego biegłego sądowego z zakresu ortopedii.

W opinii uzupełniającej biegły A. K. podtrzymał opinię główną.

Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2023 r. Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego
– z zakresu ortopedii oraz traumatologii ruchu H. M..

Z wydanej w niniejszej sprawie na zlecenie Sądu opinii biegłego z zakresu ortopedii oraz traumatologii ruchu H. M. wynika, iż uraz doznany wskutek wypadku przy pracy zaistniałego w dniu 29 marca 2019 r. nie spowodował długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Przebyte złamanie bloczka kości skokowej wygoiło się bez długotrwałych ani trwałych następstw. Staw skokowy lewy nie miał obrzęku, posiadał pełną ruchomość, nie wykryto zaników mięśniowych. Ruchy były niebolesne, układ więzadłowy wydolny, siła mięśniowa symetrycznie jednakowa, a chód prawidłowy.

Organ rentowy nie złożył zarzutów co do treści wydanej w sprawie opinii. Zarzuty do opinii natomiast złożył ubezpieczony, podnosząc, że przebył złamanie kości skokowej ze zniekształceniem powierzchni stawowej kości skokowej po stronie bocznej, a zastosowanie przy ocenie urazu ma punkt 164 załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Wskazał, że spełnione są kryteria uszczerbku wynikającego ze złamania kości skokowej ze zniekształceniem.

W opinii uzupełniającej biegły H. M. podtrzymał opinię główną
w całości i podkreślił, że według punktu 164 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania oceniane są następstwa złamania kości skokowej w przypadku występowania zaburzeń czynnościowych.

Sąd doszedł do przekonania, iż opinie obu biegłych są miarodajne dla rozstrzygnięcia sprawy. Należy wskazać, że zbieżność opinii biegłych pozwoliły występujące niejednoznaczności wyeliminować.

W rezultacie, całokształt przedstawionych przez biegłych wniosków odpowiadał na zadane przez Sąd pytania i zawierał logiczne wywody oparte o wszechstronną analizę zgromadzonej dokumentacji medycznej. W konsekwencji, Sąd przyjął wnioski obu opinii biegłych za własne. Sąd zważył, iż biegli to wysokiej klasy fachowcy o wieloletnim doświadczeniu klinicznym oraz orzeczniczym i specjalności odpowiedniej do urazu ubezpieczonego. Wszystko powyższe nakazywało uznać opinie za rzetelne i wiarygodne,
a w konsekwencji podzielić ich wnioski nie znajdując podstaw do ich dalszego kwestionowania.

Sąd nie podzielił argumentacji prezentowanej przez stronę odwołującą. Analiza zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że biegli wnikliwie zbadali dokumentację medyczną ubezpieczonego. Podnoszone przez ubezpieczonego zarzuty stoją
w sprzeczności z zgromadzonym materiałem dowodowym, w szczególności z dokumentacją medyczną, kartami leczenia szpitalnego oraz historią choroby ubezpieczonego. Za biegłymi przyjąć zatem należy, że uraz powstały w wyniku wypadku przy pracy nie spowodował stałych lub długotrwałych następstw, w szczególności zaburzeń czynnościowych, o których mowa w punkcie 164 oceny uszczerbkowej.

Kierując się przytoczonymi motywami Sąd uznał, iż decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 5 listopada 2021 r., znak (...) jest prawidłowa i oddalił odwołanie w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)

S., (...)

S..