Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 25 sierpnia 2022 r. znak: (...). (...) (...) (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w G. postanowił zaliczyć K. C. do osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim z symbolem przyczyn niepełnosprawności 11-I. Zespół uznał, że niepełnosprawność odwołującego się datuje się od 11 sierpnia 2016 r., zaś orzeczony stopień niepełnosprawności trwa w okresie od 29 lipca 2022 r. do 31 sierpnia 2024 r. (k. 20 akt rentowych).

Na skutek odwołania przedstawicielki ustawowej K. C. orzeczeniem z dnia 24 października 2022 r., znak: (...) (...).1. (...) (...) Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności.

Przedstawicielka ustawowa K. C. wniosła odwołanie od powyższego orzeczenia. Domagała się zmiany orzeczenia poprzez zaliczenie K. C. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania
o Niepełnosprawności w S. wniósł o jego oddalenie wskazując, że odwołujący się nie spełnia przesłanek do zaliczenia go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. C. urodził się w dniu (...) Jest uczniem technikum informatycznego.

K. C. od dziesiątego roku życia cierpi na cukrzycę typu 1. Jest to cukrzyca insulinozależna, chwiejna, z licznymi epizodami hipoglikemii ujawniającymi się
w warunkach stresu, bez powikłań neurologicznych. Leczony jest pompą insulinową.

Aktualny stan zdrowia K. C. kwalifikuje go do lekkiego stopnia niepełnosprawności.

Dowód:

- ocena stanu zdrowia – k. 31 akt rentowych,

- opinia biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych – k. 22-24.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Orzekanie o stopniu niepełnosprawności jest regulowane przez ustawę z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (jednolity tekst – Dz. U. z 2021 r., poz. 573) oraz rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania
o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (jednolity tekst – Dz. U. z 2021 r., poz. 735).

Art. 4 ust. 1-4 wyżej wymienionej ustawy stanowi, iż:

- do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej
i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji;

- do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającej czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych;

- do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy,
w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych
z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Przy czym niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.

Określone przez ustawę zasady ustalania stopnia niepełnosprawności precyzuje rozporządzenie z dnia z dnia 15 lipca 2003 r., zgodnie z którym:

- standardy w zakresie kwalifikowania do znacznego stopnia niepełnosprawności zawierają kryteria określające skutki naruszenia sprawności organizmu powodujące:

1) niezdolność do pracy - co oznacza całkowitą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu;

2) konieczność sprawowania opieki - co oznacza całkowitą zależność osoby od otoczenia, polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem;

3) konieczność udzielania pomocy, w tym również w pełnieniu ról społecznych - co oznacza zależność osoby od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych.

Przy czym, przez długotrwałą opiekę i pomoc w pełnieniu ról społecznych rozumie się konieczność jej sprawowania przez okres powyżej 12 miesięcy w zakresie, o którym mowa
w pkt 2 i 3.

- standardy w zakresie kwalifikowania do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zawierają kryteria określające naruszenie sprawności organizmu powodujące:

1) czasową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza konieczność udzielenia pomocy, o której mowa w pkt 3 powyżej, w okresach wynikających ze stanu zdrowia;

2) częściową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza wystąpienie co najmniej jednej okoliczności, o których mowa w pkt 3 powyżej.

- standardy w zakresie kwalifikowania do lekkiego stopnia niepełnosprawności określają kryteria naruszonej sprawności organizmu powodujące:

1) istotne obniżenie zdolności do wykonywania pracy, co oznacza naruszoną sprawność organizmu powodującą ograniczenia w wykonywaniu pracy zarobkowej znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu do wydajności, jaką wykazują osoby
o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną;

2) ograniczenia w pełnieniu ról społecznych, co oznacza trudności doświadczane przez osobę zainteresowaną w relacjach z otoczeniem i środowiskiem według przyjętych norm społecznych, jako skutek naruszonej sprawności organizmu.

Przy czym, możliwość kompensacji ograniczeń oznacza wyrównywanie dysfunkcji organizmu spowodowanej utratą lub chorobą narządu odpowiednio przez przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. uznał stan zdrowia odwołującego się za wystarczający do przyznania mu lekkiego stopnia niepełnosprawności.

Takie stanowisko kwestionowała przedstawicielka ustawowa odwołującego się, wskazując, że powinien mieć przyznany umiarkowany stopień niepełnosprawności.

W celu zweryfikowania stanowisk stron Sąd zasięgnął wiadomości specjalnych, dopuszczając dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych J. S..

W dniu badania budowa ciała odwołującego się była prawidłowa, skóra nie miała wykwitów, obwodowe węzły chłonne były niepowiększone. Czaszka była kształtna, niebolesna na ucisk. Ostrość wzroku i słuchu była prawidłowa. Szyja była kształtna
i ruchoma prawidłowo. Część tarczycy dostępna badaniu była prawidłowa. Nie rozpoznano
u odwołującego się klinicznych objawów hypotyreozy. Objawy oczne były bez danych dla nadczynności tarczycy. Klatka piersiowa symetryczna i prawidłowo ruchoma oddechowo. W. był jawny, szmer pęcherzykowy zachowany, nie stwierdzono szmerów dodatkowych. Brak było klinicznych cech niewydolności oddechowej. Stłumienie bezwzględne serca miało prawidłowe granice. Czynność serca była miarowa, ilość uderzeń wyniosła 65 na minutę. Ciśnienie tętnicze RR wyniosło 136/80 mmHg. Tony serca były głośne, nie rozpoznano szmerów mogących świadczyć o wadzie serca lub kardiomyopatii. Krążenie pozostawało wydolne. Powłoki brzuszne w poziomie klatki piersiowej były symetryczne i niebolesne. Kończyny były wykształcone prawidłowo, w ułożeniu dowolnym, odwołujący się nie miał żadnych ograniczeń zakresu ruchów czynnych i biernych i poruszał się chodem prawidłowym.

Biegły na podstawie dokumentacji medycznej rozpoznał u ubezpieczonego cukrzycę insulinozależną, o charakterze chwiejnym i z licznymi epizodami hipoglikemii, które ujawniały się w warunkach stresu, bez powikłań neurologicznych, leczoną pompą insulinową. Dobowe zapotrzebowanie na insulinę wynosi od 60 do 75 jednostek. Po epizodach hipoglikemii ubezpieczony doznawał bólów głowy i wymiotów. Biegły rozpoznał u ubezpieczonego także alergiczny nieżyt nosa oraz przerost migdałków podniebiennych.

Jak wynika z wywiadu z matką odwołującego się, ubezpieczony nie potrafi uzupełniać insuliny do pompy insulinowej po pojawieniu się informacji o niskim poziomie insuliny.

W opinii biegłego schorzenia ubezpieczonego nie mogą być podstawą do uznania wyższego niż lekki stopnia niepełnosprawności, bowiem odwołujący się może samodzielnie zaspokajać podstawowe potrzeby życiowe, takie jak czynności samoobsługowe, poruszanie się i komunikowanie, uczestniczenie w życiu społecznym, nie wymaga w tym celu stałej lub okresowej pomocy innych osób.

Biegły określił, że odwołujący się wymaga konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie danej osoby, a także korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych
i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki.

Stopień niepełnosprawności oraz wszystkie wskazania określone w opinii biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych J. S. są zbieżne z orzeczeniem Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 24 października 2022 r., znak: (...) (...).1. (...) (...).

Żadna ze stron nie kwestionowała treści opinii sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na uznanie, że stan zdrowia odwołującego się K. C. pozwala na zaliczenie go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Okoliczności sprawy i dokumentacja medyczna dotycząca odwołującego się nie wskazują na jego ograniczenia w pełnieniu ról społecznych, stosownych do wieku i poziomu wyksztalcenia. Nie prowadzą do wniosku, iż wymaga on wsparcia w pełnieniu tych ról, choć konieczne jest wykonywanie zabiegów medycznych związanych z utrzymaniem właściwego poziomu cukru w organizmie odwołującego się, który w toku procesu stał się osoba pełnoletnią i w ocenie Sądu może przy pewnym zakresie nadzoru rodzica pompę insulinową. Stąd też Sąd podziela opinię wydaną w sprawie przez biegłego.

Wszystko powyższe, przy uwzględnieniu nadto, iż biegły opiniujący w niniejszej sprawie to wysokiej klasy fachowiec o wieloletnim doświadczeniu zawodowym, także klinicznym i specjalności odpowiedniej do schorzeń odwołującego się znajdującej potwierdzenie w złożonej dokumentacji medycznej, nakazywało uznać jego opinię za rzetelną
i wiarygodną, a w konsekwencji podzielić zawarte w niej wnioski nie znajdując żadnych podstaw do jej kwestionowania. Należy przypisać wnioskom biegłego sądowego walor obiektywności. Nadto wskazać należy, że Sąd nie znalazł podstaw do zajęcia stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia odwołującego się, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, niż wyrażone w opinii biegłego.

Strony nie kwestionowały treści dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy
i aktach rentowych Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w S.. Dlatego też stanowiły one miarodajny materiał do dokonania ustaleń faktycznych w sprawie obok opinii wydanej przez biegłego sądowego
z zakresu chorób wewnętrznych.

W konsekwencji uznając opinię biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych J. S. za miarodajną i wiarygodną, a materiał dowodowy za kompletny, Sąd stwierdził, że orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 24 października 2022 r., znak: (...) (...).1. (...) (...), zaliczające K. C. do lekkiego stopnia niepełnosprawności okresowo od 29 lipca 2022 r. do 31 sierpnia 2024 r., jest prawidłowe.

W tym stanie rzeczy, w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)